Een gesprek met onze oncoloog......

Zo, en nu maak ik even een blog over de rest van de dag. Dus geen Beekse Bergen of grafiti, maar "gewoon" over ons bezoekje aan het Sophia. Niet dat we erop zaten te wachten, maar onze oncoloog wilde ons graag even spreken. Wat ze nu precies van ons moest was een groot vraagteken, maar uiteindelijk zijn we er toch een poosje geweest.

Als eerste kregen we een rondleiding over de geheel gerenoveerde afdeling. Niet dat het jullie wat kan schelen, maar de poli, dagbehandeling, prikkamer en spreekkamers zaten vroeger allemaal beneden en de afdeling K2-zuid zat op de tweede etage. Na een grote verbouwing en een interne verhuizing zit alles nu bijelkaar en wel op die buruchte K2-zuid. Veel boxen die voor neutropene kinderen waren, zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor de dagbehandeling. Alles bijelkaar gezien is het wel opgeknapt, maar de sfeer die er vroeger hing is verdwenen.

Een award voor speciale mensen

Nu praat ik niet over de verpleging hoor, want die blijven allemaal net zo lief, maar wat ik erg mis is de aankleding. Vroeger zag je overal tekeningen en schilderwerken aan de muur hangen, maar volgens een stelletje geleerden mag dat niet meer. Zij denken te weten hoe je een kinderafdeling gezellig kan maken...NIET DUS!!!!! Het schilderijplafondplaatje wat Fleur en andere kinderen gemaakt hebben staan nu netjes in een hoek, omdat meneer de architect het niet vindt passen in zijn tekening. Als ik mijn award "LUL VAN DE WEEK" weer eens mag uitreiken gaat hij dit keer naar deze man.

Na de rondleiding zijn we even bij Isabelle, de kinderpsycholoog, geweest. Wij hebben even met deze dame gesproken om vervolgens Roos bij haar achter te laten. Waarom we dat Roos aandoen is vrij simpel, Ze kan goed praten met deze dame en dat is in onze situatie nu erg belangrijk. Wat ons niet lukt, lukt haar wel en daar gaat het om. Ze heeft een ruim uurtje gezeten, maar wat ze nu besproken hebben????? Joost mag het weten.

Terwijl Roos druk in de weer was met haar ding hebben wij bij de oncoloog gezeten. Deze heeft aan Fleur gevraagt hoe het ging, hoe ze zich voelde, of ze pijn had of pijn heeft gehad enz enz enz. Toen Inge overal een antwoord op had gekregen was het tijd voor een lichamelijk onderzoek. Even voelen, drukken en knijpen om vervolgens haar longen te beluisteren. Ze vertelde dat wat ze hoorde prima was. Jullie snappen dat dit voor ons erg fijn was om te horen en als klap op de vuurpijl was ons grietje ook nog eens aangekomen. Om precies te zijn, ze weegt nu 52 kilo en is maar liefst 159 cm lang. Al met al een lekker bezoek, maar toen werd Fleur de kamer uitgestuurd met de medeling dan de dokter ons even onder 6 oogjes wilde spreken.

Het gesprek kreeg direct een andere wending. Uiteraard ging het over Fleur, maar er werd dit keer meer gesproken over de tijd die komen gaat. En dan praten we niet over het discozwemmen wat ze graag nog een keer wil doen, maar meer over de pijnstilling en alle minder leuke dingen die kunnen gebeuren. Dit zijn hele harde en zware geprekken kan ik jullie melden, maar we hebben geen keus. Wat er precies is besproken daar val ik jullie nu niet mee lastig.

Tja.....voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat het toch wel fijn was dat geweest waren. We hebben gelachen en er zijn harde gesprekken gevoerd, maar er is ons weer duidelijk gemaakt dat het vangnet gespannen staat en we op medisch en psychisch gebied altijd bij hun terecht kunnen. Dit was prettig om te horen en kan alleen maar zeggen dat we blij zijn met zo'n sterk team achter ons.

Zo, en als ik de dingen die ik morgen wil doen wil uitvoeren, mag ik wel op tijd naar bed. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van mij, weltrusten en wie weet tot morgen, zoniet jaja dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

De grafiti-wall....

Zo mensen, vandaag hebben de meiden een eigen echte grote grafiti gemaakt. De bedoeling was eerst dat dit zou gebeuren op een muur in Den Haag, maar aangezien de temperatuur erg hoog was leek het Dave toch verstandiger om de tunnel in Zoetermeer te gebruiken. Hier stonden we lekker in de schaduw en de nevel die de spuitbussen achterliet werden ook met gemak weggeblazen door de wind.

Help wat nu????

Het begint wat te worden

 Bij aankomst was de muur al voorbehandeld en waren alle oude kunstwerken verwijderd. In het begin was het allemaal een beetje onwennig en spannend, maar al snel werd er flink gespoten en na een uurtje of twee was het eindresultaat verbluffend. Nu kunnen we alleen maar hopen dat de muur even zo blijft en dat er veel mensen van kunnen genieten. Mag het zo zijn dat alles weer weg is dan maken we "gewoon" weer een nieuwe, want dat blijkt in de grafitiwereld normaal te zijn.

Het kunstwerk van Roos, Fleur en Dave

Even mijn hoofd legen......

Het weekend is achter de rug en om eerlijk te zijn zou ik niet weten wat ik moet melden. We hebben "gewoon" gedaan wat een ander ook doet. Dit keer hadden we een verjaardag en een communie van mijn neefje. Bij bijde familie's was het fijn en dat is wat we graag willen.

Ook kan ik melden dat de relax/Curacaokamer bijna af is. Sinds gisteren ligt er nieuwe vloerbedekking, hangen er nieuwe verduisteringsrolgordijnen en uit een onverwachtse hoek is er ook nog eens voor de muziek gezorgd. Van de week zorgen we ervoor dat de laatste dingetjes worden aangeschaft en dan is hij echt klaar. Het belangrijkste is dat de slaapkamer nu gebruikt kan worden waarvoor hij bedoeld is. Dit is erg fijn en er valt onbewust een zware last van onze schouders.

Dit betekend niet dat we niets te doen hebben. De raderen blijven doordraaien en in ons hoofd zijn wij al stukken verder dan dat iedereen denkt. Nicole en ik, maar ook Fleur en Roos kunnen onderwerpen aansnijden waar wij, en de meeste mensen, in het normale leven nooit bij stilstaan. Voor ons zijn deze gedachten nu dagelijkse kost geworden en kan ook melden dat dat erg zwaar is. Ergens anders aan denken gaat "gewoon" niet meer en dat we onze gedachten weleens met iemand delen kan voor diegene ook erg confronterend zijn. Kunnen we hier iets aan doen, nee ik denk het niet, want het is de keiharde waarheid. Wij hadden het ook liever anders gezien, maar zijn er ook achter dat er geen andere uitweg meer is.

Toch genieten wij. Hoe we dat doen dat weet ik niet, maar we proberen het wel. Als ik alle blogs teruglees zie ik dat we erg veel gedaan hebben en ben ook erg dankbaar dat ik deze momenten nog heb mogen meemaken. Wat ik ook zeker weet is dat we nog héél veel leuke en fijne dingen gaan doen. Of het nu een dagje weg is, we "gewoon" thuis zijn of we zitten met z'n viertjes aan de tafel te eten maakt me allemaal geen ene reet meer uit. Als we maar met zijn viertjes zijn.

Nou, het is weer een blog geworden van niets. Sorry daarvoor, maar mijn hoofd is weer wat leger en dat is ook belangrijk. Jullie morgen veel plezier met jullie ding en als je tijdens de koffie niets te doen hebt probeer dan eens te genieten van het niets te doen hebben.

Weltrusten allemaal en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Het Laafje

Weer thuis en de muur is klaar.....

Het is vrijdagavond en zitten weer thuis. Gisteravond werd het ietsje later dan de andere avonden en was simpelweg te moe om te bloggen. Nu heb ik wel de tijd, maar het verhaal zit vast in mijn hoofd en wil er niet uit. Toch waag ik een poging en zullen wel zien waar het schip gaat stranden.

Gisteren was dus de laatste volle dag op dat park en we hebben geprobeerd te genieten. De planning die we hadden ging niet helemaal zoals we hadden gedacht, maar ondanks alles was het een mooie dag. We zijn met de plaatselijke boot het meer overgestoken naar het Speelland en hebben daar na een uurtje of 2 de boot weer terug genomen. Na een klein drankje stapten we weer in de auto om de wilde dieren vanuit de auto te bekijken. Dit was erg leuk en de giraffen hebben de auto flink schoongelikt.


Even lachen naar het vrouwtje

 

Lachen, gieren en brullen natuurlijk, maar toen het grote hoofd van die schuifladder bijna in de auto was werden we toch iets wat bang. Ik zat met het fototoestel en Nicole bediende de ramen. Op het moment van angst drukte mijn vrouw het raampje naar beneden in plaats van naar boven. Lekker slim dus en voordat het raampje uiteindelijk helemaal dichtzat was die lange lap vlees al in de auto, inclusief speeksel.

De avond hebben we afgesloten met een lekker etentje buiten de deur. Dit was enorm lekker en we gingen letterlijk tonnetje rond naar buiten. Er kon werkelijks niets meer bij en het gevoel dat ik waggelde als een gans was dus het eindresultaat.

  

Dave in actie

 Maar goed, aan alle leuke dingen komt een eind dus ook aan dit weekje. Vanmorgen zijn we dus weer thuis aangekomen en daar vielen we met onze neus in de volgende verrassing, want Dave, de graffitispuiter was al druk bezig. Hij heeft zijn planning van deze week omgegooit en was dus onverwachts bij ons bezig. Mensen, mensen geloof wat ik zeg, maar het geen wat wij in ons hoofd hadden staat nu op de muur. Ongelooflijk knap wat deze jongen heeft gedaan.

 

  

De ene kant

 

De andere kant



Bijdeze willen wij Edward en Lisette nogmaals bedanken voor dit prachtige kado. In een woord geweldig!!!!! Dit betekend ook dat wij morgen op stap gaan voor een nieuw stukje vloerbedekking, een platte tv, gordijnen, kastje en een stoeltje.

 Toen wij vanmiddag weer vertrokken en Dave weer achterlieten kwam hij met een leuke verrassing. Enigsinds verbaasd keek ik hem aan, maar na de nodige vragen was het duidelijk. De meiden gaan met deze kunstenaar, aanstaande maandag ergens in Den Haag een muur volspuiten. Hoe groot de graffiti precies gaat worden zouden we niet weten, maar wat we wel weten is dat hij niet past op een A4 velletje. Tot die tijd hebben we nog het een en ander in de agenda staan, maar daar val ik jullie nu niet mee lastig. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, weltrusten en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost

Zo willen we de dagen graag zien.......

Mensen, we hebben en topdag achter de rug. Geen gelazer met bloedsuikers, het was mooi weer en het allerbelangrijkste was toch wel dat de Efteling niet tot zijn strot vol zat met bezoekers. Dit betekende dat er nauwelijks wachtrijen stonden en we ontzettend veel gedaan hebben.

Wat op zich wel grappig was aan dit bezoek is dat we van sommige attrakties de ingang niet wisten te vinden. Het is stom dat weet ik, maar toen we vorig jaar een weekje in Villa Pardoes zaten hadden we een speciale pas die toegang gaf om "voor te dringen" bij de attrakties. Dit voordringen gebeurde meestal via de uitgang of een speciale rolstoelingang. Ondanks dat we deze pas nu niet hadden hebben we toch "gewoon" genoten.

Eenmaal weer thuis hebben we het rustig aangedaan. De meiden zijn rustig gaan slapen en wat we morgen gaan doen is mij niet bekend. Morgen.....dat is nog een nachtje slapen en dat is wat ik nu precies ga doen. Mensen weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost.

Er was heel even paniek......

Zo en dat was alweer de tweede dag. Hij was erg prettig op een klein incidentje na. Laat ik maar even bij het begin beginnen. Vannacht zijn de meiden verrot gestoken door een of meerdere muggen en heb ik gezellig in het stapelbed geslapen. Toch heeft iedereen achteraf redelijk tot goed geslapen. Na een goed ontbijt en wat koffie hebben we de auto gepakt en zijn met zijn allen naar het safaripark gereden. Daar lieten we de auto staan en hebben per safariboot een heel groot deel van het park gezien. Het het had ietsiepietsie warmer mogen zijn, maar ondanks dat was het goed te doen. Na een kleine 2.5 uur slenteren stonden we weer bij de auto. Eenmaal weer bij het huisje sprong Roos in haar badpak, want het zwembad trok als een magneet aan haar.

In het zwembad was het goed te doen. Het was niet erg groot, maar de temperatuur van het water was erg lekker en het was niet onwijs druk. Na een uurtje dobberen begon Fleur toch iets wat vreemd te doen. Ze was moe, was snel geirriteerd en zei dat ze de dingen wilde doen die anderen ook deden. Dit doet bij mij van binnen zeer kan ik jullie melden, want in het safaripark was dit ook al het geval.

Doordat ze haar arm niet meer heeft loopt ze met veel dingen tegen de lamp aan. Ze probeerd het allemaal wel, maar een te hoge bloedsuiker en wat mislukte klim pogingen, leverd wel een heel zielig hoopje mens op. In het zwembad was het dus net andersom. Daar zat ze zo laag dat ze bijna van haar graatje ging. Roos heeft heel snel haar oom gehaald terwijl ik een mars aan het regelen was. Deze vloog er gelukkig in als koek en we weten ook dat dan minimaal een halfuurtje duurt voordat ze weer een beetje bij kennis is. Het wandelingtje van het zwembad naar het huisje was een ware veldslag voor haar, haar rechter gezichtsveld was ze totaal kwijt, maar ze deed het wel.

Met het avond eten waren alle bloedsuikers weer ondercontrole en dat was maar goed ook, want we gingen wokken in Biest-Houthakker. Waar???? Ja daar!!!!! Een klein gehucht in Nederland waar een kerk staat met niet meer dan 10 straatjes eromheen. Winkels kennen ze daar niet, maar een wokrestaurant dus wel. We hebben er onwijs lekker gegeten voor een redelijke prijs. Probleem was dit keer het ritje ernaar toe. In de auto zei Fleur ineens dat ze pijn had als ze diep ademhaalde. Rinkel rinkel bel bel alle raderen sloegen in Nicole en mijn hoofd op tilt en we konden alleen maar denken, Nee hé het aftakelen zal nu toch niet begonnen zijn. Het kan en mag "gewoon" niet!!!!!

Nicole heeft duidelijk gevraagd wat en waar de pijn zat en zoals wij het begrijpen zal het wel eens spierpijn van het zwemmen kunnen zijn. Na het eten was het trouwens weer over zei ze, maar ondanks dat waren we toch erg geschrokken en werd het weer duidelijk waarom we moeten genieten van alles en iedereen om ons heen.

Al met al hebben we een dag achter de rug met wat ups en downs en jammergenoeg sloeg bij ons van binnen de paniek ook heel even toe. Toch zijn de meiden lekker gaan slapen en hebben Nicole en ik een fijne avond achter de rug. Morgen gaan we met alle kinderen naar de Efteling en stiekem hebben we daar best wel zin in. Dit betekend ook dat ik nu ga slapen en jullie weltrusten ga zeggen.

Dus weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, zoniet....tjaaa....dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

We hebben internet.....

23 mei 2011, 20.00 uur, Beekse Bergen is een feit geworden. Jaja lieve mensen, jullie zien het goed het eerste blog vanuit ons vakantiepark is geluk en dit betekend ook dat er een internetverbinding is. Nu moet ik wel zeggen dat het via KPN HOTSPOT is en we daar een code met bijbehorend wachtwoord voor nodig hebben. Deze heb ik via mijn neefje weer gekregen met het resultaat dat ik hier nu even zit. Neefje bedankt hiervoor!!!!

Tja, dat betekend ook dat ik vanuit het mooie park waar we zitten jullie op de hoogte kunnen houden. Wie hier geen behoefte aanheeft klikt "gewoon" op het rode kruisje rechtsboven in de hoek. De rest die wel wil weten hoe wij leven kan blijven en genieten van de onzin die ik opschrijf.

Vanmorgenvroeg zijn de koffers gepakt, is de auto afgevuld en na een ritje van een uur konden we ons melden bij de receptie van de Beekse Bergen. Vanuit daar reden we met de auto richting ons luipaardenhuisje met het nummer 83. Het huisje ziet er perfect uit en is voorzien van 3 slaapkamers, wc, douche, een keuken, 2 tv's en een hele grote achtertuin die grenst aan een heel groot meer. Het weerbericht ziet er voor de komende dagen ook nog eens goed uit, wat inhoudt dat het bijna niet anders kan dat we het leuk gaan hebben. Wat en hoe we voor de rest gaan doen is mij onbekend en dat wil ik graag zo houden. Ik laat me netjes verrassen en zal het allemaal wel zien.

Lieve mensen, weltrusten allemaal en wie weet tot zo en anders tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Dikke knuffel van een vakantie laaf.

Een midweekje weg.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me. Vanmiddag vertrekken wij voor een aantal dagen richting de Beekse Bergen. We hebben er heel veel zin en proberen erook van te genieten. Op het park blijkt gelukkig internet aanwezig te zijn, maar of het allemaal werkt zoals het hoort is nog maar afwachten. Het enigste wat ik nu nog kan zeggen probeer te genieten van alles en iedereen om je heen, want je staat tot je oren in de shit voordat je het weet en uit ervaring kan ik jullie melden dat het daar niet leuk is.

De vakantielaaf

"gewoon" even blogje......

Wat hebben we in 1 week tijd veel gedaan. Om al die prikkels te verwerken was het ook wel fijn dat er wat dagen tussen zaten waar we niets hadden. Nu is het zaterdagochtend en het "normale" leven is weer opgestart. Nicole doet de boodschappen, fleur schildert, Roos ligt met een ontbijtje op bed en ik zit achter de laptop. Ieder doet even "gewoon" zijn ding. Toch kan ik zeggen dat we terug kunnen kijken op een fijne week die héél erg emotioneel was. Het schilderen bij Ansjel, 2 musicals en uiteraard de opkikker. Als ik het zo lees en denk eraan terug word ik er spontaan weer moe van. Die vermoeidheid was trouwens goed te merken in het Circustheater van Scheveningen. Ik zat te vechten tegen de slaap en ben ook een paar kleine stukje van de voorstelling kwijt. Lache hé, kijk je er zo naar uit zit die lul te knikkebollen.

De stucadoor

Maar goed, wat ook grappig is om te melden is dat voortgang van de relaxkamer soepel verloopt. De kamer was gisteren helemaal leeg en mijn marokaanse stucadoor Mostafa (Moes) heeft alle muren gestuct. Deze zien er nu perfect uit en nu is het afwachten wat de graffitiekunsternaar ervan maakt. Alle wensen en foto's die wij hadden heb ik aan de gulle gever gegeven en heb ook geprobeerd uit te legen wat wij willen. Wij zijn er in ieder geval klaar voor en laten de kunstenaar nu ook zijn gang gaan en zullen hem niet in de weg lopen.

Wie er ook een kunstenaar is is Rene. Deze knul ontwerpt en zet tatoages. Een tatoage, ja mensen een tatoage. Mijn hele leve lang heb ik geroepen dat ik die plakplaatjes niet wil, maar toch ben ik van gedachten veranderd. Pas geleden ben ik samen met Fleur bij hem op bezoek geweest en heb daar wat tekeningen laten zie van Fleur en Roos. Daarnaast hebben we verteld wat we graag willen, waar ik hem wil hebben en hoe groot hij mag zijn. Met deze informatie zijn we weer vertrokken en na een week had hij een ontwerp klaarliggen. Na nog een uurtje gummen en tekenen is er toch iets moois uitgekomen. Hij werkt hem nu helemaal bij en na de vakantie ga ik weer bij hem langs. Als ik hem dan zie moet ik direct verliefd zijn. Gebeurd dit dan prikken we direct een datum. Het bijzondere aan het hele ding is dat alle wensen die ik had erin verwerkt zitten en dat alles wat ik graag wil mogelijk is.

Toch wil ik jullie ook laten weten dat het met Fleur nog steeds goed gaat. Ze geniet van alles en het lijkt wel of ze zich elke dag een stukje beter gaat voelen. Dit is héél fijn om te zien, maar we weten dondersgoed dat er een moment komt dat het anders gaat worden. Die gedachten kunnen wij niet loslaten en maakt alles erg wrang. Volgende week gaan we met mijn schoonfamilie een midweek naar de Beekse Bergen en hopen daar een beetje bij te komen van alle indrukken die we hebben opgedaan. Ook proberen we daar onze batterij op te laden voor de tijd die komen gaat en kunnen alleen maar hopen dat we nog veel leuke dingen kunnen gaan doen.

Weltrusten en tot vanavond, morgenavond of overmorgenavond.
Laafje Joost.

Mary Poppins.....

SUPERALIFRAGILISTICEXPIALIDOCIOUS

En dat was de laatste regel van de musicale Mary Poppins waar we vanavond geweest zijn. Ook dit was een geweldige avond waarvan we erg hebben genoten. Nu vlug naar bed, want morgen begint het "normale" leven weer.

Weltrusten en een allemaal een dikke knuffel van het Laafje.

Het verslag van de Opkikkerdag......

Het opkikkerautotje

Wat een dag, wat een dag. Laat ik maar "gewoon" bij het begin beginnen en dat was toen de wekker om 6.00 uur afging. De meiden hebben we voorzichtig wakker gemaakt en uiteindelijk zat iedereen om 7.30 klaar. Bijde opa's een oma's waren aanwezig, want ook zij waren benieuwd hoe we werden opgeghaald. Uiteindelijk was het iets over achten toen Gerard en Ina van Stichting Opkikker bij ons aanklopten met de mededeling dat de auto klaar stond en we konden vertrekken.

Toch wat gespannen liepen we naar de parkeerplaats. Daar aangekomen zagen we geen limo en geen helikopter en eerlijk is eerlijk leuk was anders en enigsinds teleurgesteld stapten we in een auto die van de Opkikker zelf was. Hier zag ik op de tomtom dat de reis ongeveer een uurtje zou duren en dat we de A12 op moesten richting Utrecht. Onderweg vroegen ze of we een idee hadden van wat er zou kunnen gebeuren. We hebben wat dingen geroepen, maar of dat allemaal ging gebeuren dat werd niet verteld. De knop heb ik uiteindelijk maar om gezet en kon toen alleen maar denken, ik zie het wel. En geloof me maar, ik heb het gezien en we kunnen terugkijken op een mooie, fijne, leuke en emotionele dag. Alles wat we gedaan hebben staat hier onder en er zijn uiteraard een berg foto's gemaakt.

Dierenpark Amersfoort,

Aapjes voeren

Hier aangekomen werden we meegenomen door een dierenverzorger die erg veel apen wist. Na een kleine tekst en uitleg zei hij dat we het verblijf in mochten om de ringstaartmaki's te voederen. Hé....het vasthouden en voederen van apen is iets wat Nicole graag wilde doen. Geloof me maar lieve mensen het was geweldig. De aapjes moesten de rozijntjes uit onze handen eten en om ze het een beetje moeilijker te maken moesten we onze handen dicht houden. Het gefriemel en gepiemel wat die beestjes dan doen is heerlijk. Met die kleine vingertje peuteren ze je je hand open en eten dan de inhoudt op.

Nicole en een ringstaartmakiaap

Sommige gebruikten ook hun snuitje en drukte die voorzichtig in de opening die ze met handjes gemaakt hadden. Het snuitje voelde hard aan, maar de vacht voelde daarintegen er zacht. Sommige kwamen op je schouder zitten en een ander trok aan je broekspijp. De kleine baby's die op de rug geplakt zaten en de kleintjes die bij hun moedertje wat dronken was ook een geweldig gezicht. Na een klein kwartiertje hebben we het verblijf weer verlaten zijn toen via de chimpansees weer richting de opkikkerauto gegaan. In de auto kregen we te horen dat we ergens wat gingen eten en drinken en dat we dus niet teveel snoepjes moesten eten. Dit eten en drinken werd gedaan in een hotel van Van Der Valk.

De Witte Bergen,

Een hotel restaurant dat langs de A1 in Hilversum ligt en waar we heerlijk hebben gegeten. We konden eten wat we wilden en mochten ons geen zorgen maken om de rekening. "Gewoon" iets uitzoeken wat je lekker vind en als je twee dingen wilde was dat ook geen probeem. Met een soort knoop in je maag bestel je dan maar je eten en na een uurtje zat alles er toch in en waren de bordjes leeg. Bordjes leeg betekende ook dat we verder gingen met ons onbekende programma. In de auto kregen we te horen dat we naar museum in Amsterdam gingen, maar welke was weer de grote vraag. Na een hoop denkwerk en gepuzzel zijn we maar opgehouden en kregen toen ook te horen dat het museum een afleidingsmanoeuvre was en dat zelf zij dit nog hadden gedaan. De opkikkerauto stopte voor een hek en toen zagen we pas waar we waren.

Het Spangalis College,

Het spangaliscollege is een school in Amsterdam waar jongeren opzitten. Het enigste verschil is dat deze school verzonnen is, er veel kabels en camara's zijn en er heel veel actie wordt geroepen. Ja mensen, we zijn op, in en achter de schermen geweest van een heuse tv serie. De serie SPANGAS is dagelijks te zien op Nederland 3. Hier kijken onze meiden altijd naar en het was ook precies een schot in de roos.



Fleur, Stan en Roos



We kregen een uitgebreide rondleiding van Dennis en hij nam werkelijk waar alle tijd voor ons. Hij heeft uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat, hoeveel mensen er dagelijks werken, wie wat moet doen en ga zo maar door. We hebben erg veel acteurs ontmoet die allemaal ruim de tijd namen om handtekeningen te geven en op de foto gaan was ook geen probleem. We mochten alles vragen over de serie en over hun echte leven. Dit vragen was wel erg moeilijk, want als er weer acteur voor de meiden stond klapten ze dicht.

De Spangalis kantine

Op twee locatie werd de serie opgenomen en hebben dus van heel dichtbij gezien hoe zoiets gaat. Na ruim 2 uur was het weer tijd om te vertrekken. Eenmaal weer buiten vroeg de regisseur of de meiden zin hadden in een figurantenrol. Roos en Fleur begrepen niet goed wat dit inhield, maar toen ik zei dat ze dan op tv zouden komen was de beslissing snel genomen. Ze hebben 2 keer gerepeteerd en er is 2 keer echt opgenomen. Ergens in novemder van 2011 word dit uitgezonden. Ik heb de mail van Dennis gekregen en krijg via deze weg ook te horen wanneer de exacte datum is. Wordt vervolgd dus......

ENNNNN.......ACTIE!!!!!!

Tja, en op die manier was het al 16.00 uur en het einde van de dag naderde. De grote wens die Fleur nog had was uitgekomen en we wisten dat het niet lang meer zou duren voordat we naar huis gingen. In de auto werd er verteld dat er nog een verassing was en dat het daarna echt was afgelopen. Maarja, wat was die laatste verassing dan. We bleven in Amsterdam en na een klein ritje werd het duidelijk. We zouden een taart gaan eten in "de taart van m'n tante".

De taart van m'n tante,

Een wens van de meiden was ook om samen met Abel een taart te bakken in het tv programma De Taarten Van Abel. Omdat er een hele lange wachtlijst is wisten we direct al dat het bakken met Abel niet ging gebeuren. Het alternatief om een taart te gaan eten in zijn winkel was ook erg leuk en gezellig. Eenmaal binnen kregen de meiden een tas en een taartenboek waar Abel persoonlijks iets had ingeschreven. Uiteraard waren de meiden hier ook erg blij mee en het boek zal ongetwijfeld een keer gebruikt gaan worden. Na een drankje en een lekker groot stuk taart was het afgelopen en konden we naar huis.

Probleem,

Gerard was ondertussen naar de opkikkerauto gelopen, maar de goede man had sleutel in de auto laten liggen en deur was dicht. Dit was echt even lastig en Ina en Gerard moesten toch iets verzinnen om ons bezig te houden. Roos was uiteraard weer in paniek, maar toen we een chauffeur van een taxi om raad vroegen bleek de ANWB de beste oplossing. Die zouden de auto wel weer open krijgen. Tot mijn stomme verbazing bleek die chauffeur de bestuurder te zijn van een limousine Hummer. De kans om dat ding aan te raken liet ik me niet onglippen en heb dat dingetje snel op de foto gezet. Toen ik drie foto's verder was begon ik te denken en vielen de stukjes van de puzzel pas inelkaar. Die Hummer bleek dus de volgende verrassing te zijn.

Limousine Hummer,

Mensen mensen mensen, met een brok in mijn keel stapte in en de wens van Roos en mij kwam ook uit. Roos wilde graag in de langste limo van Nederland zitten en ik wilde graag de Hummer. Het ding was maar 10 meter lang, had een discovloer, een sterren hemel, een bar, een muziekinstallatie, 4 tv's, een vip-lounce en er konden maar 16 personen in. We wisten dat we richting Zoetermeer zouden gaan en wisten ook dat die 60 kilometer zo achter de rug zouden zijn. We hadden dus maar 60 kilometer om te genieten van deze prachtige auto. Maar hoe doe je dat.

Onze nieuwe boodschappenkar

We hebben overal gezeten, hebben aan alle knopjes gezeten en uiteraard moesten we iets drinken. Een luxe van ongekende hoogte en ik riep alleen maar dat ik in een file terecht wilde komen. Roos had nog een slimme opmerking en zei dat maar achterin ging zitten, want dan duurde het langer voordat ze thuis was. Eenmaal in Zoetermeer werd het ons duidelijk dat het echt over was en we zonder eten de dag zouden afsluiten. Vonden we dit erg???? Nee, eigenlijk niet, want we waren al zo verwend dat we er vrede mee hadden. We hadden in de Hummer al besloten dat we gezellig met z'n viertjes zouden gaan wokken.

De thuiskomst,

De chauffeur draaide bij ons de wijk in en bleef een meter of 300 van ons huis even wachten. Na een telefoontje zei hij dat hij even minuut of 5 moest wachten en dan verder kon. Wachten waarop???? We wisten dat er nog iets stond te gebeuren, maar de vraag was wat. Dit "iets" werd ons snel duidelijk. Toen we aankwamen stond de rotonde vol met mensen die stuk voor stuk een ballon beet hadden. Nicole en de meiden hielden het niet meer droog, maar ook ik brak. Alle emoties van die bijzondere dag kwamen eruit en toen we goed keken zagen we pas dat al die mensen onze familie en vrienden waren. Vanuit het hele land waren ze gekomen. Toen dit tot ons doordrong ging het tranendal pas echt open. Geweldig!!!!

Allemaal  mensen van wie wij houden

De deur werd opengegooit en we hadden allemaal geen zin om uit te stappen. We moesten ons eerst bijelkaar rapen om de volgende emotionele stap te kunnen zetten. Toen we redelijk bij kennis waren telde de mensenmassa af en lieten ze allemaal hun balonnetje los. Een mooi gezicht wat we niet snel zullen vergeten. Nadat we iedereen hadden geknuffeld was het tijd om naar binnen te gaan. Tijdens het wandelen schrok ik erg en wist me even geen raad. Help help!!!! we lopen hier met 60 man, maar we moeten nog eten. Wat nu???

Het feest,

Toen we thuis naar binnen liepen zag ik dat de achtertuin weer was omgetoverd tot een feestzaal. Er stond een grote tent in met een tafel die helemaal vol stond met lekkere dingen. Met andere woorden het wokken ging niet door en iedereen die er was zou blijven eten. De herrie die ik hoorde kwam vanuit de veranda. Deze werd in beslag genomen door een echte disco inclusief dj's.

Het was een beetje krap, maar super gezellig. Ook kregen we te horen dat we ons geen zorgen hoefde te maken om alle spullen en we "gewoon" moesten genieten. Ina en Gerard hebben iedereen nog even toegesproken en ik zag mijn kans schoon en deed hetzelfde. Dit ging iets rotter dan verwacht en kon eigenlijk alleen maar huilen. Uiteindelijk taaide de laatste om 1.15 uur af en kon ik de touwtjes definitief weer vast houden die de hele dag ongrijpbaar waren. Nicole is naar bed gegaan en ik heb op mijn gemak de tuin nog even opgeruimd. Om precies 2.00 uur lag ook ik in de lakenstraat en viel als een blok in elkaar.

Tot slot,

Zo, het is een lekker blog geworden en dit is nog maar een fractie van wat er in mijn hoofd zit. De dingen die we hebben gedaan waren stuk voor stuk geweldig. De meiden zelf vonden het SPANGAS gebeuren het allerleukste en Nicole en ik waren enorm blij met de thuiskomst. De liefde en de warmte die iedereen ons gaf doet ons erg goed.

Ook wil ik Ina en Gerard bedanken voor hun inzet, want zonder deze twee kanjers had deze dag nooit zo mooi geworden.  Iedereen dus bedankt en tot zo of tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Eerst slapen......

1.59 uur pffffft. Ik ga slapen en wie tot morgen overmorgen of overovermorgen.

Oude mobieltjes inleveren.....

Lieve mensen, ik heb even een vraag. Ik ben geraakt door de Stichting Opkikker en wil, ondanks dat ik niet weet wat er morgen gaat gebeuren, toch iets terug doen. Dit kan ik niet alleen en heb daar ieders hulp voor nodig. Zoals vele al weten verzamelt de Stichting Opkikker elk jaar oude mobiele telefoons in.

Voor elk mobieltje krijgt Stichting Opkikker € 3,50. De gehele opbrengst is volledig bestemd voor hun Opkikkerdagen. In 2009 leverde de actie maar liefst 43.349 mobieltjes op en vorig jaar zelfs 53.230. Hun nieuwe doelstelling voor 2011 is het inzamelen van maar liefst 60.000 mobiele telefoons!

Nu zal er bij iedereen in huis ongetwijfeld wel zo'n oud kreng liggen. Gooi hem niet weg maar geef hem aan mij. Hier in huis staat een doos en zodra die vol zit stuur ik hem op voor een lege.

Wie dit blog allemaal leest is mij niet bekend, maar volgens mij zitten er ook ouders tussen waarvan hun kind bij Fleur op school zit. Voor die mensen staat er bij elke uit/ingang een doos. Als een van deze dozen vol zit stuur ik hem op voor wederom een nieuwe.

Ik weet ook dat er een hele hoop mensen in Wassenaar wonen die dit blog lezen. Die mensen  mogen hun mobieltje inleveren bij mijn ouders of bij Nicole haar nicht Sabine Ruigrok v/d Werve.

Alvast bedank
Joost

Nog 1 nachtje slapen en dan........

 

Tja.....en wie de reacties naast mijn blog ook nog eens leest komt erachter dat we morgen een Opkikkerdag gaan meemaken.Voor de mensen die niet weten wat de De Opkikker doet is hier een beknopte omschrijving. Stichting De Opkikker verzorgd een fijne dag voor gezinnen die te kampen hebben met een  ernstige en/of langdurig zieke kinderen. Ze willen de gezinnen een dagje ontspanning geven die ze zo verdienen. Voor verdere informatie kunnen jullie even kijken op http://www.opkikker.nl/ .

Onze indvidueleopkikkerdag, een mooi scrabbelwoord trouwens, zou eerst de 21ste plaats vinden, maar al snel kregen we een telefoontje met de vraag of het eerder kon. Onze kalender, die overvol is, gaf te kennen dat we die dag nog over hadden en we besloten direct dat het geen probleem zou zijn. Gisteravond laat kregen we pas te horen hoe laat we worden opgehaald. Enigsinds verbijsterd en met handen in mijn haren moest ik tegen Nicole zeggen dat we om 8.00 uur al zouden gaan rijden. Dit betekend dat we om 7.30 uur gewassen en gestreken zenuwachtig op de bank gaan zitten wachten. 7.30 uur betekend ook dat de wekker om 6.30 uur afgaat en we de meiden om die reden ook vanavond voor achten in bed gooien met een handje slaappillen. Wat en hoe er morgen gaat gebeuren is een groot vraagteken en zouden niet weten wat er gaat gebeuren. We tasten volledig in het duister en dat is iets waar ik niet goed tegen kan. Ik vind het fijn om de touwtjes zelf vast te houden, maar heb nu echt geen keus. Ondanks dat De Opkikker ook foto's en films maakt nemen we toch onze apparaten mee.

Nu in het kort, wie wil zien hoe we opgehaald worden moet zorgen dat ze hier om 8.00 uur zijn en voor diegene die niets te doen hebben moet de snelweg of het luchtruim maar in de gaten houden. Mensen we weten echt helemaal, maar dan ook echt helemaal niets. De spanning stijgt hier tot ongekende hoogte en kunnen alleen maar hopen dat we vannacht een beetje slapen. Dus lieve kijkbuisbloglezertjes, ook een scrabbelwoord, weltrusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een zenuwachtig Laafje

Pattie Coat....

Moe en gesloopt zit ik dit keer achter de laptop een blog te maken. Het liefst ga ik nu naar bed, maar dit blog moest vandaag neergezet worden. Dit ben ik voor voel mijn gevoel een beetje verplicht naar Roos en Nadine. Roos, onze visagiste,  is degene die het uitje naar Pattie Coat heeft geregeld inclucief een kijkje achter de schermen.

De jurkjes

De pruiken en kaptafels

De musicale zelf was al fantastisch en de meiden hebben hier ook erg van genoten. Na afloop kreeg ik vrij snel een belletje van Nadine, een speelster die diverse rollen speelde in het stuk, dat we konden komen voor de rondleiding. Dit kijkje achter de schermen was erg indrukwekkend en zal ik niet snel meer vergeten. Jammergenoeg had de cast een meet and greet en konden hun dus niet ontmoeten. Maar ondanks dat was het erg interresant. Alle decorstukken konden we aanraken en de pattycoats en pruiken waren nog warm van het dragen. Toen alles was gezien konden we de ruimte via het podium weer verlaten. Erg leuk allemaal, maar het verschil was dat de zaal nu leeg was. Had hij vol gezeten dan had ik zeker even een liedje gezongen.

Mijn publiek

In de schijnwerpers

Nadine, Roosje en Fleur

Wat alles bijelkaar erg bijzonder maakte was dat Nadine om 19.00 uur alweer klaar moest staan voor de volgende show. In die twee uur moest ze eten, uitrusten, plassen en weet ik wat nog allemaal. Toch heeft ze ruim de tijd genomen om onze vragen te beantwoorden en ons iets mee te geven wat we niet meer snel zullen vergeten. Al met al een mooie middag die we in het mapje fijne dingen komt.

Het Laafje

Schilderen met Ansjel.....

Zo, daar zijn we weer en gelukkig kunnen we terug kijken op een mooie en geslaagde dag. De schilderijen zijn gemaakt en hangen netjes, maar scheef aan de muur. Scheef is niet recht dat weet ik, maar het kon even niet anders. Als de relexkamer af is krijgt hij daar een definitief plekje en zorgen we ervoor dat hij wel recht hangt.

Het maken van dit kunstwerk was weer een hele ervaring. De dames hebben weer wat nieuwe technieken geleerd waar ze zeker gebruik van gaan maken. Tijdens het werken werden Nicole en ik even naar buiten gebonjourd, want er was alleen maar ruimte voor echte kunstenaars. Dit was niet erg en wij hebben heerlijk door een drukke straat in Rotterdam geslenterd en hebben op een soort bio markt lekker wat gegeten, gedronken en mensen bekeken. Na een uurtje of 3 stonden we weer in het altelier en daar zagen we tot onze stomme verbazing weer een gigantisch mooi doek staan.



Kunstwerkje van Roos (20x20)





Kunsterwerkje van Fleur (20x20)

De meiden hadden er dit keer echt een zooitje van gemaakt. De verf zat werkelijkwaar overal. De vloer, de benen en zelf de armen van Ansjel hebben ze te pakken gehad. Toen alles achter de rug was zijn er uiteraard wat foto's gemaakt en is er afgesproken dat we op korte termijn weer terug komen en we gezellig gaan shoppen in een verfwinkel. Hier blijken goede doeken te zijn voor een redelijke prijs en de verf is ook stukken goedkoper dan waar we het nu vandaan halen.

Roos, Ansjel en Fleur (40x80)

 Eenmaal weer thuis zakten we allemaal moe maar voldaan op bank en kunnen terugkijken op een geslaagde schildersmiddag. We willen Ansjel van Bellen via dit blog nogmaals bedanken. En voor de mensen die willen weten wat deze dame nog meer maakt is hier nog een keer haar site. http://www.ansjel.nl/content/home/

 Het Laafje

Even een tussendoorblogje....

Zo, daar zijn we weer en gelukkig hoef ik dat ene blog niet over te maken, want hij staat er inderdaad weer tussen. Wel zijn de drie reacties die er stonden verdwenen. Jammer, maar het is even niet anders. Daarnaast kan ik jullie melden dat alle blogs altijd opgeslagen en uitgeprint worden. Dit heb ik altijd al gedaan en sinds kort print mijn mammie alle racties erook nog eens bij. Nu we het toch over de reacties hebben, er zijn sommige die ik niet kan thuis brengen. Krijgen we een mooie en fijne reactie terug weten we niet van wie. De vraag is eigenlijk of jullie je naam of iets dergelijks erbij kunnen zetten. Wat maakt niet uit als wij hier maar weten van wie het is. Daarvoor alvast bedankt.

Ook wil ik Paulien even bedanken voor de moeite die ze heeft genomen. Zij schreef dat haar i-pad de laatste 10 bezochte pagina's onthoud en dat wij daar toevallig nog tussen stonden. Ze heeft even geknipt en geplakt en uiteindelijk rolde het blogje hier uit de printer. Uiteraard was ik helemaal blij en vlak voordat ik het over wilde typen kreeg ik een sms-je van "onze" visagiste dat het blog er weer tussen stond. Dit betekende dat ik toch een avond vrij was en het behang van de muren kon gaan steken. Behang, behang????

Ja mensen we hebben hier in huize de Jong een nieuw project opgestart. Project relaxkamertje zullen we het maar noemen. Dit moet een kamertje worden waar we ons even terug kunnen trekken als dat nodig is en moeten daar ook in alle rust tv kunnen kijken, uitrusten of "gewoon" even alleen zijn. Dit project heeft ook een achterliggende gedachte. Roosje en Fleur liggen sinds een aantal maanden bijelkaar op zolder en dat was een schot in de Roos. Ze vinden het geweldig en hebben er totaal geen problemen mee.
http://joost-nicole.blogspot.com/2010/08/even-een-normaal-blogje.html#comments

Fleur is jammergenoeg uitbehandeld wat ook inhoud dat ze geen chemo's meer krijgt. Haar lichaam vindt dat fijn en dat merken we goed. Ze gaat elke dag iets beter in haar vel zitten en gaat ook weer een aantal uurtjes naar school. Eigenlijk zie je aan de buitenkant niet dat Fleur ziek, maar ja, schijn bedriegd en wij weten wel beter. We weten dondersgoed dat er een moment komt dat mevrouw haar top heeft bereikt om vervolgens te gaan glijden. Wanneer dit moment is kan niemand ons vertellen en tot die tijd blijft Fleur gezellig bij Roos op de kamer liggen. Als mevrouw tegen die tijd zo erg verzwakt of ziek is en het echt een drama gaat worden willen we haar niet op zolder laten liggen. Voor Fleur houd het hier zometeen op, maar onze andere kanjer moet wel in die kamer verder. Dit was dus de werkelijke reden om dat kamertje aan te pakken.

De afgelopen drie dagen heeft Nicole enorm hard gewerkt met het resultaat dat we ruim 10 zakken vol rommel hadden en we een winkeltje konden beginnen met tv's en video's. Nu het kamertje helemaal leeg is is het aan mij om behang te verwijderen en de muren voor te lijmen met een speciaal goedje dat nodig is voor de stucadoor. Er is maar in stucadoor die hier in huis mag werken, maar ik had deze marokaan aan al ruim 2.5 jaar niet gezien. Toch heb ik hem gebeld en als het goed is komt hij van de week de muren glad maken. Waarom al die moeite zullen jullie denken. Dit heeft weer te maken met het volgende kado wat we van de week hebben gekregen. We mogen de muren laten beschilderen door een graffitispuiter. De bedoeling is dat deze knul de kamer zo maakt maakt dat we het idee krijgen dat we in Curacao zijn. Of het plaatje wat wij in ons hoofd hebben haalbaar is en op korte termijn gerealiseed kan worden zullen we binnenkort wel horen. Blijft het feit dat dit klaar moet zijn voordat Fleur gaat glijden. Tot die tijd gaan we zeker nog wat leuke dingen doen en de eerste is vanmiddag al.

Wij moeten dit keer helemaal naar Rotterdam afreizen. Neeee, niet naar het Sophia, maar naar Ansjel van Bellen http://www.ansjel.nl/content/home/ Deze kunstenaares heeft een aantal maanden geleden samen met Fleur het schilderij FLOWER POWER 4 & 5 voor KIKA heeft gemaakt. Via de mail de mail heeft ze contact gezocht en heeft aangegeven dat ze graag met onze meiden nog een keer wil gaan schilderen. Vanmmidag worden we verwacht en de meiden hebben er héél véél zin. Het fototoestelletje gaat weer mee en met welk kunstwerk we vanavond thuis komen zullen we wel weer zien. Tot die tijd ga ik maar scheuren en genieten van van alles en iedereen om me heen. Jullie ook veel plezier en wie weet tot vanavond.

Het Laafje.

De lijnen houden we graag kort.....

Zo lieve mensen daar is ie weer. Die shoot van van de week heeft ons goed gedaan en dat is erg fijn in deze hel. De foto's die we hebben zijn wel 1000 keer bekeken en naar mijn idee worden ze er alleen maar mooier van. Maar goed, naast al dat kijken moesten er ook wat andere zaken geregeld worden. In dit geval waren het weer dingen waar we liever niet mee te maken hadden, maar de tijd die er nog over is moeten we goed benutten en daar hoorde het gesprek van vandaag dus ook bij. Niets bijzonders, maar we hebben de mensen gesproken die ons gaan helpen als het slechter gaat met Fleur. Om precies te zijn waren het de huisarts, het Sophia en de wijkverpleging. Alle drie hebben ze een bepaalde rol.

Het Sophia, deze zal altijd aanwezig zijn, alleen verdwijnen ze iets meer naar de achtergrond. We kunnen ten alle tijden bellen en als we willen kunnen we erook naar toe.

De huisarts, deze zal vanaf nu een grotere rol gaan spelen. Deze goede man zal paraat staan op het moment dat wij, Nicole en ik, denken dat het met Fleur fout gaat. Met fout bedoel ik dat er klachten gaan komen die gepaard gaan met pijn. Deze pijn zullen we te lijf gaan met medicijnen en daar hebben we onder andere deze man voor nodig.

De thuiszorg, deze is 24/7 bereikbaar. Zij zorgen ervoor dat alles klaar ligt en na 1 telefoontje kunnen ze het bezorgen. We praten hier over medicijnen, pompen, ziekehuisbed en verpleging. Ze doen en hebben eigenlijk alles wat ze in het Sophia op 2 zuid ook hebben.

Met andere woorden, ons vangnet is vandaag definitief uitgegooit. Het idee dat Nicole had om alle partijen in een keer te laten komen was een goed gedacht plan. De lijnen waren op deze manier erg kort en iedereen weet nu precies wat er van ieder wordt verwacht. Daarnaast zijn er nog tal van andere zaken besproken, maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen.

Blijft het feit dat het een prettig gesprek was waar niemand op zat te wachten en we voor de zoveelste keer met onze neus op de feiten worden gedrukt, want hoe we het ook wenden of keren medisch gezien kan ze niet meer geholpen worden en dit staat zwart op wit. In deze brief staat letterlijk dat er geen curatieve mogelijkheden meer zijn, dat het palliatieve stadium is gestart en dat ze terminaal is. En ja....de naam Fleur de Jong staat er ook met geboortedatum en wel.

Tja.....wat moet en kan ik nu nog zeggen. Even niets, maar ben spoedig terug, want het koppie zit lekker vol. Voor nu allemaal een goede nacht en wie weet tot zo of tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost.

Dit is niet leuk......

Blogger had kennelijk problemen, maar zijn waarschijnlijk weer opgelost. Gelukkig, maar het verhaal van gisteren is ook verdwenen en dat doet zeer. Het was dit keer toevallig wel een belangrijke met veel informatie over de toekomst. Ik hoop dat ze hem nog terugplaatsen, maar mag dit niet gebeuren dan moet ik vanavondlaat toch weer aan de bak. Met andere woorden, "weg vrije avond".

Laafje Joost

De laatste 5 foto's.........

Danielle is hard bezig om de 3000 foto's die gemaakt zijn uit te zoeken en te bewerken. Dit nazien en bewerken kost heel veel tijd. Zeker als je hiernaast je dagelijkse bezigheden ook nog moet doen. Dit betekend dat de rest van de foto's nog even op zich laat wachten. Toch druppelt er zo nu en dan hier een naar binnen. Niet dat we alles plaatsen, maar deze 5 mochten zeker niet ontbreken op het blog