Dam tot Damloop 2012......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar ben ik weer. Williswaar een paar dagen later dan gepland, maar daar heb ik wel een redelijk goed excuus voor, althans dat vind ik. Wat is er zoal in huize de Jong gebeurd deze week. Genoeg kan ik melden en we beginnen daarom ook maar weer lekker bij het begin en hakkende hele handel netjes even in een paar blogs.

Zaterdag 22 september

Een gewone zaterdag zoals altijd. Nicole aan de arbeid terwijl Roos en ik lekker lui doen. Lui doen leek mij een prima plan, want ik moest natuurlijk wel uitgerust verschijnen bij de start van de damloop. Lekker lang in bed gelegen en s-middags naar een verjaardag hier in de buurt.

Toch begon ik de spanning redelijk te voelen. Ik was bang dat Nicole haar auto, nadat ze mij in Amsterdam had afgeleverd, in Zaandam niet kwijt kon raken. Had immers ergens gelezen dat er maar een beperkt aantal parkeerplaatsen beschikbaar was en aangezien er maar 250.000 bezoekers verwacht werd en mijn vrouwtje bijna 20 weken zwanger is zag ik het niet zitten dat ze kilometers moest lopen.

Los daarvan was ik dus behoorlijk nerveus. 16.1 kilometer is toch wel een takke eind en ik begon me toch wat zorgen te maken of ik er wel helemaal klaar voor was. Twee weken rust om vervolgens uit het niets van zo’n eind te gaan sjokken……ik wist het eigenlijk niet meer. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en B zeggen is precies wat ik zondag ging doen.

Zondag 23 september

Vandaag de grote dag. Bloed, zweet en tranen heb ik getraind en het moment van de waarheid was erg dichtbij. We waren op tijd wakker en om half 10 zaten we al in de tuut richting de dam in Amsterdam. We konden overal lekker doortuffen alleen bij het Amsterdam centraal was het erg druk. Overal waar je keek zag je sportieve hardloopmensen lopen. Ik ben uit de auto gesprongen en mijn meiden reden direct door naar Zaandam.

Op de verzamelplaats van Metakidslopers was na verloop van tijd ons team, wat samen is gesteld door Ellen van De Wending, compleet. Kleertjes uit en naar de vrachtwagen brengen, fotootje hier, fotootje daar, beetje plassen, beetje drinken en vervolgens werden we als een kudde schapen naar de start geloodst. Nou daar stonden we dan met nog 4000 andere uitslovers. De zon scheen, de temperatuur was prima, over was muziek en Roosje en Nicole stonden ondertussen al bij de finish in Zaandam. Wat wilden we nog meer. Het Klonk  allemaal te mooi om waar te zijn, alleen de zenuwen gierden door mijn lijf. Waarom wist ik niet, want ik had immers al een keertje ruim 15 kilometer gelopen en wel zonder problemen. Maar goed, na een toespraakje van Ronald de Boer was het echt zover en konden we weg.

De eerste kilometers gingen perfect en er was geen vuiltje aan de lucht. Het ene bandje na het andere bandje stond ons muzikaal aan te moedigen, in de IJtunnel stond een één of andere band muziek te maken op grote trommels en dan hebben we het nog niet eens over het publiek wat ons stond toe te juichen. Heerlijk allemaal en de eerste 5 kilometers waren voorbij voordat ik het wist. Ons clubje met lopers was na een kilometer of 5 of 6 wel redelijk uit elkaar gevallen. Logisch natuurlijk, want ieder liep zijn eigen tempo. Mijn tempo lag wel iets lager dan gemiddeld dus deze jongen liep achteraan. Niks mis mee en Ellen Kruijer was zo lief dat ze bij me bleef, ondanks dat haar tempo normaliter een stuk hoger lag.

Ellen Kruijer en ikke

Maar goed, de eerste 5 kilometer gingen dus voorspoedig en wat ik al verwachte gebeurde en dat is dat ik last kreeg van mijn liezen. Dit had ik altijd al en na een kilometer zakt dat altijd wel weer. Behalve vandaag………

Ondertussen waren we ook een van de drie drinkplaatsen gepasseerd en dat was een hele ervaring kan ik melden. We hebben het allemaal we eens gezien op tv bij de tour de France, de Alpe d'HuZes of de marathon van Rotterdam. De atleten krijgen een beker of een spons met water aangereikt. Vervolgens slurp je die beker leeg, knijp je de spons lekker leeg in je nek en deponeer je de handel lekker op straat. Heerlijk en zeker als er al tienduizend voor jou hetzelfde hebben gedaan. Je loopt door de kartonnen bekertjes en springt van spons naar spons. Niets bijzonders, maar het was gewoon leuk om mee te maken. Die paar containers die ze hadden opgesteld kunnen ze volgend jaar net zo goed weglaten.

