Op verzoek een mekkerblog

1 dag sla ik over, 1 dag heb ik geen zin en binnen in 1 dag begint me moedertje al te zeiken waar ik blijf en wil dat ik ga mekkeren. Nou dat mekkeren zal wel lukken, want de afgelopen dagen liepen lekker soepel. Laat ik maar met het ziekenhuis beginnen.

Maandag hadden we 11.15 uur een afspraak met de orthopeed meneer Bessems of zoiets. Deze kwam de wond van Fleur even bekijken, maar moest eerst een half dossier doorspitten over haar veleden. Toen hij het goede velletje had gevonden en hem goed had bekeken wist hij wie Fleur was. Mooi, nu konden we beginnen. Na wat voel en kijk werk kwam de goede man erachter dat de wond op 1 klein plekje na helemaal dicht was. We moesten ons over een week weer melden en zou hij het even opnieuw bekijken. Toen ik hem vertelde dat hij nu moest beslissen of de bestraling door kon gaan was hij zichtbaar geschokt. Hij begon te twijfelen, maar gaf wel groen licht voor de woensdag en zei er vlug achteraan dat we wel zullen zien wat er zou gebeuren. Ik vroeg waarom hij twijfelde en wat hij nu precies bedoelde.

Hij was dus bang dat de wond door de bestraling open zou springen en dat de kans op een infectie dan een stuk groter zou zijn. Laten wij nu toevallig iemand kennen die laatst een grote infectie onder de arm had en heb hem maar voorzichtig uitgelegd dat hij de specialist was en niet ik en dat ik geen twijfelende arts voor me wil zien. Hij moet in mijn ogen 100% achter zijn beslissing staan en niet 99%. Dit was waarschijnlijk wat hij wilde horen en de bestraling kon afgelast worden. Toen de goede man richting de deur liep dacht ik eerst dat hij wat verband ging halen voor het armpje, maar hij riep dat dat een werkje voor de verpleging was en meneer was verdwenen.

Daar stond ik dan, samen met me kleine grietje op de poli in kamertje 3 van het Sophia. Het verbinden van de arm heb ik zelf maar gedaan, omdat we anders nog langer moesten wachten. We hebben even gevraagd wat en hoe het nu verder moest met de bestraling. De normale weg blijkt te zijn dat de patient zelf de bestralng afzegt en dat wij gebeld moeten worden voor een nieuwe afspraak. Lekker handig, maar de afpraak was nu dat onze oncoloog en de mevrouw van de radiotherapie ons gisteren zouden bellen. Waarschijnlijk door een soort miscomunicatiestoornis tussen het Sophia en het Erasmus centrum locatie is het er niet van gekomen en deze jongen mocht vanmorgenvroeg zelf het één en ander uitzoeken. Ik heb in 1 uur wel 30 keer gebeld, maar zonder resultaat.

Ik wist dat er iemand uit Rotjeknor opgenomen moest worden en doormiddel van twee sms-jes naar haar vader wist ik de telefoonbarriere te doorbreken. Ik heb mijn verhaal voor de zoveelste keer uitgelegd en uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik zelf maar de radiotherapie moest bellen. