derde kuur week 19

Een gedicht

Moeder.......

Ik ben maar een moeder en meer ben ik niet,

een vrouw net als andere met vreugde en verdriet.

Een moeder die hoopt en bid dat haar kind,

de weg naar geluk in haar leven vind.

Ik vraag jou alleen maar dat jij nooit vergeet,

dat ik je als moeder ook niet alles weet.

En als ik eens faalde en deed jou verdriet,

ach, ik ben maar een moeder en meer ben ik niet.

Ik probeer jou alles te geven,
neem dat maar van je moeder aan.

En wat ik ook deed of doe in jou leven,
heb ik voor jouw bestwil gedaan.

En zeg ik soms nee op jou vragen,
en ben jij soms dagen van slag.

Dan was dat niet om jou te plagen,
maar omdat mijn hart dat zo zag.

Ik ben maar een moeder,
een meer ben ik niet.

Wat een wilskracht

Ik had mezelf stellig voorgenomen om vandaag geen blog te maken, maar Fleur gooide weer wat roet in mijn planning en heb eigenlijk geen keus. Om te beginnen kan ik melden dat er niets ernstigs aan de hand is, maar wat er vandaag is gebeurd moest "gewoon" op het blog. Iedereen weet ondertussen dat Fleur graag knutselt. Na de amputatie waren er een hoop dingen niet meer mogelijk. Athans, dat dachten wij........

Nicole is sinds gisteren weer begonnen met een borduurwerkje voor haar nieuwe neefjes of nichtjes. Jaja, jullie lezen het goed. Er komen binnenkort 2 kleine babytjes op de wereld, want zus Monique en zwager Arno, oftewel Tante Kiek en Ome Nootje krijgen een tweeling. Erg fijn en aan Nicole de taak om 1 van de twee geboortetegels in elkaar te zetten. Roos was ook weer aangestoken en pakte haar draadjes uit de kast en begon direct weer armbandjes te knopen. Tja......daar zat Fleurtje dan. Boos en verdrietig tegelijk, want zij wilde ook meedoen. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar binnen 24 uur zat mevrouw met 1 arm te borduren. Ik kan het bijna niet geloven, maar de foto is het bewijs. Ze heeft hier weer eens bewezen hoe sterk ze is en daar zijn wij uiteraard ontzettend trots op.




Jullie allemaal weltrusten en maak er een mooi weekend van. Tot over 1, 2 of 3 dagen.

Het laafje

Toch wel een pittig weekje

Daar is zijn we weer en dit keer probeer ik het weer eens kort te houden. Met Fleur gaat het naar omstandigheden nog steeds redelijk. Het kuren gaat lekker alleen is ze ontzettend moe. Hier waren we al voor gewaarschuwd en die bijwerking valt dus niet rauw op ons dak. Morgenochtend gaan de dames de laatste gift halen en dan hebben we weer 3 weken rust. Rust......dat is iets wat we weer even willen. We merken dat zo'n chemoweek best wel pittig is en het hele huishouden ligt in zo'n week helemaal in puin.

Nicole rijdt zich een slag in de rondte en als ze eenmaal weer thuis is doet ze wat boodschapjes. Daarna is ze leeg en heeft eigenlijk geen puf om iets aan het huis te doen.

Roosje wordt door mij naar school gebracht en door Nicole gehaald. Wel moeten we elke avond / ochtend uitleggen hoe haar dag eruit ziet en dat ze niet bang hoeft te zijn en we haar "gewoon" halen. Op school gaat het trouwens steeds beter. Ze begint lekker haar draai te vinden en ons 'loslaten' gaat ook steeds beter. Het is zelfs zo erg dat ze afgelopen zaterdag naar een partijtje is geweest en als klap op de vuurpijl heeft ze deze week ook nog een vriendinnetje naar huis gebracht. Dit vriendinnetje woont maar een minuutje of 7 lopen van ons vandaan, maar toch.  Een maand geleden hadden we dit nog niet durfen dromen en zijn ook apetrots op dit grietje dat ze deze dingen weer alleen durft te doen.

Ikzelf begin deze week elke dag 2 uurtje later. Op het werk gaat alles redelijk alleen kan ik niet zo tegen het gezeik van alle mensen om me heen. De een heeft een probleem omdat de deur te lang open staat en de ander is in paniek, want tijdens een verhuizing is zijn whiteboard verdwenen. Inwendig moet ik dan lachen en ben blij dat zij problemen kunnen maken om niets. Als ik weer thuis ben spring ik direct onder douche om vervolgens in elkaar te zakken op de bank en voel me dan netzoals mijn vrouwtje behoorlijk leeg. Wat ook leeg raakt is mijn hoofd. Nee leeg is het verkeerde woord, hij loopt eerder over, maar daar kom ik later wel op terug. Voor nu wens ik iedereen een fijne nacht en misschien tot zo en anders tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje

WANNEER HOUD HET NU EENS OP!!!!!!!!!!

28 september 2009 was de dag dat Fleur haar eerste chemo kreeg. Dit was ook de dag dat we in contact kwamen met Midas. In het verleden heb ik over dit mannetje wel eens iets geschreven, maar om ieders geheugen even op te frissen is hier een beknopte omschrijving. Midas is een mannetje van 6 jaar en heeft diezelfde kanker als Fleur. Het rhabdomyosarcoom (RMS). Op hun blog heb ik vandaag het trieste nieuws gelezen dat er voor deze kanjer niets meer te doen is en dat ze uitbehandeld zijn.

Wij zijn thuis altijd eerlijk tegen elkaar en hebben het ook verteld tegen de meiden. Roos pakte het redelijk goed op, maar dat komt omdat zij hem niet kent. Met Fleur zat het even anders. Wat er door haar hoofd spookt zullen we niet weten, maar ze heeft het er erg moeilijk mee. Mensen het spijt me voor de taal, maar dit is verdomme de tweede in 8 dagen tijd die is opgegeven. Ik ben verdrietig en kwaad tegelijk op die gorre vieze kut kanker. Wij zijn er trouwens nog steeds van overtuigd dat het met ons meisje goed gaat komen, maar dit bericht hakt er wel even in.

Mijn hart huilt inmiddels al een paar dagen en sinds vandaag huilt het nog even door. Ik stuur Erik, Paulien, Midas en Lieve heel veel kracht en sterkte toe voor nu en de komende tijd.

Een verslagen Laaf

En de volgende chemo loopt weer

En daar is ie weer en nu kan ik jullie vertellen dat de vijfde kuur in de derde ronde een feit is. De bloedwaardes waren in orde en na een geprekje met de oncoloog kon Fleur zich opmaken voor de chemo. Eerst een chemopil, dan aanprikken lijn en als laatste de chemovloeistof. Het aanprikken is en blijft een vervelend ding, maar de chemo vreet ze op alsof het een ijsje is. Ze is niet misselijk, ze heeft geen braakneigingen en als de hele bubs er weer in zit wil ze naar huis en pakt daar "gewoon" weer de draad op. Tja.....als het op deze manier gaat valt er ook weing te melden. Gelukkig maar, dus lieve bloglezertjes van me, weltrusten en tot over een paar dagen.

Als de trombo's boven de 100 zitten kan de kuur doorgaan.

Het bloglaafje Joost

Derde kuur week 18

Andersom

Zo het is zondagavond en week 3 van het jaar 2011 zit erop. Als ik de film even terug bekijk kom ik erachter dat de week voor Fleur en Roos redelijk is verlopen. Weinig problemen en dat is fijn. Toch was deze week voor ons best wel zwaar en emotioneel. We hebben een paar rake klappen gekregen die in het wereldje van de kinderkanker onvermijdelijk zijn. Het is niet anders en kunnen hier niets aan veranderen. Toch snap ik sommige dingen niet.

Gisteravond lag ik in bed naar het hart van Nederland te kijken en zag daar het meisje Lieke in een ziekenhuis liggen. Deze wurm van 6 jaar heeft neuroblastoom, een zeldzame vorm van kanker. De behandeling in Nederland is niet toereikend en om die reden moet ze naar Amerika. Haar ouders doen wat ze moeten doen en hebben de tv erbij moeten halen om een bepaald doel te berijken. www.hartvannederland.nl/nederland/2011/inzameling-voor-lieve-lieke/

Ik las net dat de vliegreis wordt betaald en dat is voor deze familie dus even een zorg minder. Maar wat ik niet begrijp in dit verhaal is, waarom moet er een doodziek kind in een vliegtuig gepropt worden voor een behandeling aan de andere kant van de oceaan. Ik ben geen oncoloog of een specialist, maar in mijn ogen moet het anderom. Stuur die speciale behandeling naar hier en laat dat arme schaap fijn in haar eigen omgeving zitten. Maar goed, het zal wel aan mij liggen en op deze vragen krijg ik waarschijnlijk toch geen antwoord.

Voor de rest kan ik melden dat de zaterdag en zondag hier redelijk zijn verlopen. De zaterdag was meer een baal en verveeldag en de zondag was gevuld met twee verjaardagen. Opa was als eerste aan de beurt. Het was gezellig en ik vond het fijn dat mijn tantjes er waren en daar even mijn verhaal bij kwijt kon. De tweede verjaardag was van tante Kiek, de zus van Nicole. Ook hier was het gezellig en hebben er lekker gegeten. Eenmaal weer thuis hebben we iedereen in de lakenstraat gedeponeerd om morgen hopelijk weer fris en fruitig aan de achtiende chemo week van de derde ronde te beginnen. Jullie weer bedankt en wie weet tot morgen. Zoniet, dan toen overmorgen of overovermorgen.

Het laafje

De start van ons volgende project

Daar zijn we weer en dit keer met misschien wel een goed bericht. Fleur en Nicole hadden vandaag meldings plicht bij de revalidatiearts en de ergotherapeut. Dokter Janssen was als eerste aan de beurt en die vertelde dat het dametje wat oefeningen thuis moest gaan doen, omdat de hele handel wat vast gaat zitten. Daarnaast liet hij het woord prothese vallen en dat was voor Nicole het moment om de vragen te stellen. Het antwoord was duidelijk en Nicole heeft me zo goed en zo kwaad als het kan alles verteld.  Aan mij nu de taak om er een duidelijk blog van te maken, maar of dat gaat lukken is nog maar de vraag.

Om te beginnen zijn er drie soorten protheses. De cosmetische prothese, De myo-elektrische prothese en de lichaams gestuurde prothese. Ik ben geen arts, maar ik probeer toch even de verschillen op papier te zetten.

• De cosmetische prothese. Deze prothese is er een zonder grijpfuntie, maar ziet er wel natuurlijker uit. Hij is licht in het gewicht en is te verkrijgbaar met vaste of een draaibare pols.

Cosmetisch

• De myo-elektrische prothese. Deze prothese heeft een draaiende pols en heeft een grijpfunctie die aangestuurd word door spiersignalen. Deze spiersignalen zetten dan een elektromotortje in werking waardoor de hand geopend en gesloten kan worden. Probleem is dat er een storing kan optreden in het elektronische gedeelte. Mag dit gebeuren dan zal hij naar de prothesedokter moeten voor reparatie.

Myo-elektrisch

• De lichaams gestuurde prothese. Deze prothese wordt aangestuurd door middel van een schouderbandage. Door het bewegen van de schouder verlengt er een kabel waardoor de hand wordt geopent en bij het ontspannen van de schouder sluit de hand. Deze besturing vergt wel enige oefening. Een nadeel is dat de banden over de huid kunnen gaan schuren en bij transpiratie kan irritatie op de huid ontstaan. Bij stakke kleding, topjes en t-shirts is de bandage en de kabel zichtbaar. Het voordeel is dat het ook een grijpfunctie heeft en een draaiende pols. De grijpfunctie ziet er niet uit als een hand, maar als een soort tang. Deze tang kan tegen vuil, je kan goed zien wat je pakt en kan je makkelijker kleine dingen oppakken. Ook kunnen we de tang van de prothese afhalen en vervangen door tal van andere hulpmiddelen, waaronder een hand.

Lichaams gestuurd

Met deze informatie kunnen we de komende twee weken in de weer. Fleur moet opschrijven wat ze wel en niet wil en wij schrijven ook alles op. Al die gegevens worden verzameld en dan wordt er besloten welk soort prothese het gaat worden. Een ding is zeker...de cosmetische wordt het niet. Uiteindelijk duurd het maken van zo'n ding ongeveer drie maanden. Fleur en Nicole hebben beide protheses gezien en vast gehouden en de eerste ontmoetting was best heftig.

Al met al hebben de dames erg veel info gekregen, maar sinds vandaag zijn we wel definitief een andere weg in geslagen. We hebben als gezin weer een doel waar we ons op kunnen richten en met een beetje mazzel loopt mijn kleine meid over een maand of 4 á 5 wel over straat met twee armen. Ik wil nogmaals zeggen dat ik geen dokter ben, maar zoals het er nu staat is zoals ik het begrijp. Jullie veel plezier en ik ga dromen over een kind dat hopelijk binnenkort haar vader voorzichtig kan omhelzen. Weltrusten en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Het Bloglaafje Joost

Anders gaan denken, hoe dan????

Toen Fleur kanker kreeg kwam ik in een wereld terecht waarvan ik het bestaan niet wist. Sterker nog, ik wist niet eens wat een oncoloog was en wat kanker nu precies was. Toen we voor het eerst op de poli van het Sophia kwamen werden we gelijk geconfronteerd met de kale koppies. Ik weet het nog als de dag van gisteren. verschikkelijk vond ik het. Na de nodige onderzoeken krijg je uiteindelijk te horen welk protocol ze gaat volgen en dat ze soms een paar dagen moet blijven slapen. Dit slapen doe je dan weer op de afdeling en daar zie je nog meer ellende.

Ook hier liggen bijna alle kindjes met een kale kop, een ander ligt met een kotsbakje onder de kin, de helft loopt met een slang in de neus en de volgende is zoveel afgevallen dat het vel over been is. Daarnaast zie je ook ouders met rode ogen rond lopen die het meest verschikkelijke nieuws dat er maar bestaat te horen hebben gekregen. Een bonk ellende dus. Probleem bij mij was alleen dat ik alles mee naar huis nam en daar slecht van kon slapen en me zorgde maakte om iedereen. Die zorgen voor een ander zijn uiteindelijk door Nicole, na een paar felle woorden, de kop ingedrukt en heb ik mezelf toen aangeleerd om de die zorgen op zij te zetten.

Dit geeft rust en de nachten zijn er beter door geworden. Dit wil niet zeggen dat ik er niet aan denk. Integendeel, de hele dag door denk ik aan Isa en haar ouders en het stomme is dat ik ook weet dat het met onze Fleur zou kunnen gebeuren. Misselijk makende gedachten waar ik liever niet aan denk, maar het gaat vanzelf en kan er niets aan doen. Blijft het feit dat ik het nu wel makkelijker naast me neer kan leggen. Hoe ik dat doe weet ik niet, maar van de 7 nachten slaap ik er minimaal 4 door. Zodra we in bed liggen en de tv is uit kan ik twee dingen doen, piekeren of slapen. In eerste instanstie denk ik aan van alles en nog wat, maar dan is het klaar en dwing mezelf te slapen.

Op het werk is het niet anders. Daar probeer ik naar behoren mijn ding te doen, maar ook hier denk ik héél vaak aan die rot kanker. Niet 1 keer, niet 2 keer nee, misschien wel 50 keer per uur en dat de hele dag door, maar ook hier lukt het me om de gedachten zo te draaien dat ik mezelf dwing om te werken. Nu moet ik wel zeggen dat als het met Fleur redelijk gaat het met mij ook redelijk gaat. En het gevoel dat we op de goede weg zitten, ondanks een aantal vervelende berichten van anderen deze week, is er nog steeds. En geloof me maar, Fleur gaat het redden en dat staat als een paal boven water. We laten ons door niemand meer tegenhouden en gaan knokken voor dat kankervrije leventje. Jullie nogmaals bedankt voor alle steun en voor nu een fijne nacht en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een positieve laaf

ben er stil van.......

Boos, kwaad, verdrietig, vloekend en weet ik wat nog meer allemaal zit ik aan dit blog. Onze lieve vrienden uit Rhenen hebben vanmiddag te horen gekregen dat er niets meer te doen is voor hun Isa. Hun dochter van 9 jaar zal het van die kut / klote kanker niet winnen. Ik leef intens met deze mensen mee en weet op dit moment eigenlijk niets te zeggen.

Een zeer verdrietig Laafje

Een verdwaalde hechting

En zo blijft de maandag nog over. Roosje naar school, ik weer werken en Fleur & Nicole naar het Sophia. Het is ondertussen een schema wat elke week terugkomt. Op de poli oncologie hebben ze een bloed beeld achtergelaten en op de poli chirurgie heeft Dr. Sloot gezegd dat de oksel er goed uitziet. Alles was dus in orde en toen de "gevonden" hechting was verwijderd konden de dames weer naar huis. Jaja,  jullie lezen het goed. Fleur heeft bij haarzelf van de week nog een hechting ondekt. Deze werd uiteraard onder luid geschreeuw en gehuil verwijderd, maar als het goed is is het nu klaar. Geen gewroet met lange naalden meer en geen rare tangen en knippers. Nee "gewoon" rust, dat is wat Fleur even wil. En ik stiekem ook. Dus mensen weltrusten en tot over een dag of 1, 2 of 3.

Het bloglaafje

Bloedwaarde 17 januari 2011

Een heftig dagje

Zondag 16 januari 2011

Zo en nu de zondag. Dit was een dag die we niet snel meer zullen vergeten. Ik ga heel even terug in de tijd. In mei van 2010 zijn weekje in de mooiste villa van Nederland geweest. In deze villa hebben we een aantal families ontmoet waarvan we gerust kunnen zeggen dat het vrienden voor het leven zijn geworden. In al deze gezinnen leeft een jong iemand die levensbedreigt ziek is. Zo ook het meisje dat in Rhenen woont. Dit grietje heeft al het nodige meegemaakt, maar vorige week kregen ze te horen dat de kuur niets heeft gedaan de tumor groter was geworden en het er op dit moment erg somber uitziet.

2 BEZORGDE MOEDERS

Bij aankomst was het net alsof we er al jaren kwamen. De kinderen hebben heerlijk met elkaar gespeeld en na het middageten werden we meegenomen naar het Ouwehands Dierenpark. Hier zijn we een aantal uurtjes geweest en hebben echt genoten van alles en iedereen. Om 17.00 uur werden we van het terrein geknikkerd om vervolgens weer naar hun huis te gaan. Hier hebben we wat gegeten en hebben "gewoon" als echte vrienden en als lotgenoten kunnen praten. We hebben het uiteraard over de kanker gehad en konden alles aan elkaar vragen. Het klinkt vreemd, maar het was echt heel fijn.  Om een uur of 20.30 uur zijn we met een vreemd gevoel vertrokken en kunnen achteraf terugkijken op een fijne, mooie, heftige en emotionele dag.



DIT BEDOEL IK DUS MET "KANJERS"



  

Lieve Rene, Esmee, Isa, Luuk en Fenne

Bedankt voor de fijne dag en wij sturen jullie alle kracht van de wereld toe die we kunnen vinden. Zoals jullie met deze situatie omgaan vinden we erg knap en zijn trots dat jullie tot onze vrienden behoren. Morgen staat jullie een zéér en zéér spannende en zware dag te wachten en wij hopen vurig dat jullie het nieuws krijgen dat er nog een uitweg is. Tot die tijd duimen en hopen wij op dat ene wonder.

We laaf you

Joost, Nicole, Fleur en Roos

Zaterdag

Hehe, eindelijk weer een gaatje gevonden om te bloggen. Niet dat jullie er wat aan hebben, maar als ik nu een paar dagen oversla klopt het blogdagboek niet meer. Voor de makkelijkheid heb ik maar weer eens besloten om de hele handel in stukje te hakken. Ik begin dit keer met de Zaterdag,

Op deze winderige dag hadden de meiden en ik maar eens besloten om een ijsje te pakken op het strand. Na het middageten zouden we gaan, maar deze jongen werd even niet goed en moest naar bed. Wat het nu precies was weet ik niet, maar binnen 10 minuten was ik mijn zicht kwijt en kwam er hevige hoofdpijn opzetten. Na een paar paracetamolletjes en een 1,5 uur bedrust was ik weer redelijk de oude en konden we toch nog naar het strand. Daar aan gekomen waaide het behoorlijk, maar dat mocht de pret niet drukken. De meiden hebben heerlijk aan de waterkant wat zitten rommelen om zich vervolgens met ijsje op te warmen in de auto. Onderweg naar huis zijn we even naar Nicole haar werk geweest om daarna een pizza als avondeten naar binnen te proppen. 's-avonds gingen de meiden op tijd het mandje in, want de zondag zouden dit keer doorbrengen in Rhenen.

derde kuur week 17

De arm

De kop is eraf en de eerste "normale" week is achter de rug. Roos heeft het erg naar haar zin op de nieuwe school, Nicole en ik doen "gewoon" ons ding en Fleur is sinds van vandaag klaar met de antibiotica. De rest van de pillen waren een maand geleden al in de hoek gegooit en dat betekend dat ze vanaf nu weer pilvrij is. Sinds gisteren zijn we ook maar weer begonnen met zwachtelen. Een ding wat Fleur niet leuk vind, maar wat wel belangrijk is. Zo belangrijk, dat we volgende week vrijdag het onderwerp prothese even aankaarten bij Dhr. Janssen, de revalidatiearts. We willen graag weten hoelang het duurt, wanneer en hoe ze zo'n ding aanmeten en wat de mogelijkheden zijn. Ons is verteld dat het een duur iets is en ze goed moet nadenken voordat er iets word besloten. Prima en begrijpelijk, maar Fleur mist met veel dingen haar arm. Aan ons dus de taak om het op touw te gaan zetten.

Nu we het toch over haar arm hebben kan ik jullie net zo goed vertellen dat we de klap nog niet helemaal te boven zijn. Zolang er kleren / mouwen overheen hangen is het goed te doen en draait mijn maag niet om. Vol trots zie ik dan hoe ze alles vol overtuiging en voor de volle 100% aanpakt en zich door niets en niemand laat tegenhouden. Fietsen, sleeën, knutselen, aankleden en de mooiste schilderen worden gemaakt. Geweldig en soms ook ontroerend om te zien.

Ons hoor je op die momenten niet klagen, maar als mevrouw zich ´s-avonds omkleed of gaat douchen worden we weer met de neus op de feiten gedrukt. Niet dat we dan klagen hoor, maar wat we zien is een inclompleet lichaam wat nooit, maar dan ook nooit meer goed zal komen. Die arm zal altijd de link leggen naar de zware strijd / tijd van nu. Ik weet dat het niet anders is en we het moeten accepteren, maar dat valt niet mee. Voordat ik naar mijn werk ga geef ik de meiden meestal een kusje. Ook niets bijzonders todat Fleur huilend zei dat ik moest blijven en ondertussen sloeg ze haar armen om me heen. Ik merkte dat de kracht in haar goede arm toeneemt en de druk van het korte armpje voel ik nog steeds op mijn schouder. Toen ze los liet lag ik zowat met mijn neus op de stomp en ik kan jullie melden dat het nog steeds een vreemd en naar gezicht is. Het is een mooi afgerond dingetje, maar wat had ik het graag anders gezien. Op de gang moest ik een paar keer slikken om vervolgens de voordeur te sluiten en te vertrekken richting werk.

Na een dag werken kom ik dan thuis en vliegen de meiden me om de nek. Roosje til ik dan op geef haar een knuffel zet haar neer en ga klaar staan voor nummer twee. Die komt dan aanhollen en ook haar geef ik een dikke knuffel. Het enigste verschil is dat ik haar niet kan en durft op te tillen. Optillen.....Tja......een klein ding wat ik zo graag wil doen. Dit heb ik dus al 153 dagen niet kunnen doen. Als je het snel zegt lijkt het niets, maar het zijn en blijven er toch 153. Ik heb de stille hoop dat het binnenkort weer kan en zodra dat is gebeurd zijn jullie de eerste die het weten. Tot die tijd geniet ik van alles en iedereen om me heen en wat er morgen op het programma staat is tot nu toe onbekend. Jullie vanavond veel plezier en voor vannacht weltrusten. Tot over 1, 2 of 3 dagen.

Het Laafje

Hoe kan je een reacties plaatsen !!!!!!!!

Zo lieve kijkbuiskindjes van me. Ik heb deze week van verschillende mensen gehoord dat er wat problemen zijn met het plaatsen van een reactie. Laat ik om te beginnen maar zeggen dat dit blog voor iedereen toegankelijk is en dat de oude bloglezers niet meer hoeven in te loggen. Dit betekend dat ieder die  http://www.joost-nicole.blogspot.com/ intoetst "gewoon" mee kan lezen. Diegene die dan een reactie willen plaatsen moeten het volgende doen,

1. Klik op reactie onder aan het bericht
2. Scrol naar beneden en plaats bij "Een reacties plaatsen" een reactie
3. Klik daarna op profiel selecteren
4. Klik daarna op Naam/URL en voer je naam in (URL hoeft niet mag wel)
5. Klik daarna op Doorgaan
6. Klik daarna op Reactie plaatsen

Als het goed is staat jullie reactie nu onder aan het betrefde blog. Mogen er nog vragen zijn of opmerkingen dan hoor ik dat graag. Jullie alvast bedankt voor het lezen van dit vreemde blog en ik hoop dat het nu geen problemen meer opleverd.

