woensdag 28 september 2011

Structuur.......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer met een klein blogje. "gewoon" om te vertellen dat het allemaal zijn gangetje gaat en we met vallen en opstaan doorhobbelen. Onze missie was en is nog steeds om de draad zo snel en veilig mogelijk op te pakken. Dit betekend dat Roos weer naar school gaat en Nicole haar ding thuis doet.

Mijn bijdrage aan dit proces is het werk. Ik me voorgenomen om me elke dag om zeven uur weer op mijn werk te melden. Niet dat dat altijd meevalt, maar het moet. "gewoon" om wat structuur in het dagelijkse leven te krijgen. Op het werk zelf gaat het redelijk. Niet al het werk vind ik leuk, maar het belangrijkste is nu dat ik alle vrijheid krijg die ik me maar kan wensen. Als ik weg wil kan dat en als ik langer wil blijven is dat ook geen probleem. Deze regeling heeft er wel voor gezorgd dat ik direct voor meer dan 50% terug ben op de werkvloer en dat is fijn.

Voor de rest is het vreemd om weer afspraken te kunnen maken. Voor de doorsnee Nederlander is dit de normaalste zaak van de wereld, maar voor ons nog niet. Het klinkt misschien raar, maar twee jaar lang heeft die rotte kanker onze agenda beheerst en als we eens een date hadden staan was het nog maar de vraag of het doorging. Het is niet rot bedoeld en begrijp het niet verkeerd, maar wat had ik graag alle afspraken afgezegd.

Ondertussen vallen mijn oogjes bijna dicht en dat betekend dat ik de lakenstraat even ga opzoeken. Ik wens jullie allemaal een fijne nachtrust toe en wie weet tot morgen. Tsjaaa.....en als dat niet lukt dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

dinsdag 27 september 2011

De fijne kant van de medaille.....

Zo nu proberen we even de fijne kant te omschrijven,

Hoe kan iets nu fijn zijn als je van te voren weet dat je alles met zijn drietjes moet doen in plaats van met zijn viertjes. Dit valt niet mee, maar we proberen het wel.

Zo hebben we afgelopen vrijdag lekker bij ons thuis met een paar fijne vrienden gegeten. Gourmetten om precies te zijn. Pannetjes, wijntje, een berg vlees en klaar is klara. Alle ingredienten die nodig zijn om het gezellig te maken waren er en het was inderdaad erg gezellig.

De zaterdag en zondag hebben we doorgebracht in centerparcks. Onze vriendjes uit Weert hebben ons meegenomen, maar het was wel even slikken toen we te horen kregen dat de keus op het Heijderbos was gevallen. Zij hadden verschillende parken gebeld en alleen in het Heijderbos was nog plek. Niet erg, maar dit was wel het park waar we 9 weken geleden nog met Fleur waren geweest. Tijdens het boeken hebben zij hier niet aangedacht en ik ben er ook van overtuigd dat het dan zo had moeten zijn.

Bij aankomst zijn we met de auto het park opgereden. Huisje 355 moesten we hebben en tot onze verbazing lag dit huisje verstopt in zone 3. Niets bijzonders, maar zone 3 had ook een vlinder als teken. Tsja...en vlinders.....echt iets voor Fleur. Tijdens onze safari kwamen we ook nog langs het huisje waar we toen zaten. Nummer 164......vreemd......kippenvel en de herinneringen van toen kwamen weer boven.

Eenmaal in het huisje was het ook even slikken. De indeling van de keuken / woonkamer was hetzelfde alleen was dit huisje bedoeld voor 8 personen. Toch was het vreemd en de deur waarachter Fleur toen lag maakte ik met een steen in mijn maag open, maar zag gelukkig dat de slaapkamer een hele andere indeling had. Pffft.....

Voor de rest hebben we geprobeerd er iets van te maken. Het wandelingtje richting het zwembad was erg fijn alleen als we langs de technische dienst liepen kreeg ik kippenvel, want daar moesten toen de zuurstofflessen van Fleur opgehaald worden. In het zwembad ging het niet veel beter. Het was druk en de enigste plek die nog vrij was was de plek waar we toen ook zaten. Tot overmaat van ramp was de wildwaterbaan ook nog eens dicht en zou pas maandag weer open gaan. Balen, balen en nog eens balen. Maarja, Fleur kon en mocht toen ook niet glijden en het leek wel of zij er iets mee te maken had.

Gourmetten, centerparks, zwemmen......nee het weekend was helemaal toppie.

Laafje Joost

De rotte kan van de medaille.....

Tsjaa.....wat moet ik hier nu over vertellen. Fleur is er niet meer en wij moeten verder. Het is "gewoon" zwaar en zwaar klote en ik kan niet begrijpen waarom die verdomde rotte tering kanker zoveel kinderen ziek maakt en waarom het zoveel kinderen de dood in jaagt. Harde woorden ik weet het, maar het is wel zo en snap er ook werkelijkwaar geen ene drol van.

De vraag of er echt iets is na dit leven houdt me steeds meer bezig en ik wil dolgraag geloven dat er "iets" is. Mag dit niet zo zijn dan betekend dat dat ik mijn kleine meisje dus nooit meer zal zien. Ik weiger dus te geloven dat er niets is.  Maarja, wie geeft mij die garantie en wie kan mij overtuigen dat "het" er wel is. Ik denk dat niemand dat kan, maar toch zijn er een paar strohalmpjes waar ik me aan kan vasthouden en dat doe ik met alle kracht die ik bezit. Eén van die strootjes is onder andere Fleur. In haar laatste uurtje hebben we gezegd dat er een tunnel is met een mooi licht aan het eind en dat er achter dat licht een wereld of zoiets is waar pijn, verdriet en ruzie niet in het woordenboek voorkomt. Of het echt klopt zou ik niet weten, maar als het er niet zou zijn had Fleur dat nog wel even laten weten.

Een ander rot ding is het gemis. We vergeten haar niet, maar missen haar wel.  En met haar bedoel ik ook echt alles, haar stem, haar scheetjes, haar lach, haar knuffels, haar grote bek, haar warmte, haar sms-jes, haar kusjes, haar geur.........

Zo zijn er tal van kleine voorbeelden die pijn in onze ziel doen. Elke dag weer. We staan ermee op, gaan ermee naar bed en als het even tegenzit dromen we er ook nog eens over. We hebben geen keus en moeten wederom roeien met de riemen die we hebben. We doen ons best om de draad weer op te pakken en naar mijn idee lukt dat aardig. Blijft het feit dat die rotte kant van de medaille, hoe fijn de goede kant ook is, altijd zal blijven bestaan.

maandag 26 september 2011

het vergeten blog van.........

Zondag 18 september 2011,

Vorige week zondag, zat Roos niet goed in haar velletje. Ze was moe, futloos, koppig en weet ik veel wat allemaal nog meer. Om haar zo te zien is meer dan erg, maar uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en zei ze dat ze Fleur miste. We waren blij dat ze "iets" zei en hebben direct van de gelegenheid gebruikt gemaakt om iets dieper op dit onderwerp in te gaan. Uiteindelijk zei ze dat ze Fleur dus miste en zeker met het buitenspelen. Roos en Fleur waren negen van de tien keer samen buiten, alleen bepaalde Fleur meestal wat ze gingen doen. Fleur was wat dat betreft een stuk creatiever en of ze nu binnen of buiten zaten, wel of geen speelgoed hadden, het maakte allemaal niet zoveel uit, Fleur verzon wel iets. Nu Fleur is overleden moet Roos het allemaal zelf doen. Dit valt niet mee en met grote regelmaat loopt mevrouw ook tegen de lamp.

