Mijn nieuwe werk......

Het is alweer bijna een week geleden, maar omdat we nu weer steeds de vraag krijgen hoe het met ons gaat hierbij dus even een blog. Moet wel even zeggen dat er van alles in mijn hoofd zit, maar op een een of andere manier kan ik de juiste woorden niet vinden en heb ik ’s-Avonds ook “gewoon” geen puf meer om te bloggen. Waarom geen puf???

De laaf is vorige week begonnen bij zijn nieuwe werkgever. En aangezien ik daar veel moet timmeren, veel moet nadenken, veel administratie heb en ’s-Avonds ongeveer een half uur in de weer ben met de foto’s die ik moet maken snappen jullie wel dat ik het om een uurtje of 21.00 redelijk zat ben. Ja, Joost dat kan allemaal wel wezen, dan blog je toch fijn om 19.00 uur zullen de meeste wel denken, maar lieve mensen ook dat gaat niet lukken, want op dit moment zijn de avonden gevuld met wandelen en hardlopen. Jaja, deze jongen is samen met zijn vrouwtje hard bezig om de conditie een beetje op te vijzelen en bij beide mogen er ook best wel wat kilotjes vanaf. Met andere woorden we hebben een redelijk druk programma en we doen ons uiterste best om weer mee te draaien in de maatschappij.

Maar goed, ondanks ons redelijk drukke programma vinden we het erg fijn om te horen en te lezen dat er nog veel mensen zijn die graag willen weten hoe het met ons gaat. Een van de grote verandering is dus mijn nieuwe werk. Ik werk om precies te zijn bij Verschoor bouwservice. Dit bedrijf werkt voor grotere ondernemingen en instellingen (zoals woningcorporaties, institutionele beleggers, beheerders, (rijks)overheden, zorg- en onderwijsinstellingen) en voor particuliere opdrachtgevers. Voor de mensen die nog iets meer willen weten moeten even op deze link klikken Website Verschoor Bouwservice

 

Ondertussen zit mijn eerste week erop en kan ook gelukkig zeggen dat ik het meer naar mijn zin heb dan ik had durven hopen. Ik heb inderdaad eigen klusjes en heb er weer een hele hoop verantwoordelijkheid bij. Op het moment ben ik ergens in Den Haag bezig met een houtrotproject. Niets mis mee, alleen wordt er een methode gebruikt die voor mij totaal nieuw is. Na een twee dagen uitleg van een andere timmerman en een cursus mag ik het dus nu alleen doen. Spannend, maar we leren weer iets nieuws en dat vind ik erg fijn.

Ook heb ik in het verleden altijd leerlingen bij me gehad die ik het vak timmeren moest leren. Mijn vorige werkgever had hier geen interesse in, maar gelukkig mag ik hier de draad wel weer oppakken. Over twee weken moet ik een dag naar school voor de nascholing en dan ben ik weer up to date en kan ik weer zo’n ventje wat bijbrengen. Met andere woorden, op mijn werk gaat het lekker en dat wil ik graag zo houden. Vreemd is het wel, want wij zijn de afgelopen jaren niet anders gewend dan telkens naar beneden te flikkeren als het even goed ging.

Wat ook wel eng is dat er binnen het bedrijf maar een handje vol mensen zijn die weten wat er met mijn gezinnetje is gebeurt. Mijn meeste collega’s zijn dus niet op de hoogte en dat is vreemd. In hun ogen ben ik een “gewone” jongen die graag timmert. Dat is ook zo, maar op het moment dat ik in een dip zit is dat wel eens moeilijk. Vandaag liep ik bijvoorbeeld tegen zo’n ding op. Fleur is vandaag precies 34 weken geleden overleden en uitgerekend vanavond had ik cursus. Erg gezellig, maar op een bepaald moment werd er een opmerking gemaakt over injectienaalden en dat het wel handig zou zijn om die te hebben voor het werk. “geen probleem, ik heb er nog zat” riep ik nog. Lachen gieren en brullen natuurlijk en er werd gelijk geroepen dat ik dat zeker gebruikte voor mijn drugs of medicijnen. Tsja…..KABAM….die kwam even binnen, want wat de jongens niet wisten en nog steeds niet weten is dat we die spuitjes echt gebruikten. Uiteraard niet voor mij, maar wel voor Fleur.

Zo zijn er de afgelopen dagen al een paar opmerkingen geplaatst die ik bijvoorbeeld link naar het ziekenhuis of Fleur. Dit is hard en dat geef ik toe, maar het is wel de realiteit van het leven. Ik heb ook liever dat iedereen zichzelf blijft en niet gaan denken van kan ik dit wel of kan ik dit niet zeggen, want Joost staat erbij. Nee mensen echt waar, doe maar “gewoon” zoals altijd en zeg wat je denk. Ben ik het er niet mee eens dan laat ik dat wel blijken.

Zo en nu kap ik ermee, want me luiken vallen zowat dicht. Ik kruip lekker even tegen Nicole aan wens iedereen morgen een mooie dag toe. Welterusten allemaal en tot over 1,2 of 3 dagen.

Een vermoeide timmerlaaf.