Pffffffttt.........

Zo het is weer een poosje geleden dat jullie iets van me hoorden. Reden hiervan is eigenlijk dat we toch weer het een en ander rondom Fleur hebben meegemaakt en dat hakt er dan emotioneel redelijk goed in. Zo goed dat ik weer een dagje terug was bij af. Geen fut meer hebben, waarvoor leef ik eigenlijk, waarom gebeurt dit precies bij ons enz enz enz. Eigenlijk zat ik stiekem toch weer een klein beetje diep in mijn putje. Ik maakte van een mugje weer twee olifanten en geloof me maar dat ik dat dan héél goed kan. Gelukkig was het maar een dagje, maar eer dat alles in mijn bovenkamer weer een beetje op orde is ben ik toch een paar dagen verder. Leuk om te lezen zullen jullie wel denken, maar wat is dan precies allemaal gebeurt dat het zo ver heeft kunnen komen.

We hadden de dag vóór Moederdag een uitnodiging gekregen van het Sophia kinderziekenhuis om op 16 juni, de dag vóór vaderdag, alle kinderen die in het tweede deel van 2011 zijn overleden te herdenken. Dit wordt georganiseerd door het ziekenhuis zelf en aangezien zij in mijn ogen gespecialiseerd zijn met het omgaan met dit soort situaties leek het ons verstandig om te gaan. Niet dat het nu erg bijzonder was hoor, maar toch was het fijn om stil te staan bij ons kindje. Haar naam werd hardop voorgelezen, we hebben een ballon opgelaten en we wilden héél graag een rondje over de afdeling maken. Tot zover ging alles nog goed, maar een volwassen iemand denk toch iets anders dan kinderen en dat maakt het soms erg zwaar.

Wij zaten daar voor onze Fleur, maar toen alle namen werden voorgelezen kon je een speld horen vallen. In een mum van tijd vlogen er 50 namen door de zaal heen en dan heb ik het nog niet over de mensen die zich niet hadden opgegeven. Even een klein rekensommetje; laten we gemakshalve maar eens zeggen dat het om 75 kindjes had kunnen gaan. Er zijn in 2011, in het hele Sophia, dus ongeveer 150 kindsjes overleden. Mensen en sorry voor mijn taal, maar het zijn er godverdomme wel 150 teveel. En dan te bedenken dat dit alleen nog maar in het Sophia is. Dit zijn keiharde cijfers en daar moet wat aan gedaan worden.

Vervolgens hebben wij de totaal gerenoveerde afdeling bekeken. Dit hadden we al eens gedaan, maar nu was het weer aangekleed met leuke dingetjes en dat wilde we graag zien. Het ziet er dus nu weer gezellig uit en ze proberen van uit de oncologie er dus echt wel alles aan te doen om het “tussenhaakjes” leuk te maken. In mijn ogen is dat aardig gelukt, maar de versieringen vergeet je snel als je alle piepjes van de infuuspalen hoort en wat me erg aangreep was de kleine baby die het niet naar zijn zin had. De kleine werd gedragen terwijl er van allerlei slangetjes verdwenen in het lichaam.  Jaja mensen, voor de meeste van jullie draait de wereld “gewoon” door en wij doen stinken ons best om weer terug te komen naar anno 2012, maar voor die ouders en kids in het ziekenhuis staat de tijd “gewoon” stil. Ze hebben geen keus en zij doen wat wij toen ook hebben gedaan en dat is hopen en nog eens hopen dat hun kindje niet door die sluipmoordenaar gepakt word.

Harde woorden, maar verdomme mensen het is wel zo. Wij zeiken liever over ons werk, over de koffie die niet lekker is, de zomer die maar niet wil komen en dan heb ik het nog niet eens over die achtelijk kut voetbal. Nederland ligt eruit….agossie toch wat sneu. Flikker toch een eind op. Als ik zo’n salaris had zou ik de poten uit me lijf lopen en zou waarschijnlijk ook nog eens een hele hoop geld weggeven aan onderzoeken die nodig zijn, want laten we eerlijk zijn voetbal is véél belangrijker dan die kinderen in een ziekenhuis…..of toch niet.

Maar goed, ik dwaal af. De dag na de herdenking was het gezellig vaderdag. Ik was het eigenlijk vergeten en stond ook raar te kijken dat Roosje met een gigantische doos naast me bed stond. Een mooie verwarmingslamp voor de veranda zat erin. Maar wat ik het meeste miste waren toch de tekeningen en frutsels van de kinderen. Roos is vorig jaar vertrokken naar de vrije school en daar word er aan moeder en vaderdag niets gedaan, omdat dat dat in hun ogen te commercieel is. Prima en houden zo, maar daar denk ik toch iets anders over. Ik miste dus de tekeningen en frutsels die de kinderen normaliter op school gemaakt zouden hebben. En dat, dat, dat is ehhhh…..niet leuk.

Zo en dat zijn dus maar twee kleine voorbeelden van wat er bij ons afspeelt. Het was fijn in het ziekenhuis, maar tevens een hard gelach. Ik ga nu even een rondje rennen, want mensen jullie weten het, de laaf gaat die Dam tot Damloop doen. Hoe het trouwens daarmee gaat en op hoeveel kilometer ik nu zit lezen jullie later wel. Allemaal een fijn weekend en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje joost