Even een update

"We hebben niet te klagen" zei Nicole vanmorgen tegen de diabetsverpleegkundige. Deze lieve vrouw die ons helpt was het hier niet mee eens en zei dat wij alle redenen hadden om te klagen. Ikzelf heb hier even over nagedacht en kom tot de conclussie dat ze gelijk heeft. Want een aantal operaties, vele chemo's, vele dokters en veel bange dagen hebben wij het afgelopen jaar meegemaakt en dat gaat niet bepaald in de koude kleren zitten. En het vooruitzicht dat we nog wel even bezig zijn maakt het er niet makkelijker op.

Wat op dit moment ook niet makkelijk is zijn die G*&%$#ten rot suikers van het vrouwtje. Dagen lang achter elkaar heeft ze de ene na de andere hypo en op onverklaarbare reden zit ze van de week ineens op 19.4 Nicole en ik draaien in ons hoofd dan de film even terug en kwamen erachter dat alles goed was gegaan. Het eten was goed uitgerekend en de bolus, het toedien van de insuline, was ook prima. Nee, het lag niet aan ons, maar wat was het dan wel. Vlug op de fiets naar school en kijken of de pomp niet verstopt zit. Dit was niet het geval en dat betekend dan dat het slangetje in haar been de boosdoener moet wezen. Vlug wat emla, verdovende zalf, op het buikje gesmeerd en na 1 uur dan een nieuw systeem plaatsen. Dit bleek te werken en we zaten weer in het goede spoor. Probleem alleen is dat Fleur niet echt lekker in haar vel zit met een te hoge bloedsuiker. Ze was moe, niet lekker en kon zich niet goed concentreren. Reden genoeg om het arme schaap maar weer mee naar huis te nemen. Thuis heeft ze een tijdje gehangen op de bank en knapte beetje bij beetje op.


Het mooie van een diabeet is dat ze ook te laag kunnen zitten. Zoals jullie weten is dit de afgelopen dagen met regelmaat gebeurt en het dieptepunt van 1.6 op 18 oktober 2010 zullen we niet snel vergeten, maar wat ons gisteren gebeurde was echt bizar. Gisterochtend om 11.50 uur was Fleur niet lekker en na een vingerprik kwamen we erachter dat ze maar liefs op 0.7 zat. PANIEK.......PANIEK......Tja....ehhhhh...denk denk....wat nu. Laten we maar beginnen met 2 dextrootjes, want dat is het beste redmiddel. "PAPPA IK WIL NU ETEN" schreeuwde ze een paar keer. Kut hoe zat het nu ook alweer. Dextrotje, 15 minuten wachten en dan eten of was het nu een dextrotje en gelijk eten. Ik handelde naar de eerste en dat bleek achteraf, de juiste te zijn. Gelukkig, maar op dat soort momenten schiet er van alles door je kop heen en begin je twijfelen. Nee mensen ik heb het wel eens vaker gezegd Kanker en Diabetes is geen mooie combi.

Zo nu wil ik nog 1 ding kwijt en dat is het volgende. Iedereen weet dat het schilderen en knutselen een grote hobby van Fleur is. Niets mis mee en ze knuttselt en schilderd zelf met 1 arm enorm veel. Dit is in het ziekenhuis bekent en ze krijgt soms wel eens een opdracht mee. Vorige week werd haar gevraagd of ze een uitnodiging wilde maken voor het komende personeelsuitje. Dit heeft ze gedaan en met een beetje geluk is het personeel binnenkort een mooie en onbetaalbare kaart rijker. Maar Fleur kreeg meer.

Afgelopen maandag werden we door het Sophia opgebeld met de vraag of Fleur en nog 4 anderen zin hadden om in het, jawel, in het veilinghuis sotheby Amsterdam in Amsterdam onder begleiding van echte kunstschilders en schilderij te komen maken. Dit was niet tegen een dove gezegd en door deze aanbieding word 1 van haar grootste dromen werkelijkheid. Het mooie van alles is dat tijdens een rijkeluis gala ergens in 2011 dit schilderij wordt verkocht en de totale opbrengst gaat dan naar KIKA. Deze zeer speciale schildersdag is al op 21 november 2010. Ik ben zeer benieuwd en ben nu al trots op het kunstwerk.

Jullie morgen veel plezier en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Joost