maandag 31 oktober 2011

FLEUR IS THUIS……..

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Ongeveer drie weken geleden heb ik alle blogverhalen van het internet afgehaald om het vervolgens te kopiëren naar een word document om het daarna definitief op te slaan op de harde externe schijf. Niet dat het jullie wat kan schelen, maar tijdens deze toch iets wat rotte klus kwam ik erachter dat ik nooit iets heb op geschreven waar Fleur nu is en hoe wij het ervaren hebben toen we haar hebben opgehaald bij het crematorium. Of jullie op dit blog zitten te wachten zou ik niet weten, maar als Roosje later dit dagboek misschien leest is het wel fijn dat ze weet hoe en waar we haar zus toen hebben opgehaald.

We hebben Fleur, toen ze er nog was, een paar keer gevraagd wat ze wilde, een begrafenis of een crematie. Ze koos voor de crematie. Een dappere beslissing die ze op 11 jarige al kon maken. Wij hebben gedaan wat ze wilde en achteraf kunnen we zeggen dat we enorm blij zijn met haar keus. Waarom we blij zijn??? Het is “gewoon” fijn om haar weer in huis te hebben.

Maar goed, om haar thuis te hebben moesten we haar nog wel even ophalen. Dit ophalen is een officieel onderdeel en gewapend met een paspoort moest ik me bij het crematorium melden. We wisten van te voren dat ze in een strooikoker zat en niet in een urn. Het idee dat ze in een uit te kluiten gewassen kartonnen wijnkoker zat stond ons niet aan en zijn voordat we haar hebben gehaald even langs de Intratuin gereden.

Na een zoektocht hadden we een aardenwerkse pot gevonden die was beschilderd met delfsblauwe kleurtjes. Meer dan dat stond er niet en daar waren we niet echt blij mee. Nicole kreeg het gevoel dat het een koekjespot was en het idee dat ze daarin moest zitten stond ons niet echt aan. Enig sinds teleurgesteld gingen we verder en liepen toen per toeval tegen een glazen pot aan waar ook nog een dekseltje opzat. Kijk dat moeten hebben alleen moesten we kiezen uit een grote of een kleine.

De vraag was alleen hoeveel liter as blijft erover na de crematie. Het antwoord was ongeveer vier. Dit wist ik toevallig, omdat ik tijdens het maken van de kist het crematorium had gebeld voor wat praktische vragen en omdat Nicole zelf de urn gaat maken leek het me wel ook verstandig om direct te vragen hoeveel as er gemiddeld overblijft. De keus of we nu de kleine of grote glazenpot moesten nemen was dus snel gemaakt.

Na de Intratuin was het dan zover en konden we Fleur ophalen. Dit was een raar iets. Nicole en Roosje bleven in de auto zitten en ik mocht naar binnen. Eenmaal binnen wilde ik zo snel mogelijk weer naar buiten, maar ja, de goede man had wel even tijd nodig om het een en ander goed op papier te zetten dus de geschatte 2 minuten werden er ongeveer 15. Toen alle gegevens waren gecontroleerd en hij zeker wist dat ik de vader was kreeg ik een hand en vervolgens liep ik met Fleur, in een papier tas, naar buiten. Vreemd, héél vreemd, maar het idee dat het gezin weer compleet is was erg fijn.

Maar ja, een glazen pot betekend ook dat je de as blijft zien. We hadden dus besloten om de koker thuis te brengen om vervolgens even een lapje stof te gaan kopen in de winkel. Eenmaal thuis hebben we de strooikoker even opgemaakt en tot onze stomme verbazing zagen we geen as. Hé wat is dit nou, dachten we nog en na een snelle zoektocht op internet kwamen we erachter dat na een verbranding alleen het skelet nog over bleef. Dit wordt vervolgens vermalen en wat daarvan overblijft krijg je dus mee. Eigenlijk is het dus geen as, maar zijn het gemalen botjes.

Na deze ontdekking leek het ons misschien toch een fraai gezicht om de glazenpot “gewoon” doorzichtig te laten. Buiten op de tuintafel hebben we met zijn drietjes de strooikoker geleegd en eerlijk is eerlijk we vonden het geen naar gezicht. Nicole heeft de sitetable die we hadden omgetoverd tot een soort herdenkingstafeltje en na een halfuurtje puzzelen was mevrouw klaar en stond Fleur op de plek waar ze nu nog steeds staat.

Uiteraard waren we benieuwd wat anderen ervan vonden en op de vraag of het niet te choquerend was kregen we een duidelijk antwoord. Nee totaal niet. Ondertussen hebben een hele hoop mensen Fleur bekeken. Zo ook Ellen de begrafenisonderneemster. Zij vond het ook een mooi en zeker een apart gezicht. Wel vond ze de kleur iets wat anders dan normaal. Wat wij eruit begrepen is dat de kleur meestal wat lichter is dan Fleur nu is. Maar ja, Fleur is Fleur en blijft Fleur en of mevrouw nu donker, licht, zwart, wit of geel is maakt mij allemaal niets meer uit, het feit blijft dat ze in een glazen pot zit en hoe stom en vreemd het ook klinkt, wij zijn daar toch enorm trots op. Nogmaals Fleur is Fleur en het idee dat ze op deze manier nog aanwezig is, meekijkt en een oogje in het zeil houdt geeft me een fijn gevoel.


Fleur in de glazen urn

Zo voor nu is het wel even genoeg en met een beetje geluk ben ik morgen weer aanwezig. Mag dit niet lukken dan tot over twee of drie dagen.

Welterusten allemaal en een dikke knuffel van laafje Joost


zaterdag 29 oktober 2011

Hoe verbrand men zijn bek.....

  1. Zet de wekker om 6.00 uur, kleed je aan en ga naar beneden.
  2. Maak je ontbijt klaar en zet het koffiezetapparaat aan.
  3. Poets je tanden na het eten, ga plassen en trek je jas aan.
  4. Pak je werktasje, de versgezette koffie en ga naar buiten.
  5. Klem het koffiebekertje tussen je tanden en doe de deur op slot.
  6. Nadat de deur op slot is kijk je even naar het verrotte plafond boven je.
Jaja mensen jullie lezen het goed en zullen allemaal wel denken dat je echt een lul moet zijn om zo’n actie te kunnen uitvoeren. Mij is het dus gelukt, want terwijl ik naar boven keek goot ik de hele inhoudt van het bekerkertje over mijn gezicht. Een pijnlijk moment wat gepaard ging met een arsenaal aan vloekwoorden. Uiteraard ging ik snel naar binnen om het gezicht / nek te wassen om vervolgens met bakkie twee te vertrekken richting werk.

Dat ik een domme actie had uitgehaald was me wel duidelijk en was eigenlijk ook van plan om het lekker voor mezelf te houden. Maar ja, op het werk begon het toch lekker te prikken en te trekken en toen ik eenmaal weer thuis was en had gedoucht zat er een mooie rode plek onder mijn linkeroog, bij mijn mond en in mijn nek. Ik kon geen kant meer op en moest wel vertellen wat er was gebeurt. Lachen natuurlijk en na een dag of 5 was alles weer achter de rug en is er bijna niets meer te zien van de schade.

De rest van de week heb ik tijdens het op slot doen van de deur de koffie netjes op de vuilnisbak gezet en kon alleen maar denken wat een lul ik was. Het was volgens mij een daad die alleen mij weer kan overkomen en rijk om die reden het shirt met “lul van de week” erop dan ook uit aan mezelf. Sorry daarvoor en ga er ook vanuit dat het volgende shirt voor een ander is.

Laafje Joost

donderdag 27 oktober 2011

Het diabetes eindgesprek……slik…..

Vandaag, woensdag 26 oktober 2011,  hadden we een afspraak in het Lange Land Ziekenhuis. Een eind gesprek over de diabetes om precies te zijn. Wat we ervan moesten verwachten wist ik niet, maar dat het over Fleur ging dat stond als een paal boven water. Dit wisten we al dagen en naar mijn idee stelde zo’n gesprek niet veel voor dus maakte ik me er totaal geen zorgen om. Appeltje eitje zal ik maar zeggen. Tot vanmorgen de wekker ging.

Een vreemd gevoel jaagde er door mijn lichaam en ik snapte er geen ene drol van. Op het werk bleef dit rare gevoel doorknagen en langzaam kwam ik erachter wat er aan de hand was. Ik zag ertegenop om naar Edo & Sylvia te gaan. Waarom ik ertegenop zag werd me in het ziekenhuis geheel duidelijk. Het was fijn maar heftig tegelijk om daar te zijn.

De laatste keer dat we in het LLZ waren was het gezin nog compleet en hebben we besproken wat zij eventueel voor ons konden betekenen op het moment dat Fleur achteruit zou gaan. Vandaag liepen we het ziekenhuis binnen en het klopte “gewoon” voor geen kant. Maar ja, we hadden weinig keus en vol goede moed liepen we door naar de kinderpoli. Daaraan gekomen werden we in een kamer gedropt en toen de thee en koffie werd geserveerd werd ook het dossier van Fleur op tafel neergelegd.

Het eerste wat me opviel was de datum die met een dikke zwarte stift was opgeschreven. 9-11-2011 (de sterfdatum), er stond met een dikke viltstift een grote rode krul door de naam van Fleur en rechts boven in de hoek zat de patiënten sticker met de geboorte datum en de rest van de gegevens. Slik….een redelijk confronterend momentje waar we niet op gerekend hadden. Maar het was niet anders.

Het gesprek verliep verder redelijk soepel. We hebben het uiteraard over Fleur, maar ook over onszelf en Roos gehad. Het ging eigenlijk alle kanten op. Wat wel fijn was om te horen is dat we in de toekomst met Roos om wat voor een reden dan ook altijd bij Stam mogen aankloppen. Niet dat we dat graag willen, maar als er iets is, en dan praten we over standaard pijntjes, kwaaltjes en minder leuke dingen dan helpt hij ons. Het klinkt stom, maar toen we dit kregen te horen viel er een grote last van mijn schouders af. Daarnaast zijn en blijven Nicole en ik ook altijd welkom. Het maakt niet zoveel uit of we voor een bakkie komen of alleen maar om te praten, we mogen komen.

Tsja….en voor de rest was het was fijn om te horen dat Fleur een speciaal plekje bij hun had en dat ze trots waren op hoe Fleur de dingen aanpakte. Ze zeiden dat Fleur van alle diabetes kindjes toch een uitzondering op de regel was en dat ze dat al was voordat ze kanker had. Waar dit is op gebaseerd zouden we niet weten en dat maakt me ook niet uit, maar ik ben daar wel enorm trots op.

Ook kregen we te horen dat het hele gebeuren rondom het ziektebeeld van Fleur zijn sporen heeft achtergelaten. Het kwam erop neer dat wij als gezin het middelpunt zijn en dat de olievlek om ons heen erg groot is geworden. Met andere woorden en komen kinderen met ouders bij artsen die na het overlijden van Fleur om raad vragen. Ditzelfde kreeg ik weken geleden ook al van de huisarts te horen. Uiteraard weten wij niet over wie dit gaat en dat willen we ook niet weten.

Ondertussen waren we lekker op dreef en kon ik ook de vinger leggen op die gevoelige plek van vanmorgen. Jarenlang was Fleur met haar diabetes onder behandeling bij Edo en Sylvia. We zijn altijd open en eerlijk geweest naar elkaar en hebben deze twee mensen leren kennen als twee fijne maar vooral lieve mensen. Niets was te gek en als de suikers een keer overhoop lagen werd er alles aan gedaan om ons weer in het goede spoor te krijgen. Eens in de 3 maanden moesten we ook verplicht langskomen op het diabetesspreekuur en op gezette tijden kwam Sylvia ook bij ons thuis. Daar werd dan de diabetes zorgvuldig doorgenomen en werden we op de hoogte gebracht van de nieuwste ontwikkelingen. Als alles dan was verteld werd de tafel gedekt en aten we gezellig wat boterhammetjes op. En als ik zeg gezellig dan bedoel ik ook gezellig, want het was altijd leuk als Sylvia er was.

Nu zijn we die vaste bezoekjes kwijt en dat doet zeer. Ik wou dat Fleur er nog was en dat we tot vervelends aan toe naar het ziekenhuis hadden kunnen gaan en dat er nog heel veel boterhammetjes thuis gegeten werden. Dit kan dus niet meer en vanmiddag werd me dat weer eens duidelijk. Ikzelf had er veel moeite mee, want hoe ik het ook went of keert het diabetesdossier van Fleur is vandaag definitief gesloten.

Lieve Edo en Sylvia,

Hoe ik het moet zeggen zou ik niet weten, maar wat zijn jullie toppers. Niets was te gek, we konden altijd bellen…zelfs privé en wat waren we blij dat we samen met jullie Fleur zo goed en snel ingesteld hadden. We hebben diepe dalen gekend, maar eerlijk is eerlijk we hebben ook gelachen. We hebben jullie leren kennen als twee lieve mensen en zo zal ik jullie ook altijd blijven herinneren. Bedankt, bedankt en nogmaals bedankt voor alles.

Dikke knuffels en een kus van Joost en Nicole



3 januari 2008
 

Eerste keer prikken



Zelf de insuline klaarmaken
 
Nicole haar eerste spuit

 Laafje joost

zondag 23 oktober 2011

Een weekje Lommerbergen....

  
Dat lezen jullie waarschijnlijk morgen, overmorgen of overovermorgen wel.

Een mooie uitspraak die ik met grote regelmaat niet nakom. Mijn goede voornemen was om toch wat consequenter te gaan bloggen, omdat dat me dat wel wat handiger leek. Probleem waar ik afgelopen  tegenaan liep was dat waar we waren geen internet was. Geen internet???? Jaja mensen en bestaan nog plekken in Nederland waar de laptop geen bereik heeft. De telefoon uiteraard wel, maar wij hebben nog een abonnement zonder internet. Waar we geweest zijn??? Naar de Lommerbergen in Reuver. Dit is een huisjespark van Landel waar ze in de huisjes nog geen WIFI hebben.

We hebben hier van maandag tot en met vrijdag gezeten met onze lieve buurtjes Hessel en Suus. Deze mensen vonden dat we wel een verzetje konden gebruiken en hebben ons dus meegenomen. Een uitnodiging die we met beide handen hebben aangegrepen, maar de vraag of het allemaal wel goed zou gaan was best wel even spannend. Als buren zijn ze best wel leuk, maar hoe ze zouden zijn als we ze 5 dagen en 24 uur per dag zien was nog maar de vraag. We kunnen volmondig zeggen dat ze dan ook wel leuk zijn en we het weekje zo over zouden doen.

Maar goed, dat terzijde. Het huisje waar we met 8 personen konden slapen zag er keurig en, als we de spinnenraggen en de platgeslagen muggen even vergeten, ook nog schoon uit. Het lag aan de buitenkant van het park en de plaza was maar een kleine vijf minuten lopen. Daarnaast was het bijna de hele week droog en in het zwembad was er voor iedere leeftijd wel iets te doen.

Naast alle gezelligheid hebben we Fleur ook gemist. Je kan goed merken wat haar inbreng zou zijn in het hele gebeuren. Haar geschreeuw, haar commentaar en het geregel zijn maar een paar voorbeelden. Ondanks alles hebben we het prima naar ons zin gehad en hebben het weekje niet willen missen.

Probleem van de week was alleen dat er dus geen internet was. In de Plaza was het wel aanwezig, maar deze jongen had geen zin om te gaan slepen met zijn laptop. Dit betekende dat we vijf dagen geen blog konden plaatsen en we eigenlijk vijf dagen echte rust hadden. De tijd die nu over was is een beetje gevuld met ouwehoeren, lezen en tv kijken. Al met al hebben we ons prima vermaakt en dat is precies waar het nu om gaat.

Zo, dit staat en dat betekend dat ik weer kan zeg tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

zondag 16 oktober 2011

Dreamnight at the zoo 2011....

 De vaste bloglezers zullen nu wel denken, hé dreamnight at the zoo dat komt me vaag bekent voor. Nou lieve mensen dat kan kloppen, want wij zijn voor de derde keer uitgenodigd om hierna toe te gaan. In 2009 zijn we naar Afifauna geweest klik, in 2010 naar dierenpark Blijdorp klik en dit jaar, 2011, naar Circus Herman Renz. Voor diegene die totaal niet weten waar dit over gaat staat hier even een beknopte omschrijving.


Het doel van de "dreamnight at the zoo" is om 1 avond per jaar de deuren van de dierenparken gratis te openen voor chronisch zieke en gehandicapte kinderen en hun familieleden. Blijdorp is hier in 1996 mee begonnen. Ondertussen doen er 200 dierentuinen verdeeld over 35 landen mee. Elk jaar op de 1ste vrijdag van juni (en op het zuidelijk halfrond op de 1ste vrijdag van december) gooien de parken hun deuren van 18.00 tot 22.00 gratis open. De brandweer, politie, ambulance, muziekanten, artiesten, bedrijven en alle mensen die in het park werken, werken hier belangenloos aan mee.


Het enigste wat er dit jaar niet klopte was de datum, want de Dreamnight viel voor ons dit jaar op vrijdag 14 oktober 2011. Net zoals twee jaar geleden had Sylvia de diabetesverpleegkundige ons opgegeven. Probleem waar wij alleen tegenaan liepen is dat we toen nog niet wisten hoe het met Fleur zou zijn. Dit maakte het LLZ niets uit en we hebben in overleg toch besloten om ons op te geven. Ondertussen is Fleur overleden en kregen wij van het Lange Land Ziekenhuis te horen dat we, als we toch nog zin hadden, “gewoon” mochten komen. Hier hoefden we niet over na te denken en hebben met twee handen de uitnodiging aangepakt.

Afgelopen vrijdag was het dus zover en zijn we bij het Nederlands bekendste circus geweest. Per toeval kwamen we erachter dat onze vriendjes uit Rhenen hier ook naar toe gingen en we hebben er gelijk maar een leuk uitje van gemaakt. We zijn met zijn allen eerst wezen eten bij de Mac om vervolgens richting de grote tent te rijden die op het Malieveld in Den Haag was opgezet. Toen we ons hadden gemeld konden we een plekje uitzoeken op de tribune. In ons geval was het de derde rij van boven. Perfect uitzicht dus wat kon er mis gaan….

De voorstelling begon en eerlijk is eerlijk ik heb weer dingen gezien die ik totaal niet begrijp. Vrouwen die hoog in de piste hangen en daar hun kunsten vertonen, een stel mensen uit Cuba die de ene na de andere gevaarlijke salto lieten zien, een slangenmens die zichzelf letterlijk in de knoop kon leggen en de eenden, zeehonden en tijger/leeuwen mogen we ook niet vergeten. Uiteraard waren er ook twee clowns die de hele avond als een rode draad door de voorstelling liepen. Het was allemaal erg leuk in elkaar gezet, maar de vraag is nu hoe hebben wij het ervaren.

Om te beginnen zaten we op de verkeerde plek. Het uitzicht was meer dan goed, maar wat was het heet. De heaters/warmtekanonnen deden hun werk goed en het was boven in die tent naar mijn idee dan maar ook een graad of 30. Stop daar ook nog eens de spanning van de dames die gevaarlijke dingen hoog in de tent deden bij en de gevoelstemperatuur stijgt nog eens met 10 graden. Dat het warm was hadden de mannetjes die daar werkten ook wel door en in de pauze werden er een aantal warmtebronnen uitgeschakeld. Niet dat het wat hielp, maar het ging om het idee.

Na de pauze begonnen ze met de tijgertjes en tussen alle acts door kwamen die vervelende pipo’s telkens. Het zal ongetwijfeld een moeilijk vak zijn, maar ik en zeker Nicole hebben niets met clowns. Waar ik het meeste om moest lachen was om Nicole, kwam er weer zo’n leukepeuk op dan zakte haar gezicht op half zeven. Ze vindt het “gewoon” helemaal niets.

Toch hebben we een fijne avond gehad en hebben onze gedachten even kunnen verzetten. Wel moet ik eerlijk zeggen dat het is dat we kaartjes hadden gekregen, anders was ik nooit gegaan. Roos daarin tegen heeft een meer dan mooie avond achter de rug en heeft van elke minuut genoten. De clowns vond ze erg leuk en de zeehonden en eenden vond ze schattig.

Nu in het kort. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat The dreamnight at the zoo een supergoede organisatie is die niet alleen het zieke kind, maar ook de rest van de familie een fijne avond bezorgd. Blijft voor mij het feit dat het allerbelangrijkste was dat we Roos en een hoop andere kinderen weer hebben zien stralen en daar gaat het allemaal om. Jammergenoeg was dit onze laatste dreamnight, maar we hopen wel dat deze organisatie nog lang zal blijven bestaan, want ze leveren goed werk af. www.dreamnightatthezoo.nl



Zo, het blog staat en nu moet ik Nicole even helpen met de laatste dingetjes voor morgen. Welke dingetjes????  Dat lezen jullie waarschijnlijk morgen, overmorgen of overovermorgen wel.

Laafje Joost


vrijdag 14 oktober 2011

Witje de cavia is er niet meer.....

Een zaterdag in 2004

He pa mag ik een cavia? ……Nee.
Ohhhh alsjeblieft? ……Nee
Ze zijn zo lief en ik zal hem goed verzorgen…….Nee, nee en nog eens nee
Van mamma mag het misschien…….oh
Kom dan gaan we even in de winkel kijken……ok

Eenmaal bij de cavia’s waren de meiden verkocht en eerlijk is eerlijk het beestje zag er inderdaad leuk en wit uit. We hebben wat informatie ingewonnen en toen ik te horen kreeg dat de gemiddelde cavia ongeveer 3 jaar zou worden moest ik wel.  We hebben 15 euro betaald, het beestje werd in een doosje gestopt en de kids waren blij. De witte cavia die thuis waarschijnlijk al gestrest uit het doosje kwam kreeg gelijk de naam Witje.

Donderdag 13 oktober 2011,

Tjsa….jullie raden het al, de verzorging ging de eerste 3 keer goed en de rest mocht het Laafje doen. Naast het feit dat ze het niet verzorgden hebben de meiden en zeker Roos, wel veel met het dingetje gespeeld. Toen het beestje ongeveer 3 jaar was, was ik redelijk opgelucht, want dat betekende ook dat het eind inzicht was en we snel weer wat ruimte in de tuin erbij hadden. Maar ja…..wat er ook gebeurde Witje ging niet dood. Het beestje werd 4 jaar, 5 jaar en zelfs de 6 jaar werd bereikt. Ondertussen was ik er al klaar mee en had al meerdere keren aan de meiden gevraagd of ze hem niet zat waren en of het geen goed idee was om hem naar zijn broertjes en zusjes te brengen op de kinderboerderij. Mij leek dat wel wat, maar daar dachten de dames toch iets anders over.

We hebben het beestje trouw verzorgd en soms, héél soms vergaten we hem wel eens. Als we dan op vakantie waren kwamen we erachter dat er geen oppas was. Als het vroor vergaten we wel eens zijn drinkfles en als de dierenwinkel dicht was kreeg hij een boterham in plaats van echt voer. Het maakte het beestje niets uit en of hij het nu deed om mij te pesten dat weet ik niet, maar dood gaan ho maar.

