Een "onbekende"

Zo mensen, daar zit ik weer. En dit keer kan ik jullie melden dat het mijn gevoel vrij kut is. Het kwartje begint langzaam aan te zakken en het besef dat Fleur er niet meer terugkomt word elke dag wat erger. Tsja......en de vraag is of ik jullie nu nog wel wat wil vertellen schiet regelmatig door mijn hoofd. Het antwoord is eigenlijk nee, maar voor mezelf zal ik toch nog even door moeten bloggen. Ten eerste, omdat ik het fijn vind, maar de belangrijkste reden is Roos. Deze griet heeft de afgelopen jaren zoveel gezien en meegemaakt dat als ze later wat ouder is en vragen heeft we haar dit dagboek kunnen geven. Tsja..... en als ik dan toch blog kan ik net zo goed jullie laten meelezen. Dit scheelt Nicole en mij een hoop uitleg en de telefoon staat dan ook niet de hele dag te rinkelen.

Voor de rest vindt ik het belangrijk dat we ook de situatie waarin we nu zitten omschrijven. Fleur heeft twee jaar kei en kei hard gevochten en jammergenoeg heeft ze het niet gehaald, maar dat betekend niet dat we klaar zijn. Zeer zeker niet en de klap die de kinderkanker mijn gezin heeft gegeven zal de rest van mijn leven waarschijnlijk blijven achtervolgen. Hoe we hiermee omgaan dat zullen we wel weer zien. Het zal een plekje moeten gaan krijgen en dat zal Nicole, Roos en ik ieder op zijn eigen manier moeten gaan doen.

Toch wil ik wel even zeggen dat de vraag "hoe is het nu in dat zwarte gat" niet echt bevoordelijk is om te stellen en ons niet echt verder helpt. Jaja, jullie lezen het goed. Van de week was er iemand hier in huis naar binnen gedrongen en vond het nodig om dit te vragen. Enigsinds vebaast zei ik dat het goed ging en we niet in een zwart gat zitten. Integendeel, wij zitten nu op een zwarte wolk en de bedoeling is dat wie die zo snel mogelijk inkleuren. Dit inkleuren doen we met zijn allen en de mensen die met van die rare vragen komen helpen daar niet echt aan mee.

De vraag waarom iemand zoiets vraagt snap ik niet en het idee om als "onbekende" zomaar een huis binnen te dringen snap ik al helemaal niet. De reden dat de "onbekende" dit doet is waarschijnlijk dit blog. Ik was laatst in Weert en daar zei iemand dat ze het raar vond om ons te zien. Omdat zij het blog meeleest kreeg ze het idee dat ze ons kende, maar besefde ook heel goed dat zij voor ons een "onbekende" was. Het klinkt allemaal erg verwarrend en stiekem is dat ook zo. Het mooie van alles is eigenlijk dat de "bekende" mensen tussen de regels door de echte Joost zien en daar gaat het om.

Nou mensen het blog gaat weer nergens over en het geen wat ik wou opschrijven zit nog steeds in mijn kop. Wat er in mijn hoofd zit lezen jullie zo wel.

Laafje Joost