Een blog met weinig nieuws........

Daar is ie weer, maar de vraag of ik iets nuttigs kan melden dat weet ik niet. Blijft wel het feit dat er weer ruim een week voorbij is en er toch iets gebeurt moet zijn. Ik moet echt even nadenken, maar het lijkt wel of we stil staan. Toch probeer ik iedereen even door te nemen. Roos bijt het spits dit keer af.

Roos,

Tsja......deze griet slaat zich er als een beer doorheen. Ze gaat elke dag naar school en buiten school speelt ze met vriendjes en vriendinnetjes en vlak voor het slapen gaan lees ze haar buurjongetje even voor. Trots ben ik op haar, maar ik merk dondersgoed dat ze het moeilijk heeft. Haar lontje is soms kort en als ze even op het verkeerde been word gezet is ze erg verdrietig of boos. Allemaal erg begrijpelijk en we helpen haar zo goed en zo kwaad als het kan.

Daarnaast heeft ze van de week een grote stap genomen en dat is dat ze nu definitief op de Curacaokamer slaapt. De zolder is een paar weken geleden al veranderd, maar ze is er nog niet aan toe om daar te slapen. Helemaal niet erg en wanneer ze wel gaat dat zal mij een worst wezen. Verlopig is de stretcher uit onze kamer vandaan en dat vind ik al heel wat.

Nicole,

Ehhhh......moeilijk. Een scheet en schat van een vrouw, maar ook zij heeft het zwaar. Ook zij heeft van de week een monster klus geklaard. Voor jullie waarschijnlijk niets bijzonders, maar mijn lieverd heeft wel het Curacaofotoboek afgemaakt. Het zijn maar zevenzeventig pagina's.  Nicole had gehoopt dat het boek klaar zou zijn voor het overlijden, maar dit was op een aantal bladzijdes dus net niet gelukt.

Fleur heeft nog wel de zestig bladzijdes die al klaar waren daags voor haar overlijden bekeken. Jullie zullen dus best wel snappen dat die laatste zeventien voor Nicole erg emotioneel waren. Naast het fotoboek heeft ze ook nog eens het hele huis van boven tot beneden aangepakt, heeft ze de boodschappen gedaan en zorgt ervoor dat we iedere avond  kunnen eten. Met andere woorden "ze hobbeld verder".

Joost,

Dat ben ik en om eerlijk te zijn is het best lastig om telkens iets over mezelf op te schrijven. Toch waag ik een poging. Afgelopen zondag had Nicole het fotoboek van Curacao dus definitief klaar en voordat ze hem verstuurde mocht ik even kijken hoe hij was geworden. Bij bladzijde zestig ging het mis en het leek wel of het programma vast liep. Er was geen bweging meer in te krijgen en de enigste oplossing was volgens mij het programma eerst opslaan, dan afsluiten en vervolgens weer opstaten.

Zo gezegd, zo gedaan, maar tot onze grote schrik waren de laatste zeventien pagina's helemaal zoek. Nicole uiteraard verdrietig en een beetje boos. Ik begreep er geen zak van en naar mijn idee had ik niets fout gedaan. Ik voelde me klote en ellendig tegelijk en had alweer spijt dat ik het programma had afgeloten. In een waas van boosheid op mijzelf sloeg ik op de badkamerdeur.

Ja.......je raad het al ik sloeg net te hard en de deur was een gat rijker. Toen de rust weer een beetje terug was heb ik nogmaals naar het fotoprogamma gekeken en wat er gebeurde weet ik nog niet, maar de verloren zeventien bladzijdes waren weer gevonden. Vreemd, maar voordat ik weer iets fout zou doen heeft Nicole het boek snel besteld. Ondertussen is het boek binnen en hij is meer dan geweldig.

Fleur,

Ehhhhh........wat moet je daar nu overschrijven zal iedereen denken. Ondanks dat ze er niet meer is weet ik genoeg te melden. Om te beginnen wil ik jullie graag vertellen dat er hier in de buurt een boom staat die ze erg mooi vond. Hij is groot, staat in veld langs het water en bied veel schaduw. Als het wijfie niet lekker in haar vel zat of "gewoon" even alleen wilde zijn, pakte ze een leesboek of haar kleurpotloden met tekenblok en ging op haar gemakkie naar haar boom toe om bij te komen.

Toen Fleur alleen nog maar in de rolstoel vervoerd kon worden heb ik haar nog gevraagd of ze nog eens naar de boom toe wilde. Dit wilde ze, maar de gemeente in Zoetermeer is nooit zo vlot met maaien. Gevolg, het gras stond hoog en er was geen doorkomen aan. Uiteindelijk zijn ze gaan maaien, maar nu zijn ze te laat. Erg jammer, maar elke dag als ik thuis kom zie ik die boom en probeer dan ook te begrijpen waarom Fleur die boom zo fijn vond.

Dagen gingen voorbij totdat ik als een magneet werd aangetrokken. De zon stond netjes hoog aan de hemel te schijnen, het gras werd weer wat langer en bedekte de kale plekken die de maaier had achtergelaten. Alleen de dode takken die er onderlagen gaven een treurig beeld. Ik ben er naar toe gelopen, heb de dode takken weggehaald en voelde daar plots de rust die zij ook gevoeld moet hebben. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik had het gevoel dat ze dicht bij me was. Ondanks dat er een hoop mensen in de buurt waren had ik het idee dat ik alleen was. Vanuit alle kanten heb ik foto's gemaakt en zelf als ik die zie snap ik wat hem zo mooi maakt.

 

DE BOOM VAN FLEUR

Zo, ondertussen staat er toch weer het één en ander op papier en daar laat ik het nu ook even bij. Ik wens iedereen veel plezier met slapen en wie weet tot morgen. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

 Laafje Joost