Toen Fleur op 4 januari 2008 diabetes kreeg stortte onze wereld even helemaal in. We moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven en de weken/maanden daarna waren Nicole en ik elke nacht wel een paar keer wakker om haar te controleren. Na verloop van tijd waren we eraan gewend en was de diabetes en het eruit gaan ’s-Nachts een onderdeel geworden van ons leven. We hadden haar suikers perfect onder controle en bij een te hoge of te lage waarde wisten we precies wat we moesten doen om haar weer op peil te krijgen. Nee, na een strijd van anderhalf jaar konden we gelukkig weer eens zeggen dat we ons leven weer goed op de rit hadden staan.
Maar ja, een maand na die uitspraak begon op 4 september 2009 onze volgende nachtmerrie. Fleur kreeg kanker. Wederom stortte onze wereld in, maar dit keer iets meer dan in januari 2008. De deuren van de, toen voor ons nog, onbekende kinkerkankerwereld gingen open en we hebben het geweten. 2 jaar lang hebben we als gezin alles gegeven en draaide alles om die verdomde kanker. De chemo’s zorgde er ook nog eens voor dat haar diabetes volledig was ontregeld en de afspraakjes om gezellig bij iemand langs te gaan werden bijna niet meer gemaakt en als we toch ergens naar toe gingen moesten we vaak op het laatste moment afbellen of moesten we onverwacht weer eerder naar huis. Toch hebben we in die 2 jaar van alles gedaan en hebben we geleefd zoals we nog nooit hadden gedaan. Zeker nadat we kregen te horen dat ze definitief dood zou gaan. Soms was het eigenlijk teveel en moesten we verplicht dingen afzeggen, omdat Fleur het lichamelijk “gewoon” niet aankon.
Als je dit zo leest zullen jullie best begrijpen dat een vakantie, een etentje, een weekend weg, een bioscoopje of “gewoon” bij iemand op visite gaan erg moeilijk in te plannen was. Als het even goed ging, ging het meestal ook direct weer ergens fout. 3 jaar lang zijn wij eigenlijk geleefd en het lot bepaalde of wij wel of niet weg konden.
Nu anno 21 maart 2012 kunnen we weer plannen maken en kunnen we “gewoon” weer doen wat we hebben afgesproken. Daarnaast zijn de spannende maanden van mijn werk ook verledentijd en de rust hier in huis komt langzaam weer terug. Ik zou bijna zeggen dat het goed gaat. Ik merk dat we in een stijgende lijn naar boven zitten en dat is net wat ik heel erg vreemd vind. Toen Fleur er nog was hebben we regelmatig in die stijgende lijn naar boven gezeten, maar telkens donderden we om wat voor een reden dan ook weer terug naar af. Was het niet die kut kanker dan was het wel die gore diabetes, maar wat we ook deden….…vroeg of laat vielen we toch. Keer op keer, week in week uit, maand in maand uit, nee sterker nog jaar in jaar uit.
Maar ja, Fleur is er niet meer en dat betekend dat de kanker en diabetes ook weg zijn. Wij hoeven er ’s-Nachts niet meer uit om te prikken en de angst om ’s-Ochtend wakker te worden en een kind aan te treffen wat niet kan poepen en de kleur van lichtdoorschijnend wit op haar bekkie heeft is allemaal verdwenen. Het liefst hadden we nog heel erg lang moeten controleren en als er hoop was dat de chemo’s haar beter konden maken dan hadden waren die liters gif meer dan welkom. Maar ja…..het eindresultaat is dat de kanker heeft gewonnen.
Nu maanden later lijkt het wel of de puzzelstukjes van het “normale” leven weer heel langzaam op hun plekjes vallen. Roos gaat beter in haar vel zitten, Nicole komt aanstaande maandag 26 maart 2012, eerder dan gepland, weer definitief terug op de werkvloer en ik……ik begin diezelfde maandag bij mijn nieuwe werkgever. Spannend allemaal en ik kom voor mijn gevoel zelfs in een bedrijf terecht waar me bedje al opgemaakt is. Alles staat “gewoon” al klaar. Ik krijg een eigen bus, eigen klusjes, meer verantwoordelijkheid, een telefoon en alle machines die een timmerman zich maar kan wensen.
Nogmaals, het lijkt wel of het ons op dit moment voor de wind gaat en dat…..dat is nu net mijn probleem. Jarenlang zijn we aan het tobben geweest en nu lijkt alles als sneeuw voor de zon te verdwijnen. We kunnen weer plannen, vinden zonder al te veel moeite een nieuwe baan, hoeven geen afspraakjes meer af te zeggen en weten 100% zeker dat we van de zomer naar Luxemburg gaan en dat de reis naar Turkey “gewoon” doorgaat. We weten dat het allemaal zo hoort, maar hoe stom het ook klinkt wij moeten daar wel weer aan wennen. We zijn het simpelweg “gewoon” niet meer gewend, maar we laten ons niet kennen en doen er alles aan om in deze stijgende lijn te blijven.
Voor de rest wens ik iedereen een prettige week toe en met een beetje gelukt ben ik er morgen weer. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.
Laafje Joost
Omdat het "gewone" leven de plaats inneemt van het geleefd worden komt er ruimte in hart en hoofd voor Fleur, ruimte voor het verdriet maar zeker ook ruimte voor de liefde voor haar, de mooie dingen, fijne herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet goed wat te zeggen hierop. Alleen maar dat ik hoop dat de stijgende lijn zich even voort blijft zetten voor jullie..! Met 'gewone' dagelijkse dingen. Dat is wat ik hoop..!
BeantwoordenVerwijderenlieve joost, ik begrijp je helemaal, ook hier tobben wij met hetzelfde probleem, lukt ons ook nog niet helemaal, en dat gewone leven is gewoon nog steeds eng,elk moment is nog steeds een moment van genieten, en die stijgende lijn voor jullie allemaal, een dikke knuf van ons allemaal.yoli
BeantwoordenVerwijderenJe leven werd jaren lang bepaald door omstandigheden en in jullie situatie de meeste ernstige en heftige die je kunt voor stellen. Nu krijg je weer controle terug en dat is zeker wennen. Succes met alles wat op stapel staat!
BeantwoordenVerwijderenX
joost nicole en Roos....ik ben heel erg blij om te lezen dat het beter gaat!
BeantwoordenVerwijderenGeniet ervan..xxx