Derek Oglivie.....

Zo mensen daar zit ik weer. Het weekend is voorbij en ook dit keer kan ik melden dat hij vol met emoties zat. Hoe en waar dat nu allemaal precies aan ligt weet ik niet, maar het uitje wat Nicole gisteren met haar nicht Sabine heeft gemaakt speelde daar een grote rol in. Laten we even bij het begin beginnen.

Ik ben erachter dat de weekenden zwaarder vallen dan een doordeweekse dag. Doordeweeks leven we in een soort van vast ritme. Werken, school, huishouden enz enz enz. In weekend is dat niet zo en zo ook dit weekend. De enigste date die stond gepland was Nicole haar uitje naar Derek Oglivie en voor de rest hadden we totaal niets. Heerlijk, maar ook erg zwaar. Het besef dat Fleur er niet is en ook nooit meer terug zal komen druppelt langzaam bij ons naar binnen. Dit gebeurt vaak op momenten die je niet verwacht.

Zaterdagochtend bijvoorbeeld kwam de man met de hamer even bij Nicole langs. Toen ik boven kwam stond ze in de slaapkamer en was helemaal in tranen. Ze zat er letterlijk helemaal doorheen en het enigste wat ik kon doen was haar vastpakken. Het was verschikkelijk en als ze dan ook nog eens zeg dat ze diep ongelukkig is weet je “gewoon” niet meer wat je moet doen. Toch ben ik blij dat ze zich zo uit, maar dat zijn dan ook de momenten dat je beseft dat je je oude leventje voorgoed kwijt ben. En dat….tjsa dat valt dan wel erg zwaar. Op een een of andere manier raap je jezelf dan weer bij elkaar en ga je weer verder. Nicole dus ook en daar ben ik trots op. Trots op hoe zij uit zo’n diepe put omhoog weet te klimmen. De meeste van ons weten gelukkig niet hoe die put eruit ziet en dat moet ook zo blijven, maar ik weet als geen ander dat het daar erg somber is en het erg veel energie kost om daaruit te komen. De ene keer sta je binnen een uurtje weer met beide benen op de grond de andere keer heb je daar twee dagen voor nodig.

Ondanks dat rotte gevoel hebben we wel leuke dingen gedaan. Vrijdagavond zijn we met Edward en Lisette, een neef van Nicole, ergens gaan eten. Zaterdagmiddag zijn we naar de bios geweest om vervolgens de rest van de dag/avond te door te brengen bij een paar lieve vrienden. Dit was fijn en die warmte die zij ons gaven hadden we net even nodig.

De zondag word even een ander verhaal. Nicole werd door Sabine meegenomen naar Den Haag om een show van Derek Oglivie bij te wonen. Dit was spannend en dat was goed te merken. Nicole was de hele middag toch wat nerveus, want hoe je het ook wend of keert ze ging ergens heen waar iemand in contact kan komen met overleden mensen. Uiteraard hoop je dat Fleur dit zou zijn, maar een andere bekende zou ook geweldig zijn. Totaal blanco zijn de dames vertrokken en het was een zeer, zeer bijzondere avond. Alles wat ik nu schrijf heb ik van horen zeggen en of het duidelijk overkomt weet ik dus niet. Toch waag ik een poging.

Ergens in Den Haag zou het dus gebeuren. Het moest een behoorlijke ruimte zijn was er maar liefst 600 man. 600 man dus de kans dat er contact zou zijn met een bekende was dus erg gering. Na de nodige uitleg van de mensen die daar werken begon het dus echt. Tijdens de opkomst moest iedereen klappen en werd het nummer You’re the voice, van John Farnham snoeihard gedraaid. Direct daarna liep Derek door de zaal heen en roept allerlei dingen die hij doorkreeg. Pijn in de nek, iets met de longen en ga zo maar door. Iedereen die dit herkende moest zijn beide armen omhoog doen en naarmate er steeds meer informatie kwam gingen er ook steeds meer armen naar beneden. Behalve die van Sabine, want alles wat Derek zei sloeg op haar vader Wim, voor ons Ome Wim.

Om een lang verhaal kort te maken, de allereerste die die avond doorkwam was dus Ome Wim. Erg bijzonder en Derek heeft dingen verteld wat hij nooit kon weten. Voor ons de bevestiging dat er dus echt meer is tussen hemel en aarde. De rest van de avond heeft Derek de dames met rust gelaten. Dus geen Fleur of een andere bekende. Vond Nicole dit erg…nee totaal niet. Zij heeft met eigen ogen gezien dat Derek puur is en ze vind het erg bijzonder dat er zowiezo contact is geweest met de vader van Sabine.

Na de show zijn de dames naar Wassenaar gereden en hebben bij de broers van Sabine hun hele verhaal verteld. Nicole vond dit erg fijn en was ook pas om kwart over twaalf thuis. Thuis kon ze het nog eens vertellen, want daar zat ik samen met de buurtjes te wachten. Ik zag aan haar gezicht dat het goed was. Ze had een glimlach en ze straalde rust uit en dat erg fijn om te zien. Om half twee was het verhaal verteld en het komt erop neer dat ze het een zeer en zeer bijzondere avond heeft gehad met de bevestiging dat er meer is naar de dood.

Zo en nu kap ik ermee. Ik hoop dat ik alles goed heb omschreven en mag dit niet zo zijn dan hoor ik dat wel van Nicole. Nu stap ik snel in de auto, want we moeten naar Zwolle. Zwolle??? Ja Zwolle. Wat we daar nu weer moeten doen dat lezen jullie vanavond wel weer.

Laafje Joost