Het Blog-Laafje

De ladder

Zo, het is even geleden, maar de stekker van de telefoon is er weer eens uitgehaald. Niet dat we het erg vinden dat jullie bellen, maar toen we tv keken bleef dat ding maar gaan. Niet 1 keer, niet 2 keer, maar een keer of 5 keer per uur. Erg lief, maar vanavond ging hij weer een paar keer en dat was de druppel. Begrijp het niet verkeerd, maar we willen even "normaal" tv kijken.

Diegene die ik heb gesproken vroegen allemaal hoe het met ons ging. Gelukkig kon ik melden dat het allemaal redelijk gaat. Ik werk weer en het lijkt wel of ik nooit ben weggeweest, Nicole is bezig om haar draai te vinden, Fleur is erg moe en Roos is een heel ander kind geworden. Met andere woorden het gaat redelijk. Uiteraard kan het beter, maar het is te doen. Op deze manier kunnen Roosje, Nicole en ik het wel een aantal maanden volhouden en hopelijk Fleur ook, maar of dat gaat lukken is de vraag. De chemo die ze krijgt hakt er lekker in. Ze is totaal niet misselijk en dat is fijn, maar haar smaak is elke dag anders en die vermoeidheid is klote. Ze gaat moe naar bed, wordt moe wakker en beleefd de dag zelf ook als moe.

Ik vergelijk  haar bloedbeeld altijd met een ladder. Hoe beter de bloedwaardes hoe hoger je op de trap staat. Op 28 september 2009 is de eerste chemo gegeven en is ze direct een aantal tredes naar beneden gelazerd. Anno 2011 knokt haar lichaam nog steeds om op die tiende tree te komen, maar telkens als het wat beter gaat krijgt ze een chemo. Haar lichaam krijgt dus niet de tijd om goed te herstellen. Hoe dit zich in de toekomst gaat onwikkelen is nu de grote vraag en laten we maar hopen dat de laaste / onderste tree niet wordt bereikt. We weten dat Fleur ergens op tree 2  staat en dat is ook de reden dat de mensen die héél erg verkouden zijn hier niet in huis komen. De rest die niets heeft blijven "gewoon" welkom. Ik zou zeggen bel ons op voor een date, maar ja.......het draadje van de telefoon ligt ernaast.

Ik ga zo naar de lakenstraat en wens iedereen een goede nachtrust toe. Voor morgen veel plezier en geniet een beetje van je dag, want je zit tot over je oren in de shit voordat je het weet. Diegene die nu in deze shit zitten wens ik alle kracht toe die ik kan vinden en ben blij dat we zondag een dagje kunnen komen.

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje

Bloedwaarde 10 januari 2011

De start van het "normale" leven

Zo, daar zijn we weer en de "normale" dag zit erop. Iedereen heeft gedaan wat de bedoeling is en ik kan jullie melden dat het vreemd was, maar ook "gewoon". Om het een beetje duidelijk uit te leggen leek het mij misschien het makkelijkst om het gezin even stuk voor stuk door te nemen. Deze keer begin ik maar eens met mezelf.

Joost,

• Om 6 uur ging de wekker en na de antibioticapil van Fleur was het tijd om in mijn werkkleren te springen. Beneden alles maar bijelkaar geraapt en na het plaatsen van ons kuurschema ben ik vertrokken richting werk. Zoals ik al eerder had gemeld had ik er best wel zin. De eerste twee uur duurde erg lang, maar daarna ging het als een trein. Voordat ik het doorhad was het 15.00 uur en dat betekende dat Roosje thuis was en Nicole, Fleur en opa naar het Sophia gingen. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar vanaf dat moment duurde het laatste stukje erg lang. Het gevoel dat ik niet mee kon met mijn meisje was wel raar. Ik weet dat ze in goede handen was, maar toch. Eenmaal weer thuis ben ik onder de douche gekropen om daarna lekker op de bank te hangen. Nee, het was een mooie en vermoeiende dag.

Nicole,

• Voor deze laaf startte dag ook om 6.00 uur. Niet dat ze eruit moest, maar haar man slaapt nog wel eens door de wekker heen en heeft ook een zetje nodig om op te staan. Na nog een half uurtje sufffen was het voor haar ook echt de hoogste tijd. De kinderen heeft ze naar school gebracht om vervolgens het huis een beetje op te frissen. Een wasje hier en een strijkje daar, maar ook opruimen, soppen, zuigen en boodschapjes doen zijn dingen die moeten gebeuren. Tussen de middag heeft ze samen met Fleur gegeten, omdat Roos op school bleef en dat was raar. Roos heeft haar hele leven lang thuis gegeten en dat is ineens over. Een grote omschakeling voor iedereen en ik begrijp ook heel goed dat het allemaal erg raar is. Om 15.00 uur moest ze ook nog naar het Sophia en om 18.00 uur was ze weer terug. Al met al een lange en vermoeiende dag die ook eindigde met een bak thee op de bank.

Fleur

• Deze meid ging vanmorgen tot 11.00 uur naar school en na het middageten wilde ze weer. Tot 14.30 uur, want ze wilde Roosje uit school halen en moest ook voor een bloedbeeld en een controlle naar het Sophia. Een prima dag dus....... tot de poli. Het vocht wat vrijdag was weggehaald zag er goed uit en er waren geen bacteries of andere rare dingen te vinden. Dat was een fijn bericht, maar dat werd gelijk omzeep geholpen toen de chirurg zei dat hij haar wilde aanprikken, want er zat weer vocht. Een schok voor iedereen die in de kamer aanwezig was, maar er was geen andere keus. Toen de dormicum was gegeven en Fleur een beetje belabberd uit haar ogen keek kon Dr. Sloot zijn gang weer gaan. Dit keer kwam er iets minder uit, maar de spuit werd toch weer gevuld met 30 ml vocht. In overleg is er afgeproken dat ze volgende week maandag weer op de poli moet komen. Mag er voor die tijd wat vreemds gebeuren dan moeten we ons eerder melden. Ondanks het leegzuigen kan Fleur terugkijken op een fijne, maar vermoeiende dag.

Roosje

• Tja, deze griet heeft vandaag een bijzondere dag meegemaakt. Ze moest voor het eerst officieel naar haar nieuwe school. Spannend en bij binnenkomst kwamen de tranen er ook in overvloed uit. Het meisje was zo zenuwachtig dat de spanning haar even teveel werd. Haar juffie heeft haar goed opgevangen en waarschijnlijk was de huilbui van korte duur. Om 14.45 uur was de school weer uit en we waren erg benieuwd naar haar verhaal. Ze weet niet zo goed meer wat ze heeft gedaan, maar de woorden dat ze morgen weer wil zeggen ons genoeg. Het vrouwtje heeft een positieve en rete spannende dag achter de rug. Heerlijk, maar vermoeiend.

Al met al hebben we allemaal een redelijk dag achter de rug. Laten we maar zeggen dat de kop eraf is en het vanaf dit moment allemaal weer lekker gaat lopen. Voor nu weltrusten en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje

Derde kuur week 16

Nog 1 nacht en dan.........

Het weekend zit er bijna op en we kunnen terugkijken op twee redelijke dagen. Morgen begint voor ons het "normale" leven weer. Fleur en Roos gaan weer naar school, Nicole doet haar ding thuis en ik ga weer werken. Het zal allemaal wel weer even wennen zijn, maar als alles gaat zoals Nicole en ik het hopen moet het te doen zijn. De bedoeling is dat ik per direct volledig aan het werk ga en alleen in de chemoweek wat met de tijd moet rommelen. Voor de rest proberen we draad van een paar maanden geleden op te pakken en dat betekend dat we de hulp van anderen weer nodig hebben.

Voor de rest gaat Roosje morgen voor de eerste keer naar haar nieuwe school, wat uiteraard erg spannend is en 's-middags moeten moeder en dochter nog even naar het Sophia voor een controle en een bloedbeeld. Voor nu slaap lekker en met een beetje mazzel ben ik morgen weer terug. Zoniet, dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Ze weet het gelukkig niet meer

Toen we vanmorgen bij het Sophia aankwamen stond er een file voor de garage waar je helemaal eng van werd. Zo'n file betekend minimaal 30 minuten vertraging en daar hadden we dus geen zin in. Normaliter wachten we netjes en als we met zijn allen zijn lopen de dames vaak het laatste stukje. Dit keer hadden we een goede reden en dat was de afspraak op de acute hulp. Nicole nam het stuur over en ik heb even met de pakeerwachters gesproken. Na een kleine conversatie kon Nicole komen en via de uitgang mocht ze naar binnen.

Eenmaal op de acute hulp ging het snel. Na ons verhaal werd de chirurg erbij geroepen en toen die de oksel zag was het duidelijk, het was dikker geworden en het werd ook al rood. Er was 1 oplossing en dat was aanprikken en het vocht verwijderen. Volgens Dhr. Sloot een pijnloze gebeurtenis, omdat de naald in dood weefsel werd geprikt. Een mooi verhaal, maar niet voor Fleur. We hadden nog 1 pilletje dormicum en daar hebben we mooi gebruikt van gemaakt. Binnen een minuut of 20 was ze dronken. Je kan dan alles tegen haar zeggen en alles met haar doen zonder dat ze dat zich herinnerd. En dat is maar goed ook, want......

Toen ze de punt van de naald zag was het gedaan met de rust en begon ze te schreeuwen dat ze moesten wachten. Dit roept Fleur altijd als er iets ergs gebeurt en wij weten ondertussen dat ze "gewoon" door moeten gaan en niet moeten treuzelen. De naald werd in de oksel gestoken en het leegzuigen kon beginnen. Zoals ik het heb gezien hebben ze ongeveer 40 ml vocht weggehaald. Het zag er helder uit, maar dat wil niet zeggen dat er een bacterie zit. Het vocht word onderzocht en maandagmiddag krijgen we hier de uitslag van. Uit voorzorg zijn we wel met een antibioticakuur begonnen en hopen dat het aanslaat en dat het allemaal snel weer achter de rug is. Tijdens het leegzuigen was Fleur zo over haar toeren heen dat zelfs de chirurg zei dat het tegen hyperventilatie aanzat. Gelukkig was de ademhaling snel weer onder controlle en konden we met een nieuwe poli afspraak weer naar huis.

De hulp die we kregen was meer dan prima en binnen anderhalf uur zaten we alweer in de auto. Onderweg heeft Fleur lekker op de bank gelegen en als we nu vragen of ze nog iets weet is het antwoord nee. Roos was tijdens de behandeling opgevangen door de verpleging en heeft zich gedragen als een heel groot en zorgzaam zusje. Voor nu weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laaf Joost

Weer thuis

Donderdag 6 januari 2011

Zo, we zijn weer thuis en het eerste wat ik wil zeggen is dat we alle berichtjes die we gekregen zeer fijn vinden. Jullie hebben ons weer eens laten zien dat we er niet alleen voor staan en dat doet ons goed. Iedereen bedankt daarvoor.

Ondertussen zit ik weer thuis van twee fantastische dagen Weert. Om alles te vertellen lijkt me nu niet de beste oplossing, want dan zit ik hier vannacht nog steeds, maar een paar kleine dingen wil ik toch wel kwijt. Om te beginnen was het woensdag een slopende dag. We zijn eerst meegenomen naar een overdekte speeltuin om vervolgens de rest van de tijd zenuwachtig in huis door te brengen. Om 15.00 uur heb ik zelf het Sophia maar gebeld met de vraag of er al wat bekend was. Ze zouden het doorgeven, maar om 16.30 uur was de spanning dusdanig hoog dat ik maar weer ben gaan bellen. Na een paar telefoontjes was het dan zover en had ik onze oncoloog uiteindelijk pas om 17.10 uur aan de bel. Het mag iedereen duidelijk zijn dat het nieuws niet beter had kunnen zijn en de nodige tranen liepen hier en daar over de wangen. De champagne stond ondertussen in de koelkast en na een uurtje bowlen werd hij ontkurkt en om het feest helemaal compleet te maken werd er ook nog een wensballon opgelaten.

Vandaag was het ook een bijzondere dag want Roos, Fleur, Guy en Diyou hebben een mega mooi schilderij gemaakt die uiteindelijk in het nieuwe huisje van Diyou en Fransje komt te hangen. De rest van de dag hebben we weinig tot niets gedaan en dat was lekker. Na de koffie zijn we in de auto gestapt en kunnen terugkijken op 1 erg spannende en op 1 mooi dag.

