Pffffffttt.........

Zo het is weer een poosje geleden dat jullie iets van me hoorden. Reden hiervan is eigenlijk dat we toch weer het een en ander rondom Fleur hebben meegemaakt en dat hakt er dan emotioneel redelijk goed in. Zo goed dat ik weer een dagje terug was bij af. Geen fut meer hebben, waarvoor leef ik eigenlijk, waarom gebeurt dit precies bij ons enz enz enz. Eigenlijk zat ik stiekem toch weer een klein beetje diep in mijn putje. Ik maakte van een mugje weer twee olifanten en geloof me maar dat ik dat dan héél goed kan. Gelukkig was het maar een dagje, maar eer dat alles in mijn bovenkamer weer een beetje op orde is ben ik toch een paar dagen verder. Leuk om te lezen zullen jullie wel denken, maar wat is dan precies allemaal gebeurt dat het zo ver heeft kunnen komen.

We hadden de dag vóór Moederdag een uitnodiging gekregen van het Sophia kinderziekenhuis om op 16 juni, de dag vóór vaderdag, alle kinderen die in het tweede deel van 2011 zijn overleden te herdenken. Dit wordt georganiseerd door het ziekenhuis zelf en aangezien zij in mijn ogen gespecialiseerd zijn met het omgaan met dit soort situaties leek het ons verstandig om te gaan. Niet dat het nu erg bijzonder was hoor, maar toch was het fijn om stil te staan bij ons kindje. Haar naam werd hardop voorgelezen, we hebben een ballon opgelaten en we wilden héél graag een rondje over de afdeling maken. Tot zover ging alles nog goed, maar een volwassen iemand denk toch iets anders dan kinderen en dat maakt het soms erg zwaar.

Wij zaten daar voor onze Fleur, maar toen alle namen werden voorgelezen kon je een speld horen vallen. In een mum van tijd vlogen er 50 namen door de zaal heen en dan heb ik het nog niet over de mensen die zich niet hadden opgegeven. Even een klein rekensommetje; laten we gemakshalve maar eens zeggen dat het om 75 kindjes had kunnen gaan. Er zijn in 2011, in het hele Sophia, dus ongeveer 150 kindsjes overleden. Mensen en sorry voor mijn taal, maar het zijn er godverdomme wel 150 teveel. En dan te bedenken dat dit alleen nog maar in het Sophia is. Dit zijn keiharde cijfers en daar moet wat aan gedaan worden.

Vervolgens hebben wij de totaal gerenoveerde afdeling bekeken. Dit hadden we al eens gedaan, maar nu was het weer aangekleed met leuke dingetjes en dat wilde we graag zien. Het ziet er dus nu weer gezellig uit en ze proberen van uit de oncologie er dus echt wel alles aan te doen om het “tussenhaakjes” leuk te maken. In mijn ogen is dat aardig gelukt, maar de versieringen vergeet je snel als je alle piepjes van de infuuspalen hoort en wat me erg aangreep was de kleine baby die het niet naar zijn zin had. De kleine werd gedragen terwijl er van allerlei slangetjes verdwenen in het lichaam.  Jaja mensen, voor de meeste van jullie draait de wereld “gewoon” door en wij doen stinken ons best om weer terug te komen naar anno 2012, maar voor die ouders en kids in het ziekenhuis staat de tijd “gewoon” stil. Ze hebben geen keus en zij doen wat wij toen ook hebben gedaan en dat is hopen en nog eens hopen dat hun kindje niet door die sluipmoordenaar gepakt word.

Harde woorden, maar verdomme mensen het is wel zo. Wij zeiken liever over ons werk, over de koffie die niet lekker is, de zomer die maar niet wil komen en dan heb ik het nog niet eens over die achtelijk kut voetbal. Nederland ligt eruit….agossie toch wat sneu. Flikker toch een eind op. Als ik zo’n salaris had zou ik de poten uit me lijf lopen en zou waarschijnlijk ook nog eens een hele hoop geld weggeven aan onderzoeken die nodig zijn, want laten we eerlijk zijn voetbal is véél belangrijker dan die kinderen in een ziekenhuis…..of toch niet.

Maar goed, ik dwaal af. De dag na de herdenking was het gezellig vaderdag. Ik was het eigenlijk vergeten en stond ook raar te kijken dat Roosje met een gigantische doos naast me bed stond. Een mooie verwarmingslamp voor de veranda zat erin. Maar wat ik het meeste miste waren toch de tekeningen en frutsels van de kinderen. Roos is vorig jaar vertrokken naar de vrije school en daar word er aan moeder en vaderdag niets gedaan, omdat dat dat in hun ogen te commercieel is. Prima en houden zo, maar daar denk ik toch iets anders over. Ik miste dus de tekeningen en frutsels die de kinderen normaliter op school gemaakt zouden hebben. En dat, dat, dat is ehhhh…..niet leuk.

Zo en dat zijn dus maar twee kleine voorbeelden van wat er bij ons afspeelt. Het was fijn in het ziekenhuis, maar tevens een hard gelach. Ik ga nu even een rondje rennen, want mensen jullie weten het, de laaf gaat die Dam tot Damloop doen. Hoe het trouwens daarmee gaat en op hoeveel kilometer ik nu zit lezen jullie later wel. Allemaal een fijn weekend en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje joost

Rennen voor Metakids.......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer gaat het blog over de “Dam tot Dam” die ik ga lopen. Wie A zegt moet ook B zeggen vind ik, dus die 16,1 kilometer is voor mij. Hoe dat weet ik nog niet, omdat de conditie van deze laaf slechter is dan de gemiddelde Nederlander. De loop is op zondag 23 september 2012 en dat betekend dat ik vanaf nu nog maar 3 maanden heb om te trainen. Volgens kenners moet het te doen zijn, maar het zal niet meevallen. Ik ben vrij nuchter en denk erg simpel. 16 kilometer in drie maanden betekent dat ik eind juni 5 kilometer moet kunnen lopen en eind juli 10 en tot slot eind augustus 15. Over die laatste kilometer maak ik me niet druk.

Elke maand 5 kilometer erbij is niet iets dat je zomaar doet. Mijn streven is om minimaal 3 keer per week te trainen en als het even kan 4 keer. Wees allemaal niet te benauwd dat ik te veel doe, want dat is niet de bedoeling. Ik doe het rustig aan en neem zeker ook de rust die mijn lichaam nodig heeft.

Naast het trainen, rusten en werken heb ik van de week ook even de tijd gevonden om een profiel bij Metakids aan te maken. Waarom??? Ik heb een startbewijs van hun gekregen, waar ik erg blij mee ben, alleen word er van mij verwacht dat ik zoveel mogelijk geld ophaal. Geld voor onderzoek voor kinderen die lijden aan een stofwisselingsziekte.

Mijn vraag naar jullie is of jullie mij financieel willen steunen door een donatie te doen op deze site. Je kan online storten vanaf 10 euro. Ik kan niet in ieders portomonee kijken, maar uiteraard hoop ik dat iedereen véééél meer gaat storten. Van de 100 mensen die voor metakids lopen ligt het streefbedrag rond de 1000 euro. En je raad het al, Joost zal Joost niet zijn en zelf hier leg ik de lat ietsiepietsie hoger, want mijn streefbedrag is 1500 euro. Een mooi bedrag, maar diep in mijn hart hoop ik veel meer op te halen.

Waar kunnen jullie storten??? Rechts bovenaan dit blog staat een plaatje van de Dam tot Damloop. Als je daarop klikt kom je automatisch op mijn pagina van metakids terecht.

Wat ik ook wil vragen is of iedereen mij wilt helpen om dit blog http://www.joost-nicole.blogspot.nl/ of mijn pagina van Metakids www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/ te promoten. Kopieer deze sites en plak ze in je sms, whatsup, hyves, facebook, e-mail, twitter enz enz enz, want hoe meer mensen dit weten hoe meer geld we binnen halen voor de zieke kinderen.

Want lieve mensen laten we eerlijk zijn, of het nu om kanker of een stofwisselings ziekte gaat maakt nu even niet uit. Het feit is en blijft dat een kind fijn en onbezorgd moet kunnen opgroeien en simpelweg niet hoort te knokken tegen een verschikkelijke ziekte waar de dood vaak het eindresultaat is.

Voor nu welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Hoe gaat het nu ????......

Op dit moment wordt er met regelmaat aan ons gevraagd hoe het gaat. Het antwoord is dan meestal “goed”, maar als wij dit zeggen dan menen we dit niet altijd. Begrijp het niet verkeerd, maar wat zouden we het graag goed hebben. Ik had het er met Nicole vanavond nog over en zei tegen haar dat het nu best goed met ons gaat. Dat klopt ook, maar best goed is niet goed goed. Als het goed goed gaat ben je tevreden en kan je volop genieten van je leven. Bij ons is dat nu juist net het probleem. Geloof me maar dat we genieten van het leven, maar volop…..nee dat lukt ons niet en wij vragen ons af of ooit nog kunnen genieten zoals 4 jaar geleden.

Wij hebben allebei onze ouders nog, maar als het goed hebben de luitjes ook niet het eeuwige leven. Als zij ons verlaten vinden we dat uiteraard niet leuk, maar wij denken dat je daar op ten duur wel vrede mee kan hebben. Je ouders horen immers eerder te gaan. Je kindje verliezen is daarin tegen denk ik wel iets anders. Ik kan daar geen vrede mee hebben en weet zeker dat ik dat ook nooit zal doen. Dat betekend ook dat je niet volop kan genieten van je leven. We halen wel alles uit de kast om er toch nog iets moois van te maken, maar de wond die wij hebben zal nooit genezen. Soms zal er een kleine korst overheen zitten, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Dit velletje barst op dit moment elke dag wel een paar keer open.

Voorbeeld:

We nemen een willekeurige dinsdag in het jaar 2009. De zon schijnt lekker, ik ga werken en nadat Nicole de meiden heeft weggebracht vertrekt zij ook richting haar werk. We vermaken ons allemaal prima en uiteindelijk worden de meiden door opa en oma opgehaald uit school.

Ik werkte toen nog tot 4 uur en de verwachte thuiskomst was een half uurtje later. 9 van de 10 keer stond Fleur dan aan de voorzijde van het huis met een stel meiden te wachten totdat ik thuis kwam. “HA FLEUR” of  “HEEEE JIJ” riep ik dan en als ik de kans kreeg liet ik haar ook schrikken met het gevolg dat er vloed van lelijke op mij terecht kwam. Lachen, gieren en brullen natuurlijk en daarna kreeg ik een dikke knuffel en vervolgens gingen de meiden weer weg om de rest van de wijk onveilig te maken.

Zo tegen kwart over zes kwam Fleur weer boven water en rommelde weer wat aan de voorzijde van het huis of was aan het spelen op het dek. Ze wist dat haar moeder elk moment thuis kon komen van haar werk en ook die verwelkomde ze altijd. Wat Nicole altijd riep zou ik niet weten, maar ongetwijfeld zal het woordje “HE LIEFFIE” of “DAG SCHATJE” van me wel geroepen worden. Vervolgens kreeg ook Nicole een dikke kus en knuf en in plaats van verder te spelen ging Fleur meestal mee naar binnen om te eten.

Nu nemen we een willekeurige dag in april 2012. De zon schijnt ook nu lekker en Nicole en ik gaan allebei weer werken. Waar Roos is…..Roos die zit “gewoon” op school en word halverwege de middag weer door opa en oma opgehaald. Ik werk tegenwoordig weer tot half vijf en tegen de tijd dat ik thuis ben is het dus vijf uur. Het straatje voor het huis is leeg en als ik binnen kom geef ik Roosje een kus en ga douchen. Tegen de tijd dat Nicole thuiskomt zitten de meeste mensen al aan tafel met het gevolg dat ook zij een lege buurt oploopt. Bij binnenkomst krijgt Roosje en ook ik een zoen en dan gaan we eten.

Het enigste verschil tussen 2009 en 2012 is dat onze Fleur er niet meer is. Telkens als we thuis komen wordt het dunne velletje opengescheurd en als het een beetje tegenzit blijft die wond een aantal uur open. Vervolgens gaat tijdens het eten de telefoon of komt er iemand langs en de vraag die dan meestal wordt gesteld is “hoe gaat het met jullie???”  

Laafje Joost

De Laaf gaat voor 16,1 kilometer........

Iedereen die mij een kent weet dat ik totaal niet sportief ben aangelegd. Ik word al moe bij de gedachte dat ik achter een bal moet aan lopen en daarnaast heb ik een hekel aan teamsporten. Laat ik het anders zeggen, teamsport zal best leuk zijn, maar ik wil me niet vast pinnen op een “verplicht” wekelijks uitje richting een training/wedstrijd. Daarnaast hou ik alles maar een maand of 3 vol en ben ik er wel klaar mee. Toch heb ik in het verleden genoeg uitgeprobeerd. Voetbal, badminton, wandelen, vechtsport, fitnes, hardlopen, skeeleren, fietsen, mountainbiken, boksen etc etc etc. klinkt allemaal sportief, maar ik ben wie ik ben en het zal wel aan mij liggen, maar sporten is “gewoon” niet mijn ding.

Toen ik een jaartje of 16 was kwam ik in aanraking met het uitgaansleven. Ik heb veel gelachen, veel gedaan en veel héél veel bier gedronken. Daarnaast rookte ik ook nog enorm veel. Gelukkig leerde ik op mijn 19^de Nicole kennen en zij was enigszins mijn redding. We deden leuke dingen samen en zij trapte zo nu en dan eens op de rem over mijn drankgebruik. Denk nu niet dat ik alcoholist was, dat zeer zeker niet, maar ik vind het “gewoon” lekker en na twee drankjes gingen meestal de remmen los. Jaren later gingen we samen wonen, trouwen, verhuizen en kregen we kinderen. Huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen. We hadden het best goed voor elkaar vond ik. Roken deed ik niet en dat drinken was een heel stuk minder.

Tot Fleur ziek werd. Eerst kreeg ze diabetes en gelukkig konden we na een anderhalf jaar zeggen dat we haar perfect onder controle hadden. We wisten precies hoe we moesten handelen bij sporten, te hoge of te lage waardes, stress en spannende momenten. Met andere woorden, Fleur was Fleur weer en de diabetes hoorde “gewoon” bij haar. Vervolgens kwam die gore, vieze tering kanker om de hoek kijken en dat was achteraf gezien het begin van het eind. Het grietje moest talloze operatie ondergaan, liters chemo’s werden erin gepompt, vele onderzoeken moest ze ondergaan, 53 bestralingen kreeg ze en dan heb ik het nog niet eens over de honderden pillen die ze moest slikken en de verschrikkelijke bijwerkingen die de kanker met zich meebrengt.

Toen we te horen kregen dat Fleur kanker had stortte onze wereld ook volledig in. Nicole, Roos en ik verwerkte ieder hun verdriet op zijn manier. Ik kwam in aanraking met dit blog en ging de eerste negen maanden erg laat naar bed. Daarnaast greep ik ook steeds makkelijker naar een biertje. Eerst 1, toen 2 en vervolgens was ik de tel kwijt. Door de alcohol sliep ik prima en op het werk had ik er weinig last van. Ik wist dat dit niet de juiste oplossing was, maar ik voelde me er toen wel prettig bij. Maar ja, 9 maanden lang 3 á 4 uurtjes slaap per dag en de nodige biertjes houd niemand vol.

Uiteindelijk is Fleur overleden en langzaam maar zeker kwam ik steeds dieper in de put te zitten. Op mijn werk ging het niet lekker waardoor het thuis ook niet lekker liep en daarnaast was ik futloos en zat als een oude lul op de bank mijn tijd te verdoen. Ik lette niet meer op en vrat wat ik wilde en spuugde nog steeds niet in het bier. Totdat Nicole zei dat het zo niet meer langer kon. Ze zei letterlijk “Fleur heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker, terwijl ze dat niet wilde en wij…..wij vreten ons op deze manier nog eens de dood in”. Harde woorden maar ze had wel gelijk. Ik ging op de weegschaal staan en die gaf uiteindelijk100.3 kilo aan. Tering…..da’s niet goed. Nicole en ik zijn toen gaan opletten met het eten en hebben allebei gewerkt aan onze conditie. Gevolg is dat ik ruim 10 kilo kwijt was, maar zoals ik net al schreef ik houd niets lang vol. Ondertussen ben ik weer 5 kilo aangekomen en daar baal ik van.

Waar ik nu naar toe wil met dit blog is het volgende. Ellen Kruier, de begrafenisondernemster, heeft mij benaderd met de vraag of ik zin had om op 23 september 2012 mee te lopen met de “Dam tot Damloop” Nu wist ik niet wat dat precies was, maar uit een klein rondje op internet blijkt dit het grootste hardloop evenement van Nederland te zijn. De start is op de Prins Hendrik Kade in Amsterdam en de finish is ergens in Zaandam. 16,1 kilometer verderop. Mensen 16,1 kilometer…..pffffft als ik daar aan denk val ik prompt in slaap. Toch heb ik gisteren besloten om mee te gaan doen. De redenen waarom ik ja heb gezegd is het volgende,

• Ten eerste ik doe het voor mij zelf, ik moet afvallen, moet wat aan mijn conditie doen en wil “gewoon” weer beter in mijn vel gaan zitten.
• Ik doe het ook voor Fleur, deze griet heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker terwijl ze daar niet om gevraagd had. Daarnaast heb ik haar op het sterfbed beloofd dat ik geen/minder bier zou gaan drinken en dat ik er alles aan zou doen om er hier wat van te maken.
• Als laatste doe ik het voor het goede doel. Ellen Kruijer is benaderd door Metakids en die stellen 10 hardloopplaatsen beschikbaar.

Zo, het is een heel verhaal geworden, maar vanaf nu probeer ik mijn roer definitief om te gooien. Ik heb 4 maanden de tijd om te trainen en ik weet nu al dat het een zware kluif gaat worden. waarschijnlijk zal ik wel wat dalen tegenkomen, maar de drie punten van hier boven zijn mijn drijfveren. Ik zal er alles aan doen om die 16,1 kilometer te lopen. Het enigiste wat ik van jullie vraag is of jullie er over na willen denken om mij te steunen. Dit steunen kan gebeuren door mij te gaan sponsoren. Het geld wat word opgehaald is bestemd voor Metakids. Hoe en wat er verder gaat gebeuren is mij nog onduidelijk, maar binnenkort weet ik meer. Ik ben ondertussen wel lid geworden van de sportschool en ben buiten al voorzichtig begonnen met hardlopen.

Uiteraard willen jullie ook weten wat Metakids nu precies is. In Nederland worden er per jaar 800 kinderen geboren met een stofwisselingsziekte. Driekwart van het overlijdt voordat ze volwassen zijn. Inmiddels weten we dat er meer kinderen sterven aan een stofwisselingsziekte dan aan kanker. Onderzoek is de enige oplossing!!! http://www.metakids.nl/

Voor mij genoeg redenen om me te doen aan de Dam tot Damloop.

Groetjes van de hardlooplaaf en ik houd jullie via dit blog op de hoogte van mijn vorderingen.