De fotoshoot......

Zo, daar ben ik weer en dit keer kan ik jullie melden dat we gisteren een meer dan topdag achter de rug hebben gehad in Belgie. Wat we daar deden???? We kregen van totaal onbekenden een fhotoshoot aangeboden inclusief een visagiste. Hoe en waar alles begon heeft te maken met dit stukje tekst dat in een mail stond van 5 oktober 2010.

Beste Joost,

Ik heb nog 1 dingetje... iets wat je zelf maar moet bedenken en kijken of je er iets mee kunt of wil!

Ik ben visagiste.. en met zoveel vrouwen in huis kan ik me voorstellen dat daar wel een make-up meisje tussen zit...dus als jullie willen... en ooit zin hebben in een beauty middagje en of een fotoshoot aangeboden krijgen maar geen visagiste hebben;) 

wil ik jullie graag mijn diensten aanbieden!!

nogmaals heel veel sterkte!!! 

Roos

Tja, wat doe je dan. Ik heb volgens mij toen niets gedaan, liet de boel de boel, maar was het niet vergeten. De mail werd opgeslagen en we gingen door waar toen mee bezig waren, hopen!!!! 24 april jongsleden nam Roos weer contact met ons op en dit keer schreef ze,

 

Het idee wat ik had, was om jullie als gezin te laten fotograferen met een make-upje wat geen make-upje lijkt... ;) zodat er mooie foto's van jullie zijn, zoals jullie zijn.

Daarna lijkt het me een super leuk idee om er een "glamour" make-upje van te maken met alle toeters en bellen erop en eraan.... 

Eerlijk is eerlijk, ik vond het best wel een raar en vreemd om zo'n aanbod te accepteren. We hebben erover nagedacht en na wat mail verkeer hadden we besloten om toch maar met de "onbekenden" in zee te gaan. De telefoonnummers werden uitgewisseld en uiteindelijk kregen we te horen dat we ons op maandag 9 mei 2011 in Tessenderlo moesten melden. Tessenderlo!!!! uhhhh waar ligt dat???? Na een goolgerondje kwamen we erachter dat het maar 190 kilometer ver en ruim 2 uur rijden was. Slik....slik.....ehhhh....ach ja, ken ons het ook schelen. We proberen er "gewoon" een leuke dag van te maken en met een beetje mazzel hebben we ook nog mooie foto's.

Dus zaten we gisteren om 8.15 uur gewassen en gestreken in de auto om vervolgens Roos, de visagiste en Danielle, de fotograaf in Belgie te ontmoeten. Een beetje gespannen stapten we uit de auto, maar het ijs werd direct gebroken door de spontaniteit die bijde dames met zich meedroegen. We kregen een kleine rondleiding en na een kopje koffie was het zover en kon iedereen aan de slag. Mensen, mensen geloof het of niet, maar om 10.45 uur werd de eerste foto gemaakt en om 19.30 uur de laatste. Er zijn ongeveer 3000 foto's gemaakt van alles en iedereen. Er zijn portet, familie, leuke, warme, lieve, gekke en glamour foto's gemaakt. En volgens de dames waren ze nog lang niet klaar.

Voordat er een foto werd gemaakt moest iedereen de make-up in. En met iedereen bedoel ik ook mijzelf. Lachen, gieren en brullen natuurlijk, want de vraag was of daar nog iets van te maken viel. Tijdens het harde werken kregen we ook nog eens een enorm lekkere lucnh aangeboden. Daarnaast stonden er ook overal snoepjes en konden drinken wat we wilden. Met andere woorden, het was tot in de puntjes verzorgd, niets was te gek en we vonden het echt jammer dat alles achter de rug was.





In de auto naar huis lieten we dag nog eens voorbij komen en zijn ook erg blij dat we deze dag hebben beleefd. Iedereen heeft het wel eens gehoord, maar ik heb het nu gezien en meegemaakt. "gewoon" lieve "onbekende"  mensen die ons opbeuren en er alles aangedaan hebben om ons in het zonnetje te zetten. We willen via deze weg Roos bedanken voor haar kunsten die ze heeft uitgevoerd met de make-up en willen Danielle bedanken voor alle foto's die gemaakt zijn. Jullie zijn werkelijkwaar twee topmeiden.

Dank jullie wel en hele dikke knuffels van ons.



Roos, Roosje, Fleur, Danielle



Laafje Joost.
http://daniellebloemen.jalbum.net/Portfolio/

Een dagje Rhenen.....

Vandaag is het moederdag en hoe die zal verlopen zullen we de komende uren wel zien. Wat we ook gezien hebben is dat het dagje in Rhenen er gezellig was. Alle Villa Pardoes bewoners waren er en het zonnetje scheen ook nog eens. De juiste ingredienten voor een mooie dag dus. We hebben gelachen, gedronken, gegeten en voor iedereen was er ruimte om zijn of haar probleem met anderen te bespreken. Dit was erg prettig kan ik jullie melden. Het klinkt misschien allemaal wat vreemd, maar dit snap je denk ik pas als in hun en onze schoenen staat.

De kinderen hebben heerlijk gespeeld met het water en de glijbaan was ook een schot in de roos. Uiteindelijk lagen de dames pas om 22.30 uur in de lakenstraat. Te laat dus, maar we kunnen wel terugkijken op een geslaagde dag.

Het Laafje

Het Keukenhof en vandaag......

Gisteren dus een dagje Keukenehof gehad. Het was gezellig, hebben veel gelopen en hebben enorm veel tulpen en blauwe druifjes gezien. Naar mijn idee waren we net een paar weken te laat, want er waren veel velden gevuld met alleen maar stengeltjes zonder bloem. Blijft het feit dat het toch erg mooi was, maar dat ik ook niet snap dat er mensen vanuit de hele wereld hierheen komen om die ene speciale bloem te zien. Na de nodige kilometers zijn we weer naar huis gegaan om Roosje na het eten naar bed te sturen, omdat ze het helemaal gehad had. Fleur en ik zijn nog even weggeweest voor een bijzonder iets, maar hier kom ik later nog eens op terug.

Vandaag is er eigenlijk niet veel gebeurd. We hebben het rustig aan gedaan en hebben het altelier even uitgebreid met wat extra sjablomen, spuitbussen en nieuwe doeken. Morgen hebben we weer een mooie dag voor de boeg waar we uitgerust heen willen. Dit betekend dat het huis op tijd naar bed moet, maar of dat gaat lukken........We zullen het wel zien.

Jullie vannacht en morgen ook veel plezier en smeer elkaar morgen maar eens goed in, want het blijkt warmpjes te worden.

Laafje Joost

Dodenherdenking 2011.....

Zo, het is 4 mei 2011 en dat betekend dat het dodenherdenking is. Een dag waar wij als gezin elk jaar toch even bij stil staan. Niet dat we er overdag mee bezig zijn hoor, maar de avond vinden wij op een bepaalde manier toch wel belangrijk. We proberen elk jaar om 20.00 uur even stil te staan bij het feit dat er zoveel slachtoffers zijn gevallen voor de vrijheid waar wij nu in leven. De tv staat op dat moment altijd aan en we kijken dan ook altijd naar de klok op de Waaldorpervlakte die in Wassenaar staat.



De Waalsdorpervlakte in Wassenaar



Nicole is in haar jongere jaren er ooit eens met haar vader geweest en dit heeft zoveel indruk op haar gemaakt dat ze al jaren roept dan we er eens naar toe moeten met het gezin. Gezien onze situatie leek het ons niet verstandig om het nog eens een jaar uit te stellen. We zijn er dus geweest en ook ik kan met een gerust hart zeggen dat het meer dan indrukwekkend was.

 

Dit is groot....héél groot

 Je staat daar in een sliert van duizenden mensen en kan dus werkelijk een speld horen vallen. Probleem was alleen dat er twee kinderen waren die zich niet aan de regels hielden. Fleur stond een beetje te ijsberen, wat normaal gesproken niet erg is, maar de ondergrond was bezaait met schelpen. Ik kreeg het gevoel dat ze als een olifant door een porselijnen kast heen liep en toen de 2 minuten bijna omwaren kregen bijde dames ook nog eens de slappe lach. Argghhhhh....hebben wij weer. Maar goed, we hebben het gered en in de auto zei Roos dat bij de klok alles in haar lichaam trilde en beefde. Dit snapte we, want wat maakt dat ding een herrie.



Wat een herrie zeg



Voor de rest hebben we een redelijke dag achter de rug en morgen gaan we onverwachts met mijn werkgever naar het Keukenhof en jaja, jullie raden het al, het fototoestel gaat weer mee. Voor nu weltrusten en wie weet tot morgen, zoniet dan tot overmorgen of overovermorgen.

Een dove Laaf

De begrafenisondernemer.....

Tsja........wat moet ik nu opschrijven over deze dag. Ik zou het eigenlijk niet weten. Het liefst zou ik zeggen dat hij zwaar klote was, maar als ik dat doe dan lieg ik. Nee, het is en blijft een raar en verdrietig onderdeel, maar het gesprek met "de begrafenisondernemer" verliep erg fijn. We hadden alle ruimte om vragen te stellen en zijn erachter dat alles kan en mag.

We hebben ook besloten dat ik de kist zelf ga maken. Uiteraard zal dit niet meevallen, want een kist voor je bloedeigen kind maken is niet zomaar iets, dat merk ik nu al, maar toch wil ik het proberen. Voor de rest was het, hoe stom het ook klinkt, toch fijn dat deze dame langs is geweest. De tips en nuttige informatie laten we rustig op ons inwerken en zullen beetje bij beetje naar de dag toewerken die we liever niet willen.

Tijdens dit gesprek waren Roos en Fleur "gewoon" thuis. Ze hebben boven geschilderd en zo nu en dan kwamen ze even beneden. Toen de Ellen weg was zei Fleur dat het een spontane vrouw was. Dit was fijn om te horen, want Fleur mag je wel of Fleur mag je niet.

En nu ben leeg, want tijdens het maken van dit blog kom ik erachter dat de dag toch wel ietspietse zwaarder was dan ik had verwacht.

De lieve mensen weltrusten en wie weet tot morgen.

Dikke knuffels van Laajfe Joost

Een losse steen....

Zo, na twee dagen blogrust ben ik er weer. De afgelopen dagen hebben we doorgebracht met fijne mensen om ons heen. Niets bijzonders, maar toch. Als eerste zaten we zaterdag in Weert. Het is jullie ondertussen wel duidelijk dat de mensen die daar wonen voor ons zeer bijzonder zijn. We kunnen en mogen daar alles zeggen en gaan voor ons gevoel ook niet op vistite. Fleur heeft zich de hele dag vermaakt met haar vriendje terwijl Roos dit keer een day off had. Wat er precies aan de hand was kon ze niet verwoorden, maar we zagen dat ze erg moe was en niet veel kon hebben. Ze wilde in ieder geval niet naar huis en hebben haar maar een beetje laten gaan. Onderweg naar huis kregen we een sms-je waarin stond dat Fleur haar verhaal had gedaan tegen haar maatje Guy. Dit vonden we fijn om te lezen, omdat ze tegen ons niet veel zegt. Dat niets willen zeggen heeft waarschijnlijk te maken dat Fleur ons niet nog meer pijn en verdriet wil aandoen. Hier hadden de specialisten ons al op voorbereid en weten ook dat Fleur hier niets aan kan doen. Toch snijden we zo nu en dan het onderwerp voorzichtig aan en zeggen dan ook dat ook zij iets te zeggen heeft over de komende tijd.

Tjsa....de komende tijd. Ups, downs, zwart, wit, leven en de dood. We gaan het meemaken en kan zeggen dat onze gevoelens nu al op en neer springen. Terwijl mijn buurvrouw ligt te bevallen zat ik met de begrafenisondernemer aan de bel. Erg confronterend kan ik melden, maar de vraag die ik mezelf vaak stel is, hebben we wel een keus. Het enigste wat we willen is dat de uitvaart perfect moet zijn, want dat verdiend onze kanjer. Wanneer Fleur achteruit zal gaan dat kan niemand ons vertellen, maar we willen voor die tijd wel het een en ander op touw hebben staan. Het antwoord of we keus hebben is in mijn ogen dus JA. Wij hebben tot tegenstelling van anderen, die plotseling overlijden, dus de gelegenheid om ons voor te bereiden op die vervelende dag. Dit is niet leuk kan ik jullie melden, dat staat als een paal boven water, maar gelukkig hebben wij wel die ruimte.

Een lekker blog merk ik. Als ik het teruglees lopen de rillingen me weer eens over de rug en draait me maag weer een extra rondje. Mijn maag.....een ding in mijn lichaam die soms in de knoop zit. Dit doet pijn en die knoop kan ik er alleen maar uithalen door kracht. Soms, heel soms kruipt die pijn naar boven en wordt mijn strot ineens dicht geknepen door een onbekende hand. Als die hand er lang genoeg zit en ik krijg hem niet weg  floept en er wel eens een traantje uit. Een gevoel wat ik dus moeilijk onder woorden kan brengen.

Ik vertel wel eens tegen mensen dat er een hele dikke vestigings muur om mij heenstaat. Die muur is opgebouwd uit stenen waarvan er enkele los liggen. Dreigt er een van die stenen te verschuiven, de knoop, dan merk ik dat. Ik laat hem meestal gaan, maar tegen de tijd dat hij bijna uit de muur valt, mijn strot, begin ik vlug te peuteren en wil hem weer zo snel mogelijk op zijn plekje hebben. Dit lukt me meestal erg goed tenzij er 2 of meerdere stenen tegelijk gaan schuiven. Mag er dan een naar beneden flikkeren, de traan, dan laat ik het ook maar gaan.

Ondanks al die verschuivingen in mijn muur geniet ik wel. Dit valt soms niet mee, maar het lukt aardig. Voor nu stop ik even en ga mijn gedachten even delen met de schoffel. Ik wens mijn buurvrouw nogmaals veel plezier met bevallen terwijl wij uitkijken naar het gesprek van morgen......de begrafenisondernemer.

Allemaal een dikke knuffel van Laafje Joost.

Een greep uit onze agenda....

Nou daar zit ik dan weer. Het is veels te laat, maar iets in mij zegt dat ik moet bloggen. Volg je gevoel zeggen ze en dat is ook precies wat we de komende tijd gaan doen. Vandaag was het een rare dag, want er zijn behoorlijke wat knopen doorgehakt. Positieve knopen wel te verstaan.

Om te beginnen kan ik melden dat de Opkikker is geweest om te babbelen. Voor degene die niet wat wat de Opkikker doet is hier een duidelijk antwoord. Ze kunnen wensen van kinderen in vervulling laten gaan. Tijdens een koppje koffie werden er ontzettend veel vragen gesteld aan de meiden, maar tot onze stomme verbazing ook aan ons. Een paar voorbeelden

• Wat vind je lekker
• Wat doe je graag
• Wat wil je graag doen
• Ben je ergens allergisch voor
• Ben je ergens bang voor
• Vind je bungeedumpen leuk
• Vind je parachutespringen leuk

Een kleine greep uit ontelbare vragen. Hoe wil je opgehaald woorden was ook een mooie. Fleur wist geen antwoord, maar die andere wurm wel. Met de langste limousine van Nederland, maar het mag geen geen witte zijn, want die hebben we al gehad. Nee de limousinehummer die we gezien hebben bij studio 21 paste meer in het plaatje. De vraag of wel eens opgehaald waren door een helikopter hadden we niet verwacht en konden met recht ook het antwoord nee geven.

Mensen je gelooft het of niet, maar dit gesprek heeft een anderhalf uur geduurd en de meest vreemde dingen zijn geroepen. Ook moesten we een aantal nummers achterlaten van familie, vrienden en buren, want die worden misschien ook even gebeld en krijgen vragen die wij niet mogen weten. Waar dit schip gaat stranden en wat ze met ons gaan doen zullen we snel zien, want zoals het er nu uitziet krijgen we op zaterdag 21 mei 2011 een dag die we ook nooit meer zullen vergeten. De enigste tegenprestatie die ze vragen is of ik een verslag wil maken van die bewuste dag.

Naast de Opkikker is er nog veel meer gebeurd. We gaan de komende weken met Fleur en Roos een hoop leuke dingen doen. Alle punten die hieronder staan zijn geregeld door familie, vrienden en totaal onbekenden.

• Musicale Petticoat
• Musicale Mary Poppins
• Schilderen met Ansjel van Bellen
• BBQ-en
• Een Fotoshoot met alles erop en eraan
• De Opkikkerdag
• 4 dagen beekse bergen
• Dagje Rhenen
• Dagje Weert

Een hoop leuke dingen dus en dan ben ik waarschijnlijk ook nog eens het een en ander vergeten. Hoe, wie, wat en waar alles zal plaats vinden daar kom ik tegen die tijd wel weer op terug. Waar ik ook even op terug zou komen waren de schilderen die gisteren gemaakt zijn. Ze zijn onder het genot van een BBQ opgehaald en staan nu hier in huis en kan met recht zeggen dat ze geweldig zijn en ze onbetaalbaar zijn.

Tess, Roos, Fleur en Thym



Zo lieve mensen nu stop ik even en hoop dat ik een beetje kan slapen. Met het blog van hierboven zou je zeggen dat dat geen probleem moet zijn, maar de bodem van die kut put waar we nu in leven komt steeds dichterbij.  Weltrusten allemaal en veel plezier op koningendag en ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar

Geniet van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in de ellende voordat je het weet!!!!

 Laafje Joost

De twee uitersten.....

Al met al zal het een dag worden met twee uitersten. Het gesprek in het Sophia kunnen we denk ik in het mapje heftig stoppen en het schilderij in het mapje fijne en mooie dingen.

Een regel die ik gister in het tweede blog had geplaatst en tot mijn stomme verbazing had ik nog gelijk ook. Het gesprek in het Sophia was uitermate klote en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt, maar daarintegen was de schildersessie met kunstenaar Otti een ervaring die we nooit meer zullen vergeten. Het was dus met recht een dag met twee uitersten. Of jullie zitten te wachten op het verhaal van Sophia dat weet ik niet, maar toch zal een groot deel van dit blog daarover gaan.

Het Sohia,

We moesten ons om 10 uur in het Sophia melden en bij aankomst werden we meegenomen en konden plaats nemen in het infectiekamertje. Niets bijzonders, maar in dit kamertje werd op 21 september 2010 wel het verband van haar arm afgehaald en zagen we voor de tweede kaar haar nieuwe korte arm. Het geen wat ik toen allemaal had gezien speelde vandaag razend snel in mijn hoofd weer af. Naast deze film kregen we in dit kamertje vandaag dus te horen dat het echt einde oefening is. Onze oncoloog, Inge van der Sluis, heeft zelf tegen Fleur gezegt dat ze haar niet meer beter kunnen maken. Dit is hard, heel erg hard en Fleur brak ook door deze woorden.

Het arme schaap moest huilen en iedereen was stil. Wat ze heeft gedacht daar zullen we nooit achterkomen, maar het idee alleen al dat iemand verteld dat je dood gaat dan kan het niet anders zijn dat je iets denkt. Ik zat naast haar heb er even beet gepakt en kon niets zeggen. Roos die ook mee was zat Naast Nicole en werd liefdevol door haar opgevangen. Toen alles en iedereen weer aanspreekbaar was ging de oncoloog weer verder.

We hebben het gehad over de chemo die haar leven kan rekken, maar hebben het ook over de bijwerkingen gehad die dat met zich mee kan brengen. Hier word je niet echt vrolijk en de kans dat we de chemo niet doen is vrij groot. We laten alles nog even op ons inwerken en zullen het er met Fleur op een later tijdstip nog even over hebben. Het is en blijft haar lichaam en wat ze ook beslist ik zal haar blijven steunen tot het einde. Naast deze geprekken hebben we het nog over tal van andere dingen gehad. Stuk voor stuk dingen waar ik het nu liever niet even over wil hebben.

OTTI,

Na het Sophiagebeuren gingen we schilderen. Dit werd gedaan in wassenaar, bij een oudklasgenootje van Nicole, Oscar Faase. Oscar oftewel kunstenaar OTTI is een knul van 38 jaar die in onze ogen prettig gestoord is en een glimlach heeft getoverd op de gezichtjes van mijn meiden. Missie geslaagd dus, maar toen stond er nog geen streepje of spatje verf op het doek. Hij heeft eerst even uitgelegd dat iedereen een kunstenaar is en dat je nooit fouten kan maken met schilderen. Kwasten gebruiken vind hij lastig, omdat je die dingen altijd moet schoonmaken en het erg lang duurd voordat het doek helemaal vol zit. Na de nodige uitleg was het zover en konden de kleine talenten gaan "studeren". Studeren is kliederen met verf en proberen je gedachten op een stuk papier te krijgen. Mislukt dit dan begin je weer opnieuw, opnieuw en opnieuw tot dat je weet wat je wilt maken en je de techniek onder de knie hebt.

Het grote "echte" doek komt dan op tafel en met behulp van OTTI zijn er uiteindelijk kunstwerken uitgekomen waar niemand had op gerekend. Werkelijk waar fantastisch en een blijvende herrinering die ons voor altijd aan deze fijne middag zal doen denken. De werken stonden lekker dik in de verf en moesten noodgedwongen daar blijven. Morgen gaan de meiden met nicht Sabine hem ophalen. Sabine heeft dit trouwens allemaal geregeld en willen haar via deze weg nogmaals bedanken voor deze verassing.

Wie we zeker ook willen bedanken is OTTI. Hij heeft belangenloos meegewerkt aan deze wens en heeft alle tijd genomen voor onze meiden. Als klap op de vuurpijl werd er ook nog even een mega tas gevuld met allerlei artikelen die nodig zijn om deze manier te kunnen schilderen. Na een paar dikke knuffels was het weer tijd om te gaan. Hieronder staan wat foto's, maar hoe het eind resultaat daadwerkelijk is geworden zien we als de doeken morgen droog zijn. Uiteraard maken we daar foto's van en zullen die hier ook plaastsen.

Al met al was het dus een vreemde dag met twee totaal verschillende dingen. De meiden liggen nu op bed en kijken alweer uit naar het volgende verrassing. Morgen is het tijd voor de Opkikker. Een organisatie die wensen in vervulling kan laten gaan. Wat Roos en Fleur gaan zeggen is nog onduidelijk en we kunnen alleen maar hopen dat de Opkikker in staat is om datgene wat er nog te wensen valt te verwezelijken.

Ennnne....sorry voor de reclame, maar voor wat hoort wat vind ik en kan niet meer doen dan de site van OTTI nogmaals te plaatsen http://www.ottiart.nl/

Het Laafje.

En daar is blog twee van vandaag....

Ennnnnn daar is ie weer. Blog twee op 27 april 2011 is een feit, want lieve kijkbuisblogleeskindjes van me we hebben vandaag weer een mooie dag achter de rug. Laat ik om te beginnen nog maar eens duidelijk zeggen dat alles wat hier staat mijn gevoel en mijn verhaal is. Er zullen ongetwijfeld uitspraken en gebeurtenissen tussen zitten waar mijn lieve Nicole iets anders over denk en anders ervaart en meemaakt.

Om te beginnen kan ik jullie meededelen dat ik om 8.00 uur bij de keuring ben geweest voor het bloeddonerschap. Een onderdeel wat ik een warm hart toedraag en waar ik in de toekomst met liefde een halve bloed ga inleveren.

Daarnaast hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. Toch was de dag redelijk snel voorbij en dat betekende dat het ook snel avond was. De avond hebben we doorgebracht in het zwembad. De meiden hebben met hun bff vriendinnen daar heerlijk 2 uur liggen spetteren en heel veel lol gemaakt. En zoalang de meiden lol hebben, genieten wij. Uiteraard zijn er weer een berg foto's geschoten en gelukkig zitten er weer mooie tussen.

Morgen is het zover en moeten we ons weer eens melden bij de oncoloog. Wat ze precies te vertellen heeft zullen we wel zien en de vragen die we hebben zullen ongetwijfeld beantwoord worden. Na dit bezoek hebben we ook nog eens meldingsplicht in Wassenaar. Waarom???

Een nicht van ons heeft een schildersessie geregeld bij een oud klasgenootje van Nicole. Deze man schilder net wat anders dan we van Fleur gewend zijn en zijn dus ook zeer benieuwd hoe alles eruit gaat zien. De gein van dit verhaal is dat Roos ook mee mag doen en daar zijn we erg blij mee, want die wordt, hoe lullig het ook klinkt, toch wel eens vergeten. Alleen om die reden willen we kunstenaar Otti al bedanken. http://www.ottiart.nl/

Al met al zal het een dag worden met twee uitersten. Het gesprek in het Sophia kunnen we denk ik in het mapje heftig stoppen en het schilderij in het mapje fijne en mooie dingen.

Nu ga ik proberen te slapen en zal wel zien hoe het morgen gaat. Dus mensen weltrusten en probeer eens te genieten van de kleine dingen die het leven bied.

Een dikke knuffel van het het Laafje Joost.

De pasen van 2011....

Een paasblog. Tsja.........dat had ik beloofd, maar op een een of andere manier kwam dat er niet van. De hele dag zijn we in de weer geweest met de nasleep van de verjaardag en de avond werd gevuld met visite en zo nu en dan een telefoontje. Toch zal ik even korte omschrijving geven over het afgelopen weekend. Niet dat jullie erop zitten te wachten, maar het hoort wel in dit blogdagboek thuis.

Eerste paasdag,

Deze dag zijn we begonnen met een ontbijtje aan de buitentafel. Niets bijzonder, maar wel een moment dat het gezinnetje compleet is. Die momenten waren voor ons toch altijd al belangrijk, maar vanaf heden koester ik ze ook nog eens. In de loop van de dag gingen we naar Kerkehout. Een wijkje in Wassenaar waar mijn schoonouders wonen. De mensen hebben een fijne tuin waar de paashaas elk jaar weer tientallen eieren verstopt. Dit verstoppen is optouw gezet toen Fleur begon te lopen en sinds die tijd is het een terugkomend iets. Alle neefjes en nichtjes zijn er dan ook altijd en op een bepaalde manier blijft het een spannend onderdeel. Meestal vertoeven we binnen, maar mag de zon schijnen dan gaat de BBQ aan, zit iedereen buiten en dweilen de kids in het badje. Het was in een woord heerlijk. De kids die de gesmolten eieren gingen zoeken, terwijl Nicole en ik foto's en films maakte. Om een uur of 21.00 waren we thuis en konden we direct beginnen aan de laatste dingen die nodig waren voor de verjaardag.

 

Tweede paasdag,

We moesten vroeg uit de veren, want mijn zusje stond al om 10.45 uur op de stoep. Vanaf dat moment liep de visite binnen en ging er niemand meer weg. Gezellig was het zeker, maar halverwege de middag begon ik hem toch te knijpen. Zoals het ernaar zag bleef de hele bubs eten wat hier totaal geen probleem is. Het enigste probleem wat we hadden is dat we gerekend hadden op een man op 30 en niet op een ruime 50.

In de winkel, die gelukkig open was, zijn nog wat dingen gehaald en om een uur of 5 konden de BBQ'S aan. Het was een beetje passen en meten, maar met de hulp van vele handen is het allemaal toch in orde gekomen. Na het eten was het tijd voor koffie met een stukje kaas of worst. Een mooi combinatie, maar Nicole had zoals altijd weer veel te veel gehaald. Toen dit naar binnen was geschoven taaide ze een voor een af en werd er plaats gemaakt voor rest, want ook de avond werd ingevuld door visite. Deze vonden het waarschijnlijk ook erg gezellig, want de laatste vertrokken pas om 2.30 uur. Al met al een mooie dag waar ik met mijn gezinnetje erg van hebben genoten. Ook ben ik weer even aan het rekenen geslagen en kwam tot de conclussie dat er maar,

• 2 kilo uien
• 3 flessen rosé
• 3 flessen witte wijn
• 3 flessen rode wijn
• 75 flesjes bier
• 70 koffie
• 144 borrelhapjes
• 70 stokjes eigengemaakte saté
• 68 hamburgers
• 80 broodjes
• 48 liter frisdranken, waarvan
• 24 liter cola

nodig zijn om iedereen met een volle maag weg te sturen. Mensen 24 liter cola. Ik heb er geen druppel van gezien en als ik de kast nakijk staan de 3 flessen aanmaaklimonade, die voor de kinderen waren, er nog steeds. Dat deze jongelui de flessen lieten staan verbaasde me niets, want de bediening lag geheel in de handen van deze kids. Zou hadden een heel systeem in elkaar geknutseld wat achteraf gezien best goed werkte. Tijdens de adem pauzes die ze hadden werd hun droge strot dus gesmeerd met cola. Ik vond alles ok en hebben er ook hard om gelachen. 24 liter........ze boeren nu nog steeds denk ik.

Het was een verjaardag die ik nooit meer zal vergeten.

Een oud Laafje

Bedankt.......

Lieve mensen, ik wil jullie nog eens bedanken voor alle lieve en fijne reacties op dit blog. Dit vind ik persoonlijk erg fijn en het geeft me ook kracht om door te gaan. De weg die we nu nog moeten belopen zal er een worden met diepe, hele diepe dalen. Sommige schrijven ook dat ze het fijn vinden dat we alles met jullie delen. Ik ben inderdaad erg open en vind het ook erg belangrijk dat iedereen weet in wat voor situatie je terechtkomt als je te maken krijgt met kinderkanker. Wat wij nu meemaken is de ergste nachtmerrie die je je als ouder maar kunt voorstellen.

Fleur valt niet meer te redden, dat werd ons van de week per brief en vandaag via de telefoon nog eens bevestigd. Dit komt hard aan en ik wil en kan niet geloven dat onze lieve Fleur zo ziek is. De chemo is gestopt en het lichaam heeft nu rust. Dit is ook goed te merken, want het dametje knapt weer lekker op. In plaats van achteruit gaat ze met sprongen vooruit. Dit is fijn om te zien en daar geniet ik ook van. Toch zal er een moment komen dat ze weer achteruit gaat en dat die kankercellen het definitief gaan overnemen. Een moment waar ik, maar ook Nicole erg tegenop zien. Aanstaande donderdag moeten we naar het Sophia en krijgen we te horen wat er nog gedaan kan worden en wordt er besproken hoe we het laastste stukje kunnen gaan invullen. Een gesprek waar ik niet op zit te wachten, maar we hebben geen andere keus. Tot die tijd ga ik genieten van alles en iedereen om me heen en ga lekker beginnen aan het paasblog, want dat was er een met een goud randje.

Een genietend Laafje

De fotovakantiefilm van Curacao 2011.....

Lieve mensen, ik heb uren achter de laptop gezeten, maar het fotofilmpje is af. Eerlijk gezegd is het nog niet helemaal naar mijn zin, maar gezien de feestdagen en de komende party had ik eigenlijk geen keus meer. Naar mijn weten zijn we weer up to date en als er nog iets wat ik wil melden over Curacao kom ik daar zeker even op terug. Dat ik wat ben vergeten is zeker, maar mezelf voor lul zetten daar heb ik op dit tijdstip even geen zin in.

In een van de reacties op het vorige blog vroeg iemand ik vraag me wel heel erg af hoe het met jou en nicole is en hoe je hiermee omgaat....???? Een mooie vraag, en mijn gevoel heb ik bewust niet heb omschreven in het vorige blog. Dat moest er immers een zijn waar we allemaal blij van moesten worden. Toch wil ik jullie meegeven dat het voor Nicole en mij een vakantie was met een zeer dikke zwarte rand. Alles wat we gezien en meegemaakt hebben staat opgeslagen op onze harde schijf. We weten dondersgoed dat de volgende vakantie waarschijnlijk zal bestaan uit 3 mensen. Deze gedachten maken alles enorm zwaar. Achter elke foto die we hebben gemaakt brak ons hart en elke stap die onze Fleur deed proberden we te onthouden. Nu heb ik het nog niet eens over Roos. Deze meid moet binnenkort zwemmen met haar vader of moeder en ik ben er van overtuigt dat dat nooit zo gezellig kan zijn als met haar grote zus.

Ondertussen is het weer rond 01.30 uur en ga echt even naar bed. De fotofilm duurt bijna 10 minuten. Dus de mensen die geen tijd hebben weten het kruisje te vinden en de mensen die het wel willen bekijken......kijk maar goed, want zo'n fotovakantiefilmpje als dit kan ik nooit meer maken.

Voor de rest wens ik iedereen een fijne pasen toe en kan alleen maar zeggen geniet van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in de stront voordat je het weet en daar weten wij jammergenoeg alles vanaf.

Allemaal een dikke paaslaafknuffel van Mij.

Joost

Curacao...een paradijs in onze hel.....

Na ruim 14 uur slapen werd ik weer wakker en is de jetlag veleden tijd. Ik heb het even teruggerekend en kwam erachter dat we maar 42 uur wakker zijn geweest. Gisteren was dus echt een ramp en hebt de helft ook niet meer opgeslagen. Vanaf 13.00 uur wilde ik graag naar bed, maar volgens anderen moesten we door de zure appel heen bijten. Dit hebben we ook gedaan met het gevolg dat Roos haar lampje om 19.00 uur uitging en die van Fleur, Nicole en mij om 21.00 uur. Vandaag zijn we druk in de weer geweest met het opruimen van de zooi en de boodschappen voor de komende verjaardag zijn ook weer opgehaald. Tussen de bedrijven door was ik in hoofd al bezig met dit blog. Zoals gewoonlijk weet ik niet waar ik moet beginnen en heb dit keer de hoogtepunten even op een papiertje geschreven. Ook zijn er enorm veel foto's gemaakt. Deze zal ik binnenkort plaatsen met een muziekje erachter. Met ander woorden, hier is een retelang blog zonder foto's. Dus lieve mensen, als je nu geen tijd of zin hebt druk dan op het kruisje rechts boven in de hoek en have a nice day. Wat de rest betreft.....lees het verhaal en hopelijk kan ik jullie het gevoel meegeven zoals ik de vakantie heb meegemaakt.
Het reisburau,

Om in Curacao te komen moet je als eerste langs een reisbureau. Dit hebben we op 8 april 2011 in Wassenaar gedaan. Na een fijn gesprek was alles in kannen kruiken en hadden we een mooie plek gevonden in Curacao. Probleem was alleen dat we toestemming nodig hadden van de oncoloog ivm met de verzekering. Aangezien het vliegtuig en hotel nog lang niet vol zaten konden we met een gerust hart weer vertrekken. Maandag vroeg in de ochtend hing ik met het Sophia aan de bel en kreeg te horen dat we mochten gaan. Direct daarna het reisbureau gebeld met de opdracht dat ze alles konden activeren. Uiteraard ging het weer niet zoals we hadden gehoopt, want na een half uurtje kregen we te horen dat het vliegtuig vol was en we op een andere dag of een ander tijdstip konden vertrekken. Wat de keus ook zou zijn de geplande reis werd zowiezo een stuk duurder. Het was even rekenen en slikken, maar we hadden besloten om toch te gaan. Onze keus hebben we uiteindelijk laten vallen op de KLM.

De heenreis,

Nou mensen we hebben geweten. Op schiphol werden we uigezwaaid door beide opa's en oma's en Kiek en Arno, na een ontbijtje in het niemandsland was het echt tijd om die kleine 747 op te zoeken. Na een klein gesprek in vliegtuig was ook de bemanning op de hoogte van deze speciale reis. Eenmaal in de lucht konden we niets meer doen dan wachten. Ruim 8000 kilometer en negen en een half uur vliegen waren er nodig om in ons paradijsje te komen. 9 uur....pffft....wat een eind, maar halverwege werden onze dames in de kraag gevat met de mededeling dat ze in de cockpit mochten kijken. Nicole en ik werden waarschijnlijk als terroristen aangezien en moesten ook netjes blijven zitten. Het fototoestel is meegegeven aan de stewardess.

Eenmaal terug kregen we in geuren en kleuren te horen hoe het was. Als klap op de vuurpijl kregen ze ook nog een tasje met wat prulletjes en spulletjes die je krijgt als je business class vliegt. Na wat turbulentie en wat filmpjes werd de landing ingezet. Deze verliep soepel en na het uitstappen werden we opgevangen door een grondstewardes. Deze heeft ons een speciale behandeling gegeven wat inhield dat we nergens hoefden te wachten en we binnen 20 minuten met de koffers op straat stonden. Dus geen gelazer met de douane en niet in wachten in een rij. Buiten was het wachten geblazen op het busje dat ons naar het hotel zou brengen.

Het hotel,

Na 30 minuten kachelen stonden we bij ons hotel "Breezes". Even incheken en kregen een kamer op de 3de etage. Toen ze de rolstoel zagen werd het kamernummer omgeboekt en zaten we ineens op de 1ste verdieping. Pfffft....da's mazzel en scheelde ons 2 trappen lopen. Toen we door de receptiehal naar buiten liepen, liepen we werkelijkwaar een paradijs in. Zon, zee, zand, heel veel palmbomen en wolken. Toen we onze kamer 7102 hadden gevonden bleek die op de begane grond te zitten. Mensen, me meiden hebben gegild toen we binnen waren. Vanuit de kamer liepen we zo het strand op en tot overmaat van ramp lag het dichtsbijzijnde zwembadje en bar 20 meter verderop. Na een drankje en een hapje hebben we het middelpunt van het terrein even opgezocht. Hier lag een mooi zwembad met verschillende restaurants er omheen. Ook hier waren twee bars gestationeerd waar we onbeperkt konden eten en drinken. Nee, met de blauwe zee in onze rug en zo'n park in het vizier kon het niet anders zijn dat het een vakantie zou worden die we niet snel zouden vergeten.

De auto,

Ook hadden we ons zelf een paar dagen een auto kado gedaan. Niet dat we erg veel kilometers gemaakt hebben, maar het was wel fijn om dat ding te hebben. Toen we hem hadden bleek het een automaat te zijn. HELP HELP hoe werkt dat dan. Op de pook stonden stond een P, R, D,1,2 en een S. Wat alles nu inhield weet ik nog niet, maar na wat geklungel reden we en konden we ons toch motorisch verplaatsen. Ohoh wat hebben we gelachen. Rijden we in Willemsstad, zien we een parkeerplek, ik kijk en vlieg vol in de rem. Alle gordels stonden strak en Nicole riep wat ik deed. Sorry, ik stond met 2 voeten op de rem.

Na een paar dagen was het tijd om het eiland goed te verkennen. Niet dat het groot is maar we wilden toch wel graag de witte stranden bekijken waar iedereen over droomt. Deze bleken in westen te liggen dus reden we maar naar het Wetspunt. Na een uurtje tuffen waren we op het uiterste puntje en achteraf was het maar goed dat ik de rem wist te vinden. Rijd er een politieauto voor me en ging met een snelheid van 60 vol in zijn rem staan. Waarvoor???? Er stak een Leguaan over.

Het witte strand,

Na even zoeken hadden we eindelijk een wit strandje gevonden. Ohohoh, wat was dit mooi. Vanaf de berg zagen we een zee die je alleen op kaarten ziet en het strand kon je alleen maar goed zien als je een zonnebril ophad. De zee waar we instapten leek wel een aqarium. De vissen vielen wat tegen, maar het uitzicht was geweldig. Met een duikbril op keek je met gemak een metertje of 20 ver. Op dat moment waren er ook geen wolken dus de zon had vrij spel. De temperatuur liep denk ik dan ook snel op tot een graad of 40 / 45. Na een uurtje dobberen was het weer tijd om te vertrekken naar het hotel. Curacao is niet groot, maar ik krijg het voor elkaar om te verdwalen. We hebben sommige stukjes weg en bomen wel 4 keer gezien. Roos raakt op deze momenten altijd in paniek en kon alleen nog maar huilen.

Spannend,

Waarvoor we ook gewaarschuwd waren is de criminaliteit op het eiland. Rijd met de deuren op slot en let "gewoon" goed op. Een mooi en spannend voorbeeld is dus als je verdwaald bent. Moet je je voorstellen dat je totaal niet weet waar je zit en moeite hebt om de juiste juiste weg te vinden. Er waren mensen genoeg om de weg te vragen, maar dat was wel in wijkjes waar we liever geen lekke band kregen.

Een ander nerveus ding was aan de andere kant van het eiland. Het oosten. Hier zijn we terecht gekomen doordat de bewegwijzering erg slecht is. Ook hier waren we verdwaald en wisten niet hoe we terug moesten. Rijden we daar doelloos rond komen er ineens en uit het niets 4 motors aan. 2 voor de auto, 1 aan de linkerkant en 1 achter. Er was ruimte zat dus de vraag was waarom bleven ze plakken. Nicole deed ondertussen de deurtjes weer netjes op slot en ik had besloten in geval van nood vol op het gaspendaal te drukken. Hoelang ze zo gereden hadden weet ik niet meer, maar toen weer weg waren kreeg mijn hartslag weer een normaal ritme. Na even zoeken waren we gelukkig weer terug in ons vertrouwde hotel.