Voor de rest heb ik erg genoten van het parcours. Langs de gehele route was er wel iets te zien of te horen. Veel DJ’s wilden laten horen wat ze konden en de bewoners zelf hadden ook de nodige installaties opgesteld. Naast die herrie waren de bewoners ook niet te beroerd om water uit te delen, snoep te geven en het leukste van alles is toch wel dat de meeste stonden te klappen of te juichen. Het was echt tof om eens deze kant van de lijn te lopen.

Ondanks dat ik het onwijs leuk vond moest ik bij de tien kilometer toch echt even lopen, de pijn in de lies was echt te erg. Ik mocht niet te lang lopen van Ellen, want dat was niet goed zei ze. De volgende 2 kilometer waren zo vermoeiend en pijnlijk dat ik alleen maar kon klagen. Me nek, me armen, me tenen, me kont, me kop alles deed zeer en wat erg vervelend was, was dat me zicht ook wazig werd. Ellen heeft toen een aantal dingen gezegd over Fleur en dat ik om die reden niet mocht opgeven. Met nieuwe energie  ging ik verder en we hadden afgesproken om bij elke hele kilometer even te lopen. Dit werkte en bij de 12 kilometer was mijn lies weer pijnvrij. Héééérlijk, alleen kreeg ik er een stekende pijn voor terug en wel aan de binnenkant van mijn rechter knie. Een plek waar ik nog nooit last heb gehad.

De pijn werd erger en erger en me tempo nam ook drastisch af. Had ondertussen maar tegen Ellen gezegd dat ze alleen verder moest, want bij elke stap voelde ik me steeds rotter worden. Nee…..was haar antwoord, ik blijf bij jouw en samen halen we die streep. Zo gezegd zo gedaan alleen waren die laatste 4 kilometer een ware aanslag op mijn lichaam. Ik was op en kon niet meer, dacht ik.

Na de laatste drink/sponsplaats ging mevrouw allemaal vragen stellen en ik antwoorde braaf terug. Achteraf was dit wel lekker, want de zo kropen de kilometers iets sneller voorbij. Langs de kant werd het ook steeds drukker en uiteindelijk stond er gewoon een sliert mensen van een kilometer of 3 en dan ook nog twee of drie man dik. Het klappen, het juichen en het commentaar van Ellen hebben ervoor gezorgd dat ik sjokkend aan de laatste kilometer begon. Ik was dood, lichamelijk was ik nog nooit zo diep gegaan en elke vezel in me lijf deed zeer. Het enigste wat ik wilde was stoppen en liggen.

Van de laatste kilometer is me nog maar een ding bij gebleven en dat is dat er twee kleine kindjes langs de kant stonden met hun handje uitgestoken. Ellen wees me daarop en ik tikte de handjes even aan. Het commentaar en enthousiasme wat ik ervoor terug kreeg deed me erg goed.

Vervolgens pakte Ellen mijn hand vast en hand in hand zijn we naar de finish gesjokt. Ik wilde nog naast haar gaan lopen, omdat ik dacht dat ik dan wat meer actief leek, maar zelfs daar had ik de kracht niet meer voor. Ondertussen was ik maar begonnen met huilen en toen ik Roosje en Nicole zag staan was het klaar. Ik viel in hun armen en kon alleen maar zeggen dat ik niet meer kon. Van de laatste 50 meter weet ik niets meer af. Me hersenen werkte niet meer en als een dood vogeltje liep ik achter me hardloopmaatje aan. Terwijl de tranen over me wangetjes biggelden kreeg ik een medaille, drinken en wat eten. Gered dacht ik en de zoektocht naar Nicole, Roos en me kleren was begonnen. Alles was zo goed geregeld dat het allemaal mooi in elkaar overvloeide.

Toen we iedereen weer hadden gezien was het over en wilde ik naar huis. Ik heb Ellen een dikke knuffel en een zoen gegeven, want zonder haar was ik nooit binnen de twee uur gefinisht. Ik heb met me meiden nog even iets gegeten en laat in de middag waren we weer thuis. Verschil met de ochtend was alleen dat ik verschikelijke pijn in de knie had en met pijn bedoel ik echt pijn. Mensen, mensen, mensen zeg, ik ging kapot. Ik weet niet hoe het voelt om een prothese te hebben, maar dit leek er denk ik verdomd veel op. Alles boven de knie deed auw en alles wat er onder zat dat voelde ik niet meer. Gewapend met een hand pillen en zalfjes ben ik naar bed gegaan om de rust te pakken die ik zo hard nodig had. Of ik lekker heb geslapen………….wordt vervolgd.



Pffffft.......gered!!!!!!!

 

Een ding weet ik zeker en dat is dat ik volgend jaar weer van de partij ben, want alle pijn die ik even had valt in het niets met de pijn die de zieke kinderen hebben. Die 800 euro die ik bij elkaar heb gesprokkeld voor Metakids was het meer dan waard.