Even een blogje tussendoor......

En daar is ie weer en wat ik nu moeten vertellen zou ik niet weten. Toch zijn we weer zes dagen verder dus moet er hier of daar wel iets gebeurt zijn. We laten de gedachten voor de zoveelste keer de vrije loop maar gaan en zien wel waar het schip strand.

Van de week was er een klein probleemje, niets bijzonders, maar het betekende wel dat ik een weekje later begon op mijn werk. Prima en niets aan te doen, maar achteraf gezien was het wel klote. De donderdag en vrijdag heb ik min of meer met mijn ziel onder de armen gelopen en ik kan jullie melden dat dat iets is wat ik niet erg leuk vind. De hele dag heb ik als een oude lul achter de geraniums op de bank gehangen terwijl er in en om het huis genoeg te doen is. Probleem waar ik nu telkens tegen aanloop is dat ik wel wil rommelen, maar het op een één of andere manier niet kan. Als ik ergens aan begin ben ik het na twee minuten zat en zoek dan mijn draai weer op in de hoek van de bank. Genoeg redenen om de draad op het werk weer op te pakken.

Afgelopen weekend hebben we ook onverwachts bezoek gehad van een lotgenoot. Deze vrouw is een half jaar geleden ook haar kind verloren en was toevallig bij ons in de buurt. Ze kwam voor een bakkie, maar uiteindelijk is ze langer gebleven dan verwacht. We hebben het over de kinderen gehad en over het gevoel waarmee we aan het klote zijn. Een gevoel wat niet valt te omschrijven. Toch hebben we deze avond als fijn ervaren. "gewoon" even met iemand praten die precies weet wat we voelen.

Voor de rest gaat het wel zijn gangetje. Als we wakker worden doen we ons ding en als ik in bed lig ben ik blij dat ik lig. Ook zijn we vandaag precies zes weken verder. Zes weken....jezus man al zes weken. Of is het pas 6 weken??? Ik weet nu niet of het al of pas zes weken is. Al, pas, al, pas het maakt me eigenlijk geen ene reet uit. Het feit blijft dat het zes weken zijn. Zes weken afzien en zes weken doen wat je moet doen. Het is zwaar dat kan ik jullie wel vertellen, maar we hebben geen keus.

We moeten door en we gaan ook door. Het enigste verschil nu, met dat van de afgelopen 2 jaar is dat we voorzichtig nadenken over de komende tijd. Er staan wat dingetjes gepland, maar wij bepalen nog steeds wat goed voor ons is en wat niet. Sommige mensen krijgen een ja te horen en somige een nee. We hopen dat iedereen dat zal begrijpen en als dat niet zo is dan hebben ze pech.

Zo, voor nu is het even ok en of ik vanvond nog iets kwijt wil zien we vanavond wel weer. Zoniet dan misschien tot morgen of overmorgen. Mag dit niet lukken dan tot overovermorgen of nog verder.

Laafje Joost