Waar blijft die endorfine nou!!!!.....

Zo nu even een kort blogje over mijn hardloopprestaties. Het schema wat ik aanhoud is vol te houden, maar het is best pittig. Ik moet van mijzelf minimaal 3 keer per week hardlopen en als het even kan vier keer.

Daarnaast probeer ik ook nog eens mijn conditie op te vijzelen door twee keer per week in de sportschool rommelen. Niet dat ik daar veel doe, maar een beetje fietsen, lopen en roeien staat meestal wel op het programma. Alle beetjes helpen zou ik zeggen. Al met al ben ik per weer week een dag of vier, vijf in de weer.

Nogmaals, het is vol te houden, maar een hoop is ook afhankelijk van mijn werk. Zoals jullie weten ben ik een timmerman en dat is lichamelijk soms erg zwaar. Laats bijvoorbeeld stond ik in de stromende regen twee schuurdeurtjes af te hangen met als eindresultaat dat ik de rest van de dag als en natte druif verder moest. ’s-Avonds was ik dus gesloopt, waren mijn spieren behoorlijk koud en stijf met het resultaat dat ik eigenlijk geen zin meer had. Maar ja, Fleur had ook vaak geen zin in de chemo en toen riepen wij ook altijd “geen zin is geen reden”. Als ik daar dan aan denk dan kan ik niet anders en raap ik mezelf bij elkaar en ga dan toch iets doen. Eenmaal klaar, tsjaaaaa……dan ben ik blij dat ik heb doorgezet.

Toch is er iets wat ik niet begrijp aan dat hele hardlopen. De meeste mensen hebben maar over het stofje endorfine wat aangemaakt wordt tijdens het lopen. Dit is een stofje wat je gelukkiger en rustiger moet maken. Nou, en als ik het zo bekijk ben ik weer de gelukkige die dat endorfine dus niet aanmaakt en echt rustig word ik er niet van en kan tijdens het sjokken alleen maar denken dat ik mijn grote bek eens moet houden.

Toch heb ik wel het idee dat ik goed bezig ben. Normaal gesproken loop ik het rondje wat er in mijn hoofd zit en een keer per week zoek ik mijn grens op. Niet dat ik me dan kapot loop, maar na zo’n “zware” training merk ik aan mijn lichaam dat ik weer een stapje verder ben gekomen.

Daarnaast doe ik alles zelf. Ik het begin heb ik wat schema’s aangehouden van internet, maar al vrij snel was ik erachter dat dat niets voor mij was. De hele weg kijk ik dan op de klok en kan dan niet wachten totdat ik weer mag wandelen. Het schema werd ook steeds zwaarder en het idee dat ik twee keer 15 minuten moest lopen met twee minuten rust brak mij op. Ook heb ik na lang twijfelen besloten om me niet aan te sluiten bij de plaatselijk hardloopvereniging. Zo’n clubje werk waarschijnlijk erg goed. Je word verdeeld in groepjes en loop ook met mensen van jou niveau en uiteindelijk wordt je op een verantwoordelijk manier begeleid.

Klinkt allemaal fijn, maar wat mij tegen de borst stuit is het moeten. Ten eerste weet ik dat ik niets moet maar mag, maar aangezien ik niet heel veel tijd meer heb moet ik wel. En ik heb een pesthekel om elke keer te moeten. Lekker vaag weer, maar ik bedoel eigenlijk dat ik wil lopen wanneer ik het wil. Bij zo’n clubje moet je bijvoorbeeld om zeven lopen en dan moet je dus aanwezig zijn. En aangezien ik graag mijn eigen touwtjes vasthoud heb ik dus besloten om het op eigen houtje te doen. Nu loop ik wanneer ik dat wil. Dit kan dus om zeven uur zijn, maar het gebeurt ook wel een dat dat om half tien ’s-Avonds is.

Of dit slim is weet ik niet, maar verlopig kan ik jullie melden dat ik van de week 45 minuten heb gelopen en dat ik aan het eind nog over had. Een goed teken en ik was voor de eerste keer ook trots op mijzelf. 45 minuten lieve mensen, voor de een zal het een lachertje zijn, maar voor mij is dit al een hele prestatie. Nu nog maar een minuut of 90 erbij en ik ben er klaar voor. 90 + 45=135 minuten…135 minuten en dat binnen nu en twee maanden. Pffffftttt…..ik moet er niet aan denken en hoop ook snel dat mijn lichaam die endorfine weet te vinden.

Oja, en niet voor het een of ander, maar ik loop voor het goede doel. Diegene die nu al iets hebben gestort héél erg bedankt en ik hoop heel erg hard dat er nog veel meer bijkomt. http://www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

We zijn op zoek naar de maker van dit filmpje....

Zit je even voor de lol te surfen op het internet kom je ineens dit tegen. Wie dit heeft geplaats zouden we niet weten en uiteraard zijn wij op zoek naar de maker van dit mooie filmpje.

Laafje Joost

Pffffffttt.........

Zo het is weer een poosje geleden dat jullie iets van me hoorden. Reden hiervan is eigenlijk dat we toch weer het een en ander rondom Fleur hebben meegemaakt en dat hakt er dan emotioneel redelijk goed in. Zo goed dat ik weer een dagje terug was bij af. Geen fut meer hebben, waarvoor leef ik eigenlijk, waarom gebeurt dit precies bij ons enz enz enz. Eigenlijk zat ik stiekem toch weer een klein beetje diep in mijn putje. Ik maakte van een mugje weer twee olifanten en geloof me maar dat ik dat dan héél goed kan. Gelukkig was het maar een dagje, maar eer dat alles in mijn bovenkamer weer een beetje op orde is ben ik toch een paar dagen verder. Leuk om te lezen zullen jullie wel denken, maar wat is dan precies allemaal gebeurt dat het zo ver heeft kunnen komen.

We hadden de dag vóór Moederdag een uitnodiging gekregen van het Sophia kinderziekenhuis om op 16 juni, de dag vóór vaderdag, alle kinderen die in het tweede deel van 2011 zijn overleden te herdenken. Dit wordt georganiseerd door het ziekenhuis zelf en aangezien zij in mijn ogen gespecialiseerd zijn met het omgaan met dit soort situaties leek het ons verstandig om te gaan. Niet dat het nu erg bijzonder was hoor, maar toch was het fijn om stil te staan bij ons kindje. Haar naam werd hardop voorgelezen, we hebben een ballon opgelaten en we wilden héél graag een rondje over de afdeling maken. Tot zover ging alles nog goed, maar een volwassen iemand denk toch iets anders dan kinderen en dat maakt het soms erg zwaar.

Wij zaten daar voor onze Fleur, maar toen alle namen werden voorgelezen kon je een speld horen vallen. In een mum van tijd vlogen er 50 namen door de zaal heen en dan heb ik het nog niet over de mensen die zich niet hadden opgegeven. Even een klein rekensommetje; laten we gemakshalve maar eens zeggen dat het om 75 kindjes had kunnen gaan. Er zijn in 2011, in het hele Sophia, dus ongeveer 150 kindsjes overleden. Mensen en sorry voor mijn taal, maar het zijn er godverdomme wel 150 teveel. En dan te bedenken dat dit alleen nog maar in het Sophia is. Dit zijn keiharde cijfers en daar moet wat aan gedaan worden.

Vervolgens hebben wij de totaal gerenoveerde afdeling bekeken. Dit hadden we al eens gedaan, maar nu was het weer aangekleed met leuke dingetjes en dat wilde we graag zien. Het ziet er dus nu weer gezellig uit en ze proberen van uit de oncologie er dus echt wel alles aan te doen om het “tussenhaakjes” leuk te maken. In mijn ogen is dat aardig gelukt, maar de versieringen vergeet je snel als je alle piepjes van de infuuspalen hoort en wat me erg aangreep was de kleine baby die het niet naar zijn zin had. De kleine werd gedragen terwijl er van allerlei slangetjes verdwenen in het lichaam.  Jaja mensen, voor de meeste van jullie draait de wereld “gewoon” door en wij doen stinken ons best om weer terug te komen naar anno 2012, maar voor die ouders en kids in het ziekenhuis staat de tijd “gewoon” stil. Ze hebben geen keus en zij doen wat wij toen ook hebben gedaan en dat is hopen en nog eens hopen dat hun kindje niet door die sluipmoordenaar gepakt word.

Harde woorden, maar verdomme mensen het is wel zo. Wij zeiken liever over ons werk, over de koffie die niet lekker is, de zomer die maar niet wil komen en dan heb ik het nog niet eens over die achtelijk kut voetbal. Nederland ligt eruit….agossie toch wat sneu. Flikker toch een eind op. Als ik zo’n salaris had zou ik de poten uit me lijf lopen en zou waarschijnlijk ook nog eens een hele hoop geld weggeven aan onderzoeken die nodig zijn, want laten we eerlijk zijn voetbal is véél belangrijker dan die kinderen in een ziekenhuis…..of toch niet.

Maar goed, ik dwaal af. De dag na de herdenking was het gezellig vaderdag. Ik was het eigenlijk vergeten en stond ook raar te kijken dat Roosje met een gigantische doos naast me bed stond. Een mooie verwarmingslamp voor de veranda zat erin. Maar wat ik het meeste miste waren toch de tekeningen en frutsels van de kinderen. Roos is vorig jaar vertrokken naar de vrije school en daar word er aan moeder en vaderdag niets gedaan, omdat dat dat in hun ogen te commercieel is. Prima en houden zo, maar daar denk ik toch iets anders over. Ik miste dus de tekeningen en frutsels die de kinderen normaliter op school gemaakt zouden hebben. En dat, dat, dat is ehhhh…..niet leuk.

Zo en dat zijn dus maar twee kleine voorbeelden van wat er bij ons afspeelt. Het was fijn in het ziekenhuis, maar tevens een hard gelach. Ik ga nu even een rondje rennen, want mensen jullie weten het, de laaf gaat die Dam tot Damloop doen. Hoe het trouwens daarmee gaat en op hoeveel kilometer ik nu zit lezen jullie later wel. Allemaal een fijn weekend en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje joost

Rennen voor Metakids.......

Zo lieve mensen daar ben ik weer en dit keer gaat het blog over de “Dam tot Dam” die ik ga lopen. Wie A zegt moet ook B zeggen vind ik, dus die 16,1 kilometer is voor mij. Hoe dat weet ik nog niet, omdat de conditie van deze laaf slechter is dan de gemiddelde Nederlander. De loop is op zondag 23 september 2012 en dat betekend dat ik vanaf nu nog maar 3 maanden heb om te trainen. Volgens kenners moet het te doen zijn, maar het zal niet meevallen. Ik ben vrij nuchter en denk erg simpel. 16 kilometer in drie maanden betekent dat ik eind juni 5 kilometer moet kunnen lopen en eind juli 10 en tot slot eind augustus 15. Over die laatste kilometer maak ik me niet druk.

Elke maand 5 kilometer erbij is niet iets dat je zomaar doet. Mijn streven is om minimaal 3 keer per week te trainen en als het even kan 4 keer. Wees allemaal niet te benauwd dat ik te veel doe, want dat is niet de bedoeling. Ik doe het rustig aan en neem zeker ook de rust die mijn lichaam nodig heeft.

Naast het trainen, rusten en werken heb ik van de week ook even de tijd gevonden om een profiel bij Metakids aan te maken. Waarom??? Ik heb een startbewijs van hun gekregen, waar ik erg blij mee ben, alleen word er van mij verwacht dat ik zoveel mogelijk geld ophaal. Geld voor onderzoek voor kinderen die lijden aan een stofwisselingsziekte.

Mijn vraag naar jullie is of jullie mij financieel willen steunen door een donatie te doen op deze site. Je kan online storten vanaf 10 euro. Ik kan niet in ieders portomonee kijken, maar uiteraard hoop ik dat iedereen véééél meer gaat storten. Van de 100 mensen die voor metakids lopen ligt het streefbedrag rond de 1000 euro. En je raad het al, Joost zal Joost niet zijn en zelf hier leg ik de lat ietsiepietsie hoger, want mijn streefbedrag is 1500 euro. Een mooi bedrag, maar diep in mijn hart hoop ik veel meer op te halen.

Waar kunnen jullie storten??? Rechts bovenaan dit blog staat een plaatje van de Dam tot Damloop. Als je daarop klikt kom je automatisch op mijn pagina van metakids terecht.

Wat ik ook wil vragen is of iedereen mij wilt helpen om dit blog http://www.joost-nicole.blogspot.nl/ of mijn pagina van Metakids www.metakids.nl/actie/detail/Joost_loopt_voor_Metakids/ te promoten. Kopieer deze sites en plak ze in je sms, whatsup, hyves, facebook, e-mail, twitter enz enz enz, want hoe meer mensen dit weten hoe meer geld we binnen halen voor de zieke kinderen.

Want lieve mensen laten we eerlijk zijn, of het nu om kanker of een stofwisselings ziekte gaat maakt nu even niet uit. Het feit is en blijft dat een kind fijn en onbezorgd moet kunnen opgroeien en simpelweg niet hoort te knokken tegen een verschikkelijke ziekte waar de dood vaak het eindresultaat is.

Voor nu welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Hoe gaat het nu ????......

Op dit moment wordt er met regelmaat aan ons gevraagd hoe het gaat. Het antwoord is dan meestal “goed”, maar als wij dit zeggen dan menen we dit niet altijd. Begrijp het niet verkeerd, maar wat zouden we het graag goed hebben. Ik had het er met Nicole vanavond nog over en zei tegen haar dat het nu best goed met ons gaat. Dat klopt ook, maar best goed is niet goed goed. Als het goed goed gaat ben je tevreden en kan je volop genieten van je leven. Bij ons is dat nu juist net het probleem. Geloof me maar dat we genieten van het leven, maar volop…..nee dat lukt ons niet en wij vragen ons af of ooit nog kunnen genieten zoals 4 jaar geleden.

Wij hebben allebei onze ouders nog, maar als het goed hebben de luitjes ook niet het eeuwige leven. Als zij ons verlaten vinden we dat uiteraard niet leuk, maar wij denken dat je daar op ten duur wel vrede mee kan hebben. Je ouders horen immers eerder te gaan. Je kindje verliezen is daarin tegen denk ik wel iets anders. Ik kan daar geen vrede mee hebben en weet zeker dat ik dat ook nooit zal doen. Dat betekend ook dat je niet volop kan genieten van je leven. We halen wel alles uit de kast om er toch nog iets moois van te maken, maar de wond die wij hebben zal nooit genezen. Soms zal er een kleine korst overheen zitten, maar daar is dan ook alles wel mee gezegd. Dit velletje barst op dit moment elke dag wel een paar keer open.

Voorbeeld:

We nemen een willekeurige dinsdag in het jaar 2009. De zon schijnt lekker, ik ga werken en nadat Nicole de meiden heeft weggebracht vertrekt zij ook richting haar werk. We vermaken ons allemaal prima en uiteindelijk worden de meiden door opa en oma opgehaald uit school.

Ik werkte toen nog tot 4 uur en de verwachte thuiskomst was een half uurtje later. 9 van de 10 keer stond Fleur dan aan de voorzijde van het huis met een stel meiden te wachten totdat ik thuis kwam. “HA FLEUR” of  “HEEEE JIJ” riep ik dan en als ik de kans kreeg liet ik haar ook schrikken met het gevolg dat er vloed van lelijke op mij terecht kwam. Lachen, gieren en brullen natuurlijk en daarna kreeg ik een dikke knuffel en vervolgens gingen de meiden weer weg om de rest van de wijk onveilig te maken.

Zo tegen kwart over zes kwam Fleur weer boven water en rommelde weer wat aan de voorzijde van het huis of was aan het spelen op het dek. Ze wist dat haar moeder elk moment thuis kon komen van haar werk en ook die verwelkomde ze altijd. Wat Nicole altijd riep zou ik niet weten, maar ongetwijfeld zal het woordje “HE LIEFFIE” of “DAG SCHATJE” van me wel geroepen worden. Vervolgens kreeg ook Nicole een dikke kus en knuf en in plaats van verder te spelen ging Fleur meestal mee naar binnen om te eten.

Nu nemen we een willekeurige dag in april 2012. De zon schijnt ook nu lekker en Nicole en ik gaan allebei weer werken. Waar Roos is…..Roos die zit “gewoon” op school en word halverwege de middag weer door opa en oma opgehaald. Ik werk tegenwoordig weer tot half vijf en tegen de tijd dat ik thuis ben is het dus vijf uur. Het straatje voor het huis is leeg en als ik binnen kom geef ik Roosje een kus en ga douchen. Tegen de tijd dat Nicole thuiskomt zitten de meeste mensen al aan tafel met het gevolg dat ook zij een lege buurt oploopt. Bij binnenkomst krijgt Roosje en ook ik een zoen en dan gaan we eten.

Het enigste verschil tussen 2009 en 2012 is dat onze Fleur er niet meer is. Telkens als we thuis komen wordt het dunne velletje opengescheurd en als het een beetje tegenzit blijft die wond een aantal uur open. Vervolgens gaat tijdens het eten de telefoon of komt er iemand langs en de vraag die dan meestal wordt gesteld is “hoe gaat het met jullie???”  

Laafje Joost

De Laaf gaat voor 16,1 kilometer........

Iedereen die mij een kent weet dat ik totaal niet sportief ben aangelegd. Ik word al moe bij de gedachte dat ik achter een bal moet aan lopen en daarnaast heb ik een hekel aan teamsporten. Laat ik het anders zeggen, teamsport zal best leuk zijn, maar ik wil me niet vast pinnen op een “verplicht” wekelijks uitje richting een training/wedstrijd. Daarnaast hou ik alles maar een maand of 3 vol en ben ik er wel klaar mee. Toch heb ik in het verleden genoeg uitgeprobeerd. Voetbal, badminton, wandelen, vechtsport, fitnes, hardlopen, skeeleren, fietsen, mountainbiken, boksen etc etc etc. klinkt allemaal sportief, maar ik ben wie ik ben en het zal wel aan mij liggen, maar sporten is “gewoon” niet mijn ding.

Toen ik een jaartje of 16 was kwam ik in aanraking met het uitgaansleven. Ik heb veel gelachen, veel gedaan en veel héél veel bier gedronken. Daarnaast rookte ik ook nog enorm veel. Gelukkig leerde ik op mijn 19^de Nicole kennen en zij was enigszins mijn redding. We deden leuke dingen samen en zij trapte zo nu en dan eens op de rem over mijn drankgebruik. Denk nu niet dat ik alcoholist was, dat zeer zeker niet, maar ik vind het “gewoon” lekker en na twee drankjes gingen meestal de remmen los. Jaren later gingen we samen wonen, trouwen, verhuizen en kregen we kinderen. Huisje, boompje, beestje zal ik maar zeggen. We hadden het best goed voor elkaar vond ik. Roken deed ik niet en dat drinken was een heel stuk minder.

Tot Fleur ziek werd. Eerst kreeg ze diabetes en gelukkig konden we na een anderhalf jaar zeggen dat we haar perfect onder controle hadden. We wisten precies hoe we moesten handelen bij sporten, te hoge of te lage waardes, stress en spannende momenten. Met andere woorden, Fleur was Fleur weer en de diabetes hoorde “gewoon” bij haar. Vervolgens kwam die gore, vieze tering kanker om de hoek kijken en dat was achteraf gezien het begin van het eind. Het grietje moest talloze operatie ondergaan, liters chemo’s werden erin gepompt, vele onderzoeken moest ze ondergaan, 53 bestralingen kreeg ze en dan heb ik het nog niet eens over de honderden pillen die ze moest slikken en de verschrikkelijke bijwerkingen die de kanker met zich meebrengt.

Toen we te horen kregen dat Fleur kanker had stortte onze wereld ook volledig in. Nicole, Roos en ik verwerkte ieder hun verdriet op zijn manier. Ik kwam in aanraking met dit blog en ging de eerste negen maanden erg laat naar bed. Daarnaast greep ik ook steeds makkelijker naar een biertje. Eerst 1, toen 2 en vervolgens was ik de tel kwijt. Door de alcohol sliep ik prima en op het werk had ik er weinig last van. Ik wist dat dit niet de juiste oplossing was, maar ik voelde me er toen wel prettig bij. Maar ja, 9 maanden lang 3 á 4 uurtjes slaap per dag en de nodige biertjes houd niemand vol.

Uiteindelijk is Fleur overleden en langzaam maar zeker kwam ik steeds dieper in de put te zitten. Op mijn werk ging het niet lekker waardoor het thuis ook niet lekker liep en daarnaast was ik futloos en zat als een oude lul op de bank mijn tijd te verdoen. Ik lette niet meer op en vrat wat ik wilde en spuugde nog steeds niet in het bier. Totdat Nicole zei dat het zo niet meer langer kon. Ze zei letterlijk “Fleur heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker, terwijl ze dat niet wilde en wij…..wij vreten ons op deze manier nog eens de dood in”. Harde woorden maar ze had wel gelijk. Ik ging op de weegschaal staan en die gaf uiteindelijk100.3 kilo aan. Tering…..da’s niet goed. Nicole en ik zijn toen gaan opletten met het eten en hebben allebei gewerkt aan onze conditie. Gevolg is dat ik ruim 10 kilo kwijt was, maar zoals ik net al schreef ik houd niets lang vol. Ondertussen ben ik weer 5 kilo aangekomen en daar baal ik van.

Waar ik nu naar toe wil met dit blog is het volgende. Ellen Kruier, de begrafenisondernemster, heeft mij benaderd met de vraag of ik zin had om op 23 september 2012 mee te lopen met de “Dam tot Damloop” Nu wist ik niet wat dat precies was, maar uit een klein rondje op internet blijkt dit het grootste hardloop evenement van Nederland te zijn. De start is op de Prins Hendrik Kade in Amsterdam en de finish is ergens in Zaandam. 16,1 kilometer verderop. Mensen 16,1 kilometer…..pffffft als ik daar aan denk val ik prompt in slaap. Toch heb ik gisteren besloten om mee te gaan doen. De redenen waarom ik ja heb gezegd is het volgende,

• Ten eerste ik doe het voor mij zelf, ik moet afvallen, moet wat aan mijn conditie doen en wil “gewoon” weer beter in mijn vel gaan zitten.
• Ik doe het ook voor Fleur, deze griet heeft jaren lang geknokt tegen die kut kanker terwijl ze daar niet om gevraagd had. Daarnaast heb ik haar op het sterfbed beloofd dat ik geen/minder bier zou gaan drinken en dat ik er alles aan zou doen om er hier wat van te maken.
• Als laatste doe ik het voor het goede doel. Ellen Kruijer is benaderd door Metakids en die stellen 10 hardloopplaatsen beschikbaar.

Zo, het is een heel verhaal geworden, maar vanaf nu probeer ik mijn roer definitief om te gooien. Ik heb 4 maanden de tijd om te trainen en ik weet nu al dat het een zware kluif gaat worden. waarschijnlijk zal ik wel wat dalen tegenkomen, maar de drie punten van hier boven zijn mijn drijfveren. Ik zal er alles aan doen om die 16,1 kilometer te lopen. Het enigiste wat ik van jullie vraag is of jullie er over na willen denken om mij te steunen. Dit steunen kan gebeuren door mij te gaan sponsoren. Het geld wat word opgehaald is bestemd voor Metakids. Hoe en wat er verder gaat gebeuren is mij nog onduidelijk, maar binnenkort weet ik meer. Ik ben ondertussen wel lid geworden van de sportschool en ben buiten al voorzichtig begonnen met hardlopen.

Uiteraard willen jullie ook weten wat Metakids nu precies is. In Nederland worden er per jaar 800 kinderen geboren met een stofwisselingsziekte. Driekwart van het overlijdt voordat ze volwassen zijn. Inmiddels weten we dat er meer kinderen sterven aan een stofwisselingsziekte dan aan kanker. Onderzoek is de enige oplossing!!! http://www.metakids.nl/

Voor mij genoeg redenen om me te doen aan de Dam tot Damloop.

Groetjes van de hardlooplaaf en ik houd jullie via dit blog op de hoogte van mijn vorderingen.

De herdenking van 23 kinderen.....

Zo mensen het is vrijdagavond 25 mei 2012 en tijd om het blog te plaatsen waar ik zondag al aan was begonnen. Vandaag heb ik hem afgemaakt dus wat jullie lezen is weer oud nieuws. Maar goed het is even niet anders.

Zondag 20 mei 2012,

Gisteren zijn Nicole, Roos en ik naar Culemborg geweest om Fleur en nog 22 andere kinderen te herdenken. Was het gezellig…nee, maar het was wel fijn om samen te zijn met ouders die ons begrijpen. De vraag hoe wij daar terecht zijn gekomen is simpel. Ellen Kruijer, onze begrafenisonderneemster, organiseert elk jaar een herdenking voor de ouders die dat jaar een dierbare zijn verloren. En met een dierbare bedoel ik dus kinderen in de leeftijd van 0 t/m 18 jaar. Het was bijzonder en het was wel prettig om met samen met lotgenoten stil te staan / te huilen om jouw en hun kind. Mijn gevoelens vlogen van hot naar haar en vind het ook moeilijk om te omschrijven wat ik daar voelde en heb gezien. Toch waag ik een poging en zet mijn verstand even op nul. Ik begin dus maar bij het begin en zal wel zien waar ik eindig.

Toen iedereen zijn plekje had gevonden kon het beginnen. Aan de wand hingen 23 zelfgemaakte harten met de namen van 23 kinderen. Een bijzonder, maar zeer zeker ook een droevig gezicht. Zodra je je naam hoorde moest je naar voren toe om een kaarsje aan te steken en mocht je iets neerzetten wat jouw aan je kind deed herinneren. Lang nadenken hebben wij niet gedaan. Roos wilde Fleur haar knuffelbeer Bina meenemen en Nicole en ik hebben de herdenkingskaart en haar diabetespomp op tafel neergelegd. Op deze manier werd de tafel steeds voller en na een half uur was het echt een soort van monument geworden.

Na de pauze was er voor iedereen een gelegenheid om iets te doen. De een wilde graag een gedichtje voorlezen, de ander wilde “gewoon”graag vertellen hoe hun kind was en sommige hadden een cd meegenomen met muziek. Op deze manier werd dus het tweede deel van de herdenking gevuld. Nu kan ik uit eigen ervaring zeggen dat dit zeer bijzonder was en ik alle verhalen en gedichten zeer bijzonder vond.

Toch was er een iemand die er voor mij erg uitsprong. Dit betrof om een verhaal van een vrouw die mama werd van een tweeling. Het bizarre was dat er tijdens de gehele zwangerschap niets aan de hand was, maar dat er tijdens een van de laatste controles geen hartslag meer te vinden was van een kindje. Uiteindelijk zijn de 2 baby’s geboren waarvan er een dus dood was. Waarom ik dit bijzonder vond???

De 11 jaar dat Fleur bij ons was hebben wij haar leren kennen tot de persoon die ze was geworden. Hoe ik haar zag daar kom ik graag nog eens op terug. Daarnaast hebben wij ook 11 jaar mogen genieten van alle knuffels, uitspraken en aanrakingen die er waren. Als ik zeg dat wij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat wij van haar houden zoals ze was en dat we van haar houden om wie ze was. Die 11 jaar waren fantastish en we hebben genoten van elk moment. Wij kunnen terug kijken op een zeer geslaagde 11 jaar. Wellis waar veel te kort, maar da’s een ander verhaal.

Die vrouw van die tweeling is na de geboorte naar huis gegaan met beide kindjes. Ze heeft 5 dagen de tijd gehad om haar baby te knuffelen en heeft 5 dagen de tijd gehad om haar kindje kusjes te geven. Wat ze ervoor terug kreeg was liefde. Het klinkt allemaal erg wazig, maar als ik zeg dat zij van haar houden snappen jullie dat uiteraard, maar snappen jullie ook als ik zeg dat zij van haar houden zoals ze was en dat zij van haar houden om wie ze was. De moeder heeft mij laten zien dat je voor de volle 100% kan houden van een baby die alleen maar in de buik leefde.

Ik vind het nu erg moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen, maar de boodschap die de vrouw overbracht is dat houden van verder gaat dan dat ik had verwacht. Het klinkt allemaal logisch, maar nu ik er eens goed over nadenk ben ik blij dat wij 11 jaar van Fleur hebben mogen genieten en we de rest van ons leven zielsveel van haar kunnen blijven houden.

Zo, en nu ga ik even op de bank hangen met een biertje. Ik wens iedereen een fijn weekend toe en geniet maar eens lekker van de zon. En je weet het……smeren, smeren en nog eens smeren is super belangrijk, want de zon fijn, maar voordat je het weet heb je kanker met de grote hoofdletter K en dat is niet echt fijn. Want kanker verwoest je leven en om alles weer een beetje goed op de rit te krijgen kost tijd héél veel tijd en daar weten wij hier in huis toevallig wel van alles vanaf.

Iedereen een dikke knuffel en tot over 1, 2 of 3 dagen.

Laafje Joost

De afgelopen drie weken.....

Het is leuk dat ik van werkgever ben veranderd en dat we de woonkamer, op het verkeerde moment een metamorfose geven, maar dat betekent dus ook dat er weinig tijd overblijft om tv te kijken en te bloggen. Niet dat erg is en geen bericht is goed bericht zal ik maar zeggen. Toch is de afgelopen 3 weken genoeg gebeurt, maar of dat nu interessant is om hier te vermelden……ik weet het niet. Toch waag ik een poging en gewapend met de kalender en een bakkie pleur ga ik even terug naar drie weken geleden. Het laatste blog ging over tante Marian die was overleden. De goede vrouw is ondertussen gecremeerd en de herdenkingsdienst werd gehouden in het gebouw waar Fleur ook werd gecremeerd. Een vreemde gewaarwording kan ik wel zeggen, maar ondanks ons dubbele gevoel was het wel erg mooi. Na afloop zijn we met de familie en wat goede kennissen nog wezen borrelen in Wassenaar. Ondanks het verdriet van die dag hebben we ook nog wel gelachen.

Vervolgens hebben we twee dagen later de hele familie weer gezien. Dit keer ging het om de familiedag die al maandenlang gepland stond. In goed overleg met de kinderen van tante Marian is er dus besloten dat deze dag “gewoon” door moest gaan. Nou mensen we hebben geweten. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn boerengolfen in een weiland vol koeien. Het klinkt saai, maar het is enorm leuk. De een na de ander stond in de poep en met grote regelmaat trokken de dames hun sluizen open met het gevolg dat er weer een liter of tig gele pis verdween in de grond. Koeien, poep, pis, weiland en bier….tjsa dit zijn voor mij de juiste ingrediënten om blij te worden. Als een klein kind heb ik alle vlaaien die tegenkwam weggeslagen met mijn boerengolfclub. De stront vloog werkelijk waar 20 meter ver. Whoehahahaha HEELIJK!!!!! De dag hebben we afgesloten met een heerlijk etentje.



NICOLE......PAS OP DIE KOEIEN!!!!!!





MIJN DANSSCHOENEN.....



Een week later hadden we in Maarn een verjaardag waar we weer een deel van de familie tegen kwamen. Ook hier weer gelachen en tot overmaat van ramp hebben we gisteren weer bij elkaar gegeten. Pffffft….zo zie je elkaar nooit en zo zie je sommige vijf keer per maand. Helemaal niet erg, want het is altijd lachen gieren en brullen als we bij elkaar zijn.



Naast alle familie bezoekjes hadden we ook nog de nodige verjaardagen, had Nicole wat cursussen en moesten Roosje en ik gezellig naar onze praatdokters toe. Op de dag zelf ben ik erg druk op mijn werk en als ik ’s-Avonds een keer niets heb dan word er hard geklust in de woonkamer. We hadden het de afgelopen drie weken dus erg druk met van alles en nog wat. Allemaal prima, maar jullie snappen nu dus wel als ik zeg dat de tijd die uiteindelijk echt overbleef werd gevuld met dingen die ik zelf wilde. Beetje zonnenbanken, gezellig met Nicole op de bank hangen als twee oude lullen en zo nu en dan een keertje op tijd naar bed. Het harde werken hier in huis werp nu wel zijn vruchten af. Alle muren zijn behandeld en dragen de kleur spierwit, net zoals het plafond. Afgelopen weekend is ook de nieuwe vloer gelegd en sinds vandaag zitten we op de nieuwe bank. Nu moeten we alleen de puntjes nog op de i zetten. Gordijn, plinten, koplatten, verven, draden weg werken, schoonmaken, de voor en achtertuin opruimen enz enz enz. we zijn er dus nog niet, maar het schiet lekker op.

Zo en op deze manier zijn jullie weer een beetje op de hoogte over onze situatie. Interessant……zeggen jullie het maar. Wij proberen “gewoon” door te hobbelen, maar het gemis  word alsmaar groter. Wat ik voel, zie en hoor rondom Fleur, daar kom ik later nog wel een keer op terug. Voor nu allemaal welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.



Laafje Joost

Tante Marian......

Nou daar zit ik dan, Nicole is de hort op en ik zit na een avondje klussen weer even op de bank. Eindelijk heb ik even de tijd en rust gevonden om even een kort blogje over tante Marian te maken. Tante Marian is de peettante van Nicole en helaas moet ik jullie melden dan afgelopen zaterdag 21 april 2012 deze lieve vrouw op een leeftijd van 67 jaar is overleden.

Net als Fleur en ome Wim had ook zij kanker. Kahler om precies te zijn. Kahler is een vorm van botkanker of eigenlijk beenmergkanker. Ongeveer drie en een half jaar geleden werd dit geconstateerd en geloof me maar dat ook deze vorm van kanker verschikelijk is. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken de goede vrouw is jammer genoeg overleden, alleen was kanker niet de boosdoener. Waaraan dan wel dat word nu uitgezocht.

Het feit blijft dat er aan Nicole haar kant weer iemand is overleden en dat doet zeer. In dertien maanden tijd is zij nummer drie. De eerste was Ome Wim, de tweede was onze Fleur en tante Marian is dus nummer drie.

Wij wensen Edward, Lisette, Joyce, de kleinkinderen, de broers en zusters en iedereen om haar heen heel veel sterkte toe met dit enorme verlies. Wij zijn er in ieder geval kapot en kan alleen maar zeggen dat we er voor jullie zijn.

Tante Marian we zullen u missen en geef Fleur even een hele dikke zoen en knuffel van ons.

Joost

Hier voel ik mij niet ziek!!!!!

Zo daar zit ik dan, weer op de bank met een bak koffie inclusief een likeurtje, Roosje ligt in dromenland en Nicole kijkt een film bij buuf Ellen. Zoals jullie dus begrijpen zit ik dus alleen en dat betekend dat ik de avond moet vullen met van alles en nog wat. Een blog maken leek me wel even een goed plan, alleen moet je me niet vragen waarom. Nog steeds begrijp ik niet wat jullie nu trekt aan dit blog. De bedoeling was om iedereen op de hoogte te houden omtrent de ziekte van Fleur, maar hoe ik het ook went of keert Fleur is er niet meer en dat betekend ook dat ik weinig te melden heb. Nee ik zeg het verkeerd, er zit genoeg in mijn hoofd alleen weet ik nooit waar ik moet beginnen.

De afgelopen jaren ben ik vrij open geweest en heb zo goed en zo kwaad als het kan de situatie rondom mijn gezinnetje omschreven. Ik vond dit altijd fijn om te doen en stiekem vind ik dat nog steeds, alleen krijg ik soms het gevoel dat ik in een big brother serie terecht ben gekomen. Het feit dat dit blog nu nog steeds door gemiddeld 600 personen word gelezen is erg raar, maar de mens is blijkbaar erg geintereseerd in het wel en wee van een ander. Maar goed dat wil ik eigenlijk niet zeggen. Het geen wat ons hier erg bezighoud is het volgende.

De maand april is voor ons een maand die emotioneel gezien vrij heftig is. Dit is de maand dat we kregen te horen dat Fleur niet meer beter zou worden, dit is de maand van verjaardagen en dit is de maand dat wij hebben geleerd een spons te worden. Klinkt raar, maar wij hebben vanaf april 2011 zoveel mogelijk aan Fleur geroken en van Fleur genoten. We hebben zoveel mogelijk momenten opgezogen en volgens mij is dat best aardig gelukt. Ik weet niet zo heel goed hoe ik dit nu moet omschrijven en schrijf dus maar letterlijk op wat in mijn kop zit.

Fleur zou dood gaan alleen wisten we niet wanneer. Vanaf dat moment zijn wij denk ik op een heel ander level / niveau gaan leven. We hebben ondanks het rotte vooruitzicht toch geleerd te kunnen genieten van de mooie momenten. Van de mooie momenten dat Fleur alleen was, van de mooie intense momenten met Fleur samen, maar zeker ook de momenten dat Fleur en Roos samen waren staan op ons netvlies gebrand. Wij hebben als gezin geleerd te genieten in een hel verdriet.

We hebben gelukkig mooie herinneringen kunnen maken en in Curacau zijn we daarmee begonnen. Precies een jaar geleden waren we daar en op het strandje “de grote knip” heeft Fleur letterlijk gezegd “hier voel ik mij niet ziek en wil hier voor altijd blijven”. Kippenvel krijg ik ervan als ik weer aan dat moment denk. Voor ons genoeg reden om een klein beetje Fleur daarheen te brengen. Wanneer??? Nou dat kan wel een jaartje of 1, 2 of 3 duren, maar we gaan. Dit zal ongetwijfeld een emotionele reis gaan worden, maar Fleur krijgt ook daar haar plekkie dat heeft ze verdiend. 

Fleur en haar strand

Onze spetter!!!!!

Zo lieve mensen en nu kap ik heel even en ga even een wijntje drinken. Genieten jullie ondertussen een beetje van elkaar en geniet ook eens van het weekend zou ik zeggen. En voor nu tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Daar ging Fleur bijna.....

Zaterdag 14 april 2012

Zo lieve mensen daar is de laaf weer. Deze week is er weer genoeg in ons leventje gebeurd dat ik eigenlijk weer niet weet waar ik moet beginnen. Blog dan “gewoon” wat vaker zeg ik regelmatig tegen mijzelf, maar door de omstandigheden thuis kom ik hier simpelweg niet aan toe. Niet dat er iets ernstig aan de hand is hoor, maar ons uitje naar de woonboulevard liep iets wat meer dan erg uit de hand dan dat we dachten. We gingen op jacht naar een eettafel en een dressoir, maar na twee uur gingen we naar buiten met een compleet nieuwe woonkamer. En met compleet bedoel ik ook echt compleet. De bank hadden we al, maar nu verfraaien we de woonkamer ook nog eens met een grote eettafel, een erg lang dressoir, 2 kleine salontafeltjes, 6 lekkere eetkamerstoelen, een moderne stoel en een nieuwe vloer. Daarnaast hebben we ook het plafond laten stucen, gaan we de muren met glasvlies behandelen om vervolgens alles te sausen. Ook hebben we ook nog een nieuw kozijn inclusief deur onder de trap gemaakt en krijgen alle deuren, kozijnen en de rest van het hout op de begane grond een nieuwe lik verf. Met andere woorden……we zitten midden in een onverwachte verbouwing.

Verbouwen betekend zooi, zooi, zooi en nog eens zooi. Op het moment lijkt het wel of er een bom is ontploft en wonen we in een uit de kluiten gewassen bouwkeet. Maar ja, het moet eerst een zooi zijn voordat het weer een beetje opknapt. Probleem waar we wel telkens tegen aanlopen zijn de emotionele gevoelens die loskomen. We hebben besloten om letterlijk alle meubels weg te doen, maar het zijn wel spullen die Fleurtje ook heeft gekend. De keus om totaal het roer om te gooien viel dus erg zwaar, maar we weten ook dat we niet nog eens 40 jaar op een doorgezakte bank kunnen blijven zitten. Fleur zit immers niet in de meubels, maar toch…..

Nu we vorige week de knoop definitief hebben doorgehakt konden we dus aan de slag. We zijn begonnen met het behang er vanaf te stomen om vervolgens alles wat we nodig hadden in de aanbiedingen te kopen. Verf, lijm, meubels, kwasten, latex, glasvlies enz enz en enz. We hebben onze ogen en oren open gehouden en ik heb via mijn werk een hele hoop kunnen regelen met kortingen bij groothandels. Vervolgens is er maar een persoon die bij ons de muren komt stucen en dat tegen een hele scherpe prijs. Om een lang verhaal kort te maken, wie zijn best doet krijgt een hoop voor elkaar. Wij hebben op dit moment ruim 2000 euro bespaard op alles wat we nu hebben gekocht. 2000 euro mensen, dat is toch wel serieus veel geld. Nicole en ik hebben een bepaald budget in ons hoofd zitten voor deze verbouwing en verandering en als we aan het einde van de rit geld overhouden gaat dat direct naar het potje Curaçao.

Mooi zo’n verhaal en verbouwing, maar dat klussen valt in de bovenkamer toch zwaarder dan verwacht. We hebben er enorm veel zin in dat is het niet, maar bijna met alles moeten we aan Fleur denken. Op deze bank heeft ze dit gedaan, in dit stoeltje zat ze graag zo en in deze hoek van de kamer heeft ze de laatste weken van haar leventje gelegen en geslapen. Met alles wat we doen leggen we de link dus naar Fleur. Zal ze de nieuwe meubels/vloer mooi vinden, zou ze de kleur die Nicole heeft uitgezocht voor de muur mooi vinden en zou ze het vlakke plafond ook te gek vinden. Deze vragen spoken dus de hele tijd door onze kop.

Waar gewerkt worden vallen ook spaanders wordt er wel eens gezegd zo ook hier bij ons in huis. Woensdag kregen we te horen dat vandaag, zaterdag 14 april, de stucadoor zou komen en dat betekende dat er werk aan de winkel was. Héél veel werk. De muren moesten kaal zijn, de vloer moest afgedekt worden en de deur en het kozijn onder de trap moest vervangen worden. Uiteraard doen we alles zelf en dan kan het wel eens mis gaan.  De stoel die in de weg stond gaf ik een zwieper en hij vloog zo met een klap tegen het tafeltje aan waar Fleur opstond. Mijn hart maakte een draai en ik was als de dood dat de glazen urn zou vallen met alle gevolgen van dien. Gelukkig bleef hij staan alleen haar foto ging er wel vandoor. Met een klap viel mevrouw op de grond en toen ik haar oppakte zat er een mooie barst in haar gezicht. Het glas werd door Nicole verwijderd en de urn……tsja…..die is direct verhuist naar boven. Ik had het mezelf nooit kunnen vergeven als de urn was gevallen. Het zou je toch gebeuren…….pffft……alleen die gedachten al. Maar goed, het is met een sisser afgelopen en wij zijn weer een ervaring rijker.

Mensen ik kap ermee en ga op tijd naar de lakenstraat, want morgen gaan we met Roos de duinenmars in Kijkduin lopen. Het leuke van alles is dat Roosje een bloed hekel heeft aan wandelen. Dan kan dus nog wat worden. voor nu welterusten en tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Leer nu eens te genieten....

Zo lieve mensen daar zit ik dan. Met me hol en benen op de bank, de hond ligt heerlijk op mijn schoot en omdat we begonnen zijn met het opknappen van de woonkamer is mijn uitzicht een gezellige muur van beton. Daarnaast is ook nog een april, een van de zwaardere maanden van het jaar. Waarom???

Voor veel mensen is april “gewoon” een maand zoals alle anderen, maar voor ons is dit de maand dat Fleur bij haar zelf weer een vernietigend monster had ondekt en uiteindelijk kregen we op 12 april 2011 ook nog eens definitief te horen dat het ziekenhuis op medisch gebied niets meer kon doen en dat onze Fleur dood zou gaan.

Nog geen jaar verder is onze lieve schat dus dood. De film van toen herbeleven we bijna elke dag weer, terwijl de wereld om ons heen “gewoon” gezellig doordraaid. Om ons heen merken we goed dat er steeds minder over Fleur wordt gesproken. Dit hoort bij het proces en dat is ook iets wat we accepteren, maar waar we wel een bloedhekel aan hebben is dat er ook mensen zijn die de vraag “hoe is het nu met jullie” ontwijken en vervolgens doen alsof er niets aan de hand is. Lieve mensen even voor de duidelijkheid, DIT VINDEN WIJ NIET LEUK EN DAT DOET ZEER!!!! Nu weten we ook wel dat het voor veel mensen “alweer” 8 maanden geleden is dat Fleur is overleden, maar voor Roos, Nicole en mij is dit dus “pas” 8 maanden.

Zo….pffffft……dat is eruit en nu even over de Pasen die voor de deur staat. Nicole en ik zijn van plan om gezellig tweede paasdag naar een woonboulevard te gaan om samen met Roos naar meubels te gaan kijken. Jaja, wij gaan stom doen en wagen ons voor een keer tussen al die mensen die hopen goedkoop aan meubels te kunnen komen. Wij dus ook alleen hebben wij met de desbetreffende bedrijven contact gezocht en hebben een afspraak gemaakt. Een slimme zet. We weten al wat we willen en zijn er dus klaar voor. De verkopers proberen ons waarschijnlijk op een positieve manier een poot uitdraaien, maar dat ga ik op mijn manier bij hun doen. dat kan dus nog gezellig worden en tijdens die onderhandeling loop Nicole denk ik nog even een extra rondje.

Zo en als laatste willen we jullie hele fijne paasdagen toewensen en geniet eens van de kleine dingen. Dit genieten blijkt voor veel mensen een hele opgaven te zijn en dat is wel eens jammer. Gisteren moest ik hier aan denken en prompt kwam het liedje van Lange Frans op de tv voorbij. Wederom kreeg ik weer kippenvel en wil ook aan de mopperaars onder ons vragen om voor een keer eens goed naar de tekst te luisteren. Wat hij zingt is “gewoon” waar en daarom moeten we ook genieten van elkaar.

Genieten dus en allemaal een dikke paasknuffel van een paaslaaf.

Mijn nieuwe werk......

Het is alweer bijna een week geleden, maar omdat we nu weer steeds de vraag krijgen hoe het met ons gaat hierbij dus even een blog. Moet wel even zeggen dat er van alles in mijn hoofd zit, maar op een een of andere manier kan ik de juiste woorden niet vinden en heb ik ’s-Avonds ook “gewoon” geen puf meer om te bloggen. Waarom geen puf???

De laaf is vorige week begonnen bij zijn nieuwe werkgever. En aangezien ik daar veel moet timmeren, veel moet nadenken, veel administratie heb en ’s-Avonds ongeveer een half uur in de weer ben met de foto’s die ik moet maken snappen jullie wel dat ik het om een uurtje of 21.00 redelijk zat ben. Ja, Joost dat kan allemaal wel wezen, dan blog je toch fijn om 19.00 uur zullen de meeste wel denken, maar lieve mensen ook dat gaat niet lukken, want op dit moment zijn de avonden gevuld met wandelen en hardlopen. Jaja, deze jongen is samen met zijn vrouwtje hard bezig om de conditie een beetje op te vijzelen en bij beide mogen er ook best wel wat kilotjes vanaf. Met andere woorden we hebben een redelijk druk programma en we doen ons uiterste best om weer mee te draaien in de maatschappij.

Maar goed, ondanks ons redelijk drukke programma vinden we het erg fijn om te horen en te lezen dat er nog veel mensen zijn die graag willen weten hoe het met ons gaat. Een van de grote verandering is dus mijn nieuwe werk. Ik werk om precies te zijn bij Verschoor bouwservice. Dit bedrijf werkt voor grotere ondernemingen en instellingen (zoals woningcorporaties, institutionele beleggers, beheerders, (rijks)overheden, zorg- en onderwijsinstellingen) en voor particuliere opdrachtgevers. Voor de mensen die nog iets meer willen weten moeten even op deze link klikken Website Verschoor Bouwservice

 

Ondertussen zit mijn eerste week erop en kan ook gelukkig zeggen dat ik het meer naar mijn zin heb dan ik had durven hopen. Ik heb inderdaad eigen klusjes en heb er weer een hele hoop verantwoordelijkheid bij. Op het moment ben ik ergens in Den Haag bezig met een houtrotproject. Niets mis mee, alleen wordt er een methode gebruikt die voor mij totaal nieuw is. Na een twee dagen uitleg van een andere timmerman en een cursus mag ik het dus nu alleen doen. Spannend, maar we leren weer iets nieuws en dat vind ik erg fijn.

Ook heb ik in het verleden altijd leerlingen bij me gehad die ik het vak timmeren moest leren. Mijn vorige werkgever had hier geen interesse in, maar gelukkig mag ik hier de draad wel weer oppakken. Over twee weken moet ik een dag naar school voor de nascholing en dan ben ik weer up to date en kan ik weer zo’n ventje wat bijbrengen. Met andere woorden, op mijn werk gaat het lekker en dat wil ik graag zo houden. Vreemd is het wel, want wij zijn de afgelopen jaren niet anders gewend dan telkens naar beneden te flikkeren als het even goed ging.

Wat ook wel eng is dat er binnen het bedrijf maar een handje vol mensen zijn die weten wat er met mijn gezinnetje is gebeurt. Mijn meeste collega’s zijn dus niet op de hoogte en dat is vreemd. In hun ogen ben ik een “gewone” jongen die graag timmert. Dat is ook zo, maar op het moment dat ik in een dip zit is dat wel eens moeilijk. Vandaag liep ik bijvoorbeeld tegen zo’n ding op. Fleur is vandaag precies 34 weken geleden overleden en uitgerekend vanavond had ik cursus. Erg gezellig, maar op een bepaald moment werd er een opmerking gemaakt over injectienaalden en dat het wel handig zou zijn om die te hebben voor het werk. “geen probleem, ik heb er nog zat” riep ik nog. Lachen gieren en brullen natuurlijk en er werd gelijk geroepen dat ik dat zeker gebruikte voor mijn drugs of medicijnen. Tsja…..KABAM….die kwam even binnen, want wat de jongens niet wisten en nog steeds niet weten is dat we die spuitjes echt gebruikten. Uiteraard niet voor mij, maar wel voor Fleur.

Zo zijn er de afgelopen dagen al een paar opmerkingen geplaatst die ik bijvoorbeeld link naar het ziekenhuis of Fleur. Dit is hard en dat geef ik toe, maar het is wel de realiteit van het leven. Ik heb ook liever dat iedereen zichzelf blijft en niet gaan denken van kan ik dit wel of kan ik dit niet zeggen, want Joost staat erbij. Nee mensen echt waar, doe maar “gewoon” zoals altijd en zeg wat je denk. Ben ik het er niet mee eens dan laat ik dat wel blijken.

Zo en nu kap ik ermee, want me luiken vallen zowat dicht. Ik kruip lekker even tegen Nicole aan wens iedereen morgen een mooie dag toe. Welterusten allemaal en tot over 1,2 of 3 dagen.

Een vermoeide timmerlaaf.

Speciaal voor Fleur en Nicole.....

Zo lieve mensen, daar zit ik weer. Dit keer zit alleen met een brok in mijn keel en Nicole huilend op de bank. Waarom??? We missen onze lieve Fleur. Nicole heeft het de hele dag al redelijk zwaar en heeft om die reden zichzelf maar eens verwend met nieuwe kleren. En geloof me maar, ze is geweldig geslaagd. Naast het shoppen kwam de begravenisonderneemster Ellen Kruier ook nog even onverwachts langs. Nicole vond dit erg fijn en het leek wel of Ellen rook dat Nicole haar even nodig had.

Maar ja, waarom zitten we nu vanavond met onze ziel onder de armen en biggelen de tranen bij Nicole over haar wagen. De film Mama Mia wordt op dit moment uitgezonden op rtl4. Een film die Fleur en Nicole samen tot in de treuren hebben gekeken. Fleur kende alle liedjes, alle bewegingen en wist precies wat en wanneer er iets gezegd werd. Tijdens de film zat Fleur een keer lekker bij Nicole op schoot en werd het liedje Slipping Through My Fingers gespeeld. Nicole vertelde dat Fleur haar aankeek en ze saampjes enorm hebben gehuild.

Daarom speciaal voor Fleur en Nicole "Slipping Through My Fingers" uit de Film Mama Mia.

Het p53-gen........

Zo luitjes daar zijn we en dit keer hebben Nicole en ik eergisteren weer wat stof mee naar huis gekregen van het Sophia om over na te denken. We hebben een gesprek gehad met een klinisch geneticus en zij heeft uit gelegd wat de voor en nadelen kunnen zijn als we Fleur haar DNA laten testen op haar p53-gen. Het p53-gen??? Wat is nu weer het p53-gen? Dit is een ingewikkeld iets waar ikzelf niet veel van begrijp. Omdat het zo ingewikkeld is heb ik maar weer besloten om het in twee delen te hakken. We beginnen met de dokters taal en eindigen met de Jip en Janneke taal.

Dokterstaal, rechtstreeks van het internet gekopieerd:

P53-route

Met het onderzoek zijn vijf nieuwe genen gevonden die actief zijn in de p-53 route. Deze route is van belang in het ontstaan van kanker omdat in de helft van alle kankergevallen het p53 gen gemuteerd is. Het eiwit wat ontstaat uit het p53-gen heeft een aantal belangrijke functies in de cel. Als het DNA in de cel beschadigd raakt door bijvoorbeeld UV-straling zorgt p53 ervoor dat de celdeling even stopt. -Het p53 eiwit wordt geactiveerd wanneer het DNA beschadigd is-. Hierdoor krijgt de cel meer tijd om het beschadigde DNA te herstellen. Als dit niet mogelijk blijkt krijgt de cel een signaal om zelfmoord te plegen (apoptose), ook door toedoen van p53. Als p53 niet meer goed werkt kunnen de beschadigingen in het DNA niet gerepareerd worden en kunnen de cellen ook geen zelfmoord meer plegen. De cellen gaan ongeremd delen, en het aantal mutaties neemt toe, met kanker als gevolg.

Zo het is maar dat jullie het even weten. Het klinkt allemaal erg ingewikkeld en dat is het eigenlijk ook wel. Waar het eigenlijk op neer komt is dat we Fleur haar DNA kunnen laten testen en op basis van die uitslag kunnen we dus zien of het erfelijk bepaald is of niet. Maar ja, wat nu als blijkt dat er in haar DNA wel een afwijking zit of niet.

let op!!!….Hieronder staat de Jip en Janneke uitvoering en jullie weten allemaal dat ik geen dokter ben. De kans is dus groot dat ik dingen verkeerd heb begrepen en dus ook verkeerd uitleg.

Jip en Janneketaal:

Om te beginnen laat ik het woord p53-gen even links liggen. Dit doe ik omdat we zelf niet eens weten wat het nu precies inhoudt. Om het toch enigsinds een beetje duidelijk te begrijpen hebben we het maar over een drager. Dit deden we in het ziekenhuis ook en op die manier wil ik het hier ook proberen uit te leggen.

Als blijkt dat Fleur geen drager is dan hoeven Nicole en ik niet na gekeken te worden. Dit betekend dan dat Fleur “gewoon” een pechvogel is en het dus niet erfelijk is. Het onderzoek is dan afgerond en het dossier kan dan definitief gesloten worden.

Als blijkt dat Fleur wel een drager is, dan bestaat de kans dat Nicole of ik dat aan haar hebben doorgeven. Ons DNA zou dan ook onderzocht kunnen worden. Mag het zo zijn dat wij geen dragers zijn dan is het dus ontstaan bij Fleur zelf.

Mag het zo zijn dat een van ons toch een drager is dan heeft een van ons dat doorgegeven aan Fleur. Dit zou dan kunnen betekenen dat Roos ook een drager is en. Om dit zeker te weten zou Roos haar DNA ook weer gecheckt moeten worden om dit vast te stellen.

Probleem waar we nu tegenaan lopen is of we dit allemaal wel willen weten. Mag het dus zo zijn dat Nicole, Roos of ik een drager zou zijn dan kunnen ze niet veel doen, omdat dit p53-gen voorkomt in heel veel kankersoorten, meer dan 50%,  is het “gewoon” onmogelijk om controles uit te voeren. Het enigste wat ze zouden kunnen doen is, Roos zou zich elke drie maanden moeten melden bij een kinderarts en er zullen dan een paar onderzoekjes gedaan worden, bij de Nicole word er alleen maar extra gelet op borstkanker en extra controles voor mij zit er helemaal niet in.

Daarnaast dacht ik zelf altijd dat het maar om een paar kankersoorten ging. Bijvoorbeeld borstkanker en darmkanker. Als dit echt zo was geweest dan was p53-gen verhaal voor mij wel redelijk dicht getimmerd. Borst en darmkanker is zeker niet leuk om te krijgen, maar je zou het lichaam, op dit soort kanker, wel jaarlijks 1 of 2 keer kunnen laten checken. Nu blijkt ook nog eens dat het p53-gen in veel sarcomen voorkomt. Sarcomen is trouwens een ander woord voor bulten. En die bulten……tsjaaa……die kunnen overal in het lichaam groeien. Dat hebben we bij Fleur wel gezien.

Nogmaals, de kans dat er bij Fleur een afwijking wordt aangetroffen is héél erg klein, maar als dit wel zo is dan kan dit wel eens gevolgen hebben voor Nicole, Roos en mij. Om te beginnen krijgen we dan een stempel achter onze naam. Nicole en ik zijn statisch gezien ongeveer op de helft van ons leven en hoeven dus maar 40 jaar rond te lopen met de gedachten dat we sneller kanker kunnen krijgen dan de gemiddelde Nederlander. Roos daarin tegen zou dit maar liefst 70 jaar moeten doen. Daarnaast zou Roosje wel eens problemen kunnen krijgen met eventueel een verzekering en als ze een later een huisje wil kopen kan dat ook wel eens problemen gaan opleveren.

Op dit moment zeggen we dus nee en we laten alles verlopig maar zo zoals het nu is. Krijgt iemand van ons kanker, wat we uiteraard niet hopen, dan zien we dat dan wel weer. Het rondlopen met het idee dat je een verhoogde kans op kanker hebt en ze er toch niets tegen kunnen doen lijkt ons op dit moment niet fijn. We laten het de komende tijd wel even bezinken en over een maand of twee hebben we in het Sophia, als wij dit willen, weer een gesprek over dit onderwerp.

Voor de rest wens ik iedereen een mooi en zonnig week toe en geniet een beetje van elkaar. Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

"gewoon" maar een blog.....

Zo het lijkt er wel op dat ik een beetje terugval in mijn oude blogpatroon. Ok het is niet meer elke dag, maar deze week ben ik wel lekker op dreef. Het enigste verschil is dat mijn hoofd niet meer vol zit met ellende en dus ook niet overloopt. Toch blog ik en dit keer omdat ik het simpelweg lekker vind. Waar ik het moet over hebben zou ik niet weten, maar het gebeuren rondom mijn werk houd me lekker bezig.

Na mijn ontslag heb ik besloten om deze week een paar dagen pauze in te lassen om samen met Nicole en Roos wat leuke dingetjes te gaan doen. Niets bijzonders hoor, maar een beetje tijd voor elkaar hebben was wel even nodig. Quality Time noemen ze dat geloof ik. Nou ja, hoe ze het ook noemen die 5 dagen die we samen thuis zijn benutten we dan ook maar goed. We willen al jaren graag de huiskamer een flinke opknapbeurt geven, maar door de situatie met Fleur kon dit “gewoon” niet. Nu we als gezin weer wat meer lucht hebben, hebben we gisteren samen met Roos een paar woonwinkels aangedaan om te kijken welke meubels en banken nu het beste bij ons passen. Dit was gezellig en we hebben iets gevonden wat wel in ons straatje past. Probleem was alleen dat het prijskaartje. Dussss……we kijken nog rustig even verder. Dit verder kijken en sparen is ook helemaal niet erg, want we moeten toch eerst de wanden en het plafond aanpakken, want die zien er echt niet meer uit.

Daarnaast had ik vandaag ook even een gesprek met de organisatie adviseur van mijn nieuwe werk. Ik wilde graag dat het bedrijf op de hoogte zou zijn van de gehele situatie rondom Fleur en heb in alle rust dus het hele verhaal van A tot Z verteld, inclusief de dip waar ik pas geleden inzat. Uiteraard ben ik veel dingen vergeten, maar in grote lijnen heb ik de afgelopen 4 jaar van mijn gezinnetje omschreven. Mag ik in de toekomst nog ergens mee zitten en ik wil erover praten dan staat de deur daar altijd open en kan ik “gewoon” mijn hart luchten. Met andere woorden, het was een prettig gesprek.

Morgen word ook een spannend dagje. Roos gaat ten eerste op schoolreisje en Nicole gaat mee als begeleidster. Aangezien we morgen ook nog een afspraak hadden in het Sophia heb ik besloten om ook maar met school mee te gaan om aapjes te kijken. Vervolgens verlaten Nicole en ik rond 12.00 uur de dierentuin om te gaan praten met een klinisch geneticus. Waar dit gesprek over gaat lezen jullie later wel weer. Voor nu wens ik iedereen een lekkere nachtrust toe en slaaplekker.

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

We zijn het niet meer gewend......

Zo en daar is het volgende blogje weer en dit keer gaat het om iets wat in mij vreemd en raar aanvoelt. Voor de meeste mensen zal dit wel dagelijks kost wezen, maar ik moet er toch erg aan wennen. Jaja ik weet dat dat ik weer lekker vaag ben en zal om die reden ook proberen uit te leggen wat ik zo vreemd vind aan mijn gevoel.

Toen Fleur op 4 januari 2008 diabetes kreeg stortte onze wereld even helemaal in. We moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven en de weken/maanden daarna waren Nicole en ik elke nacht wel een paar keer wakker om haar te controleren. Na verloop van tijd waren we eraan gewend en was de diabetes en het eruit gaan ’s-Nachts een onderdeel geworden van ons leven. We hadden haar suikers perfect onder controle en bij een te hoge of te lage waarde wisten we precies wat we moesten doen om haar weer op peil te krijgen. Nee, na een strijd van anderhalf jaar konden we gelukkig weer eens zeggen dat we ons leven weer goed op de rit hadden staan.

Maar ja, een maand na die uitspraak begon op 4 september 2009 onze volgende nachtmerrie. Fleur kreeg kanker. Wederom stortte onze wereld in, maar dit keer iets meer dan in januari 2008. De deuren van de, toen voor ons nog, onbekende kinkerkankerwereld gingen open en we hebben het geweten. 2 jaar lang hebben we als gezin alles gegeven en draaide alles om die verdomde kanker. De chemo’s zorgde er ook nog eens voor dat haar diabetes volledig was ontregeld en de afspraakjes om gezellig bij iemand langs te gaan werden bijna niet meer gemaakt en als we toch ergens naar toe gingen moesten we vaak op het laatste moment afbellen of moesten we onverwacht weer eerder naar huis. Toch hebben we in die 2 jaar van alles gedaan en hebben we geleefd zoals we nog nooit hadden gedaan. Zeker nadat we kregen te horen dat ze definitief dood zou gaan. Soms was het eigenlijk teveel en moesten we verplicht dingen afzeggen, omdat Fleur het lichamelijk “gewoon” niet aankon.

Als je dit zo leest zullen jullie best begrijpen dat een vakantie, een etentje, een weekend weg, een bioscoopje of “gewoon” bij iemand op visite gaan erg moeilijk in te plannen was. Als het even goed ging, ging het meestal ook direct weer ergens fout. 3 jaar lang zijn wij eigenlijk geleefd en het lot bepaalde of wij wel of niet weg konden.

Nu anno 21 maart 2012 kunnen we weer plannen maken en kunnen we “gewoon” weer doen wat we hebben afgesproken. Daarnaast zijn de spannende maanden van mijn werk ook verledentijd en de rust hier in huis komt langzaam weer terug. Ik zou bijna zeggen dat het goed gaat. Ik merk dat we in een stijgende lijn naar boven zitten en dat is net wat ik heel erg vreemd vind. Toen Fleur er nog was hebben we regelmatig in die stijgende lijn naar boven gezeten, maar telkens donderden we om wat voor een reden dan ook weer terug naar af. Was het niet die kut kanker dan was het wel die gore diabetes, maar wat we ook deden….…vroeg of laat vielen we toch. Keer op keer, week in week uit, maand in maand uit, nee sterker nog jaar in jaar uit.

Maar ja, Fleur is er niet meer en dat betekend dat de kanker en diabetes ook weg zijn. Wij hoeven er ’s-Nachts niet meer uit om te prikken en de angst om ’s-Ochtend wakker te worden en een kind aan te treffen wat niet kan poepen en de kleur van lichtdoorschijnend wit op haar bekkie heeft is allemaal verdwenen. Het liefst hadden we nog heel erg lang moeten controleren en als er hoop was dat de chemo’s haar beter konden maken dan hadden waren die liters gif meer dan welkom. Maar ja…..het eindresultaat is dat de kanker heeft gewonnen.

Nu maanden later lijkt het wel of de puzzelstukjes van het “normale” leven weer heel langzaam op hun plekjes vallen. Roos gaat beter in haar vel zitten, Nicole komt aanstaande maandag 26 maart 2012, eerder dan gepland, weer definitief terug op de werkvloer en ik……ik begin diezelfde maandag bij mijn nieuwe werkgever. Spannend allemaal en ik kom voor mijn gevoel zelfs in een bedrijf terecht waar me bedje al opgemaakt is. Alles staat “gewoon” al klaar. Ik krijg een eigen bus, eigen klusjes, meer verantwoordelijkheid, een telefoon en alle machines die een timmerman zich maar kan wensen.

Nogmaals, het lijkt wel of het ons op dit moment voor de wind gaat en dat…..dat is nu net mijn probleem. Jarenlang zijn we aan het tobben geweest en nu lijkt alles als sneeuw voor de zon te verdwijnen. We kunnen weer plannen, vinden zonder al te veel moeite een nieuwe baan, hoeven geen afspraakjes meer af te zeggen en weten 100% zeker dat we van de zomer naar Luxemburg gaan en dat de reis naar Turkey “gewoon” doorgaat. We weten dat het allemaal zo hoort, maar hoe stom het ook klinkt wij moeten daar wel weer aan wennen. We zijn het simpelweg “gewoon” niet meer gewend, maar we laten ons niet kennen en doen er alles aan om in deze stijgende lijn te blijven.

Voor de rest wens ik iedereen een prettige week toe en met een beetje gelukt ben ik er morgen weer. Mag dit niet lukken dan tot overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

Buttonverhaal bij kika online.....

Zo lieve mensen, daar is ie weer. Ik had met het kikablog beter een dagje kunnen wachten, want ik kreeg vandaag van Ansjel te horen dat kika eindelijk iets heeft geschreven over de actie “1000 buttons voor kika”. Op de voorpagina staat er ergens een link, maar voor de mensen die direct naar de juiste site willen die kunnen op de paarse tekst hieronder klikken.

De kika site besteed aandacht aan de actie "1000 buttons voor kika" 

Nogmaals iedereen bedankt,

Roos, Nicole, Ansjel, Joost en uiteraard ook Fleur

Stoppen met bloggen......ja of nee.......

Zo lieve kijkbuisbloglezertjes van me, daar is het laafje weer. Het probleem waar ik tegenwoordig tegenaan loop is dat ik negen van de tien keer niet zo goed meer weet wat ik moet opschrijven. Toen Fleur er nog was barste mijn kop uit elkaar en was dit blog een mooie uitlaatklep. Ik typte mijn kop leeg en ondertussen bleef iedereen op de hoogte. Nu Fleurtje er niet meer is, de rust hier langzaam weer terug keert en wij ook weer mee gaan doen in de dagelijkse sleur van het leven, is het “gewoon” moeilijk om iets te schrijven. Het verbaast mij nog steeds dat dit blog gemiddeld door 600 mensen elke dag wordt bekeken. Ik had voor mij zelf al besloten om het langzaam af te gaan bouwen en er een eind aan te gaan breien, maar van de week kreeg ik uit een onverwachte hoek een mailtje van een grote organisatie die interesse heeft in ons blog.

Zij zijn hier terecht gekomen omdat ze iets moeten organiseren voor onze lotgenoten en ze vroegen zich af of die ouders steun zouden halen uit het lezen van dit blog. Nu weet ik uit ervaring dat er tientallen, misschien zelfs honderden blogs te vinden zijn die gaan over kinderkanker. Ieder heeft zijn verhaal en ieder schrijft op zijn manier. Wat ik nu ga schrijven zijn niet mijn woorden, maar ik blijk op een bepaalde manier toch “aantrekkelijk” te kunnen schrijven. Hier snap ik werkelijkwaar totaal geen ene hol van, want er staan erg veel typ fouten in en als ik het teruglees denk ik vaak “tjongejonge doe toch eens normaal”  Wel weet ik dat ik ben wie ik ben en ook blijf wie ik ben. Als ik wil schelden doe ik dat en als ik het ergens niet mee eens ben zeg ik dat ook. Misschien is dat wel waarom iedereen blijft hangen.

Daarnaast stoppen veel ouders uiteindelijk ook met het bloggen als hun kind is overleden. Ik heb met mijn stomme kop, nadat Fleur was overleden, ook aan iedereen belooft dat ik even door zou gaan met bloggen. Dit is gezegd op het moment dat ik emotioneel erg actief was. Soms heb ik van die uitspraak wel eens spijt, maar als ik iets beloof dan probeer ik dat ook na te komen. Achteraf was het ook prima zo want er is na de herdenkingsdienst nog genoeg gebeurd wat we nooit hadden kunnen onthouden. De nagesprekken van de ziekenhuizen, de verjaardagen, de kerst en bezoekjes aan lotgenoten zijn maar een paar voorbeelden. Alles staat tot nu toe nog op papier en daar ben ik toch wel blij om.

Maar goed, we zijn van de week dus benaderd door een grote organisatie die dit blog heel misschien onder de aandacht wil brengen bij onze lotgenoten. Reden genoeg dus om toch nog even door te gaan met schrijven. Het zal me soms wat moeite gaan kosten, maar als ik anderen ermee kan helpen dan doe ik dat graag. Hoe en waar dit schip zal gaan stranden……we wachten het maar even af.

Iedereen een mooie zondag en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Laafje Joost

2500 euro voor kika......

Dag lieve mensen, het even geduurd, maar hier nog even kort blogje over de actie “1000 buttons voor kika” die we eind 2011 gehouden hebben. Zoals iedereen weet was het de bedoeling om 1000 buttons voor het eind van dat jaar te verkopen en als dat zou lukken zouden we ergens in 2012 de draad opnieuw oppakken en verder gaan met de verkoop.

Nu kunnen we vol trots zeggen dat de buttons als warme broodjes over de toonbank gingen en we ook zeer snel het streven van 1000 stuks bereikt hadden. Dit betekend dat we 2500 euro in de knip hadden zitten die voor de volle 100% voor kika was.

Op 16 februari 2012 was het zover en heeft Ansjel de cheque overhandigd. Ik zou in eerste instantie ook meegaan, maar door bepaalde omstandigheden kon dit niet. Het feit blijft in ieder geval dat we vol trots kunnen zeggen dat het geld op de plek is aangekomen waar wij het graag wilde hebben.

Marijke (kika) en Ansjel

Uiteraard zijn er foto’s van gemaakt om dit te bewijzen en op deze manier laten we ook zien dat we echt geen pink ribbon praktijken uitvoeren. Waarom ik dit zeg is dat sommige mensen bang waren dat er wat centjes in onze eigen zak zou verdwijnen. DIT IS DUS NIET GEBEURD!!!!!!

Maar ja, waarom heeft het dan zolang geduurd voordat dit blog er was??? De bedoeling was dat kika de foto’s van de overhandiging op hun site zou plaatsen en op die manier konden we de mensen die dit blog niet meelezen laten zien dat het geld goed terecht zou komen. Probleem is alleen dat de samenwerking met kika een beetje stroef verloopt. Ansjel gaat maandag, voor de zoveelste keer, weer bellen en we hopen dat ze het nu eens in een rap tempo op hun site zetten. Zodra het voor elkaar is laat ik jullie dat uiteraard weten.

Maar goed, ons streven van 1000 buttons is dus ruim binnen de tijd gehaald en dat betekend dat we doorgaan met de verkoop van de buttons. Binnenkort gaan we om de tafel zitten en gaan we brainstormen over het vervolg. Voor de rest willen we via deze weg iedereen bedanken die een button heeft gekocht. Zonder jullie was het nooit gelukt en was er ook geen 2500 euro. Nogmaals bedankt, bedankt en bedankt.

Laafje Joost

Laafje Joost heeft een andere baan.....

Zo, daar is hij weer en dit keer zal ik even vertellen waarom de laatste weken erg spannend waren. Het probleem waar we mee zaten was mijn werk. Mijn werkgever heeft al wekenlang weinig tot geen werk en dat was voelbaar en merkbaar. Dit zat mij niet lekker en op 14 februari 2012 was ik het zat en heb dus op de man af gevraagd hoe mijn toekomst binnen het bedrijf eruit ziet. Het antwoord waar ik bang voor was kreeg ik te horen en dat was “als er binnen nu en 8 weken geen werk loskomt dan ziet het er voor jouw slecht uit. Sorry voor het bericht, maar mooier dan dit kunnen we het nu niet maken”. Slecht nieuws dus en de overvolle rugzak had er weer een probleem bij. Maar ja, Joost is niet voor een gat te vangen en heeft per direct zijn voelsprieten uitgegooit en via een aantal vrienden kwam ik erachter dat er in de bouw nog genoeg werk was. Nu was het wachten tot ik een bedrijf vond waar ik een goed gevoel bij had.

Weken later, donderdag 8 maart 2012, kwam mijn huidige werkgever met een advertentie aanlopen en adviseerde mij om daarop in te gaan. Met andere woorden “Joost, sorry, maar hoe erg we het ook vinden we kunnen je eigenlijk niet meer langer houden”. Nou mensen die kwam wel even binnen.

Wat mijn werkgever niet wist is dat ik op maandag 5 maart al een sollicitatiegesprek had gehad bij een ander bedrijf. Dit bedrijf kwam toevallig op mijn pad door een lijntje wat een vriend had uitgegooit. Het eerste contact was telefonisch en het tweede was op bij hun op kantoor. We hebben toen 3 kwartier gesproken met het resultaat dat ik afgelopen vrijdag 9 maart telefonisch kreeg te horen dat ik kon komen. Vandaag hebben we het contract doorgenomen en heb ik ook definitief besloten dat ik daar ga werken. Eenmaal weer buiten vloog ik naar huis waar Nicole zat en vervolgens vloog ik naar Monster om mijn ontslag in te dienen bij mijn huidige werkgever.

Ontslag indienen is niet mijn favoriete hobby, maar in dit geval was het voor alle partijen beter. Mijn huidige werkgever is van een last af, mijn nieuwe is een aanwinst rijker en ik…..ik zie dit als een hele grote stap naar onze nieuwe toekomst. Op dit moment is iedereen dus tevreden met de situatie. In goed overleg, met bijde partijen, is er dus besloten dat ik op maandag 26 maart 2012 ga beginnen bij mijn nieuwe werkgever.

Voor de rest kan ik melden dat er geen scheve gezichten zijn bij mijn huidige werkgever. Zij stonden, doordat er geen werk was, met hun rug tegen de muur met het resultaat dat ze verplicht moesten inkrimpen. Voor mij niet leuk en kon niet anders meer doen dan om me heen te gaan kijken. Het resultaat is dus dat ik, god zij dank, nieuw werk heb gevonden bij een bedrijf wat meer dan prettig aanvoelt.

Toch wil ik Jan en Marco Van Elswijk via deze weg nogmaals bedanken voor de afgelopen drie fijne jaren. Ik had me geen betere baas, ondanks sommige woorden, kunnen wensen rondom het ziekteproces van Fleur. Niets was te gek en als ik naar huis moest voor wat dan ook was dat totaal geen probleem. Over vrije dagen en loon werd niet gesproken en het enigste wat telde is dat ik als ik thuis wilde zijn dat ook daadwerkelijk moest zijn. Ik heb letterlijk alle ruimte gekregen die ik nodig had en daar ben ik ze enorm dankbaar voor.

Daarnaast wil ik via deze weg Jan nogmaals persoonlijk bedanken voor het uitje naar Euro Disney en de grote financiële bedrage voor Curaçao. Jij heb door die actie ons een onvergetelijke herinnering gegeven die we nooit meer zullen vergeten.

Daarnaast kan ik niet anders zeggen dat ik voor jullie hoop dat er snel weer wat werk loskomt, want dat hebben jullie verdient. Nogmaals bedankt en ik…..ik zal mijn nieuwe werkgever even laten zien dat ze de juiste keuze hebben gemaakt om mij in dienst te nemen.

Lieve mensen zoals jullie lezen is er dus heel wat gebeurt in huize de Jong, maar komt alles uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht. Via deze weg wil ik ook iedereen bedanken die ons de afgelopen weken heeft geholpen. Via de telefoon, de whatsup, de sms, bezoekjes aan huis of een luisterend oor het maakt niet uit hoe, maar het was fijn dat jullie er waren en nog steeds zijn. Namen kan ik nu niet noemen, maar als zeg “wie de schoen past die trekt hem aan” snappen jullie het wel. Dus iedereen nogmaals bedankt en laten we allemaal maar eens genieten van het leven, want je staat tot je oren in de stront en uit eigen ervaring weet ik dat het daar niet leuk is.

Allemaal een dikke knuffel van een opgelucht Laafje.