Het diabetes eindgesprek……slik…..

Vandaag, woensdag 26 oktober 2011,  hadden we een afspraak in het Lange Land Ziekenhuis. Een eind gesprek over de diabetes om precies te zijn. Wat we ervan moesten verwachten wist ik niet, maar dat het over Fleur ging dat stond als een paal boven water. Dit wisten we al dagen en naar mijn idee stelde zo’n gesprek niet veel voor dus maakte ik me er totaal geen zorgen om. Appeltje eitje zal ik maar zeggen. Tot vanmorgen de wekker ging.

Een vreemd gevoel jaagde er door mijn lichaam en ik snapte er geen ene drol van. Op het werk bleef dit rare gevoel doorknagen en langzaam kwam ik erachter wat er aan de hand was. Ik zag ertegenop om naar Edo & Sylvia te gaan. Waarom ik ertegenop zag werd me in het ziekenhuis geheel duidelijk. Het was fijn maar heftig tegelijk om daar te zijn.

De laatste keer dat we in het LLZ waren was het gezin nog compleet en hebben we besproken wat zij eventueel voor ons konden betekenen op het moment dat Fleur achteruit zou gaan. Vandaag liepen we het ziekenhuis binnen en het klopte “gewoon” voor geen kant. Maar ja, we hadden weinig keus en vol goede moed liepen we door naar de kinderpoli. Daaraan gekomen werden we in een kamer gedropt en toen de thee en koffie werd geserveerd werd ook het dossier van Fleur op tafel neergelegd.

Het eerste wat me opviel was de datum die met een dikke zwarte stift was opgeschreven. 9-11-2011 (de sterfdatum), er stond met een dikke viltstift een grote rode krul door de naam van Fleur en rechts boven in de hoek zat de patiënten sticker met de geboorte datum en de rest van de gegevens. Slik….een redelijk confronterend momentje waar we niet op gerekend hadden. Maar het was niet anders.

Het gesprek verliep verder redelijk soepel. We hebben het uiteraard over Fleur, maar ook over onszelf en Roos gehad. Het ging eigenlijk alle kanten op. Wat wel fijn was om te horen is dat we in de toekomst met Roos om wat voor een reden dan ook altijd bij Stam mogen aankloppen. Niet dat we dat graag willen, maar als er iets is, en dan praten we over standaard pijntjes, kwaaltjes en minder leuke dingen dan helpt hij ons. Het klinkt stom, maar toen we dit kregen te horen viel er een grote last van mijn schouders af. Daarnaast zijn en blijven Nicole en ik ook altijd welkom. Het maakt niet zoveel uit of we voor een bakkie komen of alleen maar om te praten, we mogen komen.

Tsja….en voor de rest was het was fijn om te horen dat Fleur een speciaal plekje bij hun had en dat ze trots waren op hoe Fleur de dingen aanpakte. Ze zeiden dat Fleur van alle diabetes kindjes toch een uitzondering op de regel was en dat ze dat al was voordat ze kanker had. Waar dit is op gebaseerd zouden we niet weten en dat maakt me ook niet uit, maar ik ben daar wel enorm trots op.

Ook kregen we te horen dat het hele gebeuren rondom het ziektebeeld van Fleur zijn sporen heeft achtergelaten. Het kwam erop neer dat wij als gezin het middelpunt zijn en dat de olievlek om ons heen erg groot is geworden. Met andere woorden en komen kinderen met ouders bij artsen die na het overlijden van Fleur om raad vragen. Ditzelfde kreeg ik weken geleden ook al van de huisarts te horen. Uiteraard weten wij niet over wie dit gaat en dat willen we ook niet weten.

Ondertussen waren we lekker op dreef en kon ik ook de vinger leggen op die gevoelige plek van vanmorgen. Jarenlang was Fleur met haar diabetes onder behandeling bij Edo en Sylvia. We zijn altijd open en eerlijk geweest naar elkaar en hebben deze twee mensen leren kennen als twee fijne maar vooral lieve mensen. Niets was te gek en als de suikers een keer overhoop lagen werd er alles aan gedaan om ons weer in het goede spoor te krijgen. Eens in de 3 maanden moesten we ook verplicht langskomen op het diabetesspreekuur en op gezette tijden kwam Sylvia ook bij ons thuis. Daar werd dan de diabetes zorgvuldig doorgenomen en werden we op de hoogte gebracht van de nieuwste ontwikkelingen. Als alles dan was verteld werd de tafel gedekt en aten we gezellig wat boterhammetjes op. En als ik zeg gezellig dan bedoel ik ook gezellig, want het was altijd leuk als Sylvia er was.

Nu zijn we die vaste bezoekjes kwijt en dat doet zeer. Ik wou dat Fleur er nog was en dat we tot vervelends aan toe naar het ziekenhuis hadden kunnen gaan en dat er nog heel veel boterhammetjes thuis gegeten werden. Dit kan dus niet meer en vanmiddag werd me dat weer eens duidelijk. Ikzelf had er veel moeite mee, want hoe ik het ook went of keert het diabetesdossier van Fleur is vandaag definitief gesloten.

Lieve Edo en Sylvia,

Hoe ik het moet zeggen zou ik niet weten, maar wat zijn jullie toppers. Niets was te gek, we konden altijd bellen…zelfs privé en wat waren we blij dat we samen met jullie Fleur zo goed en snel ingesteld hadden. We hebben diepe dalen gekend, maar eerlijk is eerlijk we hebben ook gelachen. We hebben jullie leren kennen als twee lieve mensen en zo zal ik jullie ook altijd blijven herinneren. Bedankt, bedankt en nogmaals bedankt voor alles.

Dikke knuffels en een kus van Joost en Nicole





3 januari 2008

 


Eerste keer prikken







Zelf de insuline klaarmaken

 

Nicole haar eerste spuit



 Laafje joost