12 november...... nu met een beetje gevoel

Zo, in dit blog zal ik nogmaals vertellen hoe ik de eerste verjaardag zonder Fleur heb ervaren. Hopelijk zit er iets meer gevoel in, want de vorige vond ik persoonlijk toch redelijk kil. Om te beginnen waren we op tijd wakker en daar ik merkte gelijk dat er een steen in mijn maag lag. Ik schommelde vanuit het bed direct richting de computer om te kijken of er al wat reacties waren geplaatst bij het blog van 12 november. Terwijl ik daar zat gingen de sluizen langzaam open en kwamen er wat tranen naar boven. Vreemd, want tijdens het maken van die fotofilmpjes had ik daar totaal geen problemen mee.

Eenmaal beneden was het nare gevoel van die stenen toegenomen. Ik miste de slingers, de ballonnen en de geur van vers gebakken taart. Nee, wat ik zag was dat Nicole met haar ziel onder haar armen rondliep, dat Roos bezig was met niets en dat er bij de foto van Fleur een kaarsje brandde. Nee mijn gevoel werd weer eens geconfronteerd met het feit dat Fleur er niet meer is.

Ondertussen vielen de eerste kaarten op de deurmat en werden er ook wat bloemstukken gebracht. Dit was erg fijn, maar die rotte steen bleef zitten.

Na het douchen zijn we vertrokken richting de winkels. Toen de boodschappen binnen waren zijn we lekker wezen eten in de stad. Kut…..sinterklaas…..vergeten. allememaggies wat een mensen. Wel leuk om te zien, maar ik vond er geen reet aan. Toen de broodjes op waren zijn we ook direct vertrokken richting huis.

Daar heeft ieder zijn ding gedaan en dat was ok, maar ook hier werd die steen gevoelsmatig steeds zwaarder. Terwijl ik in de tuin stond de vegen kon ik alleen maar denken aan de tent die er een jaar geleden had gestaan. Het super en wat had ik graag die tent dit jaar ook op gezet. Maar ja, het was niet anders en met een brok in mijn keel ging ik rustig verder.

Nicole stond ondertussen te stoeien in de keuken. Ze was bezig met het eten. Belegde turkse broden, niets bijzonders en een klusje wat meestal binnen een uurtje geregeld is. Dit keer ging het anders. Ook haar gevoel was klote en er kwam niets uit haar handen vandaan. Toch heeft ze doorgezet en na de nodige tranen en 2, 3 uurtjes werk was het eten klaar. Terwijl ze dan zo staat te vechten doet mij dat veel pijn. Ik vraag me vaak af wat ze dan denkt en hoe zij de rommel in haar hoofd opruimt.

Ondertussen was de postbode ook geweest, er waren zoveel kaarten dat ik het maar “gewoon” heb aangepakt. Al die kaartjes doen ons goed net zoals die lieve teksten die erin stonden.

Tijdens het avondeten stroomde de woonkamer vol. Een beetje erg vol naar mijn idee, want ondanks dat we het “klein” zouden aanpakken liepen er toch ongeveer 35 mensen rond. Dit was fijn, maar het gevoel van “worden geleefd” kwam toch weer naar boven. Mijn hoofd zat helemaal vast en ik kon werkelijk waar niets meer onthouden. Als er iemand koffie met suiker wilde, moest ik dat 3 keer vragen en dan nog vergat ik het. Lijp werd ik ervan en had ook snel besloten dat iedereen maar voor zichzelf moest zorgen.

Toen iedereen er was, was de sfeer naar mijn gevoel duidelijk “vreemd”. Ik denk dat iedereen zijn eigen gedachte rondom de vreemde verjaardag had en dat was dan ook het moment dat de vuurpijlen, lichtkogel en de wensballonnen de lucht in moesten.

De versierde pijl van Roos

Achter op het veld, waar Fleur graag speelde, werd alles afgestoken. De eerste pijl mocht roos afsteken. Deze pijl had ze versierd met een mooie tekening en op het stokje had ze geschreven dat ze Fleur miste en dat ze van haar hield. De tweede en de derde waren voor Nicole en mij en de rest waren voor de overgebleven kinderen. Toen de lichtkogel, maar die viel vond ik toch wel wat tegen. Als laatste waren de wensballonnen aan de beurt. Lieve mensen, geloof het of niet, maar dit was in één woord meer dan geweldig. Die ballonnen zijn behoorlijk groot en iedereen was even nodig om de hele handel in de fik te zetten. Dit vond ik zo’n mooi moment, want iedereen was op dat moment wel bezig voor mijn Fleur.

Iedereen is druk in de weer

Na verloop van tijd waren de ballonnetjes heet genoeg en konden ze losgelaten worden. Er stond geen zuchtje wind dus hebben we heel lang mogen genieten van dit speciale moment. De stenen die in mijn maag lagen verdwenen langzaam en maakte plaats voor een bevredigend gevoel. Ik heb Nicole en Roosje even goed beet gepakt en besefte dat ik ondanks alles toch een gelukkige jongen ben. Natuurlijk schijt ik op die rotte kanker, want die heeft letterlijk mijn leven verwoest, maar gisteren werd me wel duidelijk dat ik nog twee vrouwen heb en daar ben ik bijzonder trots op.

Daar gaan de eerste zeven

Tsjaa…..het mooie moment was voorbij en iedereen kon weer lekker naar de veranda of naar de woonkamer. Wat me toen gebeurde zal ik dus nooit meer vergeten en iedereen die aanwezig was kan het bevestigen. Ik stond in de kamer en wilde een biertje drinken in de veranda. Terwijl ik de deur open deed merkte ik dat het waaide en dacht nog, zo we zijn op tijd geweest, want een wensballon oplaten met wind gaat het niet worden. De fakkels in de tuin wapperde er flink op los en het windmolentje draaide letterlijk overuren. Terwijl ik dat zeg gaat de wind weer liggen en de rest van de avond was het weer windstil. De fakkels hebben niet meer gewapperd en het windmolentje bewoog niet meer.

Wat iedereen ervan denk dat moet zij weten, maar ik weet zeker dat het Fleur was die hierachter zat.

NIET compleet......

Aan het einde van de avond toen bijna iedereen weg was gebeurde er nog iets raars. We stonden met de overgebleven visite in de veranda en de buurman vroeg mij iets. Tijd om een antwoord te geven had ik niet, want het antwoord kwam vanuit de radio. Christina Aguilera met Hurt werd ingezet. Iedereen was er stil van en de radio heb ik ook even harder gezet. Dit was een heel bijzonder moment.

Toen ik uiteindelijk vanmorgen vroeg van Nicole ook nog eens kreeg te horen dat mijn buurvrouw Fleur naast Roos op de bank heeft gezien was de maat vol. Iedereen kan denken wat hij wil, maar ik weet zeker dat Fleur er gisteren bij was en dat is ze nu nog steeds. Ik voel het en dat is meer dan fijn.

Voor de rest weet ik eigenlijk nog steeds niet hoe ik de dag heb ervaren. Hij was meer dan emotioneel, we hebben gelachen en hebben vreemde dingen meegemaakt. Het was ook fijn dat er mensen waren, maar het was ook fijn dat we even een moment voor onszelf hadden.

Wat ik wel zeker weet is dat ik trots ben op jullie. Ik wil iedereen daarom ook bedanken voor alle reacties op Fleur, Roos, Nicole en mijn facebook / hyves. Alle kaarten zijn hartverwarmend, de bloemen zijn mooi en dan heb ik het nog niet eens over alle sms-jes en reacties op het blog. Het doet ons goed om te zien dat jullie ons steunen en dat mag best eens gezegd worden. Iedereen nogmaals bedankt, bedankt en bedankt.

Zo en nu kap ik ermee. Weltrusten en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost