De uitslag

Laten we dit blog maar beginnen bij de maandagochtend. Om 11.00uur hadden we meldingsplicht op de oncologie en na het inchecken werd ons de eerste stomp al gegeven. Oh Fleur is er, dan moeten we gelijk die ander bellen. Een ander, wie, wanneer en waarom????? Ik dacht dat er een psycholoog en een maatschappelijkwerker werden ingeschakeld om ons op te vangen, omdat het foute boel was. Of dat de pink er als nog af moest. Ja, er schieten op dat moment rare dingen door je hoofd.

De dames achter de balie gingen rustig verder en wij konden in de wachtkamer plaats nemen, maar wel met de ingewanden op een andere plek. Na een lange 10  minuten werden we geroepen en konden plaats nemen in het dokterskamertje. Daar werden eerst de standaard dingetjes gedaan, longen luisteren, klieren voelen, in de lies en buik drukken enz enz. Prima allemaal, maar daar zaten we niet op de wachten. We willen maar 1 ding horen en dat was de uitslag.

Het hart deed alles wat hij moest doen. De spierkracht was niet afgenomen en het fijne was dat hij ook nog tikte.

De longen was voor ons een spannend onderdeel. De kleine vlekjes die gevonden waren zijn er nog steeds en daar is niets aan veranderd. Het ziet er nog hetzeflde uit en er is dus definitief besloten dat ze zich daar geen zorgen over maken. Op de volgende keuring word er dus ook alleen maar een x-toraxfoto gemaakt. Als daar iets raars op te zien is maken ze direct en ct-scan.

Tot nu toe liep alles redelijk soepel, maar dat werd direct om zeep geholpen toen we hoorden dat de uitslag van de botscan en de mri nog niet binnen waren. Sterker nog, ze waren de foto's van de mri kwijt en er werd aan ons gevraagd of er wel een foto was gemaakt. Go&%$(*&^me, dat hebben wij weer. Kom je voor de uitslag is ie er niet. Ze ging er alles aan doen om het voor elkaar te krijgen. Dat heeft een klein uurtje geduurt en dat waren één van de langste 60 minuten uit ons leven. De ingewanden die al door de war lagen werden met een staafmixer nog even bewerkt. Tering wat een klote uur was dat, maar goed de botscan en de mri waren okay en het zinnetje "DE KANKER IS WEG" klonk als muziek in de oren.

De tranen die er al zaten werden omgezet in vreugde tranen. Op de gang heeft onze KANJER even een traan gelaten, maar onderweg naar huis brak ze helemaal. Fleur heeft letterlijk alle ellende van 255 dagen vechten eruit gehuild. Dit was mooi en fijn om te zien, maar ook erg emotioneel. Ja, 255 dagen heeft ze moeten vechten en gelukkig was het niet voor niets.

Eenmaal thuis werden we overladen met telefoontjes, sms-jes, reacties op het blog en op de hyves, met bloemen, cadeautjes, kaarten. Het was "GEWOON" fijn om te zien en te voelen dat we niet alleen waren. Dat iedereen ons niet was vergeten werd weer duidelijk en dat geeft ons, hoe vreemd het ook is, weer kracht. Uiteraard hadden we de champagne fles open getrokken en hééél veel mensen hadden ook de vlag nog eens uitgehangen. En die was niet voor Maxima kan ik jullie vertellen.

Gisteren (17 mei 2010) is dus ook de planning voor de komende 5 jaar in gegaan. Dat we er nog niet zijn mag duidelijk zijn, maar dat de kanker weg is daar zijn we dankbaar voor. En nu kan Fleur beginnen met herstellen en ik weet ook zeker dat ze over 5 jaar genezen word verklaard.

Joost