Iets heftig kan dus ook mooi zijn.....

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me daar ben ik weer. Het weekend is achter de rug en ik kan volmondig zeggen dat hij erg prettig was, maar emotioneel gezien erg erg zwaar. Zo pittig dat ik vandaag, niet me draai kon vinden op mijn werk. Wat is er gebeurt???

Om te beginnen hadden we afgelopen zaterdag de Villa Pardoes reunie. We zijn lekker wezen bowlen en hebben heerlijk gegeten. Daarnaast hebben we gelachen en wat gedronken. Laat ik maar zeggen dat het “gewoon” fijn was dat we iedereen weer even zagen.

De zondag werd even een heel ander verhaal. Het was wereldlichtjesdag en Ellen presenteerde het boek “leven na de wending – als je kind overleden is”.  Ergens in Utrecht moesten we ons melden in een mooie boerderij. Daar zou alles gebeuren alleen wist niemand wat er precies ging gebeuren. Toen de zaal vol zat, ongeveer 200 man, werd er een ontzettend mooi liedje gespeeld en de toon was gelijk gezet. Vervolgens heeft Ellen verteld hoe De Wending is ontstaan en dat het met vallen en opstaan geworden is zoals het nu is. Toen alles gezegd was werden de namen van de overleden kinderen getoond en mensen geloof me maar, dit was zeer, zeer en zeer indrukwekkend.

De stilte, het verdriet, de pijn, het gesnik was zo intens dat zelfs ik een brok in mijn keel had en met tranen in mijn ogen de meer dan 300 kinderen voorbij zag komen. Opeens besef je dan dat je in een ruimte zit met alleen maar ouders die ook hun kind zijn verloren. Die een is gestorven na een ongeval de ander aan kanker. Hoe die kinderen zijn gestorven maakt nu even niet uit, het feit blijft dat alle ouders dezelfde pijn hadden als mij. Dat is vreemd kan ik zeggen, maar ergens was dit ook wel prettig. Dit klinkt heel raar en dat was het ook, maar zo voelde ik het wel.

Het hoogtepunt was natuurlijk het boek. Het boek is geschreven door Rob Bruntink. Deze goede man heeft een aantal ouders van overleden kinderen geïnterviewd en heeft alles uiteindelijk samengevat tot een boek. Nicole heeft thuis al een stukje gelezen en herkend erg veel. Zelfs zoveel dat de dikke tranen over haar wang rollen.

Na de uitreiking was het tijd voor een hapje en een drankje. Terwijl we zaten te kleppen werden we door een man aangeschoten en hij wist ons te vertellen dat wij de ouders van Fleur waren. Vreemd, want wij kenden hem niet. Toen kreeg ik te horen dat hij mijn blog meelas en zelf ook een kindje had gehad met diezelfde soort kanker als Fleur. Raar, heel raar. Per jaar krijgen ongeveer 20 tot 25 kinderen het rhabdomyosarcoom (RMS). En op deze middag waren er dus vier gezinnen die daar alles vanaf wisten. “gewoon” BIZAR!!!!!

Eenmaal thuis ben ik zijn blog gaan lezen en herken heel erg veel. Nu zullen de meeste wel denken, Joost lees dat nu niet want dat is niet goed, maar op een een af andere manier vind ik het toch wel prettig. Ik herken een hoop en dat is fijn. Dit lezen heb ik tot 23 uur gedaan, want we moesten en zouden de uitzending van Kruispunt zien. Nou we hebben het geweten.

Ik weet niet wie er heeft gekeken en als je heb gekeken weet ik niet wat jullie ervan denken, maar ik weet uit eigen ervaring dat alles wat Ellen zei klopt en dat het ook echt zo is. De verhalen / ervaringen die door de drie gezinnen werd verteld hakte er ook lekker in met het gevolg dat Nicole en ik om 1.30 uur nog steeds wakker lagen.

En vandaag, de dag kroop voorbij, maar we hebben het gehaald. Nu weer lekker naar bed en morgen hopelijk weer fris en fruitig naar het werk. Niet de hele dag, want om 15 uur krijgen we als het goed is bezoek en dat wil ik niet missen. Wie dat is….tsjaa….dat lezen jullie morgen, overmorgen of overovermorgen wel weer.

Welterusten en slaap lekker.

Laafje Joost