De herdenking van 23 kinderen.....

Zo mensen het is vrijdagavond 25 mei 2012 en tijd om het blog te plaatsen waar ik zondag al aan was begonnen. Vandaag heb ik hem afgemaakt dus wat jullie lezen is weer oud nieuws. Maar goed het is even niet anders.

Zondag 20 mei 2012,

Gisteren zijn Nicole, Roos en ik naar Culemborg geweest om Fleur en nog 22 andere kinderen te herdenken. Was het gezellig…nee, maar het was wel fijn om samen te zijn met ouders die ons begrijpen. De vraag hoe wij daar terecht zijn gekomen is simpel. Ellen Kruijer, onze begrafenisonderneemster, organiseert elk jaar een herdenking voor de ouders die dat jaar een dierbare zijn verloren. En met een dierbare bedoel ik dus kinderen in de leeftijd van 0 t/m 18 jaar. Het was bijzonder en het was wel prettig om met samen met lotgenoten stil te staan / te huilen om jouw en hun kind. Mijn gevoelens vlogen van hot naar haar en vind het ook moeilijk om te omschrijven wat ik daar voelde en heb gezien. Toch waag ik een poging en zet mijn verstand even op nul. Ik begin dus maar bij het begin en zal wel zien waar ik eindig.

Toen iedereen zijn plekje had gevonden kon het beginnen. Aan de wand hingen 23 zelfgemaakte harten met de namen van 23 kinderen. Een bijzonder, maar zeer zeker ook een droevig gezicht. Zodra je je naam hoorde moest je naar voren toe om een kaarsje aan te steken en mocht je iets neerzetten wat jouw aan je kind deed herinneren. Lang nadenken hebben wij niet gedaan. Roos wilde Fleur haar knuffelbeer Bina meenemen en Nicole en ik hebben de herdenkingskaart en haar diabetespomp op tafel neergelegd. Op deze manier werd de tafel steeds voller en na een half uur was het echt een soort van monument geworden.

Na de pauze was er voor iedereen een gelegenheid om iets te doen. De een wilde graag een gedichtje voorlezen, de ander wilde “gewoon”graag vertellen hoe hun kind was en sommige hadden een cd meegenomen met muziek. Op deze manier werd dus het tweede deel van de herdenking gevuld. Nu kan ik uit eigen ervaring zeggen dat dit zeer bijzonder was en ik alle verhalen en gedichten zeer bijzonder vond.

Toch was er een iemand die er voor mij erg uitsprong. Dit betrof om een verhaal van een vrouw die mama werd van een tweeling. Het bizarre was dat er tijdens de gehele zwangerschap niets aan de hand was, maar dat er tijdens een van de laatste controles geen hartslag meer te vinden was van een kindje. Uiteindelijk zijn de 2 baby’s geboren waarvan er een dus dood was. Waarom ik dit bijzonder vond???

De 11 jaar dat Fleur bij ons was hebben wij haar leren kennen tot de persoon die ze was geworden. Hoe ik haar zag daar kom ik graag nog eens op terug. Daarnaast hebben wij ook 11 jaar mogen genieten van alle knuffels, uitspraken en aanrakingen die er waren. Als ik zeg dat wij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat wij van haar houden zoals ze was en dat we van haar houden om wie ze was. Die 11 jaar waren fantastish en we hebben genoten van elk moment. Wij kunnen terug kijken op een zeer geslaagde 11 jaar. Wellis waar veel te kort, maar da’s een ander verhaal.

Die vrouw van die tweeling is na de geboorte naar huis gegaan met beide kindjes. Ze heeft 5 dagen de tijd gehad om haar baby te knuffelen en heeft 5 dagen de tijd gehad om haar kindje kusjes te geven. Wat ze ervoor terug kreeg was liefde. Het klinkt allemaal erg wazig, maar als ik zeg dat zij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat zij van haar houden zoals ze was en dat zij van haar houden om wie ze was. De moeder heeft mij laten zien dat je voor de volle 100% kan houden van een baby die alleen maar in de buik leefde.

Ik vind het nu erg moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen, maar de boodschap die de vrouw overbracht is dat houden van verder gaat dan dat ik had verwacht. Het klinkt allemaal logisch, maar nu ik er eens goed over nadenk ben ik blij dat wij 11 jaar van Fleur hebben mogen genieten en we de rest van ons leven zielsveel van haar kunnen blijven houden.

Zo, en nu ga ik even op de bank hangen met een biertje. Ik wens iedereen een fijn weekend toe en geniet maar eens lekker van de zon. En je weet het……smeren, smeren en nog eens smeren is super belangrijk, want de zon fijn, maar voordat je het weet heb je kanker met de grote hoofdletter K en dat is niet echt fijn. Want kanker verwoest je leven en om alles weer een beetje goed op de rit te krijgen kost tijd héél veel tijd en daar weten wij hier in huis toevallig wel van alles vanaf.

Iedereen een dikke knuffel en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost