Parkeerproblemen !!!!! WAAR DAN ????

Zo daar is ie weer en Fleur heeft straaltje 4 opgegeten alsof het niets is. Het ziet er allemaal zo simpel uit, maar wat ze nu daadwerkelijk denkt tijdens de behandeling is iets waar ik nooit achter zal komen. Tijdens de bestraling ligt ze helemaal alleen met HERMES. Deze draait tijdens het betralingsproces om haar heen en ik mag dit vanaf een afstandje meemaken. Alles wat er gebeurt kunnen we volgen via monitors en als ze in paniek raakt of iets anders raars gebeurt staan we binnen 10 seconden bij haar, maar toch.

Wat er ook gebeurt ik zorg er altijd voor dat ik als laatste de kamer verlaat en op die manier weet ik zeker dat er niemand bij mijn meisje achter blijft. Niet dat er wat gebeurt en waarom ik dit doe weet ik ook niet, maar iets in mij zegt dat ik dat moet doen. Als de betraling achter de rug is rent er 1 arts erg snel terug om Fleur weer te bevrijden, omdat hij, zoals hijzelf zegt, het geen pretje is om daar alleen te liggen. Nee de mensen die hier met de kinderen omgaan verdienen een dikke pluim en dat geeft ons als ouders een fijn gevoel.

Wat wel iets minder fijn is is het pakeerbeleid. Sinds een aantal maanden hebben ze het eftelingbeleid ingevoerd. Dit betekend dat er allemaal mannetjes in de garage rond lopen en die wijzen dan een plekje aan. Prima, maar in mijn ogen werk dat niet. Jammergenoeg lopen we al langer dan een jaar mee en weten dat het parkeerprobleem in het begin minder was. De gagare liep toen sneller leeg, maar ook sneller vol wat inhoud dat de file voor de garage een stuk minder was.

Tegenwoordig sta je 7 van de 10 keer vast en duurt het ongeveer 30 minuten voordat je bij de slagboom bent en dan moet je nog naar het aangewezen plekje rijden. Dit gehannes calculeren wij thuis al in en trekken alleen voor de heenreis al een 1.5 uur uit. Niks mis mee, maar gisteren was ik het zat.

Op de snelweg was het erg druk en voor de garage stond een mega file. Gelukkig waren we met zijn allen en heb de meiden voor de hoofdingang van het Erasmus MC eruit geknikkerd. De dames liepen richting HERMES en waren direct aan de beurt. Ik heb alsnog geprobeerd om via de garage binnen te komen, maar dat ging het niet worden. Aangezien HERMES zijn kamertje tussen een paar muren van beton zit waar totaal geen straling doorheen komt was het ook niet mogelijk om Nicole mobiel te berijken. Van de parkeergarage mocht ik 10 minuten voor de hoofdingang gaan staan en er werd verteld dat ik de volgende keer maar eerder van huis af moest gaan. Pruttel, pruttel, pruttel en weg lontje. Ik ben wel rustig gebleven, maar kon niet na laten om te zeggen dat hij niet goed bij zijn hoofd was. Nicole en de meiden hebben me uiteindelijk weer gevonden, maar deze jongen kon een officiele klacht indienen bij de patienten en informatiebalie. Dit heb ik gedaan, maar of ze me serieus namen betwijfel ik.

Er rijden op 1 dag honderden auto's naar binnen en ik blijk met mijn gezinnetje de enigste te zijn die er last van heeft. Volgens die vrouw zijn er geen problemen en ik was ook de eertse met deze klacht. Alles werd even op een kladje geschreven en ze beloofde dat ze het door zou geven. JAJA, ze denkt zeker dat ik stom ben, maar goed het is niet anders en ik ben er ook van overtuigd dat het papiertje nu in de prullenbak ligt. We zullen er mee moeten leven en heb gevraagd of ik een pekje kan huren voor onze vouwwagen. 

Al met al twee leuke parkeerdagen, maar we maken ons er niet meer druk om. Het valt niet altijd mee om rustig te blijven, maar volgens onze psycholoog is het beter om je energie ergens anders in te stoppen. Ja mensen, jullie lezen het goed Nicole en ik hebben hulp gezocht. Ben ik er trots op???? Ja dat ben ik. Er is in een uur tijd enorm veel gevraagd en gezegd. En met zeggen bedoel ik niet dat we het over de bloemetjes hadden, maar meer over de dingen die we eigenlijk niet hard op roepen. Het was best heftig en had ook twee dagen nodig om alles even te laten bezinken. De conclussie is uiteindelijk dat we een redelijk tot goed gesprek hebben gehad en we over een week of 2 nog eens gaan. Nu ga ik eerst even eten en wie weet tot zo en anders tot over 1,2 of 3 dagen.

Joost