woensdag 28 maart 2012

Speciaal voor Fleur en Nicole.....

Zo lieve mensen, daar zit ik weer. Dit keer zit alleen met een brok in mijn keel en Nicole huilend op de bank. Waarom??? We missen onze lieve Fleur. Nicole heeft het de hele dag al redelijk zwaar en heeft om die reden zichzelf maar eens verwend met nieuwe kleren. En geloof me maar, ze is geweldig geslaagd. Naast het shoppen kwam de begravenisonderneemster Ellen Kruier ook nog even onverwachts langs. Nicole vond dit erg fijn en het leek wel of Ellen rook dat Nicole haar even nodig had.

Maar ja, waarom zitten we nu vanavond met onze ziel onder de armen en biggelen de tranen bij Nicole over haar wagen. De film Mama Mia wordt op dit moment uitgezonden op rtl4. Een film die Fleur en Nicole samen tot in de treuren hebben gekeken. Fleur kende alle liedjes, alle bewegingen en wist precies wat en wanneer er iets gezegd werd. Tijdens de film zat Fleur een keer lekker bij Nicole op schoot en werd het liedje Slipping Through My Fingers gespeeld. Nicole vertelde dat Fleur haar aankeek en ze saampjes enorm hebben gehuild.

Daarom speciaal voor Fleur en Nicole "Slipping Through My Fingers" uit de Film Mama Mia.

zondag 25 maart 2012

Het p53-gen........

Zo luitjes daar zijn we en dit keer hebben Nicole en ik eergisteren weer wat stof mee naar huis gekregen van het Sophia om over na te denken. We hebben een gesprek gehad met een klinisch geneticus en zij heeft uit gelegd wat de voor en nadelen kunnen zijn als we Fleur haar DNA laten testen op haar p53-gen. Het p53-gen??? Wat is nu weer het p53-gen? Dit is een ingewikkeld iets waar ikzelf niet veel van begrijp. Omdat het zo ingewikkeld is heb ik maar weer besloten om het in twee delen te hakken. We beginnen met de dokters taal en eindigen met de Jip en Janneke taal.

Dokterstaal, rechtstreeks van het internet gekopieerd:

P53-route

Met het onderzoek zijn vijf nieuwe genen gevonden die actief zijn in de p-53 route. Deze route is van belang in het ontstaan van kanker omdat in de helft van alle kankergevallen het p53 gen gemuteerd is. Het eiwit wat ontstaat uit het p53-gen heeft een aantal belangrijke functies in de cel. Als het DNA in de cel beschadigd raakt door bijvoorbeeld UV-straling zorgt p53 ervoor dat de celdeling even stopt. -Het p53 eiwit wordt geactiveerd wanneer het DNA beschadigd is-. Hierdoor krijgt de cel meer tijd om het beschadigde DNA te herstellen. Als dit niet mogelijk blijkt krijgt de cel een signaal om zelfmoord te plegen (apoptose), ook door toedoen van p53. Als p53 niet meer goed werkt kunnen de beschadigingen in het DNA niet gerepareerd worden en kunnen de cellen ook geen zelfmoord meer plegen. De cellen gaan ongeremd delen, en het aantal mutaties neemt toe, met kanker als gevolg.

Zo het is maar dat jullie het even weten. Het klinkt allemaal erg ingewikkeld en dat is het eigenlijk ook wel. Waar het eigenlijk op neer komt is dat we Fleur haar DNA kunnen laten testen en op basis van die uitslag kunnen we dus zien of het erfelijk bepaald is of niet. Maar ja, wat nu als blijkt dat er in haar DNA wel een afwijking zit of niet.

let op!!!….Hieronder staat de Jip en Janneke uitvoering en jullie weten allemaal dat ik geen dokter ben. De kans is dus groot dat ik dingen verkeerd heb begrepen en dus ook verkeerd uitleg.

Jip en Janneketaal:

Om te beginnen laat ik het woord p53-gen even links liggen. Dit doe ik omdat we zelf niet eens weten wat het nu precies inhoudt. Om het toch enigsinds een beetje duidelijk te begrijpen hebben we het maar over een drager. Dit deden we in het ziekenhuis ook en op die manier wil ik het hier ook proberen uit te leggen.

Als blijkt dat Fleur geen drager is dan hoeven Nicole en ik niet na gekeken te worden. Dit betekend dan dat Fleur “gewoon” een pechvogel is en het dus niet erfelijk is. Het onderzoek is dan afgerond en het dossier kan dan definitief gesloten worden.

Als blijkt dat Fleur wel een drager is, dan bestaat de kans dat Nicole of ik dat aan haar hebben doorgeven. Ons DNA zou dan ook onderzocht kunnen worden. Mag het zo zijn dat wij geen dragers zijn dan is het dus ontstaan bij Fleur zelf.

Mag het zo zijn dat een van ons toch een drager is dan heeft een van ons dat doorgegeven aan Fleur. Dit zou dan kunnen betekenen dat Roos ook een drager is en. Om dit zeker te weten zou Roos haar DNA ook weer gecheckt moeten worden om dit vast te stellen.

Probleem waar we nu tegenaan lopen is of we dit allemaal wel willen weten. Mag het dus zo zijn dat Nicole, Roos of ik een drager zou zijn dan kunnen ze niet veel doen, omdat dit p53-gen voorkomt in heel veel kankersoorten, meer dan 50%,  is het “gewoon” onmogelijk om controles uit te voeren. Het enigste wat ze zouden kunnen doen is, Roos zou zich elke drie maanden moeten melden bij een kinderarts en er zullen dan een paar onderzoekjes gedaan worden, bij de Nicole word er alleen maar extra gelet op borstkanker en extra controles voor mij zit er helemaal niet in.

Daarnaast dacht ik zelf altijd dat het maar om een paar kankersoorten ging. Bijvoorbeeld borstkanker en darmkanker. Als dit echt zo was geweest dan was p53-gen verhaal voor mij wel redelijk dicht getimmerd. Borst en darmkanker is zeker niet leuk om te krijgen, maar je zou het lichaam, op dit soort kanker, wel jaarlijks 1 of 2 keer kunnen laten checken. Nu blijkt ook nog eens dat het p53-gen in veel sarcomen voorkomt. Sarcomen is trouwens een ander woord voor bulten. En die bulten……tsjaaa……die kunnen overal in het lichaam groeien. Dat hebben we bij Fleur wel gezien.

Nogmaals, de kans dat er bij Fleur een afwijking wordt aangetroffen is héél erg klein, maar als dit wel zo is dan kan dit wel eens gevolgen hebben voor Nicole, Roos en mij. Om te beginnen krijgen we dan een stempel achter onze naam. Nicole en ik zijn statisch gezien ongeveer op de helft van ons leven en hoeven dus maar 40 jaar rond te lopen met de gedachten dat we sneller kanker kunnen krijgen dan de gemiddelde Nederlander. Roos daarin tegen zou dit maar liefst 70 jaar moeten doen. Daarnaast zou Roosje wel eens problemen kunnen krijgen met eventueel een verzekering en als ze een later een huisje wil kopen kan dat ook wel eens problemen gaan opleveren.

Op dit moment zeggen we dus nee en we laten alles verlopig maar zo zoals het nu is. Krijgt iemand van ons kanker, wat we uiteraard niet hopen, dan zien we dat dan wel weer. Het rondlopen met het idee dat je een verhoogde kans op kanker hebt en ze er toch niets tegen kunnen doen lijkt ons op dit moment niet fijn. We laten het de komende tijd wel even bezinken en over een maand of twee hebben we in het Sophia, als wij dit willen, weer een gesprek over dit onderwerp.

Voor de rest wens ik iedereen een mooi en zonnig week toe en geniet een beetje van elkaar. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

donderdag 22 maart 2012

"gewoon" maar een blog.....

Zo het lijkt er wel op dat ik een beetje terugval in mijn oude blogpatroon. Ok het is niet meer elke dag, maar deze week ben ik wel lekker op dreef. Het enigste verschil is dat mijn hoofd niet meer vol zit met ellende en dus ook niet overloopt. Toch blog ik en dit keer omdat ik het simpelweg lekker vind. Waar ik het moet over hebben zou ik niet weten, maar het gebeuren rondom mijn werk houd me lekker bezig.

Na mijn ontslag heb ik besloten om deze week een paar dagen pauze in te lassen om samen met Nicole en Roos wat leuke dingetjes te gaan doen. Niets bijzonders hoor, maar een beetje tijd voor elkaar hebben was wel even nodig. Quality Time noemen ze dat geloof ik. Nou ja, hoe ze het ook noemen die 5 dagen die we samen thuis zijn benutten we dan ook maar goed. We willen al jaren graag de huiskamer een flinke opknapbeurt geven, maar door de situatie met Fleur kon dit “gewoon” niet. Nu we als gezin weer wat meer lucht hebben, hebben we gisteren samen met Roos een paar woonwinkels aangedaan om te kijken welke meubels en banken nu het beste bij ons passen. Dit was gezellig en we hebben iets gevonden wat wel in ons straatje past. Probleem was alleen dat het prijskaartje. Dussss……we kijken nog rustig even verder. Dit verder kijken en sparen is ook helemaal niet erg, want we moeten toch eerst de wanden en het plafond aanpakken, want die zien er echt niet meer uit.

Daarnaast had ik vandaag ook even een gesprek met de organisatie adviseur van mijn nieuwe werk. Ik wilde graag dat het bedrijf op de hoogte zou zijn van de gehele situatie rondom Fleur en heb in alle rust dus het hele verhaal van A tot Z verteld, inclusief de dip waar ik pas geleden inzat. Uiteraard ben ik veel dingen vergeten, maar in grote lijnen heb ik de afgelopen 4 jaar van mijn gezinnetje omschreven. Mag ik in de toekomst nog ergens mee zitten en ik wil erover praten dan staat de deur daar altijd open en kan ik “gewoon” mijn hart luchten. Met andere woorden, het was een prettig gesprek.

Morgen word ook een spannend dagje. Roos gaat ten eerste op schoolreisje en Nicole gaat mee als begeleidster. Aangezien we morgen ook nog een afspraak hadden in het Sophia heb ik besloten om ook maar met school mee te gaan om aapjes te kijken. Vervolgens verlaten Nicole en ik rond 12.00 uur de dierentuin om te gaan praten met een klinisch geneticus. Waar dit gesprek over gaat lezen jullie later wel weer. Voor nu wens ik iedereen een lekkere nachtrust toe en slaaplekker.

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.
Laafje Joost

woensdag 21 maart 2012

We zijn het niet meer gewend......

Zo en daar is het volgende blogje weer en dit keer gaat het om iets wat in mij vreemd en raar aanvoelt. Voor de meeste mensen zal dit wel dagelijks kost wezen, maar ik moet er toch erg aan wennen. Jaja ik weet dat dat ik weer lekker vaag ben en zal om die reden ook proberen uit te leggen wat ik zo vreemd vind aan mijn gevoel.

Toen Fleur op 4 januari 2008 diabetes kreeg stortte onze wereld even helemaal in. We moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven en de weken/maanden daarna waren Nicole en ik elke nacht wel een paar keer wakker om haar te controleren. Na verloop van tijd waren we eraan gewend en was de diabetes en het eruit gaan ’s-Nachts een onderdeel geworden van ons leven. We hadden haar suikers perfect onder controle en bij een te hoge of te lage waarde wisten we precies wat we moesten doen om haar weer op peil te krijgen. Nee, na een strijd van anderhalf jaar konden we gelukkig weer eens zeggen dat we ons leven weer goed op de rit hadden staan.

Maar ja, een maand na die uitspraak begon op 4 september 2009 onze volgende nachtmerrie. Fleur kreeg kanker. Wederom stortte onze wereld in, maar dit keer iets meer dan in januari 2008. De deuren van de, toen voor ons nog, onbekende kinkerkankerwereld gingen open en we hebben het geweten. 2 jaar lang hebben we als gezin alles gegeven en draaide alles om die verdomde kanker. De chemo’s zorgde er ook nog eens voor dat haar diabetes volledig was ontregeld en de afspraakjes om gezellig bij iemand langs te gaan werden bijna niet meer gemaakt en als we toch ergens naar toe gingen moesten we vaak op het laatste moment afbellen of moesten we onverwacht weer eerder naar huis. Toch hebben we in die 2 jaar van alles gedaan en hebben we geleefd zoals we nog nooit hadden gedaan. Zeker nadat we kregen te horen dat ze definitief dood zou gaan. Soms was het eigenlijk teveel en moesten we verplicht dingen afzeggen, omdat Fleur het lichamelijk “gewoon” niet aankon.

Als je dit zo leest zullen jullie best begrijpen dat een vakantie, een etentje, een weekend weg, een bioscoopje of “gewoon” bij iemand op visite gaan erg moeilijk in te plannen was. Als het even goed ging, ging het meestal ook direct weer ergens fout. 3 jaar lang zijn wij eigenlijk geleefd en het lot bepaalde of wij wel of niet weg konden.

Nu anno 21 maart 2012 kunnen we weer plannen maken en kunnen we “gewoon” weer doen wat we hebben afgesproken. Daarnaast zijn de spannende maanden van mijn werk ook verledentijd en de rust hier in huis komt langzaam weer terug. Ik zou bijna zeggen dat het goed gaat. Ik merk dat we in een stijgende lijn naar boven zitten en dat is net wat ik heel erg vreemd vind. Toen Fleur er nog was hebben we regelmatig in die stijgende lijn naar boven gezeten, maar telkens donderden we om wat voor een reden dan ook weer terug naar af. Was het niet die kut kanker dan was het wel die gore diabetes, maar wat we ook deden….…vroeg of laat vielen we toch. Keer op keer, week in week uit, maand in maand uit, nee sterker nog jaar in jaar uit.

Maar ja, Fleur is er niet meer en dat betekend dat de kanker en diabetes ook weg zijn. Wij hoeven er ’s-Nachts niet meer uit om te prikken en de angst om ’s-Ochtend wakker te worden en een kind aan te treffen wat niet kan poepen en de kleur van lichtdoorschijnend wit op haar bekkie heeft is allemaal verdwenen. Het liefst hadden we nog heel erg lang moeten controleren en als er hoop was dat de chemo’s haar beter konden maken dan hadden waren die liters gif meer dan welkom. Maar ja…..het eindresultaat is dat de kanker heeft gewonnen.

Nu maanden later lijkt het wel of de puzzelstukjes van het “normale” leven weer heel langzaam op hun plekjes vallen. Roos gaat beter in haar vel zitten, Nicole komt aanstaande maandag 26 maart 2012, eerder dan gepland, weer definitief terug op de werkvloer en ik……ik begin diezelfde maandag bij mijn nieuwe werkgever. Spannend allemaal en ik kom voor mijn gevoel zelfs in een bedrijf terecht waar me bedje al opgemaakt is. Alles staat “gewoon” al klaar. Ik krijg een eigen bus, eigen klusjes, meer verantwoordelijkheid, een telefoon en alle machines die een timmerman zich maar kan wensen.

Nogmaals, het lijkt wel of het ons op dit moment voor de wind gaat en dat…..dat is nu net mijn probleem. Jarenlang zijn we aan het tobben geweest en nu lijkt alles als sneeuw voor de zon te verdwijnen. We kunnen weer plannen, vinden zonder al te veel moeite een nieuwe baan, hoeven geen afspraakjes meer af te zeggen en weten 100% zeker dat we van de zomer naar Luxemburg gaan en dat de reis naar Turkey “gewoon” doorgaat. We weten dat het allemaal zo hoort, maar hoe stom het ook klinkt wij moeten daar wel weer aan wennen. We zijn het simpelweg “gewoon” niet meer gewend, maar we laten ons niet kennen en doen er alles aan om in deze stijgende lijn te blijven.

Voor de rest wens ik iedereen een prettige week toe en met een beetje gelukt ben ik er morgen weer. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

maandag 19 maart 2012

Buttonverhaal bij kika online.....

Zo lieve mensen, daar is ie weer. Ik had met het kikablog beter een dagje kunnen wachten, want ik kreeg vandaag van Ansjel te horen dat kika eindelijk iets heeft geschreven over de actie “1000 buttons voor kika”. Op de voorpagina staat er ergens een link, maar voor de mensen die direct naar de juiste site willen die kunnen op de paarse tekst hieronder klikken.


Nogmaals iedereen bedankt,
Roos, Nicole, Ansjel, Joost en uiteraard ook Fleur

zondag 18 maart 2012

Stoppen met bloggen......ja of nee.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar is het laafje weer. Het probleem waar ik tegenwoordig tegenaan loop is dat ik negen van de tien keer niet zo goed meer weet wat ik moet opschrijven. Toen Fleur er nog was barste mijn kop uit elkaar en was dit blog een mooie uitlaatklep. Ik typte mijn kop leeg en ondertussen bleef iedereen op de hoogte. Nu Fleurtje er niet meer is, de rust hier langzaam weer terug keert en wij ook weer mee gaan doen in de dagelijkse sleur van het leven, is het “gewoon” moeilijk om iets te schrijven. Het verbaast mij nog steeds dat dit blog gemiddeld door 600 mensen elke dag wordt bekeken. Ik had voor mij zelf al besloten om het langzaam af te gaan bouwen en er een eind aan te gaan breien, maar van de week kreeg ik uit een onverwachte hoek een mailtje van een grote organisatie die interesse heeft in ons blog.

Zij zijn hier terecht gekomen omdat ze iets moeten organiseren voor onze lotgenoten en ze vroegen zich af of die ouders steun zouden halen uit het lezen van dit blog. Nu weet ik uit ervaring dat er tientallen, misschien zelfs honderden blogs te vinden zijn die gaan over kinderkanker. Ieder heeft zijn verhaal en ieder schrijft op zijn manier. Wat ik nu ga schrijven zijn niet mijn woorden, maar ik blijk op een bepaalde manier toch “aantrekkelijk” te kunnen schrijven. Hier snap ik werkelijkwaar totaal geen ene hol van, want er staan erg veel typ fouten in en als ik het teruglees denk ik vaak “tjongejonge doe toch eens normaal”  Wel weet ik dat ik ben wie ik ben en ook blijf wie ik ben. Als ik wil schelden doe ik dat en als ik het ergens niet mee eens ben zeg ik dat ook. Misschien is dat wel waarom iedereen blijft hangen.

Daarnaast stoppen veel ouders uiteindelijk ook met het bloggen als hun kind is overleden. Ik heb met mijn stomme kop, nadat Fleur was overleden, ook aan iedereen belooft dat ik even door zou gaan met bloggen. Dit is gezegd op het moment dat ik emotioneel erg actief was. Soms heb ik van die uitspraak wel eens spijt, maar als ik iets beloof dan probeer ik dat ook na te komen. Achteraf was het ook prima zo want er is na de herdenkingsdienst nog genoeg gebeurd wat we nooit hadden kunnen onthouden. De nagesprekken van de ziekenhuizen, de verjaardagen, de kerst en bezoekjes aan lotgenoten zijn maar een paar voorbeelden. Alles staat tot nu toe nog op papier en daar ben ik toch wel blij om.

Maar goed, we zijn van de week dus benaderd door een grote organisatie die dit blog heel misschien onder de aandacht wil brengen bij onze lotgenoten. Reden genoeg dus om toch nog even door te gaan met schrijven. Het zal me soms wat moeite gaan kosten, maar als ik anderen ermee kan helpen dan doe ik dat graag. Hoe en waar dit schip zal gaan stranden……we wachten het maar even af.

Iedereen een mooie zondag en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

2500 euro voor kika......

Dag lieve mensen, het even geduurd, maar hier nog even kort blogje over de actie “1000 buttons voor kika” die we eind 2011 gehouden hebben. Zoals iedereen weet was het de bedoeling om 1000 buttons voor het eind van dat jaar te verkopen en als dat zou lukken zouden we ergens in 2012 de draad opnieuw oppakken en verder gaan met de verkoop.

Nu kunnen we vol trots zeggen dat de buttons als warme broodjes over de toonbank gingen en we ook zeer snel het streven van 1000 stuks bereikt hadden. Dit betekend dat we 2500 euro in de knip hadden zitten die voor de volle 100% voor kika was.

Op 16 februari 2012 was het zover en heeft Ansjel de cheque overhandigd. Ik zou in eerste instantie ook meegaan, maar door bepaalde omstandigheden kon dit niet. Het feit blijft in ieder geval dat we vol trots kunnen zeggen dat het geld op de plek is aangekomen waar wij het graag wilde hebben.

Marijke (kika) en Ansjel
Uiteraard zijn er foto’s van gemaakt om dit te bewijzen en op deze manier laten we ook zien dat we echt geen pink ribbon praktijken uitvoeren. Waarom ik dit zeg is dat sommige mensen bang waren dat er wat centjes in onze eigen zak zou verdwijnen. DIT IS DUS NIET GEBEURD!!!!!!

Maar ja, waarom heeft het dan zolang geduurd voordat dit blog er was??? De bedoeling was dat kika de foto’s van de overhandiging op hun site zou plaatsen en op die manier konden we de mensen die dit blog niet meelezen laten zien dat het geld goed terecht zou komen. Probleem is alleen dat de samenwerking met kika een beetje stroef verloopt. Ansjel gaat maandag, voor de zoveelste keer, weer bellen en we hopen dat ze het nu eens in een rap tempo op hun site zetten. Zodra het voor elkaar is laat ik jullie dat uiteraard weten.

Maar goed, ons streven van 1000 buttons is dus ruim binnen de tijd gehaald en dat betekend dat we doorgaan met de verkoop van de buttons. Binnenkort gaan we om de tafel zitten en gaan we brainstormen over het vervolg. Voor de rest willen we via deze weg iedereen bedanken die een button heeft gekocht. Zonder jullie was het nooit gelukt en was er ook geen 2500 euro. Nogmaals bedankt, bedankt en bedankt.

Laafje Joost

woensdag 14 maart 2012

Laafje Joost heeft een andere baan.....

Zo, daar is hij weer en dit keer zal ik even vertellen waarom de laatste weken erg spannend waren. Het probleem waar we mee zaten was mijn werk. Mijn werkgever heeft al wekenlang weinig tot geen werk en dat was voelbaar en merkbaar. Dit zat mij niet lekker en op 14 februari 2012 was ik het zat en heb dus op de man af gevraagd hoe mijn toekomst binnen het bedrijf eruit ziet. Het antwoord waar ik bang voor was kreeg ik te horen en dat was “als er binnen nu en 8 weken geen werk loskomt dan ziet het er voor jouw slecht uit. Sorry voor het bericht, maar mooier dan dit kunnen we het nu niet maken”. Slecht nieuws dus en de overvolle rugzak had er weer een probleem bij. Maar ja, Joost is niet voor een gat te vangen en heeft per direct zijn voelsprieten uitgegooit en via een aantal vrienden kwam ik erachter dat er in de bouw nog genoeg werk was. Nu was het wachten tot ik een bedrijf vond waar ik een goed gevoel bij had.

Weken later, donderdag 8 maart 2012, kwam mijn huidige werkgever met een advertentie aanlopen en adviseerde mij om daarop in te gaan. Met andere woorden “Joost, sorry, maar hoe erg we het ook vinden we kunnen je eigenlijk niet meer langer houden”. Nou mensen die kwam wel even binnen.

Wat mijn werkgever niet wist is dat ik op maandag 5 maart al een sollicitatiegesprek had gehad bij een ander bedrijf. Dit bedrijf kwam toevallig op mijn pad door een lijntje wat een vriend had uitgegooit. Het eerste contact was telefonisch en het tweede was op bij hun op kantoor. We hebben toen 3 kwartier gesproken met het resultaat dat ik afgelopen vrijdag 9 maart telefonisch kreeg te horen dat ik kon komen. Vandaag hebben we het contract doorgenomen en heb ik ook definitief besloten dat ik daar ga werken. Eenmaal weer buiten vloog ik naar huis waar Nicole zat en vervolgens vloog ik naar Monster om mijn ontslag in te dienen bij mijn huidige werkgever.

Ontslag indienen is niet mijn favoriete hobby, maar in dit geval was het voor alle partijen beter. Mijn huidige werkgever is van een last af, mijn nieuwe is een aanwinst rijker en ik…..ik zie dit als een hele grote stap naar onze nieuwe toekomst. Op dit moment is iedereen dus tevreden met de situatie. In goed overleg, met bijde partijen, is er dus besloten dat ik op maandag 26 maart 2012 ga beginnen bij mijn nieuwe werkgever.

Voor de rest kan ik melden dat er geen scheve gezichten zijn bij mijn huidige werkgever. Zij stonden, doordat er geen werk was, met hun rug tegen de muur met het resultaat dat ze verplicht moesten inkrimpen. Voor mij niet leuk en kon niet anders meer doen dan om me heen te gaan kijken. Het resultaat is dus dat ik, god zij dank, nieuw werk heb gevonden bij een bedrijf wat meer dan prettig aanvoelt.

Toch wil ik Jan en Marco Van Elswijk via deze weg nogmaals bedanken voor de afgelopen drie fijne jaren. Ik had me geen betere baas, ondanks sommige woorden, kunnen wensen rondom het ziekteproces van Fleur. Niets was te gek en als ik naar huis moest voor wat dan ook was dat totaal geen probleem. Over vrije dagen en loon werd niet gesproken en het enigste wat telde is dat ik als ik thuis wilde zijn dat ook daadwerkelijk moest zijn. Ik heb letterlijk alle ruimte gekregen die ik nodig had en daar ben ik ze enorm dankbaar voor.

Daarnaast wil ik via deze weg Jan nogmaals persoonlijk bedanken voor het uitje naar Euro Disney en de grote financiële bedrage voor Curaçao. Jij heb door die actie ons een onvergetelijke herinnering gegeven die we nooit meer zullen vergeten.

Daarnaast kan ik niet anders zeggen dat ik voor jullie hoop dat er snel weer wat werk loskomt, want dat hebben jullie verdient. Nogmaals bedankt en ik…..ik zal mijn nieuwe werkgever even laten zien dat ze de juiste keuze hebben gemaakt om mij in dienst te nemen.

Lieve mensen zoals jullie lezen is er dus heel wat gebeurt in huize de Jong, maar komt alles uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht. Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die ons de afgelopen weken heeft geholpen. Via de telefoon, de whatsup, de sms, bezoekjes aan huis of een luisterend oor het maakt niet uit hoe, maar het was fijn dat jullie er waren en nog steeds zijn. Namen kan ik nu niet noemen, maar als zeg “wie de schoen past die trekt hem aan” snappen jullie het wel. Dus iedereen nogmaals bedankt en laten we allemaal maar eens genieten van het leven, want je staat tot je oren in de stront en uit eigen ervaring weet ik dat het daar niet leuk is.

Allemaal een dikke knuffel van een opgelucht Laafje.


Er kan weer gereageerd worden.....

Lieve kijkbuisbloglezertjes,

Zoals jullie ondertussen wel hebben kunnen zien kon er niet meer gereageerd worden op de blogs. Waarom dit niet kon zal ik in het volgende blog vertellen. Wel kan ik zeggen dat we een aantal spannende dagen achter de rug hebben en we sinds vandaag weer een nieuwe weg zijn ingeslagen. Ik ben weer lekker vaag, maar dit betekend wel dat er weer geageerd kan worden op het vorige blog.

Laafje Joost

zaterdag 10 maart 2012

Roos en haar living splint spalk.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Het is even geleden dat ik wat heb laten horen, maar dat komt omdat ik niet alle blogs meer op het internet neerzet. Ik maak ze dus nog wel, maar er staan simpelweg dingen in die te privé zijn en die we niet met jullie willen delen. Maar ja, waarom duurde het dan zo lang voordat ik toch weer iets schreef? Ik had best wel iets kunnen laten weten.

De reden is dat ikzelf de laatste tijd redelijk diep in de put zat. Ik had mijn handen vol om daar weer uit te komen. Gelukkig kan ik nu melden dat het allemaal weer een stuk beter gaat. Ik zit weer prettig in mijn vel en ben me goed bewust dat ik mijn leven niet moet verkloten. We leven immers maar een keer en het is de bedoeling om daarvan te genieten.

Langzaam heel langzaam zie ik de nieuwe weg verschijnen die we moeten bewandelen zonder Fleur. Het is me geheel duidelijk dat zij niet meer terugkomt en we het moeten doen met de herinneringen. Dat Fleur te kort heeft geleefd staat als een paal boven water, maar ze heeft ons wel laten zien genieten is. We hebben in die 11 jaar gelachen en hebben hele mooie dingen met haar gedaan. We zijn blij dat we altijd alles hebben kunnen doen wat we graag wilden doen en dat geeft een fijn en goed gevoel. Maar ja, Fleur is er niet meer en dat betekend dat we door moeten met zijn drietjes.

Ja we zijn nu nog maar met drietjes en ondanks alles hebben we best lol. Roosje gaat steeds beter in haar vel zitten en begint volgens mij haar weg te vinden zonder Fleur. Uiteraard zien we vaak genoeg dat ze haar grote zus mist, maar ze slaat zich er dan als een bikkel doorheen. Ze lacht weer, neemt mensen in de maling, gaat bijna zonder problemen weer naar school en ze geniet van Saar, het hondje.

Toch heeft ze ons vorige week erg laten schrikken. Het kind was wezen spelen in een overdekte speeltuin, maar bleef tijdens het spelen met haar linker pink hangen achter de benen van een volwassen vent. Haar pink was helemaal naar buiten geklapt en werd direct dik en alles deed zeer. Nicole en ik kregen allebei een naar gevoel in ons maag, want bij Fleur begon ook alles bij haar pink. Exact dezelfde plek alleen had aan de rechtkant. Kut wat nu???

Na wat ijs, trek en ruk werk was het duidelijk we wilden dit even nalaten kijken in het ziekenhuis. Eenmaal daaraan gekomen werd het ons al snel duidelijk dat we niet voor niets kwamen. Op de foto bleek dat er wel degelijk schade was. Het was niet gebroken, maar wel geknakt. Het grietje kreeg gips en na ruim drie uur stond ze weer buiten. Nu zijn we ondertussen een ruime week verder en het gips is er vanaf. Het ziet er allemaal goed uit en het geneest prima. Nieuw gips was niet meer nodig, maar wel een "living splint spalk". Dit zijn twee simpele verbandjes met klittenband die de pink en ringvinger bij elkaar houden. Ze moet wel heel voorzichtig zijn, mag niet gymen, mag niet tillen en mag niet vallen, want als dat gebeurt kunnen we direct weer terug.

een living splint spalk

Als we de pink even vergeten gaat het allemaal wel zijn gangetje. Nicole werk ondertussen weer een paar uurtjes en gelukkig vind ze dat prettig. Ze heeft het netjes opgebouwd en dat werp nu zijn vruchten af, want ze heeft van de week aangegeven dat ze weer voor de volle 100% wil gaan.

Bij mij was dit wel even anders. Ik wilde graag werken, maar moest een week extra thuis blijven omdat er geen werk was. Dit zou een normaal mens normaliter erg fijn vinden, maar in mijn geval was dit verschrikkelijk. Ik had me verheugd op die paar uurtjes, maar die vlieger ging dus niet op. Daarnaast was het opbouwen ook geen optie, want mijn werkgever vond dat ik er wel of niet kon zijn. Dus 40 uur of niet….
Toch heb ik het opgebouwd en binnen twee weken werkte ik volledig 40 uur. Nu maanden later kom ik erachter dat achteraf niet de juiste oplossing was. Het werken vond ik fijn alleen ben ik te snel naar die 40 uur gegaan. Echt veel keus had ik niet, want het was 40 uur of niets. Maar goed, achteraf kijk je een koe in zijn reet en heb ik er weer iets van geleerd. Het zal me niet meer gebeuren en ben erg blij dat Nicole de draad op een andere manier heeft opgepakt.

Zo, en op deze manier zijn we weer een blog rijker. Ik wens iedereen een fijn weekend toe en je weet het….geniet een beetje van het leven, want voordat je het weet heeft een dierbare van je kanker met alle gevolgen van dien. En dat dat niet leuk is mag duidelijk zijn, want wij zijn daar het bewijs van.

Lieve mensen geniet een beetje van elkaar en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost