Een boom voor het leven.....

Even een korte inleiding,

Toen we 12 april te horen kregen dat Fleurtje niet meer beter zou worden lag er een aantal dagen later een kaart in de bus van iemand met de vraag of we het misschien een mooi zouden vinden om een boom te planten voor Fleur. Dit vonden we uiteraard een mooi gebaar, maar om de een of andere reden hebben we hier nooit op gereageerd. We hadden het simpelweg te druk met het hele gebeuren rondom die vuile vieze rotte kanker.

Een maand of 5 / 6 later kregen wij een brief van de KWF kankerbestrijding met de mededeling dat we ons op 26 november 2011 mochten melden in Dronten, want daar zouden wij in het Wilhelminabos een boom voor Fleur mogen planten. Dit aanbod vonden wij erg mooi en hebben gemaild dat we zouden komen.

Wat wij niet wisten en waar we per toeval achterkwamen is dat je deze boom moest kopen. De uitnodiging was al binnen en het enigste wat wij moesten doen was erna toe gaan. Dus de vraag die wij hadden was nu “wie zit hierachter” Nicole haar raderen gingen weer draaien en ze heeft de kaart, die we toen hebben gekregen, opgezocht. Er stond een naam onder en toen wisten we vrijwel zeker wie hier achterzat. Na nog een eenvoudig telefoontje was het ons duidelijk en wisten zeker we wie de lieve dader was.

Nu de grote dag,

Zaterdag 26 november, gisteren dus, was het moment daar en moesten we in alle vroegte de auto in, want om 10 uur moesten we ons melden bij de pakeerplaats van Walibi Flevo. Daar stonden enorm veel bussen klaar die ons naar het Wilhelminabos zouden vervoeren. In de bus zelf hadden we de brief nog eens nagelezen en daar kwamen we erachter dat we konden kiezen uit vijf verschillende bomen. Een berk, beuk, eik, grove den, lijsterbes of linde. Mijn eerste ingeving was de eik, want naar mijn idee is dat een mooie, grote, sterke, stevige boom die heel oud kan worden. Nicole was het hier wel mee eens dus de keus was definitief op de eik gevallen.

Bij het bos werden we uit de bus geknikkerd en na een “ziekenhuis” bakkie thee en koffie moesten we gewapend met een ballon naar de gedenkplek. Bij deze plek aangekomen, die vol met glazen zuilen staat, hebben we onze vrienden uit Rhenen opgezocht die een boom gingen planten voor hun Isa. Tsja…..daar sta je dan. Helemaal opgeslokt in de mensenmassa van 1200 man. Om elf uur startte het programma wat bestond uit liederen, gedichten en verhalen. Toen dit allemaal voorbij was, was er een minuut stilte en na die minuut werden alle ballonnen losgelaten.

Niets bijzonders zou je denken, maar niets is minder waar. De toespraken, liedjes en gedichten vond ik persoonlijk niet erg interessant, maar die minuut stilte kwam wel even binnen. Uiteraard moest ik aan Fleur denken, maar de gedachten dat we daar met 1200 mensen stonden en dat ieder daar staat met zijn of haar verhaal over kanker was erg raar. Je kon een speld horen vallen, zo stil was het. De enigste die bezig was, was de wind. Deze speelde met die duizend ballonnen en dat was mooi. Toen de minuut voorbij was zochten de ballonnen het luchtruim op en dat was in een woord fantastisch.

Het moment dat de zuilen, waar alle namen op staan, werd onthult was een beetje rommelig. Drie zuilen die vol staan met namen van mensen die overleden zijn aan kanker en 1200 man die hun dierbare even willen zien staan. Nee, dit onderdeel was eigenlijk super slecht geregeld. Na lang wachten en een beetje trek, duw en porwerk stonden we vooraan en zagen we inderdaad de naam van onze lieve kleine dochter en grote zus staan. Het was vreemd, maar toch ook wel fijn. Vreemd, omdat het niet klopt en fijn, omdat het toch fijn is dat er mensen zijn die dit voor ons geregeld hebben.



Had het liever niet gezien.





Fleur en Roos samen



Na de onthulling was het tijd om de eik te planten. Per toeval dachten onze vriendjes precies hetzelfde dus gewapend met twee eiken zochten we een mooi plekje op waar we onze kanjers konden planten. Ook dit is vreemd, maar het warme gevoel dat door mijn kop en lichaam stroomde voelde goed aan. Nicole en Roos zo bezig zien zijn vond ik meer dan fijn en dat was dan ook het enigste moment van de dag dat ik een keer moest slikken.

dit was mooi.

De bedoeling is nu dat alle bomen gaan groeien en samen een mooi bos gaan vormen en de mensen die willen gaan kijken moeten het met de glazen zuilen doen die ergens in het bos staan. Toch hebben we een blauwdraadje aan de boom gehangen en gaan in het voorjaar nog eens terug om alles even goed te bekijken.

Al met al was het een fijne bedoeling en zijn we blij dat Astrid en Wouter ons dit kado hebben gegeven. Het was en is een bijzonder bos en het is meer dan de moeite waard om er eens naar toe te gaan.

Joost, Roos, Nicole en boom Fleur

Laafje Joost