Nog een Ardennerblogje.......

8 augustus 2012.......een dag verwijderd van 9 augustus. Niets bijzonders voor de mensen in het dagelijkse leven, maar voor ons is dit toch wel een vreemde en rare dag met een hele dikke zwarte rand. Waarom??? 8 augustus 2011 was de laatste dag dat Fleur nog levend bij ons was. We zijn op een dagje na dus precies een jaar verder en ik kan jullie melden dat het een behoorlijk zwaar jaar was. We zijn er ondertussen ook achter wat de woorden "het heeft tijd nodig" betekend. Om alles weer in het gereel te krijgen en om de draad weer op te pakken, dat heeft inderdaad tijd nodig. Het liefst zie ik dat alles binnen nu en een een maandje of twee weer in kannen en kruiken zit, maar we zijn erachter dat dat niet gaat lukken. Toch laten we ons niet kisten en zullen er alles aan doen, hoe moeilijk dat soms ook is, om mee te draaien in de "gewone" wereld. Dit willen we graag en dat gaat ook echt weer gebeuren, maar dit heeft dus tijd nodig. Héél héél veel tijd.......jammergenoeg.




15 meter.......probleem!!!!!!!

Voor de rest is het op de camping erg raar. We hebben het naar ons zin, maar we missen Fleur. Toch proberen we het wel naar onze zin te maken. Gisteren bijvoorbeeld hebben we in de bergen van Durbuy Via Ferrata gedaan. Dit is een soort bergbeklimmen, alleen is er dan een route uitgezet met hulpmiddelen. Lijkt simpel, maar op het moment dat je 30 meter boven de grond hangt wordt het een heel ander verhaal. Roos heeft op een punt gestaan dat ze niet meer verder durfde. De hulp was onderweg, maar het feit bleef dat ze wel over de moeilijke hindernis heen moest, want teruggaan was helemaal geen optie. Ik stond achter haar en kon lullen wat ik wilde, maar er was geen beweging meer in het grietje te krijgen.



30 meter.......probemen opgelost.

Als een magneet stond ze tegen de rotswand aangeplakt, maar toen uit het niets vandaan schoof ze vooruit en zei dat ze verder ging en het hele parcour wilde afmaken. Haar drijfveer........ze zei dat Fleur bij haar was en dat die haar hielp. Een kippenvelmomentje, maar vol trots klom ik achter haar aan. Eenmaal boven was ze niet meer te stoppen en wilde nog een keer. Vervolgens liep ze met haar handen los over een trap die op een kleine 30 meter hoogte lag. Daarna wilde mevrouw nog een keer van de tokkelbaan. Deze lag maar liefst op een hoogte van 35 meter.



35 meter........een lachertje

Maar goed, het feit blijft dat het zowat een jaar geleden is en dat elke vezel in ons lijf pijn doet als we terug denken aan vorig jaar. De bedoeling was dat we morgen twee wensballonen zouden oplaten, maar ik las net per mail dat er wat problemen waren opgetreden met de levering. Jammer, maar wij laten de sterfdag van Fleur niet zomaar voorbij gaan. Wat wegaan doen is nu nog niet duidelijk, maar we verzinnen wel wat.

Laafje Joost en zijn vrouwen