We hebben haar ook duidelijk gemaakt dat ze moet proberen haar gevoel tegen ons te vertellen, dat we haar op allerlei manieren proberen te helpen en dat elke vraag, hoe stom of gek hij ook is, gesteld moet worden. Of Nicole en ik er dan iets mee kunnen zien we dan wel weer. Deze woorden klonken denk ik erg ingewikkeld in haar oortjes, maar toen we vertelden dat we dit met Fleur ook hadden gedaan werd het haar duidelijk. Ze wist dat als Fleur pijn had of niet lekker was we er alles aan deden om dit te verhelpen. Vanaf vorigeweek zondag laat Roos zo nu en dan iets los en daar zijn wij erg blij om.

Laafje Joost

dinsdag 20 september 2011

Even een blogje tussendoor......

En daar is ie weer en wat ik nu moeten vertellen zou ik niet weten. Toch zijn we weer zes dagen verder dus moet er hier of daar wel iets gebeurt zijn. We laten de gedachten voor de zoveelste keer de vrije loop maar gaan en zien wel waar het schip strand.

Van de week was er een klein probleemje, niets bijzonders, maar het betekende wel dat ik een weekje later begon op mijn werk. Prima en niets aan te doen, maar achteraf gezien was het wel klote. De donderdag en vrijdag heb ik min of meer met mijn ziel onder de armen gelopen en ik kan jullie melden dat dat iets is wat ik niet erg leuk vind. De hele dag heb ik als een oude lul achter de geraniums op de bank gehangen terwijl er in en om het huis genoeg te doen is. Probleem waar ik nu telkens tegen aanloop is dat ik wel wil rommelen, maar het op een één of andere manier niet kan. Als ik ergens aan begin ben ik het na twee minuten zat en zoek dan mijn draai weer op in de hoek van de bank. Genoeg redenen om de draad op het werk weer op te pakken.

Afgelopen weekend hebben we ook onverwachts bezoek gehad van een lotgenoot. Deze vrouw is een half jaar geleden ook haar kind verloren en was toevallig bij ons in de buurt. Ze kwam voor een bakkie, maar uiteindelijk is ze langer gebleven dan verwacht. We hebben het over de kinderen gehad en over het gevoel waarmee we aan het klote zijn. Een gevoel wat niet valt te omschrijven. Toch hebben we deze avond als fijn ervaren. "gewoon" even met iemand praten die precies weet wat we voelen.

Voor de rest gaat het wel zijn gangetje. Als we wakker worden doen we ons ding en als ik in bed lig ben ik blij dat ik lig. Ook zijn we vandaag precies zes weken verder. Zes weken....jezus man al zes weken. Of is het pas 6 weken??? Ik weet nu niet of het al of pas zes weken is. Al, pas, al, pas het maakt me eigenlijk geen ene reet uit. Het feit blijft dat het zes weken zijn. Zes weken afzien en zes weken doen wat je moet doen. Het is zwaar dat kan ik jullie wel vertellen, maar we hebben geen keus.

We moeten door en we gaan ook door. Het enigste verschil nu, met dat van de afgelopen 2 jaar is dat we voorzichtig nadenken over de komende tijd. Er staan wat dingetjes gepland, maar wij bepalen nog steeds wat goed voor ons is en wat niet. Sommige mensen krijgen een ja te horen en somige een nee. We hopen dat iedereen dat zal begrijpen en als dat niet zo is dan hebben ze pech.

Zo, voor nu is het even ok en of ik vanvond nog iets kwijt wil zien we vanavond wel weer. Zoniet dan misschien tot morgen of overmorgen. Mag dit niet lukken dan tot overovermorgen of nog verder.

Laafje Joost

donderdag 15 september 2011

Ojee.......een tennisarm

Samen met mijn zwager Robin hebben we Fleur via de achtertuin weggebracht. Omdat ik achteruitliep en niet goed kon zien waar ik liep ging het bijna mis. We konden de draai niet maken en ik moest verplicht de struiken in met het gevolg dat mijn voeten vastkwamen te zitten. Gelukkig liep het met een sisser af, maar het was wel even spannend.

Tsjaa.....hierboven staat een stukje tekst wat ik gebruikt hebt in het blog
De herdenkingsdag Probleem is dat woordje sisser achteraf niet helemaal klopt. Wat is er gebeurd zullen jullie nu denken. Nou niet niets bijzonders, maar tijdens dit rare, enge, spannende en vervelende moment heb ik voor mijn gevoel alles uit de kast gehaald om Fleur haar huisje niet te laten vallen. Dit koste mij, en dat durf ik nu best te zeggen, erg veel kracht en energie. Wat Robin nu precies heeft gedaan weet ik niet, maar hij heeft op een bepaalde manier mij gered uit deze benauwde positie.

Waarom ik dit nu vertel heeft te maken met mijn armpje. Omdat ik de afgelopen maanden thuis heb gezeten hebben mijn armen niet veel gedaan tot het tilincident van hierboven. Mijn pees in de linkerarm heeft toen zo'n optater gekregen dat het nu een tennisarm is geworden. De pijn was de afgelopen weken te overzien, maar ben op aanraden van anderen toch even naar de huisarts geweest. Deze stuurde me weer naar huis met een pil en met een brief voor de fysio.

Het eerste kneedpartijtje van de fysio heb ik reeds achter de rug en volgens hem kunnen dit soort klachten lang aanhouden. Zelf geloof ik dit niet zo en ben er van overtuigd dat als ik weer goed en wel aan werk ben het allemaal weer op zijn pootjes terecht komt. Tot die tijd doen we "gewoon" waar we goed in zijn en dat is............

Dat is.......tsja.......ehhhh.........ik zou het eigenlijk niet weten.

Het tennislaafje

woensdag 14 september 2011

Weer een jaar erbij.....

Afgelopen maandag was het weer 12 september en dat betekend dat we er weer een jaartje trouwen aan kunnen plakken. Om precies te zijn zijn we nu 14 jaar getrouwd. Vervelend???? nee, maar het was wel erg raar. Roos was die dag toevallig vrij dus dat kwam mooi uit. Maar ja.....hoe vul je nu zo'n dag in zonder Fleur.

Om te beginnen hebben we lekker uitgeslapen om vervolgens een ontbijtje naar binnen te schuiven. Toen dit was gebeurd zijn richting de stad en Scheveningen gereden. In de stad hebben we een gebakje gegeten, kleren gekocht en hebben ergens een taart gehaald voor de visite die ´s-avonds zou komen.

Scheveningen 12 september 2011
In Scheveningen zijn we naar het havenhoofd geweest. Het havenhoofd bestaat uit twee pieren, noord en zuid, die de zee in lopen en één daarvan hebben we getrotseerd. Het klinkt allemaal simpel, maar dit keer was het anders. De zon had ruimte gemaakt voor de wind en dat was goed te merken. Als iemand zeg dat het windkracht 7 of 8 was geloof ik het zo. De wind was zo sterk dat Roos behoorlijk schuin kon hangen.  Maar goed, na een stevige wandeling en met wat zand in de bilnaad / oren ploften we uitgewapperd weer in de auto.

letterlijk gezandstraald
Hier hadden we besloten dat we maar in een restaurant een hapje moesten gaan eten. Eenmaal binnen kregen we een tafel van vier personen aangewezen. Niets bijzonders, maar toen het vierde bord werd weggehaald.....BAM...... Kut wat nu???? Het was redelijk shoking, maar ja "eens moet de eerste keer zijn".

Na het eten zijn we als een speer naar huis gereden, omdat er een handje vol visite kwam. En dit keer was het echt klein. "gewoon" de mensen om je heen die je graag ziet en dat was fijn. Aan het einde van de avond was iedereen weer vertrokken en kunnen we terug kijken op een geslaagd zware missie.

Laafje joost

zondag 11 september 2011

De afgelopen 4/5 dagen......

Zo, we zijn weer vijf dagen verder en het word weer eens tijd om te vertellen wat we zoal hebben meegemaakt de afgelopen 4/5 dagen. Het antwoord is vrij simpel en dat is niet veel. Roos doet net als ons haar ding en tussen de bedrijven door zijn we verdrietig. Maar ja, om nu weer een blog te maken waarin ik vertel dat we haar missen en dat we verdrietig zijn daar heb ik nu even geen zin. Wat ik wel kan melden is dat de begrafenisonderster Ellen weer is geweest, dat Roos geprobeerd heeft te logeren en dat ik van de week weer ga werken. Om de drie dingen even stuk voor stuk door te nemen splits ik het even uit.

Werk,

Niet dat het jullie wat intereseert, maar ik besloten om van de week de draad op te gaan pakken op mijn werk. Ik denk dat het wijsheid is om dit te doen en we op die manier weer een grote stap kunnen zetten richting die vreemde toekomst. Uiteraard werk ik niet elke dag en op de dag zelf werk ik maar een paar uurtjes. Ik heb aangegeven wanneer ik wil komen en dat als ik naar huis wil, naar huis moet kunnen. Met andere woorden, Als ik me rot voel of als Nicole niet lekker in haar vel zit kan ik direct vertrekken. Hoe dit werken van de week zal gaan zal mij benieuwen. Aan de ene kant heb ik best wel zin en aan de andere kant vind ik het ook wel eng. Maar ja, Roos zou zeggen "alles moet de eerste keer zijn en als je het niet probeerd weet je het ook niet".

Ellen,

Tsja......wat moet je nu vertellen over deze vrouw. Van de week is ze geweest en hebben we twee en een half uur gesproken over van alles en nog wat en aan het einde kregen we de rekening geprensenteerd. Ook heeft ze heeft ons wat tips gegeven en heeft uitgelegd dat we bepaalde zaken op een andere manier moeten gaan bekijken. Wat ze hier nu mee bedoeld is ons duidelijk alleen zou ik niet weten hoe ik dit moet verwoorden naar jullie. Al met al was het best wel gezellig en zijn we er ook achter dat we nog niet van haar af zijn. Dit niet van haar af zijn vinden wij ook helemaal niet erg, omdat het "gewoon" een topwijf is en daar houden wij van.

Logeren,

Een aantal dagen geleden kregen wij een uitnodiging van een neef. Hij werd 40 jaar en dat moest gevierd worden. Gezellig en het idee dat we met de familie konden gaan borrelen stond me wel aan. Het was ergens in Limburg en de bedoeling was dat we op een camping zouden overnachten. Roosje zou met haar neefjes en nichtje bij opa en oma een groot vuur gaan maken voor Fleur en als klap op de vuurpijl mochten ze ook blijven slapen. Prima geregeld, alleen is Roos niet van het logeren. Na wat mailverkeer met Limburg kregen we te horen dat Roos mee mocht. Dit was fijn, maar dan zou het feestje bij opa en oma niet doorgaan en het ergste was nog dat het vuur niet doorging. We hebben erover nagedacht en hoe vervelend we het ook vonden we hadden besloten om toch thuis te blijven. Roos had zich verheugd om een fikkie te maken en te logeren en dat wilde we haar niet ontnemen.

Geregeld en alles zat in kannen en kruiken. Gisteren, zaterdag, was het dus zover. We hebben Roosje weggebracht en hebben een héél groot vuur voor Fleur gemaakt. Dat Fleur van Vuur hield daar kwamen we dus achter, want toen ze er nog was zorgde zij wel dat het aanbleef. Nu moest ik het doen. Niet dat het erg was, maar dat zijn wel de momenten dat je haar extra mist.


Speciaal voor Fleurtje


Goed missie één was geslaagd, nu het slapen. Toen de luchtbedden waren opgepompt was het voor ons de hoogste tijd om te vertrekken. Roos huilen, maar ze zei zelf weer "alles moet de eerste keer zijn en als je het niet probeerd weet je het ook niet". Met lood in onze schoenen zijn Nicole en ik vertrokken. Onderweg was het erg stil in de auto en we misten alles en iedereen. Eenmaal thuis zijn we op de bank gaan hangen met de telefoon in onze hand. We wisten bijna zeker dat het mis zou gaan en dat gevoel werd bevestigd door een telefoontje van oma. Kom haar maar halen, want ze wil naar huis. Om 22.30 uur sprongen we weer in de auto met het gevolg dat ze een uurtje later thuis in slaap kachelde.

Nicole en ik vonden het helemaal niet erg. We vonden het fijn dat ze thuis was alleen toen haar ogen vanmorgen open gingen wilde ze weer terug, want ze wilde met haar neefjes en nichje wel ontbijten. Geen probleem en om half tien heeft Nicole haar even gebracht. Niet dat opa en oma ver weg wonen, maar je bent gauw een uurtje onderweg. Nicole en ik hebben vanmorgen dus gezellig met z'n tweetjes gegeten en dat was niet leuk. begrijp het niet verkeerd, we houden van elkaar en zijn ook heel graag bijelkaar, maar met z'n tweeën............dat klopt niet.

Zo, ondertussen krijg ik kramp in mijn vingers en dat is niet de bedoeling. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van mij, weltrusten en maak er een mooie dag van en wie weet tot vanavond, morgenavond of overmorgenavond.

Laafje Joost.

dinsdag 6 september 2011

Fotofilm Fleur.....

Vandaag is het ook precies vier weken geleden dat Fleur overleed. Tijdens de herdenkingdienst in de kerk hebben we ook een fotofilmpje van Fleur laten zien. Diegene die hem nog een keer willen zien moeten even op de onderstaande link drukken.

Fotofilm Fleur

Laafje Joost

De slaapkamer.....

Zo en nu even een kort blog over wat ik echt wilde melden. Roos begint zo nu en dan wat los te laten en van de week kwamen we erachter dat ze de slaapkamer wilde veranderen. Aangezien Fleur en Roos op één kamer lagen snap ik best dat het voor Roos een moeilijke stap moet wezen om terug te keren naar zolder.

Roos is erg belangrijk voor ons en we doen er alles aan om haar te helpen. Gisterochtend werd ze wakker en voelde zich niet happy. We hebben school gebeld met de medeling dat Roos een dagje thuisbleef en zoals verwacht hadden ze hier geen probleem mee. We hebben het rustig aangedaan en tussen neus en lippen door hebben we ook de zolder veranderd.

Nicole had samen met Roos de kasten en bureaus al verschoven en aan mij de taak om het bed van Fleur uitelkaar te schroeven. Dit was een klusje van niets, maar toch was dit erg zwaar. Het bed van je kind uitelkaar halen waar ze jaren in heeft gelegen...........pfffft.........wat een klote klus. Ondertussen heeft alles een nieuw plekje gekregen en moeten we afwachten wanneer Roos er echt klaar voor is.  Zij moet het aangeven en tot die tijd blijft ze lekker bij ons op de kamer liggen.

Laafje Joost

Een "onbekende"

Zo mensen, daar zit ik weer. En dit keer kan ik jullie melden dat het mijn gevoel vrij kut is. Het kwartje begint langzaam aan te zakken en het besef dat Fleur er niet meer terugkomt word elke dag wat erger. Tsja......en de vraag is of ik jullie nu nog wel wat wil vertellen schiet regelmatig door mijn hoofd. Het antwoord is eigenlijk nee, maar voor mezelf zal ik toch nog even door moeten bloggen. Ten eerste, omdat ik het fijn vind, maar de belangrijkste reden is Roos. Deze griet heeft de afgelopen jaren zoveel gezien en meegemaakt dat als ze later wat ouder is en vragen heeft we haar dit dagboek kunnen geven. Tsja..... en als ik dan toch blog kan ik net zo goed jullie laten meelezen. Dit scheelt Nicole en mij een hoop uitleg en de telefoon staat dan ook niet de hele dag te rinkelen.

Voor de rest vindt ik het belangrijk dat we ook de situatie waarin we nu zitten omschrijven. Fleur heeft twee jaar kei en kei hard gevochten en jammergenoeg heeft ze het niet gehaald, maar dat betekend niet dat we klaar zijn. Zeer zeker niet en de klap die de kinderkanker mijn gezin heeft gegeven zal de rest van mijn leven waarschijnlijk blijven achtervolgen. Hoe we hiermee omgaan dat zullen we wel weer zien. Het zal een plekje moeten gaan krijgen en dat zal Nicole, Roos en ik ieder op zijn eigen manier moeten gaan doen.

Toch wil ik wel even zeggen dat de vraag "hoe is het nu in dat zwarte gat" niet echt bevoordelijk is om te stellen en ons niet echt verder helpt. Jaja, jullie lezen het goed. Van de week was er iemand hier in huis naar binnen gedrongen en vond het nodig om dit te vragen. Enigsinds vebaast zei ik dat het goed ging en we niet in een zwart gat zitten. Integendeel, wij zitten nu op een zwarte wolk en de bedoeling is dat wie die zo snel mogelijk inkleuren. Dit inkleuren doen we met zijn allen en de mensen die met van die rare vragen komen helpen daar niet echt aan mee.

De vraag waarom iemand zoiets vraagt snap ik niet en het idee om als "onbekende" zomaar een huis binnen te dringen snap ik al helemaal niet. De reden dat de "onbekende" dit doet is waarschijnlijk dit blog. Ik was laatst in Weert en daar zei iemand dat ze het raar vond om ons te zien. Omdat zij het blog meeleest kreeg ze het idee dat ze ons kende, maar besefde ook heel goed dat zij voor ons een "onbekende" was. Het klinkt allemaal erg verwarrend en stiekem is dat ook zo. Het mooie van alles is eigenlijk dat de "bekende" mensen tussen de regels door de echte Joost zien en daar gaat het om.

Nou mensen het blog gaat weer nergens over en het geen wat ik wou opschrijven zit nog steeds in mijn kop. Wat er in mijn hoofd zit lezen jullie zo wel.

Laafje Joost

zondag 4 september 2011

Precies 2 jaar verder.........

Daar zit ik dan, alleen op de Curacaukamer met op de achtergrond de muziek die Fleur graag hoorde als ze rust wilde hebben. Waarom ik hier nu zit zou ik niet weten, maar het moet even. Misschien heeft het te maken met de datums waarmee we nu aan het worstelen zijn. Voor de meeste mensen draait de wereld "gewoon" door en zijn de 3 en 4 september "gewoon" twee normale dagen. Voor mij zijn het ook "gewoon" twee dagen alleen zit er een dikke zwarte rand omheen. Waarom???? Gisteren, 3 september 2010, was het de dag dat Fleur haar arm werd geamputeerd en vandaag, 4 september 2009, kregen te horen dat ze kanker had.

Maar ja......wat moet je doen op deze rotte dagen. Om te beginnen zijn we gisteren maar weer eens naar het strand gegaan. Het Scheveningsestrand. Het Strand waar de vorige keer nog met zijn viertjes waren. Het laatste strandbezoekje van Fleur
Jullie zullen denk ik wel begrijpen dat het klote was. Roos had een vriendinnetje meegenomen en Nicole en ik zaten op een handdoekje naar die twee meiden te kijken. Het was fijn om te zien dat Roos plezier had, maar voor ons klopte het niet. Het plaatje zoals het eigenlijk hoort te zijn is niet juist en dat doet erg veel pijn. Dit keer geen spier of kneuspijn, maar pijn in de ziel. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik dat moet omschrijven, maar geloof me op mijn woord dat dat gevoel niet prettig is.