Tot Nicole gistermiddag naar me toe kwam en zei dat Witje wel erg stil in zijn hok lag en dat Roos het nog niet wist. We zijn naar het hok tegelopen en terwijl we dat deden lichte ik Roos op mijn manier in. “he Roosje, volgens mamma is de cavia dood”. Foute opmerking en het grietje moest erg huilen.

Na het avondeten heb ik haar gevraagd wat we ermee moesten doen. De groenbak in of een gaatje in de tuin maken. Ze koos voor de tuin. Na een kwartiertje scheppen was het gaatje diep genoeg en heb ik hem erin gelegd. Roosje heeft zelf het zand terug gegooid om het vervolgens met beide voeten weer aan te stampen. Toen we weer binnen waren plofte mevrouw weer in de bank en was alles weer ok.

Witje is uiteindelijk 7 jaar geworden.

donderdag 13 oktober 2011

Gedachten / gevoelens op papier………mislukt

Zo nu weer even een kort blogje over de situatie in mijn hoofd. Dus geen gepiep over vingers, armen of ribben, maar “gewoon” iets schrijven wat er via de mond niet uit kan. Het klinkt een beetje vreemd, maar het is toch echt zo. Of ik het op papier krijg is ook nog maar de vraag, maar niet geschoten is altijd mis. We wagen het erop en of het wat word en of ik begrepen word…….we zullen het zien.

Op dit moment ben ik aan het werk in Haarlem. Om daar te komen moeten er een aantal kilometers afgelegd worden over het asfalt. Een saai stuk en alleen in de buurt van Schiphol is het wel interessant. Vanmiddag toen ik naar huis ging zat ik weer eens met de neus tegen de vooruit aangeplakt. De wind stond anders dan de rest van de week dus de vliegtuigen landen dit keer niet op de Polderbaan, maar ze stegen ervan op. Niets mis mee en het is de normaalste zaak van de wereld. Over het algemeen vind ik het landen van die koekblikken leuker om te zien, omdat ze dan vlak over je heen komen en je dan schitterende foto’s kan maken, maar het gevoel wat er door mij heen stroomt als zo’n ding stijgt is veel bijzonderder. Dit rare en toch ook wel fijne gevoel kwam vanmiddag weer omhoog. 


Ik wou dat we erin zaten

Ik reed via de A5 naar de A9 en zag precies rechts van me een KLM toestel opstijgen. Opstijgen betekend voor mij vakantie en de laatste keer was dat richting Curaçao. De vakantie die we nooit meer zullen vergeten. Terwijl ik het vliegtuigje na keek stond in de auto de radio zachtjes aan. Ook niets bijzonders, maar het nummer Set fire to the rain van Adele werd gedraaid. En Adele is net een zangeres die bij ons met grote regelmaat de gevoelige snaar weet te vinden. De combinatie van die blauwe vogel en het liedje waren de juiste ingrediënten voor “een brok in je keel moment”. Blij en ietwat verdrietig vervolgde ik mijn weg.

Blij, omdat we een meer dan fijne tijd hebben gehad in Curaçao die we ook nooit maar dan ook nooit meer zullen vergeten. En verdrietig, omdat als we de volgende keer gaan we maar met zijn drietjes zijn en het nooit maar dan ook nooit meer zo zal worden zoals het eigenlijk hoort te zijn.

Ondertussen zijn we een blog rijker en durf ook te zeggen dat het eigenlijk nergens op slaat. Toch laat ik staan, want het moest er kennelijk uit. Voor de rest wens ik iedereen een fijne vrijdag en een mooi weekend toe en wie weet tot zo. Mag dit niet lukken dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

woensdag 12 oktober 2011

Weer een week voorbij

Tsjaa, nu ik toch bezig ben zal ik ook maar even vertellen wat er deze week in huize de Jong allemaal is gebeurd. Weer niet veel, maar genoeg om een blog te vullen. Om te beginnen hebben we afgelopen zaterdag de BBQ weer eens aangehad. Dit keer niet huis, maar bij mijn schoonouders. Heerlijk was het. De zon scheen niet, de regen viel naar beneden en het was 12 graden, maar met een extra tent en twee terrasverwarmers en een groot vuur was het prima te doen. Stop bij dit hele handeltje ook nog eens 35 man en je bent verzekerd van een leuke middag/avond.

Voor de rest kan ik melden dat Roosje van de week een beetje grieperig is geweest en twee dagen thuis is gebleven. Het wijfie had daarnaast ook nog een ontstoken vinger wat het er niet fijner op maakte. Die ontsteking werd bestreden met een antibiotica kuur en het ziet er nu naar uit dat het allemaal weer achter de rug is.

Op 2 september had Krik, zoals jullie weten, haar arm gestoten en volgens de foto was er niets gebroken, maar was de arm wel zwaar gekneusd. Nu zijn we een week of wat verder en mevrouw doet alles weer zoals voorheen. Toch is het niet helemaal weg, want als ze op een bepaald punt drukt heeft ze nog wel wat last.

Met Krak zijn tennisarm gaat trouwens het ook wel lekker. De fisio is klaar en de arm krijgt nu even een paar weken rust. Hij verveelt op bepaalde momenten nog wel, maar kan alles gelukkig weer naar behoren doen. Nu ligt de rib een beetje dwars. Rib, rib ja mensen nu loop ik rond met een gekneusde rib. Hoe je daar aan komt??? Ga boksen, heb ik ook gedaan, alleen mijn beste vriend Ricardo vond het nodig om Rocky na te doen. Ik kreeg een beuk ik de linker zij en prompt vloog mijn lucht uit een long. Auw dat deed zeer, alleen had ik niet gerekend op de pijn die een paar dagen later kwam. Afgelopen maandag moest ik toch naar de fisio en de goede man heeft er even naar gekeken. Conclusie; de rib is gekneusd. Dus lieve mensen ga je een sport doen met een vriend of vriendin bedenkt dan heel goed welke sport je gaat beoefenen. Enne, Ric ik hou ook van jou.

Voor de rest gaat alles wel prima en we kijken uit naar het weekend. Wat  ook wel fijn is dat we binnenkort een paar daagjes weggaan. Waarheen??? Dat lezen jullie later wel. Voor nu wens ik iedereen een fijne nacht toe en geniet een beetje van je leven, want voordat je het weet moet je hem anders indelen en uit ervaring weet ik dat dat niet meevalt. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Problemen met reageren.....

Zo mensen, daar ben ik weer en dit keer gaat het blog over de reacties. Aan alle kanten hoor en lees ik dat er weer eens problemen zijn met reageren op de blogs. Voor mij genoeg reden om zelf ook eens te reageren, maar tot mijn stomme verbazing zie ik jullie probleem dus niet. Erg jammer en kan dus niet meer doen dan op te schrijven hoe ik het doe. Reageren kan op een aantal manieren en om het niet ingewikkelder te maken dan dat het al is leg ik er twee uit.

De eerste manier,
  • Klik op reactie onderaan het bericht
  • Scroll naar beneden en plaats bij “een reacties plaatsen” een reactie
  • Klik daarna op profiel selecteren
  • Klik daarna op naam/URL en voer je naam in (URL hoeft niet mag wel)
  • Klik daarna op doorgaan
  • Klik daarna op reactie plaatsen
De tweede manier,
  • Klik op reactie onderaan het bericht
  • Scroll naar beneden en plaats bij “een reactie plaatsen” een reactie, inclusief naam
  • Klik daarna op profiel selecteren
  • Klik daarna op anoniem
  • Klik daarna op reactie plaatsen

Zo, een kind doet de was lijkt mij en het enigste verschil is dat je bij de eerste je naam, bij puntje vier, moet invullen en bij de tweede moet de naam ingevuld worden onderaan het berichtje, puntje 2. Word de naam bij de tweede manier niet ingevuld dan verwijder ik, hoe leuk en lief sommige ook zijn, de reactie. Nu kan ik alleen maar hopen dat het jullie lukt. Mag dit niet het geval zijn en je wilt graag is schrijven dan kan dat ook via de e-mail. Deze is ergens te vinden op de site, maar dat mogen jullie lekker zelf uitzoeken.

Lieve mensen, welterusten allemaal en misschien tot zo. Mag dit niet lukken dan tot morgen of overmorgen.

Laafje Joost

donderdag 6 oktober 2011

Een blog met weinig nieuws........

Daar is ie weer, maar de vraag of ik iets nuttigs kan melden dat weet ik niet. Blijft wel het feit dat er weer ruim een week voorbij is en er toch iets gebeurt moet zijn. Ik moet echt even nadenken, maar het lijkt wel of we stil staan. Toch probeer ik iedereen even door te nemen. Roos bijt het spits dit keer af.

Roos,

Tsja......deze griet slaat zich er als een beer doorheen. Ze gaat elke dag naar school en buiten school speelt ze met vriendjes en vriendinnetjes en vlak voor het slapen gaan lees ze haar buurjongetje even voor. Trots ben ik op haar, maar ik merk dondersgoed dat ze het moeilijk heeft. Haar lontje is soms kort en als ze even op het verkeerde been word gezet is ze erg verdrietig of boos. Allemaal erg begrijpelijk en we helpen haar zo goed en zo kwaad als het kan.

Daarnaast heeft ze van de week een grote stap genomen en dat is dat ze nu definitief op de Curacaokamer slaapt. De zolder is een paar weken geleden al veranderd, maar ze is er nog niet aan toe om daar te slapen. Helemaal niet erg en wanneer ze wel gaat dat zal mij een worst wezen. Verlopig is de stretcher uit onze kamer vandaan en dat vind ik al heel wat.

Nicole,

Ehhhh......moeilijk. Een scheet en schat van een vrouw, maar ook zij heeft het zwaar. Ook zij heeft van de week een monster klus geklaard. Voor jullie waarschijnlijk niets bijzonders, maar mijn lieverd heeft wel het Curacaofotoboek afgemaakt. Het zijn maar zevenzeventig pagina's.  Nicole had gehoopt dat het boek klaar zou zijn voor het overlijden, maar dit was op een aantal bladzijdes dus net niet gelukt.

Fleur heeft nog wel de zestig bladzijdes die al klaar waren daags voor haar overlijden bekeken. Jullie zullen dus best wel snappen dat die laatste zeventien voor Nicole erg emotioneel waren. Naast het fotoboek heeft ze ook nog eens het hele huis van boven tot beneden aangepakt, heeft ze de boodschappen gedaan en zorgt ervoor dat we iedere avond  kunnen eten. Met andere woorden "ze hobbeld verder".

Joost,

Dat ben ik en om eerlijk te zijn is het best lastig om telkens iets over mezelf op te schrijven. Toch waag ik een poging. Afgelopen zondag had Nicole het fotoboek van Curacao dus definitief klaar en voordat ze hem verstuurde mocht ik even kijken hoe hij was geworden. Bij bladzijde zestig ging het mis en het leek wel of het programma vast liep. Er was geen bweging meer in te krijgen en de enigste oplossing was volgens mij het programma eerst opslaan, dan afsluiten en vervolgens weer opstaten.

Zo gezegd, zo gedaan, maar tot onze grote schrik waren de laatste zeventien pagina's helemaal zoek. Nicole uiteraard verdrietig en een beetje boos. Ik begreep er geen zak van en naar mijn idee had ik niets fout gedaan. Ik voelde me klote en ellendig tegelijk en had alweer spijt dat ik het programma had afgeloten. In een waas van boosheid op mijzelf sloeg ik op de badkamerdeur.

Ja.......je raad het al ik sloeg net te hard en de deur was een gat rijker. Toen de rust weer een beetje terug was heb ik nogmaals naar het fotoprogamma gekeken en wat er gebeurde weet ik nog niet, maar de verloren zeventien bladzijdes waren weer gevonden. Vreemd, maar voordat ik weer iets fout zou doen heeft Nicole het boek snel besteld. Ondertussen is het boek binnen en hij is meer dan geweldig.

Fleur,

Ehhhhh........wat moet je daar nu overschrijven zal iedereen denken. Ondanks dat ze er niet meer is weet ik genoeg te melden. Om te beginnen wil ik jullie graag vertellen dat er hier in de buurt een boom staat die ze erg mooi vond. Hij is groot, staat in veld langs het water en bied veel schaduw. Als het wijfie niet lekker in haar vel zat of "gewoon" even alleen wilde zijn, pakte ze een leesboek of haar kleurpotloden met tekenblok en ging op haar gemakkie naar haar boom toe om bij te komen.

Toen Fleur alleen nog maar in de rolstoel vervoerd kon worden heb ik haar nog gevraagd of ze nog eens naar de boom toe wilde. Dit wilde ze, maar de gemeente in Zoetermeer is nooit zo vlot met maaien. Gevolg, het gras stond hoog en er was geen doorkomen aan. Uiteindelijk zijn ze gaan maaien, maar nu zijn ze te laat. Erg jammer, maar elke dag als ik thuis kom zie ik die boom en probeer dan ook te begrijpen waarom Fleur die boom zo fijn vond.

Dagen gingen voorbij totdat ik als een magneet werd aangetrokken. De zon stond netjes hoog aan de hemel te schijnen, het gras werd weer wat langer en bedekte de kale plekken die de maaier had achtergelaten. Alleen de dode takken die er onderlagen gaven een treurig beeld. Ik ben er naar toe gelopen, heb de dode takken weggehaald en voelde daar plots de rust die zij ook gevoeld moet hebben. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik had het gevoel dat ze dicht bij me was. Ondanks dat er een hoop mensen in de buurt waren had ik het idee dat ik alleen was. Vanuit alle kanten heb ik foto's gemaakt en zelf als ik die zie snap ik wat hem zo mooi maakt.
 
DE BOOM VAN FLEUR
Zo, ondertussen staat er toch weer het één en ander op papier en daar laat ik het nu ook even bij. Ik wens iedereen veel plezier met slapen en wie weet tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

 Laafje Joost