Onze eerste week in de 2de ronde

Wie geen zin heeft om te lezen moet hier stoppen, want het is weer een lange.

Zo de eerste week zit erop en dat betekent dat we er nog maar 25 moeten. Als die gaan zoals deze week moet het te doen zijn. Hoe Fleur het doet weet ik niet, maar na elke kuur staat mevrouw te trappelen om naar huis te gaan om vevolgens buiten te gaan spelen. Voor ons wel wennen, want in de vorige kuur was ze in de eerste week al heel ziek. Wel is ze van de chemo erg moe en op gezette tijden is haar smaak en reukvermogen een stuk sterker wat inhoud dat niet alles even lekker is als een week geleden. Waar ze ook van baalt is dat "de lijn" er vanaf maandag al aanhangt. Deze lijn zit zit in haar "PAC" en die zit weer aangeloten op een grote ader. Met andere woorden er is een openverbinding met de buitenwereld. De hele handel is wel afgeplakt met een grote pleister, maar te lang onder water blijven is verboden ivm infectiegeveaar. Deze lijn wordt er as maandag, na de chemo, weer uitgehaald. Ja Fleur heeft het deze week gelukkig goed gedaan.

Wie het ook goed doen zijn de suikers. Die hebben weer hun oude ritme terug gevonden en er zijn waardes geweest die het apparaat niet kent. Hoeveel de hoogste BG was weten we niet, maar tussen de 30 of 35 zal wel lukken. De laagste weten we wel en dat was ongeveer 2.2. Een klein verschil, maar dit leverde wel héél veel telefoontje op met Sylvia (diabetesverpleegkundige). Mede door haar denkwerk hebben zij en Nicole het voor elkaar gekregen Fleur in een hoog tempo stabiel te krijgen. Tja, we zijn er nu wel achter dat kanker en diabetes niet echt een goed mix is voor het lichaam.

Roos heeft het ondanks het heen en weer geslinger ook redelijk gedaan. Het liefst kruipt ze met huid en haar weer in Nicole, maar ze is erachter dat dat niet meer past. Ondanks dat ze wel leuke dingen heeft gedaan merken we wel dat het ook voor haar héél zwaar is. Afgelopen vrijdag is ze meegeweest naar het Sophia en heeft dus kunnen zien waar het grootste gedeelte van de kuur zich afspeeld. Ze heeft zich prima vermaakt en kreeg tussen de middag ook nog eens lekker eten van het Sophia.

Nicole heeft zich een slag in het rondje gereden en heeft Fleur geen minuut alleen gelaten. Wat die deze week heeft gedaan zal mij waarschijnlijk niet lukken. Zodra ze wakker is wordt de tas ingepakt en na het vlugge ontbijt sjezen ze naar het Sophia. Even de chemo erin en weer wegwezen. Thuis draait de boel ook "gewoon" door en dat betekent dat de boodschappen, het eten klaar maken, strijken, zuigen enz enz ook gedaan moet worden. Probleem is alleen dat me schat een beetje in de knoop raakte met de tijd. Dit betekende dat ze vrijdagmiddag door het bos de bomen niet meer zag en even moest huilen het "gewoon" zat was.

Ikzelf heb deze week als redelijk lastig ervaren. De afspraak met mijn werkgever was en is nog steeds dat ik zoveel mogelijk kom werken en als ik naar huis moet kan gaan. Het naar me werk toe gaan is geen probleem, maar zodra ik weet dat iedereen weer thuis is wil ik het liefst naar huis. Ook het zweverige / lichte gevoel in mijn hoofd is weer terug en als je dan de tijd tot 4 uur moet volmaken is knap lastig. Wat wel een fijne bedoeling was is dat we gistermiddag met het bedrijfje zijn wezen waterskieeën. In het begin had ik weer dat dubbele gevoel, want ik wist dat Fleur niet onder water mag ivm die pac, maar goed we hebben dat even losgelaten en was van plan niet in het water te vallen. Na een uur ploeteren, modderhappen en elk gat in me lichaam gevuld te hebben met water is het me gelukt en kon ik wel geteld 2.5 rondje blijven staan om me direct daarna te melden bij de kikker tussen het riet. Ja het was even goed en kon de gedachten even loslaten. Eenmaal weer thuis stapte ik de realiteit weer binnen. Ik was uitgelaten en blij, maar de dames en met name Nicole waren in een andere stemming. Ik heb zo goed en zo kwaad als het kon Nicole getroost en tijdens het opruimen werd het mezelf even te veel. Het resultaat was dus dat ik om 20.00 uur al sliep en de volgende ochtend door de wekker om 9.00 uur wakker werd. Wat het nu was weet ik niet, maar het zal de spanning in combinatie met het weer wel geweest zijn. De pijn in me nek is gelukkig weer terug en naar links kijken levert weer problemen op. Maar goed, ik ga niet zeiken want daar heeft niemand wat aan.

Verlopig moeten we de zaterdag en zondag vullen met 2 verjaardag, een voetbalwedstrijd en héél veel zon. Dus dat houdt in dat het best gezellig word en we volop gaan genieten van alle gezelligheid. Mensen bedankt voor het lezen of het niet lezen maar voor nu.......

Tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Joost