Daar zijn we weer

Het is gelukt,  4 dagen zonder laptop. Wat inhoud dat het hier, op het poepen na,  lekker gaat. Ja jullie lezen het goed er zijn soms wat problemen met poepen. Om iedereen weer bij te brengen zal ik bij het begin beginnen. Woensdag, Vrijdag en Zaterdag waren twee normale dagen, niks mis mee dus ook geen nieuws en ook geen blog. Donderdag was voor mij wel bijzondere dag en met name op mijn werk. "is alles op je werk wel goed geregelt" is een vraag die ik vaak krijg. Het antwoord is, ja mensen ik zit ergens waar iedereen wel wil zitten.

Afgelopen donderdag moest ik me na 2 uur werken weer melden op kantoor. Waarvoor??? We gingen met het bedrijf even een paar uurtjes uitwaaien. Het uitwaaien werd gedaan in een natuurparkje in Vogelenzang. Tja daar loop je dan met een aantal bouwvakkers gezellig door de duinen een hert of een ree te zoeken. Het is vreemd, maar het gebeurde wel. "gewoon" even niets en je gedachten weer even op nul zetten. "gewoon" weer even aan nu, maar ook aan toen denken. Ik heb aan, maar ook over dingen na kunnen denken en kwam tot de conclussie dat het "gewoon" niet anders is en we nog steeds moeten roeien met de riemen die we hebben. Het enigste verschil nu is, is dat we bijna klaar zijn en het schip zo snel mogelijk de haven in willen loodsen en er niet meer weg willen. Ja mijn hoofd was, na een pannenkoek en twee biertjes, lekker leeg. Het was "gewoon"  heeeeerlijk". Tot ik thuis kwam.

Hier werd we weer duidelijk in wat voor een wereld ik leef. Fleur zat huilend, samen met Nicole op de wc. Waarom??? Eén van de gezellige bijwerkingen is dus moeilijk kunnen poepen. Fleur is ruim 4.5 uur bezig geweest om er 1 drol uit te krijgen. En met een drol bedoel ik geen erwt. De oplossing was jammer genoeg een klisma, maar toen die erin zat was het na 5 minuten feest en alle maaltijden kwamen eruit. Aleen het krijsen en huilen wat het met zich meedroeg zullen we hier niet snel meer vergeten. Het was zo erg dat Roos is uiteindelijk met haar handen op de oren gevlucht is naar boven.

Wat ik ook niet meer vergeet is dat er iemand zei "ohh, als dat alles is valt het toch wel mee". Dit is iemand die niet weet wat hij zegt en aan mij de taak om tot die botte hersens door te dringen. Toen ik vroeg of hij wel eens op een skibbybal had gezeten stond ie me raar aan te kijken, maar antwoord was ja. Maar het antwoord of hij er wel eens 1 had uitgescheten moet ik nog steeds krijgen. Ja deze jongen, die zelf ook kids heeft, lach ik simpel weg uit. Als laatste zei ik alleen maar dat ik hoopte dat hij dit niet hoefde mee te maken en dat hij hopelijk rustig verder kan gaan met, het leventje, wat hij nu heeft.

Zo, maar buiten het schijtverhaal om gaat het hier prima. De zon schijnt en dat betekend weer lekker buiten spelen. De achtertuin en de veranda zijn weer aangeveegd en het idee dat ik 's-avonds een blogje kon maken in de veranda bij mijn geleende terrasverwarmer was erg aantrekkelijk.