Het is bijna het zover.....



Kiekeboe

Een boom voor het leven.....

Even een korte inleiding,

Toen we 12 april te horen kregen dat Fleurtje niet meer beter zou worden lag er een aantal dagen later een kaart in de bus van iemand met de vraag of we het misschien een mooi zouden vinden om een boom te planten voor Fleur. Dit vonden we uiteraard een mooi gebaar, maar om de een of andere reden hebben we hier nooit op gereageerd. We hadden het simpelweg te druk met het hele gebeuren rondom die vuile vieze rotte kanker.

Een maand of 5 / 6 later kregen wij een brief van de KWF kankerbestrijding met de mededeling dat we ons op 26 november 2011 mochten melden in Dronten, want daar zouden wij in het Wilhelminabos een boom voor Fleur mogen planten. Dit aanbod vonden wij erg mooi en hebben gemaild dat we zouden komen.

Wat wij niet wisten en waar we per toeval achterkwamen is dat je deze boom moest kopen. De uitnodiging was al binnen en het enigste wat wij moesten doen was erna toe gaan. Dus de vraag die wij hadden was nu “wie zit hierachter” Nicole haar raderen gingen weer draaien en ze heeft de kaart, die we toen hebben gekregen, opgezocht. Er stond een naam onder en toen wisten we vrijwel zeker wie hier achterzat. Na nog een eenvoudig telefoontje was het ons duidelijk en wisten zeker we wie de lieve dader was.

Nu de grote dag,

Zaterdag 26 november, gisteren dus, was het moment daar en moesten we in alle vroegte de auto in, want om 10 uur moesten we ons melden bij de pakeerplaats van Walibi Flevo. Daar stonden enorm veel bussen klaar die ons naar het Wilhelminabos zouden vervoeren. In de bus zelf hadden we de brief nog eens nagelezen en daar kwamen we erachter dat we konden kiezen uit vijf verschillende bomen. Een berk, beuk, eik, grove den, lijsterbes of linde. Mijn eerste ingeving was de eik, want naar mijn idee is dat een mooie, grote, sterke, stevige boom die heel oud kan worden. Nicole was het hier wel mee eens dus de keus was definitief op de eik gevallen.

Bij het bos werden we uit de bus geknikkerd en na een “ziekenhuis” bakkie thee en koffie moesten we gewapend met een ballon naar de gedenkplek. Bij deze plek aangekomen, die vol met glazen zuilen staat, hebben we onze vrienden uit Rhenen opgezocht die een boom gingen planten voor hun Isa. Tsja…..daar sta je dan. Helemaal opgeslokt in de mensenmassa van 1200 man. Om elf uur startte het programma wat bestond uit liederen, gedichten en verhalen. Toen dit allemaal voorbij was, was er een minuut stilte en na die minuut werden alle ballonnen losgelaten.

Niets bijzonders zou je denken, maar niets is minder waar. De toespraken, liedjes en gedichten vond ik persoonlijk niet erg interessant, maar die minuut stilte kwam wel even binnen. Uiteraard moest ik aan Fleur denken, maar de gedachten dat we daar met 1200 mensen stonden en dat ieder daar staat met zijn of haar verhaal over kanker was erg raar. Je kon een speld horen vallen, zo stil was het. De enigste die bezig was, was de wind. Deze speelde met die duizend ballonnen en dat was mooi. Toen de minuut voorbij was zochten de ballonnen het luchtruim op en dat was in een woord fantastisch.

Het moment dat de zuilen, waar alle namen op staan, werd onthult was een beetje rommelig. Drie zuilen die vol staan met namen van mensen die overleden zijn aan kanker en 1200 man die hun dierbare even willen zien staan. Nee, dit onderdeel was eigenlijk super slecht geregeld. Na lang wachten en een beetje trek, duw en porwerk stonden we vooraan en zagen we inderdaad de naam van onze lieve kleine dochter en grote zus staan. Het was vreemd, maar toch ook wel fijn. Vreemd, omdat het niet klopt en fijn, omdat het toch fijn is dat er mensen zijn die dit voor ons geregeld hebben.



Had het liever niet gezien.





Fleur en Roos samen



Na de onthulling was het tijd om de eik te planten. Per toeval dachten onze vriendjes precies hetzelfde dus gewapend met twee eiken zochten we een mooi plekje op waar we onze kanjers konden planten. Ook dit is vreemd, maar het warme gevoel dat door mijn kop en lichaam stroomde voelde goed aan. Nicole en Roos zo bezig zien zijn vond ik meer dan fijn en dat was dan ook het enigste moment van de dag dat ik een keer moest slikken.

dit was mooi.

De bedoeling is nu dat alle bomen gaan groeien en samen een mooi bos gaan vormen en de mensen die willen gaan kijken moeten het met de glazen zuilen doen die ergens in het bos staan. Toch hebben we een blauwdraadje aan de boom gehangen en gaan in het voorjaar nog eens terug om alles even goed te bekijken.

Al met al was het een fijne bedoeling en zijn we blij dat Astrid en Wouter ons dit kado hebben gegeven. Het was en is een bijzonder bos en het is meer dan de moeite waard om er eens naar toe te gaan.

Joost, Roos, Nicole en boom Fleur

Laafje Joost

Aan ons lag het niet.....

Daar is hij weer met een vervolgblog van het schilderij Flower Power 4 & 5. Zoals jullie begrijpen zijn we rete blij dat het schilderij binnenkort naar huis komt en als we ooit de woonkamer hebben opgeknapt krijgt het een mooi plekje aan de muur. Toch hadden Nicole en ik besloten om er nog iets meer mee te doen. De heren uit Zwolle gaven te kennen dat het misschien wel een idee was om het nog eens te veilen. Dat leek ons inderdaad een mooi iets, want Fleur haar bedoeling was immers om er zoveel mogelijk geld mee op te halen.

Nee heb je en ja kan je krijgen denk ik altijd, dus deze jongen had een mailtje gestuurd naar Kika en de veilingmeester van Sotheby’s met de vraag of ze het iets vonden om het schilderij nogmaals in de veiling te gooien. De enigste voorwaarde die Nicole, Roos en ik hadden was dat wij de wettelijke eigenaar blijven en dat we wel willen weten waar het terecht zou komen.

Gisteren kreeg ik al een mail terug met de mededeling dat Kika het wel een mooi idee vond, maar dat het toch iets wat te gecompliceerd was. Het is erg jammer, maar het feit blijft dat Fleur er zoveel mogelijk geld mee op wilde halen en dat betekend dat de raderen nog steeds doordraaien.

Word vervolgd….

Even blog over Roosje.....

Zo laten ik dit blog eens benutten om te vertellen hoe het met Roos gaat, want die hebben we ook nog. Het antwoord is vrij simpel. Ook zij heeft ups en downs. Afgelopen zondag bijvoorbeeld had ze aan het einde van de dag een down.

We mochten ons om elf uur ‘s-ochtend melden bij een verjaardag en tot onze stomme verbazing werden wij uiteindelijk meegenomen naar het omniversum om daar twee mooie films te bekijken. Vervolgens moesten we ook mee naar een Italiaans restaurant in Scheveningen, waar het eten meer dan lekker was. Klinkt leuk, lekker en gezellig en dat was het ook.

Hoe het dan gebeurt dat weet niemand, maar ineens sloeg Roos haar humeur ietsje om. Ze werd stiller en stiller en haar gezicht stond op half zeven. We vroegen wat er was en ze zei dat ze Fleur miste. Wat je op dat moment dan moet doen is vrij moeilijk. Tegen haar praten heeft geen zin en op goed bedoelde adviezen zit ze ook niet te wachten. Het enige wat je kunt doen is haar even vastpakken en dat is wat Nicole dan ook heeft gedaan.

Uiteraard heeft het grietje ook de nodige ups en dat is fijn om te zien. Ze is niet op haar mondje gevallen en het lijkt wel of de scherpe opmerkingen die Fleur had nu door haar gezegd gaan worden. Naast die bijdehante opmerkingen heeft mevrouw ook haar haren laten inkorten. De kapster kwam langs en ze was vastbesloten…..er moest een heel stuk van af. De hele week heeft ze het geroepen en gisteravond was het dus zover. De schaar ging erin en eerlijk is eerlijk het was een goede keus. Jaja….de foto komt nog.

Op school doet ze het wel aardig. Ze heeft het naar haar zin, alleen het naar school gaan is best wel eens vervelend. Pijn in de buik en niet lekker zijn dan wat kwaaltjes, maar negen van de tien keer lost dat zichzelf wel weer op. Eenmaal thuis is ze erg veel te vinden bij buurvrouw Suus. Ze vind het thuis ook wel leuk, maar ja, bij de buuf is meer te beleven, want die heeft drie jongens. Soms doet dat wel zeer, want dan merk je dat ze Fleur mist. We laten haar meestal maar gaan, want haar tegenhouden, wat we wel eens doen, dat werk alleen maar averechts.

Voor de rest slaat ze zich er als een bikkel doorheen. Nicole en ik zijn in ieder geval trots op haar en wat een ander ervan vind. Tsjaa….dat maakt me eigenlijk geen ene reet uit.

Laafje Joost

Flower Power 4 & 5.......komt terug naar huis......

Vandaag precies een jaar geleden hebben Fleur en Ansjel met zijn tweetjes een schilderij gemaakt voor Kika. Uiteindelijk is het verkocht voor 4500 euro en daar zijn wij meer dan trots op. Toen het schilderij geveild was wilde ik graag weten waar het was gebleven. Ik heb er nooit naar gezocht, maar sinds het overlijden van Fleur werd die drang om te zoeken steeds groter.

Ruim twee weken geleden was ik er klaar mee en heb gebeld met Kika. Een week later was er nog een telefoontje nodig en eigenlijk liep ik daar tegen een dikke muur op. Ik kon een mailtje met mijn verzoek sturen naar het algemene e-mail adres en dan zou het wel bij de juiste persoon terecht komen. Enig sinds teleurgesteld hing ik op en na logisch nadenken heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben via via aan het nummer van Sotheby’s gekomen.

Daar heb ik telefonisch verteld wat ik van plan was en ze beloofde me nog dat ik diezelfde dag teruggebeld zou worden. Hier was niets aan gelogen en de veilingmeester Mark Grol zelf nam contact met mij op. De goed man zat op dat moment in Parijs en vond mijn verhaal wel mooi en gaf de e-mails van de juiste mensen van Kika. Eenmaal opgehangen heb ik even zijn naam gegoogle en kwam er achter dat Mark Grol de directeur van Sotheby’s was. Daar schok ik wel van maar ik was vast besloten en ging door met de zoektocht naar het schilderij van Fleur.

Het mailtje wat ik naar Kika heb gestuurd heb ik met dieplood in mijn schoenen gemaakt, maar na twee dagen kreeg ik het antwoord dat ze inderdaad wisten waar het was, maar dat ze me niet konden beloven of die, man / vrouw / instelling of bedrijf in zee wou gaan met mijn verzoek. Mijn verzoek was vrij simpel, ik wilde weten of ik het schilderij nog een keer in het echt kon komen bekijken. Als ze niet hieraan mee wilde werken, wat ik goed kon begrijpen, wilde ik wel dat Kika zou vertellen wat er ondertussen met Fleur was gebeurt. Naar mijn idee had de koper hier alle recht op en ik wilde ze nogmaals het gevoel geven dat we erg blij waren dat ze het hadden gekocht.

Nadat het mailtje weg was kon ik niets meer doen dan afwachten en stiekem wist ik dat de koper nooit op mijn verzoek zou ingaan. Maar ja, niet geschoten is altijd mis denk ik altijd. Tot vanmiddag mijn mobieltje afging en ik een bedrijf uit Zwolle aan de lijn kreeg. Ik snapte niet wat en wie ik aan de lijn had, maar ze zeiden dat me dat snel wat duidelijker zou worden. De mensen die ik aan de lijn had waren dus de kopers en waren zeer verrast dat ik contact zocht. Ik begreep dat ze direct verliefd waren op het schilderij en ze al hun zinnen erop gezet hadden. Toen ik hoorde dat ik mocht komen om het te zien liepen de emoties bij mij wel erg hoog op. YESSSS…….het is me gelukt en kan dus het kunstwerk van mijn kleine meisje nog één keer zien, dacht ik nog.

Daar waren de heren aan de andere kant van de lijn het niet helemaal mee eens en kreeg toen ook nog eens te horen dat ze met de directie hadden besloten om het schilderij kado te geven aan ons. Praten kon ik niet meer en dit was wel het laatste wat ik had verwacht. Ze zouden me nog een mail sturen en dat was zeer verstandig, want ik was letterlijk lam geslagen. Ik heb direct Nicole en Ansjel gebeld en toen ik weer thuis was heb ik de mail gecheckt en heb nogmaal met het bedrijf gebeld. Ik droomde dus niet en Nicole, Roos en ik moeten binnenkort naar Zwolle toe om te kijken hoe het hangt en krijgen dan vervolgens het stuk echt mee naar huis. Jullie snappen dat we super blij zijn en we het bedrijf in Zwolle zeer dankbaar zijn voor dit prachtige het kado.

Flower Power 4 & 5 hangt in een bedrijfsrestaurant van Zwolle

Een gelukkig Laafje

Fleur, Ansjel en Kika....

Zo, en nu iets over de zaterdagavond. Ansjel, Fleur haar schildersmaatje, is langsgeweest en het dit was erg fijn en zeer bijzonder. Fijn, omdat deze dame "gewoon" een leuke frisse dame is en bijzonder, omdat ze heel wat van plan is. Wat ze precies van plan is daar kan ik nu nog niet teveel over vertellen, maar wat ze gaat doen heeft te maken met Fleur en Kika.

Ik heb Ansjel vanmiddag nog gesproken en heb in overleg met haar besloten om nog heel even te wachten met een blog. Zodra ik groen licht krijg maak ik hier bekend wat de bedoeling is en heb dan ook ieders hulp hard nodig om er iets moois van te maken. Nicole en ik zijn in ieder geval razend enthousiast.

Voor jullie is het nu nog allemaal erg vaag, maar dat er iets gaat gebeuren is zeker en wij gaan er alles aan doen om Ansjel daarbij te helpen. Wat Nicole en ik niet wisten is dat Fleur hiervan af wist en ook in deze hoek dus een vinger in de pap had. En dat.....dat maakt de hele handel zo bijzonder.

Word vervolgd....

We zijn weer uit het dalletje......

Wat ik niet had verwacht waren de reacties, de telefoontjes, de mails en sms-jes die loskwamen na het vorige blog. Het was fijn, maar het feit blijft dat Nicole en ik de hele handel in ons hoofd zelf moeten opruimen. Dit opruimen is ondertussen gebeurt en we voelen ons weer goed. Dus de externe hulp......nee.....dat is verlopig nog niet nodig. Wij hebben een club mensen om ons heen verzameld met wie we goed kunnen praten en daar zijn wij bijzonder trots op. Praten hebben we de afgelopen 2 dagen dus veel gedaan met het gevolg dat we weer uit het dalletje vandaan zijn.

Maar ja, de vraag die veel mensen denk ik nu hebben is "hoe komt het nu dat je ineens naar beneden kukelt". Het antwoord is dat we dat niet weten en dat zomaar gebeurt.

Gisteren ging Nicole naar beneden en als eerste trof ze een dooie vogel aan. Ja lieve mensen, onze parkiet Luna is gisteren overleden. Hij deed de afgelopen dagen al erg vreemd, want het rijen op attributen deed hij niet meer. Rijen op attributen??? jaja jullie lezen het goed. Onze vogels was denk ik verslaafd aan seks en dat lieg ik niet. Luna pakte alles aan om er een mooie dag van te maken. Of het nu zijn voerbak, propje papier of een snoepstengel was, het beestje gebruikte alles om klaar te kunnen komen. Uiteraard hebben we hier erg veel om gelachen. Nicole heeft het dit keer aan Roos verteld, omdat ik dit soort dingen niet tackties kan overbrengen. Toch moest Roos erg huilen en na een kort overleg was het duidelijk dat ook Luna in de voortuin begraven moest worden en niet in de groenbak mocht verdwijnen.

Vervelend, maar dit was uiteraard niet de druppel voor een rotte zaterdag. Wat het wel was zou ik nog niet niet weten. Bij mij kwam dit nare gevoel ineens naar boven en op dat soort momenten kruip ik achter de computer. Muziekje hier en een muziekje daar en klaar is klara en de sluizen gingen open. Ik heb op dat moment besloten om mijn gevoel op papier te zetten met het gevolg dat vele mensen reageerden en contact zochten. Nicole daarin tegen voelde zich ook meer dan klote en heeft bijna de hele zaterdag lopen huilen. Ook zij kon hier niets aan doen en liet alles maar over zich heen komen. Het zal er wel bij horen en laten dit soort dingen dus maar "gewoon" gebeuren.

Laafje Joost

Wil je weten hoe ik me voel...."gewoon" KLOTE!!!!!!

Het enigste wat ik wil is mijn meisje terug en de draad van 3 jaar geleden weer oppakken. Dus geen blogs, geen bestralingen, geen koppijn, geen dokters, geen gezeik, geen slapeloze nachten, geen diabetes, geen kanker, geen amuputie, geen zware gedachtes, geen chemo's, geen ziekenhuizen, geen nieuwe vrienden, geen nagesprekken, nee het enigste wat ik wil is die draad van 3 jaar geleden.

Maar ja, het was ons niet gegunt met het gevolg dat ik me op dit moment meer dan zwaar klote voel. Het liefst wil ik dat er iemand een verkeerde opmerking maakt, want die kan ik dan even lekker inelkaar rossen, maar ja.....daar schiet ik niets mee op dus doe je dat niet.

Alles doet me zeer, mijn hart huilt en mijn kop zit barstens vol met dingen eruit moeten, maar ik kan stomweg niet logisch nadenken. Hoe ik nu met dit gevoel moet omgaan.....en hoe ik de zooi in mijn hoofd op een rijtje moet krijgen.......zeggen jullie het maar.

Ik hoor het graag.

Een pijnlijke verandering.....

Zo mensen daar ben ik weer. Het is vrijdagavond en precies 101 dagen geleden is Fleur overleden. 101 dagen, het lijkt niet veel en dat is het ook niet, maar mij gevoel zegt iets anders. Wat kan er in 101 dagen nu veranderen zou je denken. Niet veel kan ik melden, want we voelen ons nog net zo klote als toen, maar toch is er iets veranderd. De meeste mensen staan hier niet bij stil, maar elke week loop ik tegen die rotte berg van muziek aan.

Muziek, ja muziek. Niets bijzonders, maar als ik de top 40 hoor dan hoor ik de liedjes die 101 dagen geleden werden gedraaid niet meer. Ze zijn niet meer hot dus verdwijnen ze langzaam uit de lijst. Het leven gaat door en de muzieklijst dus ook. Het is vreemd dat weet ik, maar op dit moment kan ik de gehele dag de radio aanhebben en is er geen één nummer die linkt naar Fleur. Persoonlijk vind ik dat erg jammer en op een bepaalde manier doet het nog zeer ook.

Conclusie, het leven gaat door netzoals de muziek, dat werd me vandaag weer eens duidelijk.

Voor de rest wens ik iedereen een fijn weekend toe.

Dikke knuffels van laafje Joost.

Fleur zit in mij getatoeëerd......

Vandaag was voor mij persoonlijk een spannende dag, want de tatoeage die ik vrijdag 17 juni heb laten zetten werd vandaag afgemaakt. Niets bijzonders, maar dit keer werd wel het as van Fleur erin verwerkt. Ik heb even het oude blog opgezocht, want daar staat de volledige omschrijving bij.

De tatoe zonder as.


Om te beginnen vond Nicole de linkerboven arm een mooie plek, omdat die dichter bij je hart zit dan rechts. Ook was al snel duidelijk dat er iets met lotusbloemen gedaan moest worden. Dit komt waarschijnlijk door het feit dat we alleen maar tekeningen van bloemen hadden. Daarnaast wilde ik ook dat Roos betrokken werd in het plaatje. Vandaar de twee bloemen. De bovenste bloem is dus Roos en dat is te zien aan de letter R die in het midden staat. 

De onderste bloem is van fleur en die bestaat ook uit elf blaadjes. Elf blaadjes is de leeftijd van Fleur. Ook zit de letter F in de bloem verstopt. Nou ja, niet precies in de bloem maar er net boven. Hij vliegt als het ware in een vlammenzee omhoog. Omhoog naar de plek waar ze nu is. Deze vlammenzee verbindt ondertussen bijde bloemen met elkaar wat inhoud dat de meiden voor altijd bij elkaar blijven.



Zonder as van Fleur

Met as van Fleur



De tatoe met as,

Zoals jullie zien zijn er een aantal dingen in veranderd. Om te beginnen zijn alle blaadjes dicht en is de letter R van Roos ietsjepietsie dikker gemaakt. De letter F van Fleur is dit keer wel omlijnt, omdat het toch iets te moeilijk te vinden was. Die omlijnning is op de foto bijna niet te zien, maar ik heb met eigen ogen gezien dat het is gebeurt. Daarnaast is te zien dat de vlammenzee, zowel links als rechts, wat groter is geworden. Deze plekjes hadden we toen opengelaten voor eventuele extra levensblaadjes. Dit heeft niet zo mogen zijn dus jullie begrijpen wel hoeveel pijn en wat een rot gevoel ik van binnen had toen we besloten hadden dat we die twee plekjes ook zouden inkleuren. Uiteindelijk heeft Rene, de tatoageman, besloten om de gehele tatoage over te trekken voor een nog mooier eindresultaat. In feite is hij eigenlijk opnieuw gezet.

Maar ja de vraag is nu waar zit Fleur? Fleur zit dus in de outlijnen, de zijn dikke lijnen van de bloemen.

Voor de rest valt er weinig te vermelden. Of toch wel.......de aanpassingen die gedaan zijn daar hebben we het hier thuis uitgebreid over gehad. Ja ja, jullie lezen het goed, Fleur heeft zelfs hier nog aangegeven wat er veranderd moest worden en wie ben ik om daar nog tegen in te gaan.

Zo en ondertussen is het tijd voor de eerste spoelbeurt. Ik ga dus naar boven en kom morgen pas beneden. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, weltrusten en tot morgen. mag die niet lukken dan tot over twee of drie dagen.

Het getatoeëerde laafje Joost

NICOLE DOET OOK MEE.....U OOK.....

16 november 20:30 uur Nederland 1

https://apps.facebook.com/ikstaopvoor/inz/100003072056941/

12 november...... nu met een beetje gevoel

Zo, in dit blog zal ik nogmaals vertellen hoe ik de eerste verjaardag zonder Fleur heb ervaren. Hopelijk zit er iets meer gevoel in, want de vorige vond ik persoonlijk toch redelijk kil. Om te beginnen waren we op tijd wakker en daar ik merkte gelijk dat er een steen in mijn maag lag. Ik schommelde vanuit het bed direct richting de computer om te kijken of er al wat reacties waren geplaatst bij het blog van 12 november. Terwijl ik daar zat gingen de sluizen langzaam open en kwamen er wat tranen naar boven. Vreemd, want tijdens het maken van die fotofilmpjes had ik daar totaal geen problemen mee.

Eenmaal beneden was het nare gevoel van die stenen toegenomen. Ik miste de slingers, de ballonnen en de geur van vers gebakken taart. Nee, wat ik zag was dat Nicole met haar ziel onder haar armen rondliep, dat Roos bezig was met niets en dat er bij de foto van Fleur een kaarsje brandde. Nee mijn gevoel werd weer eens geconfronteerd met het feit dat Fleur er niet meer is.

Ondertussen vielen de eerste kaarten op de deurmat en werden er ook wat bloemstukken gebracht. Dit was erg fijn, maar die rotte steen bleef zitten.

Na het douchen zijn we vertrokken richting de winkels. Toen de boodschappen binnen waren zijn we lekker wezen eten in de stad. Kut…..sinterklaas…..vergeten. allememaggies wat een mensen. Wel leuk om te zien, maar ik vond er geen reet aan. Toen de broodjes op waren zijn we ook direct vertrokken richting huis.

Daar heeft ieder zijn ding gedaan en dat was ok, maar ook hier werd die steen gevoelsmatig steeds zwaarder. Terwijl ik in de tuin stond de vegen kon ik alleen maar denken aan de tent die er een jaar geleden had gestaan. Het super en wat had ik graag die tent dit jaar ook op gezet. Maar ja, het was niet anders en met een brok in mijn keel ging ik rustig verder.

Nicole stond ondertussen te stoeien in de keuken. Ze was bezig met het eten. Belegde turkse broden, niets bijzonders en een klusje wat meestal binnen een uurtje geregeld is. Dit keer ging het anders. Ook haar gevoel was klote en er kwam niets uit haar handen vandaan. Toch heeft ze doorgezet en na de nodige tranen en 2, 3 uurtjes werk was het eten klaar. Terwijl ze dan zo staat te vechten doet mij dat veel pijn. Ik vraag me vaak af wat ze dan denkt en hoe zij de rommel in haar hoofd opruimt.

Ondertussen was de postbode ook geweest, er waren zoveel kaarten dat ik het maar “gewoon” heb aangepakt. Al die kaartjes doen ons goed net zoals die lieve teksten die erin stonden.

Tijdens het avondeten stroomde de woonkamer vol. Een beetje erg vol naar mijn idee, want ondanks dat we het “klein” zouden aanpakken liepen er toch ongeveer 35 mensen rond. Dit was fijn, maar het gevoel van “worden geleefd” kwam toch weer naar boven. Mijn hoofd zat helemaal vast en ik kon werkelijk waar niets meer onthouden. Als er iemand koffie met suiker wilde, moest ik dat 3 keer vragen en dan nog vergat ik het. Lijp werd ik ervan en had ook snel besloten dat iedereen maar voor zichzelf moest zorgen.

Toen iedereen er was, was de sfeer naar mijn gevoel duidelijk “vreemd”. Ik denk dat iedereen zijn eigen gedachte rondom de vreemde verjaardag had en dat was dan ook het moment dat de vuurpijlen, lichtkogel en de wensballonnen de lucht in moesten.

De versierde pijl van Roos

Achter op het veld, waar Fleur graag speelde, werd alles afgestoken. De eerste pijl mocht roos afsteken. Deze pijl had ze versierd met een mooie tekening en op het stokje had ze geschreven dat ze Fleur miste en dat ze van haar hield. De tweede en de derde waren voor Nicole en mij en de rest waren voor de overgebleven kinderen. Toen de lichtkogel, maar die viel vond ik toch wel wat tegen. Als laatste waren de wensballonnen aan de beurt. Lieve mensen, geloof het of niet, maar dit was in één woord meer dan geweldig. Die ballonnen zijn behoorlijk groot en iedereen was even nodig om de hele handel in de fik te zetten. Dit vond ik zo’n mooi moment, want iedereen was op dat moment wel bezig voor mijn Fleur.

Iedereen is druk in de weer

Na verloop van tijd waren de ballonnetjes heet genoeg en konden ze losgelaten worden. Er stond geen zuchtje wind dus hebben we heel lang mogen genieten van dit speciale moment. De stenen die in mijn maag lagen verdwenen langzaam en maakte plaats voor een bevredigend gevoel. Ik heb Nicole en Roosje even goed beet gepakt en besefte dat ik ondanks alles toch een gelukkige jongen ben. Natuurlijk schijt ik op die rotte kanker, want die heeft letterlijk mijn leven verwoest, maar gisteren werd me wel duidelijk dat ik nog twee vrouwen heb en daar ben ik bijzonder trots op.

Daar gaan de eerste zeven

Tsjaa…..het mooie moment was voorbij en iedereen kon weer lekker naar de veranda of naar de woonkamer. Wat me toen gebeurde zal ik dus nooit meer vergeten en iedereen die aanwezig was kan het bevestigen. Ik stond in de kamer en wilde een biertje drinken in de veranda. Terwijl ik de deur open deed merkte ik dat het waaide en dacht nog, zo we zijn op tijd geweest, want een wensballon oplaten met wind gaat het niet worden. De fakkels in de tuin wapperde er flink op los en het windmolentje draaide letterlijk overuren. Terwijl ik dat zeg gaat de wind weer liggen en de rest van de avond was het weer windstil. De fakkels hebben niet meer gewapperd en het windmolentje bewoog niet meer.

Wat iedereen ervan denk dat moet zij weten, maar ik weet zeker dat het Fleur was die hierachter zat.

NIET compleet......

Aan het einde van de avond toen bijna iedereen weg was gebeurde er nog iets raars. We stonden met de overgebleven visite in de veranda en de buurman vroeg mij iets. Tijd om een antwoord te geven had ik niet, want het antwoord kwam vanuit de radio. Christina Aguilera met Hurt werd ingezet. Iedereen was er stil van en de radio heb ik ook even harder gezet. Dit was een heel bijzonder moment.

Toen ik uiteindelijk vanmorgen vroeg van Nicole ook nog eens kreeg te horen dat mijn buurvrouw Fleur naast Roos op de bank heeft gezien was de maat vol. Iedereen kan denken wat hij wil, maar ik weet zeker dat Fleur er gisteren bij was en dat is ze nu nog steeds. Ik voel het en dat is meer dan fijn.

Voor de rest weet ik eigenlijk nog steeds niet hoe ik de dag heb ervaren. Hij was meer dan emotioneel, we hebben gelachen en hebben vreemde dingen meegemaakt. Het was ook fijn dat er mensen waren, maar het was ook fijn dat we even een moment voor onszelf hadden.

Wat ik wel zeker weet is dat ik trots ben op jullie. Ik wil iedereen daarom ook bedanken voor alle reacties op Fleur, Roos, Nicole en mijn facebook / hyves. Alle kaarten zijn hartverwarmend, de bloemen zijn mooi en dan heb ik het nog niet eens over alle sms-jes en reacties op het blog. Het doet ons goed om te zien dat jullie ons steunen en dat mag best eens gezegd worden. Iedereen nogmaals bedankt, bedankt en bedankt.

Zo en nu kap ik ermee. Weltrusten en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

12 november 2011…..zonder gevoel

Zo het is zondagavond en de grote vraag die ik mezelf vandaag een paar heb gesteld is, hoe heb je gisteren de dag ervaren? Het antwoord is dat ik het eigenlijk nog niet weet en dat ik mijn gevoel moeilijk onder woorden kan brengen. Misschien dat het nog komt en tot die tijd kan ik jullie wel vertellen wat op Fleur haar geboortedag hebben gedaan.

Om te beginnen waren we allemaal redelijk op tijd wakker en na het zien van het vorige blog zijn toch de nodige traantje naar boven gekomen. Na het dreinuurtje hadden we besloten dat het tijd was om te vertrekken. Geen dierentuin, geen strand en ook geen zwembad. Nee wat we wel hebben gedaan is boodschappen.

Boodschappen??? Ja boodschappen, want het kleine clubje mensen wat in de avond zou komen moesten wel een natje en een droogje krijgen en aangezien de voorraadkast helemaal leeg was moesten we dus wel richting de winkel. Na dit boodschappenuitje hadden we wel besloten om bij de V&D in het stadshart te gaan lunchen. Dit deden we om de eventuele bezoekers die toch zouden komen te ontwijken. Uiteraard is dit niet lullig bedoeld, maar we wilden graag even met zijn drietjes zijn.

Na de lunch gingen we wel naar huis en hebben daar eigenlijk de tijd gevuld met de voorbereidingen die nodig waren voor de avond. Nicole heeft onder andere het avondeten klaargemaakt en ik ben wat wezen rommelen in de tuin/veranda.

Om een uurtje of 5 kwamen de eerste binnen en om  21.00 uur was het moment daar om de 8 vuurpijlen en lichtkogel de lucht in te jagen. Als afsluiter hadden we ook nog eens 11 wensballonnen. Eenmaal weer binnen hebben we de avond ingevuld met een lach en een traan. Uiteindelijk gingen de laatste om drie uur naar huis en was de dag definitief voorbij.

Laafje Joost.

De geboortedag van onze lieve Fleur.....

Lieve, lieve schat,

Vandaag is voor Roos, mamma en pappa een zeer bijzondere dag, want 12 jaar geleden werd jij om 18.48 uur geboren. Ik zou je zoveel willen zeggen dat ik van gekkigheid eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Wat ik wel weet is dat we van elkaar houden en dat we elkaar nooit meer zullen vergeten.

We hebben besloten om elk jaar op jouw geboorte dag géén taart te eten en géén slingers op te hangen, maar we sturen vanaf vandaag elk jaar wat vuurpijlen de lucht in en een paar mooie wensballonnen daar weer achteraan. Als jij op dat moment dat even naar beneden kijkt en wij naar boven dan zien of voelen we elkaar even.

Ook wil ik je nog eens zeggen dat we zielsveel van je houden en daarom ook hebben besloten om een aantal nummers die ons aan jouw doen denken hier te plaatsen. Alle nummers zijn tijdens de uitvaart gedraaid, alleen hebben we bij die van mamma en van mij nog een paar foto’s geplaatst. Ik moet je eerlijk zeggen dat het niet meeviel, maar het is gelukt.

Het nummer wat Roos heeft uitgekozen is YOU'RE BEAUTIFUL van James Blunt. Dit was jouw eerste lievelingsliedje.
Je zus heeft zelf het nummer uitgezocht en met een beetje hulp van mij ook de foto's.

Het nummer HERO van Mariah Carey is het nummer van mamma.

Als mamma dit nummer hoort gaan alle vezels in haar lichaam overeind staan en worden de nodige traantjes weggepinkt.

Het nummer HURT van Christinna Aguilera hoorde bij ons.

De avond voor je amputatie zaten we in de speelkamer van het Sophia en daar hoorden we onder andere dit nummer. Als we dit lied ergens hoorden keken we elkaar aan en wisten we allebei genoeg. 

Weet voor de rest dat ik van je hou en let een beetje op je zus en mamma.

Ik voel en ruik je snel.

Liefs Pappa

nog 1 dag.....

Zo lieve mensen, daar zit ik dan. Nog één nachtje slapen en dan is het 12 november, de verjaardag van Fleur. Het woordje verjaardag klopt niet meer en heb daarom ook besloten om het de geboortedag van Fleur te gaan noemen. Maar ja, hoe vul je de zo’n dag voor de grote dag nu in. Roos zat op school, ik ben met mijn werkgever een paar uurtjes wezen varen op het Grevelingenmeer in Zeeland en Nicole is even bij haar nichtje geweest en heeft ook een goed gesprek gehad op haar werk. We hebben eigenlijk gedaan wat we de hele week al doen en dat is proberen mee te draaien in de maatschappij.

Toch knaagt er heel diep in mij iets. Wat en waar dat overgaat daar hoef ik niet lang over na te denken, want alles draait op dit moment om Fleur. De afgelopen 11 jaar waren Nicole en ik de 11^de altijd druk in de weer met slingers en taarten, maar dit jaar is het anders. Fleur is er niet meer en om nu een spetterend feest te geven…..nee….dat is het ook niet. Toch laten we deze bijzondere dag niet zomaar voorbij gaan. Wat we van plan zijn is vrij simpel, op de dag zijn we er niet en na het avondeten komen er een aantal mensen.

Hoe we uiteindelijk deze dag beleven en ervaren dat lezen jullie uiteraard later wel weer. Voor nu wens ik iedereen een fijne nachtrust toe en ook hoop ik dat iedereen ietsje beter slaapt dan Nicole en ik, want slapen….tjsaaaa……ik weet nu al dat dat vannacht bijna niet zal lukken.

Laafje Joost

Uitslag Roos.....

Van de week schreef ik dat we vandaag de uitslag van Roos haar bloed zouden krijgen. Er was niets aan gelogen, want dokter Stam belde vanmorgen vroeg Nicole al op om te zeggen dat alles in orde was. Geen rare dingen dus en dat is precies wat we even nodig hebben. Blijft het feit dat er iets fout zit. We merken dit aan alles en hebben dus ook besloten om in zee te gaan met de kinderpsycholoog van het LLZ. Waarom die van het LLZ en niet die van het Sophia vragen sommige zich nu af.

Het antwoord is vrij simpel, Fleur, Roos, Nicole en ik hadden eigenlijk geen goede aansluiting met de vrouw van het Sophia met het gevolg dat we geen vooruitgang zagen van alle gesprekken die in het verleden gedaan zijn. Hoe en wat er nu precies gaat gebeuren zien we van de week wel. Nicole en ik gaan binnenkort eerst om de tafel zitten met een gespecialiseerd iemand en nemen naar aanleiding van dat gesprek verdere besluiten.

Laafje Joost

Sta op tegen kanker.....Sta op voor Fleur.....

https://apps.facebook.com/ikstaopvoor/inz/100001476875285/?ref=nf

Roosje daar maken we ons een beetje zorgen om.....

Zo lieve mensen,hier even een blog over Roosje. Er word mij regelmatig gevraagd hoe het met ons gaat en het antwoord wat ik dan geef is dan meestal “goed” of “ok”. Om jullie uit de droom te helpen, het kan altijd beter en het gemis word steeds groter. Nicole en ik praten goed met elkaar en geven elkaar ook alle ruimte die we nodig hebben. Roos daarin tegen praat soms en wat er dan uitkomt is bitter weinig. Daarnaast is het wakker worden en het naar school gaan een vrij groot drama. Het grietje word negen van de tien keer wakker met pijn in haar buik en gaat met zeer grote tegenzin naar school. Wel moet ik even zeggen dat ze de school helemaal top vind dus daar zit het probleem niet. Maar ja waar zit het probleem dan wel.

De problemen die ze heeft zijn en paar weken aan de gang. We zien haar beetje bij beetje achteruit gaan en dat baart ons toch wel wat zorgen. Ze is niet echt actief en de kleur op haar bekkie is eigenlijk niet zoals hij hoort te zijn. Van de week had Nicole haar naar school gebracht en het was één groot drama. Roos bleef huilend achter op school en Nicole zat huilend op de fiets. Dit is niet de bedoeling en het besluit om contact op te nemen met dokter Stam van Lange Land Ziekenhuis was dus snel gemaakt.

Vandaag, woensdag 9 november 2011, om 14.00 uur konden we al langskomen. Omdat ik op dit moment voor mijn werk in Zierikzee zit, ruim 100 kilometer van huis,  kon ik er niet bijzijn en dat was knap vervelend kan ik jullie melden. Niets aan te doen dus de dames moesten het met zijn tweetjes oplossen.

In het LLZ heeft de kinderarts Roos even goed onderzocht en na wat voel, meet, weeg en luisterwerk bleek dat we om die onderdelen ons geen zorgen hoefden te maken. Toch vond hij dat Roos er wel wat slechter uitzag dan twee weken geleden. Toen waren we immers in het LLZ voor het eindgesprek van Fleur haar diabets http://joost-nicole.blogspot.com/2011/10/het-diabetes-eindgesprekslik.html De kleur en de klachten die ze heeft, hebben ervoor gezorgd dat er een buisje bloed werd afgenomen.

Wat ik van Nicole heb begrepen is dat Roosje tijdens het prikken geen kik heeft gegeven en zich heeft gedragen als een echte stoere meid. Uiteraard was ze erg nerveus en er werd ook nog geprikt zonder emla zalf. Voor de mensen die niet weten wat emla is, dit is een verdovende zalf die we gebruiken voor Fleur haar diabetes.

Aanstaande vrijdag krijgen we de uitslag en hopelijk kunnen we aan de hand van die gegevens Roos weer een beetje opkrikken. Naast het lichamelijk onderzoek en bloed prikken hebben ze het ook even gehad over het psychische gedeelte. Het LLZ, maar ook school staan klaar om in te grijpen. We hebben zelf besloten om te wachten op de uitslag van het bloed en zullen daarna wel weer verder kijken.

Lieve mensen welterusten en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Overovermorgen……pffffft…..dan is het 12 november……

Laafje Joost

November ziet eruit als een berg....

November, een maand waar ik toch wel een beetje erg veel tegenop zie. 17 november word mijn tatoeage afgemaakt, aan het eind van de maand planten we een boom voor Fleur, Ansjel de kunstenares heeft nog iets bijzonders in petto, maar het allerbelangrijkste is toch wel de verjaardag van Fleur. Jaja mensen november is de geboortemaand van Fleur. Aanstaande zaterdag de 12^de had me kleine meisje 12 jaar geworden.

Raar, vreemd en ook wel spannend. Wat gaan we doen, hoe pakken we aan en hoe zal ons gevoel daarbij zijn. Eigenlijk weten we niet zo goed hoe we deze dag moeten invullen. Of  toch wel, we hangen geen slingers op, er is geen taart en op de dag zijn we “gewoon” met zijn drietjes. Nou ja “gewoon”, het is maar wat je “gewoon” noemt. Misschien dat we weggaan, misschien blijven we thuis, misschien gaan ergens lunchen, maar misschien ook wel niet. Wat we wel zeker weten is dat we de avond thuis zijn en dat we met een klein clubje vrienden en familie er toch nog iets bijzonders van proberen te maken. Fleur heeft dit verdiend en de 12 november zal nooit, maar dan ook nooit vergeten worden.

Zoals jullie lezen staat er deze maand genoeg op de agenda en om heel eerlijk te zijn merk ik dat mijn gevoel een beetje dwars gaat liggen. Vorige week was ik meer emotioneel dan anders en het lijkt wel of de berg steeds hoger en zwaarder word. Waarschijnlijk komt dit door alle activiteiten die gepland staan. Stuk voor stuk hebben ze met Fleur te maken en wat het helemaal bijzonder maakt is dat sommige dingen geregeld zijn door andere mensen. Het doet me goed om te zien dat Fleur niet vergeten wordt en daar ben ik iedereen bijzonder dankbaar voor.

Hoe we ons door deze de maand gaan worstelen zullen we dus wel weer zien. Mijn hoofd stroomt ondertussen over en om die te legen moet ik bloggen. Naast het bloggen ben ik ook hard bezig om alle teksten die gebruikt zijn in de kerk te verwerken in een blog met de bijbehorende filmpjes en muziek. Emotioneel is dit een hele kluif, maar het is fijn om te doen. Hopelijk krijg ik dit van de week ook voor elkaar en kan iedereen op het gemakkie alles even teruglezen.

Voor de rest wens ik iedereen een mooi week toe en probeer eens te genieten van alles en iedereen om je heen. Het zal niet altijd meevallen, maar doe het nu maar, want je staat tot je oren in de stront voordat je het weet en daar weten Roos, Nicole en ik alles vanaf.

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Dikke knuffels van laafje Joost

Vaarwel Guusje…..

De afgelopen maanden ben ik in contact gekomen met een nieuwe lotgenoot. Hij heeft net zoals mij ook een blog www.guusje-lowie.blogspot.com/ en zo af en toe reageren we op elkaars blog of sturen we een mail naar elkaar.  Tot mijn grote verdriet las ik vorige zondag dat zijn dochtertje Guusje, op een leeftijd van 10 jaar, is overleden. Een bericht wat achteraf veel gevoelens in mij heeft los gemaakt. Ik heb ook getwijfeld of ik hier een blog over moet maken en ik twijfel daar nog steeds aan, maar iets in mij zegt dat ik het moet doen.

De hele week zit het grietje in mijn hoofd en ik krijg het er ook niet uit. Het verdriet en het rotte gevoel wat haar ouders nu hebben weet ik als geen ander en dat doet zeer, meer dan zeer. Alles wat ze moesten regelen en alles wat erbij komt kijken hebben wij ook meegemaakt en het lijkt wel of ik die week weer heb meegemaakt.

Guusje is een meisje wat ruim 7 maanden heeft geknokt tegen die vuile kanker en het jammer genoeg ook niet heeft gewonnen. Ik heb haar nooit ontmoet, maar als ik het blog van haar vader lees weet ik dat er weer een kanjer is gestorven en dat de, ondertussen overvolle hemel, een verschrikkelijke mooie ster rijker is geworden. Mijn gedachten waren deze week erg veel bij hun en stuur Lowie, Yvonne, Janneke, Lisa, Hans, Anton en Loes ook alle kracht toe die ik kan vinden om dit grote verlies te verwerken.

Laafje Joost

Allerzielen 2011

Zo eindelijk heb ik weer wat tijd gevonden om wat te bloggen. Er is deze week in mijn hoofd een heleboel gebeurt en weet daarom ook eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Om alles een klein beetje te splitsen lijkt het me verstandig om de blogs maar even in stukken te hakken. Dit blog gebruik ik even om te vertellen hoe ik de woensdagavond heb beleefd.

Afgelopen woensdag was het Allerzielen. Om jullie eerlijk de waarheid te zeggen wist en weet ik eigenlijk nog steeds niet wat allerzielen precies inhoudt. Wat ik wel begrijp is dat we de doden eren en dat er veel mensen naar de kerk gaan om hun geliefden te herdenken. Tijdens deze dienst worden dan de namen, inclusief leeftijd, opgenoemd van de mensen die het afgelopen jaar zijn overleden en mogen de nabestaanden het kruisje waar de naam, geboortedatum en sterfdatum op staat meenemen naar huis. Wij dus ook……

Afgelopen woensdag zijn we dus met zijn drietjes naar de kerk geweest om Fleur te eren. Waar ik niet op gerekend had is dat het ietsje zwaarder viel dan ik had verwacht. Om te beginnen draaide de hele film rondom Fleur haar herdenkingsdienst weer af. De kerk zat toen tot de nok gevuld en we hebben alles op alles gezet om er iets bijzonders van te maken. En bijzonder was het.

Nu, ruim drie maanden later, zaten we dus weer in die kerk en kon ik alles op mijn manier de revue laten passeren. Wat ik toen niet echt heb gezien was dat de kerk inderdaad erg groot, hoog, ruim en mooi was. Ik weet dat er tijdens de dienst 650 man zat, maar nu besefte ik pas hoeveel mensen dat zijn. Ook kwam ik tot de conclusie dat we er goed aan hadden gedaan om een bedrijf in de arm te nemen die voor het geluid zorgde.

Maar goed, toen we eenmaal in de banken zaten en de dienst was begonnen las de pastoor na verloop van tijd alle namen op. Dit is hard heel hard. De gemiddelde leeftijd was ongeveer 85 jaar dus jullie kunnen je wel voorstellen dat de leeftijd van 11 erg op viel. 93, 79, 83, 87, 88, 11, 98, 81, 89, 90, 82. Het klopt “gewoon” niet. Toen we het kruisje eenmaal in handen vloog mijn gevoel van hot naar haar. De emotie zaten toch wel erg hoog en dat is iets waar ik niet echt van hou. Het gevoel wat dan naar bovenkomt druk ik met de zelfde vaart weer terug. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het gaat vanzelf.



Het klopt "gewoon" niet


Aan het eind van de mis was de communie en ook dat was vreemd. Je loopt dan door de kerk naar voor en wacht netjes op je beurt. Eenmaal vooraan liet ik mijn rechterarm zakken en wreef even over de kist die er niet meer stond. Het klinkt allemaal erg stom, maar het was wel zo. Daarnaast liep ik met de gedachten “zal ze er zijn” en “zal ze ons nu zien”. Ik hoop van wel en ga er ook stiekem vanuit dat ze dat echt kan. Wij hebben haar daar in ieder geval niet gezien, gehoord, gevoeld of geroken. Jammer, maar het is niet erg. Ze weet dondersgoed dat ze in ons hart zit en dat ze daar nooit en ook nooit meer uit zal verdwijnen.

Laafje Joost

FLEUR IS THUIS……..

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Ongeveer drie weken geleden heb ik alle blogverhalen van het internet afgehaald om het vervolgens te kopiëren naar een word document om het daarna definitief op te slaan op de harde externe schijf. Niet dat het jullie wat kan schelen, maar tijdens deze toch iets wat rotte klus kwam ik erachter dat ik nooit iets heb op geschreven waar Fleur nu is en hoe wij het ervaren hebben toen we haar hebben opgehaald bij het crematorium. Of jullie op dit blog zitten te wachten zou ik niet weten, maar als Roosje later dit dagboek misschien leest is het wel fijn dat ze weet hoe en waar we haar zus toen hebben opgehaald.

We hebben Fleur, toen ze er nog was, een paar keer gevraagd wat ze wilde, een begrafenis of een crematie. Ze koos voor de crematie. Een dappere beslissing die ze op 11 jarige al kon maken. Wij hebben gedaan wat ze wilde en achteraf kunnen we zeggen dat we enorm blij zijn met haar keus. Waarom we blij zijn??? Het is “gewoon” fijn om haar weer in huis te hebben.

Maar goed, om haar thuis te hebben moesten we haar nog wel even ophalen. Dit ophalen is een officieel onderdeel en gewapend met een paspoort moest ik me bij het crematorium melden. We wisten van te voren dat ze in een strooikoker zat en niet in een urn. Het idee dat ze in een uit te kluiten gewassen kartonnen wijnkoker zat stond ons niet aan en zijn voordat we haar hebben gehaald even langs de Intratuin gereden.

Na een zoektocht hadden we een aardenwerkse pot gevonden die was beschilderd met delfsblauwe kleurtjes. Meer dan dat stond er niet en daar waren we niet echt blij mee. Nicole kreeg het gevoel dat het een koekjespot was en het idee dat ze daarin moest zitten stond ons niet echt aan. Enig sinds teleurgesteld gingen we verder en liepen toen per toeval tegen een glazen pot aan waar ook nog een dekseltje opzat. Kijk dat moeten hebben alleen moesten we kiezen uit een grote of een kleine.

De vraag was alleen hoeveel liter as blijft erover na de crematie. Het antwoord was ongeveer vier. Dit wist ik toevallig, omdat ik tijdens het maken van de kist het crematorium had gebeld voor wat praktische vragen en omdat Nicole zelf de urn gaat maken leek het me wel ook verstandig om direct te vragen hoeveel as er gemiddeld overblijft. De keus of we nu de kleine of grote glazenpot moesten nemen was dus snel gemaakt.

Na de Intratuin was het dan zover en konden we Fleur ophalen. Dit was een raar iets. Nicole en Roosje bleven in de auto zitten en ik mocht naar binnen. Eenmaal binnen wilde ik zo snel mogelijk weer naar buiten, maar ja, de goede man had wel even tijd nodig om het een en ander goed op papier te zetten dus de geschatte 2 minuten werden er ongeveer 15. Toen alle gegevens waren gecontroleerd en hij zeker wist dat ik de vader was kreeg ik een hand en vervolgens liep ik met Fleur, in een papier tas, naar buiten. Vreemd, héél vreemd, maar het idee dat het gezin weer compleet is was erg fijn.

Maar ja, een glazen pot betekend ook dat je de as blijft zien. We hadden dus besloten om de koker thuis te brengen om vervolgens even een lapje stof te gaan kopen in de winkel. Eenmaal thuis hebben we de strooikoker even opgemaakt en tot onze stomme verbazing zagen we geen as. Hé wat is dit nou, dachten we nog en na een snelle zoektocht op internet kwamen we erachter dat na een verbranding alleen het skelet nog over bleef. Dit wordt vervolgens vermalen en wat daarvan overblijft krijg je dus mee. Eigenlijk is het dus geen as, maar zijn het gemalen botjes.

Na deze ontdekking leek het ons misschien toch een fraai gezicht om de glazenpot “gewoon” doorzichtig te laten. Buiten op de tuintafel hebben we met zijn drietjes de strooikoker geleegd en eerlijk is eerlijk we vonden het geen naar gezicht. Nicole heeft de sitetable die we hadden omgetoverd tot een soort herdenkingstafeltje en na een halfuurtje puzzelen was mevrouw klaar en stond Fleur op de plek waar ze nu nog steeds staat.

Uiteraard waren we benieuwd wat anderen ervan vonden en op de vraag of het niet te choquerend was kregen we een duidelijk antwoord. Nee totaal niet. Ondertussen hebben een hele hoop mensen Fleur bekeken. Zo ook Ellen de begrafenisonderneemster. Zij vond het ook een mooi en zeker een apart gezicht. Wel vond ze de kleur iets wat anders dan normaal. Wat wij eruit begrepen is dat de kleur meestal wat lichter is dan Fleur nu is. Maar ja, Fleur is Fleur en blijft Fleur en of mevrouw nu donker, licht, zwart, wit of geel is maakt mij allemaal niets meer uit, het feit blijft dat ze in een glazen pot zit en hoe stom en vreemd het ook klinkt, wij zijn daar toch enorm trots op. Nogmaals Fleur is Fleur en het idee dat ze op deze manier nog aanwezig is, meekijkt en een oogje in het zeil houdt geeft me een fijn gevoel.



Fleur in de glazen urn



Zo voor nu is het wel even genoeg en met een beetje geluk ben ik morgen weer aanwezig. Mag dit niet lukken dan tot over twee of drie dagen.

Welterusten allemaal en een dikke knuffel van laafje Joost

Hoe verbrand men zijn bek.....

1. Zet de wekker om 6.00 uur, kleed je aan en ga naar beneden.
2. Maak je ontbijt klaar en zet het koffiezetapparaat aan.
3. Poets je tanden na het eten, ga plassen en trek je jas aan.
4. Pak je werktasje, de versgezette koffie en ga naar buiten.
5. Klem het koffiebekertje tussen je tanden en doe de deur op slot.
6. Nadat de deur op slot is kijk je even naar het verrotte plafond boven je.

Jaja mensen jullie lezen het goed en zullen allemaal wel denken dat je echt een lul moet zijn om zo’n actie te kunnen uitvoeren. Mij is het dus gelukt, want terwijl ik naar boven keek goot ik de hele inhoudt van het bekerkertje over mijn gezicht. Een pijnlijk moment wat gepaard ging met een arsenaal aan vloekwoorden. Uiteraard ging ik snel naar binnen om het gezicht / nek te wassen om vervolgens met bakkie twee te vertrekken richting werk.

Dat ik een domme actie had uitgehaald was me wel duidelijk en was eigenlijk ook van plan om het lekker voor mezelf te houden. Maar ja, op het werk begon het toch lekker te prikken en te trekken en toen ik eenmaal weer thuis was en had gedoucht zat er een mooie rode plek onder mijn linkeroog, bij mijn mond en in mijn nek. Ik kon geen kant meer op en moest wel vertellen wat er was gebeurt. Lachen natuurlijk en na een dag of 5 was alles weer achter de rug en is er bijna niets meer te zien van de schade.

De rest van de week heb ik tijdens het op slot doen van de deur de koffie netjes op de vuilnisbak gezet en kon alleen maar denken wat een lul ik was. Het was volgens mij een daad die alleen mij weer kan overkomen en rijk om die reden het shirt met “lul van de week” erop dan ook uit aan mezelf. Sorry daarvoor en ga er ook vanuit dat het volgende shirt voor een ander is.

Laafje Joost

Het diabetes eindgesprek……slik…..

Vandaag, woensdag 26 oktober 2011,  hadden we een afspraak in het Lange Land Ziekenhuis. Een eind gesprek over de diabetes om precies te zijn. Wat we ervan moesten verwachten wist ik niet, maar dat het over Fleur ging dat stond als een paal boven water. Dit wisten we al dagen en naar mijn idee stelde zo’n gesprek niet veel voor dus maakte ik me er totaal geen zorgen om. Appeltje eitje zal ik maar zeggen. Tot vanmorgen de wekker ging.

Een vreemd gevoel jaagde er door mijn lichaam en ik snapte er geen ene drol van. Op het werk bleef dit rare gevoel doorknagen en langzaam kwam ik erachter wat er aan de hand was. Ik zag ertegenop om naar Edo & Sylvia te gaan. Waarom ik ertegenop zag werd me in het ziekenhuis geheel duidelijk. Het was fijn maar heftig tegelijk om daar te zijn.

De laatste keer dat we in het LLZ waren was het gezin nog compleet en hebben we besproken wat zij eventueel voor ons konden betekenen op het moment dat Fleur achteruit zou gaan. Vandaag liepen we het ziekenhuis binnen en het klopte “gewoon” voor geen kant. Maar ja, we hadden weinig keus en vol goede moed liepen we door naar de kinderpoli. Daaraan gekomen werden we in een kamer gedropt en toen de thee en koffie werd geserveerd werd ook het dossier van Fleur op tafel neergelegd.

Het eerste wat me opviel was de datum die met een dikke zwarte stift was opgeschreven. 9-11-2011 (de sterfdatum), er stond met een dikke viltstift een grote rode krul door de naam van Fleur en rechts boven in de hoek zat de patiënten sticker met de geboorte datum en de rest van de gegevens. Slik….een redelijk confronterend momentje waar we niet op gerekend hadden. Maar het was niet anders.

Het gesprek verliep verder redelijk soepel. We hebben het uiteraard over Fleur, maar ook over onszelf en Roos gehad. Het ging eigenlijk alle kanten op. Wat wel fijn was om te horen is dat we in de toekomst met Roos om wat voor een reden dan ook altijd bij Stam mogen aankloppen. Niet dat we dat graag willen, maar als er iets is, en dan praten we over standaard pijntjes, kwaaltjes en minder leuke dingen dan helpt hij ons. Het klinkt stom, maar toen we dit kregen te horen viel er een grote last van mijn schouders af. Daarnaast zijn en blijven Nicole en ik ook altijd welkom. Het maakt niet zoveel uit of we voor een bakkie komen of alleen maar om te praten, we mogen komen.

Tsja….en voor de rest was het was fijn om te horen dat Fleur een speciaal plekje bij hun had en dat ze trots waren op hoe Fleur de dingen aanpakte. Ze zeiden dat Fleur van alle diabetes kindjes toch een uitzondering op de regel was en dat ze dat al was voordat ze kanker had. Waar dit is op gebaseerd zouden we niet weten en dat maakt me ook niet uit, maar ik ben daar wel enorm trots op.

Ook kregen we te horen dat het hele gebeuren rondom het ziektebeeld van Fleur zijn sporen heeft achtergelaten. Het kwam erop neer dat wij als gezin het middelpunt zijn en dat de olievlek om ons heen erg groot is geworden. Met andere woorden en komen kinderen met ouders bij artsen die na het overlijden van Fleur om raad vragen. Ditzelfde kreeg ik weken geleden ook al van de huisarts te horen. Uiteraard weten wij niet over wie dit gaat en dat willen we ook niet weten.

Ondertussen waren we lekker op dreef en kon ik ook de vinger leggen op die gevoelige plek van vanmorgen. Jarenlang was Fleur met haar diabetes onder behandeling bij Edo en Sylvia. We zijn altijd open en eerlijk geweest naar elkaar en hebben deze twee mensen leren kennen als twee fijne maar vooral lieve mensen. Niets was te gek en als de suikers een keer overhoop lagen werd er alles aan gedaan om ons weer in het goede spoor te krijgen. Eens in de 3 maanden moesten we ook verplicht langskomen op het diabetesspreekuur en op gezette tijden kwam Sylvia ook bij ons thuis. Daar werd dan de diabetes zorgvuldig doorgenomen en werden we op de hoogte gebracht van de nieuwste ontwikkelingen. Als alles dan was verteld werd de tafel gedekt en aten we gezellig wat boterhammetjes op. En als ik zeg gezellig dan bedoel ik ook gezellig, want het was altijd leuk als Sylvia er was.

Nu zijn we die vaste bezoekjes kwijt en dat doet zeer. Ik wou dat Fleur er nog was en dat we tot vervelends aan toe naar het ziekenhuis hadden kunnen gaan en dat er nog heel veel boterhammetjes thuis gegeten werden. Dit kan dus niet meer en vanmiddag werd me dat weer eens duidelijk. Ikzelf had er veel moeite mee, want hoe ik het ook went of keert het diabetesdossier van Fleur is vandaag definitief gesloten.

Lieve Edo en Sylvia,

Hoe ik het moet zeggen zou ik niet weten, maar wat zijn jullie toppers. Niets was te gek, we konden altijd bellen…zelfs privé en wat waren we blij dat we samen met jullie Fleur zo goed en snel ingesteld hadden. We hebben diepe dalen gekend, maar eerlijk is eerlijk we hebben ook gelachen. We hebben jullie leren kennen als twee lieve mensen en zo zal ik jullie ook altijd blijven herinneren. Bedankt, bedankt en nogmaals bedankt voor alles.

Dikke knuffels en een kus van Joost en Nicole





3 januari 2008

 


Eerste keer prikken







Zelf de insuline klaarmaken

 

Nicole haar eerste spuit



 Laafje joost