Zo daar ben ik weer en er is deze week op het emotionele gebied voor mij een hele hoop gebeurd. Laat ik voor de verandering maar eens bij het begin beginnen. De maandag en dinsdag zijn qua dagelijkse dingetjes prima verlopen en de woensdag ging eigenlijk ook best lekker. Tot 15.40 uur athans, want toen werd ik weer eens de hoofdrolspeler in een ongeval. Niets bijzonders, maar ik ben weer eens van achter aangereden.
Locatie…de tunnelbak in Zoetermeer en rijdend in de richting van Snowworld. Tijdens het remmen ramde de tegenpartij mij aan. Gevolg een steek in de onderrug en weer last van de nek. Bij blikschade wordt er verwacht dat de verdere afwikkeling gedaan wordt op een rustig plekje. Dit zag ik niet zitten, omdat ik bijna zeker wist dat de jongens hem dan zouden smeren. Het gebeurde voor het politiebureau dus die waren ook snel aanwezig. Uit naderonderzoek bleek dat hun auto niet verzekerd was en dat de bestuurder hoogstwaarschijnlijk had gedronken. Reden genoeg om de hele papierenkwestie op het bureau in te vullen. Prima en ik was daar best wel blij om, want binnen 5 minuten na het ongeval stonden er 5 of 6 vriendjes van de tegenpartij om me heen te dwarrelen. Na een uurtje zitten en wachten kon ik weer gaan.
Gezien de klachten die ik had leek het ome agent, maar ook mijzelf erg verstandig om dit even na te laten kijken. De volgende ben ik dus even naar de huisarts geweest en die wist te vertellen dat mijn schouders minimaal 2 cm ongelijk stonden. Uiteraard schrok ik, maar de goede man wist te vertellen dat het wel ok was en dat dat kwam doordat mijn spieren een goede optater hadden gekregen. Ik moet netjes de dagelijkse dingetjes blijven doen en met een beetje geluk zit alles van de week weer op de juiste plek.
Toen het consult achter de rug was gebeurde het. De arts vroeg recht op de man af of het goed ging. Ik probeerde er nog onderuit te komen, maar dat mislukte en ik heb verteld dat ik zo nu en dan met mezelf overhoop lig en niet zo goed weet hoe ik dan moet handelen. Even een klein voorbeeld,
Een aantal weken geleden ben ik tijdens mijn werk onterecht voor lul gezet door een klant. Probleem was alleen dat daar wel 30 of 40 mensen bij stonden. De pionnen die vlak bij me stonden heb ik een zwieper gegeven en tegen die eikel heb ik gezegt dat ik met hem klaar ben. Ik heb de eer aan mezelf gehouden en ben weggelopen. Het stoom kwam ondertussen wel uit mijn oren en mijn handen begonnen te jeuken, maar het belangrijkste was, ik ben weggelopen.
De juiste oplossing voor dat moment, dat weet ik zeker. Probleem is echter dat ik niet zou weten wat ik zou doen als de persoon in kwestie nog iets had gezegd. Waarschijnlijk had ik hem helemaal lam geslagen met alle gevolgen van dien. Dit is niet gebeurd, maar dat kwade gevoel wat er dan in mij zit raak ik niet kwijt. Urenlang loop ik dan opgefokt rond en dat is niet fijn. De dag duurt dan erg lang en eenmaal thuis kom ik weer een beetje bij. Nicole en praten hier dan over en dan zakt alles weer.
Daarnaast kan deze jongen in bed heerlijk liggen piekeren over dingen waarover ik niet moet piekeren. Ik ben bang dat Roosje of Nicole ziekt word en krijg zo nu en dan een Flashback van Fleur haar laatste uur. Daarnaast kan ik me opeens erg nerveus voelen en dat is ook niet fijn. Ik zou niet weten hoe ik met dit soort gevoelens moet omgaan en heb daarom ook besloten om in zee te gaan met een psycholoog. De arts heeft een verwijsbrief gemaakt en uit voorzorg heeft hij ook een sticker erop geplakt met Nicole haar gegevens. Deze heeft vervolgens gefaxt naar PsyQ. Dit bedrijf biedt uitstekende, specialistische en toegankelijke hulp voor mensen met psychische problemen. Terwijl de fax ratelde werd ik overvallen door hele heftige emoties. Ik ben direct naar huis gereden en heb enorm gehuild in de armen van Nicole. Ik zat er helemaal doorheen en was echt kapot.
Ik vond deze stap verschikkelijk moeilijk, want hoe ik het ook bekijk ik heb toe moeten geven dat Nicole en ik er niet meer helemaal uitkomen. Dit doet zeer, heel zeer kan ik zeggen, maar wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet. Van de week bellen we PsyQ op en dan zal er met spoed een gesprek volgen. Nicole heeft ook besloten om er naar toe te gaan en dit betekend dat het hele gezin hulp krijgt. Roos bijt aanstaande dinsdag het spits af bij haar kinderpsycholoog en Nicole en ik volgen snel daarop. Of het ons gaat helpen dat is nog maar de vraag, maar dat is weer een zorg voor later.
En nu het laatste mooie nieuws van deze week, Saartje de pup hebben we gisteren opgehaald en slentert nu heerlijk door de huiskamer. Ze piest en poept goed, zowel binnen als buiten. Ze vind knuffelen erg fijn en eet en drinkt goed. Roos, Nicole en ik zijn er lekker druk mee, maar ook dat komt wel goed. Ze is enorm verwend door iedereen en heeft al heel veel leuke speeltjes gehad. Morgen begint het echte leven weer en dat betekend dat ik weer ga werken, Roosje naar school moet en Nicole…..whaaaaahaaaa die moet elk uur de hond uitlaten.
Laafje Joost
Pfff... het liefst gaf ik jullie alledrie een hele dikke pakkerd... wat er nu gebeurt is een "logisch" gevolg van alles, van de nachtmerrie waar jullie inzaten en inzitten...
BeantwoordenVerwijderenMaar aan dat gegeven heb je nu niks, jullie voelen de shit....Sterkte!!
En dus stuur ik nu een virtuele kussss!!!
Kind, voor de zoveelste keer : kom op he, geef jezelf de tijd. Jullie hebben nogal wat meegemaakt en logisch dat je dan de weg enigszins kwijtraakt. Nogmaals : kom op he, komt allemaal wel weer op de rails. Goed van je dat je hulp inroept, daar is moed voor nodig en die heb je dus!
BeantwoordenVerwijderenHou je haaks en de groeten aan Saartje.
Mama
Oh lieverds, altijd al moedig en dapper, zo ook nu. Toegeven dat je hulp nodig hebt is zo ontzettend moeilijk maar absoluut geen schande!! xxx Tamara
BeantwoordenVerwijderenBuurman.....een moedig blog. Je stelt je heel kwetsbaar op en daar is moed voor nodig. En inderdaad net als wat je moeder zegt jullie hebben nogal wat voor de kiezen gekregen en het zou bijna onmogelijk zijn om hier zonder hulp doorheen te gaan.....
BeantwoordenVerwijderenJe hebt niet gefaald en je hoeft je niet groot te houden in deze situatie en trouwens in geen enkele situatie. Een goede stap in een goede richting en ik denk dat Fleur maar 1 ding voor papa, mama en Roos zou willen en dat is dat jullie enigzins weer de moed krijgen om te leven en niet te overleven en door dat te bereiken moet je er eerst doorheen gaan en daar kiezen jullie voor en dat is dapper.....
Kus!
Lieve mensen, via kanjer-guusje Ben ik op jullie blog terecht gekomen! Jeetje wat hebben jullie allemaal meegemaakt.... Vind het Niet gek dat jullie helemaal emotioneel gebroken zijn en t even Niet meer weten! Ik wens jullie heel veel Sterkte hiermee, het gevecht is Nog Niet ten einde, Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen! Ik heb in ieder geval heel veel respect voor jullie, liefs en heel veel knuffels uit Maastricht xxx
BeantwoordenVerwijderenWat ongelofelijk goed dat jullie hulp vragen, daar is heel veel voor nodig, we hopen dat jullie van een overleef stand in een leef stand komen. En met jullie aanwinst saar gaat het ook vast allemaal lukken, maar het kost gewoon HEEL VEEL tijd.
BeantwoordenVerwijderenGeniet van het onbevangen beestje, en heel veel sterkte.
Ik vind het heel erg knap dat je toch deze stap genomen hebt. Ik weet hoe moeilijk het is, maar het is vast een goede keuze. Dat jullie er niet meer helemaal uitkomen is niet slap of iets, het is juist sterk dat jullie het aangeven en er iets aan gaan doen. Jullie verdienen hulp, want wat jullie mee hebben gemaakt is niet niks.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel succes en sterkte!
Liefs, Carlijn
Lieve vrienden, heel moedig en heel wijs besluit. Je moet door de emotionele weg van rouwverwerking heen. Je kan er niet omheen je moet er echt doorheen. Verwacht vooral niet van jezelf dat je dit even snel oplost. Het kost heel veel tijd en je moet deze tijd ook nemen. Daarnaast moet je je niet schuldig voelen als je een keer plezier hebt. Fleur zou niets liever willen dan dat jullie jezelf goed voelen. Jullie hebben heel veel meegemaakt en dat zet je niet zomaar opzij. Je weet dat jullie altijd bij ons aan kunnen kloppen. Luisterend oor, een knuffel of weet ik wat meer.
BeantwoordenVerwijderenVia via (ik weet niet eens meer hoe) kwam hier ik terecht. Af en toe kom ik even lezen, maar ik kan de juiste woorden niet vinden waar je iets aan hebt, wat iets toe voegt.
BeantwoordenVerwijderenNiet dat ik dat nu wel kan, maar ik wilde even zeggen dat ik je (jullie) bewonder om je/jullie moed & kracht. Je lijkt me een NoNonsense man. Dat vind ik mooi, daar hou ik van. (ik heb er ook eentje, haha!) Ik kan me goed voorstellen hoe lastig het voor je moet zijn om deze nieuwe stap te nemen. Zie het niet als falen, zie het als een hulpmiddel. (ik had al gezegd dat ik geen wijze woorden had, he!)
Ik hoop van harte dat jullie er 'iets' aan hebben. Wat dat ook zijn mag.
Lieve groeten uut 't Oost'n
Verdriet en gemis kent duizend en nog meer vormen. Van tranen tot in stilte voelen, van niet voelen, tot pijn in je hart, van je vreemd voelen, van onwerkelijkheid.
BeantwoordenVerwijderenAls iemand er in zou slagen om te beschrijven hoe een moeder, vader, broer, zus zich voelt na het overlijden en gemis van een kind/broer/zus, dan zou hij/zij zeker een Nobelprijs krijgen.
Wat ik kan zeggen is dat ik niet altijd verdrietig ben, maar wel elke keer weer opnieuw.
Dit kregen wij weer van een lotgenoot, en ben het er helemaal mee eens.
Ook wij hebben afgelopen oktober onze zoon van 10 verloren, en het is vreselijk moeilijk om dit allemaal alleen of met je hele naastte te verhappen..ook mijn man zag gelukkig in dat het zo niet meer ging, en heeft ook de stap genomen om met iemand te praten..
heb pas wat mooie foto's zitten kijken van jullie prachtige dochter, en de tranen biggelden over me wangen, wat is het toch vreselijk dat een kind dit moet overkomen en daar ook nog eens aan overlijd, ik zag zelf hoe veel er is gebeurt met mijn Andy, en alsnog overlijden...pfff..ondragelijk.
Veel kracht en vooral veel liefde en warmte met elkaar en met jullie Fleur op de schouder zal dat ooit hopelijk weer een beetje beter gaan...stapje voor stapje en dag voor dag.
Liefs Desirée,
Lieve familie,
BeantwoordenVerwijderenHeel dapper en zeer zeker een heel goed besluit om met zijn allen in therapie te gaan. Ja, daar is zeker moed voor nodig, maar gelukkig is het anno 2012 gelukkig geen schande om dit toe te geven en gelukkig zijn er genoeg instanties en ook heel veel lieve mensen om jullie heen die jullie willen en kunnen helpen. Het heeft zeker tijd nodig en die hebben jullie. Er komt een tijd dat jullie er anders mee omgaan en het een plaats kunnen geven, zeker weten. Jullie zijn zo sterk. Gelukkig hebben jullie ondertussen ook hele leuke ontspannende afleiding van jullie lieve saartje. Lieve familie, heel veel sterkte. Wij denken aan jullie.
Groetjes van familie Bosman (kevin)
Dat is een dappere en verstandige beslissing van jullie! Er zijn omstandigheden die te groot en te omvattend zijn om zelf op te lossen, omdat je er (gelukkig) geen ervaring in hebt. En soms zijn gebeurtenissen zo vreselijk verdrietig, dat alles om je heen weggeslagen wordt.
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie de komende tijd heel veel sterkte toe, het zal niet makkelijk zijn om geconfronteerd te worden met je diepste gevoelens, maar je zult er nóg mooier uitkomen dan je nu al bent!
Jullie falen niet, jullie hebben niet gefaald en jullie zullen niet falen! Jullie leven door met een enorme gapende wond die het verlies van Fleur veroorzaakt heeft. Die maak je niet zomaar even dicht, die groeit niet zomaar dicht. Knappe beslissing om deskundige hulp hierbij te zoeken, niet gemakkelijk. Ik hoop dat het jullie helpt om een en ander weer goed te krijgen. Hoewel je rechtvaardigheidsgevoel nooit meer hetzelfde wordt. Er is jullie teveel onrecht aangedaan door het verlies van Fleur.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel kracht, knappe kanjers!
X
Als je zelf in ziet dat je hulp nodig hebt ben je op de goede weg. Zo een groot verlies kan je zomaar niet verwerken.Daar heb je gewoon hulp bij nodig.Ik vind het een heel moedig en verstandig besluit.Heel veel sterkte
BeantwoordenVerwijderen