De herdenking van 23 kinderen.....

Zo mensen het is vrijdagavond 25 mei 2012 en tijd om het blog te plaatsen waar ik zondag al aan was begonnen. Vandaag heb ik hem afgemaakt dus wat jullie lezen is weer oud nieuws. Maar goed het is even niet anders.

Zondag 20 mei 2012,

Gisteren zijn Nicole, Roos en ik naar Culemborg geweest om Fleur en nog 22 andere kinderen te herdenken. Was het gezellig…nee, maar het was wel fijn om samen te zijn met ouders die ons begrijpen. De vraag hoe wij daar terecht zijn gekomen is simpel. Ellen Kruijer, onze begrafenisonderneemster, organiseert elk jaar een herdenking voor de ouders die dat jaar een dierbare zijn verloren. En met een dierbare bedoel ik dus kinderen in de leeftijd van 0 t/m 18 jaar. Het was bijzonder en het was wel prettig om met samen met lotgenoten stil te staan / te huilen om jouw en hun kind. Mijn gevoelens vlogen van hot naar haar en vind het ook moeilijk om te omschrijven wat ik daar voelde en heb gezien. Toch waag ik een poging en zet mijn verstand even op nul. Ik begin dus maar bij het begin en zal wel zien waar ik eindig.

Toen iedereen zijn plekje had gevonden kon het beginnen. Aan de wand hingen 23 zelfgemaakte harten met de namen van 23 kinderen. Een bijzonder, maar zeer zeker ook een droevig gezicht. Zodra je je naam hoorde moest je naar voren toe om een kaarsje aan te steken en mocht je iets neerzetten wat jouw aan je kind deed herinneren. Lang nadenken hebben wij niet gedaan. Roos wilde Fleur haar knuffelbeer Bina meenemen en Nicole en ik hebben de herdenkingskaart en haar diabetespomp op tafel neergelegd. Op deze manier werd de tafel steeds voller en na een half uur was het echt een soort van monument geworden.

Na de pauze was er voor iedereen een gelegenheid om iets te doen. De een wilde graag een gedichtje voorlezen, de ander wilde “gewoon”graag vertellen hoe hun kind was en sommige hadden een cd meegenomen met muziek. Op deze manier werd dus het tweede deel van de herdenking gevuld. Nu kan ik uit eigen ervaring zeggen dat dit zeer bijzonder was en ik alle verhalen en gedichten zeer bijzonder vond.

Toch was er een iemand die er voor mij erg uitsprong. Dit betrof om een verhaal van een vrouw die mama werd van een tweeling. Het bizarre was dat er tijdens de gehele zwangerschap niets aan de hand was, maar dat er tijdens een van de laatste controles geen hartslag meer te vinden was van een kindje. Uiteindelijk zijn de 2 baby’s geboren waarvan er een dus dood was. Waarom ik dit bijzonder vond???

De 11 jaar dat Fleur bij ons was hebben wij haar leren kennen tot de persoon die ze was geworden. Hoe ik haar zag daar kom ik graag nog eens op terug. Daarnaast hebben wij ook 11 jaar mogen genieten van alle knuffels, uitspraken en aanrakingen die er waren. Als ik zeg dat wij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat wij van haar houden zoals ze was en dat we van haar houden om wie ze was. Die 11 jaar waren fantastish en we hebben genoten van elk moment. Wij kunnen terug kijken op een zeer geslaagde 11 jaar. Wellis waar veel te kort, maar da’s een ander verhaal.

Die vrouw van die tweeling is na de geboorte naar huis gegaan met beide kindjes. Ze heeft 5 dagen de tijd gehad om haar baby te knuffelen en heeft 5 dagen de tijd gehad om haar kindje kusjes te geven. Wat ze ervoor terug kreeg was liefde. Het klinkt allemaal erg wazig, maar als ik zeg dat zij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat zij van haar houden zoals ze was en dat zij van haar houden om wie ze was. De moeder heeft mij laten zien dat je voor de volle 100% kan houden van een baby die alleen maar in de buik leefde.

Ik vind het nu erg moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen, maar de boodschap die de vrouw overbracht is dat houden van verder gaat dan dat ik had verwacht. Het klinkt allemaal logisch, maar nu ik er eens goed over nadenk ben ik blij dat wij 11 jaar van Fleur hebben mogen genieten en we de rest van ons leven zielsveel van haar kunnen blijven houden.

Zo, en nu ga ik even op de bank hangen met een biertje. Ik wens iedereen een fijn weekend toe en geniet maar eens lekker van de zon. En je weet het……smeren, smeren en nog eens smeren is super belangrijk, want de zon fijn, maar voordat je het weet heb je kanker met de grote hoofdletter K en dat is niet echt fijn. Want kanker verwoest je leven en om alles weer een beetje goed op de rit te krijgen kost tijd héél veel tijd en daar weten wij hier in huis toevallig wel van alles vanaf.

Iedereen een dikke knuffel en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost

De afgelopen drie weken.....

Het is leuk dat ik van werkgever ben veranderd en dat we de woonkamer, op het verkeerde moment een metamorfose geven, maar dat betekent dus ook dat er weinig tijd overblijft om tv te kijken en te bloggen. Niet dat erg is en geen bericht is goed bericht zal ik maar zeggen. Toch is de afgelopen 3 weken genoeg gebeurt, maar of dat nu interessant is om hier te vermelden……ik weet het niet. Toch waag ik een poging en gewapend met de kalender en een bakkie pleur ga ik even terug naar drie weken geleden. Het laatste blog ging over tante Marian die was overleden. De goede vrouw is ondertussen gecremeerd en de herdenkingsdienst werd gehouden in het gebouw waar Fleur ook werd gecremeerd. Een vreemde gewaarwording kan ik wel zeggen, maar ondanks ons dubbele gevoel was het wel erg mooi. Na afloop zijn we met de familie en wat goede kennissen nog wezen borrelen in Wassenaar. Ondanks het verdriet van die dag hebben we ook nog wel gelachen.

Vervolgens hebben we twee dagen later de hele familie weer gezien. Dit keer ging het om de familiedag die al maandenlang gepland stond. In goed overleg met de kinderen van tante Marian is er dus besloten dat deze dag “gewoon” door moest gaan. Nou mensen we hebben geweten. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn boerengolfen in een weiland vol koeien. Het klinkt saai, maar het is enorm leuk. De een na de ander stond in de poep en met grote regelmaat trokken de dames hun sluizen open met het gevolg dat er weer een liter of tig gele pis verdween in de grond. Koeien, poep, pis, weiland en bier….tjsa dit zijn voor mij de juiste ingrediënten om blij te worden. Als een klein kind heb ik alle vlaaien die tegenkwam weggeslagen met mijn boerengolfclub. De stront vloog werkelijk waar 20 meter ver. Whoehahahaha HEELIJK!!!!! De dag hebben we afgesloten met een heerlijk etentje.



NICOLE......PAS OP DIE KOEIEN!!!!!!





MIJN DANSSCHOENEN.....



Een week later hadden we in Maarn een verjaardag waar we weer een deel van de familie tegen kwamen. Ook hier weer gelachen en tot overmaat van ramp hebben we gisteren weer bij elkaar gegeten. Pffffft….zo zie je elkaar nooit en zo zie je sommige vijf keer per maand. Helemaal niet erg, want het is altijd lachen gieren en brullen als we bij elkaar zijn.



Naast alle familie bezoekjes hadden we ook nog de nodige verjaardagen, had Nicole wat cursussen en moesten Roosje en ik gezellig naar onze praatdokters toe. Op de dag zelf ben ik erg druk op mijn werk en als ik ’s-Avonds een keer niets heb dan word er hard geklust in de woonkamer. We hadden het de afgelopen drie weken dus erg druk met van alles en nog wat. Allemaal prima, maar jullie snappen nu dus wel als ik zeg dat de tijd die uiteindelijk echt overbleef werd gevuld met dingen die ik zelf wilde. Beetje zonnenbanken, gezellig met Nicole op de bank hangen als twee oude lullen en zo nu en dan een keertje op tijd naar bed. Het harde werken hier in huis werp nu wel zijn vruchten af. Alle muren zijn behandeld en dragen de kleur spierwit, net zoals het plafond. Afgelopen weekend is ook de nieuwe vloer gelegd en sinds vandaag zitten we op de nieuwe bank. Nu moeten we alleen de puntjes nog op de i zetten. Gordijn, plinten, koplatten, verven, draden weg werken, schoonmaken, de voor en achtertuin opruimen enz enz enz. we zijn er dus nog niet, maar het schiet lekker op.

Zo en op deze manier zijn jullie weer een beetje op de hoogte over onze situatie. Interessant……zeggen jullie het maar. Wij proberen “gewoon” door te hobbelen, maar het gemis  word alsmaar groter. Wat ik voel, zie en hoor rondom Fleur, daar kom ik later nog wel een keer op terug. Voor nu allemaal welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.



Laafje Joost