Morgenochtend tussen 10 en 11 uur moeten we ons weer melden in het Sophia. De reden nu is dat de verdikking in de oksel toch wat dikker is geworden en het sinds 3 dagen ook nog eens vloeit. Ze zeggen dat vloeien opzich goed is, maar het gaatje waar het vandaan komt is in mijn ogen ook een verbinding naar binnen. Fleur heeft haar oksel vanaf 17 december niet meer goed kunnen wassen dus als er ergens een bacterie kan zitten is het daar wel. De oncoloog was niet helemaal blij met dit bericht en vond het ook verstandig om de oksel even te laten checken op de acute hulp. Waarschijnlijk loopt het met een sisser af en staan we binnen een mum van tijd weer buiten. Voor nu weltrusten en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Het Laafje

Goed nieuws

Hehe, het wachten was slopend en na 4 á 5 telefoontjes belde de oncoloog terug met het nieuws dat de 13de klier schoon is en geen kwaadaardige cellen bevatte. Een controle echo is niet nodig, omdat het dit keer overduidelijk een klier was. Met andere woorden, de operatie is dit keer wel succesvol gelukt. Wij trekken de champagnefles open en gaan genieten van dit nieuws.

Het Laafje

De spanning stijgt weer

Wel moeten we alles scherp in de gaten blijven houden en als de huid strakker komt te staan en / of zeer gaat doen moet we weer terug en zuigen ze alsnog het vocht eruit. Tot die tijd wachen we het af, maar de vooruitzichten zijn goed en maken ons hier geen zorgen meer om.

Met deze regels heb ik het ziekenhuis stukje in het vorige blog afgesloten. Hier maken we ons geen zorgen meer om geld niet voor de uitslag waar we nu op zitten te wachten. Toen we meneer Sloot op de poli-chirurgie zagen zij hij dat de uitslag van de 13de klier bij de maandagochtendoverdracht nog niet bekend was. Hier waren we al bang voor en diep van binnen wisten we dit al. We gaan ermaar vanuit dat de patholoog nog niet klaar is en het goede nieuws in het grote specialisten uurtje van woensdag wel gaat vertellen. Tja....goed nieuws........laten we het maar hopen.

De spanning is ondertussen weer voelbaar in huis en de emmer stroomt lekker vol. Nicole werd vanmorgen wakker en zei dat de welbekende klote knoop weer in haar lichaam zit. De hele ochtend liep mijn arme schat nerveus heen en weer en besloot uiteindelijk maar om een pannetje te nemen. Dit is een pilletje om wat rustiger te worden. Ikzelf weet wat ze bedoeld met dat knoopgevoel. Het in slaap komen is moeilijk en als je wakker bent is het eerste wat je denk "als de uitslag maar goed is" en al malend probeer je dan de slaap weer te hervatten en met een beetje mazzel droom je ook nog eens over een klier.

Het nare knagende ratten gevoel wil niet meer weg en het lijkt wel of het met de minuut sterker word. Al dagen worstelen we met deze gedachten en gevoelens dat is ronduit vervelend, maar we kunnen er niets aan doen. We laten elkaar maar een beetje gaan en proberen voor de kinderen zo normaal mogelijk te doen. Dit valt niet mee en ook zij weten dondersgoed dat er woensdagmiddag een spannend telefoontje komt. Voor de zoveelste keer is het erop of eronder. Joost lul niet zo stom en blijf positief zullen de meeste denken!!!! Jullie hebben gelijk ik weet het, maar probeer je eens te verplaatsen in onze situatie. Voor de zoveelste keer in een jaar tijd staat het zweet me tussen de billen en dat is klote. Mijn lotgenoten snappen precies wat ik bedoel en die hoef ik gelukkig niets uit te leggen.

Waarom ik dit allemaal opschrijf vraag ik mezelf nu wel af. Op een bepaalde manier raakt mijn hoofd ervan leeg en dat is prettig, maar het vreemde is dat het gelijk weer gevuld word. De uitdaging nu is om in die "vultijd" te gaan slapen en dat is wat ik nu ga doen. Jullie in ieder geval bedankt voor het lezen en zodra wij woensdag het verlossende telefoontje krijgen laat ik dat via dit blog en de telefoontamtam wel weer weten. Tot die tijd gaan we duimen duimen duimen duimen duimen duimen..............

Een duimende laaf

Bloedwaardes Fleur

Hieronder zien jullie de waardes van Fleur haar bloed. Het is duidelijk te zien dat de HB perfect is en dat de anderen wat te wensen overlaten. Dit betekend dat wij iedereen die verkouden is niet binnen laten. Dit is niet rot bedoeld, maar dat doen wij om Fleur te beschermen.  De rest kan "gewoon" komen voor een bakkie of wat anders. Nogmaals sorry, maar het is even niet anders.

De eerste maandag van 2011

Zo, de eerste maandag van 2011 zit erop en achteraf gezien was best wel pittig. Het blog is jammergenoeg weer eens lang en dat betekend dat de mensen die geen tijd hebben nu maar op het rode kruisje rechtsboven in de hoek moeten klikken. De rest moet het wieltje op de muis maar gebruiken.

Vanmorgenvroeg zat ik voor half negen al met het Sophia aan de lijn, omdat we de chirurg de verdikking graag even wilde laten zien. Geen probleem en om 15.00 uur konden we komen en zouden te woord gestaan worden door een voor ons onbekende arts. Dit was niet anders, omdat volgens de seceratesse de chirurg Sloot vandaag vrij was. Het maakte ons niet uit wie er naar keek, als er maar gekeken werd. Probleem was echter de tijd. We gingen al met het idee naar het Sophia toe dat het vocht evt verwijderd zou worden. Dit vocht verwijderen is een naar iets en om Fleur alles te laten vergeten hadden we voor de zekerheid wat dormicum meegenomen. We zagen de bui dus al hangen en in ons achterhoofd zou het wel eens een latertje kunnen worden.

Reden genoeg om te zeuren en te zeiken en te vragen of er niet eerder een gaatje was. Dit was niet meer mogelijk en de afspraak was een feit. Jaja, zij waren tevreden, maar wij hadden een hele andere plannig in ons hoofd en hadden geen zin om vanavond pas thuis te komen. Wij wilden dat Fleur eerder werd gezien en via de poli-oncologie hebben we het voor elkaar gekregen dat Fleur om 13.00 uur als eerste aan de beurt was. Had dit allemaal niet gelukt dan hadden we de acute hulp gebeld. Jaja, ondertussen weten wij op sommige vlakken aardig de weg en dat kwam in dit geval een keer van pas. De acute hulp actie was dus niet nodig en willen bij deze de poli-oncologie even bedanken voor hun werk. BEDANKT!!!!!

Om half 1 waren we in het Sophia en na het bloedbeeld te hebben gegeven op de ene poli was het tijd om de onbekende arts te ontmoeten op de andere poli. Zitten we daar worden we door meneer Sloot zelf gehaald. Vreemd!!!! hij was toch vrij???? Hier blijkt maar eens dat de comunicatie daar nog steeds waardeloos is. Maar goed, we waren blij dat hij er was, want hij is toch een van de weinigen die Fleur van binnen een paar keer heeft gezien en precies weet waar hij over praat. Toen het bovenlichaam kaal was riep hij meteen dat het dikker was en dat de oorzaak vocht was. Dit had hij al voorspeld, maar gezien ons fijne verleden nemen we dus geen risco's meer. Dit snapte hij heel goed en toen de goede man vertelde dat we naar huis konden was dat een hele opluchting. Geen dormicum, geen lange spuiten, geen gevroed in het armpje en geen gegil. Wel moeten we alles scherp in de gaten blijven houden en als de huid strakker komt te staan en / of zeer gaat doen moet we weer terug en zuigen ze alsnog het vocht eruit. Tot die tijd wachen we het af, maar de vooruitzichten zijn goed en maken ons hier geen zorgen meer om.

Onderweg naar huis zijn we even gestopt bij mijn bedrijfsarts, want daar had ik om 14.20 uur een afspraak. Vanmorgen heb ik 4 keer zijn seceretese aan de lijn gehad en gevraagd of ik de date kon verzetten naar morgen, omdat ik naar het ziekenhuis moest. De regel is eigenlijk dat je een afspraak 48 uur van te voren moet afzeggen en dat het consult dan niet in rekening wordt gebracht. Doe je dit niet dan kan de werkgever dus betalen. Klinkt allemaal erg logisch, maar die muts begreep maar niet wat ik bedoelde met ontsteking, lympheklieren en acute hulp. Ze werd pas een beetje wakker toen ik zei dat ze kanker had en we haar met spoed naar het Sophia moesten brengen en we niet wisten hoe lang het ging duren.

Achteraf stonden we met 1 uur alweer buiten, maar dat wist ik toen nog niet. Een mazzeltje dus en dat betekende dat de afspraak "gewoon" door kon gaan. Na een gesprek van een kwartier stond ik weer op straat en kan jullie melden dat het allemaal ruze meeviel en man er meegaand is. 31 december 2010 had ik trouwens ook een gesprek met mijn werkgever en daar is afgesproken dat ik me op maandag 10 januari 2011 om 7.00 uur weer moet melden om vervolgens "gewoon" weer de hele week te gaan werken. Geen gelazer in opbouw van uren, maar "gewoon" 40 uur. Dit vind ik totaal geen probleem en heb er ook weer zin in.

Tussen de bedrijven en bezoekjes door ben ik ook even school geweest. Dat was even nodig, want wat we al dachten was waar. Ze waren niet op de hoogte van de ontwikkelingen na de kerst. Ook hebben we aangegeven dat Fleur het deze week rustig aan doet en we woensdag en donderdag in Weert zitten. Heerlijk 2 dagen naar onze vriendjes waar we helemaal niets hoeven en moeten. Een afspraak die door alle ellende van de afgelopen 3 weken wel 6 keer is verzet en sinds vandaag pas definitief is. Wij gaan genieten en wie weet tot zo, morgen of overmorgen.

Joost

derde kuur week 15

Toch maar even bellen

Zo, de dag is voorbij en vlak voor het slapen gaan hebben we maar besloten om morgenochtend toch de poli-chirurgie even te bellen. De verdikking onder de oksel lijkt wat dikker te worden en voor ons de reden om klokslag 8.30 uur in de telefoon te klimmen. We gaan er vanuit dat het niets is, maar we nemen geen risico's meer. Voor of na dit bezoek schieten we de poli-oncologie ook even aan voor het weekelijkse bloedbeeld. Voor nu weltrusten en tot...........

Laafje Joost

2011 begint alweer spannend

Zo het jaar 2011 is begonnen. Wat het ons zal brengen is een groot vraagteken, maar we gaan er vanuit dat het "gewoon" een top jaar wordt. Hij is in ieder geval lekker begonnen en da's alleen maar mooi. Oudejaarsavond was hier trouwens erg gezellig. Op het laatste moment kregen we nog wat visite en op die manier was het weer een gezellige boel. De hele avond heeft er in de achtertuin een vuurkorf aangestaan en na twaalven hadden we een klein vuurtje op het veld achter het huis. Dit trok ook wat mensen aan met als gevolg dat het ook hier een gezellig boel was. Om een uurtje of 2 lagen mijn dames op bed. Een mooie tijd, maar zelf heb ik nog wat gedronken met een aantal mensen uit de buurt om vervolgens na een warme douche uitgeteld neer te ploffen in de lakenstraat.

Gisteren zijn we even bij opa en oma geweest en hebben 's-avonds de kliekjes van oudjaar opgegeten. Vandaag staat er een verjaardag op het programma en morgen begint het dagelijkse leven weer. Meer dan spannend allemaal, want we hopen morgen, overmorgen of overovermorgen toch een uitslag te krijgen van die vervelende dertiende rot klier. We weten bijna zeker dat er niets aan de hand is, maar diep van binnen knaagt er van alles. De vlinders die er horen te zitten hebben plaats gemaakt voor een stelletje ratten die er nu alweer een paar dagen zitten. Wat Nicole en ik voelen valt bijna niet te omschrijven, maar als ik zeg dat het "gewoon"  klote en kut is met de hoofdletter K snappen jullie het waarschijnlijk wel.

Daarnaast heeft Fleur ook de kampen met een aantal bijwerkingen. Het eten is op dit moment niet haar hobby en de vermoeidheid word met de dag erger. Zelfs zo erg dat ze na het ontbijt zonder wat te zeggen weer in bed kruipt. Dit is niets voor Fleur, maar voor ons een teken om het allemaal rustig aan te doen. Ook de operatie wond moeten we in de gaten blijven houden. Zoals wij het kunnen zien zit het wel dicht, maar is het wel iets dikker dan de andere oksel. Niets ernstig, maar als het dikker word of zeer gaat doen moeten we aan de bel trekken. Hier zijn we voor gewaarschuwd en houden dit ook goed in de gaten, want we weten uit ervaring wat er kan gebeuren als het gaat ontsteken. Jullie voor de rest een plezierige dag en geniet een beetje van de kleine dingen om je heen. Tot over 1,2 of 3 dagen.

Laafje Joost