Roos en haar living splint spalk.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Het is even geleden dat ik wat heb laten horen, maar dat komt omdat ik niet alle blogs meer op het internet neerzet. Ik maak ze dus nog wel, maar er staan simpelweg dingen in die te privé zijn en die we niet met jullie willen delen. Maar ja, waarom duurde het dan zo lang voordat ik toch weer iets schreef? Ik had best wel iets kunnen laten weten.

De reden is dat ikzelf de laatste tijd redelijk diep in de put zat. Ik had mijn handen vol om daar weer uit te komen. Gelukkig kan ik nu melden dat het allemaal weer een stuk beter gaat. Ik zit weer prettig in mijn vel en ben me goed bewust dat ik mijn leven niet moet verkloten. We leven immers maar een keer en het is de bedoeling om daarvan te genieten.

Langzaam heel langzaam zie ik de nieuwe weg verschijnen die we moeten bewandelen zonder Fleur. Het is me geheel duidelijk dat zij niet meer terugkomt en we het moeten doen met de herinneringen. Dat Fleur te kort heeft geleefd staat als een paal boven water, maar ze heeft ons wel laten zien genieten is. We hebben in die 11 jaar gelachen en hebben hele mooie dingen met haar gedaan. We zijn blij dat we altijd alles hebben kunnen doen wat we graag wilden doen en dat geeft een fijn en goed gevoel. Maar ja, Fleur is er niet meer en dat betekend dat we door moeten met zijn drietjes.

Ja we zijn nu nog maar met drietjes en ondanks alles hebben we best lol. Roosje gaat steeds beter in haar vel zitten en begint volgens mij haar weg te vinden zonder Fleur. Uiteraard zien we vaak genoeg dat ze haar grote zus mist, maar ze slaat zich er dan als een bikkel doorheen. Ze lacht weer, neemt mensen in de maling, gaat bijna zonder problemen weer naar school en ze geniet van Saar, het hondje.

Toch heeft ze ons vorige week erg laten schrikken. Het kind was wezen spelen in een overdekte speeltuin, maar bleef tijdens het spelen met haar linker pink hangen achter de benen van een volwassen vent. Haar pink was helemaal naar buiten geklapt en werd direct dik en alles deed zeer. Nicole en ik kregen allebei een naar gevoel in ons maag, want bij Fleur begon ook alles bij haar pink. Exact dezelfde plek alleen had aan de rechtkant. Kut wat nu???

Na wat ijs, trek en ruk werk was het duidelijk we wilden dit even nalaten kijken in het ziekenhuis. Eenmaal daaraan gekomen werd het ons al snel duidelijk dat we niet voor niets kwamen. Op de foto bleek dat er wel degelijk schade was. Het was niet gebroken, maar wel geknakt. Het grietje kreeg gips en na ruim drie uur stond ze weer buiten. Nu zijn we ondertussen een ruime week verder en het gips is er vanaf. Het ziet er allemaal goed uit en het geneest prima. Nieuw gips was niet meer nodig, maar wel een "living splint spalk". Dit zijn twee simpele verbandjes met klittenband die de pink en ringvinger bij elkaar houden. Ze moet wel heel voorzichtig zijn, mag niet gymen, mag niet tillen en mag niet vallen, want als dat gebeurt kunnen we direct weer terug.

een living splint spalk

Als we de pink even vergeten gaat het allemaal wel zijn gangetje. Nicole werk ondertussen weer een paar uurtjes en gelukkig vind ze dat prettig. Ze heeft het netjes opgebouwd en dat werp nu zijn vruchten af, want ze heeft van de week aangegeven dat ze weer voor de volle 100% wil gaan.

Bij mij was dit wel even anders. Ik wilde graag werken, maar moest een week extra thuis blijven omdat er geen werk was. Dit zou een normaal mens normaliter erg fijn vinden, maar in mijn geval was dit verschrikkelijk. Ik had me verheugd op die paar uurtjes, maar die vlieger ging dus niet op. Daarnaast was het opbouwen ook geen optie, want mijn werkgever vond dat ik er wel of niet kon zijn. Dus 40 uur of niet….

Toch heb ik het opgebouwd en binnen twee weken werkte ik volledig 40 uur. Nu maanden later kom ik erachter dat achteraf niet de juiste oplossing was. Het werken vond ik fijn alleen ben ik te snel naar die 40 uur gegaan. Echt veel keus had ik niet, want het was 40 uur of niets. Maar goed, achteraf kijk je een koe in zijn reet en heb ik er weer iets van geleerd. Het zal me niet meer gebeuren en ben erg blij dat Nicole de draad op een andere manier heeft opgepakt.

Zo, en op deze manier zijn we weer een blog rijker. Ik wens iedereen een fijn weekend toe en je weet het….geniet een beetje van het leven, want voordat je het weet heeft een dierbare van je kanker met alle gevolgen van dien. En dat dat niet leuk is mag duidelijk zijn, want wij zijn daar het bewijs van.

Lieve mensen geniet een beetje van elkaar en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost