vrijdag 30 december 2011

"gewoon" praten over.......kinderkanker

Zo mensen daar zijn we weer. De kerstboom ligt in de achtertuin, de kaarten zijn van de deur, de ballen zijn weer opgeborgen en alleen aan de gezellige lampjes in het raamkozijn kun je nog zien dat het kerst was. Niet dat ik de boom zat was, maar we hebben “gewoon” een redelijk druk programma en vullen de vrije tijd die we nog hebben dus ook maar zo efficiënt mogelijk in. Niet dat we veel weg zijn hoor, maar er moeten / moesten hier in huis “gewoon” een paar dingetjes gedaan worden. En op de momenten dat we weg zijn, zijn we ook weg. We trekken de deur achter onze kont dicht en genieten dan ook van ons uitje. Zo ook afgelopen woensdag.

Die dag zijn we met lotgenoten, naar lotgenoten geweest. De meeste van jullie zouden niet weten wie het zijn, maar de naam Hanneke zie je met grote regelmaat tussen de reacties staan en Gerard, haar man, is vrijwilliger bij Stichting Opkikker en heeft onze Opkikkerdag geregeld verslag opkikkerdag Deze lieve mensen hebben een zoon van 18 jaar die ook kinderkanker had. Welke soort kanker…..Het rhabdomyosarcoom om precies te zijn.

De andere lotgenoten waren Rene en Esmee. Mensen die we hebben ontmoet in Villa Pardoes. Zij hebben hun dochtertje Isa jammer genoeg in maart van dit jaar verloren aan kinderkanker. Welke soort kanker…..het rhabdomyosarcoom om precies te zijn.

De laatste van de lotgenoten waren wij. Nicole, Roos en ik weten als geen geen ander wat kinderkanker betekend en wat het met een gezin kan doen. Welke soort kanker…..het rhabdomyosarcoom om precies te zijn.

Jaja, jullie lezen het goed. Alle gezinnen hebben te maken gehad met diezelfde soort kanker. Het enigste verschil is dat David, de zoon van Gerard en Hanneke het godzijdank heeft overleefd. Dit betekend dat er dus 1 op de 3 het rhabdomyosarcoom overleefd. Schrikbarende cijfers, maar als ik daar Midas en Thomas ook nog eens bij optel dan lopen de rillingen pas echt over mijn rug. Deze jongens had ook kanker. Welke soort kanker…..het rhabdomyosarcoom om precies te zijn.

Met andere woorden, van de vijf kinderen met het rhabdomyosarcoom zijn er vier dood. Dit zijn kei en keiharde feiten en het geeft weer eens aan hoe agressief deze kankersoort is. Het was dan ook best wel spannend om naar een gezin te gaan waarbij het goed is gekomen. Eenmaal binnen was het duidelijk, dit word gezellig. En weet je, het was ook gezellig. We hebben wat gedronken, hebben heerlijk gegourmet en terwijl de kinderen in de huisbioscoop zaten hebben wij het over kinderkanker en alles wat daarbij hoort gehad. Het is moeilijk uit te leggen en voor jullie waarschijnlijk moeilijk te begrijpen, maar het was fijn. “gewoon” even over de chemo’s praten, “gewoon” even over de bijwerkingen praten, “gewoon” even over operatie’s en bestralingen praten.

“gewoon” even praten over het wereldje dat kinderkanker heet. We hoeven hun niet uit te leggen dat ons gevoel overhoop ligt en dat we bang waren en nog steeds zijn. We hoeven hun niet uit te leggen dat we het eigenlijk niet snappen, we hoeven hun niet uit te leggen dat de je relatie onder druk komt te staan, we hoeven hun niet uit te leggen dat je je ook zorgen maakt over je andere kind, we hoeven hun op het gebied van kinderkanker “gewoon” niets uit te leggen. En dat…….dat is fijn.

Wat ook fijn was, en dan druk ik me nog zachtjes uit, is dat we David gezien hebben. Een volwassen man van 18 jaar die de kinderkanker heeft overleefd. Opeens was het stil in de kamer. Iedereen zat verzonken in zijn gedachten en dat…..dat was wel even goed. Ik vond het fijn om te zien dat het rhabdomyosarcoom niet iedereen dood maakt, maar ondertussen was ik toch ook een beetje jaloers. Dit is niet rot bedoeld, maar wat had ik graag gezien dat Fleur en Isa daar ook vrolijk rond liepen. Gerard en Hanneke zullen als survivor ouders zo ook hun gedachten hebben gehad. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor hun even een ongemakkelijke situatie was.

Uiteindelijk gingen we na de koffie weer naar huis en kunnen we terugkijken op een mooie woensdag. Het was fijn om over kinderkanker te kunnen praten, het was fijn om vragen - die een ander niet durft te stellen - te beantwoorden en het was fijn om te zien dat niet iedereen aan het rhabdomyosarcoom overlijd.

Eenmaal weer thuis hebben we Roosje op bed gelegd en hebben Nicole en ik te avond doorgebracht op de bank. Beetje tv kijken, beetje wordfeuten en beetje surfen op het web en opeens stond daar dit stukje op facebook.

Wie vandaag langs Keetje Knus zou zijn gelopen, had z'n ogen uitgekeken.
Leuk huisje, mooi in kerstsferen met al die kerstmannen en niet te vergeten:
6 volwassenen en een aantal kinderen, gezellig aan het gourmetten.

Wie iets langer zou hebben gekeken, misschien wel stil zou hebben gestaan, zou iets meer zien.
...
Bij vier van de zes ouders pijn en verdriet.....
Intens verdriet om het overlijden van hun dochters in dit jaar, 2011.
Ik noem ze bij naam: Isa en Fleur.
Twee bikkels van meiden die tot het einde toe één wens hadden: beter worden.
Pijn en verdriet in de ogen van hun krachtige ouders.
Gemis en pijn in de ogen van de overgebleven (jongere) brusjes.

Gerard en ik mogen onze handen dichtknijpen met onze jongste puber David, die na het werk heeft even binnen komt waaien en weer de hort op gaat.
Wij hebben de angst voor de dood beleefd en gevoeld.
Wij prijzen ons gelukkig en dankbaar dat we als gezin compleet mogen zijn, soms ook bijna "schuldig", Joost, Nicole, René en Esmee weten wat we bedoelen.

Nu zijn onze lieve lotgenoten weer thuis of op weg naar huis.
Gerard en ik kunnen alleen maar diep respect hebben en buigen voor hen.
Voor hun kracht om het leven weer op te pakken.
Om het leven weer glans te geven.
Om er te zijn.....

KUS!

Lieve, lieve Gerard en Hanneke.
Ik kan nu wel een heel verhaal opschrijven, maar als ik zeg bedankt snappen jullie het denk ik ook wel.

Dikke kus Joost en zijn vrouwen.

Laafje Joost

dinsdag 27 december 2011

Kerst 2011.....

Zo daar is ie weer en kerst 2011 is achter de rug. Waar we geweest zijn is nu niet zo belangrijk, maar hoe ik hem heb beleeft daar hecht ik meer waarde aan. Het antwoord is vrij simpel. We zijn de dagen goed doorgekomen, we hebben gelachen, maar hebben ook gehuild. Huilen, ja zelf ik heb een traantje gelaten. Ze kwamen wel van heel diep, maar ze waren er. Uiteraard niet te lang, want daar hou ik niet van, maar ze waren er. Daarnaast kijken we terug op een geslaagde kerst. Niet dat we een kerstgevoel hadden hoor, maar we hebben wel genoten. Laat ik het anders zeggen. Wij hebben de kerst niet meer nodig om gezellig bij elkaar te zijn.

Ons leventje is dit jaar behoorlijk veranderd en hebben ook geleerd om van elk moment te genieten. Niet dat het altijd lukt, maar als wij gezelligheid willen hebben dan zorgen wij dat wij het gezellig hebben. Hoe een ander hierover denkt dat zal mij een biet wezen en als mensen het niet eens zijn met mijn gedachten hebben zij een probleem en niet wij. Wij laten op dit moment alleen nog maar mensen toe die ons energie geven en niet kosten. Klinkt misschien lullig, maar het werkt wel. Dit wil niet zeggen dat niemand meer mag komen, integendeel, iedereen is en blijft welkom en we zullen nooit maar dan ooit nooit iemand zonder goede reden de deur uitsturen. Zo snappen jullie het nog een beetje. Ik niet in ieder geval.

Het feit blijft wel dat we een paar fijne dagen achter de rug hebben en nog een hoop fijne dagen gaan mee maken. Het volgende uitje dat op de planning staat is morgen. Dan gaan we gezellig naar een paar lotgenoten. Gezellig, ja gezellig. Het klinkt misschien cru maar het is best fijn om met mensen te praten die alles weten over chemo’s, bestralingen, operatie’s, overleven, de dood, maar de strubbelingen op het werk en de dagelijkse koetjes en kalfjes mogen we ook zeker niet vergeten. “gewoon” even ouwehoeren over het wereldje dat kinderkanker heet. Het klinkt vreemd, maar ik heb er zin in. Het zal er vast een worden met een traan, maar we gaan zeker ook lachen.

Jullie veel plezier met het werken of vieren van je vakantie en geniet een beetje van je leven, want kinderkanker kent geen genade…dat hebben we vandaag weer eens gelezen….

Laafje Joost

woensdag 21 december 2011

Flower Power 4&5 is weer thuis....

Maandag en dinsdagavond was ik het spuugzat vandaar een dagje blogrust. Niet dat ik nu erg veel zin heb, maar ik vind het wel belangrijk te zeggen dat het schilderij van Fleur weer thuis is. Jullie weten wel, dat schilderij wat ze samen met Ansjel heeft gemaakt voor Kika. Na een aantal telefoontjes en wat mailverkeer was het duidelijk en konden we het op maandag 19 december 2011 ophalen in Zwolle. Spannend kan ik wel zeggen, meer dan spannend zelfs.

We hadden aan Ansjel gevraagd of ze meewilde en dat was niet tegen een dove gezegd. Ze vond het geweldig en had als verassing voor de gulle gever een schilderijtje meegenomen. Dus gewapend met een bloemetje, een schilderij en uiteraard een setje buttons vertrokken we aan het begin van de middag richting Zwolle. We waren netjes op tijd en na wat handjes schudden was het dan zover en konden we zien waar het schilderij Flower Power 4&5 al een paar maanden hing.

De eerste ontmoeting na maanden

Vreemd was het en diep van binnen huilde ik. Niet van verdriet maar van blijdschap. De zoektocht had zijn hoogtepunt bereikt en dat was voelbaar. Terwijl de heren van het grote bedrijf de koffie en thee haalden konden wij er alleen maar naar kijken. Die kleuren…….op de foto zagen ze er al zo mooi uit, maar nu we doekje weer live zien lijkt het wel of de kleuren veel feller zijn. Ze knaller er letterlijk uit.

Was getekend Fleur en Ansjel
Voorzichtig!!!!!!!





















Maar goed tijdens de koffie kregen we van de goede mannen hun verhaal te horen. Niets bijzonders, maar toen ze een paar weken geleden mijn mail lazen met de vraag of we het nog een keer konden bekijken lazen ze ook dat ik een blog bijhield. Hoeveel ze gelezen hebben dat zou ik niet weten, maar de waarde van Flower Power 4&5 steeg bij elk blog. Het schilderij kreeg vanaf dat moment een andere betekenis. Laten we maar zeggen dat ze nu het echte verhaal erachter kennen. Ze hoefde er niet lang over na te denken en in overleg met de grote bazen is er dus besloten dat het schilderij niet bij hun hoort te hangen maar bij de rechtmatige eigenaar. En die eigenaar…..tsja….da’s toevallig wel onze Fleur.


Wissel
Toen we een beetje klaar waren met praten heeft Ansjel samen met Roos de doeken verwisseld en vervolgens zijn we weer naar huis gegaan met het idee dat we het tijdelijk boven op onze slaapkamer zouden hangen. We moeten de woonkamer hoognodig opknappen en zouden tegen die tijd wel een mooi plekje verzinnen. Toch wilden we even kijken hoe hij zou hangen en geloof het of niet, het is net alsof het laatste stukje van de puzzel was gevonden. De lijst, de kleuren, het formaat alles, maar dan ook alles klopt “gewoon”. Ik kon niet anders en moest hem ook definitief ophangen. En eerlijk is eerlijk hij hangt waar hij hoort en als ik ernaar kijk zie en voel ik Fleur. Waarom????

MOOI OF NIET MOOI.........
Schilderen is wat ze goed kon en erg fijn vond om te doen. Ze heeft alles gegeven en haar hele ziel en zaligheid zit erin. Ze heeft genoten en elke streep en elk kloddertje heeft een speciale betekenis. Nee lieve mensen, ondanks de nare afloop ben ik enorm trots op Fleur en ben blij dat zij deel uitmaakt van mijn overhoop gehaalde leventje.

Laafje Joost.

maandag 19 december 2011

Derek Oglivie.....

Zo mensen daar zit ik weer. Het weekend is voorbij en ook dit keer kan ik melden dat hij vol met emoties zat. Hoe en waar dat nu allemaal precies aan ligt weet ik niet, maar het uitje wat Nicole gisteren met haar nicht Sabine heeft gemaakt speelde daar een grote rol in. Laten we even bij het begin beginnen.

