Het verslag van de Opkikkerdag......

Het opkikkerautotje

Wat een dag, wat een dag. Laat ik maar "gewoon" bij het begin beginnen en dat was toen de wekker om 6.00 uur afging. De meiden hebben we voorzichtig wakker gemaakt en uiteindelijk zat iedereen om 7.30 klaar. Bijde opa's een oma's waren aanwezig, want ook zij waren benieuwd hoe we werden opgeghaald. Uiteindelijk was het iets over achten toen Gerard en Ina van Stichting Opkikker bij ons aanklopten met de mededeling dat de auto klaar stond en we konden vertrekken.

Toch wat gespannen liepen we naar de parkeerplaats. Daar aangekomen zagen we geen limo en geen helikopter en eerlijk is eerlijk leuk was anders en enigsinds teleurgesteld stapten we in een auto die van de Opkikker zelf was. Hier zag ik op de tomtom dat de reis ongeveer een uurtje zou duren en dat we de A12 op moesten richting Utrecht. Onderweg vroegen ze of we een idee hadden van wat er zou kunnen gebeuren. We hebben wat dingen geroepen, maar of dat allemaal ging gebeuren dat werd niet verteld. De knop heb ik uiteindelijk maar om gezet en kon toen alleen maar denken, ik zie het wel. En geloof me maar, ik heb het gezien en we kunnen terugkijken op een mooie, fijne, leuke en emotionele dag. Alles wat we gedaan hebben staat hier onder en er zijn uiteraard een berg foto's gemaakt.

Dierenpark Amersfoort,

Aapjes voeren

Hier aangekomen werden we meegenomen door een dierenverzorger die erg veel apen wist. Na een kleine tekst en uitleg zei hij dat we het verblijf in mochten om de ringstaartmaki's te voederen. Hé....het vasthouden en voederen van apen is iets wat Nicole graag wilde doen. Geloof me maar lieve mensen het was geweldig. De aapjes moesten de rozijntjes uit onze handen eten en om ze het een beetje moeilijker te maken moesten we onze handen dicht houden. Het gefriemel en gepiemel wat die beestjes dan doen is heerlijk. Met die kleine vingertje peuteren ze je je hand open en eten dan de inhoudt op.

Nicole en een ringstaartmakiaap

Sommige gebruikten ook hun snuitje en drukte die voorzichtig in de opening die ze met handjes gemaakt hadden. Het snuitje voelde hard aan, maar de vacht voelde daarintegen er zacht. Sommige kwamen op je schouder zitten en een ander trok aan je broekspijp. De kleine baby's die op de rug geplakt zaten en de kleintjes die bij hun moedertje wat dronken was ook een geweldig gezicht. Na een klein kwartiertje hebben we het verblijf weer verlaten zijn toen via de chimpansees weer richting de opkikkerauto gegaan. In de auto kregen we te horen dat we ergens wat gingen eten en drinken en dat we dus niet teveel snoepjes moesten eten. Dit eten en drinken werd gedaan in een hotel van Van Der Valk.

De Witte Bergen,

Een hotel restaurant dat langs de A1 in Hilversum ligt en waar we heerlijk hebben gegeten. We konden eten wat we wilden en mochten ons geen zorgen maken om de rekening. "Gewoon" iets uitzoeken wat je lekker vind en als je twee dingen wilde was dat ook geen probeem. Met een soort knoop in je maag bestel je dan maar je eten en na een uurtje zat alles er toch in en waren de bordjes leeg. Bordjes leeg betekende ook dat we verder gingen met ons onbekende programma. In de auto kregen we te horen dat we naar museum in Amsterdam gingen, maar welke was weer de grote vraag. Na een hoop denkwerk en gepuzzel zijn we maar opgehouden en kregen toen ook te horen dat het museum een afleidingsmanoeuvre was en dat zelf zij dit nog hadden gedaan. De opkikkerauto stopte voor een hek en toen zagen we pas waar we waren.

Het Spangalis College,

Het spangaliscollege is een school in Amsterdam waar jongeren opzitten. Het enigste verschil is dat deze school verzonnen is, er veel kabels en camara's zijn en er heel veel actie wordt geroepen. Ja mensen, we zijn op, in en achter de schermen geweest van een heuse tv serie. De serie SPANGAS is dagelijks te zien op Nederland 3. Hier kijken onze meiden altijd naar en het was ook precies een schot in de roos.



Fleur, Stan en Roos



We kregen een uitgebreide rondleiding van Dennis en hij nam werkelijk waar alle tijd voor ons. Hij heeft uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat, hoeveel mensen er dagelijks werken, wie wat moet doen en ga zo maar door. We hebben erg veel acteurs ontmoet die allemaal ruim de tijd namen om handtekeningen te geven en op de foto gaan was ook geen probleem. We mochten alles vragen over de serie en over hun echte leven. Dit vragen was wel erg moeilijk, want als er weer acteur voor de meiden stond klapten ze dicht.

De Spangalis kantine

Op twee locatie werd de serie opgenomen en hebben dus van heel dichtbij gezien hoe zoiets gaat. Na ruim 2 uur was het weer tijd om te vertrekken. Eenmaal weer buiten vroeg de regisseur of de meiden zin hadden in een figurantenrol. Roos en Fleur begrepen niet goed wat dit inhield, maar toen ik zei dat ze dan op tv zouden komen was de beslissing snel genomen. Ze hebben 2 keer gerepeteerd en er is 2 keer echt opgenomen. Ergens in novemder van 2011 word dit uitgezonden. Ik heb de mail van Dennis gekregen en krijg via deze weg ook te horen wanneer de exacte datum is. Wordt vervolgd dus......

ENNNNN.......ACTIE!!!!!!

Tja, en op die manier was het al 16.00 uur en het einde van de dag naderde. De grote wens die Fleur nog had was uitgekomen en we wisten dat het niet lang meer zou duren voordat we naar huis gingen. In de auto werd er verteld dat er nog een verassing was en dat het daarna echt was afgelopen. Maarja, wat was die laatste verassing dan. We bleven in Amsterdam en na een klein ritje werd het duidelijk. We zouden een taart gaan eten in "de taart van m'n tante".

De taart van m'n tante,

Een wens van de meiden was ook om samen met Abel een taart te bakken in het tv programma De Taarten Van Abel. Omdat er een hele lange wachtlijst is wisten we direct al dat het bakken met Abel niet ging gebeuren. Het alternatief om een taart te gaan eten in zijn winkel was ook erg leuk en gezellig. Eenmaal binnen kregen de meiden een tas en een taartenboek waar Abel persoonlijks iets had ingeschreven. Uiteraard waren de meiden hier ook erg blij mee en het boek zal ongetwijfeld een keer gebruikt gaan worden. Na een drankje en een lekker groot stuk taart was het afgelopen en konden we naar huis.

Probleem,

Gerard was ondertussen naar de opkikkerauto gelopen, maar de goede man had sleutel in de auto laten liggen en deur was dicht. Dit was echt even lastig en Ina en Gerard moesten toch iets verzinnen om ons bezig te houden. Roos was uiteraard weer in paniek, maar toen we een chauffeur van een taxi om raad vroegen bleek de ANWB de beste oplossing. Die zouden de auto wel weer open krijgen. Tot mijn stomme verbazing bleek die chauffeur de bestuurder te zijn van een limousine Hummer. De kans om dat ding aan te raken liet ik me niet onglippen en heb dat dingetje snel op de foto gezet. Toen ik drie foto's verder was begon ik te denken en vielen de stukjes van de puzzel pas inelkaar. Die Hummer bleek dus de volgende verrassing te zijn.

Limousine Hummer,

Mensen mensen mensen, met een brok in mijn keel stapte in en de wens van Roos en mij kwam ook uit. Roos wilde graag in de langste limo van Nederland zitten en ik wilde graag de Hummer. Het ding was maar 10 meter lang, had een discovloer, een sterren hemel, een bar, een muziekinstallatie, 4 tv's, een vip-lounce en er konden maar 16 personen in. We wisten dat we richting Zoetermeer zouden gaan en wisten ook dat die 60 kilometer zo achter de rug zouden zijn. We hadden dus maar 60 kilometer om te genieten van deze prachtige auto. Maar hoe doe je dat.

Onze nieuwe boodschappenkar

We hebben overal gezeten, hebben aan alle knopjes gezeten en uiteraard moesten we iets drinken. Een luxe van ongekende hoogte en ik riep alleen maar dat ik in een file terecht wilde komen. Roos had nog een slimme opmerking en zei dat maar achterin ging zitten, want dan duurde het langer voordat ze thuis was. Eenmaal in Zoetermeer werd het ons duidelijk dat het echt over was en we zonder eten de dag zouden afsluiten. Vonden we dit erg???? Nee, eigenlijk niet, want we waren al zo verwend dat we er vrede mee hadden. We hadden in de Hummer al besloten dat we gezellig met z'n viertjes zouden gaan wokken.

De thuiskomst,

De chauffeur draaide bij ons de wijk in en bleef een meter of 300 van ons huis even wachten. Na een telefoontje zei hij dat hij even minuut of 5 moest wachten en dan verder kon. Wachten waarop???? We wisten dat er nog iets stond te gebeuren, maar de vraag was wat. Dit "iets" werd ons snel duidelijk. Toen we aankwamen stond de rotonde vol met mensen die stuk voor stuk een ballon beet hadden. Nicole en de meiden hielden het niet meer droog, maar ook ik brak. Alle emoties van die bijzondere dag kwamen eruit en toen we goed keken zagen we pas dat al die mensen onze familie en vrienden waren. Vanuit het hele land waren ze gekomen. Toen dit tot ons doordrong ging het tranendal pas echt open. Geweldig!!!!

Allemaal  mensen van wie wij houden

De deur werd opengegooit en we hadden allemaal geen zin om uit te stappen. We moesten ons eerst bijelkaar rapen om de volgende emotionele stap te kunnen zetten. Toen we redelijk bij kennis waren telde de mensenmassa af en lieten ze allemaal hun balonnetje los. Een mooi gezicht wat we niet snel zullen vergeten. Nadat we iedereen hadden geknuffeld was het tijd om naar binnen te gaan. Tijdens het wandelen schrok ik erg en wist me even geen raad. Help help!!!! we lopen hier met 60 man, maar we moeten nog eten. Wat nu???

Het feest,

Toen we thuis naar binnen liepen zag ik dat de achtertuin weer was omgetoverd tot een feestzaal. Er stond een grote tent in met een tafel die helemaal vol stond met lekkere dingen. Met andere woorden het wokken ging niet door en iedereen die er was zou blijven eten. De herrie die ik hoorde kwam vanuit de veranda. Deze werd in beslag genomen door een echte disco inclusief dj's.

Het was een beetje krap, maar super gezellig. Ook kregen we te horen dat we ons geen zorgen hoefde te maken om alle spullen en we "gewoon" moesten genieten. Ina en Gerard hebben iedereen nog even toegesproken en ik zag mijn kans schoon en deed hetzelfde. Dit ging iets rotter dan verwacht en kon eigenlijk alleen maar huilen. Uiteindelijk taaide de laatste om 1.15 uur af en kon ik de touwtjes definitief weer vast houden die de hele dag ongrijpbaar waren. Nicole is naar bed gegaan en ik heb op mijn gemak de tuin nog even opgeruimd. Om precies 2.00 uur lag ook ik in de lakenstraat en viel als een blok in elkaar.

Tot slot,

Zo, het is een lekker blog geworden en dit is nog maar een fractie van wat er in mijn hoofd zit. De dingen die we hebben gedaan waren stuk voor stuk geweldig. De meiden zelf vonden het SPANGAS gebeuren het allerleukste en Nicole en ik waren enorm blij met de thuiskomst. De liefde en de warmte die iedereen ons gaf doet ons erg goed.

Ook wil ik Ina en Gerard bedanken voor hun inzet, want zonder deze twee kanjers had deze dag nooit zo mooi geworden.  Iedereen dus bedankt en tot zo of tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost