zaterdag 29 september 2012

Een meisje.......

Maandag 24 september 2012

Een spannende dag, want Nicole zou de 20 weken echo krijgen en als de baby in de juiste positie zou liggen konden we waarschijnlijk zien of het een jongen of meisje zou zijn. Ik zou dit keer meegaan en zou om die reden ook iets later beginnen op mijn werk. Gelukkig was dit geen probleem en achteraf was dat maar goed ook. De rust die ik zo hard nodig had werd wreed verstoord door mijn knie. Als ik me omdraaide had ik het idee dat alles mee ging alleen de knie en het onderbeen niet. Met een beetje hulp van mijn handen was het probleem dan wel weer opgelost, maar aangezien deze heer maar een keer of honderd per nacht draait werd ik ook keer of honderd wakker. Ik kwam redelijk brak uit bed vandaan en bij de verloskundige vroegen ze wat er gebeurd was en waarom ik zo soepel liep. Even tekst en uitleg gegeven en toen was het zover, Nicole mocht even languit op de tafel liggen.

De verloskundige heeft de hele baby van boven tot onder, van voor tot achter en van binnen en buiten bekeken alles was perfect. Geen hazenlip, geen open rug, de darmen en nieren werken netjes, de botjes zagen er goed uit en het koppie ook. Alles was prima en daar waren we uiteraard erg blij mee, maar kon ze ook zien wat het werd. Ze heeft even gekeken en opeens was het zichtbaar. Niet voor ons hoor, maar wel voor de specialist. Gefeliciteerd zei ze, jullie krijgen nog een dochtertje. Heb drie keer gevraagd of ze het zeker wist en ze was er voor de volle 100% van overtuigd. Ze zei letterlijk dat het dametje zich niet schaamde en na wat tekst en uitleg waren ook wij overtuigd dat het een meisje was.

YESSSSS een meisje en Nicole kon haar tranen niet meer binnen houden. Wat waren we blij en wat was Roos blij, want die hadden we natuurlijk meegenomen. Nou daar zaten we dan blij te wezen met ons ongeboren kind. Vreemd, want aan de ene kant hadden we een jongen verwacht. Waarom??? Nou bijna iedereen om ons was ervan overtuigd dat het een jochie zou worden en omdat iedereen dat maar bleef zeggen gingen wij dat dus ook geloven. Wat het uiteindelijk zou zijn maakte ons natuurlijk geen ene reet uit, maar diep in ons hart wilde we heel graag een meisje. Tsjaa en nu weten we wat het word. Het is raar, vreemd en spannend tegelijk, maar wat zijn we blij………weer een meisje…..
Laafje Joost

Dam tot Damloop 2012......


Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar ben ik weer. Williswaar een paar dagen later dan gepland, maar daar heb ik wel een redelijk goed excuus voor, althans dat vind ik. Wat is er zoal in huize de Jong gebeurd deze week. Genoeg kan ik melden en we beginnen daarom ook maar weer lekker bij het begin en hakkende hele handel netjes even in een paar blogs.

Zaterdag 22 september

Een gewone zaterdag zoals altijd. Nicole aan de arbeid terwijl Roos en ik lekker lui doen. Lui doen leek mij een prima plan, want ik moest natuurlijk wel uitgerust verschijnen bij de start van de damloop. Lekker lang in bed gelegen en s-middags naar een verjaardag hier in de buurt.

Toch begon ik de spanning redelijk te voelen. Ik was bang dat Nicole haar auto, nadat ze mij in Amsterdam had afgeleverd, in Zaandam niet kwijt kon raken. Had immers ergens gelezen dat er maar een beperkt aantal parkeerplaatsen beschikbaar was en aangezien er maar 250.000 bezoekers verwacht werd en mijn vrouwtje bijna 20 weken zwanger is zag ik het niet zitten dat ze kilometers moest lopen.

Los daarvan was ik dus behoorlijk nerveus. 16.1 kilometer is toch wel een takke eind en ik begon me toch wat zorgen te maken of ik er wel helemaal klaar voor was. Twee weken rust om vervolgens uit het niets van zo’n eind te gaan sjokken……ik wist het eigenlijk niet meer. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en B zeggen is precies wat ik zondag ging doen.

Zondag 23 september

Vandaag de grote dag. Bloed, zweet en tranen heb ik getraind en het moment van de waarheid was erg dichtbij. We waren op tijd wakker en om half 10 zaten we al in de tuut richting de dam in Amsterdam. We konden overal lekker doortuffen alleen bij het Amsterdam centraal was het erg druk. Overal waar je keek zag je sportieve hardloopmensen lopen. Ik ben uit de auto gesprongen en mijn meiden reden direct door naar Zaandam.

Op de verzamelplaats van Metakidslopers was na verloop van tijd ons team, wat samen is gesteld door Ellen van De Wending, compleet. Kleertjes uit en naar de vrachtwagen brengen, fotootje hier, fotootje daar, beetje plassen, beetje drinken en vervolgens werden we als een kudde schapen naar de start geloodst. Nou daar stonden we dan met nog 4000 andere uitslovers. De zon scheen, de temperatuur was prima, over was muziek en Roosje en Nicole stonden ondertussen al bij de finish in Zaandam. Wat wilden we nog meer. Het Klonk  allemaal te mooi om waar te zijn, alleen de zenuwen gierden door mijn lijf. Waarom wist ik niet, want ik had immers al een keertje ruim 15 kilometer gelopen en wel zonder problemen. Maar goed, na een toespraakje van Ronald de Boer was het echt zover en konden we weg.
De eerste kilometers gingen perfect en er was geen vuiltje aan de lucht. Het ene bandje na het andere bandje stond ons muzikaal aan te moedigen, in de IJtunnel stond een één of andere band muziek te maken op grote trommels en dan hebben we het nog niet eens over het publiek wat ons stond toe te juichen. Heerlijk allemaal en de eerste 5 kilometers waren voorbij voordat ik het wist. Ons clubje met lopers was na een kilometer of 5 of 6 wel redelijk uit elkaar gevallen. Logisch natuurlijk, want ieder liep zijn eigen tempo. Mijn tempo lag wel iets lager dan gemiddeld dus deze jongen liep achteraan. Niks mis mee en Ellen Kruijer was zo lief dat ze bij me bleef, ondanks dat haar tempo normaliter een stuk hoger lag.
Ellen Kruijer en ikke

Maar goed, de eerste 5 kilometer gingen dus voorspoedig en wat ik al verwachte gebeurde en dat is dat ik last kreeg van mijn liezen. Dit had ik altijd al en na een kilometer zakt dat altijd wel weer. Behalve vandaag………

Ondertussen waren we ook een van de drie drinkplaatsen gepasseerd en dat was een hele ervaring kan ik melden. We hebben het allemaal we eens gezien op tv bij de tour de France, de Alpe d'HuZes of de marathon van Rotterdam. De atleten krijgen een beker of een spons met water aangereikt. Vervolgens slurp je die beker leeg, knijp je de spons lekker leeg in je nek en deponeer je de handel lekker op straat. Heerlijk en zeker als er al tienduizend voor jou hetzelfde hebben gedaan. Je loopt door de kartonnen bekertjes en springt van spons naar spons. Niets bijzonders, maar het was gewoon leuk om mee te maken. Die paar containers die ze hadden opgesteld kunnen ze volgend jaar net zo goed weglaten.

Voor de rest heb ik erg genoten van het parcours. Langs de gehele route was er wel iets te zien of te horen. Veel DJ’s wilden laten horen wat ze konden en de bewoners zelf hadden ook de nodige installaties opgesteld. Naast die herrie waren de bewoners ook niet te beroerd om water uit te delen, snoep te geven en het leukste van alles is toch wel dat de meeste stonden te klappen of te juichen. Het was echt tof om eens deze kant van de lijn te lopen.

Ondanks dat ik het onwijs leuk vond moest ik bij de tien kilometer toch echt even lopen, de pijn in de lies was echt te erg. Ik mocht niet te lang lopen van Ellen, want dat was niet goed zei ze. De volgende 2 kilometer waren zo vermoeiend en pijnlijk dat ik alleen maar kon klagen. Me nek, me armen, me tenen, me kont, me kop alles deed zeer en wat erg vervelend was, was dat me zicht ook wazig werd. Ellen heeft toen een aantal dingen gezegd over Fleur en dat ik om die reden niet mocht opgeven. Met nieuwe energie  ging ik verder en we hadden afgesproken om bij elke hele kilometer even te lopen. Dit werkte en bij de 12 kilometer was mijn lies weer pijnvrij. Héééérlijk, alleen kreeg ik er een stekende pijn voor terug en wel aan de binnenkant van mijn rechter knie. Een plek waar ik nog nooit last heb gehad.

De pijn werd erger en erger en me tempo nam ook drastisch af. Had ondertussen maar tegen Ellen gezegd dat ze alleen verder moest, want bij elke stap voelde ik me steeds rotter worden. Nee…..was haar antwoord, ik blijf bij jouw en samen halen we die streep. Zo gezegd zo gedaan alleen waren die laatste 4 kilometer een ware aanslag op mijn lichaam. Ik was op en kon niet meer, dacht ik.

Na de laatste drink/sponsplaats ging mevrouw allemaal vragen stellen en ik antwoorde braaf terug. Achteraf was dit wel lekker, want de zo kropen de kilometers iets sneller voorbij. Langs de kant werd het ook steeds drukker en uiteindelijk stond er gewoon een sliert mensen van een kilometer of 3 en dan ook nog twee of drie man dik. Het klappen, het juichen en het commentaar van Ellen hebben ervoor gezorgd dat ik sjokkend aan de laatste kilometer begon. Ik was dood, lichamelijk was ik nog nooit zo diep gegaan en elke vezel in me lijf deed zeer. Het enigste wat ik wilde was stoppen en liggen.

Van de laatste kilometer is me nog maar een ding bij gebleven en dat is dat er twee kleine kindjes langs de kant stonden met hun handje uitgestoken. Ellen wees me daarop en ik tikte de handjes even aan. Het commentaar en enthousiasme wat ik ervoor terug kreeg deed me erg goed.

Vervolgens pakte Ellen mijn hand vast en hand in hand zijn we naar de finish gesjokt. Ik wilde nog naast haar gaan lopen, omdat ik dacht dat ik dan wat meer actief leek, maar zelfs daar had ik de kracht niet meer voor. Ondertussen was ik maar begonnen met huilen en toen ik Roosje en Nicole zag staan was het klaar. Ik viel in hun armen en kon alleen maar zeggen dat ik niet meer kon. Van de laatste 50 meter weet ik niets meer af. Me hersenen werkte niet meer en als een dood vogeltje liep ik achter me hardloopmaatje aan. Terwijl de tranen over me wangetjes biggelden kreeg ik een medaille, drinken en wat eten. Gered dacht ik en de zoektocht naar Nicole, Roos en me kleren was begonnen. Alles was zo goed geregeld dat het allemaal mooi in elkaar overvloeide.

Toen we iedereen weer hadden gezien was het over en wilde ik naar huis. Ik heb Ellen een dikke knuffel en een zoen gegeven, want zonder haar was ik nooit binnen de twee uur gefinisht. Ik heb met me meiden nog even iets gegeten en laat in de middag waren we weer thuis. Verschil met de ochtend was alleen dat ik verschikelijke pijn in de knie had en met pijn bedoel ik echt pijn. Mensen, mensen, mensen zeg, ik ging kapot. Ik weet niet hoe het voelt om een prothese te hebben, maar dit leek er denk ik verdomd veel op. Alles boven de knie deed auw en alles wat er onder zat dat voelde ik niet meer. Gewapend met een hand pillen en zalfjes ben ik naar bed gegaan om de rust te pakken die ik zo hard nodig had. Of ik lekker heb geslapen………….wordt vervolgd.


Pffffft.......gered!!!!!!!
 

Een ding weet ik zeker en dat is dat ik volgend jaar weer van de partij ben, want alle pijn die ik even had valt in het niets met de pijn die de zieke kinderen hebben. Die 800 euro die ik bij elkaar heb gesprokkeld voor Metakids was het meer dan waard.

zondag 23 september 2012

De uitslag........

Lieve mensen, vandaag moest ik de dam tot damloop lopen. Ik heb het gehaald, maar vraag niet hoe. Ik laat alles nog even op me inwerken en zal ook snel een blog maken zoals ik het heb beleefd. Hieronder staat een link en als je daar op klikt kom je op een site terecht waar mijn tijden te zien zijn.
Voer even mijn startnummer in 9605 of mijn naam Joost de Jong

 
http://evenementen.uitslagen.nl/2012/damloop/

Daarnaast kan ik vol trots zeggen dat ik nu al ruim 800 euro voor Metakids heb opgehaald. Als er op dit moment nog mensen zijn die mij "achteraf" toch nog willen sponsoren moeten dat zeker doen. klik even op de link hieronder en de rest wijst zich vanzelf. Deze donatiesite sluit trouwens pas op 30 september 2012. Alvast bedankt.

http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Een vermoeide hardlooplaaf

zaterdag 22 september 2012

Nog 24 uur rusten en dan.............

Morgen is het zover en moet ik die zo gevreesde 16.1 kilometer toch echt gaan lopen. Ik weet dat het haalbaar is, maar het zal niet meevallen. De Afgelopen twee weken ben ik een beetje wezen rommelen in de sportschool en heb bewust niet hardgelopen. Of dit de juiste oplossing was voor een goede voorbereiding......we zullen het morgen wel gaan zien. Verlopig doe ik het vandaag rustig aan. Geen sportschool en als het even kan op tijd in het mandje.

Ik heb loopnummer 9605 en dat betekend dat ik om 11.40 uur moet starten. De verwachte eindtijd zal dan in de buurt van 13.40 uur zijn. De langzame lopers dienen rechts aan te houden en dat betekend dat de mensen die komen om mij aan te moedigen niet links moeten gaan staan. Wil je toch links gaan staan dan kan je het beste naar het feestplein (straat Burcht) in Zaandam komen. Hier worden de laatste 600 meters gelopen en mogen we de gehele breedte van de straat benutten. Geen zin om te komen, wat ik me héél goed kan voorstellen, geen nood, want de gehele loop word ook uitgezonden op RTV Noord-Holland.

 
Ook heb ik besloten om een foto van Fleur mee te dragen. Moet nog wel even kijken hoe ik dat doe, maar waarschijnlijk zal ze op mijn rug zitten, want aan de voorzijde zit mijn loopnummer. Ik zal haar vol trots met me mee dragen, want dat heeft ze meer dan verdient.

Uiteraard zal ik jullie later laten weten hoe ik die achtelijke 16.1 kilometer heb ervaren. Tot die tijd doe ik waar ik goed in ben en dat is niet veel. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Hardlooplaafje joost

zondag 16 september 2012

Lotgenotengezien.......

Zo mensen daar is hij weer en dit keer gaat het weer een keer over de Dam tot Dam loop. Alweer zullen sommige denken, maar op dit moment is dit wel iets wat mij erg bezighoud. Gisteren bijvoorbeeld heb ik bij Ellen Kruijer, de begravenisondernemer, het startbewijs, mijn persoonlijke nummer, mijn loopchip en verdere gegevens opgehaald voor de loop. Ik was daar niet alleen, want de andere 9 lotgenoten die de uitdaging ook aangaan waren er ook. Het was fijn om deze mensen even een keer te zien en je merkt direct dat er een bepaalde band is. Een band die veel van jullie niet zullen begrijpen, want ik ga ervan uit dat de meeste meelezers van dit blog hun kind of kindjes nog hebben.

Uiteraard hebben we het over ons trainings schema gehad en daaruit blijkt dat ieder kei en kei hard heeft getraind. Stuk voor stuk hebben we een diepte punt tijdens het lopen ervaren, maar de drijfveer om niet op te geven was dat ieder voor zichzelf liep, voor Meta Kids en uiteraard voor zijn of haar overleden kind.

Uiteindelijk heb ik gevraagd of er mensen zijn die willen vertellen waaran zijn of haar kind is overleden. Dit was geen probleem en vanaf dat moment kwam voor mij het lotgenotengevoel echt omhoog. Het ging om kinderen van 0 tot een jaar of 15 en een aantal hadden kanker, andere hadden een voor mij nog steeds vreemde ziekte en er was een man die te maken had met een stofwisselings ziekte. Welk verhaal ik ook hoorde maakte niet uit, maar kon alleen maar denken dat een kind godvedomme niet ziek hoort te zijn.

Nee de kids behoren te genieten van hun leven, ze moeten spelen met vriendtjes en vriendinnetje, moeten de basis en middelbareschool meemaken, moet het gevoel van verliefdheid ervaren enz enz enz, maar nee hoo,r wat ik gisteren weer eens hoorde is dat er teveel kinderen de andere kant van de medaille zien. Ziekenhuis in en uit, chemo hier en chemo daar, operatie zus en operatie zo, het ene dieptepunt na het andere dieptepunt. Stuk voor stuk hebben die kinderen verrot hard moeten knokken met het resultaat dat ze nu niet meer zijn.

Maar goed, uiteindellijk loop ik dus voor Meta Kids en gisteren heb ik dus iemand gesproken die daar mee te maken heeft gehad. Ik heb eerlijk gezegd dat ik niet precies begrijp wat een stofwisselingsziekte is, maar geloof me maar dat ik na zijn verhaal even stil was. Het is meer dat verschikkelijk en dat er veel geld nodig is om dit verder uit te zoeken is mij wel duidelijk. Ik weet ondertussen dat ik de juiste keus heb gemaakt om voor Meta Kids lopen en zal hoe dan ook alles op alles zetten om de finish te halen.

http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Laafje Joost

vrijdag 14 september 2012

pfffffftttttt.....

Als je de aanstaande babykamer aan het opruimen bent kom je zo nu en dan iets tegen waarvan je een brok in je keel krijgt en steken in en rondom je hart. Nicole kwam een iniemienie flesje met een iniemienie briefje erin. Toen na een hoop gefriemel het brief eruit was lazen we deze tekst.......


MIJN DROOM IS

DAT ROOS LANG MIJN VRIENDIN BLIJFT

 
NOG EEN BROERTJE OF ZUSJE



Laafje Joost

dinsdag 11 september 2012

Effe snel een blogje......

Zo luitjes, daar is hij weer en om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik hier precies doe. We laten de gedachten dus even de vrij loop gaan en zien wel waar het schip strand. Misschien is het een blogje van niets en misschien toch wel. We zullen zien.

Om te beginnen wil ik even melden dat ik gisteravond voor het eerst 15.8 kilometer heb gelopen. Ik was gesloopt en kapot tegelijk, maar gered is gered denk ik maar. Vanmorgen uiteraard zo stijf als een plank, maar in de loop van de dag verdwenen bijna alle pijntjes met het gevolg dat ik nu redelijk fit op het bankie zit.

Toch moet ik toegeven dat 16.1 km een kolereeind is. Echt voor de lol doe ik het niet. De eerste 8 kilometer gaan prima en bij de laatste kan ik alleen maar denken "moet dit leuk zijn". De lol van het langeafstandlopen begrijp ik nog steeds niet. De laatste kilometers waren echt afzien. Pijn in mijn rug, voeten, benen, knieschijven, heupen, enkels enz enz enz. het maakt niet uit wat je zegt, maar alles vanaf de rug richting de tenen deed zeer. Eenmaal thuis op de bank was ik toch wel tevreden en dat maakte weer een hoop goed.

Voor de rest gaat alles hier wel zijn gangetje. Nicole is ondertussen begonnen met het opruimen van de kringloopkamer. Mensen, mensen, mensen zeg wat een teringzooi hebben Fleur en Roos verzameld. Niets maar dan ook niets word weggegooit zonder het te bekijken. Tekeningen, schilderijtje, schetsen, briefjes en foto's komen we van Fleur tegen en het een is nog mooier dan het ander. Je kan je dus wel voorstellen dat het emotioneel gezien voor mijn vrouwtje een hele kluif is en dat de tranen soms rijkelijk vloeien.

Ook kunnen we melden dat we al een bedje, comode en kast voor weinig hebben kunnen vinden en het laminaat wat er nu ligt verwijnt en maakt plaats voor een echte houten vloer. Het is een krijgertje, maar hij ziet er nog meer dan prima uit en we zijn er erg blij mee. Ook is Nicole aan het rondsnuffelen. De babywinkels in de stad worden zelden overgeslagen en zo nu en dan komt ze thuis met iniemienie kleertjes. Erg, erg leuk en schattig, maar toch is alles anders dan 12 jaar geleden. Wat er nu anders is kan ik moeilijk uitleggen, maar het is anders.

Met Roos gaat het op dit moment ook erg goed. Ze vermaakt zich prima met kids uit de buurt en het naar school gaan is geen probleem. Daarnaast heb ik bewondering voor dit grietje. Hoe dit dametje zich omhoog heeft weten te worstelen uit haar put zo ik niet weten. Uiteraard is ze er nog niet, maar als ik heel eerlijk ben is ze al een eind verder dan mij. Ik vind het allemaal maar verrot moeikijk. Wat ik moelijk vind vragen jullie je af......nou"gewoon" alles.

Laafje Joost

zondag 9 september 2012

Ik ben er klaar voor.........

Zondag 23 september 2012 is het zover en ga ik met nog 9 andere lotgenoten, die ook een kindje hebben verloren, 16.1 kilometer lopen in Amsterdam. Om precies te zijn doen we mee aan de Dam Tot Damloop. Deze start in centrum van Amsterdam (Prins Henderikkade) en eindigd in centrum van Zaandam (Peperstraat). Het gaat om het grootste hardloopevenement van Nederland en ik ben een van de gelukkigen die mag meelopen.

Waarom gelukkig??? Omdat er maar een beperkt aantal startbewijzen beschikbaar zijn pissen er een hoop mensen naast de pot en kunnen daarom niet meelopen. Ik vind het daarom ook een eer dat Ellen Kruijer mij gevraagd heeft om mee te doen. De enigste tegenprestatie die ik moet leveren is geld inzamelen voor Meta Kids, een organisatie die zich inzet voor kinderen die leiden aan een stofwisselingsziekte.

Ik heb volmondig ja geroepen en na 3 maanden kei en keihard trainen, afzien, spierpijn, nog eens afzien en vele uren in de sportschool kan ik vol trots zeggen dat ik er klaar voor ben. Condititioneel zal het geen probleem zijn, alleen lichamelijk zal het een zware kluif gaan woorden. De eerste 10 á 13 kilometer loop ik nu probleemloos alleen begin ik daarna spieren te voelen waarvan ik het bestaan niet afwist. Een ding weet ik zeker, ik loop die 16.1 kilometer en als ik kruipend over de finisch moet komen dan moet dat maar.

Het enigste wat ik nog aan jullie wil vragen of jullie mij willen sponsoren. Ik weet dat veel mensen mij in het verleden al hebben geholpen met een donatie voor "de blauwe bandjes" en "de buttons" en nu misschien wel zullen denken "ja Joost veel plezier en de mazzel wij doen niet meer mee". Dit kan ik me goed voorstellen en vanuit mijn kant zullen er dus ook nooit scheve gezichten te zien zijn.

Voor diegene die wel willen doneren moeten even op de link hieronder klikken.
http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Jullie helpen mij ook door dit bericht te kopieren en te plakken op jullie eigen blog, facebook, hyves, e-mail enz enz enz. Alvast bedankt........

Laafje Joost

zaterdag 1 september 2012

Kanker verziekt je taal.....













Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, in dit blog wil ik gewoon even iets kwijt. Niet dat jullie er iets aan hebben, maar ik wordt dagelijks geconfronteerd met het taalgebruik van Haagenaars.....hoe bedoel taalgebruik??? Nou lieve mensen, hoe rot ik het ook vind, maar ik kan niet anders dat ik het woordje kanker als straattaal in Den Haag zal moet leren accepteren. Het verschil met de rest van Nederland is dat in deze stad het woordje kanker volop wordt gebruikt. Het doet me meer dan zeer, maar op mijn werk, bij groothandels en zelfs bij klanten bij wie ik kom gebruiken ze het woordje kanker te pas en te onpas. Kankerdit, kankerdat, kankerzus en kankerzo. Verzin het maar en het woordje kanker wordt gebruikt. Volwassen doen dit, maar ook de kinderen. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik dit hoor en het liefst wil ik er dan iets van zeggen, maar wat moet ik........ik kan moeilijk de hele dag iedereen aanspreken op hun taalgebruik. Als ik dat moet gaan doen kom ik geen eens meer aan me werk toe. Het enigste wat ik kan doen is hier melden dat het geen fijn woord is en we er een hekel aan hebben.





FF snel een Blogje....

Zo mensen laat ik om te beginnen maar eens zeggen dat we niet zoveel leuke en fijne reacties hadden verwacht op het vorige blog. Om heel eerlijk te zijn vonden we het best wel eng om het te vertellen en waren bang dat er reacties tussen zouden staan die ons zeer zouden doen. Zeg nu niet dat dat niet kan gebeuren, want in het verleden zijn we via dit blog wel eens op onze ziel getrapt. We spreken dus uit ervaring.

Daarnaast wil ik graag vragen of iedereen die en reactie geeft ook zijn of haar naam erbij zet. Of we jullie kennen is dan nog maar de vraag, maar ik durf best te zeggen dat wij altijd open en eerlijk zijn en we vinden het dan ook niet meer dan normaal dat we weten wie jullie zijn. Zo dat is er eindelijk weer eens keertje uit.

Voor de rest kan ik melden dat het hier allemaal wel zijn gangetje gaat. Roos is ondertussen alweer 11 geworden en hoe blij we voor haar ook zijn het is en blijft een beetje vreemd. Het zal niet lang meer duren dat Roos Fleur in leeftijd voorbij zal schieten en dat is toch een beetje vreemd, stom en pijnlijk tegelijk, maar ja het leven gaat door zegt men, dus ook de leeftijd van onze lieverd.

Met Nicole haar buik gaat alles ook nog steeds lekker. In het begin was ze wel wat misselijk en was snel moe, maar dat is nu achter de rug en ze geniet ook volop van het zwanger zijn. Ook heeft ze het van de week een keertje gevoeld en volgens de laatste echo zit alles er al op en aan. Volgende week moeten we even op controle komen en in de 20ste week -24 september- krijgen we weer een echo en dan hopen we ook te zien wat het is. Wordt vervolgd......