Het plaatje klopt niet !!!!!!

Vandaag hadden we een verjaardag van een vriendin. Het was er gezellig, maar ook hier klopte het niet. We doen ons best, maar beetje bij beetje missen we Fleur steeds meer. Het gevoel dat ze nu maar terug moet komen van vakantie is erg sterk, maar de gedachten dat dat nooit meer zal gebeuren maakt het erg zwaar.


Wat zal ze denken

Al met al hebben we een klote weekend achter de rug. We hebben en zijn prima vermaakt maar blijft het feit dat het niet klopt. We zullen in de toekomst wel vaker van dit soort dagen tegenkomen en hoe we daar dan weer mee omgaan......we zullen het wel zien.

Laafje Joost

vrijdag 2 september 2011

Krik en Krak hebben pijn.....

Voor de broodnodige variatie zal ik maar eens iets over Nicole en mijzelf vertellen. We hebben deze week allebei pijn. Met pijn bedoel ik dit keer een beetje veel spierpijn en een klein beetje veel kneuspijn. Wat is er gebeurt????

 Krakkie Joost,

Ik moet nodig iets aan mijn conditie en aan mijn gewicht gaan doen. Nu weet ik dat ik vol slank ben en dat mij welbekende onepack nooit een sixpack zal worden, maar zolang ik niets doe zal het ook niet beter gaan. Reden genoeg om met de buurman Hessel te gaan boksen. Deze goede man zeurt al twee jaar aan me kop dat ik mee moet en nu was het dan zover.

Na een uurtje rekken, springen, sit ups, opdrukken, slaan en sparren verlieten we de gymzaal als herboren mensen. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aan kon en niets en niemand me meer in de weg stond. Tsjaaaa.........tot de volgende dag en dagen daarna. Spierpijn, spierpijn en nog eens spierpijn. Er doen dingen in mijn lijf zeer waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Lachen kon niet meer en als ik een boekje lees leven mijn armen een eigen leven. Maar goed, volgens de profs is dit normaal en kunnen we dinsdag "gewoon" op voor ronde twee.

Krikkie Nicole,

Roos wilde afgelopen woensdag in de stad een nieuwe tas kopen van haar verjaardagscentjes. Vol goede moed stapten we de deur uit, athans dat was de bedoeling. Hoe Nicole het heeft gedaan dat weten we niet, maar mevrouw liep in volle vaart met haar ellenboog tegen de deurkruk aan. Roos en ik natuurlijk lachen, maar toen de kleur uit haar gezicht wegtrok en ze langzaam in elkaar zakte zagen we toch dat het wel meenis was. Ik heb haar opgevangen en ze heeft even als een slappe vaatdoek in mijn armen gehangen. Na verloop van tijd ging het weer en konden we echt vertrekken.

In de auto zei ik voor de lol tegen Roos dat we naar de dokter moesten, maar uit de reaktie van Nicole begreep ik dat dat geen overbodige luxe zou zijn. Oeps!!!!! Nicole is niet kleinzerig en we zijn ook geen mensen die gauw bij de dokter zitten, maar nu werd het toch even een ander verhaal. Toen Roos haar tas had gekocht was de pijn zo erg dat we de huisarts hebben overgeslagen en direckt naar de EHBO van het LLZ zijn gereden. Hier zijn uiteindelijk foto's gemaakt en daaruit bleek dat er niets was gebroken, maar dat haar ellenboog wel zwaar was gekneust.

Ondertussen gaat het met Krik en Krak wat beter. Krik haar arm is nog steeds gevoelig en houden we ook scherp in de gaten en ik. Tsja......zoals ik me nu voel bestaat er best wel eens een kans dat er volgend jaar zomer toch een gestoomdelijnde man over het strand hobbeld.

Voor de rest wens ik iedereen een fijn weekend toe en de kans is vrij groot dat ik me morgen weer even meld. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Krak