Zo nu weer even een kort blogje over de situatie in mijn hoofd. Dus geen gepiep over vingers, armen of ribben, maar “gewoon” iets schrijven wat er via de mond niet uit kan. Het klinkt een beetje vreemd, maar het is toch echt zo. Of ik het op papier krijg is ook nog maar de vraag, maar niet geschoten is altijd mis. We wagen het erop en of het wat word en of ik begrepen word…….we zullen het zien.
Op dit moment ben ik aan het werk in Haarlem. Om daar te komen moeten er een aantal kilometers afgelegd worden over het asfalt. Een saai stuk en alleen in de buurt van Schiphol is het wel interessant. Vanmiddag toen ik naar huis ging zat ik weer eens met de neus tegen de vooruit aangeplakt. De wind stond anders dan de rest van de week dus de vliegtuigen landen dit keer niet op de Polderbaan, maar ze stegen ervan op. Niets mis mee en het is de normaalste zaak van de wereld. Over het algemeen vind ik het landen van die koekblikken leuker om te zien, omdat ze dan vlak over je heen komen en je dan schitterende foto’s kan maken, maar het gevoel wat er door mij heen stroomt als zo’n ding stijgt is veel bijzonderder. Dit rare en toch ook wel fijne gevoel kwam vanmiddag weer omhoog.
Ik wou dat we erin zaten
Ik reed via de A5 naar de A9 en zag precies rechts van me een KLM toestel opstijgen. Opstijgen betekend voor mij vakantie en de laatste keer was dat richting Curaçao. De vakantie die we nooit meer zullen vergeten. Terwijl ik het vliegtuigje na keek stond in de auto de radio zachtjes aan. Ook niets bijzonders, maar het nummer Set fire to the rain van Adele werd gedraaid. En Adele is net een zangeres die bij ons met grote regelmaat de gevoelige snaar weet te vinden. De combinatie van die blauwe vogel en het liedje waren de juiste ingrediënten voor “een brok in je keel moment”. Blij en ietwat verdrietig vervolgde ik mijn weg.
Blij, omdat we een meer dan fijne tijd hebben gehad in Curaçao die we ook nooit maar dan ook nooit meer zullen vergeten. En verdrietig, omdat als we de volgende keer gaan we maar met zijn drietjes zijn en het nooit maar dan ook nooit meer zo zal worden zoals het eigenlijk hoort te zijn.
Ondertussen zijn we een blog rijker en durf ook te zeggen dat het eigenlijk nergens op slaat. Toch laat ik staan, want het moest er kennelijk uit. Voor de rest wens ik iedereen een fijne vrijdag en een mooi weekend toe en wie weet tot zo. Mag dit niet lukken dan tot morgen, overmorgen of overovermorgen.
Laafje Joost
hoi joost, wat heet mislukt!!!!, je weet toch precies je gevoel op papier te zetten, en ik snap ook wat je bedoelde, met nooit meer 4 op vakantie, en dat je er droevig van wordt, is toch zeker meer dan normaal, zelf kan ik ook melancholiek worden van bepaalde liedjes, die je doen denken aan mooie tijden met je loved ones.
BeantwoordenVerwijderenhet zou erger zijn als je niets voelde. jullie ook een fijn weekend met mooi weer, voor nu de groetjes van helma
Niks mislukt. Mooi verhaal.
BeantwoordenVerwijderenVoor jou mislukt. Dat betekend, denk ik dan, dat je koppie nóg véél voller zit dan dat je nu op papier hebt gekregen.
BeantwoordenVerwijderenToch vind ik het knap van jou Joost dat je er toch iets uit hebt weten te krijgen.
Iets wat ik niet kan.
XXX Manuela (moeder Gulyan en Ché)
Mooi beschreven Joost.. kan me bij je gevoelens wel iets bij voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenEn zo komen herinneringen als een bomaanslag binnen.... de ene keer knalt ie in het laatje MUZIEK, de volgende keer in het laatje KLEUREN, laatje GEUREN.......eindeloos blijft en wordt je hart opengereten....
BeantwoordenVerwijderenWil je je blog niet meer mislukt noemen? Boordevol emoties, pijn en verdriet!
Dikke pakkerd van ons!
Lieve vriend,
BeantwoordenVerwijderenNiks mislukt. Je legt je gevoel vast en dat deel je met ons. Het gemis zal nooit overgaan en er zullen nog heel veel momenten komen dat je terugdenkt aan hoe het was. Probeer ook te genieten van de momenten die je nu beleeft. Dat zal niet altijd even makkelijk zijn. En als je het zwaar hebt dan weet je dat je altijd bij me terecht kan.
Groet,
Ricardo
hoezoe mislukt, iets wat uit je hart komt kan nooit een mislukking zijn
BeantwoordenVerwijderenmama
Helemaal niet mislukt want zo is toch hoe of wat je oelde op dat moment!
BeantwoordenVerwijderenLas eerder dat jullie binnenkort een paar daagjes weg gaan, ik wens jullie dan ook een fijne tijd toe! Probeer ondanks het enorme gemis er van te genieten én van elkaar uiteraard.
Liefs,
'Unknown' Nicole
Haarlem.....,vandaar dat ik je niet meer zie onderweg :(
BeantwoordenVerwijderenVeel plezier de komende week hè ook al wordt/is het anders dan het vliegen toen naar curaçao
Kus van je zus xxx
Lieve allemaal,
BeantwoordenVerwijderenLaat niet veel van me horen, maar des te meer zitten jullie in mijn gedachte!
xx
Roos
Het is nooit mislukt...dit is jouw/jullie blog...alles wat je erop zet komt uit je hart, dus dat kan nooit mislukt zijn..... Geniet van je vrije dagen komende week..hele dikke kus Steef
BeantwoordenVerwijderenGewoon even een hele dikke knuffel van ons voor Jullie alle 3!!!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Linda en kids
Een mooi blog vind ik het...t raakte me weer xxx
BeantwoordenVerwijderenKus naat
Hee droppies,
BeantwoordenVerwijderenvoor het geval Skype berichten niet aankomen hier ook nog ff.
Ik wil even snel jullie heel veel plezier (voor zover het kan) wensen de aankomende week en wil alleen maar laten weten dat wij elke dag aan jullie denken. echt waar.
En pas nog door merg en been. Toen zat Yuna bij mij op schoot en haar 'eierdop" werkte niet goed om haar infusieset in te brengen. Ze werd zo boos en verdrietig en schreeuwde vol emotie dat ze zou willen dat diabetes niet bestond en dat zij het niet meer had. Shit.
Ik en hans keken elkaar aan en gingen door de grond. Zo waar wat ze zegt maar toch ook blij dat ze soms haar emotie ook uit.
Begrijp mij niet verkeerd......ik ben het 10000 procent met Yunaatje eens. Ook ik zou willen dat ze het niet had en dat het niet bestond. De nachten telkens je wekker zetten en met elke hap die ze neemt de pomp is je handen nemen is nu onderdeel van ons leven maar soms ook best naar (en vooral voor Yuna).....maarja.....dat komt toch ook weer Fleur om de hoek in ons gevoel. Wetende dat ons meisje dit hierover al kan uiten.......wat moet Fleur dan wel niet gevoeld hebben. En hoe moeten papa en mama en zusje zich voelen....holy mo zeg.
ik bachetaliseer (geeeeen idee hoe je dit schrijft maarja...boeiend!) van ons grietje echt niks want ik ben de meest trotse (of 1 van de ;-) moeder op aarde. Vind haar zo ontzettend knap maar wij hebben haar nog en gaan met alles wat we kunnen zorgen dat ze heel oud zal worden.
Trouwens....elke dag, pak 'm beet zo een 6x(?) heb ik Yuna haar pompje in mijn handen......Haar nieuwe pompje waarvan het omhulsel is bedekt met de sticker van Fleur. Die ze haar heeft gegeven. Wij zijn mega zuinig op de sticker en hij heeft gekke gezichtjes. Die maken blij maar de gedachte dat zij er niet meer is maakt verdrietig.
Anyway.........12000 kilometer zegt dus niks. Hier zijn we net zoveel met jullie bezig als waar we dan ook hadden gewoond.
Doe veel knuffels en kussen aan je vrouw, ook aan Suus en natuurlijk voor alle kinderen, inclusief Roos, de kanjer. xxxx
Hoe dubbel kan dit weer zijn!
BeantwoordenVerwijderenNog geen paar uur later dan ´jouw´ gedachte toen je daar reed. Zat ´ik´ in het vliegtuig met mijn IPodje op mijn oren met: Hurt van Christina Aquilera. Dat was dus weer een momentje van ´mij´ aan jullie!!!
Dikke kus,
Mo (Bos)
XXXX