Nummer drie.........

• Doen we er goed aan of niet
• Is het nu wel verstandig of niet
• Willen we het nu wel of niet
• Zijn we te oud of niet
• Is het te snel of niet
• Is het leeftijdsverschil met Roos te groot of niet

Nou lieve mensen op deze manier hebben Nicole en ik nog 1001 dingen besproken en het eindresultaat was dat we allebei nog wel een keer héél, maar dan ook echt nog een keer héél erg graag papa en mama wilden worden. Papa en Mama van een derde kindje. Ons derde kindje.

WAT!!!!! zullen sommige denken jullie zijn toch niet gek, maar het mooie is dat wij niets met een ander te maken hebben. Wij willen graag nog een kindje en met die insteek gingen alle remmen ook los.

Nu weten we ook dat het niet vanzelfsprekend is, maar nu maanden later kunnen wij gelukkig en vol trots zeggen dat we zielsgelukkig zijn met het mensje dat groeit in Nicole haar buik. Het is om precies te zijn, vandaag de kop af 14 weken oud, is nu ruim acht cm groot en zal volgens de echo op 16 februari 2013 geboren worden.

We hebben ruim drie maanden lang onze kaken op elkaar gehouden, maar nu de uitslagen van de testen, die we graag wilden doen, ok waren hebben we besloten om ook dit nieuws met jullie te delen.

Dus lieve kijkbuisbloglezertjes van me, ik zeg het nu officieel....

Roos, maar ook Fleur krijgen er een broertje of zusje bij, want mijn lieve vrouw is zwanger!!!!!

Maar goed, 14 weken zwanger betekend ook dat er 14 weken voorbij zijn gegaan met veel gemengde gevoelens. Welke en wat voor een gevoelens dat waren lezen jullie later wel een keer. Slaaplekker allemaal en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost

Een jaar zonder Fleur.........

Goed nu even een kort blogje rondom de sterfdag van onze lieve Fleur. Op 9 augustus is mevrouw overleden en netzoals haar geboortedag wilde we dit niet zomaar voorbij laten gaan. We wisten al weken geleden dat we een wensballon voor haar wilde oplaten, maar die krengen waren in Nederland nergens meer te verkrijgen. We zullen ongetwijfeld de verkeerde winkels bezocht hebben, maar het feit was en bleef dat we zonder ballon naar Belgie vertrokken. Na een rondje internet op de camping waren we eruit en op 9 augustus zouden er bij de receptie 2 grote wensballon worden afgeleverd. De avond ervoor kregen we een mailtje dat er problemen waren met de betalingen. Kutzooi.....hebben wij weer. Vlug even alles nagekeken en volgens onze rekening was er dus wel betaald. Met andere woorden, er was geen ballon en het geld zweeft nu nog steeds ergens rond.



De hele dag brande er een fakkel voor Fleur

Geen ballon, dan maar vuurwerk. We zitten immers in Belgie en volgens een hoop mensen kun je dat op elke hoek van de straat kopen. NIET DUS!!!!! Na wederom een rondje internet hadden we in Houyet een klein duister zaakje gevonden met een klein beetje vuurwerk. We wilden het simpel houden, maar we kwamen al snel thuis met een iets te grote uit de kluiten gewassen romijnsekaars. Het was iets te link dus we hebben uit voorzorg de eigenaar van de camping om toestemming gevraagd. De goede man snapte het helemaal, alleen moest het gevalletje wel op het voetbalveld worden afgestoken en niet tussen de tenten. Alles was dus gerelgeld dus nu moesten we wachten totdat het donker was.


Elders werden ballonnen opgelaten

Maar goed, jullie zitten waarschijnlijk niet te wachten op het vuurwerkverhaaltje en willen liever weten hoe wij de dagen zijn doorgekomen. Nou...tjsaa....ehhhh....het viel niet zullen we maar zeggen, maar we waren toch wel blij dat we niet thuis waren. Op een bepaalde manier hadden we op de camping toch wat afleiding en dat was wel prettig. Dit betekende niet dat we er niet mee bezig waren, integendeel. De hele tijd denk je aan een jaar geleden. Toen deden we dit en toen deden we dat. Nee, het enigste wat je doet is dagenlang de film terugdraaien en na verloop van tijd zit het emmertje vol en wordt er hier en daar een traan gelaten.



Voor onze lieve Fleur

Uiteindlijk is het dan zover en is het avond. De mensen die op ons veldje stonden wisten ondertussen overal vanaf en gingen gezellig mee naar het voetbalveld. Nou ja gezellig, gezellig is niet het juiste woord. Ze gingen mee om te kijken. Al met al stonden we daar met een mannetje 20 te staren naar een romijnsekaars die achteraf iets heftigger was dan we dachten. Acht enorme knallen met acht hele mooie bloemen kwamen tevoorschijn. De bewaking wist er vanaf, maar kwam toch snel even polshoogte nemen, want dit was niet helemaal de afspraak. Eenmaal weer terug op het veld konden we de vuurkorf van de buren lenen en onder het genot van een drankje en Fleur haar muziek zijn we uiteindelijk om 2.00 uur allemaal naar bed gegaan.



Even een moeilijk momentje

De volgende dag hebben we de vouwwagen opgebroken en om een uurtje of 20.30 uur waren we weer veilig thuis. Dat de buurt Fleur niet was vergeten werdt ons snel duidelijk. De stoeptegels bij het rekje achter ons huis was om getoverd tot een ware tekening. De kinderen hadden zich uitgeleefd en dat was erg fijn om te zien.

Weer thuis

Voor de rest zijn er door diverse mensen wensballonen opgelaten en op Curacau heeft iemand aan Fleur gedacht terwijl ze op het strandje liep waar Fleur zich niet ziek voelde. De brievenbus van ons huisje was ook niet overgeslagen, de bloemist weet nu ook weer waarom hij bloemen verkoopt, Nicole haar facebook klapte uitelkaar en dan hebben we het nog niet eens over de vele smsjes die we per telefoon kregen. Bij deze willen we ook iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes en het doet ons goed om te zien en te horen dat Fleur nog niet vergeten is.

Laafje Joost

Een jaar.....PAS of AL ??????

Nog een Ardennerblogje.......

8 augustus 2012.......een dag verwijderd van 9 augustus. Niets bijzonders voor de mensen in het dagelijkse leven, maar voor ons is dit toch wel een vreemde en rare dag met een hele dikke zwarte rand. Waarom??? 8 augustus 2011 was de laatste dag dat Fleur nog levend bij ons was. We zijn op een dagje na dus precies een jaar verder en ik kan jullie melden dat het een behoorlijk zwaar jaar was. We zijn er ondertussen ook achter wat de woorden "het heeft tijd nodig" betekend. Om alles weer in het gereel te krijgen en om de draad weer op te pakken, dat heeft inderdaad tijd nodig. Het liefst zie ik dat alles binnen nu en een een maandje of twee weer in kannen en kruiken zit, maar we zijn erachter dat dat niet gaat lukken. Toch laten we ons niet kisten en zullen er alles aan doen, hoe moeilijk dat soms ook is, om mee te draaien in de "gewone" wereld. Dit willen we graag en dat gaat ook echt weer gebeuren, maar dit heeft dus tijd nodig. Héél héél veel tijd.......jammergenoeg.




15 meter.......probleem!!!!!!!

Voor de rest is het op de camping erg raar. We hebben het naar ons zin, maar we missen Fleur. Toch proberen we het wel naar onze zin te maken. Gisteren bijvoorbeeld hebben we in de bergen van Durbuy Via Ferrata gedaan. Dit is een soort bergbeklimmen, alleen is er dan een route uitgezet met hulpmiddelen. Lijkt simpel, maar op het moment dat je 30 meter boven de grond hangt wordt het een heel ander verhaal. Roos heeft op een punt gestaan dat ze niet meer verder durfde. De hulp was onderweg, maar het feit bleef dat ze wel over de moeilijke hindernis heen moest, want teruggaan was helemaal geen optie. Ik stond achter haar en kon lullen wat ik wilde, maar er was geen beweging meer in het grietje te krijgen.



30 meter.......probemen opgelost.

Als een magneet stond ze tegen de rotswand aangeplakt, maar toen uit het niets vandaan schoof ze vooruit en zei dat ze verder ging en het hele parcour wilde afmaken. Haar drijfveer........ze zei dat Fleur bij haar was en dat die haar hielp. Een kippenvelmomentje, maar vol trots klom ik achter haar aan. Eenmaal boven was ze niet meer te stoppen en wilde nog een keer. Vervolgens liep ze met haar handen los over een trap die op een kleine 30 meter hoogte lag. Daarna wilde mevrouw nog een keer van de tokkelbaan. Deze lag maar liefst op een hoogte van 35 meter.



35 meter........een lachertje

Maar goed, het feit blijft dat het zowat een jaar geleden is en dat elke vezel in ons lijf pijn doet als we terug denken aan vorig jaar. De bedoeling was dat we morgen twee wensballonen zouden oplaten, maar ik las net per mail dat er wat problemen waren opgetreden met de levering. Jammer, maar wij laten de sterfdag van Fleur niet zomaar voorbij gaan. Wat wegaan doen is nu nog niet duidelijk, maar we verzinnen wel wat.

Laafje Joost en zijn vrouwen

Een Ardennenblogje.......

Zo daar is hij weer even. Het is ondertussen al heel wat daagjes geleden, maar dat heeft alles te maken met het werk, lopen, fitness en de vakantie en echt tijd vrij maken om te bloggen daar had deze jongen zin in. maar goed, we zitten ondertussen alweer een week op de camping en aangezien iedereen even is vertrokken zag ik een gaatje om iets op de te schrijven. "gewoon" even in een notendop vertellen hoe het hier gaat kan geen kwaad vond ik. Het antwoord op de vraag hoe het gaat is vrij simpel......het gaat, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd.

De heren doen deze was.......

Ten eerste hadden we totaal geen zin om te kamperen, maar omdat we met een anders stel zijn en Roosje er heel veel zin had hebben we besloten om toch te gaan. Nu we eenmaal staan zijn we blij dat we er zijn. We doen hier alles op het gemakkie en doen alleen maar dingen die we willen doen. Uiteraard missen we Fleur, maar op een bepaalde manier is ze toch elke dag aanwezig. Erg vreemd, maar vanaf de eerste ochtend zien we dagelijks een soort dolfijnentekening op het plekkie waar Fleur vroeger sliep. In het begin konden we het niet geloven en hebben we alles even goed nagekeken. De binnentent hing vrij van het buitendoek en er waren in de buurt geen stokken of stikkels te vinden die eventueel lekkages veroorzaakten. Nu zijn we eraan gewend en omarmen, hoe stom het ook klinkt, dit vreemde maar mooie verschijnsel. Oja, even voor de duidelijkheid, voorgaande jaren zat deze tekening er niet.

De camping is voor de rest prima. Er is voor de kinderen is er werkelijk waar de hele dag wel iets te doen. Van 10 uur 's-ochtend tot 10 uur 's-avonds. Dit hebben we nog nooit meegemaakt en dat maakt het verblijf hier ook wel erg leuk. Naast de camping ligt een héél groot bos,waar we uiteraard een stok hebben gevonden, en aan de andere kant ligt het riviertje de l'homme waar we met banden en bootjes vanaf kunnen varen.

Water....4 á 5 graden.....KOUD!!!!!!!!

Voor de grotere kinderen en vaders en moeders zijn er ook een hoop activiteiten. Wij, Sander, Thijm en ikke zijn van de week een keertje wezen mountenbiken. Niets bijzonders, maar ik had het nog nooit gedaan. We hadden wel gekozen voor de langst- 20 kilometer-, de zwaarste en naar horen zeggen ook de mooiste route. Bepakt en gezakt met rugtassen vol eten, drinken, telefoon, messen en zelf een navigaties kon onze tocht door de ruige Ardennen beginnen. Het was een zware tocht dat klopte wel, en hebben dingen gezien en gedaan die je normalieter nooit zou zien en nooit zou doen. De route was perfect aangegeven, maar wij kregen het voor elkaar op een bortje te missen. Vraag niet hoe het gebeurde, maar het gebeurde. Vol goede moed kachelden we verder en hebben over toch wel ietswat héél gevaarlijke richeltjes gefietst. Na een welverdiende pauze gingen we verder en kwamen we op een landgoed terecht met een verschikkelijk mooi huis. Dit was prive terrein, maar de bewegwijzering, achteraf de verkeerde, stond duidelijk die kant op. Eenmaal op het erf kwam de eigenaar naar ons toe en na wat tekst en uitleg kwamen we erachter dat we gigantisch van de route waren afgeweken.

Met stomheid geslagen kregen we te horen dat de goede vrouw het plaatse waar we stonden niet eens kende. Ohhhh....dat hebben wij weer. Vlug de Tomtom aangezet en volgens dat ding moesten we nog minsten vijtien kilometer fietsen over de normale weg. Dit betekende ook dat we al ongeveer 20 kilometer hadden afgelegd door erg ruig terrein. Dit was balen en aangezien de beentjes van Sander en mij al aan het verzuren waren zagen wij als een berg op tegen de terugreis. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben ongeveer 10 kilometer met de fiets moeten klimmen en de laatste kilometers ging bergafwaarts. Naar boven was echt een aanslag op ons lichaam, maar naar beneden was ook erg link. Met een snelheid van ongeveer 70 km vlogen we naar beneden. Dit was op dat moment een verademing, maar nu we erover nadenken ook erg onverantwoordelijk. De enigste bescherming die we hadden was een afgekeurd helmpje en mijn achterrem werkte ook niet naar behoren. Gelukkig is er niets gebeurd en kunnen we terug kijken op een héél, héél zware tocht die uiteindelijk een uitkwam op een kleine 35 kilometer. Uiteraard kregen we op onze flikker van de dames en hebben beloofd dat het niet meer zal gebeuren.

Nicole mag deze was doen.....

Naast deze ervaring zijn ook in een grot geweest, hebben een vogelshow bijgewoond, zijn in het kleinste stadje van de wereld geweest, hebben een middeleeuws feest bezocht enz enz enz. Van de week gaan ook nog eens een berg beklimmen/abseilen, doen mee aan een fakkeltocht en zullen Fleur haar sterfdag ook niet zomaar voorbij laten gaan. Naast alle activiteiten genieten we ook nog eens, hoe moeilijk we het soms ook vinden, van de omgeving en rusten lekker uit in een stoel voor de tent.

In het kleinste Stadje Durbuy

Iedereen een dikke knuffel van de vakantielaven en tot over 1,2 of 3 dagen.