zaterdag 28 januari 2012

Het eindgesprek over kanker......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Zoals jullie in het vorige blog hebben gelezen moesten Nicole en ik ons gisteren melden op de poli 2 zuid van het Sophia. Reden…. een eindgesprek. Dit gesprek/bezoek is reeds achter de rug en in dit blog probeer ik te omschrijven wat er gebeurde en hoe ik het heb ervaren.

Om te beginnen werden we wakker en na het ontbijtje hebben Roos even naar school gebracht. Tijdens dit wandelingetje kwam ik erachter dat Nicole toch wel iets wat nerveus was. Prima en dat was te verwachten alleen had ik dat rare en nerveuze gevoel totaal niet. Gelukkig, maar in de auto richting het Sophia werd dat wel anders. Gezien de tijd, 9.45 uur, durfden we het wel aan om de rijksweg te pakken. De files zouden wel opgelost zijn en het idee dat ik alleen maar gas hoefde te geven stond me wel aan. In de auto zaten we allebei verzonken in onze gedachten en de spanning was voelbaar.

Ikzelf moest veel aan Fleur denken. Alle ritjes die we saampjes hebben gemaakt en de gesprekken die we dan soms hadden borrelden heel langzaam naar boven. Een fijn gevoel kan ik zeggen, maar wel confronterend. Zo weet ik nog heel goed dat Fleur en ik door het slechte weer een redelijk grote vertraging hadden opgelopen en dat we telefonisch het Sophia hebben gebeld dat we onderweg zijn en dat ze de chemo maar alvast aan de paal moesten hangen. We hadden er ruim 2 uur overgedaan en zijn uiteindelijk via de uitgang de parkeergarage ingereden.

De parkeergarage inrijden was vandaag geen probleem. De file die er normaal gesproken stond was weg en binnen een mum van tijd hadden we geparkeerd en na een wc bezoekje was het dan echt zover en met lood in onze schoenen liepen we naar de lift om vervolgens twee verdiepingen hoger weer uit te stappen. Niets bijzonders, maar het op de knopjes drukken was iets wat Fleur altijd deed en dit keer, tja dit keer moesten wij het doen.

Eenmaal op de poli ging het snel. We werden fijn ontvangen en werden direct meegenomen naar een afdeling die we nog nooit gezien hadden. Dit bleek de gang te zijn waar alleen maar artsen, oncologen, professors en mensen komen die in het ziekenhuis werken. Toen de koffie en thee op tafel stonden begon het gesprek. We hebben naar mijn idee alles gevraagd wat we wilden vragen en alle antwoorden waren luid, duidelijk en eerlijk. We hebben ook verteld hoe Fleur is overleden en hoe wij dat hebben ervaren. Dat kwam wel even binnen. Daarnaast heb ik mijn grootste ergernis op tafel neergegooid, maar we hebben ook eerlijk verteld dat we erg tevreden waren over de gang van zaken. Het was er niet altijd rozen geur en maneschijn, maar als wij de grote lijnen bekijken dan zijn wij tevreden over de behandeling.

Ook
 had oncoloog ons nog wel iets te zeggen en dat is dat ze het heel erg fijn vondt dat ze ons alles kon vragen/zeggen. Geen getreuzel en geen gelul, nee recht voor zijn raap, dat is waar wij van houden, want hoe je het ook wend of keert het goede of slechte nieuws moest toch verteld worden. De oncoloog zei letterlijk “in jullie geval was het meestal, zeg maar gerust altijd, slecht nieuws” en ze vondt het erg prettig dat ze dus niet om de pap hoefde heen te draaien.

Daarnaast vertelden ze ook wat hun nog helder voor de geest staat. Niets bijzonders, maar het gesprek van 12 april 2011 was ook voor hun een dieptepunt. Dit was de dag dat ik alleen naar het Sophia ging om een doktersverklaring te halen voor onze reis naar Curaçao en dit was ook de dag dat we onverwachts te horen kregen dat Fleur het niet zou halen. Altijd waren Fleur, Nicole en ik met dit soort gesprekken bij elkaar en konden we elkaar steunen, alleen deze dag…nee dag liep anders dan gepland. Nicole zat thuis met buurvrouw Suus en ik zat met een delegatie artsen in het Sophia. De intercom stond aan en werkelijk waar het verdriet wat wij door die intercom hoorden ging verder dan door alleen maar merg en been. Nicole was intens verdrietig en ik…ik zat ruim 40 kilometer verderop en kon haar niet even vastpakken. Als ik terugdenk aan dat moment dan voel ik weer die steek in mijn lijf brrrrrrrr……

Maar goed, na een kleine 3 kwartier was alles besproken en hebben we afscheid genomen van Inge van der Sluis, de oncoloog en samen met Maria de Jong, de verpleegkundige consulent, hebben we nog een rondje gemaakt over de afdeling. Toen wij nog in het ziekenhuis liepen waren ze bezig met een grote verbouwing en het eindresultaat hebben we gisteren even bekeken. Het is mooi geworden en gelukkig hebben ze, doormiddel van attributen, een hele warme, fijne en in mijn ogen een huiselijke sfeer gecreëerd. Die sfeer is erg belangrijk, want als je kind kanker heeft krijg je er ook een tweede huis bij. Een tweede huis klinkt raar dat weet ik, maar zo hebben Nicole en ik het wel ervaren, daar kwamen we gisteren dus achter.

Tijdens onze tocht hebben we alles even goed bekeken en hebben alle dingen gezien die ik graag wilde zien. Daarnaast was de verpleging ook erg lief. Van de een kregen we een knuffel en de ander gaf een zoen. Nee, de verpleging zien wij ondertussen niet meer als verpleging, maar het voelde eerder aan als familie. Stom ik weet het, maar zo voelde het wel. Laat ik het anders zeggen. Nicole en ik zagen wel op tegen dit bezoekje, maar het viel ons 100% mee. We hadden echt het gevoel dat we weer even thuis kwamen en vonden het heerlijk om daar weer even te zijn. We hebben immers redelijk wat nachtjes daar gelegen en iedereen wilde maar twee dingen en dat was dat de kinderen tijdens de opnames het naar hun zin hadden en we knokten allemaal voor een kankervrij leventje.

Ons is het kankervrije leventje niet gegund dat is wel duidelijk, maar de posivititeit naar een leven zonder kanker was voelbaar op de afdeling. Er liepen ouders met hun ziel onder de armen, de chemo’s vloeiden rijkelijk naar binnen, het ene kindje was kaal, de ander wist van gekkigheid niet meer hoe hij/zij moest liggen en leeftijd varieerde dit keer van 0 tot ongeveer een jaar of 16. Allemaal niet leuk, maar zolang de chemo loopt en de vader of moeder maken zich zorgen over de bijwerkingen is er hoop. Hoop op een kankervrij leventje……en een kankervrij leventje….tjsa….dat willen we toch allemaal.

Via deze weg willen we nogmaals iedereen bedanken die ons de afgelopen jaren heeft geholpen. En met iedereen bedoel ik ook echt iedereen. Of het nu ging om een luisterend oor of een schouder het was fijn om te weten dat we toen en ook nu nog steeds niet alleen zijn. Dus lieve….

  • Familie
  • Vrienden
  • Kennissen
  • Lotgenoten
  • Goede doelen
  • Werkgevers
  • Alle ziekenhuizen
  • En iedereen die we vergeten zijn

Bedankt….jullie zijn stuk voor stuk toppertjes.

Laafje joost


donderdag 26 januari 2012

Nog 1 keer naar het Sophia......

Zo mensen daar is ie weer en dit keer kan ik weer melden dat de afgelopen dagen redelijk soepel zijn verlopen. We hebben twee verjaardagen achter de rug en zijn daarnaast druk in de weer met Saartje. Ze poept en piest als de beste en of het nu binnen of buiten is maakt haar niet zoveel uit. De nachten gaan trouwens perfect. Nicole en ik liggen gemiddeld rond half twaalf in de lakenstraat en om zes uur laten we haar dan weer even uit.

Afgelopen dinsdag is Roos ook voor het eerst bij Kim de psycholoog geweest en ze had het er prima naar haar zin. Waar ze het over hebben gehad is voor ons een groot raadsel en als we erom vragen zegt ze niets. Dit vinden we ook helemaal niet erg en dat laten we ook zo. Het belangrijkste is dat ze praat.

Nicole en ik moeten morgen trouwens ook weer naar het Sophia. Dit keer moeten we ons melden in verband met het eindgeprek rondom Fleur. Het eindgesprek van de diabetes viel ons toen erg zwaar en dat was ook de reden dat we de boot in het Sophia hebben afgehouden. Nu is dan zover en durven we de confrontatie aan. We moeten ons melden op de poli om vervolgens in een kamertje te verdwijnen met onze oncoloog. We hebben ook wel een paar vragen die ons bezig houden en waar we graag een antwoord op willen. Een kleine greep uit de lijst.

  • Wat hebben ze met haar geamputeerde arm gedaan.
  • Waarom geen preventieve antibiotica tijdens het kuren, terwijl dit in andere ziekenhuizen wel gebeurt.
  • Ons protocol was toch het beste, dus waarom strookt dat niet met andere ziekenhuizen.
  • Waar zijn alle tumoren gebleven. Zijn deze vernietigd of worden deze gebruikt voor de wetenschap.

Daarnaast wil ik zelf nog een keertje over die kankergang lopen. Dit klinkt lullig en het is harde taal, maar het is wel de waarheid. Ik wil nog een keer de kamer zien waar het allemaal is begonnen, nog een keer haar bed, haar plekkie, haar tweede huis en nog een keer haar tv. Het zal best heftig zijn, maar dat wil ik nu eenmaal en ik laat met door niemand tegenhouden. Als alles achter de rug is en we gaan weer naar huis ben ik ook van plan om een pizza broodje te halen uit het winkeltje. Dit deed Fleur ook altijd als ze naar huis ging en ik zal die traditie in ere houden.

Lieve mensen, slaaplekker allemaal en geniet een beetje van het leven, want voordat je het weet zit je tot je oren in de stront en daar weten Roosje, Nicole en ik alles vanaf. Dus mag het morgen om wat voor een reden even niet lukken en je kwaad bent dat ze je suiker in je koffie zijn vergeten....denk dan even aan ons en aan onze lotgenoten.

Nogmaals slaaplekker en waarschijnlijk tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

dinsdag 24 januari 2012

i love you.......

I love you dat zou ik zeggen,
I love you dat zou ik schrijven,
I love you zeg ik tegen jou,
Ik zeg I love you omdat ik van je hou.
Voor mij ben je speciaal anders dan de rest,
En in mijn hartje pas jij het best,
Ik weet dat ik fouten maak maar dat doet iedereen,
Ik maak fouten,maar door jou is mijn hartje scheen.
Mijn hartje schijnt nu als de zon,
Dat is de rede dat ik van je houden kon!
   
               roos

zondag 22 januari 2012

We gaan hulp zoeken......

Zo daar ben ik weer en er is deze week op het emotionele gebied voor mij een hele hoop gebeurd. Laat ik voor de verandering maar eens bij het begin beginnen. De maandag en dinsdag zijn qua dagelijkse dingetjes prima verlopen en de woensdag ging eigenlijk ook best lekker. Tot 15.40 uur athans, want toen werd ik weer eens de hoofdrolspeler in een ongeval. Niets bijzonders, maar ik ben weer eens van achter aangereden.

Locatie…de tunnelbak in Zoetermeer en rijdend in de richting van Snowworld. Tijdens het remmen ramde de tegenpartij mij aan. Gevolg een steek in de onderrug en weer last van de nek. Bij blikschade wordt er verwacht dat de verdere afwikkeling gedaan wordt op een rustig plekje. Dit zag ik niet zitten, omdat ik bijna zeker wist dat de jongens hem dan zouden smeren. Het gebeurde voor het politiebureau dus die waren ook snel aanwezig. Uit naderonderzoek bleek dat hun auto niet verzekerd was en dat de bestuurder hoogstwaarschijnlijk had gedronken. Reden genoeg om de hele papierenkwestie op het bureau in te vullen. Prima en ik was daar best wel blij om, want binnen 5 minuten na het ongeval stonden er 5 of 6 vriendjes van de tegenpartij om me heen te dwarrelen. Na een uurtje zitten en wachten kon ik weer gaan.

Gezien de klachten die ik had leek het ome agent, maar ook mijzelf erg verstandig om dit even na te laten kijken. De volgende ben ik dus even naar de huisarts geweest en die wist te vertellen dat mijn schouders minimaal 2 cm ongelijk stonden. Uiteraard schrok ik, maar de goede man wist te vertellen dat het wel ok was en dat dat kwam doordat mijn spieren een goede optater hadden gekregen. Ik moet netjes de dagelijkse dingetjes blijven doen en met een beetje geluk zit alles van de week weer op de juiste plek.

Toen het consult achter de rug was gebeurde het. De arts vroeg recht op de man af of het goed ging. Ik probeerde er nog onderuit te komen, maar dat mislukte en ik heb verteld dat ik zo nu en dan met mezelf overhoop lig en niet zo goed weet hoe ik dan moet handelen. Even een klein voorbeeld,

Een aantal weken geleden ben ik tijdens mijn werk onterecht voor lul gezet door een klant. Probleem was alleen dat daar wel 30 of 40 mensen bij stonden. De pionnen die vlak bij me stonden heb ik een zwieper gegeven en tegen die eikel heb ik gezegt dat ik met hem klaar ben. Ik heb de eer aan mezelf gehouden en ben weggelopen. Het stoom kwam ondertussen wel uit mijn oren en mijn handen begonnen te jeuken, maar het belangrijkste was, ik ben weggelopen.

De juiste oplossing voor dat moment, dat weet ik zeker. Probleem is echter dat ik niet zou weten wat ik zou doen als de persoon in kwestie nog iets had gezegd. Waarschijnlijk had ik hem helemaal lam geslagen met alle gevolgen van dien. Dit is niet gebeurd, maar dat kwade gevoel wat er dan in mij zit raak ik niet kwijt. Urenlang loop ik dan opgefokt rond en dat is niet fijn. De dag duurt dan erg lang en eenmaal thuis kom ik weer een beetje bij. Nicole en praten hier dan over en dan zakt alles weer.

Daarnaast kan deze jongen in bed heerlijk liggen piekeren over dingen waarover ik niet moet piekeren. Ik ben bang dat Roosje of Nicole ziekt word en krijg zo nu en dan een Flashback van Fleur haar laatste uur. Daarnaast kan ik me opeens erg nerveus voelen en dat is ook niet fijn. Ik zou niet weten hoe ik met dit soort gevoelens moet omgaan en heb daarom ook besloten om in zee te gaan met een psycholoog. De arts heeft een verwijsbrief gemaakt en uit voorzorg heeft hij ook een sticker erop geplakt met Nicole haar gegevens. Deze heeft vervolgens gefaxt naar PsyQ. Dit bedrijf biedt uitstekende, specialistische en toegankelijke hulp voor mensen met psychische problemen. Terwijl de fax ratelde werd ik overvallen door hele heftige emoties. Ik ben direct naar huis gereden en heb enorm gehuild in de armen van Nicole. Ik zat er helemaal doorheen en was echt kapot.

Ik vond deze stap verschikkelijk moeilijk, want hoe ik het ook bekijk ik heb toe moeten geven dat Nicole en ik er niet meer helemaal uitkomen. Dit doet zeer, heel zeer kan ik zeggen, maar wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet. Van de week bellen we PsyQ op en dan zal er met spoed een gesprek volgen. Nicole heeft ook besloten om er naar toe te gaan en dit betekend dat het hele gezin hulp krijgt. Roos bijt aanstaande dinsdag het spits af bij haar kinderpsycholoog en Nicole en ik volgen snel daarop. Of het ons gaat helpen dat is nog maar de vraag, maar dat is weer een zorg voor later.

En nu het laatste mooie nieuws van deze week, Saartje de pup hebben we gisteren opgehaald en slentert nu heerlijk door de huiskamer. Ze piest en poept goed, zowel binnen als buiten. Ze vind knuffelen erg fijn en eet en drinkt goed. Roos, Nicole en ik zijn er lekker druk mee, maar ook dat komt wel goed. Ze is enorm verwend door iedereen en heeft al heel veel leuke speeltjes gehad. Morgen begint het echte leven weer en dat betekend dat ik weer ga werken, Roosje naar school moet en Nicole…..whaaaaahaaaa die moet elk uur de hond uitlaten.

Laafje Joost

dinsdag 17 januari 2012

TOGETHER.......

Hallo,

ten eerste wil ik zeggen dat, behalve voor jullie kindje, ook heel veel respect voor jullie heb. Jullie blogs zijn mooi en enorm pakkend. Een blog waar ik stil van word en wat ik met tranen in mijn ogen lees. Verder wil ik toegeven dat ik het best lastig vind om deze mail te schrijven, aangezien ik uw reactie niet kan bedenken.
Dan zal ik mij nu even voorstellen. Ik ben Carlijn, een meisje van vijftien jaar. Ik zit nu in 4 VWO en na mijn examen wil ik naar de toneelschool. Naast acteren, maak ik ook graag films. Gewoon als hobby. En dat is de reden dat ik u mail.
Mijn vriendin (Leah Menge) zit in Groningen op school, waar ze een personal project heeft gemaakt. Zij heeft als personal project een liedje geschreven over kinderkanker, voor KIKA: Het lied heet TOGEHTER Omdat ik het een prachtig nummer vind, zou ik er graag een clip bij willen maken. Behalve shots van Leah zelf, zou ik heel graag foto's erin willen van zieke kinderen, ik denk zelf namelijk dat dan de boodschap overkomt, omdat het veel pakkender is.

Maar nu komt de vraag, die ik nauwelijks durf te stellen: zouden wij voor de videoclip foto's van Fleur mogen gebruiken?
Ik ben een hobby filmer met grote ideeën, waarvan ik niet weet of die te realiseren zijn. Maar ik hou me vast aan de zin: 'nooit geschoten is altijd mis.'
Ik hoop van u te horen en wil jullie enorm veel sterkte wensen.
Met vriendelijke groeten,

Carlijn Borsboom
En dit mailtje lieve mensen zat op 16 december 2011 ineens in onze mailbox. Het idee dat, voor ons twee totaal onbekend meisjes,  foto's van Fleur en nog twee andere kinderen wilde gebruiken om de kanker onder de aandacht te brengen vonden wij een meer dan super idee. Wij hebben deze dus dame toestemming gegeven en na wat hak en plakwerk kregen we vandaag weer een mailtje binnen, maar dit keer met de link van het fotofilmpje. Wij zien dit fotofilmpje echt als een kado en dat konden we wel even gebruiken, want het is vandaag immers precies 23 weken geleden dat onze lieve Fleur en grote zus is overleden.

Carlijn en Leah bedankt en ik hoop echt met jullie mee dat de clip de mensen diep raakt en dat ze inderdaad gaan nadenken over over de vreselijke zieke kanker.

Laafje Joost

zaterdag 14 januari 2012

Een redelijke week.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar is ie weer. Ik heb het blog bewust een weekje met rust gelaten en om heel eerlijk te zijn beviel me dat prima. De reden van het niet bloggen houd in dat het hier redelijk gaat. Roos zit weer op school, Nicole doet haar ding thuis en ik werk. Laat ik het zo zeggen, we proberen weer mee te draaien met de maatschappij en gelukkig ging dat afgelopen week aardig goed. En omdat die week redelijk ging weet ik dus ook niet zo heel goed wat ik moet melden.

Dit betekend dus dat we terug kunnen kijken op een redelijke week. Saartje, het nieuwe hondje, heeft hier wel veel mee te maken. De hele week zijn we al met dit lieve monster bezig. Voerbakje hier en mandje daar, brokje zus en speeltje zo. Nee alle voorbereidingen zijn getroffen en wij zijn er klaar voor. Vandaag zijn we nog even bij haar geweest en het is een schatje. Ze is klein, lief, ondeugend en houd van knuffelen.


Effe lekker knuffelen




Na dit hondenbezoekje zijn we geheel onverwachts bij onze lieve lotgenoten/vriendjes in Alblasserdam geweest. Het was er gezellig en we werden met open armen ontvangen. Na een anderhalf uur zijn we vertrokken met een heel prettig gevoel. Zo’n gevoel dat ik  zeker weet dat dat we zéér binnenkort nog een keer aanwaaien. Aanwaaien….nee….Els en Eus we komen héél snel weer langs en dan blijven we eten.

Zo en dan wil ik nu nog een ding kwijt en dat is dat ik gisteren ben wezen uiteten met Nicole. Uiteten is op zich niet zo bijzonder, maar de laatste keer dat we dit hadden gedaan was ruim 4 jaar geleden. Mensen ruim 4 jaar, maar door de omstandigheden kon het “gewoon” niet eerder. Maar nu had Roos een partijtje dus Nicole zag haar kans schoon en nam mij als verassing mee. “gewoon” even gezellig met zijn tweetjes eten in een shusibar. Ik heb er van genoten. Nee ik zeg het verkeerd, ik heb meer dan genoten. Zowel van het eten als van Nicole. Het was in een woord super en kan alleen maar zeggen “Nicole…..ik hou van je met elke vezel in mijn lijf” Dank je wel.

Laafje Joost

zaterdag 7 januari 2012

Gezinsuitbreiding.....

Zo en nu eens een voedend blog. Niet voedend voor jullie, maar sinds vandaag wel voor ons. Wat is er aan de hand??? Nicole en ik zitten al jaren te denken om een hondje te kopen, maar door de situatie rondom Fleur leek ons dat erg verstandig. Ten eerste Fleur had niet veel met honden en ten tweede moesten wij al onze aandacht richten op de zorg van Fleur.

Maar ja, toen wij op 12 april 2011 te horen kregen dat Fleur het niet zou redden van die kut kanker gingen de raderen omtrent de viervoeter weer draaien. Moeten we nu wel of niet een hondje kopen als Fleur is overleden. Doen we er wel goed aan en is het wel wijsheid. Uiteraard zien we het niet als vervangen, maar het brengt wel weer een beetje vreugde in ons leven. We zien het wel en hadden eigenlijk het hele hondjes gebeuren weer op een laag pitje gezet. Tot gisteren….

Onze vriendjes hebben ook een hondje en ze riepen weken geleden al dat er een nestje op marktplaats stond. Gisteren waren we er klaar mee en hebben we definitief de knoop doorgehakt. Ik ben gaan bellen met een Assen en na een moeizaam gesprek kregen we een half uur later telefonisch te horen dat ze ervan af zag. Ik reed dus Nicole nam de telefoon aan. Enigsinds verbaast en teleurgesteld hing ze op. Ik snapte het niet helemaal en wilde graag weten waarom ze afhaakte. De details zal ik jullie besparen, maar het kwam erop neer dat ik teveel druk op haar uitoefende en dat ze mijn stem niet fijn vond. Nou toen ik dat hoorde was de maat vol en heb ik haar even haarfijn uitgelegd dat ze nu een klein foutje had gemaakt en dat ze de advertentie maar moest verwijderen. Ik kookte…….wat een stom wijf zeg…….stik maar in je hond……wij teleurgesteld, maar het meest erge vond ik het nog voor Roos.

’s-Avonds zijn we toch verder gaan kijken en daar viel mijn oog op een ander nestje. Gezien het feit dat ik een klote stem heb en niet met mensen kan omgaan en Nicole geen held aan de telefoon is hadden we besloten dat onze vriendin maar moest bellen. Het gesprek verliep meer dan goed en het resultaat was dat we vanmorgen zijn wezen kijken. En kijken....tsjaaa......kijken is kopen zeggen ze wel eens.

Mensen geloof het of niet, maar het is echt een schatje. Haar moeder is een kruising van een shi tzu en een chihuahua en haar vader is een maltezer leeuwtje. Met andere woorden, het is “gewoon” een asbak, maar wel een hele leuke waar wij heel erg blij mee zijn. Ze moet nu nog even bij haar moeder blijven, maar vandaag over twee weken mogen we haar echt ophalen. Spannend, maar we hebben er heel veel zin.

Oja….niet geheel onbelangrijk, we noemen haar Saartje.





Laafje Joost

De eerste week in 2012....

Zo we zijn ondertussen weer een paar dagen verder in het jaar 2012. Tijd om te vertellen hoe ik me voel en wat we hebben gedaan. Als eerste is Nicole op 3 januari even bij de huisarts geweest. Er was iets met haar oog. Niets ernstig hoor, maar het nare gevoel van 4 jaar geleden kwam weer helemaal naar boven. Niets vermoedend had ik de auto neergezet op dezelfde plek als toen en samen met Roos zat ik te kijken hoe Nicole van de auto weg liep richting de huisarts. Joost hoe krijg je het voor elkaar, dacht ik nog, want 4 jaar geleden stonden we ook hier alleen draaide het toen om Fleur.

3 januari 2009….. Fleur krijgt diabetes type 1 en dat was tevens ook de datum die mijn leven voorgoed veranderde. 4 jaar geleden begon mijn nachtmerrie met het resultaat dat mijn lieve gezinnetje waar ik zoveel van hou op brute wijze uit elkaar is gerukt door kanker, kinderkanker om wel te verstaan.

Het feit blijft dat ik in 2012 weer op die parkeerplaats stond en dat voelde niet goed. Het klinkt stom, maar ik was als de dood dat Nicole terug zou komen met slecht nieuws en dat we weer richting het ziekenhuis konden met alle gevolgen van dien. Om die redenen heb ik de auto verzet en ben ergens gaan staan waar ik een bekeuring kon oplopen. Vreemd, maar nu kon ik mijn gedachten een beetje verzetten en was druk in de weer met de spiegels om te zien of en geen politie aankwam. Na verloop van tijd was Nicole weer terug, met het nieuws dat er niets aan de hand was en dat na een antibiotica kuur haar oog weer de oude zou zijn.

De woensdag en donderdag hebben we lekker in Limburg bij onze vriendjes gezeten. Daar is het altijd ok. We hebben lekker gegeten, hebben in het “Het Hijgende Hert” heerlijk iets gedronken en na 2 lange dagen ploften we moe maar voldaan in ons eigen bedje weer in slaap.

Gisteren zijn we met wat vriendjes uit de buurt een dag naar Nemo in Amsterdam geweest. Alles in Nemo heeft te maken met wetenschap en technologie. Tentoonstellingen, theatervoorstellingen, films, workshops en demonstraties. Je ruikt, hoort, voelt en ziet hoe de wereld werkt. Na een bezoek aan Nemo weet je waarom bruggen zo sterk zijn, hoe je er over dertig jaar uitziet, waarom je zoveel op je ouders lijkt, hoe je water zuivert, wat er gebeurt als je zoent, hoe bliksem en satellieten werken en nog veel meer. Zowel de kinderen als de ouders hebben zich prima vermaakt en de kans dat we ooit nog eens gaan sluiten we zeker niet uit.

De avond hebben we afgesloten met een onverwachte gourmet. Dit was lekker en gezellig en ook deze avond vielen we moe en voldaan in slaap. Hebben we lekker geslapen???? Ja, maar ook weer niet. Hoe dit komt…..ehhh.....dat lezen jullie later wel.

Laafje Joost

zondag 1 januari 2012

Oud en nieuw.......

Zo mensen daar ben ik weer en dit is het eerste blog in 2012. Dit betekend dat 2011 achter de rug is en of ik daar blij mee ben…..nee ik baal ervan en vind het verschikkelijk. Toch kunnen we terugkijken op een mooie oudejaarsavond. We hebben genoten van het feit dat Roos heerlijk heeft staan knallen en dat ik op 29 december nog maar net onder een proces verbaal uitkwam.

Een procesverbaal???? Niet dat ik iets gedaan had hoor,  maar volgens de wet mag pas op oudjaarsdag vuurwerk afsteken en niet eerder. En als de meiden iets leuk vonden was het wel vuurwerk, dus met Fleur in ons achterhoofd hebben we de regeltjes van het vuurwerk bestaan aan onze laars gelapt en hebben staan knallen of ons leven ervan afhing. Na een aantal uur stond ome agent dus in de tuin en kregen we een officiële waarschuwing en daar mee was het klaar. De volgende dag is Roos weer heerlijk illegaal wezen rommelen in de tuin met vuurwerk. De mannen in het blauw hebben we niet meer gezien en als ze er wel waren dan had ik die bekeuring met open armen ontvangen.

Oudjaarsdag werd een ander verhaal. Het afsteken kon legaal gedaan worden en we hebben het geweten. Roos heeft heerlijk buiten gespeeld en ik……ach ik deed net zo hard mee. We hebben ook dit keer de regeltjes aan onze laars gelapt en hebben samen met wat andere vaders dingen opgeblazen. We hebben eigenlijk gedaan wat Fleur ook graag deed en dat is “kloten”.  Kloten met vuurwerk het is fout maar het was heerlijk.

Tsja…. en dan tikken de laatste minuutjes van 2011 langzaam weg. We hadden weer een huisje vol en ik voelde een spannende en rare sfeer opkomen. Toen het precies 12 uur was werd er in mij een emmer met verdriet leeg gegooit en waar dat verdriet nu ineens vandaan kwam zou ik niet weten, maar het was er wel. Ik heb staan janken van heb ik jouw daar en zoals ik het me nog kan herinneren was ik niet de enigste. Fleur was aanwezig en dat was aan iedereen te zien. Dit deed mij goed en toen het kleine vuurtje op het veld aanstond was ik er klaar mee. Mijn taak was volbracht en heb het toen eigenlijk een klein beetje op het zuipen gezet.

Deze Fleur...deze was voor jouw.
dikke kus papa, mama en je zusje Roos

We hebben vervolgens samen met een aantal lieve vrienden tot diep in de nacht gesproken over allerlei zaken. Niets bijzonders, maar het was wel fijn. Het was ook half 6 voordat we het wisten. Pfffffftttt….half 6 zeg wat een tijd. Nicole twijfelde nog of ze wel moest gaan slapen. Ik niet hoor, ik was na een lekkere douche zo vertrokken.

Tsja…..en dan is het 1 januari 2012. Het eerste jaartal zonder Fleur. Dit is heftig kan ik nu al melden. Toch zijn Nicole, Roos en ik, ondanks dat ik totaal geen had,  even bij de opa’s en oma’s geweest om vervolgens thuis weer op de bank neer te ploffen.

Lieve lieve mensen, wij wensen iedereen een fijn, mooi en hopelijk een gezond 2012 toe. Ik kan alleen maar zeggen geniet van je leven en van de kinderen, want je voordat je het weet sta je in onze schoenen en die….die schoenen……die doen op dit moment heel zeer, héél erg zeer.

Allemaal een dikke warme knuffel en tot morgen, overmorgen of overmorgen.

Laafje Joost