De beveiliging,

Het hotel was zeer goed beveiligd. Hier bedoel ik niet de kamer mee, maar het park. Overal zag je security lopen. Dit was erg fijn en gaf ons een goed gevoel. Ook in Willemstad lopen deze lui. In de bank wilde ik 50 euro wisselen. Prima en niets mis mee, maar de zonnenhoed die Roos ophad moest af. Ik keek hem aan en vroeg waarvoor. Het antwoord was onduidelijk, maar zijn blik zei genoeg. Hoed af, mond dicht en wisselen.

De dolfijnen,

Vrijdag 15 april 2011 om 9.45 uur was het dan zover. Een wens die Fleur nog had werd waargemaakt. Vanuit Nederland had het reisbureau in samenwerking met mij al de nodige dingen geregeld. Ze hadden zelf contact opgenomen met met de stiching Doe Een Wens. Zoals jullie weten heeft Fleur hier al een wens in vervullling laten gaan en konden ze ons niet meer helpen. Toch hebben ze wat namen van personen en tips gegeven over de te boeken duik. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen met het gevolg dat we een stuk minder dan normaal moesten betalen. Maar dat ter zijde. Nu de duik.

Ook dit was in een woord geweldig. Een zeer bijzonder moment wat ik nooit meer zal vergeten. Na een kleine introductie was het zover en zonder angst sprongen we het water in. De eerste aanraking zal ik niet meer vergeten. Een rond, spits en zacht snuitje raakte mij hand aan en na een bepaalde beweging ging hij zingen, spetteren of ronddraaien. Twee tellen later lagen ze naast je en hadden we ruim de tijd om ze te aaien. Het gevoel wat er dan loskomt is niet te omschrijven. Die beesten stralen een bepaalde rust uit. Dit voel je en dat merk je.

Ook hebben we een stukje meegezwommen aan de vinnen. Een leuk ritje wat niemand meer zal vergeten. Op de film die we hebben is goed te zien dat die beestjes niet achtelijk zijn. De rust en snelheid die ze hebben als ze Fleur trekken en de rust en de snelheid die ze hebben als ze mij trekken. Fleur trokken ze beheerst door het water en mij een stuk ruwer.

Een hoogte punt was toch wel het kusje wat we kregen. Het snuitje wordt heel voorzichtig op de wang of in een oor gepropt. Even lachen voor de foto en weer zijn we een foto met een goud randje rijker. Nee, ik durf met recht te zeggen dat dit iets was waar we allemaal van hebben genoten en wil jullie ook zeggen dat als je in de gelegenheid bent om met dolfijnen te zwemmen dat je die kans niet moeten laten gaan.

De vissen,

Op de witte stranden hebben we er niet veel gezien, maar op ons strandje waren er honderden. Vissen in alle soorten, maten en de mooiste kleuren. Als tip kreeg ik mee dat je ze aantrekt met eieren. Deze stopte ik in mijn broekzak en haalde ze er een voor een uit. Versnipperde die onderwater en wat je dan ziet is niet te geloven. Groot, dik, dun, lang.....verzin het maar en het was er. Wat we niet hadden verwacht is dat Roosje dit erg leuk vond. Uren hebben we liggen dobberen en hebben de onderwaterwereld eens goed bekeken. Fleur vond dit onderdeel iets minder. De vissen vind ze wel geweldig, maar het dobberen ging wat moeilijker. Doordat ze een arm kwijt is het ook moeilijker recht te drijven. Ze heeft het ook nog met een reddingsvest geprobeerd, maar zelf toen viel het niet mee.

Het water,

Water was er genoeg. Een aantal keer lagen we om 6.30 uur al in de zee om vervolgens een duik te nemen in het zwembad. De meiden hebben dagenlang uren in het water gelegen. Wat ze daar nu precies deden zou ik niet weten, maar ze hebben zich met zijn tweetjes heerlijk vermaakt. Soms kwamen ze eruit om hun lievelings drankje te halen. Een doodgewone Ice-Cream met de smaak vanille. Een simpele milkshake die erg lekker was. Ook waterfietsen was een mooi onderdeel. Roos vond het geweldig om met de fiets naar de bar te gaan om vervolgens met een colaatje en een patatje terug te fietsen.

Willemsstad,

Wat er ook gebeurde maakte ons niet uit, maar we moesten naar dit stadje. De gekleurde huisjes zoals ik ze op tv had gezien bestaan dus echt. De handelskade, waar alle bootjes liggen om hun groente en vis te verkopen is ongetwijfeld een mooie belevenis. Daarnaast is de plaatselijk markt ook leuk om doorheen te lopen. Schilderen, armbandjes, kettingen, kokosnoten, tassen  maar ook varkensoren en varkensneuzen zijn er te koop. De meest vreemde dingen heb ik gezien.

Het in mootjes hakken van een vis is een lekker fris ding daar. Met een houten stok slaan ze op een mes die op zijn beurt door de vis heen vliegt. Tot daar is alles nog wel ok, maar de vis ligt op een stukje hardboard of een stukje hout die bij elke klap ook een stukje kleiner wordt. De splinters vliegen om je oren en de stukken vis die klaar zijn worden bewaakt door vliegen. Smerig om te zien, maar wel leuk.

Blue Bay,

Op dit strand gaan binnenkort een paar vrienden van ons trouwen. We wilden graag zien hoe het er daar eruit zag en kan jullie melden dat het ook hier verschikkelijk mooi is. Onze lieve vriendjes uit Weert hadden ook nog iets geregeld alleen wisten we niet wat. Bij aankomst bleek er een heerlijk luch klaar te staan. We konden kiezen uit een soepje en een grote sandwich. De rest van de middag konden we vertoeven op het strandje en zijn zelf op de plek geweest waar huwelijksvoltrekking zal plaats vinden. Al met al een bijzonder moment en we weten bijna zeker dat Diyou en Fransje daar ja zullen zeggen.

De zonsondergang,

De wens van roos was om de zon in de zee te zien zakken. Toch bleek dit niet zo makkelijk als gedacht, want moeder natuur werkte niet lekker mee. Ondanks de hoge temperaturen was er erg veel bewolking. We hebben zelf een paar keer regen gehad. Een zware domper kan ik jullie zeggen wat de sfeer er niet beter op maakte. Zit je verdomme bijna 9000 duizend kilometer van huis en wat zie je, het weer van Nederland alleen 15 graden warmer. Toch hebben we de 2 keer de zon onder zien gaan. Niet zoals we hadden gehoopt, maar hij ging onder. De kleuren waren geweldig en Roosje heeft genoten.

De terugreis

Tja....met een grote bus werden we naar het vliegveld gereden waar we weer werden opgevangen door de grondstewardes. Weer die speciale behandeling en dit keer mochten we als eerst het vliegtuig in. Dat is vreemd heel vreemd. Zo'n grote vogel en daar zit je dan hellemaal alleen met zijn viertjes.Uiteraard niet voor lang, want binnen een mum van tijd zat het ding vol. Dit keer hadden we een plekje bij het raam. Deze was uiteraard voor Fleur. Naast Fleur zat Roos daarnaast Nicole dan een gangpad en toen kwam ik. Prima en wie ernaast mij kwam zitten was nog maar de vraag. Uiteraard hoopte ik op een mooie en lekkere vrouw van mij eigen leeftijd, maar je raad het al, het was een Mexicaanse vent met een vieze baard die ook nog eens naar het zweet stonk van heb ik jouw daar. De meiden lachen natuurlijk en de lol werd alleen maar groter toen bleek dat mijn kotszakje ook niet aanwezig was. Ruim 9 uur naast zo'n stinkende rot vent.......als ik er weer aan denk bluuuuuurp......

De rest van de vlucht is prima verlopen. Nou ja, prima is niet helemaal juist, want ook nu was er wat turbulentie. Het was best heftig. Mijn meiden vonden het maar niets terwijl ik het niet erg vond. Het klinkt lullig, maar ik dacht alleen maar, storten we neer dan gaan we "gewoon" met zijn allen. Toen de zon onder was gingen de lichtjes uit er was er gelegenheid om te slapen. Dit slapen hebben Nicole en ik niet gedaan, omdat het simpel weg niet ging. Daar dacht die stinkende rotvent naast me iets anders over. Lekker laten gaan dacht ik nog, maar toen zijn hoofd op mijn schouder viel heb ik hem toch even een rotgooi gegeven. Toen hij eindelijk in een goede postie lag begon hij ook nog te snurken. Dit probleem werd uiteindelijk opgelost door een schop en de koptelefoon.

Maar goed, toen na een uurtje of 4 de lichtjes weer aangingen kregen we na het ontbijt werderom een uitnodiging van de piloot om naar voren te komen. Dit keer mochten Nicole en ik ook mee. Ohoh....wat was dit mooi zeg. Er werd verteld dat Londen aan de rechterkant lag en Cambridge aan de linkerkant. Toen ik naar beneden keek heb ik gezien wat Peter Pan heeft gezien. Kleine lichtjes vormde de contouren van de stad en de snelweglichtjes zorgde ervoor dat alles aanelkaar zat. Geweldig. Keken we trouwens naar de horizon dan zagen de zon opkomen. Deze gele knakker verfde met zijn penselen de mooiste kleuren en ook dit staat op mijn netvlies gebrand. Toen we Engeland verlieten moesten we terug naar onze plek, want de landing werd ingezet. Deze landing verliep vlekkenloos en toen we uiteindelijk de koffers weer hadden gevonden konden we naar de deuren waar bijde opa's en oma's nog steeds stonden.

Het mooiste,

Het belangrijkste van deze reis is dat de meiden het naar hun zin hebben gehad en dat we hebben genoten voor zover het kon. We hebben het de meiden gevraagd of ze nog vaak aan die kut ziekte dachten en dat bleek niet zo te zijn. Sterker nog Fleur heeft letterlijk gezegd dat ze zich daar totaal niet ziek voelde.

MISSIE GESLAAGD DUS!!!!!!

Weer thuis.....

Na een korte nacht, wat turbulentie en de nodige vlieguren zijn we weer thuis. Ik voel me verrot en gesloopt tegelijk en wil net als mijn meiden naar bed. Slapen doen we daarintegen pas vanavond in verband met de jetlag die op de loer ligt. Het bloggen heeft nu ook weinig zin, maar wil jullie wel alvast meegeven dat de vakantie super was. De wensen van Fleur en Roos konden we gelukkig waar maken. Hoe we de vakantie hebben beleefd vertel ik later wel. Verlopig zeg ik maar weer weltrusten en misschien tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot over 2, 3 of 4 dagen.

De wens van Fleur

De wens van Roos

Een vermoeide laaf

Iedereen een paar dagen rust.....

Lieve, lieve, lieve mensen. Ik gun jullie ook een beetje leesrust en heb bijdeze besloten om niet te gaan bloggen op onze vakantie. Weltrusten allemaal en tot over een dag of 10.

Een warme knuffel van Laafje Joost

Fleur gaat het niet redden.......

Lieve mensen, vandaag hebben we te horen gekregen dat Fleur niet meer beter word. De behandeling is stopgezet en na de vakantie gaan we bekijken wat we nog kunnen doen om ons wijfie een kwaltatief goed leven te geven. Sorry, maar mooier kan ik het nu even niet maken.

Joost

Weer een klote dag achter de rug.....

Waar ik moet beginnen zou ik weer niet weten. Er is weer zoveel gebeurt dat deze dag met stip op nummer 1 staat in het hoofdstuk "de hel van het wachten". Om jullie weer op de hoogte te brengen zal ik hem even in twee stujes hakken. Zakelijk en gevoel. Uiteraard begin ik maar weer met het zakelijke gebeuren, want als ik het andersom doe kan ik niet meer logisch nadenken.

Zakelijk de uitslag,

Zoals jullie ondertussen wel begrepen hadden is de uitslag nog niet binnen. Dit heeft te maken dat de patholoog nog niet klaar is. Er is nog een kleine kans dat de uitslag morgen binnen is. Mag dat zo wezen dan krijgen we die telefonisch te horen. Lekker persoonlijk zo je denken, maar hier hebben we zelf voor gekozen. Is de uitslag morgen niet bekend dan weten we het pas over 10 dagen. In overleg met het Sophia hebben we besloten dat het niet verstandig is om ons te bellen als we op Curacao zitten. Uiteraard willen we het wel weten, maar we weten niet hoe Fleur, Roos en wijzelf reageren als we het slechte nieuws horen. We hebben elkaar, maar in Curacao hebben we geen familie, zijn er geen vrienden en zijn er geen specialisten die ons op kunnen vangen. We bereiden ons voor op het slechte nieuws, omdat ik vanmiddag wederom van de oncoloog begreep dat het er echt heel beroerd uitziet. Ze zegt het op een andere manier, maar uit alles maak ik op dat het eigenlijk over is. Dit is hard en dat weet ik en schrijf het ook op zonder gevoel. Daarom heet dit stukje ook zakelijk.

Zakelijk de vliegvakantie,

De oncoloog heeft toestemming gegeven om te boeken. Dit was goed nieuws, maar na 10 minuten belde het reisbureau weer op dat het vliegtuig vol was. Een domper, maar er waren 3 alternatieven.

1. We konden 1 dag later vertrekken met Arke Fly, maar het probleem was wel dat we in plaats van 9 er maar 8 dagen zouden zijn. De Economy Class was vol en waren verplicht om Comfort Class te vliegen. Dit betekende dat we 1 dag minder vakantie hadden voor een veel hoger bedrag.
2. We konden de hele vakantie een week opschuiven, maar dan zouden we precies in de meivakantie moeten gaan. Meivakantie betekend ook dat de bedragen van de vliegtuigen en hotels omhoog gaan. en daar zaten we niet direct op te wachten.
3. Het andere voorstel was om toch woensdag te vertrekken maar dan met de KLM en ook voor 9 dagen. Probleem waar nu tegen aanliepen was dat ook hier de prijs een heel stuk hoger was.

Het was dus kiezen of delen. Het was uiteraard even slikken, maar na wat rekenwerk hebben we toch beloten om te gaan. Deze vakantie moet "gewoon" doorgaan, want als we nog langer wachten kunnen we waarschijnlijk niet meer. Als het goed is kunnen we op de tweede dag een auto ophalen en het dolfijnen gebeuren daar zijn ze nog druk mee bezig en hopen daar morgen meer over te horen.

Gevoel,

Het gevoel wat vandaag hebben gehad was en is nog steeds onmenselijk zwaar. De ochtend was een ware hel. Het telefoontje dat de uitslag niet binnen was maakte me kwaad en verdrietig tegelijk. Toen ik kreeg te horen dat het vliegtuig ook nog eens vol zat was de maat vol en moest ik schoffelen. Het klinkt vreemd, maar op een bepaalde manier word ik daar rustig van en kan dan nadenken over wat er is gebeurt. Uiteindelijk moesten we wachten tot de oncoloog zou bellen. Me gevoel slingerde heen en weer en heb werkelijk pijn gevoeld waarvan ik het bestaan niet wist. Toen ze belde kon ik niet meer doen dan het nieuws te vertellen wat ik hoorde. Fleur zat hierbij en was binnen een mum van tijd met de noordenzon vertrokken. Ze heeft gezegt dat ze wegging en dat ze haar telefoon bij haar had. Eenmaal weer thuis heeft ze op het grasveldje achter het huis gezeten om vervolgens binnen in huis te gaan huilen. Daar bedoel ik niet mee even huilen, maar echt huilen. Het grietje was intens verdrietig en wij ook. Het verdriet wat ik bij mijn vrouwen zie doet me pijn en kan me niet voorstellen hoeveel pijn het moet gaan doen als alles zwart op wit staat. We moeten positief blijven, maar dat wordt met de dag moeilijker.

Naast al het verdriet proberen we nu te denken aan de vakantie. Een vakantie die we nooit meer zullen vergeten. We hebben een mooi fototoestel, maar wisten nog steeds niet wat we er nu mee konden doen. Vanavond heeft een bekende in grote lijnen verteld wat de mogelijkheden zijn en heeft zelf zijn enorme telelens achtergelaten. Het ziet er dus naar uit dat de foto's geen problemen opleveren en gaan ook genieten van elk moment wat we daar zien en gaan meemaken. Tot die tijd moeten er nog een aantal dingen geregeld worden en daar hebben we nog één dag de tijd voor.

Voor nu weltrusten en waarschijnlijk tot morgen......'

Joost de Laaf

Nog steeds geen uitslag......

Lieve mensen, koop allemaal maar een nieuwe zak kaarsen en brandt die inzijn geheel even op, want we kregen te horen dat de uitslag nog niet binnen was. Welke kant we op gaan is dus nog steeds onduidelijk. De oncoloog zelf heeft gezegd dat we de vakantie konden boeken en wel zo snel mogelijk. Dit hebben we gedaan alleen was het vliegtuig vol. Uiteindelijk is het toch gelukt en gaan aanstaande woensdag om half 10 met de klm omhoog.

Hoe en wat er is gebeurd leg ik later wel uit. Voor nu weltrusten en ik ga schoffelen.

Joost

Nog 1 lange nacht slapen......

Het was een fijne dag met allemaal fijn mensen om ons heen. De zon scheen lekker en hebben de hele dag buiten gezeten. Geen zuchtje wind dus de vuurkorf kon aan. De BBQ was erg lekker en hebben ook leuke foto's gemaakt. Al met al een mooie zondag, maar toch was hij slopend en zwaar. Eigenlijk was hij "gewoon" klote.

Morgen is de grote dag en krijgen we te horen of onze Fleur dood gaat of niet. Mensen, al mijn gevoelens zitten op slot en weet ook niet meer wat ik nu moet schrijven. Het enigste waar ik nu aan kan denken is dat ik niet wil slapen. Morgen word ik wakker en krijg dan te horen welke weg we ingaan. Links of rechts, Boven of beneden, Zwart of wit, blijft ze leven of gaat ze dood. Gisteren riep ik dat ik van dit gevoel afwauw en nu heb denk ik wat anders. Ik weet het nu even niet meer en stop er dus ook mee. Zodra we wat horen word de tamatam in werking gezet en ik zal ook zo snel mogelijk iets op het blog plaatsen. Voor nu weltrusten en tot zo.

Joost

Wat is het nou....

Als we 's-ochtends wakker worden kunnen we niet meer slapen en gaan dan ook maar naar beneden. Vandaag was dit rond 7.00 uur. De steen op mijn maag zat er nog steeds, maar tot mijn stomme verbazing was mijn hoofd leeg. Het enigste wat er nu nog zit maakt mij, maar ook de rest van de familie, erg moe. Zowel lichamelijk als geestelijk is dit aanval op het lichaam. Hoe ik dit gevoel moet uitleggen valt niet mee, maar toch doe ik weer een poging.

• Als ik hardop zeg dat ik zeker weet dat het allemaal over is zegt iets in mij dat het ook nog goed kan komen.
• Als ik hardop zeg dat het allemaal wel goed komt zegt iets in mij dat het niet zo is en we haar "gewoon" gaan verliezen.

Zo gaat het op dit moment met alles en wel de hele dag. Zeg ik ja dan denk ik nee, zie ik zwart dan is het wit, rechts is links en boven wordt onder. Om lijp van te worden. We moeten nu nog 2 nachtjes slapen en krijgen dan hopelijk te horen wat de uitslag is. Ik schrijf hopelijk, want de kans dat de uitslag maandag nog niet binnen is is ook nog aanwezig. Als dit zo is dan komt het Curacao gebeuren ook in gevaar en zullen we op een andere dag moeten vertrekken. Dit willen we niet en het mag niet, want we willen tweede paasdag graag thuis zijn om mijn birthday te vieren. Spannend dus, maar iets zegt dat we maandag de uitslag hebben......of toch niet.

Als we de uitslag hebben zijn we hopelijk van dit gevoel af. Mogen we een goede uitslag krijgen dan kunnen we ons focussen op haar longen en is er weer een beetje hoop. Is de uitslag niet ok dan kunnen we ons focussen op haar laaste stukje. Wat het maandag gaat worden zullen we dus wel zien, maar het ja/nee en zwart/wit gebeuren is dan hopelijk wel verleden tijd.

Voor de rest heeft Nicole zich vandaag een slag in het rondje gewerkt. Degehele dag werdt in beslag genomen door de vakantie. Kleren uitzoeken was het eerste onderdeel. Wat te klein is kon weg en wat we niet meer hadden moest gekocht worden. Met andere woorden, mevrouw heeft erg veel tijd doorgebracht in de stad. De leuke dingen die gevonden zijn zitten al in de koffer en moeten nu gaan nadenken over andere dingen. De diabetes is er een van.

Tsja, en op deze manier ben ik toch weer een blog rijker. Morgen gaan we bbq-en en hebben ook nog een verjaardag. We gaan ermaar vanuit dat het een mooie en gezellige dag........maar het gevoel zegt weer wat anders. Ja/nee....zwart/wit.....wel slapen/niet slapen.....in iedergeval allemaal weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Of  toch niet......

Het laafje of was het nou Joost.....AAAAAAAHHHHHH HELLEP!!!!!!!

Het reisbureau.....

Het was een lange dag mensen. Vanmorgenvroeg waren we al uit de veren en met pijn in haar buik ging Roosje naar school. De afspraak was tot 11 uur, maar dit tijdstip werd niet gehaald. Het grietje is op haar manier ook nerveus en weet dondersgoed dat het maandag een spannende dag wordt. Wat erg fijn is is dat haar school erg meeleeft. Ze zit er pas 3 maanden, maar het warme gevoel wat daar rondhangt is erg prettig.

Na het middageten was het dan zover en gingen we naar het reisbureau. Als eerste hebben we verteld wat er met Fleur aan de hand is om vervolgens al onze wensen op tafel te leggen. Welke wensen dat waren was niet zo moeilijk.

• Fleur wil graag een keer met dolfijnen zwemmen
• Roos wil met zijn viertjes op een wit strand zitten en naar de ondergaande zon kijken
• Een hotel waar alles op en aan leek ons ook wel leuk
• en een auto om in te rijden leek ons ook geen overbodige luxe.

 Ze zei dat alles mogelijk was, maar toen we zeiden dat er druk op de ketel stond en we onze wens volgende week in vervulling wilde laten gaan schrok ze wel even. Ze schrok van ons verhaal en vertelde eerlijk dat ze nog niemand had geholpen in deze situatie. Ze heeft haar best gedaan en uiteindelijk heeft ze toch iets gevonden wat precies in ons straatje past. Probleem was alleen dat we niet konden boeken in verband met de uitslag van aanstaande maandag. Ook dit begreep ze en er is nu afgeproken dat we haar opbellen zodra we de uitslag hebben. Ze zal dan direct alles regelen.

Hoe en waar ik de tickets moet halen is mij nog niet bekend, maar als het gaat zoals is afgesproken moet we ons op woensdag 13 april 2011 om 7.00 uur op Schiphol melden, want om 10.00 uur staat er een vliegtuig klaar richting Curacao. Jaja, jullie lezen het goed.
CU-RA-CAO!!!! Het hotel heeft maar 3,5 ster en ligt aan het strand. De gemiddelde tempertuur is er ongeveer 30 graden en er staat een auto klaar. Met de auto zullen we de dolfijnen opzoeken en het plekje waar een bijzonder iemand gaat trouwen. De zon zullen we meerdere malen in de zee zien zakken, want het is de bedoeling dat we er maar een dag of 9 blijven.

Het klinkt en ziet er allemaal geweldig uit, maar toch voelden we ons klote. Het idee dat we maandag te horen krijgen dat het over is betekend dat de reis doorgaat. Denk daar maar eens over na!!!!! Ik krijg het bijna niet mijn strot uit, maar mijn moedertje kwam met een toch wel hele slimme opmerking. Mag het zo zijn dat de uitslag goed is. Dan heeft het ziekenhuis precies een anderhalve dag om een MRI-scan te maken en alles wat nodig is om de longen goed in kaart te brengen. Wij gaan dan op vakantie en pakken de draad na 10 dagen weer op en zullen dan met frisse moed het volgende traject ingaan. De wens om te vliegen is nu al een paar keer verschoven door die chemo's dat we nu geen risico's meer willen nemen. Is de uitslag dus ok dan zullen we deze slimme opmerking zeker gaan bespreken met de oncoloog.

Nu stop ik even, want ik ga slapen. Als ik even tijd heb zal ik morgen nog wat krabbelen, want mijn hoofd zit lekker vol. Dus lieve bloglezertjes, weltrusten en misschien tot zo......

Het laafje