Ik ben erachter dat de weekenden zwaarder vallen dan een doordeweekse dag. Doordeweeks leven we in een soort van vast ritme. Werken, school, huishouden enz enz enz. In weekend is dat niet zo en zo ook dit weekend. De enigste date die stond gepland was Nicole haar uitje naar Derek Oglivie en voor de rest hadden we totaal niets. Heerlijk, maar ook erg zwaar. Het besef dat Fleur er niet is en ook nooit meer terug zal komen druppelt langzaam bij ons naar binnen. Dit gebeurt vaak op momenten die je niet verwacht.

Zaterdagochtend bijvoorbeeld kwam de man met de hamer even bij Nicole langs. Toen ik boven kwam stond ze in de slaapkamer en was helemaal in tranen. Ze zat er letterlijk helemaal doorheen en het enigste wat ik kon doen was haar vastpakken. Het was verschikkelijk en als ze dan ook nog eens zeg dat ze diep ongelukkig is weet je “gewoon” niet meer wat je moet doen. Toch ben ik blij dat ze zich zo uit, maar dat zijn dan ook de momenten dat je beseft dat je je oude leventje voorgoed kwijt ben. En dat….tjsa dat valt dan wel erg zwaar. Op een een of andere manier raap je jezelf dan weer bij elkaar en ga je weer verder. Nicole dus ook en daar ben ik trots op. Trots op hoe zij uit zo’n diepe put omhoog weet te klimmen. De meeste van ons weten gelukkig niet hoe die put eruit ziet en dat moet ook zo blijven, maar ik weet als geen ander dat het daar erg somber is en het erg veel energie kost om daaruit te komen. De ene keer sta je binnen een uurtje weer met beide benen op de grond de andere keer heb je daar twee dagen voor nodig.

Ondanks dat rotte gevoel hebben we wel leuke dingen gedaan. Vrijdagavond zijn we met Edward en Lisette, een neef van Nicole, ergens gaan eten. Zaterdagmiddag zijn we naar de bios geweest om vervolgens de rest van de dag/avond te door te brengen bij een paar lieve vrienden. Dit was fijn en die warmte die zij ons gaven hadden we net even nodig.

De zondag word even een ander verhaal. Nicole werd door Sabine meegenomen naar Den Haag om een show van Derek Oglivie bij te wonen. Dit was spannend en dat was goed te merken. Nicole was de hele middag toch wat nerveus, want hoe je het ook wend of keert ze ging ergens heen waar iemand in contact kan komen met overleden mensen. Uiteraard hoop je dat Fleur dit zou zijn, maar een andere bekende zou ook geweldig zijn. Totaal blanco zijn de dames vertrokken en het was een zeer, zeer bijzondere avond. Alles wat ik nu schrijf heb ik van horen zeggen en of het duidelijk overkomt weet ik dus niet. Toch waag ik een poging.

Ergens in Den Haag zou het dus gebeuren. Het moest een behoorlijke ruimte zijn was er maar liefst 600 man. 600 man dus de kans dat er contact zou zijn met een bekende was dus erg gering. Na de nodige uitleg van de mensen die daar werken begon het dus echt. Tijdens de opkomst moest iedereen klappen en werd het nummer You’re the voice, van John Farnham snoeihard gedraaid. Direct daarna liep Derek door de zaal heen en roept allerlei dingen die hij doorkreeg. Pijn in de nek, iets met de longen en ga zo maar door. Iedereen die dit herkende moest zijn beide armen omhoog doen en naarmate er steeds meer informatie kwam gingen er ook steeds meer armen naar beneden. Behalve die van Sabine, want alles wat Derek zei sloeg op haar vader Wim, voor ons Ome Wim.

Om een lang verhaal kort te maken, de allereerste die die avond doorkwam was dus Ome Wim. Erg bijzonder en Derek heeft dingen verteld wat hij nooit kon weten. Voor ons de bevestiging dat er dus echt meer is tussen hemel en aarde. De rest van de avond heeft Derek de dames met rust gelaten. Dus geen Fleur of een andere bekende. Vond Nicole dit erg…nee totaal niet. Zij heeft met eigen ogen gezien dat Derek puur is en ze vind het erg bijzonder dat er zowiezo contact is geweest met de vader van Sabine.

Na de show zijn de dames naar Wassenaar gereden en hebben bij de broers van Sabine hun hele verhaal verteld. Nicole vond dit erg fijn en was ook pas om kwart over twaalf thuis. Thuis kon ze het nog eens vertellen, want daar zat ik samen met de buurtjes te wachten. Ik zag aan haar gezicht dat het goed was. Ze had een glimlach en ze straalde rust uit en dat erg fijn om te zien. Om half twee was het verhaal verteld en het komt erop neer dat ze het een zeer en zeer bijzondere avond heeft gehad met de bevestiging dat er meer is naar de dood.

Zo en nu kap ik ermee. Ik hoop dat ik alles goed heb omschreven en mag dit niet zo zijn dan hoor ik dat wel van Nicole. Nu stap ik snel in de auto, want we moeten naar Zwolle. Zwolle??? Ja Zwolle. Wat we daar nu weer moeten doen dat lezen jullie vanavond wel weer.



Laafje Joost

zaterdag 17 december 2011

Lieve mensen.......

Net als vorig jaar hebben Nicole, Roos en ik besloten dat we weer geen kerstkaarten versturen. Sommige vinden dit erg jammer, maar wij geven het geld wat we anders voor de kaarten en postzegels kwijt zijn liever aan een goed doel. En met het goede doel bedoelen we dus Kika, Kwf, De Opkikker, Doe een wens, Villa Pardoes, Hoogvliegers of iets anders wat met kanker of zieke kinderen te maken heeft.

Nicole is geen ster op het internet, maar toen ik haar had uitgelegd hoe ze plaatjes kon zoeken en die weer kon opslaan in de laptop ging ze ijverig aan de slag. Nou ja ijverig is nog een groot woord. Ik kan uren zoeken naar de juiste afbeelding en mijn vrouw, nee die typt een woord in en op de eerste pagina staat de foto die ze nodig had voor haar facebook.

We vonden de kaart zo mooi dat we ook besloten hadden om hem te gebruiken op dit blog. Zoals jullie zien is de kerstboom opgebouwd uit sterretjes. Niets mis mee, maar ons gevoel zegt dat de bovenste ster Fleur is en dat ze met al haar kracht een zee van liefdevolle sterretjes naar beneden gooit. Wij sturen op onze manier die liefdevolle sterretjes weer door naar jullie. Waarom???

Lieve mensen,

De afgelopen jaren waren voor ons erg zwaar en willen iedereen nogmaals bedanken voor alle steun. Die steun kon een kaartje zijn, een telefoontje, een reactie, een luisterend oor of wat dan ook. Het maakte ons niet zoveel uit hoe, maar het gaf ons wel de kracht om door te gaan en dat was fijn. Ook merken we goed dat we er nog niet zijn en dat de bergen die voor ons liggen verschrikkelijk hoog zijn. We hebben het erg zwaar kan ik melden en merken ook dat het steeds zwaarder word. Toch ik weet zeker dat we ook die top gaan bereiken. Maar goed….

Lieve, lieve mensen, nogmaals bedankt en uit het diepst van ons hart willen we jullie zeggen, geniet de komende dagen van elkaar, maak er wat moois van en als er een of meerdere keren geproost gaat worden proost dan ook een keer naar boven. Dit heeft Fleur en al die andere kanjers naast haar meer dan verdiend. We weet zeker dat ze dat fijn vinden en dat ze met een glimlach van oor tot oor trots naar ons kijken.

Veel liefs,
Roos, Nicole, Joost en ons sterretje Fleur

dinsdag 13 december 2011

18 weken zonder Fleur.......

Zo mensen, vandaag precies 18 weken geleden is Fleur overleden. Al 18 weken of is het pas 18 weken? Het ligt er maar net aan hoe ik me voel. Het afgelopen weekend gaat bij ons in ieder gaval de boeken in als pas. Hij was heftig, dat was wel duidelijk en om jullie een kleine indruk te geven van wat er die dag is gebeurt heb ik even op internet een rondje gemaakt en heb het allereerste nummer, wat wij persoonlijk erg mooi vonden, gevonden.


Hoe je het ook wend of keert 18 weken zijn 18 weken en daar kunnen we niets meer aan veranderen. Konden we de tijd maar terugdraaien. Ja konden we dat maar, dan had ik het wel geweten. Dit terugdraaien lukt me niet met het gevolg dat vanmorgen om 5.45 uur die rotte wekker weer afging en ik al schommelend een beetje wakker werd. De rest van de dag was niet veel beter, maar toen Ellen kwam was het toch weer even gezellig.

Ellen….die ehhhh…..ja mensen Ellen Kruijer van De Wending is even geweest. Niets ernstig, maar ze moest voor haar werk in Zoetermeer zijn en ze maakte direct van die gelegenheid gebruik om bij ons een bakkie te halen. Geen probleem, maar het is toevallig wel precies 18 weken geleden toen zij bij ons over de vloer kwam.

We hebben het uitgebreid gehad over afgelopen zondag en ook zij vond het erg bijzonder. Ze heeft een beetje verteld hoe zij het heeft ervaren en daaruit bleek dat ze “gewoon” geen tijd heeft om terug te kijken op deze dag. Ze heeft het zo druk dat ze “gewoon” nee tegen mensen moet zeggen. Dit betekend dat er nog steeds kinderen dood gaan en dat kan en mag “gewoon” niet meer. De mensen die Ellen wel kan helpen hebben in mijn ogen dus geluk. Geluk is misschien niet helemaal het juiste woord, maar zo zie ik het wel. Wij waren blij met Ellen en dat zijn we nog steeds. Ze heeft ons zo fijn en goed geholpen dat we terug kunnen kijken op een zeer mooie herdenkingsdag.

Dat haar werk zwaar moet zijn dat weten we allemaal en ik ben ook van mening dat je je hart op de goede plek moet hebben zitten om dit soort werk te kunnen doen. Laten we het maar een soort roeping noemen. Om jullie een kleine indruk te geven over haar werk moet je maar even klikken op de link die hieronder staat. Het geeft een meer dan goed beeld van haar werk en telkens als ik het fotofilmpje zie kan ik alleen maar denken, die 18 weken………het is maar pas.

En Fleur….kom nu maar weer terug. Het heeft lang genoeg geduurd.

Laafje Joost

maandag 12 december 2011

Iets heftig kan dus ook mooi zijn.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Het weekend is achter de rug en ik kan volmondig zeggen dat hij erg prettig was, maar emotioneel gezien erg erg zwaar. Zo pittig dat ik vandaag, niet me draai kon vinden op mijn werk. Wat is er gebeurt???

Om te beginnen hadden we afgelopen zaterdag de Villa Pardoes reunie. We zijn lekker wezen bowlen en hebben heerlijk gegeten. Daarnaast hebben we gelachen en wat gedronken. Laat ik maar zeggen dat het “gewoon” fijn was dat we iedereen weer even zagen.

De zondag werd even een heel ander verhaal. Het was wereldlichtjesdag en Ellen presenteerde het boek “leven na de wending – als je kind overleden is”.  Ergens in Utrecht moesten we ons melden in een mooie boerderij. Daar zou alles gebeuren alleen wist niemand wat er precies ging gebeuren. Toen de zaal vol zat, ongeveer 200 man, werd er een ontzettend mooi liedje gespeeld en de toon was gelijk gezet. Vervolgens heeft Ellen verteld hoe De Wending is ontstaan en dat het met vallen en opstaan geworden is zoals het nu is. Toen alles gezegd was werden de namen van de overleden kinderen getoond en mensen geloof me maar, dit was zeer, zeer en zeer indrukwekkend.

De stilte, het verdriet, de pijn, het gesnik was zo intens dat zelfs ik een brok in mijn keel had en met tranen in mijn ogen de meer dan 300 kinderen voorbij zag komen. Opeens besef je dan dat je in een ruimte zit met alleen maar ouders die ook hun kind zijn verloren. Die een is gestorven na een ongeval de ander aan kanker. Hoe die kinderen zijn gestorven maakt nu even niet uit, het feit blijft dat alle ouders dezelfde pijn hadden als mij. Dat is vreemd kan ik zeggen, maar ergens was dit ook wel prettig. Dit klinkt heel raar en dat was het ook, maar zo voelde ik het wel.

Het hoogtepunt was natuurlijk het boek. Het boek is geschreven door Rob Bruntink. Deze goede man heeft een aantal ouders van overleden kinderen geïnterviewd en heeft alles uiteindelijk samengevat tot een boek. Nicole heeft thuis al een stukje gelezen en herkend erg veel. Zelfs zoveel dat de dikke tranen over haar wang rollen.

Na de uitreiking was het tijd voor een hapje en een drankje. Terwijl we zaten te kleppen werden we door een man aangeschoten en hij wist ons te vertellen dat wij de ouders van Fleur waren. Vreemd, want wij kenden hem niet. Toen kreeg ik te horen dat hij mijn blog meelas en zelf ook een kindje had gehad met diezelfde soort kanker als Fleur. Raar, heel raar. Per jaar krijgen ongeveer 20 tot 25 kinderen het rhabdomyosarcoom (RMS). En op deze middag waren er dus vier gezinnen die daar alles vanaf wisten. “gewoon” BIZAR!!!!!

Eenmaal thuis ben ik zijn blog gaan lezen en herken heel erg veel. Nu zullen de meeste wel denken, Joost lees dat nu niet want dat is niet goed, maar op een een af andere manier vind ik het toch wel prettig. Ik herken een hoop en dat is fijn. Dit lezen heb ik tot 23 uur gedaan, want we moesten en zouden de uitzending van Kruispunt zien. Nou we hebben het geweten.

