woensdag 29 juni 2011

De nieuwe fiets.....

Zo lieve gulle kijkbuisbloglezertjes van me. Gisteren is de nieuwe fiets binnengekomen en hij is prachtig mooi. Fleur is er heel trots op en wij willen jullie via deze weg ook bedanken voor alle centjes, maar ook voor alle lieve berichtjes en telefoontjes die dit gedoe met zich meebracht. Nogmaals bedankt...we hebben er geen woorden voor.


Fleur, Roos, Nicole en Joost

Stuk voor stuk......

Zo luitjes, het is 19.30 uur en wat ik jullie nu moet vertellen zou ik niet weten. Erg vreemd, want mijn kop zit lekker vol en op een een of andere manier blijft het daar zitten. In het verleden was ik na een verhaaltje redelijk leeg, maar nu lukt dat niet meer. Om nu een extra blog aan te maken is denk ik ietswat overdreven en heb voor mezelf dus ook besloten dat ik het maar bijdeze moet houden. Maar ja....wat moet ik nu zeggen. Zal ik de personen weer stuk voor stuk omschrijven of zal ik eens uitleggen wat ik voel. Moeilijk. Toch neem ik de eerste uitdaging aan en begin dit keer maar eens met Nicole.

Een sterke vrouw die ondanks alles geniet van de mooie momenten die we als gezin meemaken. Daarnaast heeft ze altijd tijd voor een bakkie thee en zal niet snel tegen mensen zeggen dat ze niet welkom zijn. Een mooie eigenschap waar ik erg van hou. Toch zitten haar druppeltjes erg hoog en op gezette tijden weten die ook de weg naar buiten te vinden. Het doet me pijn om haar zo te zien, maar ben wel erg blij dat ze het laat gaan. Niet dat haar koppie dan leeg is hoor, maar alles wat eruit is, is maar eruit denk ik dan maar.

Met Roosje gaat het de laatste dagen redelijk goed. De laaste week school zit er bijna op en dan heeft ze verlopig een paar weken vakantie. Een vakantie die ze goed kan gebruiken, want mevrouw ziet eruit als uitgewrongen vaatdoek. Niet erg, maar een paar dagen uitslapen kan geen kwaad. Wat dit grietje het afgelopen jaar heeft gezien en heeft meegemaakt valt met geen pen te beschrijven en het verbaast me dus ook niet dat ook haar hoofdje vol zit. Naast alle pingpong gedachten leeft ze wel. Ze doet wat ze wilt en ook zij probeert te genieten van alles en iedereen om haar heen.

Met Fleur gaat het naar omstandigheden wel goed. Ze rommelt wat en maakt de buurt weer onveilig met haar nieuwe fiets. Nee, deze dame heeft mij geleerd wat genieten is en je alles uit je leven moet halen wat erin zit. Daarnaast heeft ze op gezette tijden ook wel eens een grote bek en weten de luchtbellen in haar body de weg naar buiten goed te vinden. Met regelmaat roepen we dat ze hiermee moet stoppen en tergelijkertijd geniet ik er ook van. Uiteraard zal ik het niet goed praten, maar het idee dat zometeen die onverwachtse boeren en scheten verleden tijd zijn zet me wel eens aan het denken. Tsja...daarnaast heeft mevrouw ook nog een aantal bulten. Hoe het daar nu mee gaat????? Wel goed geloof ik. Ze zullen ongetwijfeld weer wat groter zijn dan van de week, maar dat weet ik niet zeker. Klinkt waarschijnlijk erg stom, maar dat komt omdat ik de afgelopen week niet echt hiernaar heb gekeken.

En nu ben ik aan de beurt. Met regelmaat wordt er gevraagd hoe het met me gaat en hoe we het nu ervaren. Mensen hier kan ik vrij duidelijk over zijn. De situatie waarin we zitten is ronduit klote, maar dit betekend niet dat we gaan zitten kniezen. Mijn werkgever heeft me alle ruimte gegeven die ik me maar kan wensen en dat erg fijn. Meer dan fijn zelfs. Ik probeer elke dag een paar uurtjes te werken om vervolgens verder te gaan met Fleur haar huisje. Niet dat ik dagelijks uren mee bezig ben hoor, maar zelfs over de laatste dingen moet ik goed nadenken. Jaja lieve mensen een kistje maken dat is niet 1,2 3 gebeurt kan ik jullie melden. Niet dat het me tegenvalt, integendeel, maar er komt meer bijkijken dan dat iedereen verwacht. Tot nu toe heb ik het als heel prettig ervaren en kan met een gerust hart zeggen dat ik het me heeft geholpen in deze periode. Mijn verdriet zit erin, maar ook de mooie herinneringen die met regelmaat naar boven kwamen. Nu moet ik nog nog twee dingetjes doen en dan is hij timmer en schildertechnisch af. De rest is dan voor Nicole.

Nou nou, da's weer een lekker blog geworden. Niet hetgeen wat er in mijn hoofd zat, maar het is niet anders. Toch kan ik melden dat ik me redelijk goed voel en dat betekend dat ik de nacht meestal goed slaap. Slapen.....ohhhh heerlijk......Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

dinsdag 28 juni 2011

Geen zin......

Goed en nu weer eens een positief blog. De zon schijnt en hier gaat het naar omstandigheden redelijk goed. Fleur horen we weinig klagen en gisteren is ze naar bed gegaan zonder paracetamolletje. Daarnaast ben ik het zat en heb vandaag totaal geen zin om te bloggen. Dus lieve mensen, weltrusten en tot over een dag of wat.

Het geen zin Laafje

zondag 26 juni 2011

Anders leren liggen......

Zo en nu is het even tijd voor een normaal blog. Dus geen gestolen fietsen en rekeningnummers meer, maar "gewoon" een normaal blog waarin staat hoe een gezinnetje met kinderkanker het weekend is doorgekomen.

De zaterdag was eigenlijk zo voorbij. Er zijn wat lotgenoten geweest en dat was erg fijn. Het was "gewoon" weer even fijn om tegen mensen te praten die snappen wat je voelt. Daarnaast zijn de kinderen wezen shoppen in de stad. We hebben ze om 14.00 uur in de stad gedumpt en om 17.00 uur kregen we weer een telefoontje dat de dames opgehaald konden worden. Toch was dit middagje shoppen voor Fleur een zwaar iets.

Op de dag gaat het allemaal wel ok, maar in bed moet mevrouw het bekopen met wat pijn. Pijn in de bult die heel langzaam aan het groeien is. Het dingetje is ondertussen zo groot dat het slapen op de buik niet meer gaat. Het grietje moet nu elke avond zoeken naar een andere houding en gewapend met een slaappil, een paracetamolletje en wat kussen her en der lukt het haar toch om in slaap te kachelen. In haar slaap onwijkt ze haar buik wat inhoud dat madame erg veel draait. Ook hebben we gezien dat de bult in haar stompje iets groeit. Tot op heden heeft ze hier geen last van en schenken hier ook niet veel aandacht aan.

Vandaag, zondag, hadden we een verjaardag in Wassenaar. De meiden hadden er best wel zin in en tot overmaat van ramp werdt het ook nog eens lekker weer. Lekker en die gele knakker mag van mij best wel een paar weekjes blijven hangen. Uiteindelijk waren we rond negenen thuis en de kids kregen direct een enkeltje naar boven. Nu is het hele huis stil en dat betekend dat het weekend definitief voorbij is. Iedereen ligt dit keer weer eens in zijn eigen bed en dat betekend dat ik na twee dagen weer eens naast mijn vrouw kan liggen. Het lijkt mij dus ook verstandig dat ik haar ga opzoeken, want voordat ik het weet slaapt ze.

Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, weltrusten allemaal en misschien tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje.

Wel of geen gironummer......arghhhhhhh......

Tsja....en na een redelijk, maar korte nacht was het tijd om het nieuws van de gestolen fiets aan Fleur te vertellen. Hoe pak je zoiets aan???? Echt simpel was het niet, maar we zijn zoals we zijn en draaien nergens doekjes om. Ik had een half uur kunnen gaan lullen, maar dat heeft in mijn ogen geen zin, want hoe je het ook went of keert het slechte nieuws slaat sowieso in als een bom.

Ze lag op bed en met grote tegenzin vertelde ik haar dat we goed nieuws hadden, maar dat we ook een beetje slecht nieuws hadden. Ze keek me vreemd aan toen ik zei "Fleur het goede nieuws is dat je een nieuwe fiets krijgt". Enigsinds verbaasd vroeg ze waarom en toen ik haar het slechte nieuws vertelde werd ze heel langzaam verdrietig. Nog geen 30 seconden later was het haar duidelijk en de tranen en het gesnik was begonnen. Ze was intens verdrietig, kwaad en begreep er ook helemaal niets van. Haar fiets waar ze alles mee doet was verdwenen.

Hoe moet ik nu verder???? Zal ze wel gedacht hebben. Bijna elke meter die buiten werd afgelegd, word met de fiets gedaan. Wij als gezonde mensen lopen met gemak een paar honderd meter, maar dit is voor onze kleine griet een hele opgave. Om de pijn een beetje te verzachten vertelde ik haar dat we midden in de nacht op internet weer een nieuwe fiets hadden gevonden en dat we die met een beetje mazzel snel in huis zouden kunnen hebben. Ze heeft hem samen met Nicole bekeken en heeft ook besloten dat ze hem graag wilde hebben. Ik heb even gebeld met het fietsenbedrijf en kreeg te horen dat hij na betaling op aanstaande dinsdag al geleverd kan worden.

Roosje heeft direct gezegd dat Fleur tot die tijd haar fiets mocht gebruiken. Nu weten we ook dat Roosje erg graag fiets en vinden het ook erg bijzonder dat ze haar fiets uitleent aan Fleur.

Al met al was het even een rotte situatie, maar gelukkig konden we het vervelende probleem weer oplossen door een nieuwe te kopen. Waar we niet op gerekend hadden waren de reacties op het vorige blog. In een woord geweldig en vind het ook fijn dat ik de persoon half inelkaar geslagen mag ontvangen en dat zijn arm en zonder narcose vanaf mag. Ohohoh mensen, wat zijn jullie allemaal erg. Toch ben ik wel erg blij dat ik vannacht de dader niet heb gezien, want ik zou.............................................hebben gedaan.

Nou het is ondertussen een blog van niets geworden, maar dat komt dit keer door jullie. We begrijpen uit de telefoontjes en reacties dat er nu veel mensen zijn die iets willen geven, maar ze weten niet waarheen ze het geld moeten storten. Dit wilden we graag zo houden, maar er zijn wat vriendjes die ons gironummer hebben en daar al gebruik van hebben gemaakt. Erg lief, maar het werd toch echt lastig toen iemand letterlijk geld kwamen brengen. Daarnaast hebben we personen geproken die de hele fiets wilde betalen, maar de druppel was de we hebben gelezen dat kinderen in die zeik regen briefjes uitdelen en geld aan het inzamelen zijn voor een nieuwe fiets.

Waar het schip nu gaat stranden weet ik niet, maar na wat telefoontje met vrienden en een goed gesprek met elkaar hebben we toch besloten om ons gironummer op het blog te plaatsen. Iedereen moet wel heel goed weten dat de nieuwe fiets betaald is en wij erg veel moeite hebben om iets in welke vorm dan ook te accepteren. Tjongejonge......wat is dit klote zeg. Wel of geen nummer geven, we zijn blij dat jullie meeleven en dat is genoeg. Nogmaals VAN ONS HOEFT HET NIET !!!!!!!

Allemaal een dikke knuffel van een zeer ongemakkelijke Laaf

Arhhhhh het gironummer is 7414864 en deze staat op naam van JMPL de Jong en/of NM de Jong-Parlevliet.

zaterdag 25 juni 2011

Klootzak......als ik je te pakken krijg......

Hoe moeten we onze lieve kleine meid Fleur morgenochtend vertellen dat haar fiets is gestolen uit de voortuin. Na een zoektocht van drie kwartier ben ik gestopt en ben tot de conclussie gekomen dat haar allessie "gewoon" gejat is. Mogen er mensen zijn die deze fiets herkennen, zonder krat, en denken wat doet hij daar neem dan even contact mij op (06-53663431).

Ook heb ik nog een kleine tip voor de dader,
"KIJK UIT WANT IK SLOOP JE ALS IK JE TE PAKKEN KRIJG, VUILE HUFTER"

Een verdrietige laaf die in alle staten is.

vrijdag 24 juni 2011

Een update.......

Zo, lieve kijkbuisbloglezertjes daar ben ik weer. De BBQ is prima verlopen en gelukkig is er geen druppel regen gevallen. Reden van deze BBQ is dat groep 8, de oude klas van Fleur, de school gaat verlaten en als afscheid krijgen deze kinderen, inclusief hun ouders, een BBQ aangeboden. De afgelopen twee jaar regelde Nicole dit hele gebeuren en was ik de opwarmkok. Gezien onze situatie heeft Nicole dit jaar ook besloten om uit deze werkgroep te stappen en de touwtjes door te gegeven aan een ander. Toch waren wij door de school zelf uitgenodigd om een hapje mee te eten. Deze uitnodiging hebben we met twee handen aangegrepen, want groep 8 was immers de klas waar Fleur eigenlijk hoorde te zitten. Tot mevrouw kanker kreeg. Ze heeft toen een heleboel lesjes gemist en het resultaat was dat ze bleef zitten.

Maar goed, de BBQ regelaarsters van dit jaar wisten mij ook te vinden en vroegen of ik dit jaar nog eens de vleesjes wilde omdraaien. Ach.....ik was er toch.....dus een anderhalf uur draaien kon er ook nog wel bij. Achteraf was het een hele gezellige avond, maar toen alles achter de rug was voelde ik langzaam een knoop in mijn maag komen. Het vlees was allemaal al gaar dus dat was het niet, maar waar die knoop nu ineens vandaan kwam begreep ik niet. Samen met de leraar van groep acht heb ik de laatste dingen opgeruimt en op dat moment begon het kwartje te vallen.

Het van de lagere school afgaan is voor kinderen een zeer belangrijke stap in het leven. De BBQ is daar een onderdeel van. De kinderen nemen als het waren afscheid van hun school en pakken de nieuwe draad op die bij het voortgezette onderwijs al klaar ligt. Fleur zal dit niet mee maken, want zoals het er nu uitziet zal ze het voortgette onderwijs niet halen. Dit betekende dus dat de BBQ van afgelopen woensdag ook haar afscheid was van school. Het verschil is alleen dat de draad die voor haar klaar ligt heel ergens anders naar toe gaat. Tsjakkaaa........en die hakte er lekker in.

De volgende dag ging op mijn werk alles ook helemaal mis. Het commentaar en stomme gezeik van die kantoormensen kon ik niet goed hebben en bij de een wilde ik het liefst de brillenglazen in zijn hoofd rammen en de ander wilde ik het liefst met zijn stomme kop in een pot verf duwen. Daarnaast zat ik tijdens de koffie ook nog eens te knikkenbollen wat het er allemaal niet leuker opmaakte. Met andere woorden, ik was kapot en zat er even goed doorheen. Na een dagje niet lekker in mijn vel en een goede nachtrust was alles weer ok. Heb vanmorgen dus ook netjes geprobeerd een paar uurtjes werken om me vervolgens weer bezig te houden met de dag die gaat komen.

Daarnaast kan ik jullie melden dat het met Fleur en Roos goed gaat. Fleur slaat zich er kranig doorheen, alleen moet ze het soms ietsje rustiger aan doen. Neemt ze teveel hooi op haar vork dan wordt ze daarvoor gestraft. Niet door ons, maar door haar lichaam. Roos daarintegen kan doen wat ze wil en doet dat gelukkig ook. Ze speelt buiten en slaapt gelukkig redelijk goed.

Nu willen jullie natuurlijk ook weten hoe het met Nicole gaat. Nou.....haar waterlanders gaan regelmatig open. Ook is ze van de week met haar zwaarste klus begonnen. De binnenkant van Fleur haar huisje. Een pittig traject, maar ik ben ervan overtuigd dat ook zij dit kan maken en weet zeker dat ze dit met al haar liefde zal doen.

Eetsmakelijk allemaal en misschien tot vanavond. Mag dit niet lukken dan weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

woensdag 22 juni 2011

2 jaar onderweg......

Vandaag precies 2 jaar geleden, na het avondeten, is Fleur gestruikeld over een stoeptegel. Vanaf dat moment zat er in haar hand een bult. Het grietje moest erg huilen en omdat we dachten dat het wel eens gebroken kon zijn gingen we voor de zekerheid even langs de huiartsenpost in het LLZ. Deze zag net zoveel als ons en besloot om er een foto van te maken. Die uitslag was gunstig, want het was niet gebroken en die bult zou vanzelf wel weer weggaan.

We zijn daarna nog met de vouwwagen naar Luxemburg geweest en hebben daar een hele fijne vakantie gehad. Probleem waar we toen tegen aanliepen was dat die bult niet verdween en hij eigenlijk alleen maar groter werd en zelfs iets vekleurde. Eenmaal weer thuis hadden we besloten dat we in de laatste week van de vakantie nog even langs de huisarts gingen. Deze snapte ook niet wat het was en om alles beter inkaart te krijgen was het verstandig om er even een mri van te laten maken.

Dit werdt gedaan in het LLZ en die uitslag gaf aan dat er een tumor zat. Goed of kwaadaardig dat was nog niet bekend, maar dat er iets zat wat er niet hoorde was wel duidelijk. Het LLZ kon niets meer voor ons doen en stuurde ons door naar het LUMC. Van hun kregen we uiteindelijk via de telefoon te horen dat die bult kwaadaardig was en het de naam rhabdomyosarcoom met zich meedroeg. In de volksmond heet dit dus "gewoon" kanker. Het LUMC stuurde ons weer door naar het Sophia, want dat was het ziekenhuis die gespecialiseerd was in kinderkanker en waar alles zou gaan gebeuren. Tsja......en wat we daar hebben gezien, hebben meegemaakt en wat dat met ons als gezin heeft gedaan staat allemaal omschreven in dit blog.

De allereerste foto
Mensen, 2 jaar en 1 dag geleden zag ons leventje er uit zoals het hoorde en nu......nu weten we dat we ons kindje en grote zus gaan verliezen. Wat en hoe het nu verdergaat kan ik jullie nu nog niet zeggen, maar ik kan jullie wel melden dat we als ouders gaan knokken en dat we alles uit de kast zullen halen om er voor Fleur en Roos te zijn. Het zal best wel pittig worden, maar dat zien we dan wel weer. Tot die tijd genieten wij van alles en iedereen om ons heen.

Zo, dat is er ook weer uit en nu ga ik BBQ-en. BBQ-en ja mensen ik moet op school voor 75 mensen in die zeikregen gaan BBQ-en. Of het gezellig gaat worden is nog maar de vraag, maar dat ik ga genieten is zeker. Dus eetsmakelijk allemaal en wie weet tot vanavond, zoniet dan tot over 2 of 3 dagen.

Laafje

dinsdag 21 juni 2011

En daar is de volgende bult......

Lieve mensen, hoe ik het precies moet vertellen zou ik niet weten, maar we hebben eigenlijk een klote dag achter de rug. Fleur heeft voor de zoveelste keer een bultje gevonden en dit keer zit hij aan de linkerzijkant ter hoogte van haar borstkas.

Dit betekent dat er nu een vlekje op haar longen zit, een bultje in haar stomp, een bultje op haar linkerzij en een bult in haar rechteronderbuik. Met andere woorden die vuile vieze gore tering kanker zit overal.

Weltrusten allemaal en waarschijnlijk tot morgen.

Laafje Joost

maandag 20 juni 2011

Voelen, spoelen en praten.....

Zo mensen, het bezoekje aan het Sophia zit erweer op en achteraf viel het allemaal best wel mee. Bij aankomst werd er al geroepen dat de oncoloog meer dan een uur vertraging had en we rustig konden gaan wachten. Een uur, shit, daar hadden we niet op gerekend. De oncoloog wilde ons graag even zien en wij wilde graag dat ze de bult en de longen even onder handen nam, maar een uur wachten, nee daar hadden we geen zin in. Dit heb ik even gemeld bij de oncoloog zelf en haar antwoord was dat ze ons wel even tussendoor zou helpen. Er was niets aan gelogen en binnen 5 minuten waren we aan de beurt en ze nam weer alle tijd om te luisteren, de vragen te beantwoorden en uiteraard was er een klein lichamelijk onderzoek.

Omdat Fleur al een paar dagen aan het hoesten is en we niet zeker wisten of dit kwam door een virusje of door de kanker was het lichamelijk onderzoek toch wel een beetje spannend. Maaaaaar, na een paar diepe zuchten kregen we te horen dat haar longen nog goed functioneren en dat het allemaal erg netjes klonk. Dit betekend dat het hoesten niet erg was en "gewoon" iets is waar we allemaal wel eens last van hebben.

Zo, deel een van het onderzoek zat in de pocket en nu was deel twee aan de beurt. De tumoren. Jaja mensen jullie lezen het goed. We hoeven ons geen zorgen meer te maken over 1 tumor, maar we mogen nu wakker gaan liggen over twee tumoren. De nieuwste had Fleur van de week al gevonden en na wat voel en knijpwerk van de oncoloog kregen we inderdaad te horen dat de bult in haar stompje waarschijnlijk ook fout is. Dus geen bultje van een val, maar jammergenoeg een bultje van verkeerde cellen.

Van de twee bulten is die in haar buik het ergste. Deze is in twee weken tijd enorm gegroeit en heeft nu al het formaat van 1.5 a 2 golfballetjes. Tsja.....wat nu??? Ze heeft hem even goed bekeken en kwam tot de conclussie dat Fleur geen pijn heeft en dat de huid er nog rustig uitzag. Positief dus, maar er is nu wel duidelijk gezegd dat als Fleurtje echt last krijgt, Fleurtje pijn krijgt of dat de huid gaat irriteren we direct moeten bellen. De kans dat ze de plek dan twee keer gaan bestralen is vrij groot. Op de vraag waarom ze nu niet bestralen kreeg ik een simpel antwoord. Bijwerkingen.

De dosis die ze eventueel willen geven is zo hoog dat de huid, ondanks twee bestralingen, toch kapot zal gaan. Dit betekent dat we weer in de weer moeten met zalfjes en verband, maar het ergste van het hele verhaal is dat het grietje weer heel veel pijn zal krijgen. Die pijn willen we haar nu niet aandoen en vinden het ook zeer belangrijk dat de kwaliteit van het leven boven alles gaat. Het moeilijke van dit alles is dat wij uiteindelijk moeten beslissen of we wel of niet gaan bestralen. Dit is een erg zware last kan ik jullie zeggen. We kunnen nu ook alleen maar hopen dat het nog heel lang gaat duren voordat de echte klachten gaan beginnen.

Na het gesprekje was het tijd om de PAC door te spoelen. Een niet zo'n leuk onderdeel, maar eerlijk is eerlijk, Fleur heeft alleen maar auw geroepen en that's it. Het ging meer dan perfect en na 3 buisjes bloed was alles weer voorbij. Wat een KANJER!!!!

Terwijl wij onze dingen deden deed Roosje haar ding. Niets bijzonders, maar het leek ons toch verstandig om haar weer eens bij de kinderpsycholoog neer te zetten. Dit vind Roos totaal geen probleem en op een bepaalde manier geeft het on een stukje rust. Wat wij al wisten, maar wat ze ons eigenlijk niet verteld, zegt ze wel tegen de psycholoog. Zei zegt het dan weer tegen ons en op die manier is de circel weer rond.

Rond...mensenlief zeg het is alweer rond half twaaf. Dit betekent dat ik de lakenstraat ga opzoeken, want vanaf morgen begint het "normale" leven weer. Dus lieve mensen, weltrusten en slaap lekker. Ennnne, wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

De Laaf

zondag 19 juni 2011

Vaderdag 2011.....

Papa.......

I love you
4ever

Liefde voor jou
OMG, jij bent speciaal
Voor altijd
Everythink I want

You'r sweet
Only you
U & I

-x- Fleur

Enne papa, als je de eerste letters van boven naar benenden leest staat er I LOVE YOU.
Een brok in mijn keel moment wat werd afgesloten met een Dolce Gusto koffiezetapparaat, want die heb ik ook nog eens gekregen. Nee lieve kijkbuisbloglezertjes, dit was een zeer bijzondere vaderdag die ik niet snel snel vergeten. Nu ga ik nog een bakkie drinken en hopen dat het morgen in het Sophia goed gaat, want daar moet de PAC van mevrouw doorgespoten worden. Een niet zo'n gezellig onderdeel in het zware traject, maar het is niet anders.

Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een trotse papalaaf.

Fleur is gedoopt....

Zo lieve mensen, gisteren was het de grote dag, want de het bootje die naar Fleur werd vernoemd zou officieel te water worden gelaten. Onder zeer grote belangstelling, een mannetje of 50, heeft Fleur haar bootje gedoopt en de plaatselijke hoempapa band verzorgde de muziek. Toen het schip in het water lag mocht ze een stukje meevaren om vervolgens de hele happening af te sluiten in een plaatselijk kroegje.

Wij als toeschouwers hebben ons prima vermaakt. Opa, oma, wat familie en vrienden hadden onze oproep gelezen en waren ook gekomen. Achteraf was dit wel fijn, anders waren er maar 40 toeschouwers. Het waaide erg hard, maar het belangrijkste was dat het op een druppeltje na droog was. Toen Fleur in het bootje zat vaarden wij erachter aan in een zeer mooie sloep. In het cafetje kregen we wat te drinken en toen we weer naar buiten gingen kreeg Fleur van de eigenaar ook nog eens verschikkelijk lelijke pop.  Na het cafe bezoek werden we met de sloep weer teruggebracht en kregen we van Herman de schipper het aanbod om nog eens terug te komen voor nog een tochtje.


Het idee dat er nu een zeilbootje rond dobbertje die vernoemd is naar onze Fleur vind ik erg bijzonder en wil via deze weg diegene die Fleur heeft opgegeven ook erg bedanken. Ook de Rotary club van Alphen aan de Rijn verdienen een pluim,  want door hun is Sailability een zeilbootje rijker en dat is waar het om ging.

Anna en Lotte.......

Mensen, ik kan schrijven wat ik wil en maken wat ik wil, maar het mooiste werk is van de week toch afgeleverd door twee anderen, want tante Kiek en ome Nootje zijn op vrijdag 17 juni 2011 de trotse mamma en pappa geworden van twee gezonde meisjes. De een heet Anna en de ander heet Lotte. Ze zijn gigantisch klein, maar alles zit erop en eraan en ze doen het geweldig goed. Ook wij zijn enorm trots en hopen dat ze snel naar huis mogen.

Ome Laaf

zaterdag 18 juni 2011

Een bijzondere tatoage rijker......

In het vorige blog schreef ik dat er nog iets bijzonders met mij ging gebeuren. Het bijzondere ding is dus nu gebeurt en kan melden dat ik blij en trots ben met het resultaat. Wat is er gebeurt??? Deze jongen die altijd riep dat hij geen tatoage op zijn lichaam wilde hebben heeft er nu zelf een. In het begin deed het even pijn en wilde ik Rene graag even een beuk op zijn bek geven, maar na een minuut of 5 was dat pijnlijke gevoel weg en kon ik genieten van het gekriebel op mijn linker bovenarm.

Nou ja....gekbriebel, een mes door je arm heen trekken of een lucifer op de huid uitdrukken kwam meer in de buurt. Na een 2 uurtjes rommelen was hij klaar en kon ik hem in de spiegel eens goed bekijken. In eerste instantie schrok ik me kapot, maar dit kwam omdat ik alles ondersteboven en in het spiegelbeeld zag. Toen ik uiteindelijk de foto zag was ik helemaal gelukkig, want hij ziet er precies uit zoals ik had gehoopt. Eenmaal thuis kon het verbandje eraf en stond ik spanning de reacties van de meiden af te wachten. Deze waren meer dan perfect en dat gaf me een goed gevoel, want zij moeten er immers ook tegenaan kijken.

Voor de rest kan ik melden dat de tatoage een hele grote emotionele betekenis heeft. Om te beginnen is Fleur mee geweest bij het eerste gesprek. We hadden wat tekeningen van Roos en Fleur meegenomen en na een uurtje praten stonden we weer buiten. wat is nu de achterliggende gedachte bij deze tatoage???

Om te beginnen vond Nicole de linkerboven arm een mooie plek, omdat die dichter bij je hart zit dan rechts. Ook was al snel duidelijk dat er iets met lotusbloemen gedaan moest worden. Dit komt waarschijnlijk door het feit dat we alleen maar tekeningen van bloemen hadden. Daarnaast wilde ik ook dat Roos betrokken werd in het plaatje. Vandaar de twee bloemen. De bovenste bloem is dus Roos en dat is te zien aan de letter R die in het midden staat.

Voor Fleur en Roos
De onderste bloem is van fleur en die bestaat ook uit elf blaadjes. Elf blaadjes is de leeftijd van Fleur. Mag ze twaalf jaar of ouder worden dan is dit geen probleem, want er kunnen met gemak nog wat bladeren bij gezet worden. Ook zit de letter F in de bloem verstopt. Nou ja, niet precies in de bloem maar er net boven. Hij vliegt als het ware in een vlammenzee omhoog. Omhoog naar de plek waar ze ooit naar toe zal gaan. Deze vlammenzee verbindt ondertussen bijde bloemen met elkaar wat inhoud dat de meiden voor altijd bij elkaar blijven. Deze vlammenzee is nog niet klaar en kan pas worden afgemaakt als Fleur is overleden. Een klein beetje as word tegen die tijd gebruikt om de vlammenzee nog hoger te doen oplaaien.

Tja en nu is het alweer tijd om het plakplaatje te verzorgen. Dus lieve mensen, veel plezier en tot morgen.

Tatoe Laaf

vrijdag 17 juni 2011

Fleur wordt gedoopt !!!!!!!

16.00 uur. Da's nou nog eens een mooie tijd om een blog in elkaar te knutselen. Tijd zat dus en misschien worden het er dit keer wel eens twee of drie. We zien het wel, maar de ware reden dat ik hier nu zit is het volgende. Het heeft alles met de titel van dit blog te maken. De meeste zullen wel denken dat we zo langzamer hand gek worden of aan het flippen zijn, maar niets is minder waar, want Fleur wordt echt gedoopt. Nee, laat ik het anders zeggen Fleur doopt Fleur. Lekker wazig allemaal, maar onze Fleur mag Fleur de boot dopen. Jaja lieve kijkbuisbloglezertjes van me er komt een echt bootje met de naam Fleur erop. Hoe dit allemaal tot stand is gekomen is mij nog niet helemaal bekend en het enigste wat ik weet staat nu hieronder.

Vanmorgen reed Nicole langs de oude klas van Roos en werd daar tegen gehouden door een moedertje. Deze dame heeft meegedaan aan een oproep om een naam te verzinnen voor een bootje dat gebruikt gaat worden door kinderen met een beperking. Hoe en wat ze nu precies heeft opgeschreven is ons totaal niet bekend, maar de naam Fleur werd uitgekozen door alle inzendingen.

Nicole belde mij op en vertelde dit. Ok.... en eerlijk is eerlijk hij sloeg in als een bom en ietswat gemotioneerd probeerde ik wat zinnigs terug te zeggen. Dit lukte niet echt, maar kon wel duidelijk maken dat ik graag bij de doop aanwezig wilde zijn. Terwijl ik lag te snotteren kreeg Nicole al een telefoontje dat alles was geregeld en Fleur morgen samen met de wethouder van Alphen aan de Rijn, mevrouw Hélène Oppatje, de boot zal gaan dopen.

Eenmaal thuis ben ik aan het googlen geslagen en kwam dit stuk tegen. http://www.sailability.nl/nieuws/333
Wat ik nu begrijp is dat het om een 2 persoons zeilbootje gaat en volgens de mail die wij gekregen hebben zal de naam of op het zeil of op het bootje zelf komen te staan. Uiteraard is dit nog een groot geheim en hoop ook dat er geen mensen uit Alphen dit blog meelezen en dat jullie je mondje houden.

Dus voor mensen die morgen niets te doen hebben, pak je paraplu, stap in de auto en kom kijken hoe Fleur om 11.00 uur de boot in tweeën gooit (Rijnplein 1 - 3, 2405 DB Alphen aan den Rijn). Geen tijd is ook goed, alleen zullen jullie het dan met de foto's moeten doen, want dat apparaat gaat natuurlijk weer mee.

Voor nu wens ik iedereen eet smakelijk en de kans is groot dat ik vanavondlaat weer even terug ben. Hoezo??? Er staat voor mijzelf nog iets bijzonders te gebeuren. Dus mensen nogmaals eetsmakelijk en voor de mensen die lekker op tijd de lakenstraat ingaan weltrusten en tot morgenochtend, morgenmiddag of morgenavond.

Kapitein Laaf

donderdag 16 juni 2011

Het Lange Land Ziekenhuis.....

Mensen ik ben het zat en hou het dus ook kort. Vandaag hadden we een date in het Lange Land Ziekenhuis van Zoetermeer. Dit is het ziekenhuis die ons helpt met de diabetes. We hebben daar onze kinderarts en diabetsverpleegkundige gesproken en hebben het over onze situatie gehad. Er is gekeken wat zij eventueel voor ons kunnen betekenen als onze kleine meid achteruit gaat. Waar nodig is zullen ze ons helpen en dat geeft ons een prettig gevoel. Dit betekend dat had vangnet op medisch gebied nog groter is geworden dan het al was. Na een uurtje babbelen stonden we weer op straat en hebben ook afgesproken dat we de komende maanden daar niet meer komen.

Voor de rest gaat alles wel zijn gangetje. Nicole heeft vanmiddag via internet een huisje geboekt bij Centerparcs en vanavond hebben de lady's een soort van kleding party. Ikzelf ga nu lekker lui op de bank hangen met filmpje en wens vanuit die zetel ook iedereen weltrusten toe. Dus lieve mensen weltrusten en wie weet tot zo. Mag dit niet lukken, tsjaaa.....jullie weten het waarschijnlijk al, dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een luie Laaf

woensdag 15 juni 2011

Ik ben trots op mijn 3 meiden.....

Allememaggies zeg, wat een reacties op het vorige blog. En dan te bedenken dat ik voordat ik begon iets heel anders in mijn hoofd had zitten. Maar ja het was even niet anders en waar het schip nu zal stranden durf ik niet te zeggen. Om een klein beetje structuur in dit blog te krijgen is het misschien wel eens verstandig om iedereen appart door te nemen. We doen het dit keer maar eens van klein naar groot en dat betekend dat Roosje als eerste aan de beurt is.

Roosje,

Een meisje van 9 jaar die in haar korte leven al meer heeft gezien dan een gemiddelde negenjarige. Wat er precies in haar koppie omgaat is zelfs voor ons als ouders een groot vraagteken. Zeker is dat ook zij overhoop ligt met al haar gevoelens. Ze word geconfronteerd met dingen waar we het liever niet over hebben, maar dit moet en om eerlijk te zijn denk ik ook dat dat goed is. Op een bepaalde manier moet ze toch weten wat en waar we mee bezig zijn, want dat zijn we verplicht. Het is geen kleuter meer en hoe zij alles oppakt daar ben ik bijzonder trots op. Ook op school doet ze haar best. De overstap naar die vrije school heeft haar goed gedaan en ze is daar niet meer het zusje van.

Fleurtje,

Tja wat moet ik daar nu over vertellen. Zij is diegene waardoor ik zoveel ben gaan bloggen, zij is diegene die het allemaal maar moet doen en zij is diegene die ons als eerste moet verlaten. Zij weet dit en ook op haar ben ik meer dan trots. Zij weet dondergoed wat er aan de hand is en zij verdient de grootste pluim die ermaar bestaat. Nee, zoals zij omgaat met de situatie is daar kunnen veel mensen nog iets van leren.

Nicole,

Naar horen zeggen is dat mijn vrouw en ook op haar ben ik trots. Voor mij is en zal ze altijd de spil van het gezin zijn. Ondanks alles doet ze enorm haar best en zorgt er elke dag weer voor dat alle buikjes rond worden gegeten, het huisje aan kant is en altijd klaar staat voor mijn gezwam. Nee, een betere vrouw bestaat er volgens mij niet. Haar gevoel ligt uiteraard ook overhoop en hoe zij zich daadwerkelijk voelt is niet aan mij om dat hier te vermelden. Ik wil het wel, maar dat kan ik simpelweg niet, omdat ik niet in dat mooie koppie kan kijken.

Joost,

Oftewel de Laaf, een simpele jongen die de afgelopen tijd ietsiepietsie anders is gaan denken dan een paar jaar geleden. Ondanks alle ellende geniet hij wel van zijn vrouwen en daar kan niemand meer iets aan veranderen. Ook hij heeft ups en downs, maar weet zich volgens anderen goed staande te houden. Als zijn hoofd vol zit zit hij achter de laptop en als zijn hoofd overvol is dan heeft hij een blogdip en lult hij zijn problemen van zich af.

Zo, dat is eruit en nu weer even terug tot de orde van de dag. Niet dat jullie hierop zitten te wachten, maar we zijn vandaag op bezoek geweest bij meneer de pastoor en hebben ook een aantal ruimtes bezocht die we nodig hebben voor die bewuste dag. Gesprekken waar we dus niet op zitten te wachten, maar ook dit hoort erbij. Toch zijn we blij dat we het hebben gedaan en die rotte dag begint steeds meer vorm te krijgen. Eigenlijk kan alles zoals wij het in ons hoofd hebben gerealiseerd worden. Dit is wel een prettig idee en geeft ons tegelijkertijd wat rust. Nou ja rust, dat is niet het juiste woord, maar jullie zullen waarschijnlijk wel begrijpen wat ik bedoel.

Tsja.....en op deze manier is het internet weer bevuild met een blogje. Op dit moment voel ik me goed en zal om die reden ook maar stoppen, want voordat ik het weet staat er weer een verhaal op wat niet de bedoeling was. Ik wens iedereen vannacht veel plezier en met een beetje mazzel ben ik er morgen weer. Morgen.....ehhhh......oja, dan moeten we weer naar het ziekenhuis. Het LLZ om wel te verstaan. Daar gaan we praten over............ Nou ja, dat lezen jullie waarschijnlijk morgen wel weer.

Laafje joost

dinsdag 14 juni 2011

Het is best wel zwaar......

En zo zijn er weer twee dagen verstreken. Een dag bloggen twee dagen rust, een dag bloggen en weer twee dagen rust. Het lijkt wel of ik mijn schema heb aangepast. Nou geloof het of niet, maar niets is minder waar. Het schema wat we hadden is alleen veranderd. In ons hoofd zijn meer met de dood bezig dan ooit tevoren. Dit is zwaar, maar het gevoel dat we nu eindelijk iets voor onze lieverd kunnen doen geeft ons toch een fijn gevoel. Fijn is misschien niet helemaal het goede woord, maar er schiet zo snel niets anders in mijn hoofd.

Het klinkt allemaal erg vreemd en de sommige zullen wel denken dat we zo zachtjes aan lijp worden, maar na twee jaar niets te kunnen doen is het toch wel fijn dat we nu iets kunnen doen. Het zijn niet de dingen die ik 3 jaar geleden had bedacht, want ook Nicole, Roos en ik wilde dolgraag haar huisje opknappen waar ze zou gaan wonen als ze volwassen was. Probleem nu is dat dat niet meer gaat lukken en we blij zijn dat we dit soort nare zaken toch voor haar kunnen doen. Met nare zaken bedoel ik dus alles omtrent die rotte dag die eens gaat komen.

Mijn huisarts verwoorde het wel erg mooi vond ik. Wij hinkelen op twee benen tegelijk. Het ene been is het been waar we graag op willen blijven staan en het andere been is het onvermijdelijke. Het gevoel dat we op het verkeerde been terechtkomen wordt toch wel duidelijker. Ze ziet er nog steeds goed uit, vreet als een boodwerker en doet echt van alles. daar ligt het dus niet aan, maar als ze in bed op haar buik gaat liggen voelt ze wel die gore vuile tering bult.

Sorry voor de taal maar dat verschikkelijke gore kut ding groeit. Hoe groot het nare ding nu is dat weet ik niet, maar het groeit.  Hij doet gelukkig geen zeer, maar ze heeft er wel hinder van en dat alles maakt me intens verdrietig. Ik ben niet van het huilen, maar je moet eens weten hoe machteloos je jezelf kan voelen als je de kleinste moet troosten terwijl ze de woorden niet weet te vinden, maar met je vrouw in bed liggen terwijl die ligt te snikken en niet weet hoe ze de toekomst moet invullen valt ook niet mee. Nee, ik heb het getroffen en de eerste die nog eens durft zegt dat dit allemaal een bedoeling heeft krijgt direct een beuk op zijn bek.

Nou dat gaat lekker. Nogmaals sorry, maar ik voel me nu "gewoon" even rot. Morgen of zometeen als alles weer is gezakt komt er misschien weer eens een normaal blogje. Nou ja....normaal, ik ben vanaf nu dagelijks bezig met het kistje dus het is maar wat je onder normaal verstaat. Ik heb drie dagen lang het kistje in mijn bedrijfsauto gehad en heb hem zelfs meegenomen naar mijn werk. Er lag wel een dekentje over, maar het idee was wel erg raar. Vandaag is hij op de plek aangekomen waar hij hopelijk nog heel lang kan blijven staan en ben die mensen ook eeuwig dankbaar dat ik daar op mijn gemak de dingen kan doen die nog moeten gebeuren. Ook heb ik vandaag een ander timmerbedrijf benaderd en gevraagd of ik daar eventueel de laatste dingen kan maken. Dit was ook geen probleem en ben ook blij dat ik daar "gewoon" alle machines kan gebruiken die nodig zijn.

Zo en op deze manier zijn we weer een lekker blog rijker. Morgen hebben we nog een hoop niet leuke dingen te doen, maar daar val ik jullie nu niet mee lastig. Waar ik jullie wel mee lastig val is het feit dat iedereen maar eens moet leren genieten. Genieten van het leven en doe het nu maar, want voordat je het weet sta je tot je oren in de stront en uit ervaring kan ik melden dat het daar niet echt leuk is. Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen ennne.......mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Het laafje

maandag 13 juni 2011

Het blog van Fleur....

Mensen deze site is meer dan de moeite waard.  
www.fleurdejong.blogspot.com

zaterdag 11 juni 2011

De eikel van de week.....

Gisteren tijdens het bloggen sprong ineens bij ons de stroom uit. We hadden regen en onweer gehad dus de meest voor de hand liggende gedachte was dat de bliksem ergens in was geslagen. Dit bleek niet zo te zijn, want onze lieve buurtjes hadden wel prik. Kutzooi...dat hebben wij weer.

Gewapend met een zaklampje dook ik in de meterkast en na een minuut of tien was het zeker dat de problemen in de achtertuin zaten. Vanmorgen vroeg zijn we hard gaan nadenken en het kon niet anders dat het de twee lampjes moesten zijn die ik pas geleden had laten zakken. In die grijze bovenkamer stond me nog iets bij dat ik toen dacht dat ik op een stukje wortel zat te hakken. Maar nee....waarschijnlijk was dit een kabeltje die nu gezellig open en bloot verstopt zit onder de tegels.

Joost je bent een EIKEL!!!!!
Ik kan mezelf wel voor de kop slaan en vind dat er voor dit soort dingen ook een award in het leven geroepen moet worden. De eerste die ik weggeef is voor mijzelf, maar ik weet ook dat de volgende voor een ander is. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me jullie zijn gewaarschuwd, want naast de trut en lul van de week prensenteer ik jullie per vandaag ook de eikel van de week.

Voor de rest gaat het hier lekker. Fleur heeft gisteravond met haar hele oude klas in het water gelegen, want er was discozwemmen. Ze kwam moe maar voldaan thuis en heeft het erg naar haar zin gehad. Vandaag hebben we ook nogeens het grootste schildersdoek ooit afgeleverd. Het dingetje was ongeveer 1 meter breed en 1.20 meter twintig hoog. Naar horen zeggen hangt het ding ergens in de gang.


FLOWER

Morgen hebben we een verjaardag en zoals het er nu uitziet wordt het gezellig, want het zonnetje blijkt te gaan schijnen. Nu kunnen we alleen maar hopen dat de mensen daar ook leuk en gezellig zijn. Mag dit niet het geval zijn dan heb ik een keus uit drie dingen. De trut, De lul of De eikel van de week........

Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, zoniet dan tot overmorgen of overovermorgen.

Een laafje

vrijdag 10 juni 2011

Een stukje gevoel.....

Na 2 dagen blogrust meld ik me weer even. Deze ingelaste rust was even nodig, omdat het hele gedoe rondom mijn klus toch ietswat zwaarder viel dan ik had verwacht. Ik heb in het vorige blog aangegeven dat ik op een later tijdsstip wel zou vertellen hoe ik het heb ervaren. Nu kan ik met gemak een blog of honderd vullen met dit onderwerp en heb om die reden ook besloten dat ik een klein stukje van mijn gedachten en gevoelens nu met jullie wil delen.

3 mei was de "De Wending" bij ons thuis geweest en Ellen heeft toen aangegeven dat het mogelijk zou zijn dat ik als timmerman de kist zelf zou kunnen maken. Vanaf die dag zijn we er elke dag mee bezig geweest en beetje bij beetje kwam er in mijn hoofd al een beeld. De informatie die ik had gekeregen van ervaren kistenmakers heb ik ook gebruikt en na wat meetwerk thuis stond er inderdaad een schets op het papier. Ja mensen je gelooft het of niet, ik heb Fleur op moeten meten. Dit klinkt en luguber en kan jullie ook vertellen dat dit luguber is. Dit opmeten heb ik trouwens gedaan toen mevrouw prinsheerlijk lag te slapen.

6 juni was het dan zover en ietswat ongemakkelijk stapte ik de deur uit. Na 20 minuten tuffen stond ik bij de houthandel het hout uit te zoeken. Eenmaal weer op weg begon het me toch wat benauwd te worden, maar eerlijk is eerlijk toen ik bij de werkplaats aankwam ging alles best wel goed. Ik had mezelf voorgenomen dat ik mijn gedachtens en gevoelens het niet zou laten winnen. Dit heb ik gedaan uit zelfbescherming, omdat er in die werkplaats vrij grote machines staan die met een foute beweging met gemak een of meerdere vingers eraf zouden kunnen zagen/schaven of fresen. Aan het eind van de eerste dag lagen er wat planken aan elkaar gelijmd, maar niemand zou op dat moment kunnen weten waarvoor het was.

Weer thuis ging het nog steeds redelijk goed. Heb de foto's aan Nicole laten zien en verteld van het hoe en wat. Toch begon ik weer te twijfelen over de breedte. Is hij nu te smal of zitten we goed??? Een vraag die niet uit me hoofd ging en via een soort spel en stickers op de muur kwamen we erachter dat alles goed was. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan en heb in mijn hoofd dat ding wel zes keer gemaakt.

7 juni was de dag dat het stapeltje planken een kist zou worden. Dit inelkaar zetten was erg confronterend, maar werderom heb ik mijn gevoel en gedachten in de hoek gezet in verband met de veiligheid. Om een uurtje of drie was het klaar en na het opruimen ben ik weer vertokken naar huis. Uiteraard weer aan Nicole verteld hoe het ging en kwam tot de conclusie dat ik het me wat zwaarder had voorgesteld.

Het lijkt allemaal stoere praat, maar zo voelde het toen wel. De dagen daarna ging het kwartje daadwerkelijk zakken en besefte ik dus wat ik gedaan had. Nieuwe conclusie, ik heb iets gemaakt, maar op een een of andere manier ging het vanzelf. Nu ik terugdenk aan afgelopen dinsdag kan ik ook zeggen dat ik een stukje van die dag in een soort roes heb geleefd. Ik had om tien uur Nicole aan de telefoon en zei nog dat ik rond twaalven thuis zou zijn, maar op een een of andere manier is dat niet gelukt.

Tja.......nu het timmerklusje achter de rug kunnen we aan de slag met het schilderwerk. Wel kleurtje geen kleurtje, blank of geloogd grenen, waterbasis of terpetinebasis. Ehhhhhh.......laten we eerst maar eens uitzoeken welke verf je mag gebruiken voordat we iets gaan kopen. Slim gedacht, dus was het telefoontje met het crematorium geen overbodige luxe. Daar kreeg ik te horen dat eigenlijk alles kan en mag. De goede man heeft al mijn vragen beantwoord en er zaten hele pittige tussen kan ik melden.

Zo, als ik het zo bekijk is het best een heftig blog geworden. Toch zijn we er nog niet. Naast mijn klus heeft Nicole ook haar ding gedaan. Mijn lieverd is keihard bezig om het huis aan kant te krijgen. Beetje zuigen, dweilen en fotolijstje afstoffen. Hier en daar een boodschapje en tussen de bedrijven door is ze in haar hoofd al druk bezig met de kaart. Geloof me maar, ook dit zijn stuk voor stuk zware en moeilijke dingen.

Naast al deze gezeligge dingen hebben we ook nog een gaatje gevonden om de film "Er komt een vrouw bij dokter" te kijken. Heftig.....héél heftig en confronterend op heel veel vlakken. Waarom ik hem wilde zien dat weet ik niet, maar ben toch blij dat ik hem gezien.

Mensen, mensen wat een verhaal he, maar het is even niet anders. Hebben jullie nog wat leuks gedaan of is het nu alleen maar ellende zullen sommige denken. Nee lieve mensen, we hebben niets leuks gedaan en hebben een week achter de rug zoals iedereen. Kindjes naar school, papa werken en mama doet de boodschappen. Eigenlijk was dit heerlijk. "gewoon" even niets.

Wat op zich ook grappig is is dat ons blog verhaal van onze opkikkerdag op de hoofd pagina staat van hun site. Er staan veel foto's bij en aan het verhaal is bijna niet gesleuteld. Voor de mensen die nog tijd over hebben is hier de site www.opkikker.nl scroll even naar beneden en je ziet fleur vanzelf.

Voor nu stop ik ermee en wens vanuit Zoetermeer iedereen fijne dagen toe en jullie weten het GENIET van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in die rotte stront voordat je het weet. Tja....tot je oren in de stront...daar weten wij jammergenoeg alles vanaf, maar toch gaan wij de komende dagen GENIETEN GENIETEN en nog eens GENIETEN!!!!!!!

Een vermoeide Laaf

dinsdag 7 juni 2011

Kom op mensen.......

Zo, toch nog vlug een tweede blog. Afgelopen vrijdag is de Stichting Opkikker weer geweest en we hebben de foto's en film's gekregen. We hebben alles gezien en kunnen terugkijken op een zeer geslaagde dag. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar mensen geloof me, deze stichting is meer dan perfect.

De oude telefoontjes stromen hier beetje bij beetje binnen waar ik erg blij mee ben. Toch moeten het er meer kunnen zijn. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me duik in die la en trek alles eens uit de kast, want er zal vast ergens nog wel een oud mobieltje liggen. Afleveren is geen probleem, want mijn ouders en Sabine wonen allebei nog in hetzelfde huis. De mensen die in Zoetermeer wonen kunnen ze afgeven bij mij thuis en de mensen die net buiten Zoetermeer wonen moeten dit even aangeven. Ik kom als het moet wel even langs.

Zo en nu het laatste nieuwtje. Sinds vandaag behoor ik weer officieel tot de bloeddonersgroep, want ik heb netjes een halve liter bloed afgegeven. Het was weer even spannend, maar het was zo gebeurd en het idee dat er zo meteen weer iemand met kleur op zijn gezicht naar buiten loopt maakt mij erg gelukkig. Tegen de mensen die nog geen donor zijn kan ik alleen maar zeggen "denken jullie er eens overna", want ze hebben het hard nodig. www.sanquin.nl/Sanquin-nl/sqn_donorstart_nl.nsf/All/Aanmelden-Als-Donor.html

Weltrusten allemaal en wie weet tot zo.

Laafje Joost

Nu weer serieus......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer blijf ik even serieus. Dus geen lol verhalen, maar "gewoon" een keiharde realiteitsvehaal. Zoals iedereen weet zijn we vorige week maandag bij de oncoloog geweest. Bij de controles van het lichaam is op de plek waar de laatste tumor zat weer iets gevonden. Deze mededeling hebben Nicole en ik die dag niet goed ontvangen en gingen eigenlijk met een goed gevoel naar huis.

Tot afgelopen donderdagavond. Toen we thuis waren van de camping en klaar waren met douchen ondekte Fleur tijdens het afdrogen dus die bult/bobbel. Ze liet hem direct aan me zien en na wat voel en duwwerk kon ik alleen maar zeggen dat het niet anders was en dat ze hem ook maar even aan Nicole moest laten zien. Na een kort overleg hadden wij besloten om dit niet met jullie te delen en de blogs die jullie na donderdag gelezen hebben hadden voor ons ook een hele dikke zwarte rand.

De raderen begonnen weer sneller te draaien en na het telefoontje wat ik vrijdag 3 juni 2011 met het Sophia had, was er afgeproken dat ik maandag, gisteren dus, even terug moest bellen. Dit heb ik gedaan en kreeg van onze oncoloog te horen dat het nieuws van de bult haar niet onbekend voor kwam. Ze had hem immers die maandag met de controles al gevonden. Waarom Nicole en ik het nu niet goed hebben begrepen snappen we nog steeds niet.

Maargoed er is dus weer een bult en dat betekend dat de kanker weer zichtbaar is en we haar ook extra in de gaten gaan houden. De vraag of ze hier iets aan gaan doen is verlopig nee. Alleen als ze last gaat krijgen en als hij pijn gaat doen zijn wij als eerste die aan de bel hangen. Mag het zover zijn dan kunnen we eventueel nog wat bestralingen krijgen. Dit zijn er gelukkig geen dertig, maar een stuk of 3,4 of 5. Alleen zal de dosis wel vele malen hoger zijn dan in het verleden. De bedoeling van deze behandeling is om de groei van de tumor te remmen.

Al met al heel wat informatie waar we niet op gerekend hadden. Het enigste waar we bang voor waren, waren die longen, want daar zat immer een vlekje. Zou er wat gebeuren dan was dat voor ons de meest logische plek. Ook kreeg ik gisteren te horen dat de snijranden van de laatste operatie positieve cellen bevatte. Positieve cellen zijn in ziekenhuis dus kankercellen. Dit van die snijranden wisten wij dus niet, maar dit verklaard wel waarom die bult weer terug is. Waarom wij dit niet eerder gehoord hadden snap ik niet, maar achteraf gezien was het ook niet erg, want we hebben wel enrom genoten van de afgelopen tijd.

Deze bult heeft ons weer wakker geschud en we hebben alle zeilen bijgezet. Nu zit alles er nog goed uit en we weten zeker dat het nog heel lang gaat duren voordat we gaan "glijden". Toch grijpt die koude hand me met regelmaat bij de strot en zegt die verdomde duivel dat het ook anders kan gaan. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik de afgelopen dagen ben begonnen aan mijn zwaarste klus ooit.

Na vele uren voorbereiding en een uurtje of veertien timmeren heb ik met al mijn liefde iets moois gemaakt. Hoe ik me voelde tijdens de klus daar kom ik later wel op terug, maar ik kan wel melden dat ik enorm trots ben en het erg fijn vond om dit te kunnen doen. Nu zijn we aan het nadenken wat we met de buiten/binnenkant moeten.

Al met al staat er weer een heftig blog met keiharde dingen. Toch wil ik even melden dat mijn bijde grietjes niets weten van het geprek met het ziekenhuis en de timmerklus. Dit wil ik graag zo houden en ga erook van uit dat iedereen zijn mondje dichthoud. Nu kan ik alleen maar hopen dat de dames dit blog niet meelezen, want dan val ik door de mand. Mand, mand, mandje.......ik kom eraan....

Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een vermoeide Laaf

zondag 5 juni 2011

Tsja.....ik had het kunnen weten......

Tsja, en ook dit keer kan ik melden dat het "tussenhaakjes" nog steeds goed gaat. We doen "gewoon" wat we moeten doen en dat bevalt prima. Gisteren hebben de bbq aangehad en vandaag hadden de meiden een babyshower. Wat een babyshower is, ehhhh, ik weet het nog steeds niet precies, maar het is iets waar je als man niet bij wilt zijn.

Wij, de mannen dus, zijn naar de kermis in Zoetermeer geweest. Daar stond een attractie van 42 meter hoog die ook nog eens snelheden haalt van 110 kilometer per uur. Nu weet ik ook dat ik misselijk en echt ziek word van alles wat draait. Diep van binnen werd er gezegd dat ik het moest doen en na een korte twijfel heb ik mijn gevoel gevolgd. Nou mensen, ik heb het geweten. Ik was misselijk, zag groen en geel, stond te bibberen, was voor mijn gevoel stom dronken en kreeg kotsneigingen toen ik aan het avondeten dacht wat ik nog moest eten. 


Eigenlijk wilde ik het liefst naar huis om in bed te gaan liggen, maar dat feestje ging niet door, want ik moest de dames nog even ophalen van die gezellige babyshower. Het besturen van de auto heb ik trouwens overgelaten aan een ander. Voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat ik zo gaar als boter was en er niet snel meer in zal stappen. Ondanks de ellende die ik had was het toch een mooie ervaring en weet nu eindelijk eens hoe het voelt om aan het einde van de wieken te zitten.

Nu ligt alles weer te slapen, want morgen begint het "normale" leven weer. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me weltrusten en wie weet tot morgen, zoniet dan tot overmorgen of overovermorgen.


Laafje Joost

zaterdag 4 juni 2011

Ik geniet.....

Zo daar zitten we dan weer en dit maal word het blogverhaal verzonnen vanuit de veranda. Wat ik moet vertellen word met de dag moeilijker, want het gaat eigenlijk redelijk lekker. Ik heb wel eens opgeschreven dat vervelende dingen makelijker te verwoorden zijn dan leuke dingen en het idee dat het blog dagelijks wordt gelezen door een mannetje of vijf, zeshonderd maakt het er zeker niet makkelijker op. Toch waag ik weer een poging, want dit blogdagboek moet wel op de hoogte blijven van onze situatie.

Gisteren was het dus hemelvaart en hemelvaart is zondag en zondag betekend hier een lekker ontbijtje met zijn viertjes aan de tafel. Gezellig, alleen ging deze vlieger nu niet op, want deze jongen stond om 8.00 uur al in bleiswijk om wat stenen op te halen. Deze stenen waren nodig, omdat we voor de zoveelste keer de tuin weer ietsiepietsie hebben aangepast.

Eenmaal weer thuis stapten we in de auto en reden we richting Helvoirt. Dit is een een of ander klein plaatsje in Noord-Brabant waar een stel vriendjes van ons een stacaravan hebben. Hier zijn we de rest van de dag geweest en het was erg gezellig. De meiden hebben zich kostelijk vermaakt in een klein zwembadje en in een hele grote speeltuin terwijl wij "gewoon" ons ding hebben gedaan. We hebben gelachen, lekker gegeten en hebben vooral genoten van de rust en alles en iedereen om ons heen.

Vandaag, vrijdag 3 juni, zijn we de hele dag druk bezig geweest met van alles en nog wat. Nicole had een gesprek op haar werk, heeft boodschappen gedaan, heeft eten gekookt en nog meer van dat soort dingen. Ikzelf ben de hele dag in de achtertuin bezig geweest. Een van de twee borders die we hadden hebben we opgedoekt, omdat die het nooit goed heeft gedaan. Elk jaar smijten we hem vol met nieuwe planten en elk jaar gaat alles dood. Dit gebeurt nu al jaren achter elkaar en nu waren we het zat. Van de week heb ik de schop erin gezet en binnen 2 dagen was het klaar. De tuin is qua zitplek minimaal vijf vierkantemeter groter geworden wat inhoudt dat er op verjaardagen nog meer mensen inpassen.

Al met al hebben we twee fijne dagen achter de rug waar we erg blij mee zijn. De planning van morgen is hier al bekend en ik weet ook dat ik van deze dag ga genieten. Genieten.....tsja.....da's een mooi woord waarvan ik de ware betekenis steeds meer begrijp. Het enigste wat ik jullie kan meegeven via dit blog is dat jullie dat ook moeten doen. En doe het nu maar, want je zit werkelijkwaar tot over je oren in de stront en daar weten wij jammergenoeg alles vanaf. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, GENIET!!!!!!!

Een genietend laafje.

woensdag 1 juni 2011

Alle vier een gezellige avond.....

Tja.....even denken hoor. Ehhhh wat kan ik jullie nu nog melden. Eigenlijk niets. Het klinkt vreemd maar het is toch echt zo. We hebben die draad die we even kwijt waren weer opgepakt en om eerlijk te zijn bevalt dat prima. De meiden gaan weer naar school, Nicole rommelt thuis en ik, ik ben weer begonnen met werken. Nu zit deze week een beetje vreemd in elkaar in verband met de hemelvaart, maar vanaf volgende week gaan we weer door het leven alsof er niets aan de hand is. Mooi hé!!!!

Was het maar waar mensen. Ik ben inderdaad weer begonnen met werken, maar heb moeite om me de gehele dag te concentreren. Lichamelijk ben ik wel aanwezig, maar in mijn hoofd ben ik met hele andere dingen bezig. Soms voelt mijn hoofd een beetje licht aan wat betekend dat ik moet oppassen met machines. Dit opletten is erg belangrijk, want voordat je het weet zaag of schaaf je er een vinger/hand vanaf.

Binnenkort ga ik ook beginnen aan mijn rotste, maar tevens ook mooiste klus. En wel de kist van Fleur. Klinkt hard, dat weet ik, maar hoe moet ik het anders melden. Gisteren heb ik een aantal berdijven gebeld en kreeg gelukkig de informatie die ik graag wilde horen. Ze hebben bijvoorbeeld uitgelegd hoeveel cm hij groter moest zijn dan het lichaam, dat de bodem waterdicht moet zijn, dat ik ook rekening moet houden met een eventuele groeispeurt enz enz enz.

Nicole doet haar dingetje thuis. Mijn lieverd is keihard bezig om alles schoon te krijgen, moet de kids naar school brengen, doet de boodschappen en is altijd thuis als Fleur thuis komt. Naast deze dingen zit ook haar hoofd vol en werken de raderen op volle toeren.

Fleur gaat met een beetje mazzel de hele ochtenden naar school. Toch gebeurt het regelmatig dat mevrouw eerder thuis is dan verwacht. Ze wil dan wel op school blijven, maar is simpelweg te moe. Dit vinden we erg vervelend voor haar, maar ze moet nu doen waar ze zichzelf het beste bij voelt. De middagen mag ze van ons zowiezo zelf invullen. School of thuis blijven.....ons maakt het niet.

Roosje die hebben we ook nog. Deze kleine meid is in mijn ogen ook ontzettend sterk en gaat ook "gewoon" de hele dag naar school. Dit gaat goed en volgens mij vinden de kinderen in haar klas het ook fijn als ze er is. Eenmaal thuis vliegt ze naar buiten, maar het gebeurt ook wel eens dat ze als een blad van een boom omslaat en dan verkeerd in haar vel zit. Ze is dan niet te genieten en kan dan ook niet uitleggen waardoor dat komt. Dit is vervelend om te zien en kunnen haar dan ook alleen maar troosten.

Tjongejonge wat een lekker blog zeg. Voor de goede orde zal ik ook even wat leuks vertellen. De meiden hadden vanavond een partijtje. Dit kwam mooi uit, want Nicole en ik hadden nog een tegoedbon liggen voor een etentje. Niet dat we zin in het eten hadden, maar de verloopdatum kwam steeds dichterbij. Toch kunnen we terugkijken op een fijne en gezellige avond met zijn tweeen. We hebben ook even uitgerekend dat het de derde keer is in 11 jaar. Goed hé.

Na het eten hebben we de meiden, te laat, weer opgehaald en ook zij hebben een perfecte avond gehad. Ze hebben film gekeken, met make-up gespeeld en zitten klooien met muziek. Nu ligt iedereen lekker, moe en voldaan in bed. Morgen hebben we als het goed is weer een gezellige dag, maar dat horen jullie later wel. Voor nu zeg ik iedereen weltrusten en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost