FLEUR IS THUIS……..

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Ongeveer drie weken geleden heb ik alle blogverhalen van het internet afgehaald om het vervolgens te kopiëren naar een word document om het daarna definitief op te slaan op de harde externe schijf. Niet dat het jullie wat kan schelen, maar tijdens deze toch iets wat rotte klus kwam ik erachter dat ik nooit iets heb op geschreven waar Fleur nu is en hoe wij het ervaren hebben toen we haar hebben opgehaald bij het crematorium. Of jullie op dit blog zitten te wachten zou ik niet weten, maar als Roosje later dit dagboek misschien leest is het wel fijn dat ze weet hoe en waar we haar zus toen hebben opgehaald.

We hebben Fleur, toen ze er nog was, een paar keer gevraagd wat ze wilde, een begrafenis of een crematie. Ze koos voor de crematie. Een dappere beslissing die ze op 11 jarige al kon maken. Wij hebben gedaan wat ze wilde en achteraf kunnen we zeggen dat we enorm blij zijn met haar keus. Waarom we blij zijn??? Het is “gewoon” fijn om haar weer in huis te hebben.

Maar goed, om haar thuis te hebben moesten we haar nog wel even ophalen. Dit ophalen is een officieel onderdeel en gewapend met een paspoort moest ik me bij het crematorium melden. We wisten van te voren dat ze in een strooikoker zat en niet in een urn. Het idee dat ze in een uit te kluiten gewassen kartonnen wijnkoker zat stond ons niet aan en zijn voordat we haar hebben gehaald even langs de Intratuin gereden.

Na een zoektocht hadden we een aardenwerkse pot gevonden die was beschilderd met delfsblauwe kleurtjes. Meer dan dat stond er niet en daar waren we niet echt blij mee. Nicole kreeg het gevoel dat het een koekjespot was en het idee dat ze daarin moest zitten stond ons niet echt aan. Enig sinds teleurgesteld gingen we verder en liepen toen per toeval tegen een glazen pot aan waar ook nog een dekseltje opzat. Kijk dat moeten hebben alleen moesten we kiezen uit een grote of een kleine.

De vraag was alleen hoeveel liter as blijft erover na de crematie. Het antwoord was ongeveer vier. Dit wist ik toevallig, omdat ik tijdens het maken van de kist het crematorium had gebeld voor wat praktische vragen en omdat Nicole zelf de urn gaat maken leek het me wel ook verstandig om direct te vragen hoeveel as er gemiddeld overblijft. De keus of we nu de kleine of grote glazenpot moesten nemen was dus snel gemaakt.

Na de Intratuin was het dan zover en konden we Fleur ophalen. Dit was een raar iets. Nicole en Roosje bleven in de auto zitten en ik mocht naar binnen. Eenmaal binnen wilde ik zo snel mogelijk weer naar buiten, maar ja, de goede man had wel even tijd nodig om het een en ander goed op papier te zetten dus de geschatte 2 minuten werden er ongeveer 15. Toen alle gegevens waren gecontroleerd en hij zeker wist dat ik de vader was kreeg ik een hand en vervolgens liep ik met Fleur, in een papier tas, naar buiten. Vreemd, héél vreemd, maar het idee dat het gezin weer compleet is was erg fijn.

Maar ja, een glazen pot betekend ook dat je de as blijft zien. We hadden dus besloten om de koker thuis te brengen om vervolgens even een lapje stof te gaan kopen in de winkel. Eenmaal thuis hebben we de strooikoker even opgemaakt en tot onze stomme verbazing zagen we geen as. Hé wat is dit nou, dachten we nog en na een snelle zoektocht op internet kwamen we erachter dat na een verbranding alleen het skelet nog over bleef. Dit wordt vervolgens vermalen en wat daarvan overblijft krijg je dus mee. Eigenlijk is het dus geen as, maar zijn het gemalen botjes.

Na deze ontdekking leek het ons misschien toch een fraai gezicht om de glazenpot “gewoon” doorzichtig te laten. Buiten op de tuintafel hebben we met zijn drietjes de strooikoker geleegd en eerlijk is eerlijk we vonden het geen naar gezicht. Nicole heeft de sitetable die we hadden omgetoverd tot een soort herdenkingstafeltje en na een halfuurtje puzzelen was mevrouw klaar en stond Fleur op de plek waar ze nu nog steeds staat.

Uiteraard waren we benieuwd wat anderen ervan vonden en op de vraag of het niet te choquerend was kregen we een duidelijk antwoord. Nee totaal niet. Ondertussen hebben een hele hoop mensen Fleur bekeken. Zo ook Ellen de begrafenisonderneemster. Zij vond het ook een mooi en zeker een apart gezicht. Wel vond ze de kleur iets wat anders dan normaal. Wat wij eruit begrepen is dat de kleur meestal wat lichter is dan Fleur nu is. Maar ja, Fleur is Fleur en blijft Fleur en of mevrouw nu donker, licht, zwart, wit of geel is maakt mij allemaal niets meer uit, het feit blijft dat ze in een glazen pot zit en hoe stom en vreemd het ook klinkt, wij zijn daar toch enorm trots op. Nogmaals Fleur is Fleur en het idee dat ze op deze manier nog aanwezig is, meekijkt en een oogje in het zeil houdt geeft me een fijn gevoel.



Fleur in de glazen urn



Zo voor nu is het wel even genoeg en met een beetje geluk ben ik morgen weer aanwezig. Mag dit niet lukken dan tot over twee of drie dagen.

Welterusten allemaal en een dikke knuffel van laafje Joost