Ik weet niet wie er heeft gekeken en als je heb gekeken weet ik niet wat jullie ervan denken, maar ik weet uit eigen ervaring dat alles wat Ellen zei klopt en dat het ook echt zo is. De verhalen / ervaringen die door de drie gezinnen werd verteld hakte er ook lekker in met het gevolg dat Nicole en ik om 1.30 uur nog steeds wakker lagen.

En vandaag, de dag kroop voorbij, maar we hebben het gehaald. Nu weer lekker naar bed en morgen hopelijk weer fris en fruitig naar het werk. Niet de hele dag, want om 15 uur krijgen we als het goed is bezoek en dat wil ik niet missen. Wie dat is….tsjaa….dat lezen jullie morgen, overmorgen of overovermorgen wel weer.

Welterusten en slaap lekker.
Laafje Joost

zondag 11 december 2011

Wereldlichtjesdag 2011.....











Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van daar ben ik weer en dit keer wil ik vragen of iedereen vanavond, zondag 11 december, de moeite wil nemen om om 19.00 een kaarsje aan te steken voor alle overleden kinderen. Waarom???

Elke tweede zondag in december wordt dit over de hele wereld gedaan. Als iedereen hieraan meewerkt dan zal er een gloed van licht over de wereld overspoelen. Mijn lieve Fleur en alle anderen kinderen die een sterretje zijn geworden zullen dit zien en weten dan dat ze niet vergeten zijn.

Uiteraard hopen we dat iedereen hieraan meewerkt en als je geen kaarsen in huis heb leen er dan even een bij de buren. En als je hem dan aansteekt denk dan even aan alle kinderen die zijn overleden.

Dank je wel.


Op deze bijzondere avond laat Kruispunt TV laat op de avond het bijzondere werk van uitvaartonderneemster Ellen Kruijer zien. Bijna tien jaar geleden richtte Ellen uitvaartonderneming De Wending op. Zij kiest ervoor om haar werk te beperken tot de uitvaarten van kinderen. In de dagen voor de uitvaart trekt ze intensief met de ouders op. Maar ze betrekt ook de broertjes en zusjes bij het afscheid.

Ellen Kruijer
Wij weten als geen ander hoe Ellen werk en zijn ook erg blij dat zij ons heeft geholpen. We hebben gehuild, maar ze zorgde er ook voor dat we konden lachen en dat alles precies ging zoals het moest gaan. We konden haar dag en nacht bellen en niets was te gek. Een vrouw uit duizenden kan ik zeggen die precies weet wat ze doet.

Vanavond is er op dus Nederland 2 om 23.05 uur in het programma kruispunt een uitzending over haar bedrijf De Wending. Ik ga niemand verplichten, maar als je niets te doen heb en doelloos vooruit zit te staren kijk dan om 23.05 uur even naar het programma Kruispunt op Nederland 2. Ellen is daar te zien en kijkt ze met drie gezinnen terug op het afscheid van hun kind.

Voor de rest wens ik iedereen een mooie zondag toe en geniet ervan. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost.



vrijdag 9 december 2011

Ik voel me eindelijk een keer lekker......

Zo mensen daar is hij weer en geloof het of niet ik voel opperbest. De kerstboom staat, de pepernoten staan nog op tafels, heb twee dagen heerlijk gewerkt en we hebben ook nog eens leuk weekend in het vooruitzicht. Daarnaast kan ik melden dat we bijna alle buttons hebben verkocht en dat betekend dan dat we binnenkort 2500 euro aan Kika kunnen overhandigen. En als uitsmijter hebben we van Danielle “de fotograaf” weer een paar verschrikkelijke mooie foto’s gekregen.

IN ÉÉN WOORD "GEWELDIG"
Als ik de regeltjes van hierboven teruglees zou ik denken dat ik droom, maar niets is minder waar. Hoe ellendig ik me van de week ook voelde zo lekker voel ik me nu. Hoe dit nu komt weet ik niet en hoop ook echt dat die emmer met ellende even op de grond blijft staan en niet onverwachts in mij leeg gekieperd word. Dit hebben we niet voor het zeggen en zal dus maar vlug opschrijven wat er in mijn hoofd zit.

Om te beginnen even iets over die buttons. We zijn er bijna vanaf en dat betekend dat we volgend jaar door kunnen gaan met de buttonactie. Er zijn er nog een paar over. De setjes van 10 kunnen al niet meer gemaakt worden en de losse zijn op dit moment alleen nog maar te koop via de webshop. Kijk even en als iemand iets wil…..koop en maak ons los http://www.griezeliggoed.nl/

Tsja en dan de kerst. De sint heeft zijn hielen nog niet gelicht en de volgende baardaap staat alweer om de hoek. Ik zag er als een blok tegenop, en eerlijk is eerlijk dat doe ik nog steeds, maar Roos trekt me op dit moment overal doorheen. Ze weet het niet, maar het grietje is zo enthousiast in alles en dat werkt wel aanstekelijk. Er moest een boom komen en ja, hij staat. Het dametje heeft hem zelf uitgezocht en heeft samen met Nicole de ballen erin gehangen. Nou ja samen, na drie ballen zat mevrouw bij de buren en kon Nicole de rest afmaken. Dit was iets minder, maar het feit blijft dat het ding staat. Het enigste verschil is dat de kamer iets minder uitbundig is versierd dan de afgelopen jaren.

Nu het weekend. Morgen, zaterdag, hebben we een Villa Pardoes reünie. Niets bijzonders zou je denken, maar niets is minder waar. We hebben toen zo’n fijne week gehad en het contact met die mensen bestaat nog steeds. Het zijn stuk voor stuk lotgenoten en het voordeel is dat ik hun niet hoef uit te leggen hoe ik me voel. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat maakt het allemaal wel erg bijzonder. Jammer genoeg zijn we niet meer compleet, want van alle villa bewoners zijn er ondertussen wel twee overleden en dat zijn Fleur en Isa. Hoe we de middag en avond zullen beleven zou ik niet weten, maar het zal ongetwijfeld gezellig zijn. Misschien dat er hier en daar een traantje weggepinkt gaat worden, maar ook dat hoort erbij.

De zondag wordt een ander verhaal, want dan moeten we ons melden bij Ellen, de begrafenisondernemer. Waarom??? Het bedrijf “De Wending” heeft een boek gemaakt en dat wordt zondag officieel uitgebracht. Ik had per toeval Ellen een uur geleden nog aan de telefoon en kreeg toen te horen dat het heel druk word. Hoe en wat er precies gaat gebeuren is een groot vraagteken, maar dat we daar met heel veel lotgenoten zijn is een feit. Het zal best raar zijn, maar het idee dat de ouders van Midas en Isa er ook zijn vind ik persoonlijk wel erg fijn.

Wat ik wel even wil melden is dat er aanstaande zondag op Nederland 2 om 23.05 bij het programma kruispunt een uitzending is die iedereen even moet kijken/opnemen. Waar het precies overgaat weet ik niet, maar het bedrijf De Wending komt hierin voor en ik heb gehoord dat het erg bijzonder is.

Ja lieve kijkbuisbloglezertjes van me, zoals jullie kunnen lezen wordt het een soort lotgenotenweekend. We zien allemaal mensen die we de afgelopen twee jaar hebben leren kennen en hoe vreemd het ook klinkt, ik heb er best wel wel zin in.

Wie we in die twee jaar ook hebben leren kennen is de fotograaf Danielle. Deze vrouw heeft zich toen, samen met Roos de visagist, een hele dag lang het zweet in de bilnaat gewerkt voor een gigantische photoshoot. Al deze foto’s hebben we toen gekregen…..dachten wij. Gisteren heeft ze ons op facebook verrast en vandaag stroomde de mail vol met prachtige foto’s. Laten we het een pleister op onze wond noemen. Nogmaals Daan bedankt en zodra we wat meer lucht hebben komen we naar je toe.

GEEN WOORDEN VOOR!!!!!!
Zo en nu kap ik ermee en het ziet ernaar uit dat ik morgen en overmorgen ook niet blog. Zeker weet doe ik dit niet en om die reden zeg ik welterusten allemaal en tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost.

woensdag 7 december 2011

Sinterklaas 2011

Zo de sinterklaas is achter de rug en ondanks alles hebben we er wel iets aan gedaan. Afgelopen zondagmiddag zijn we bij mijn zusje geweest en daar hebben we een dobbelspel gedaan en ieder moest voor zijn lootjesvriend een cadeau kopen en een gedichtje maken. Lachen gieren en brullen natuurlijk, want op dat soort momenten worden er wel eens oude koeien uit de sloot gehaald en krijgen sommige te horen wat hij / zij misschien nooit had willen vertellen. Al met al een redelijk geslaagde middag.

De maandagavond zelf zijn we bij Nicole haar broertje geweest. Lekker wezen eten en het zat nauwelijks achter de kiezen of er werd al op de deur gebonkt. De kids waren razendsnel, maar tot sint grote opluchting was de piet toch net ietsje sneller. Drie grote zakken en wat losse dingen werd naar binnen gesleept waar vervolgens iedereen flink kon gaan scheuren. De kids zijn heerlijk verwend en in de loop van de avond vertrokken we weer naar huis.

Klinkt allemaal leuk en gezellig en ik kan jullie ook vertellen dat het leuk en gezellig was. Maar als iemand mij persoonlijk vraagt hoe ik het heb ervaren kan ik jullie melden dat het toch wel iets wat zwaarder viel dan gepland.

De zondagochtend werden we wakker en ieder heeft “gewoon” zijn eigen ding gedaan. Roos is lekker wezen keutelen, Nicole heeft op de bank een serie gekeken en ik moest drie gedichtjes maken. Opeens was het twaaf uur en moesten we nog opschieten ook. De middag bij mijn zus was gezellig, maar voor mijn gevoel erg beladen. We hebben inderdaad gelachen en hebben lol gehad, maar dat was het dan ook wel. Ik miste Fleur in alles wat er gebeurde en dat doet zeer, heel zeer.

De maandag was niet veel beter. Roos is naar school geweest en Nicole was thuis. Hoe zij de dag hebben beleefd zou ik eigenlijk niet weten, maar bij mij was hij echt bagger. Ik zat in de spiraal naar beneden en had de grootste moeite om mijn kop boven water te houden. Ik had een erg kort lontje en had knallende koppijn. Waarom??? Vroeg ik mezelf telkens af. Lang nadenken hoefde ik niet te doen want ik zag als een berg op tegen de tweede sinterklaasavond.

In de auto richting Berkel zei ik nog tegen Nicole “zo en we zetten het glimlachmasker maar weer op” Eenmaal binnen was het ijs snel gebroken en hebben we zo en zo kwaad als het kon genoten van de avond. Ook hier hebben we gelachen en hebben we lol gehad, maar ik miste Fleur bijna nog meer dan de zondag. En met missen druk ik me nog zachtjes uit.

De dinsdag en woensdag waren voor mijn gevoel een stuk beter. De druk van de sint is weg, maar ik merk nu al dat de kerstman zijn druk uitoefend op zijn dagen. Als iemand aan mij vraag of ik een kerstboom wil is het antwoord nee, nee en nog eens nee. Die hele kerst kan me gestolen worden en het liefst val ik in een diepe slaap tot eind februari. Roos was hier niet van gediend en wil een boom met alles erop en eraan.

Geen probleem, want ik wil haar gelukkig zien en dat is me alles waard. Dus lieve mensen, van de week zal er een boom gehaald worden en we hangen alle ballen erin die we hebben. De tafeltjes, de kastjes, de ramen en deuren worden weer versierd. Fleur hield er ook van en Roos wil dit graag. Tsjaaaa....en wie ben ik dan om nee te zeggen. We zetten “gewoon” weer het glimlachmasker op en gaan ervoor.

Weltrusten allemaal en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Glimlachmaskertlaafje Joost

zondag 4 december 2011

Het gevoelsmatige buttonblog.....

Zo hierbij presenteer ik jullie het button blog met een beetje gevoel. Waarom nu met gevoel?? Het antwoord is vrij simpel, ik ben “gewoon” geen ster in zakelijke berichten en voel me “gewoon” het prettigst als ik dicht bij mezelf blijf.

De kop van dit blog klopt ook niet helemaal, want er is deze week genoeg gebeurd buiten de button om. We hebben een aantal “klote” dagen gehad en geloof het of niet, die waren zwaar erg zwaar. Nicole haar tranen hebben rijkelijk gevloeid terwijl ik inwendig verzoop. Het zal bij het proces horen en we laten het ook allemaal maar op ons afkomen. Toch doet Nicole er alles aan om het thuis zo “gewoon” mogelijk te laten zijn. Ze doet wat ze moet doen en daar zijn de afwas, de strijk, de boodschappen, koken en theeleuten met de buurvrouw een paar onderdelen van. Een vrouw uit duizenden kan ik met een gerust hart zeggen waar ik meer dan trots op ben.

En roos…..die voelt en doet hetzelfde als ons. Ze gaat naar school, leert iets, eet, leert nog meer, komt vervolgens weer naar huis, gaat spelen, moet eten en na gtst moet mevrouw weer naar bed.

En ik, tjsaaa……stiekem ben ik onbewust erg veel bezig met die button. Het gaat allemaal nog ok en als Nicole denkt dat het de spuwgaten uitloopt trekt ze even aan de bel. Dit is fijn, want als ik de kans krijg verzuip ik in het goede doel. Ook niet erg, maar dat is niet de bedoeling. Toch ben ik enorm trots op hetgeen we al bereikt hebben, want Fleur wilde geld inzamelen voor Kika en aan mij de taak taak om Ansjel daarbij te helpen. Die buttons verkopen vind ik leuk om te doen, maar de toekomst maakt me toch ook iets wat zenuwachtig en zelf een beetje bang.

Waarom zenuwachtig en bang? Vrij simpel, ik ben maar een eenvoudige boerenlul die een weg inslaat waarvan hij niet weet hoe hij eruit ziet. Je kunt je best wel voorstellen dat die 1000 nog goed te doen zijn, maar die andere 5000 worden al lastiger. In mijn kringetje kan ik er echt een heleboel slijten, maar er komt een moment dat iedereen ze heeft. Maar hoe en waar we de rest dan heen moeten. Een vraag die me de gehele dag bezig houd.

We zullen sponsors moeten zoeken, bedrijven en winkels moeten aanschieten, folders en flyers moeten gemaakt woorden en weet ik veel wat nog meer. Daarnaast zijn er genoeg mensen die ideeën hebben, maar het feit blijft hoeveel buttons zullen we in de toekomst nu echt nodig hebben. Zal de actie een doorslaand succes worden of lopen we binnen een paar weken muurvast. Alles is prima en ik doe het met heel mijn hart, maar als er kosten gemaakt moeten worden wat dan.

Allemaal vragen en onzekerheden die aan je gevoel knabbelen en knagen en dat is best wel eng. Ik ga er voor de volle 100% voor, maar dit soort gedachten hebben er wel voor gezorgd dat ik van de week een nacht super slecht heb geslapen. Ik vind het rete spannend dat mag iedereen best weten en hoe het balletje gaat rollen…..we zien het wel. Nu ga ik even lekker bij Nicole op de bank hangen en ga voor de verandering niet om 2 uur naar bed, wat ik de hele week al doe,  maar een keer om een uurtje of 10.

Welterusten allemaal en geniet een beetje van je leven, want voordat je het weet sta tot je oren in de stront en daar is het echt niet leuk. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Het zakelijke button blog.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar is de laaf weer. Ik heb bewust een dagje overgeslagen met bloggen, maar gevoelsmatig was dit een foute zet. Er is in drie dagen zoveel gebeurt in mijn hoofd dat ik bijna door de bomen het bos niet meer kan zien. Om die reden heb ik dus ook besloten om twee blogs te maken. Nummer 1 noemen we dan maar weer eens het “zakelijke button blog” en nummer twee het “gevoelsmatige button blog”.

Zoals vele mensen ondertussen nu wel weten zijn we afgelopen donderdag 1 december gestart met de 1000 buttonactie voor Kika. Hoe dit zou uitpakken was nog maar de vraag, maar we kunnen gerust zeggen dat er een ware buttonexplosie is ontstaan.  In drie dagen tijd zijn we al meer dan 500 buttons kwijt en dat is meer dan we ooit had durven dromen. Voor Ansjel en mij waren er dus genoeg rededen om heel even met elkaar om de tafel te gaan zitten. Dit is vanmorgen gebeurt en daar hebben we een aantal knopen doorgehakt. Of jullie het hier mee eens zijn of niet dat zullen we wel zien, maar we hebben eigenlijk geen andere keus.

Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar vanaf vandaag zijn de “losse” buttons alleen nog maar te koop via de webshop en de twee vaste verkooppunten.

De complete setjes van 10 buttons zijn wel bij ons te koop en zodra iemand die ontvangt betalen ze ook 25 euro. Boter bij de vis zullen we maar zeggen.

Het klinkt allemaal erg onvriendelijk, maar we hebben even geen keus. We wisten niet dat het zo snel zou gaan en we volgen nu ook echt ons gevoel en dat zegt dat we nog steeds die 1000 zo snel mogelijk moeten verkopen. En die 1000…..die zijn volgens mij alleen maar haalbaar als er complete setjes van 10 stuks worden verkocht.

Dit betekend dat alle “losse” bestellingen die via dit blog en onze mail binnen kwamen even doorverwezen worden naar het de webshop van Ansjel griezeliggoed en de twee winkels Kunst huis Alkaar en  en-designshop  Nogmaals, dit hadden we niet verwacht, maar we zien even geen andere uitweg. Sorry daarvoor en we hopen dat jullie begrijpen waarom we dit doen.

Als laatste wil ik jullie even zeggen dat button nummer twee geen ontwerp is van Fleur. De mensen die dit hebben ontworpen kenden en wisten totaal niets af van Fleur en het is dus ook stomtoevallig dat die buton Fleur heet. De vraag of er ooit een button komt die Fleur heeft ontworpen sluiten we niet uit, maar of dit echt gaat gebeuren......we zullen het wel zien.

Laafje joost

donderdag 1 december 2011

De buttonactie is begonnen.......

Zo lieve mensen, daar ben ik weer en dit keer met een blog waar ik probeer uit te leggen wat nu precies de bedoeling is van al dat geheimzinnige gedoe rondom Fleur, Ansjel, Kika en dat blauwe oog. Om te beginnen stel ik jullie even aan het Monster voor.



Naam: "Monster"

Broers/zussen: 1 zusje & heel veel neefjes en nichtjes.
Houdt van: knagen aan houten hekjes, veel eten & gezelligheid.
Woont in: een grot met een modderpoel.
Belangrijke weetjes: haalt graag grapjes uit.



Wat is nu de bedoeling?

De bedoeling is dat we binnen 30 dagen 1000 buttons gaan verkopen. Geen gewone buttons, maar buttons van 25 mm groot met een blauw monstertje erop. Het monstertje is van Ansjel en een aantal vormgevers hebben het verder ontworpen. Het resultaat is dat er nu 10 verschillende buttons zijn.


De buttons zijn 2.50 per stuk en het totale bedrag gaat voor de volle 100% naar Kika. Buttons laten maken kost geld en dat weten we allemaal, maar Ansjel heeft door middel van sponsors de kosten kunnen dekken wat inhoudt dat het volledige bedrag dus echt voor Kika is. Dus geen Pink Ribbon praktijken, maar “gewoon” 2.50 naar Kika. Een slimme rekenaar zal nu weten dat als die 1000 verkocht zijn er een mooi bedrag van 2500 euro in de knip zit.

Tot hier is volgens mij alles nog redelijk duidelijk en het antwoord op de vraag wat we gaan doen als die 1000 weg zijn is vrij simpel. We gaan in 2012 door met de verkoop alleen word het dan groter aangepakt. Het groter aanpakken is erg spannend, dat merken we nu al, er zal een speciale site komen, meer verkooppunten enz enz, maar dat gebeurt alleen maar als die 1000 voor eind 2011 weg zijn. Zijn we die 1000 dus niet voor het eind van het jaar kwijt dan stoppen we de actie.

Uiteraard willen we dat niet en daarom vragen we ook aan iedereen KOOP EEN BUTTON!!!!! Het mag er 1 zijn, maar we vinden het ook niet erg als het er 10 zijn. Nogmaals het hele bedrag gaat naar Kika.

Waarom Nicole en ik achter de actie staan heeft te maken met onze Fleur. Vier dagen voor haar overlijden heeft Ansjel een plan verteld wat te maken had met Kika. Ze wilde geld inzamelen en daar was Fleur het helemaal mee eens. Fleur vond het meer dan geweldig, want hoe meer geld er naar Kika zou gaan hoe beter. Wij wisten niets van dit gesprek tot Ansjel het een week of twee geleden aan ons vertelde. Het idee waar de dames eerst mee liepen was financieel niet haalbaar en Ansjel kwam uiteindelijk met het idee om buttons te gaan verkopen.

De bedenkers van de actie

Omdat Fleur graag geld wilde inzamelen voor Kika hebben wij besloten om Ansjel dus te gaan helpen. Een leuk weetje is misschien dat ik vandaag via de mail een bevestiging heb gekregen van de volgende 5000 buttons. Ik heb van de week twee bedrijven benaderd, een drukbedrijf en een buttonbedrijf, en die maken kosteloos de volgende reeks. Dit zou betekenen dat als die ook weer weg zijn dat er 12.500 euro naar kika gaat.

Maar goed, laat ik niet op de zaken vooruitlopen. We concentreren ons eerst op die 1000.
Deze zijn te koop bij:

& design shop: Zwaanhals 520, Rotterdam en-designshop
Kunsthuis Alkmaar: Fnidsen 97, Alkmaar kunsthuis alkmaar
Webshop Griezelgoed  griezeliggoed
Nicole en mij mailen is ook goed: onze mail
En uiteraard heb ik ook een mobiel 06-52730139

Laafje Joost

woensdag 30 november 2011

zondag 27 november 2011

Een boom voor het leven.....

Even een korte inleiding,

Toen we 12 april te horen kregen dat Fleurtje niet meer beter zou worden lag er een aantal dagen later een kaart in de bus van iemand met de vraag of we het misschien een mooi zouden vinden om een boom te planten voor Fleur. Dit vonden we uiteraard een mooi gebaar, maar om de een of andere reden hebben we hier nooit op gereageerd. We hadden het simpelweg te druk met het hele gebeuren rondom die vuile vieze rotte kanker.

Een maand of 5 / 6 later kregen wij een brief van de KWF kankerbestrijding met de mededeling dat we ons op 26 november 2011 mochten melden in Dronten, want daar zouden wij in het Wilhelminabos een boom voor Fleur mogen planten. Dit aanbod vonden wij erg mooi en hebben gemaild dat we zouden komen.

Wat wij niet wisten en waar we per toeval achterkwamen is dat je deze boom moest kopen. De uitnodiging was al binnen en het enigste wat wij moesten doen was erna toe gaan. Dus de vraag die wij hadden was nu “wie zit hierachter” Nicole haar raderen gingen weer draaien en ze heeft de kaart, die we toen hebben gekregen, opgezocht. Er stond een naam onder en toen wisten we vrijwel zeker wie hier achterzat. Na nog een eenvoudig telefoontje was het ons duidelijk en wisten zeker we wie de lieve dader was.

Nu de grote dag,

Zaterdag 26 november, gisteren dus, was het moment daar en moesten we in alle vroegte de auto in, want om 10 uur moesten we ons melden bij de pakeerplaats van Walibi Flevo. Daar stonden enorm veel bussen klaar die ons naar het Wilhelminabos zouden vervoeren. In de bus zelf hadden we de brief nog eens nagelezen en daar kwamen we erachter dat we konden kiezen uit vijf verschillende bomen. Een berk, beuk, eik, grove den, lijsterbes of linde. Mijn eerste ingeving was de eik, want naar mijn idee is dat een mooie, grote, sterke, stevige boom die heel oud kan worden. Nicole was het hier wel mee eens dus de keus was definitief op de eik gevallen.

Bij het bos werden we uit de bus geknikkerd en na een “ziekenhuis” bakkie thee en koffie moesten we gewapend met een ballon naar de gedenkplek. Bij deze plek aangekomen, die vol met glazen zuilen staat, hebben we onze vrienden uit Rhenen opgezocht die een boom gingen planten voor hun Isa. Tsja…..daar sta je dan. Helemaal opgeslokt in de mensenmassa van 1200 man. Om elf uur startte het programma wat bestond uit liederen, gedichten en verhalen. Toen dit allemaal voorbij was, was er een minuut stilte en na die minuut werden alle ballonnen losgelaten.


Niets bijzonders zou je denken, maar niets is minder waar. De toespraken, liedjes en gedichten vond ik persoonlijk niet erg interessant, maar die minuut stilte kwam wel even binnen. Uiteraard moest ik aan Fleur denken, maar de gedachten dat we daar met 1200 mensen stonden en dat ieder daar staat met zijn of haar verhaal over kanker was erg raar. Je kon een speld horen vallen, zo stil was het. De enigste die bezig was, was de wind. Deze speelde met die duizend ballonnen en dat was mooi. Toen de minuut voorbij was zochten de ballonnen het luchtruim op en dat was in een woord fantastisch.


Het moment dat de zuilen, waar alle namen op staan, werd onthult was een beetje rommelig. Drie zuilen die vol staan met namen van mensen die overleden zijn aan kanker en 1200 man die hun dierbare even willen zien staan. Nee, dit onderdeel was eigenlijk super slecht geregeld. Na lang wachten en een beetje trek, duw en porwerk stonden we vooraan en zagen we inderdaad de naam van onze lieve kleine dochter en grote zus staan. Het was vreemd, maar toch ook wel fijn. Vreemd, omdat het niet klopt en fijn, omdat het toch fijn is dat er mensen zijn die dit voor ons geregeld hebben.


Had het liever niet gezien.



Fleur en Roos samen

Na de onthulling was het tijd om de eik te planten. Per toeval dachten onze vriendjes precies hetzelfde dus gewapend met twee eiken zochten we een mooi plekje op waar we onze kanjers konden planten. Ook dit is vreemd, maar het warme gevoel dat door mijn kop en lichaam stroomde voelde goed aan. Nicole en Roos zo bezig zien zijn vond ik meer dan fijn en dat was dan ook het enigste moment van de dag dat ik een keer moest slikken.

dit was mooi.

De bedoeling is nu dat alle bomen gaan groeien en samen een mooi bos gaan vormen en de mensen die willen gaan kijken moeten het met de glazen zuilen doen die ergens in het bos staan. Toch hebben we een blauwdraadje aan de boom gehangen en gaan in het voorjaar nog eens terug om alles even goed te bekijken.

Al met al was het een fijne bedoeling en zijn we blij dat Astrid en Wouter ons dit kado hebben gegeven. Het was en is een bijzonder bos en het is meer dan de moeite waard om er eens naar toe te gaan.

Joost, Roos, Nicole en boom Fleur
Laafje Joost