Een Ardennenblogje.......

Zo daar is hij weer even. Het is ondertussen al heel wat daagjes geleden, maar dat heeft alles te maken met het werk, lopen, fitness en de vakantie en echt tijd vrij maken om te bloggen daar had deze jongen zin in. maar goed, we zitten ondertussen alweer een week op de camping en aangezien iedereen even is vertrokken zag ik een gaatje om iets op de te schrijven. "gewoon" even in een notendop vertellen hoe het hier gaat kan geen kwaad vond ik. Het antwoord op de vraag hoe het gaat is vrij simpel......het gaat, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd.

De heren doen deze was.......

Ten eerste hadden we totaal geen zin om te kamperen, maar omdat we met een anders stel zijn en Roosje er heel veel zin had hebben we besloten om toch te gaan. Nu we eenmaal staan zijn we blij dat we er zijn. We doen hier alles op het gemakkie en doen alleen maar dingen die we willen doen. Uiteraard missen we Fleur, maar op een bepaalde manier is ze toch elke dag aanwezig. Erg vreemd, maar vanaf de eerste ochtend zien we dagelijks een soort dolfijnentekening op het plekkie waar Fleur vroeger sliep. In het begin konden we het niet geloven en hebben we alles even goed nagekeken. De binnentent hing vrij van het buitendoek en er waren in de buurt geen stokken of stikkels te vinden die eventueel lekkages veroorzaakten. Nu zijn we eraan gewend en omarmen, hoe stom het ook klinkt, dit vreemde maar mooie verschijnsel. Oja, even voor de duidelijkheid, voorgaande jaren zat deze tekening er niet.

De camping is voor de rest prima. Er is voor de kinderen is er werkelijk waar de hele dag wel iets te doen. Van 10 uur 's-ochtend tot 10 uur 's-avonds. Dit hebben we nog nooit meegemaakt en dat maakt het verblijf hier ook wel erg leuk. Naast de camping ligt een héél groot bos,waar we uiteraard een stok hebben gevonden, en aan de andere kant ligt het riviertje de l'homme waar we met banden en bootjes vanaf kunnen varen.

Water....4 á 5 graden.....KOUD!!!!!!!!

Voor de grotere kinderen en vaders en moeders zijn er ook een hoop activiteiten. Wij, Sander, Thijm en ikke zijn van de week een keertje wezen mountenbiken. Niets bijzonders, maar ik had het nog nooit gedaan. We hadden wel gekozen voor de langst- 20 kilometer-, de zwaarste en naar horen zeggen ook de mooiste route. Bepakt en gezakt met rugtassen vol eten, drinken, telefoon, messen en zelf een navigaties kon onze tocht door de ruige Ardennen beginnen. Het was een zware tocht dat klopte wel, en hebben dingen gezien en gedaan die je normalieter nooit zou zien en nooit zou doen. De route was perfect aangegeven, maar wij kregen het voor elkaar op een bortje te missen. Vraag niet hoe het gebeurde, maar het gebeurde. Vol goede moed kachelden we verder en hebben over toch wel ietswat héél gevaarlijke richeltjes gefietst. Na een welverdiende pauze gingen we verder en kwamen we op een landgoed terecht met een verschikkelijk mooi huis. Dit was prive terrein, maar de bewegwijzering, achteraf de verkeerde, stond duidelijk die kant op. Eenmaal op het erf kwam de eigenaar naar ons toe en na wat tekst en uitleg kwamen we erachter dat we gigantisch van de route waren afgeweken.

Met stomheid geslagen kregen we te horen dat de goede vrouw het plaatse waar we stonden niet eens kende. Ohhhh....dat hebben wij weer. Vlug de Tomtom aangezet en volgens dat ding moesten we nog minsten vijtien kilometer fietsen over de normale weg. Dit betekende ook dat we al ongeveer 20 kilometer hadden afgelegd door erg ruig terrein. Dit was balen en aangezien de beentjes van Sander en mij al aan het verzuren waren zagen wij als een berg op tegen de terugreis. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben ongeveer 10 kilometer met de fiets moeten klimmen en de laatste kilometers ging bergafwaarts. Naar boven was echt een aanslag op ons lichaam, maar naar beneden was ook erg link. Met een snelheid van ongeveer 70 km vlogen we naar beneden. Dit was op dat moment een verademing, maar nu we erover nadenken ook erg onverantwoordelijk. De enigste bescherming die we hadden was een afgekeurd helmpje en mijn achterrem werkte ook niet naar behoren. Gelukkig is er niets gebeurd en kunnen we terug kijken op een héél, héél zware tocht die uiteindelijk een uitkwam op een kleine 35 kilometer. Uiteraard kregen we op onze flikker van de dames en hebben beloofd dat het niet meer zal gebeuren.

Nicole mag deze was doen.....

Naast deze ervaring zijn ook in een grot geweest, hebben een vogelshow bijgewoond, zijn in het kleinste stadje van de wereld geweest, hebben een middeleeuws feest bezocht enz enz enz. Van de week gaan ook nog eens een berg beklimmen/abseilen, doen mee aan een fakkeltocht en zullen Fleur haar sterfdag ook niet zomaar voorbij laten gaan. Naast alle activiteiten genieten we ook nog eens, hoe moeilijk we het soms ook vinden, van de omgeving en rusten lekker uit in een stoel voor de tent.

In het kleinste Stadje Durbuy

Iedereen een dikke knuffel van de vakantielaven en tot over 1,2 of 3 dagen.