Waarom ???

Het loopt hier nu erg lekker en het probleem is dan ook dat ik eigenlijk niet weet wat ik moet opschrijven. als je geen zin hebt om dit blog te lezen moet je hier maar stoppen. Sorry, bedankt en tot de volgende keer dan maar.

Hier dan het stukje voor de mensen die niks te doen hebben:)
De afgelopen twee dagen zijn eigenlijk heel goed gegaan. Nicole heeft zaterdag weer de hele dag gewerkt en vandaag hebben we "gewoon" niks gedaan. Ondertussen zijn we al 17 weken onderweg. Ja, 17 weken, het lijken wel 17 maanden. Nu de bijwerkingen van deze kuur tot nu toe meevallen is er dus weer tijd voor de normale dingen. Alleen is het normale nu weer raar. We zijn ondertussen zo gewend om niets meer te plannen dat we eigenlijk met onze handen in het haar zitten. Fleur en Roos hebben "gewoon" weer hun ding gedaan zoals 17 weken geleden. En wij komen er achter dat we moe zijn en moe worden van de dingen die nog moeten komen. Ja even denken als een kind zal soms wel makkelijk zijn, maar dat gaat en doe je niet.

Omdat het nu dus wat beter gaat zijn er mensen die denken dat het allemaal weer goed is. Ze zeggen het niet, maar we zien ze kijken en denken "het zal nu wel weer goed zijn". Ja me klote het is nog niet goed. Als we stoppen met de kuur is alles voor niets geweest. Als we stoppen met bestralen is alles voor niets geweest. Met andere woorden Fleur is "gewoon" nog harstikke ziek. En die gedachten maken me ook weer moe en verdrietig. Dat het nu goed gaat vinden we natuurlijk erg fijn, maar hoe het morgen of over een week is weten we niet. Ook de gedachten dat ze nog 4 chemo's en minnimaal 20 bestralingen krijgt geeft me weer het gevoel van onmacht. Dat de huid verbrand kan gaan aanvoelen weten we, maar dat het bestralingsplekje nu al droog word is minder. Hoe zal het er over een week uitzien. Joost mag het weten. Ja me reet het enigste wat ik weet is dat 1+1.....3 is. Nog steeds heb ik het gevoel dat de aarde onder me schud.

Ook zoiets Haïti. Wat een ellende daar. Fleur is bezig met het gevecht van haar leven, maar daar loop je "gewoon" over straat en Binnen een mum van tijd word je leven je "gewoon" afgepakt. De beelden die ik dan zie lijken nu harder aan te komen dan 17 weken geleden. Ouders die hun kids verloren zijn, maar wat denk je van de kids die hun ouders verloren zijn. Het liefst stap ik in en ga helpen, maar dat kan niet. Als ik de tv aanzet dan zie ik ellende. Als ik de radio aanzet dan hoor ik ellende. Als ik beide uitzet dan zit ik in de ellende. Het enigste wat ik dan denk is:

WAAROM, WAAROM, WAAROM!!!!!!!!