woensdag 24 februari 2010

Nummer 7 zit erin

Zo kuur 7 is achter de rug en dat betekend dat we weer een stap dichter bij zijn. De kuur zelf ging zoals gehoopt redelijk goed. De eetlust was, op het broodje van maandagavond na, deze keer wel iets minder en dinsdagochtend zat ze ook even in een dip. Ze wilde helemaal niks, maar wat ze wel wilde wist ze ook niet. Tja, het valt ook niet mee om de hele dag op die afdeling te moeten zijn en te weten dat ze in de middag weer met die troep komen. En dan te bedenken dat wij er maar 2 nachten zijn.

Aan de overkant van het gangetje was het bericht binnen gekomen dat de chemo toch niet deed wat hij moest doen en dat ze nu het volgende traject ingaan. Beenmergtransplantatie!!!! Ik heb het er met die vader even over gehad en geloof me, dit wil je niet. Zij mogen om te beginnen de komende 2 maanden niet naar huis, want de weerstand van dit ventje gaan ze terug brengen naar 0,0.
Ok, nu zullen de meest wel weer denken, Praat dan ergens anders over en hier kan ik ook kort over zijn. Dat doe je niet, want iedereen zit in dezelfde shit en veel mensen, waaronder Nicole en ik, vinden het fijn om er toch over te kunnen praten.

Met het handje gaat het trouwens geweldig goed. De losse vellen zijn er ondertussen vanaf gepulkt en het oorlogs gebied kan weer bekeken worden. Wel hebben ze verteld dat het nog maanden kan duren voordat het weer helemaal goed is. De wonden die af en toe openspringen smeren we elke dag in met zalf en als het verband eraf is laten we het wel een ruime tijd luchten.

En nu liggen de twee kleinste van het huis heerlijk te slapen. Fleur was zo vertrokken alleen bij Roos ging het wat moeizamer. Na een goed gesprek kwam ik erachter dat het hele gedoe van Fleur haar weer ging opbreken. Na haar kendelijk de juiste woorden gegeven te hebben is ze benenden op de bank in slaap gevallen. En dan te bedenken dat de kuur van Fleur weer eens in de vakantie van die drol valt. Ja voor Roos wel sneu, maar ook hierin hebben we geen keus.

2 opmerkingen:

  1. ja verschrikkelijke dingen maken jullie natuurlijk mee in het ziekenhuis lijkt mij ook zo erg voor al die ouders van zulke zieke kinderen je zit inderdaad allemaal in het zelfde schuitje en je wilt mekaar helpen maar je kunt eigenlijk niks voor elkaar doen alleen zoals jij zegt praten met elkaar en een luisterend oor hebben. lieve roos hou vol he meisje je bent de liefste zus die iemand zich kan wensen zoveel geduld moet je hebben je ziet er echt als een roosje uit zo slapende ga je vandaag nog naar de verjaardag van je neefje pepijn feliciteer hem maar van mij dikke xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx jo

    BeantwoordenVerwijderen
  2. He, gelukkig is deze kuur ook weer achter de rug, wéér een stap in de goede richting. En nee, natúúrlijk praat je niet ergens anders over, je kan zowel je eigen situatie als die van de andere vader toch niet negeren. praten is zo belangrijk, ik denk juist dat de meesten dat heel goed begrijpen.
    Die arme Roos, dat het nou weer in haar vakantie valt maar gelukkig zijn jullie allemaal thuis dus zijn papa en mama en Fleur wél gezellig bij haar.

    BeantwoordenVerwijderen