Het laatste blog......

Lieve mensen, het spijt me dat ik het moet zeggen, maar het fotogeheugen van dit blogadres zit vol. Om dat geheugen weer uit te breiden moeten we ruimte kopen. Fijn, maar daar zitten we net niet op te wachten en aangezien ikzelf ook nog steeds een blog heb, heb ik besloten om die schoon te maken en die in het vervolg te gebruiken.

Dit oude blog zal voor iedereen altijd toegankelijk blijven en de verhalen en foto die er staan, blijven staan. Diegene die niet mee verhuizen wil ik ontzettend bedanken voor het meelezen. De reactie, sms-jes, mailtje en telefoontjes hebben ons altijd goed gedaan. Nogmaals bedankt en tot ziens.

Diegene die wel mee willen moeten de link hieronder maar aanklikken. Daar pak ik de draad zo goed en zo kwaad als het kan

www.joostdejong73.blogspot.com


De allerlaatste foto is voor Fleur

Dikke knuffels Joost, Nicole, Fleur en Roos

Daar is hij weer.....

Lieve mensen,

We hebben een rare tijd achter de rug waarin we hebben gelachen, hebben gevlogen, hebben gehuild, hebben gewerkt, hebben geklust, hebben bonje gehad, hebben gegeten......kortom er genoeg gebeurt en weet van gekkigheid eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Heb wel besloten om het blog eerst in word te maken met de agende naast me. Nog heel even geduld dus en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Een meisje.......

Maandag 24 september 2012

Een spannende dag, want Nicole zou de 20 weken echo krijgen en als de baby in de juiste positie zou liggen konden we waarschijnlijk zien of het een jongen of meisje zou zijn. Ik zou dit keer meegaan en zou om die reden ook iets later beginnen op mijn werk. Gelukkig was dit geen probleem en achteraf was dat maar goed ook. De rust die ik zo hard nodig had werd wreed verstoord door mijn knie. Als ik me omdraaide had ik het idee dat alles mee ging alleen de knie en het onderbeen niet. Met een beetje hulp van mijn handen was het probleem dan wel weer opgelost, maar aangezien deze heer maar een keer of honderd per nacht draait werd ik ook keer of honderd wakker. Ik kwam redelijk brak uit bed vandaan en bij de verloskundige vroegen ze wat er gebeurd was en waarom ik zo soepel liep. Even tekst en uitleg gegeven en toen was het zover, Nicole mocht even languit op de tafel liggen.

De verloskundige heeft de hele baby van boven tot onder, van voor tot achter en van binnen en buiten bekeken alles was perfect. Geen hazenlip, geen open rug, de darmen en nieren werken netjes, de botjes zagen er goed uit en het koppie ook. Alles was prima en daar waren we uiteraard erg blij mee, maar kon ze ook zien wat het werd. Ze heeft even gekeken en opeens was het zichtbaar. Niet voor ons hoor, maar wel voor de specialist. Gefeliciteerd zei ze, jullie krijgen nog een dochtertje. Heb drie keer gevraagd of ze het zeker wist en ze was er voor de volle 100% van overtuigd. Ze zei letterlijk dat het dametje zich niet schaamde en na wat tekst en uitleg waren ook wij overtuigd dat het een meisje was.

YESSSSS een meisje en Nicole kon haar tranen niet meer binnen houden. Wat waren we blij en wat was Roos blij, want die hadden we natuurlijk meegenomen. Nou daar zaten we dan blij te wezen met ons ongeboren kind. Vreemd, want aan de ene kant hadden we een jongen verwacht. Waarom??? Nou bijna iedereen om ons was ervan overtuigd dat het een jochie zou worden en omdat iedereen dat maar bleef zeggen gingen wij dat dus ook geloven. Wat het uiteindelijk zou zijn maakte ons natuurlijk geen ene reet uit, maar diep in ons hart wilde we heel graag een meisje. Tsjaa en nu weten we wat het word. Het is raar, vreemd en spannend tegelijk, maar wat zijn we blij………weer een meisje…..

Laafje Joost

Dam tot Damloop 2012......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar ben ik weer. Williswaar een paar dagen later dan gepland, maar daar heb ik wel een redelijk goed excuus voor, althans dat vind ik. Wat is er zoal in huize de Jong gebeurd deze week. Genoeg kan ik melden en we beginnen daarom ook maar weer lekker bij het begin en hakkende hele handel netjes even in een paar blogs.

Zaterdag 22 september

Een gewone zaterdag zoals altijd. Nicole aan de arbeid terwijl Roos en ik lekker lui doen. Lui doen leek mij een prima plan, want ik moest natuurlijk wel uitgerust verschijnen bij de start van de damloop. Lekker lang in bed gelegen en s-middags naar een verjaardag hier in de buurt.

Toch begon ik de spanning redelijk te voelen. Ik was bang dat Nicole haar auto, nadat ze mij in Amsterdam had afgeleverd, in Zaandam niet kwijt kon raken. Had immers ergens gelezen dat er maar een beperkt aantal parkeerplaatsen beschikbaar was en aangezien er maar 250.000 bezoekers verwacht werd en mijn vrouwtje bijna 20 weken zwanger is zag ik het niet zitten dat ze kilometers moest lopen.

Los daarvan was ik dus behoorlijk nerveus. 16.1 kilometer is toch wel een takke eind en ik begon me toch wat zorgen te maken of ik er wel helemaal klaar voor was. Twee weken rust om vervolgens uit het niets van zo’n eind te gaan sjokken……ik wist het eigenlijk niet meer. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en B zeggen is precies wat ik zondag ging doen.

Zondag 23 september

Vandaag de grote dag. Bloed, zweet en tranen heb ik getraind en het moment van de waarheid was erg dichtbij. We waren op tijd wakker en om half 10 zaten we al in de tuut richting de dam in Amsterdam. We konden overal lekker doortuffen alleen bij het Amsterdam centraal was het erg druk. Overal waar je keek zag je sportieve hardloopmensen lopen. Ik ben uit de auto gesprongen en mijn meiden reden direct door naar Zaandam.

Op de verzamelplaats van Metakidslopers was na verloop van tijd ons team, wat samen is gesteld door Ellen van De Wending, compleet. Kleertjes uit en naar de vrachtwagen brengen, fotootje hier, fotootje daar, beetje plassen, beetje drinken en vervolgens werden we als een kudde schapen naar de start geloodst. Nou daar stonden we dan met nog 4000 andere uitslovers. De zon scheen, de temperatuur was prima, over was muziek en Roosje en Nicole stonden ondertussen al bij de finish in Zaandam. Wat wilden we nog meer. Het Klonk  allemaal te mooi om waar te zijn, alleen de zenuwen gierden door mijn lijf. Waarom wist ik niet, want ik had immers al een keertje ruim 15 kilometer gelopen en wel zonder problemen. Maar goed, na een toespraakje van Ronald de Boer was het echt zover en konden we weg.

De eerste kilometers gingen perfect en er was geen vuiltje aan de lucht. Het ene bandje na het andere bandje stond ons muzikaal aan te moedigen, in de IJtunnel stond een één of andere band muziek te maken op grote trommels en dan hebben we het nog niet eens over het publiek wat ons stond toe te juichen. Heerlijk allemaal en de eerste 5 kilometers waren voorbij voordat ik het wist. Ons clubje met lopers was na een kilometer of 5 of 6 wel redelijk uit elkaar gevallen. Logisch natuurlijk, want ieder liep zijn eigen tempo. Mijn tempo lag wel iets lager dan gemiddeld dus deze jongen liep achteraan. Niks mis mee en Ellen Kruijer was zo lief dat ze bij me bleef, ondanks dat haar tempo normaliter een stuk hoger lag.

Ellen Kruijer en ikke

Maar goed, de eerste 5 kilometer gingen dus voorspoedig en wat ik al verwachte gebeurde en dat is dat ik last kreeg van mijn liezen. Dit had ik altijd al en na een kilometer zakt dat altijd wel weer. Behalve vandaag………

Ondertussen waren we ook een van de drie drinkplaatsen gepasseerd en dat was een hele ervaring kan ik melden. We hebben het allemaal we eens gezien op tv bij de tour de France, de Alpe d'HuZes of de marathon van Rotterdam. De atleten krijgen een beker of een spons met water aangereikt. Vervolgens slurp je die beker leeg, knijp je de spons lekker leeg in je nek en deponeer je de handel lekker op straat. Heerlijk en zeker als er al tienduizend voor jou hetzelfde hebben gedaan. Je loopt door de kartonnen bekertjes en springt van spons naar spons. Niets bijzonders, maar het was gewoon leuk om mee te maken. Die paar containers die ze hadden opgesteld kunnen ze volgend jaar net zo goed weglaten.

Voor de rest heb ik erg genoten van het parcours. Langs de gehele route was er wel iets te zien of te horen. Veel DJ’s wilden laten horen wat ze konden en de bewoners zelf hadden ook de nodige installaties opgesteld. Naast die herrie waren de bewoners ook niet te beroerd om water uit te delen, snoep te geven en het leukste van alles is toch wel dat de meeste stonden te klappen of te juichen. Het was echt tof om eens deze kant van de lijn te lopen.

Ondanks dat ik het onwijs leuk vond moest ik bij de tien kilometer toch echt even lopen, de pijn in de lies was echt te erg. Ik mocht niet te lang lopen van Ellen, want dat was niet goed zei ze. De volgende 2 kilometer waren zo vermoeiend en pijnlijk dat ik alleen maar kon klagen. Me nek, me armen, me tenen, me kont, me kop alles deed zeer en wat erg vervelend was, was dat me zicht ook wazig werd. Ellen heeft toen een aantal dingen gezegd over Fleur en dat ik om die reden niet mocht opgeven. Met nieuwe energie  ging ik verder en we hadden afgesproken om bij elke hele kilometer even te lopen. Dit werkte en bij de 12 kilometer was mijn lies weer pijnvrij. Héééérlijk, alleen kreeg ik er een stekende pijn voor terug en wel aan de binnenkant van mijn rechter knie. Een plek waar ik nog nooit last heb gehad.

De pijn werd erger en erger en me tempo nam ook drastisch af. Had ondertussen maar tegen Ellen gezegd dat ze alleen verder moest, want bij elke stap voelde ik me steeds rotter worden. Nee…..was haar antwoord, ik blijf bij jouw en samen halen we die streep. Zo gezegd zo gedaan alleen waren die laatste 4 kilometer een ware aanslag op mijn lichaam. Ik was op en kon niet meer, dacht ik.

Na de laatste drink/sponsplaats ging mevrouw allemaal vragen stellen en ik antwoorde braaf terug. Achteraf was dit wel lekker, want de zo kropen de kilometers iets sneller voorbij. Langs de kant werd het ook steeds drukker en uiteindelijk stond er gewoon een sliert mensen van een kilometer of 3 en dan ook nog twee of drie man dik. Het klappen, het juichen en het commentaar van Ellen hebben ervoor gezorgd dat ik sjokkend aan de laatste kilometer begon. Ik was dood, lichamelijk was ik nog nooit zo diep gegaan en elke vezel in me lijf deed zeer. Het enigste wat ik wilde was stoppen en liggen.

Van de laatste kilometer is me nog maar een ding bij gebleven en dat is dat er twee kleine kindjes langs de kant stonden met hun handje uitgestoken. Ellen wees me daarop en ik tikte de handjes even aan. Het commentaar en enthousiasme wat ik ervoor terug kreeg deed me erg goed.

Vervolgens pakte Ellen mijn hand vast en hand in hand zijn we naar de finish gesjokt. Ik wilde nog naast haar gaan lopen, omdat ik dacht dat ik dan wat meer actief leek, maar zelfs daar had ik de kracht niet meer voor. Ondertussen was ik maar begonnen met huilen en toen ik Roosje en Nicole zag staan was het klaar. Ik viel in hun armen en kon alleen maar zeggen dat ik niet meer kon. Van de laatste 50 meter weet ik niets meer af. Me hersenen werkte niet meer en als een dood vogeltje liep ik achter me hardloopmaatje aan. Terwijl de tranen over me wangetjes biggelden kreeg ik een medaille, drinken en wat eten. Gered dacht ik en de zoektocht naar Nicole, Roos en me kleren was begonnen. Alles was zo goed geregeld dat het allemaal mooi in elkaar overvloeide.

Toen we iedereen weer hadden gezien was het over en wilde ik naar huis. Ik heb Ellen een dikke knuffel en een zoen gegeven, want zonder haar was ik nooit binnen de twee uur gefinisht. Ik heb met me meiden nog even iets gegeten en laat in de middag waren we weer thuis. Verschil met de ochtend was alleen dat ik verschikelijke pijn in de knie had en met pijn bedoel ik echt pijn. Mensen, mensen, mensen zeg, ik ging kapot. Ik weet niet hoe het voelt om een prothese te hebben, maar dit leek er denk ik verdomd veel op. Alles boven de knie deed auw en alles wat er onder zat dat voelde ik niet meer. Gewapend met een hand pillen en zalfjes ben ik naar bed gegaan om de rust te pakken die ik zo hard nodig had. Of ik lekker heb geslapen………….wordt vervolgd.



Pffffft.......gered!!!!!!!

 

Een ding weet ik zeker en dat is dat ik volgend jaar weer van de partij ben, want alle pijn die ik even had valt in het niets met de pijn die de zieke kinderen hebben. Die 800 euro die ik bij elkaar heb gesprokkeld voor Metakids was het meer dan waard.

De uitslag........

Lieve mensen, vandaag moest ik de dam tot damloop lopen. Ik heb het gehaald, maar vraag niet hoe. Ik laat alles nog even op me inwerken en zal ook snel een blog maken zoals ik het heb beleefd. Hieronder staat een link en als je daar op klikt kom je op een site terecht waar mijn tijden te zien zijn.

Voer even mijn startnummer in 9605 of mijn naam Joost de Jong



 

http://evenementen.uitslagen.nl/2012/damloop/

Daarnaast kan ik vol trots zeggen dat ik nu al ruim 800 euro voor Metakids heb opgehaald. Als er op dit moment nog mensen zijn die mij "achteraf" toch nog willen sponsoren moeten dat zeker doen. klik even op de link hieronder en de rest wijst zich vanzelf. Deze donatiesite sluit trouwens pas op 30 september 2012. Alvast bedankt.

http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Een vermoeide hardlooplaaf

Nog 24 uur rusten en dan.............

Morgen is het zover en moet ik die zo gevreesde 16.1 kilometer toch echt gaan lopen. Ik weet dat het haalbaar is, maar het zal niet meevallen. De Afgelopen twee weken ben ik een beetje wezen rommelen in de sportschool en heb bewust niet hardgelopen. Of dit de juiste oplossing was voor een goede voorbereiding......we zullen het morgen wel gaan zien. Verlopig doe ik het vandaag rustig aan. Geen sportschool en als het even kan op tijd in het mandje.

Ik heb loopnummer 9605 en dat betekend dat ik om 11.40 uur moet starten. De verwachte eindtijd zal dan in de buurt van 13.40 uur zijn. De langzame lopers dienen rechts aan te houden en dat betekend dat de mensen die komen om mij aan te moedigen niet links moeten gaan staan. Wil je toch links gaan staan dan kan je het beste naar het feestplein (straat Burcht) in Zaandam komen. Hier worden de laatste 600 meters gelopen en mogen we de gehele breedte van de straat benutten. Geen zin om te komen, wat ik me héél goed kan voorstellen, geen nood, want de gehele loop word ook uitgezonden op RTV Noord-Holland.

 

Ook heb ik besloten om een foto van Fleur mee te dragen. Moet nog wel even kijken hoe ik dat doe, maar waarschijnlijk zal ze op mijn rug zitten, want aan de voorzijde zit mijn loopnummer. Ik zal haar vol trots met me mee dragen, want dat heeft ze meer dan verdient.

Uiteraard zal ik jullie later laten weten hoe ik die achtelijke 16.1 kilometer heb ervaren. Tot die tijd doe ik waar ik goed in ben en dat is niet veel. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Hardlooplaafje joost

Lotgenotengezien.......

Zo mensen daar is hij weer en dit keer gaat het weer een keer over de Dam tot Dam loop. Alweer zullen sommige denken, maar op dit moment is dit wel iets wat mij erg bezighoud. Gisteren bijvoorbeeld heb ik bij Ellen Kruijer, de begravenisondernemer, het startbewijs, mijn persoonlijke nummer, mijn loopchip en verdere gegevens opgehaald voor de loop. Ik was daar niet alleen, want de andere 9 lotgenoten die de uitdaging ook aangaan waren er ook. Het was fijn om deze mensen even een keer te zien en je merkt direct dat er een bepaalde band is. Een band die veel van jullie niet zullen begrijpen, want ik ga ervan uit dat de meeste meelezers van dit blog hun kind of kindjes nog hebben.

Uiteraard hebben we het over ons trainings schema gehad en daaruit blijkt dat ieder kei en kei hard heeft getraind. Stuk voor stuk hebben we een diepte punt tijdens het lopen ervaren, maar de drijfveer om niet op te geven was dat ieder voor zichzelf liep, voor Meta Kids en uiteraard voor zijn of haar overleden kind.

Uiteindelijk heb ik gevraagd of er mensen zijn die willen vertellen waaran zijn of haar kind is overleden. Dit was geen probleem en vanaf dat moment kwam voor mij het lotgenotengevoel echt omhoog. Het ging om kinderen van 0 tot een jaar of 15 en een aantal hadden kanker, andere hadden een voor mij nog steeds vreemde ziekte en er was een man die te maken had met een stofwisselings ziekte. Welk verhaal ik ook hoorde maakte niet uit, maar kon alleen maar denken dat een kind godvedomme niet ziek hoort te zijn.

Nee de kids behoren te genieten van hun leven, ze moeten spelen met vriendtjes en vriendinnetje, moeten de basis en middelbareschool meemaken, moet het gevoel van verliefdheid ervaren enz enz enz, maar nee hoo,r wat ik gisteren weer eens hoorde is dat er teveel kinderen de andere kant van de medaille zien. Ziekenhuis in en uit, chemo hier en chemo daar, operatie zus en operatie zo, het ene dieptepunt na het andere dieptepunt. Stuk voor stuk hebben die kinderen verrot hard moeten knokken met het resultaat dat ze nu niet meer zijn.

Maar goed, uiteindellijk loop ik dus voor Meta Kids en gisteren heb ik dus iemand gesproken die daar mee te maken heeft gehad. Ik heb eerlijk gezegd dat ik niet precies begrijp wat een stofwisselingsziekte is, maar geloof me maar dat ik na zijn verhaal even stil was. Het is meer dat verschikkelijk en dat er veel geld nodig is om dit verder uit te zoeken is mij wel duidelijk. Ik weet ondertussen dat ik de juiste keus heb gemaakt om voor Meta Kids lopen en zal hoe dan ook alles op alles zetten om de finish te halen.

http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Laafje Joost

pfffffftttttt.....

Als je de aanstaande babykamer aan het opruimen bent kom je zo nu en dan iets tegen waarvan je een brok in je keel krijgt en steken in en rondom je hart. Nicole kwam een iniemienie flesje met een iniemienie briefje erin. Toen na een hoop gefriemel het brief eruit was lazen we deze tekst.......

MIJN DROOM IS

DAT ROOS LANG MIJN VRIENDIN BLIJFT

 

NOG EEN BROERTJE OF ZUSJE

Laafje Joost

Effe snel een blogje......

Zo luitjes, daar is hij weer en om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik hier precies doe. We laten de gedachten dus even de vrij loop gaan en zien wel waar het schip strand. Misschien is het een blogje van niets en misschien toch wel. We zullen zien.

Om te beginnen wil ik even melden dat ik gisteravond voor het eerst 15.8 kilometer heb gelopen. Ik was gesloopt en kapot tegelijk, maar gered is gered denk ik maar. Vanmorgen uiteraard zo stijf als een plank, maar in de loop van de dag verdwenen bijna alle pijntjes met het gevolg dat ik nu redelijk fit op het bankie zit.

Toch moet ik toegeven dat 16.1 km een kolereeind is. Echt voor de lol doe ik het niet. De eerste 8 kilometer gaan prima en bij de laatste kan ik alleen maar denken "moet dit leuk zijn". De lol van het langeafstandlopen begrijp ik nog steeds niet. De laatste kilometers waren echt afzien. Pijn in mijn rug, voeten, benen, knieschijven, heupen, enkels enz enz enz. het maakt niet uit wat je zegt, maar alles vanaf de rug richting de tenen deed zeer. Eenmaal thuis op de bank was ik toch wel tevreden en dat maakte weer een hoop goed.

Voor de rest gaat alles hier wel zijn gangetje. Nicole is ondertussen begonnen met het opruimen van de kringloopkamer. Mensen, mensen, mensen zeg wat een teringzooi hebben Fleur en Roos verzameld. Niets maar dan ook niets word weggegooit zonder het te bekijken. Tekeningen, schilderijtje, schetsen, briefjes en foto's komen we van Fleur tegen en het een is nog mooier dan het ander. Je kan je dus wel voorstellen dat het emotioneel gezien voor mijn vrouwtje een hele kluif is en dat de tranen soms rijkelijk vloeien.

Ook kunnen we melden dat we al een bedje, comode en kast voor weinig hebben kunnen vinden en het laminaat wat er nu ligt verwijnt en maakt plaats voor een echte houten vloer. Het is een krijgertje, maar hij ziet er nog meer dan prima uit en we zijn er erg blij mee. Ook is Nicole aan het rondsnuffelen. De babywinkels in de stad worden zelden overgeslagen en zo nu en dan komt ze thuis met iniemienie kleertjes. Erg, erg leuk en schattig, maar toch is alles anders dan 12 jaar geleden. Wat er nu anders is kan ik moeilijk uitleggen, maar het is anders.

Met Roos gaat het op dit moment ook erg goed. Ze vermaakt zich prima met kids uit de buurt en het naar school gaan is geen probleem. Daarnaast heb ik bewondering voor dit grietje. Hoe dit dametje zich omhoog heeft weten te worstelen uit haar put zo ik niet weten. Uiteraard is ze er nog niet, maar als ik heel eerlijk ben is ze al een eind verder dan mij. Ik vind het allemaal maar verrot moeikijk. Wat ik moelijk vind vragen jullie je af......nou"gewoon" alles.

Laafje Joost

Ik ben er klaar voor.........

Zondag 23 september 2012 is het zover en ga ik met nog 9 andere lotgenoten, die ook een kindje hebben verloren, 16.1 kilometer lopen in Amsterdam. Om precies te zijn doen we mee aan de Dam Tot Damloop. Deze start in centrum van Amsterdam (Prins Henderikkade) en eindigd in centrum van Zaandam (Peperstraat). Het gaat om het grootste hardloopevenement van Nederland en ik ben een van de gelukkigen die mag meelopen.

Waarom gelukkig??? Omdat er maar een beperkt aantal startbewijzen beschikbaar zijn pissen er een hoop mensen naast de pot en kunnen daarom niet meelopen. Ik vind het daarom ook een eer dat Ellen Kruijer mij gevraagd heeft om mee te doen. De enigste tegenprestatie die ik moet leveren is geld inzamelen voor Meta Kids, een organisatie die zich inzet voor kinderen die leiden aan een stofwisselingsziekte.

Ik heb volmondig ja geroepen en na 3 maanden kei en keihard trainen, afzien, spierpijn, nog eens afzien en vele uren in de sportschool kan ik vol trots zeggen dat ik er klaar voor ben. Condititioneel zal het geen probleem zijn, alleen lichamelijk zal het een zware kluif gaan woorden. De eerste 10 á 13 kilometer loop ik nu probleemloos alleen begin ik daarna spieren te voelen waarvan ik het bestaan niet afwist. Een ding weet ik zeker, ik loop die 16.1 kilometer en als ik kruipend over de finisch moet komen dan moet dat maar.

Het enigste wat ik nog aan jullie wil vragen of jullie mij willen sponsoren. Ik weet dat veel mensen mij in het verleden al hebben geholpen met een donatie voor "de blauwe bandjes" en "de buttons" en nu misschien wel zullen denken "ja Joost veel plezier en de mazzel wij doen niet meer mee". Dit kan ik me goed voorstellen en vanuit mijn kant zullen er dus ook nooit scheve gezichten te zien zijn.

Voor diegene die wel willen doneren moeten even op de link hieronder klikken.
http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Jullie helpen mij ook door dit bericht te kopieren en te plakken op jullie eigen blog, facebook, hyves, e-mail enz enz enz. Alvast bedankt........

Laafje Joost

Kanker verziekt je taal.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, in dit blog wil ik gewoon even iets kwijt. Niet dat jullie er iets aan hebben, maar ik wordt dagelijks geconfronteerd met het taalgebruik van Haagenaars.....hoe bedoel taalgebruik??? Nou lieve mensen, hoe rot ik het ook vind, maar ik kan niet anders dat ik het woordje kanker als straattaal in Den Haag zal moet leren accepteren. Het verschil met de rest van Nederland is dat in deze stad het woordje kanker volop wordt gebruikt. Het doet me meer dan zeer, maar op mijn werk, bij groothandels en zelfs bij klanten bij wie ik kom gebruiken ze het woordje kanker te pas en te onpas. Kankerdit, kankerdat, kankerzus en kankerzo. Verzin het maar en het woordje kanker wordt gebruikt. Volwassen doen dit, maar ook de kinderen. Mijn nekharen gaan overeind staan als ik dit hoor en het liefst wil ik er dan iets van zeggen, maar wat moet ik........ik kan moeilijk de hele dag iedereen aanspreken op hun taalgebruik. Als ik dat moet gaan doen kom ik geen eens meer aan me werk toe. Het enigste wat ik kan doen is hier melden dat het geen fijn woord is en we er een hekel aan hebben.

FF snel een Blogje....

Zo mensen laat ik om te beginnen maar eens zeggen dat we niet zoveel leuke en fijne reacties hadden verwacht op het vorige blog. Om heel eerlijk te zijn vonden we het best wel eng om het te vertellen en waren bang dat er reacties tussen zouden staan die ons zeer zouden doen. Zeg nu niet dat dat niet kan gebeuren, want in het verleden zijn we via dit blog wel eens op onze ziel getrapt. We spreken dus uit ervaring.

Daarnaast wil ik graag vragen of iedereen die en reactie geeft ook zijn of haar naam erbij zet. Of we jullie kennen is dan nog maar de vraag, maar ik durf best te zeggen dat wij altijd open en eerlijk zijn en we vinden het dan ook niet meer dan normaal dat we weten wie jullie zijn. Zo dat is er eindelijk weer eens keertje uit.

Voor de rest kan ik melden dat het hier allemaal wel zijn gangetje gaat. Roos is ondertussen alweer 11 geworden en hoe blij we voor haar ook zijn het is en blijft een beetje vreemd. Het zal niet lang meer duren dat Roos Fleur in leeftijd voorbij zal schieten en dat is toch een beetje vreemd, stom en pijnlijk tegelijk, maar ja het leven gaat door zegt men, dus ook de leeftijd van onze lieverd.

Met Nicole haar buik gaat alles ook nog steeds lekker. In het begin was ze wel wat misselijk en was snel moe, maar dat is nu achter de rug en ze geniet ook volop van het zwanger zijn. Ook heeft ze het van de week een keertje gevoeld en volgens de laatste echo zit alles er al op en aan. Volgende week moeten we even op controle komen en in de 20ste week -24 september- krijgen we weer een echo en dan hopen we ook te zien wat het is. Wordt vervolgd......

Nummer drie.........

• Doen we er goed aan of niet
• Is het nu wel verstandig of niet
• Willen we het nu wel of niet
• Zijn we te oud of niet
• Is het te snel of niet
• Is het leeftijdsverschil met Roos te groot of niet

Nou lieve mensen op deze manier hebben Nicole en ik nog 1001 dingen besproken en het eindresultaat was dat we allebei nog wel een keer héél, maar dan ook echt nog een keer héél erg graag papa en mama wilden worden. Papa en Mama van een derde kindje. Ons derde kindje.

WAT!!!!! zullen sommige denken jullie zijn toch niet gek, maar het mooie is dat wij niets met een ander te maken hebben. Wij willen graag nog een kindje en met die insteek gingen alle remmen ook los.

Nu weten we ook dat het niet vanzelfsprekend is, maar nu maanden later kunnen wij gelukkig en vol trots zeggen dat we zielsgelukkig zijn met het mensje dat groeit in Nicole haar buik. Het is om precies te zijn, vandaag de kop af 14 weken oud, is nu ruim acht cm groot en zal volgens de echo op 16 februari 2013 geboren worden.

We hebben ruim drie maanden lang onze kaken op elkaar gehouden, maar nu de uitslagen van de testen, die we graag wilden doen, ok waren hebben we besloten om ook dit nieuws met jullie te delen.

Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, ik zeg het nu officieel....

Roos, maar ook Fleur krijgen er een broertje of zusje bij, want mijn lieve vrouw is zwanger!!!!!

Maar goed, 14 weken zwanger betekend ook dat er 14 weken voorbij zijn gegaan met veel gemengde gevoelens. Welke en wat voor een gevoelens dat waren lezen jullie later wel een keer. Slaaplekker allemaal en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost

Een jaar zonder Fleur.........

Goed nu even een kort blogje rondom de sterfdag van onze lieve Fleur. Op 9 augustus is mevrouw overleden en netzoals haar geboortedag wilde we dit niet zomaar voorbij laten gaan. We wisten al weken geleden dat we een wensballon voor haar wilde oplaten, maar die krengen waren in Nederland nergens meer te verkrijgen. We zullen ongetwijfeld de verkeerde winkels bezocht hebben, maar het feit was en bleef dat we zonder ballon naar Belgie vertrokken. Na een rondje internet op de camping waren we eruit en op 9 augustus zouden er bij de receptie 2 grote wensballon worden afgeleverd. De avond ervoor kregen we een mailtje dat er problemen waren met de betalingen. Kutzooi.....hebben wij weer. Vlug even alles nagekeken en volgens onze rekening was er dus wel betaald. Met andere woorden, er was geen ballon en het geld zweeft nu nog steeds ergens rond.



De hele dag brande er een fakkel voor Fleur

Geen ballon, dan maar vuurwerk. We zitten immers in Belgie en volgens een hoop mensen kun je dat op elke hoek van de straat kopen. NIET DUS!!!!! Na wederom een rondje internet hadden we in Houyet een klein duister zaakje gevonden met een klein beetje vuurwerk. We wilden het simpel houden, maar we kwamen al snel thuis met een iets te grote uit de kluiten gewassen romijnsekaars. Het was iets te link dus we hebben uit voorzorg de eigenaar van de camping om toestemming gevraagd. De goede man snapte het helemaal, alleen moest het gevalletje wel op het voetbalveld worden afgestoken en niet tussen de tenten. Alles was dus gerelgeld dus nu moesten we wachten totdat het donker was.


Elders werden ballonnen opgelaten

Maar goed, jullie zitten waarschijnlijk niet te wachten op het vuurwerkverhaaltje en willen liever weten hoe wij de dagen zijn doorgekomen. Nou...tjsaa....ehhhh....het viel niet zullen we maar zeggen, maar we waren toch wel blij dat we niet thuis waren. Op een bepaalde manier hadden we op de camping toch wat afleiding en dat was wel prettig. Dit betekende niet dat we er niet mee bezig waren, integendeel. De hele tijd denk je aan een jaar geleden. Toen deden we dit en toen deden we dat. Nee, het enigste wat je doet is dagenlang de film terugdraaien en na verloop van tijd zit het emmertje vol en wordt er hier en daar een traan gelaten.



Voor onze lieve Fleur

Uiteindlijk is het dan zover en is het avond. De mensen die op ons veldje stonden wisten ondertussen overal vanaf en gingen gezellig mee naar het voetbalveld. Nou ja gezellig, gezellig is niet het juiste woord. Ze gingen mee om te kijken. Al met al stonden we daar met een mannetje 20 te staren naar een romijnsekaars die achteraf iets heftigger was dan we dachten. Acht enorme knallen met acht hele mooie bloemen kwamen tevoorschijn. De bewaking wist er vanaf, maar kwam toch snel even polshoogte nemen, want dit was niet helemaal de afspraak. Eenmaal weer terug op het veld konden we de vuurkorf van de buren lenen en onder het genot van een drankje en Fleur haar muziek zijn we uiteindelijk om 2.00 uur allemaal naar bed gegaan.



Even een moeilijk momentje

De volgende dag hebben we de vouwwagen opgebroken en om een uurtje of 20.30 uur waren we weer veilig thuis. Dat de buurt Fleur niet was vergeten werdt ons snel duidelijk. De stoeptegels bij het rekje achter ons huis was om getoverd tot een ware tekening. De kinderen hadden zich uitgeleefd en dat was erg fijn om te zien.

Weer thuis

Voor de rest zijn er door diverse mensen wensballonen opgelaten en op Curacau heeft iemand aan Fleur gedacht terwijl ze op het strandje liep waar Fleur zich niet ziek voelde. De brievenbus van ons huisje was ook niet overgeslagen, de bloemist weet nu ook weer waarom hij bloemen verkoopt, Nicole haar facebook klapte uitelkaar en dan hebben we het nog niet eens over de vele smsjes die we per telefoon kregen. Bij deze willen we ook iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes en het doet ons goed om te zien en te horen dat Fleur nog niet vergeten is.

Laafje Joost

Een jaar.....PAS of AL ??????

Nog een Ardennerblogje.......

8 augustus 2012.......een dag verwijderd van 9 augustus. Niets bijzonders voor de mensen in het dagelijkse leven, maar voor ons is dit toch wel een vreemde en rare dag met een hele dikke zwarte rand. Waarom??? 8 augustus 2011 was de laatste dag dat Fleur nog levend bij ons was. We zijn op een dagje na dus precies een jaar verder en ik kan jullie melden dat het een behoorlijk zwaar jaar was. We zijn er ondertussen ook achter wat de woorden "het heeft tijd nodig" betekend. Om alles weer in het gereel te krijgen en om de draad weer op te pakken, dat heeft inderdaad tijd nodig. Het liefst zie ik dat alles binnen nu en een een maandje of twee weer in kannen en kruiken zit, maar we zijn erachter dat dat niet gaat lukken. Toch laten we ons niet kisten en zullen er alles aan doen, hoe moeilijk dat soms ook is, om mee te draaien in de "gewone" wereld. Dit willen we graag en dat gaat ook echt weer gebeuren, maar dit heeft dus tijd nodig. Héél héél veel tijd.......jammergenoeg.




15 meter.......probleem!!!!!!!

Voor de rest is het op de camping erg raar. We hebben het naar ons zin, maar we missen Fleur. Toch proberen we het wel naar onze zin te maken. Gisteren bijvoorbeeld hebben we in de bergen van Durbuy Via Ferrata gedaan. Dit is een soort bergbeklimmen, alleen is er dan een route uitgezet met hulpmiddelen. Lijkt simpel, maar op het moment dat je 30 meter boven de grond hangt wordt het een heel ander verhaal. Roos heeft op een punt gestaan dat ze niet meer verder durfde. De hulp was onderweg, maar het feit bleef dat ze wel over de moeilijke hindernis heen moest, want teruggaan was helemaal geen optie. Ik stond achter haar en kon lullen wat ik wilde, maar er was geen beweging meer in het grietje te krijgen.



30 meter.......probemen opgelost.

Als een magneet stond ze tegen de rotswand aangeplakt, maar toen uit het niets vandaan schoof ze vooruit en zei dat ze verder ging en het hele parcour wilde afmaken. Haar drijfveer........ze zei dat Fleur bij haar was en dat die haar hielp. Een kippenvelmomentje, maar vol trots klom ik achter haar aan. Eenmaal boven was ze niet meer te stoppen en wilde nog een keer. Vervolgens liep ze met haar handen los over een trap die op een kleine 30 meter hoogte lag. Daarna wilde mevrouw nog een keer van de tokkelbaan. Deze lag maar liefst op een hoogte van 35 meter.



35 meter........een lachertje

Maar goed, het feit blijft dat het zowat een jaar geleden is en dat elke vezel in ons lijf pijn doet als we terug denken aan vorig jaar. De bedoeling was dat we morgen twee wensballonen zouden oplaten, maar ik las net per mail dat er wat problemen waren opgetreden met de levering. Jammer, maar wij laten de sterfdag van Fleur niet zomaar voorbij gaan. Wat wegaan doen is nu nog niet duidelijk, maar we verzinnen wel wat.

Laafje Joost en zijn vrouwen

Een Ardennenblogje.......

Zo daar is hij weer even. Het is ondertussen al heel wat daagjes geleden, maar dat heeft alles te maken met het werk, lopen, fitness en de vakantie en echt tijd vrij maken om te bloggen daar had deze jongen zin in. maar goed, we zitten ondertussen alweer een week op de camping en aangezien iedereen even is vertrokken zag ik een gaatje om iets op de te schrijven. "gewoon" even in een notendop vertellen hoe het hier gaat kan geen kwaad vond ik. Het antwoord op de vraag hoe het gaat is vrij simpel......het gaat, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd.

De heren doen deze was.......

Ten eerste hadden we totaal geen zin om te kamperen, maar omdat we met een anders stel zijn en Roosje er heel veel zin had hebben we besloten om toch te gaan. Nu we eenmaal staan zijn we blij dat we er zijn. We doen hier alles op het gemakkie en doen alleen maar dingen die we willen doen. Uiteraard missen we Fleur, maar op een bepaalde manier is ze toch elke dag aanwezig. Erg vreemd, maar vanaf de eerste ochtend zien we dagelijks een soort dolfijnentekening op het plekkie waar Fleur vroeger sliep. In het begin konden we het niet geloven en hebben we alles even goed nagekeken. De binnentent hing vrij van het buitendoek en er waren in de buurt geen stokken of stikkels te vinden die eventueel lekkages veroorzaakten. Nu zijn we eraan gewend en omarmen, hoe stom het ook klinkt, dit vreemde maar mooie verschijnsel. Oja, even voor de duidelijkheid, voorgaande jaren zat deze tekening er niet.

De camping is voor de rest prima. Er is voor de kinderen is er werkelijk waar de hele dag wel iets te doen. Van 10 uur 's-ochtend tot 10 uur 's-avonds. Dit hebben we nog nooit meegemaakt en dat maakt het verblijf hier ook wel erg leuk. Naast de camping ligt een héél groot bos,waar we uiteraard een stok hebben gevonden, en aan de andere kant ligt het riviertje de l'homme waar we met banden en bootjes vanaf kunnen varen.

Water....4 á 5 graden.....KOUD!!!!!!!!

Voor de grotere kinderen en vaders en moeders zijn er ook een hoop activiteiten. Wij, Sander, Thijm en ikke zijn van de week een keertje wezen mountenbiken. Niets bijzonders, maar ik had het nog nooit gedaan. We hadden wel gekozen voor de langst- 20 kilometer-, de zwaarste en naar horen zeggen ook de mooiste route. Bepakt en gezakt met rugtassen vol eten, drinken, telefoon, messen en zelf een navigaties kon onze tocht door de ruige Ardennen beginnen. Het was een zware tocht dat klopte wel, en hebben dingen gezien en gedaan die je normalieter nooit zou zien en nooit zou doen. De route was perfect aangegeven, maar wij kregen het voor elkaar op een bortje te missen. Vraag niet hoe het gebeurde, maar het gebeurde. Vol goede moed kachelden we verder en hebben over toch wel ietswat héél gevaarlijke richeltjes gefietst. Na een welverdiende pauze gingen we verder en kwamen we op een landgoed terecht met een verschikkelijk mooi huis. Dit was prive terrein, maar de bewegwijzering, achteraf de verkeerde, stond duidelijk die kant op. Eenmaal op het erf kwam de eigenaar naar ons toe en na wat tekst en uitleg kwamen we erachter dat we gigantisch van de route waren afgeweken.

Met stomheid geslagen kregen we te horen dat de goede vrouw het plaatse waar we stonden niet eens kende. Ohhhh....dat hebben wij weer. Vlug de Tomtom aangezet en volgens dat ding moesten we nog minsten vijtien kilometer fietsen over de normale weg. Dit betekende ook dat we al ongeveer 20 kilometer hadden afgelegd door erg ruig terrein. Dit was balen en aangezien de beentjes van Sander en mij al aan het verzuren waren zagen wij als een berg op tegen de terugreis. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben ongeveer 10 kilometer met de fiets moeten klimmen en de laatste kilometers ging bergafwaarts. Naar boven was echt een aanslag op ons lichaam, maar naar beneden was ook erg link. Met een snelheid van ongeveer 70 km vlogen we naar beneden. Dit was op dat moment een verademing, maar nu we erover nadenken ook erg onverantwoordelijk. De enigste bescherming die we hadden was een afgekeurd helmpje en mijn achterrem werkte ook niet naar behoren. Gelukkig is er niets gebeurd en kunnen we terug kijken op een héél, héél zware tocht die uiteindelijk een uitkwam op een kleine 35 kilometer. Uiteraard kregen we op onze flikker van de dames en hebben beloofd dat het niet meer zal gebeuren.

Nicole mag deze was doen.....

Naast deze ervaring zijn ook in een grot geweest, hebben een vogelshow bijgewoond, zijn in het kleinste stadje van de wereld geweest, hebben een middeleeuws feest bezocht enz enz enz. Van de week gaan ook nog eens een berg beklimmen/abseilen, doen mee aan een fakkeltocht en zullen Fleur haar sterfdag ook niet zomaar voorbij laten gaan. Naast alle activiteiten genieten we ook nog eens, hoe moeilijk we het soms ook vinden, van de omgeving en rusten lekker uit in een stoel voor de tent.

In het kleinste Stadje Durbuy

Iedereen een dikke knuffel van de vakantielaven en tot over 1,2 of 3 dagen.

Waar blijft die endorfine nou!!!!.....

Zo nu even een kort blogje over mijn hardloopprestaties. Het schema wat ik aanhoud is vol te houden, maar het is best pittig. Ik moet van mijzelf minimaal 3 keer per week hardlopen en als het even kan vier keer.

Daarnaast probeer ik ook nog eens mijn conditie op te vijzelen door twee keer per week in de sportschool rommelen. Niet dat ik daar veel doe, maar een beetje fietsen, lopen en roeien staat meestal wel op het programma. Alle beetjes helpen zou ik zeggen. Al met al ben ik per weer week een dag of vier, vijf in de weer.

Nogmaals, het is vol te houden, maar een hoop is ook afhankelijk van mijn werk. Zoals jullie weten ben ik een timmerman en dat is lichamelijk soms erg zwaar. Laats bijvoorbeeld stond ik in de stromende regen twee schuurdeurtjes af te hangen met als eindresultaat dat ik de rest van de dag als en natte druif verder moest. ’s-Avonds was ik dus gesloopt, waren mijn spieren behoorlijk koud en stijf met het resultaat dat ik eigenlijk geen zin meer had. Maar ja, Fleur had ook vaak geen zin in de chemo en toen riepen wij ook altijd “geen zin is geen reden”. Als ik daar dan aan denk dan kan ik niet anders en raap ik mezelf bij elkaar en ga dan toch iets doen. Eenmaal klaar, tsjaaaaa……dan ben ik blij dat ik heb doorgezet.

Toch is er iets wat ik niet begrijp aan dat hele hardlopen. De meeste mensen hebben maar over het stofje endorfine wat aangemaakt wordt tijdens het lopen. Dit is een stofje wat je gelukkiger en rustiger moet maken. Nou, en als ik het zo bekijk ben ik weer de gelukkige die dat endorfine dus niet aanmaakt en echt rustig word ik er niet van en kan tijdens het sjokken alleen maar denken dat ik mijn grote bek eens moet houden.

Toch heb ik wel het idee dat ik goed bezig ben. Normaal gesproken loop ik het rondje wat er in mijn hoofd zit en een keer per week zoek ik mijn grens op. Niet dat ik me dan kapot loop, maar na zo’n “zware” training merk ik aan mijn lichaam dat ik weer een stapje verder ben gekomen.

Daarnaast doe ik alles zelf. Ik het begin heb ik wat schema’s aangehouden van internet, maar al vrij snel was ik erachter dat dat niets voor mij was. De hele weg kijk ik dan op de klok en kan dan niet wachten totdat ik weer mag wandelen. Het schema werd ook steeds zwaarder en het idee dat ik twee keer 15 minuten moest lopen met twee minuten rust brak mij op. Ook heb ik na lang twijfelen besloten om me niet aan te sluiten bij de plaatselijk hardloopvereniging. Zo’n clubje werk waarschijnlijk erg goed. Je word verdeeld in groepjes en loop ook met mensen van jou niveau en uiteindelijk wordt je op een verantwoordelijk manier begeleid.

Klinkt allemaal fijn, maar wat mij tegen de borst stuit is het moeten. Ten eerste weet ik dat ik niets moet maar mag, maar aangezien ik niet heel veel tijd meer heb moet ik wel. En ik heb een pesthekel om elke keer te moeten. Lekker vaag weer, maar ik bedoel eigenlijk dat ik wil lopen wanneer ik het wil. Bij zo’n clubje moet je bijvoorbeeld om zeven lopen en dan moet je dus aanwezig zijn. En aangezien ik graag mijn eigen touwtjes vasthoud heb ik dus besloten om het op eigen houtje te doen. Nu loop ik wanneer ik dat wil. Dit kan dus om zeven uur zijn, maar het gebeurt ook wel een dat dat om half tien ’s-Avonds is.

Of dit slim is weet ik niet, maar verlopig kan ik jullie melden dat ik van de week 45 minuten heb gelopen en dat ik aan het eind nog over had. Een goed teken en ik was voor de eerste keer ook trots op mijzelf. 45 minuten lieve mensen, voor de een zal het een lachertje zijn, maar voor mij is dit al een hele prestatie. Nu nog maar een minuut of 90 erbij en ik ben er klaar voor. 90 + 45=135 minuten…135 minuten en dat binnen nu en twee maanden. Pffffftttt…..ik moet er niet aan denken en hoop ook snel dat mijn lichaam die endorfine weet te vinden.

Oja, en niet voor het een of ander, maar ik loop voor het goede doel. Diegene die nu al iets hebben gestort héél erg bedankt en ik hoop heel erg hard dat er nog veel meer bijkomt. http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

We zijn op zoek naar de maker van dit filmpje....

Zit je even voor de lol te surfen op het internet kom je ineens dit tegen. Wie dit heeft geplaats zouden we niet weten en uiteraard zijn wij op zoek naar de maker van dit mooie filmpje.

Laafje Joost

Pffffffttt.........

Zo het is weer een poosje geleden dat jullie iets van me hoorden. Reden hiervan is eigenlijk dat we toch weer het een en ander rondom Fleur hebben meegemaakt en dat hakt er dan emotioneel redelijk goed in. Zo goed dat ik weer een dagje terug was bij af. Geen fut meer hebben, waarvoor leef ik eigenlijk, waarom gebeurt dit precies bij ons enz enz enz. Eigenlijk zat ik stiekem toch weer een klein beetje diep in mijn putje. Ik maakte van een mugje weer twee olifanten en geloof me maar dat ik dat dan héél goed kan. Gelukkig was het maar een dagje, maar eer dat alles in mijn bovenkamer weer een beetje op orde is ben ik toch een paar dagen verder. Leuk om te lezen zullen jullie wel denken, maar wat is dan precies allemaal gebeurt dat het zo ver heeft kunnen komen.

We hadden de dag vóór Moederdag een uitnodiging gekregen van het Sophia kinderziekenhuis om op 16 juni, de dag vóór vaderdag, alle kinderen die in het tweede deel van 2011 zijn overleden te herdenken. Dit wordt georganiseerd door het ziekenhuis zelf en aangezien zij in mijn ogen gespecialiseerd zijn met het omgaan met dit soort situaties leek het ons verstandig om te gaan. Niet dat het nu erg bijzonder was hoor, maar toch was het fijn om stil te staan bij ons kindje. Haar naam werd hardop voorgelezen, we hebben een ballon opgelaten en we wilden héél graag een rondje over de afdeling maken. Tot zover ging alles nog goed, maar een volwassen iemand denk toch iets anders dan kinderen en dat maakt het soms erg zwaar.

Wij zaten daar voor onze Fleur, maar toen alle namen werden voorgelezen kon je een speld horen vallen. In een mum van tijd vlogen er 50 namen door de zaal heen en dan heb ik het nog niet over de mensen die zich niet hadden opgegeven. Even een klein rekensommetje; laten we gemakshalve maar eens zeggen dat het om 75 kindjes had kunnen gaan. Er zijn in 2011, in het hele Sophia, dus ongeveer 150 kindsjes overleden. Mensen en sorry voor mijn taal, maar het zijn er godverdomme wel 150 teveel. En dan te bedenken dat dit alleen nog maar in het Sophia is. Dit zijn keiharde cijfers en daar moet wat aan gedaan worden.

Vervolgens hebben wij de totaal gerenoveerde afdeling bekeken. Dit hadden we al eens gedaan, maar nu was het weer aangekleed met leuke dingetjes en dat wilde we graag zien. Het ziet er dus nu weer gezellig uit en ze proberen van uit de oncologie er dus echt wel alles aan te doen om het “tussenhaakjes” leuk te maken. In mijn ogen is dat aardig gelukt, maar de versieringen vergeet je snel als je alle piepjes van de infuuspalen hoort en wat me erg aangreep was de kleine baby die het niet naar zijn zin had. De kleine werd gedragen terwijl er van allerlei slangetjes verdwenen in het lichaam.  Jaja mensen, voor de meeste van jullie draait de wereld “gewoon” door en wij doen stinken ons best om weer terug te komen naar anno 2012, maar voor die ouders en kids in het ziekenhuis staat de tijd “gewoon” stil. Ze hebben geen keus en zij doen wat wij toen ook hebben gedaan en dat is hopen en nog eens hopen dat hun kindje niet door die sluipmoordenaar gepakt word.

Harde woorden, maar verdomme mensen het is wel zo. Wij zeiken liever over ons werk, over de koffie die niet lekker is, de zomer die maar niet wil komen en dan heb ik het nog niet eens over die achtelijk kut voetbal. Nederland ligt eruit….agossie toch wat sneu. Flikker toch een eind op. Als ik zo’n salaris had zou ik de poten uit me lijf lopen en zou waarschijnlijk ook nog eens een hele hoop geld weggeven aan onderzoeken die nodig zijn, want laten we eerlijk zijn voetbal is véél belangrijker dan die kinderen in een ziekenhuis…..of toch niet.

Maar goed, ik dwaal af. De dag na de herdenking was het gezellig vaderdag. Ik was het eigenlijk vergeten en stond ook raar te kijken dat Roosje met een gigantische doos naast me bed stond. Een mooie verwarmingslamp voor de veranda zat erin. Maar wat ik het meeste miste waren toch de tekeningen en frutsels van de kinderen. Roos is vorig jaar vertrokken naar de vrije school en daar word er aan moeder en vaderdag niets gedaan, omdat dat dat in hun ogen te commercieel is. Prima en houden zo, maar daar denk ik toch iets anders over. Ik miste dus de tekeningen en frutsels die de kinderen normaliter op school gemaakt zouden hebben. En dat, dat, dat is ehhhh…..niet leuk.

Zo en dat zijn dus maar twee kleine voorbeelden van wat er bij ons afspeelt. Het was fijn in het ziekenhuis, maar tevens een hard gelach. Ik ga nu even een rondje rennen, want mensen jullie weten het, de laaf gaat die Dam tot Damloop doen. Hoe het trouwens daarmee gaat en op hoeveel kilometer ik nu zit lezen jullie later wel. Allemaal een fijn weekend en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje joost

Rennen voor Metakids.......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer gaat het blog over de “Dam tot Dam” die ik ga lopen. Wie A zegt moet ook B zeggen vind ik, dus die 16,1 kilometer is voor mij. Hoe dat weet ik nog niet, omdat de conditie van deze laaf slechter is dan de gemiddelde Nederlander. De loop is op zondag 23 september 2012 en dat betekend dat ik vanaf nu nog maar 3 maanden heb om te trainen. Volgens kenners moet het te doen zijn, maar het zal niet meevallen. Ik ben vrij nuchter en denk erg simpel. 16 kilometer in drie maanden betekent dat ik eind juni 5 kilometer moet kunnen lopen en eind juli 10 en tot slot eind augustus 15. Over die laatste kilometer maak ik me niet druk.

Elke maand 5 kilometer erbij is niet iets dat je zomaar doet. Mijn streven is om minimaal 3 keer per week te trainen en als het even kan 4 keer. Wees allemaal niet te benauwd dat ik te veel doe, want dat is niet de bedoeling. Ik doe het rustig aan en neem zeker ook de rust die mijn lichaam nodig heeft.

Naast het trainen, rusten en werken heb ik van de week ook even de tijd gevonden om een profiel bij Metakids aan te maken. Waarom??? Ik heb een startbewijs van hun gekregen, waar ik erg blij mee ben, alleen word er van mij verwacht dat ik zoveel mogelijk geld ophaal. Geld voor onderzoek voor kinderen die lijden aan een stofwisselingsziekte.

Mijn vraag naar jullie is of jullie mij financieel willen steunen door een donatie te doen op deze site. Je kan online storten vanaf 10 euro. Ik kan niet in ieders portomonee kijken, maar uiteraard hoop ik dat iedereen véééél meer gaat storten. Van de 100 mensen die voor metakids lopen ligt het streefbedrag rond de 1000 euro. En je raad het al, Joost zal Joost niet zijn en zelf hier leg ik de lat ietsiepietsie hoger, want mijn streefbedrag is 1500 euro. Een mooi bedrag, maar diep in mijn hart hoop ik veel meer op te halen.

Waar kunnen jullie storten??? Rechts bovenaan dit blog staat een plaatje van de Dam tot Damloop. Als je daarop klikt kom je automatisch op mijn pagina van metakids terecht.

Wat ik ook wil vragen is of iedereen mij wilt helpen om dit blog http://www.joost-nicole.blogspot.nl/ of mijn pagina van Metakids www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/ te promoten. Kopieer deze sites en plak ze in je sms, whatsup, hyves, facebook, e-mail, twitter enz enz enz, want hoe meer mensen dit weten hoe meer geld we binnen halen voor de zieke kinderen.

Want lieve mensen laten we eerlijk zijn, of het nu om kanker of een stofwisselings ziekte gaat maakt nu even niet uit. Het feit is en blijft dat een kind fijn en onbezorgd moet kunnen opgroeien en simpelweg niet hoort te knokken tegen een verschikkelijke ziekte waar de dood vaak het eindresultaat is.

Voor nu welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Hoe gaat het nu ????......

Op dit moment wordt er met regelmaat aan ons gevraagd hoe het gaat. Het antwoord is dan meestal “goed”, maar als wij dit zeggen dan menen we dit niet altijd. Begrijp het niet verkeerd, maar wat zouden we het graag goed hebben. Ik had het er met Nicole vanavond nog over en zei tegen haar dat het nu best goed met ons gaat. Dat klopt ook, maar best goed is niet goed goed. Als het goed goed gaat ben je tevreden en kan je volop genieten van je leven. Bij ons is dat nu juist net het probleem. Geloof me maar dat we genieten van het leven, maar volop…..nee dat lukt ons niet en wij vragen ons af of ooit nog kunnen genieten zoals 4 jaar geleden.

Wij hebben allebei onze ouders nog, maar als het goed hebben de luitjes ook niet het eeuwige leven. Als zij ons verlaten vinden we dat uiteraard niet leuk, maar wij denken dat je daar op ten duur wel vrede mee kan hebben. Je ouders horen immers eerder te gaan. Je kindje verliezen is daarin tegen denk ik wel iets anders. Ik kan daar geen vrede mee hebben en weet zeker dat ik dat ook nooit zal doen. Dat betekend ook dat je niet volop kan genieten van je leven. We halen wel alles uit de kast om er toch nog iets moois van te maken, maar de wond die wij hebben zal nooit genezen. Soms zal er een kleine korst overheen zitten, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Dit velletje barst op dit moment elke dag wel een paar keer open.

Voorbeeld:

We nemen een willekeurige dinsdag in het jaar 2009. De zon schijnt lekker, ik ga werken en nadat Nicole de meiden heeft weggebracht vertrekt zij ook richting haar werk. We vermaken ons allemaal prima en uiteindelijk worden de meiden door opa en oma opgehaald uit school.

Ik werkte toen nog tot 4 uur en de verwachte thuiskomst was een half uurtje later. 9 van de 10 keer stond Fleur dan aan de voorzijde van het huis met een stel meiden te wachten totdat ik thuis kwam. “HA FLEUR” of  “HEEEE JIJ” riep ik dan en als ik de kans kreeg liet ik haar ook schrikken met het gevolg dat er vloed van lelijke op mij terecht kwam. Lachen, gieren en brullen natuurlijk en daarna kreeg ik een dikke knuffel en vervolgens gingen de meiden weer weg om de rest van de wijk onveilig te maken.

Zo tegen kwart over zes kwam Fleur weer boven water en rommelde weer wat aan de voorzijde van het huis of was aan het spelen op het dek. Ze wist dat haar moeder elk moment thuis kon komen van haar werk en ook die verwelkomde ze altijd. Wat Nicole altijd riep zou ik niet weten, maar ongetwijfeld zal het woordje “HE LIEFFIE” of “DAG SCHATJE” van me wel geroepen worden. Vervolgens kreeg ook Nicole een dikke kus en knuf en in plaats van verder te spelen ging Fleur meestal mee naar binnen om te eten.

Nu nemen we een willekeurige dag in april 2012. De zon schijnt ook nu lekker en Nicole en ik gaan allebei weer werken. Waar Roos is…..Roos die zit “gewoon” op school en word halverwege de middag weer door opa en oma opgehaald. Ik werk tegenwoordig weer tot half vijf en tegen de tijd dat ik thuis ben is het dus vijf uur. Het straatje voor het huis is leeg en als ik binnen kom geef ik Roosje een kus en ga douchen. Tegen de tijd dat Nicole thuiskomt zitten de meeste mensen al aan tafel met het gevolg dat ook zij een lege buurt oploopt. Bij binnenkomst krijgt Roosje en ook ik een zoen en dan gaan we eten.

Het enigste verschil tussen 2009 en 2012 is dat onze Fleur er niet meer is. Telkens als we thuis komen wordt het dunne velletje opengescheurd en als het een beetje tegenzit blijft die wond een aantal uur open. Vervolgens gaat tijdens het eten de telefoon of komt er iemand langs en de vraag die dan meestal wordt gesteld is “hoe gaat het met jullie???”  

Laafje Joost

De Laaf gaat voor 16,1 kilometer........

Iedereen die mij een kent weet dat ik totaal niet sportief ben aangelegd. Ik word al moe bij de gedachte dat ik achter een bal moet aan lopen en daarnaast heb ik een hekel aan teamsporten. Laat ik het anders zeggen, teamsport zal best leuk zijn, maar ik wil me niet vast pinnen op een “verplicht” wekelijks uitje richting een training/wedstrijd. Daarnaast hou ik alles maar een maand of 3 vol en ben ik er wel klaar mee. Toch heb ik in het verleden genoeg uitgeprobeerd. Voetbal, badminton, wandelen, vechtsport, fitnes, hardlopen, skeeleren, fietsen, mountainbiken, boksen etc etc etc. klinkt allemaal sportief, maar ik ben wie ik ben en het zal wel aan mij liggen, maar sporten is “gewoon” niet mijn ding.

Toen ik een jaartje of 16 was kwam ik in aanraking met het uitgaansleven. Ik heb veel gelachen, veel gedaan en veel héél veel bier gedronken. Daarnaast rookte ik ook nog enorm veel. Gelukkig leerde ik op mijn 19^de Nicole kennen en zij was enigszins mijn redding. We deden leuke dingen samen en zij trapte zo nu en dan eens op de rem over mijn drankgebruik. Denk nu niet dat ik alcoholist was, dat zeer zeker niet, maar ik vind het “gewoon” lekker en na twee drankjes gingen meestal de remmen los. Jaren later gingen we samen wonen, trouwen, verhuizen en kregen we kinderen. Huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen. We hadden het best goed voor elkaar vond ik. Roken deed ik niet en dat drinken was een heel stuk minder.

Tot Fleur ziek werd. Eerst kreeg ze diabetes en gelukkig konden we na een anderhalf jaar zeggen dat we haar perfect onder controle hadden. We wisten precies hoe we moesten handelen bij sporten, te hoge of te lage waardes, stress en spannende momenten. Met andere woorden, Fleur was Fleur weer en de diabetes hoorde “gewoon” bij haar. Vervolgens kwam die gore, vieze tering kanker om de hoek kijken en dat was achteraf gezien het begin van het eind. Het grietje moest talloze operatie ondergaan, liters chemo’s werden erin gepompt, vele onderzoeken moest ze ondergaan, 53 bestralingen kreeg ze en dan heb ik het nog niet eens over de honderden pillen die ze moest slikken en de verschrikkelijke bijwerkingen die de kanker met zich meebrengt.

Toen we te horen kregen dat Fleur kanker had stortte onze wereld ook volledig in. Nicole, Roos en ik verwerkte ieder hun verdriet op zijn manier. Ik kwam in aanraking met dit blog en ging de eerste negen maanden erg laat naar bed. Daarnaast greep ik ook steeds makkelijker naar een biertje. Eerst 1, toen 2 en vervolgens was ik de tel kwijt. Door de alcohol sliep ik prima en op het werk had ik er weinig last van. Ik wist dat dit niet de juiste oplossing was, maar ik voelde me er toen wel prettig bij. Maar ja, 9 maanden lang 3 á 4 uurtjes slaap per dag en de nodige biertjes houd niemand vol.

Uiteindelijk is Fleur overleden en langzaam maar zeker kwam ik steeds dieper in de put te zitten. Op mijn werk ging het niet lekker waardoor het thuis ook niet lekker liep en daarnaast was ik futloos en zat als een oude lul op de bank mijn tijd te verdoen. Ik lette niet meer op en vrat wat ik wilde en spuugde nog steeds niet in het bier. Totdat Nicole zei dat het zo niet meer langer kon. Ze zei letterlijk “Fleur heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker, terwijl ze dat niet wilde en wij…..wij vreten ons op deze manier nog eens de dood in”. Harde woorden maar ze had wel gelijk. Ik ging op de weegschaal staan en die gaf uiteindelijk100.3 kilo aan. Tering…..da’s niet goed. Nicole en ik zijn toen gaan opletten met het eten en hebben allebei gewerkt aan onze conditie. Gevolg is dat ik ruim 10 kilo kwijt was, maar zoals ik net al schreef ik houd niets lang vol. Ondertussen ben ik weer 5 kilo aangekomen en daar baal ik van.

Waar ik nu naar toe wil met dit blog is het volgende. Ellen Kruier, de begrafenisondernemster, heeft mij benaderd met de vraag of ik zin had om op 23 september 2012 mee te lopen met de “Dam tot Damloop” Nu wist ik niet wat dat precies was, maar uit een klein rondje op internet blijkt dit het grootste hardloop evenement van Nederland te zijn. De start is op de Prins Hendrik Kade in Amsterdam en de finish is ergens in Zaandam. 16,1 kilometer verderop. Mensen 16,1 kilometer…..pffffft als ik daar aan denk val ik prompt in slaap. Toch heb ik gisteren besloten om mee te gaan doen. De redenen waarom ik ja heb gezegd is het volgende,

• Ten eerste ik doe het voor mij zelf, ik moet afvallen, moet wat aan mijn conditie doen en wil “gewoon” weer beter in mijn vel gaan zitten.
• Ik doe het ook voor Fleur, deze griet heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker terwijl ze daar niet om gevraagd had. Daarnaast heb ik haar op het sterfbed beloofd dat ik geen/minder bier zou gaan drinken en dat ik er alles aan zou doen om er hier wat van te maken.
• Als laatste doe ik het voor het goede doel. Ellen Kruijer is benaderd door Metakids en die stellen 10 hardloopplaatsen beschikbaar.

Zo, het is een heel verhaal geworden, maar vanaf nu probeer ik mijn roer definitief om te gooien. Ik heb 4 maanden de tijd om te trainen en ik weet nu al dat het een zware kluif gaat worden. waarschijnlijk zal ik wel wat dalen tegenkomen, maar de drie punten van hier boven zijn mijn drijfveren. Ik zal er alles aan doen om die 16,1 kilometer te lopen. Het enigiste wat ik van jullie vraag is of jullie er over na willen denken om mij te steunen. Dit steunen kan gebeuren door mij te gaan sponsoren. Het geld wat word opgehaald is bestemd voor Metakids. Hoe en wat er verder gaat gebeuren is mij nog onduidelijk, maar binnenkort weet ik meer. Ik ben ondertussen wel lid geworden van de sportschool en ben buiten al voorzichtig begonnen met hardlopen.

Uiteraard willen jullie ook weten wat Metakids nu precies is. In Nederland worden er per jaar 800 kinderen geboren met een stofwisselingsziekte. Driekwart van het overlijdt voordat ze volwassen zijn. Inmiddels weten we dat er meer kinderen sterven aan een stofwisselingsziekte dan aan kanker. Onderzoek is de enige oplossing!!! http://www.metakids.nl/

Voor mij genoeg redenen om me te doen aan de Dam tot Damloop.

Groetjes van de hardlooplaaf en ik houd jullie via dit blog op de hoogte van mijn vorderingen.