Villa Pardoes

Zo lieve mensen daar ben ik weer. Om maar met de deur in huis te vallen "ik heb jullie niet gemist" en dat is de schuld van de andere bewoners van Villa Pardoes. Wat hebben wij een week achter de rug. Er is zoveel gebeurt dat ik niet weet waar ik moet beginnen en ook heb besloten om de gedachten weer de vrij loop te laten gaan.

Na de auto te hebben gepakt gingen we op weg. Om een uur of half 5 waren we er en gingen naar binnen met het gevoel van 'en nu'. We werden opgevangen door een vrijwilliger die ons gelijk een rondleiding door het huisje gaf. Huisje, huisje, ja me reet, het was wel het huisje van Sneeuwwitje en daar mochten wij een week lang in wonen. Het zag er van binnen tiptop uit. Alle vloeren en muren waren schoon gepoetst en de ijskast lag vol. De meiden sliepen beneden en konden kiezen uit twee kamers, en wij.......wij sliepen boven. In de woonkamer stond een flatscreen met een dvd ernaast en als je moest poepen kon je kiezen uit twee wc's. Ja de eerte indruk was goed, nu de rest.

De villa zelf is gemaakt in de vorm van een slakkenhuis. Aan de buitenkant wonen de bewoners en in het midden is een soort  plaza / ontmoetingsplek. Hier is van alles te vinden, een keuken, koffieautomaat, tafels en stoelen voor de ouders, maar voor de kinderen was er iets meer. Er was een zandak, glijbaan, piano, verkleedkast, stepjes, puzzels, smink, fietsen, mammoetskelters enz enz enz. Ja je kan het zo gek niet bedenken of het was er wel. En dan heb ik het nog niet eens over de 2 heerlijke whirpools.

De Villa zelf ligt een meter 20 vanaf de efteling. Door een speciaal deurtje konden we het park in en met een fastpas hadden we overal voorrang. Stond er voor de Vliegende Hollander of de Bobsleebaan een wachtijd van een uur het maakte niet uit wij konden via de rolstolgang naar binnen en binnen een minuut of 5 zaten we er al in. Ja het kon niet meer stuk en nu maar hopen dat het met de bewoners klikt.

En die klik was er. Het gevoel dat we bij sommige kregen is niet te omschrijven. vergelijk het maar, hoe vreemd het ook klinkt, met liefde op het eertste gezicht, maar dan net even anders. Overdag werden er veel dingen samen gedaan en 's-avonds zaten we met een man of 12 te borrelen terwijl de kids hun ding deden.

Wat ik heel bijzonder in de Villa vond, is dat er achter elke deur een verhaal zit en daarmee bedoel ik geen sprookje. Kinderen die vechten tegen kanker, kids die in een rolstoel zitten en een geadopteerd wijfie met een ernstige ziekte. Ja dat waren zo'n beetje de dingen die er waren. In zekere zin zijn het allemaal wandelende tijdbommen en ik weet dat het lullig en misschien hard klinkt, maar het is wel zo.

Iedereen kon en mocht zijn eigen mooie, indrukwekkende, leerzame en verdrietige verhaal vertellen. Jullie mogen best weten dat, als ik er aan terugdenk, de rillingen weer over mijn rug lopen. Wat ik gehoord en gezien heb kan ik niet verwoorden en ik denk dat ze het allemaal niet kunnen, maar ik heb wel geleerd om nog meer van de kinderen te genieten.

Naast alle verhalen hebben we ook ontzettend veel lol gehad en hebben héél, héél veel  gelachen. 5 avonden lang hebben we geborreld en zijn (ik en .....) niet voor twaalven naar bed gegegaan. We hebben het over spongebob,  brood, dode muizen en huislaven gehad. Nee het Villa Pardoes heeft voor mij een hele andere betekenis gekregen. Hoe het in de toekomst verder gaat zien we wel, maar ik ben blij dat ik de afgelopen week heb meegemaakt met deze zéér bijzondere familie's.

Enne............"niks moet, alles mag"