maandag 23 april 2012

Tante Marian......

Nou daar zit ik dan, Nicole is de hort op en ik zit na een avondje klussen weer even op de bank. Eindelijk heb ik even de tijd en rust gevonden om even een kort blogje over tante Marian te maken. Tante Marian is de peettante van Nicole en helaas moet ik jullie melden dan afgelopen zaterdag 21 april 2012 deze lieve vrouw op een leeftijd van 67 jaar is overleden.

Net als Fleur en ome Wim had ook zij kanker. Kahler om precies te zijn. Kahler is een vorm van botkanker of eigenlijk beenmergkanker. Ongeveer drie en een half jaar geleden werd dit geconstateerd en geloof me maar dat ook deze vorm van kanker verschikelijk is. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken de goede vrouw is jammer genoeg overleden, alleen was kanker niet de boosdoener. Waaraan dan wel dat word nu uitgezocht.

Het feit blijft dat er aan Nicole haar kant weer iemand is overleden en dat doet zeer. In dertien maanden tijd is zij nummer drie. De eerste was Ome Wim, de tweede was onze Fleur en tante Marian is dus nummer drie.

Wij wensen Edward, Lisette, Joyce, de kleinkinderen, de broers en zusters en iedereen om haar heen heel veel sterkte toe met dit enorme verlies. Wij zijn er in ieder geval kapot en kan alleen maar zeggen dat we er voor jullie zijn.

Tante Marian we zullen u missen en geef Fleur even een hele dikke zoen en knuffel van ons.

Joost

donderdag 19 april 2012

Hier voel ik mij niet ziek!!!!!

Zo daar zit ik dan, weer op de bank met een bak koffie inclusief een likeurtje, Roosje ligt in dromenland en Nicole kijkt een film bij buuf Ellen. Zoals jullie dus begrijpen zit ik dus alleen en dat betekend dat ik de avond moet vullen met van alles en nog wat. Een blog maken leek me wel even een goed plan, alleen moet je me niet vragen waarom. Nog steeds begrijp ik niet wat jullie nu trekt aan dit blog. De bedoeling was om iedereen op de hoogte te houden omtrent de ziekte van Fleur, maar hoe ik het ook went of keert Fleur is er niet meer en dat betekend ook dat ik weinig te melden heb. Nee ik zeg het verkeerd, er zit genoeg in mijn hoofd alleen weet ik nooit waar ik moet beginnen.

De afgelopen jaren ben ik vrij open geweest en heb zo goed en zo kwaad als het kan de situatie rondom mijn gezinnetje omschreven. Ik vond dit altijd fijn om te doen en stiekem vind ik dat nog steeds, alleen krijg ik soms het gevoel dat ik in een big brother serie terecht ben gekomen. Het feit dat dit blog nu nog steeds door gemiddeld 600 personen word gelezen is erg raar, maar de mens is blijkbaar erg geintereseerd in het wel en wee van een ander. Maar goed dat wil ik eigenlijk niet zeggen. Het geen wat ons hier erg bezighoud is het volgende.

De maand april is voor ons een maand die emotioneel gezien vrij heftig is. Dit is de maand dat we kregen te horen dat Fleur niet meer beter zou worden, dit is de maand van verjaardagen en dit is de maand dat wij hebben geleerd een spons te worden. Klinkt raar, maar wij hebben vanaf april 2011 zoveel mogelijk aan Fleur geroken en van Fleur genoten. We hebben zoveel mogelijk momenten opgezogen en volgens mij is dat best aardig gelukt. Ik weet niet zo heel goed hoe ik dit nu moet omschrijven en schrijf dus maar letterlijk op wat in mijn kop zit.

Fleur zou dood gaan alleen wisten we niet wanneer. Vanaf dat moment zijn wij denk ik op een heel ander level / niveau gaan leven. We hebben ondanks het rotte vooruitzicht toch geleerd te kunnen genieten van de mooie momenten. Van de mooie momenten dat Fleur alleen was, van de mooie intense momenten met Fleur samen, maar zeker ook de momenten dat Fleur en Roos samen waren staan op ons netvlies gebrand. Wij hebben als gezin geleerd te genieten in een hel verdriet.

We hebben gelukkig mooie herinneringen kunnen maken en in Curacau zijn we daarmee begonnen. Precies een jaar geleden waren we daar en op het strandje “de grote knip” heeft Fleur letterlijk gezegd “hier voel ik mij niet ziek en wil hier voor altijd blijven”. Kippenvel krijg ik ervan als ik weer aan dat moment denk. Voor ons genoeg reden om een klein beetje Fleur daarheen te brengen. Wanneer??? Nou dat kan wel een jaartje of 1, 2 of 3 duren, maar we gaan. Dit zal ongetwijfeld een emotionele reis gaan worden, maar Fleur krijgt ook daar haar plekkie dat heeft ze verdiend. 

Fleur en haar strand
Onze spetter!!!!!

Zo lieve mensen en nu kap ik heel even en ga even een wijntje drinken. Genieten jullie ondertussen een beetje van elkaar en geniet ook eens van het weekend zou ik zeggen. En voor nu tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

zondag 15 april 2012

Daar ging Fleur bijna.....


Zaterdag 14 april 2012

Zo lieve mensen daar is de laaf weer. Deze week is er weer genoeg in ons leventje gebeurd dat ik eigenlijk weer niet weet waar ik moet beginnen. Blog dan “gewoon” wat vaker zeg ik regelmatig tegen mijzelf, maar door de omstandigheden thuis kom ik hier simpelweg niet aan toe. Niet dat er iets ernstig aan de hand is hoor, maar ons uitje naar de woonboulevard liep iets wat meer dan erg uit de hand dan dat we dachten. We gingen op jacht naar een eettafel en een dressoir, maar na twee uur gingen we naar buiten met een compleet nieuwe woonkamer. En met compleet bedoel ik ook echt compleet. De bank hadden we al, maar nu verfraaien we de woonkamer ook nog eens met een grote eettafel, een erg lang dressoir, 2 kleine salontafeltjes, 6 lekkere eetkamerstoelen, een moderne stoel en een nieuwe vloer. Daarnaast hebben we ook het plafond laten stucen, gaan we de muren met glasvlies behandelen om vervolgens alles te sausen. Ook hebben we ook nog een nieuw kozijn inclusief deur onder de trap gemaakt en krijgen alle deuren, kozijnen en de rest van het hout op de begane grond een nieuwe lik verf. Met andere woorden……we zitten midden in een onverwachte verbouwing.

Verbouwen betekend zooi, zooi, zooi en nog eens zooi. Op het moment lijkt het wel of er een bom is ontploft en wonen we in een uit de kluiten gewassen bouwkeet. Maar ja, het moet eerst een zooi zijn voordat het weer een beetje opknapt. Probleem waar we wel telkens tegen aanlopen zijn de emotionele gevoelens die loskomen. We hebben besloten om letterlijk alle meubels weg te doen, maar het zijn wel spullen die Fleurtje ook heeft gekend. De keus om totaal het roer om te gooien viel dus erg zwaar, maar we weten ook dat we niet nog eens 40 jaar op een doorgezakte bank kunnen blijven zitten. Fleur zit immers niet in de meubels, maar toch…..

Nu we vorige week de knoop definitief hebben doorgehakt konden we dus aan de slag. We zijn begonnen met het behang er vanaf te stomen om vervolgens alles wat we nodig hadden in de aanbiedingen te kopen. Verf, lijm, meubels, kwasten, latex, glasvlies enz enz en enz. We hebben onze ogen en oren open gehouden en ik heb via mijn werk een hele hoop kunnen regelen met kortingen bij groothandels. Vervolgens is er maar een persoon die bij ons de muren komt stucen en dat tegen een hele scherpe prijs. Om een lang verhaal kort te maken, wie zijn best doet krijgt een hoop voor elkaar. Wij hebben op dit moment ruim 2000 euro bespaard op alles wat we nu hebben gekocht. 2000 euro mensen, dat is toch wel serieus veel geld. Nicole en ik hebben een bepaald budget in ons hoofd zitten voor deze verbouwing en verandering en als we aan het einde van de rit geld overhouden gaat dat direct naar het potje Curaçao.

Mooi zo’n verhaal en verbouwing, maar dat klussen valt in de bovenkamer toch zwaarder dan verwacht. We hebben er enorm veel zin in dat is het niet, maar bijna met alles moeten we aan Fleur denken. Op deze bank heeft ze dit gedaan, in dit stoeltje zat ze graag zo en in deze hoek van de kamer heeft ze de laatste weken van haar leventje gelegen en geslapen. Met alles wat we doen leggen we de link dus naar Fleur. Zal ze de nieuwe meubels/vloer mooi vinden, zou ze de kleur die Nicole heeft uitgezocht voor de muur mooi vinden en zou ze het vlakke plafond ook te gek vinden. Deze vragen spoken dus de hele tijd door onze kop.

Waar gewerkt worden vallen ook spaanders wordt er wel eens gezegd zo ook hier bij ons in huis. Woensdag kregen we te horen dat vandaag, zaterdag 14 april, de stucadoor zou komen en dat betekende dat er werk aan de winkel was. Héél veel werk. De muren moesten kaal zijn, de vloer moest afgedekt worden en de deur en het kozijn onder de trap moest vervangen worden. Uiteraard doen we alles zelf en dan kan het wel eens mis gaan.  De stoel die in de weg stond gaf ik een zwieper en hij vloog zo met een klap tegen het tafeltje aan waar Fleur opstond. Mijn hart maakte een draai en ik was als de dood dat de glazen urn zou vallen met alle gevolgen van dien. Gelukkig bleef hij staan alleen haar foto ging er wel vandoor. Met een klap viel mevrouw op de grond en toen ik haar oppakte zat er een mooie barst in haar gezicht. Het glas werd door Nicole verwijderd en de urn……tsja…..die is direct verhuist naar boven. Ik had het mezelf nooit kunnen vergeven als de urn was gevallen. Het zou je toch gebeuren…….pffft……alleen die gedachten al. Maar goed, het is met een sisser afgelopen en wij zijn weer een ervaring rijker.

Mensen ik kap ermee en ga op tijd naar de lakenstraat, want morgen gaan we met Roos de duinenmars in Kijkduin lopen. Het leuke van alles is dat Roosje een bloed hekel heeft aan wandelen. Dan kan dus nog wat worden. voor nu welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

zondag 8 april 2012

Leer nu eens te genieten....

Zo lieve mensen daar zit ik dan. Met me hol en benen op de bank, de hond ligt heerlijk op mijn schoot en omdat we begonnen zijn met het opknappen van de woonkamer is mijn uitzicht een gezellige muur van beton. Daarnaast is ook nog een april, een van de zwaardere maanden van het jaar. Waarom???

Voor veel mensen is april “gewoon” een maand zoals alle anderen, maar voor ons is dit de maand dat Fleur bij haar zelf weer een vernietigend monster had ondekt en uiteindelijk kregen we op 12 april 2011 ook nog eens definitief te horen dat het ziekenhuis op medisch gebied niets meer kon doen en dat onze Fleur dood zou gaan.

Nog geen jaar verder is onze lieve schat dus dood. De film van toen herbeleven we bijna elke dag weer, terwijl de wereld om ons heen “gewoon” gezellig doordraaid. Om ons heen merken we goed dat er steeds minder over Fleur wordt gesproken. Dit hoort bij het proces en dat is ook iets wat we accepteren, maar waar we wel een bloedhekel aan hebben is dat er ook mensen zijn die de vraag “hoe is het nu met jullie” ontwijken en vervolgens doen alsof er niets aan de hand is. Lieve mensen even voor de duidelijkheid, DIT VINDEN WIJ NIET LEUK EN DAT DOET ZEER!!!! Nu weten we ook wel dat het voor veel mensen “alweer” 8 maanden geleden is dat Fleur is overleden, maar voor Roos, Nicole en mij is dit dus “pas” 8 maanden.

Zo….pffffft……dat is eruit en nu even over de Pasen die voor de deur staat. Nicole en ik zijn van plan om gezellig tweede paasdag naar een woonboulevard te gaan om samen met Roos naar meubels te gaan kijken. Jaja, wij gaan stom doen en wagen ons voor een keer tussen al die mensen die hopen goedkoop aan meubels te kunnen komen. Wij dus ook alleen hebben wij met de desbetreffende bedrijven contact gezocht en hebben een afspraak gemaakt. Een slimme zet. We weten al wat we willen en zijn er dus klaar voor. De verkopers proberen ons waarschijnlijk op een positieve manier een poot uitdraaien, maar dat ga ik op mijn manier bij hun doen. dat kan dus nog gezellig worden en tijdens die onderhandeling loop Nicole denk ik nog even een extra rondje.

Zo en als laatste willen we jullie hele fijne paasdagen toewensen en geniet eens van de kleine dingen. Dit genieten blijkt voor veel mensen een hele opgaven te zijn en dat is wel eens jammer. Gisteren moest ik hier aan denken en prompt kwam het liedje van Lange Frans op de tv voorbij. Wederom kreeg ik weer kippenvel en wil ook aan de mopperaars onder ons vragen om voor een keer eens goed naar de tekst te luisteren. Wat hij zingt is “gewoon” waar en daarom moeten we ook genieten van elkaar.



Genieten dus en allemaal een dikke paasknuffel van een paaslaaf.

dinsdag 3 april 2012

Mijn nieuwe werk......

Het is alweer bijna een week geleden, maar omdat we nu weer steeds de vraag krijgen hoe het met ons gaat hierbij dus even een blog. Moet wel even zeggen dat er van alles in mijn hoofd zit, maar op een een of andere manier kan ik de juiste woorden niet vinden en heb ik ’s-Avonds ook “gewoon” geen puf meer om te bloggen. Waarom geen puf???

De laaf is vorige week begonnen bij zijn nieuwe werkgever. En aangezien ik daar veel moet timmeren, veel moet nadenken, veel administratie heb en ’s-Avonds ongeveer een half uur in de weer ben met de foto’s die ik moet maken snappen jullie wel dat ik het om een uurtje of 21.00 redelijk zat ben. Ja, Joost dat kan allemaal wel wezen, dan blog je toch fijn om 19.00 uur zullen de meeste wel denken, maar lieve mensen ook dat gaat niet lukken, want op dit moment zijn de avonden gevuld met wandelen en hardlopen. Jaja, deze jongen is samen met zijn vrouwtje hard bezig om de conditie een beetje op te vijzelen en bij beide mogen er ook best wel wat kilotjes vanaf. Met andere woorden we hebben een redelijk druk programma en we doen ons uiterste best om weer mee te draaien in de maatschappij.

Maar goed, ondanks ons redelijk drukke programma vinden we het erg fijn om te horen en te lezen dat er nog veel mensen zijn die graag willen weten hoe het met ons gaat. Een van de grote verandering is dus mijn nieuwe werk. Ik werk om precies te zijn bij Verschoor bouwservice. Dit bedrijf werkt voor grotere ondernemingen en instellingen (zoals woningcorporaties, institutionele beleggers, beheerders, (rijks)overheden, zorg- en onderwijsinstellingen) en voor particuliere opdrachtgevers. Voor de mensen die nog iets meer willen weten moeten even op deze link klikken Website Verschoor Bouwservice
 
Ondertussen zit mijn eerste week erop en kan ook gelukkig zeggen dat ik het meer naar mijn zin heb dan ik had durven hopen. Ik heb inderdaad eigen klusjes en heb er weer een hele hoop verantwoordelijkheid bij. Op het moment ben ik ergens in Den Haag bezig met een houtrotproject. Niets mis mee, alleen wordt er een methode gebruikt die voor mij totaal nieuw is. Na een twee dagen uitleg van een andere timmerman en een cursus mag ik het dus nu alleen doen. Spannend, maar we leren weer iets nieuws en dat vind ik erg fijn.

Ook heb ik in het verleden altijd leerlingen bij me gehad die ik het vak timmeren moest leren. Mijn vorige werkgever had hier geen interesse in, maar gelukkig mag ik hier de draad wel weer oppakken. Over twee weken moet ik een dag naar school voor de nascholing en dan ben ik weer up to date en kan ik weer zo’n ventje wat bijbrengen. Met andere woorden, op mijn werk gaat het lekker en dat wil ik graag zo houden. Vreemd is het wel, want wij zijn de afgelopen jaren niet anders gewend dan telkens naar beneden te flikkeren als het even goed ging.

Wat ook wel eng is dat er binnen het bedrijf maar een handje vol mensen zijn die weten wat er met mijn gezinnetje is gebeurt. Mijn meeste collega’s zijn dus niet op de hoogte en dat is vreemd. In hun ogen ben ik een “gewone” jongen die graag timmert. Dat is ook zo, maar op het moment dat ik in een dip zit is dat wel eens moeilijk. Vandaag liep ik bijvoorbeeld tegen zo’n ding op. Fleur is vandaag precies 34 weken geleden overleden en uitgerekend vanavond had ik cursus. Erg gezellig, maar op een bepaald moment werd er een opmerking gemaakt over injectienaalden en dat het wel handig zou zijn om die te hebben voor het werk. “geen probleem, ik heb er nog zat” riep ik nog. Lachen gieren en brullen natuurlijk en er werd gelijk geroepen dat ik dat zeker gebruikte voor mijn drugs of medicijnen. Tsja…..KABAM….die kwam even binnen, want wat de jongens niet wisten en nog steeds niet weten is dat we die spuitjes echt gebruikten. Uiteraard niet voor mij, maar wel voor Fleur.

Zo zijn er de afgelopen dagen al een paar opmerkingen geplaatst die ik bijvoorbeeld link naar het ziekenhuis of Fleur. Dit is hard en dat geef ik toe, maar het is wel de realiteit van het leven. Ik heb ook liever dat iedereen zichzelf blijft en niet gaan denken van kan ik dit wel of kan ik dit niet zeggen, want Joost staat erbij. Nee mensen echt waar, doe maar “gewoon” zoals altijd en zeg wat je denk. Ben ik het er niet mee eens dan laat ik dat wel blijken.

Zo en nu kap ik ermee, want me luiken vallen zowat dicht. Ik kruip lekker even tegen Nicole aan wens iedereen morgen een mooie dag toe. Welterusten allemaal en tot over 1,2 of 3 dagen.

Een vermoeide timmerlaaf.