Ha HERMES, daar zijn we weer

Zo straaltje nummer 1 is een feit. Alles liep volgens plan en binnen een kwartier stonden we weer buiten. Het klinkt simpel, maar dat was het niet. Bij aankomst kwamen we per toeval Suzanne tegen. Dit was de vrouw die Fleur heeft geholpen bij de bestraling van haar hand. Ze is bij ons gebleven tot 14.05 uur en is toen vertrokken. Op zich was dit wel fijn en volgende week vrijdag zien we haar weer, want dan mag ze HERMES bedienen.

Ja HERMES een mooi, duur en groot apparaatje die Fleur helpt om beter te worden. Het doet ons wel pijn als je haar dan ziet liggen. T-shirtje en sokken uit, liggen, maskertje monteren en bestralen maar. Jezus, met lood in de schoenen moet je haar weer achterlaten en via een monitor mogen we haar in de gaten houden. De angst die weer in haar ogen zat is met geen pen te beschrijven, maar ze heeft het zonder problemen overzich heen laten komen. We vinden het onbegrijpelijk hoe ze hiermee omgaat en we zijn niet de enigste. We hebben vanmorgen een goed en fijn gesprek met onze oncoloog gehad en ook zij zei dat ze vol verbazing naar Fleur kijkt en het knap vind over hoe zij de dingen oppakt en ermee omgaat.

Maar goed, na 5 uur ziekenhuis konden we naar huis met een erg moe kind. Thuis is ze weer op de bank gaan liggen en heeft haar tijd volgemaakt met vervelen en een beetje tv kijken. Ja lieve mensen, Fleur haar wereldje word steeds kleiner. Buitenspelen zit er bijna niet meer in, school word steeds vermoeiender en dat betekend dat het leven tussen de 4 muren steeds groter word.

Als je haar dan zo op de bank ziet zitten breekt je hart weer in tweeen. Daarnaast zullen de straaltjes van HERMES ook nog wat doen en dat betekend dat haar conditie over een tijdje nog slechter zal zijn. Hoe we erover 1,5 maand bij zullen zitten dat weet niemand en om heel eerlijk te zijn wil ik dat ook nog niet weten. Jullie morgen trouwens veel plezier met jullie ding en we zullen HERMES de groeten doen. Tot over een dag of 1, 2 of 3.

Joost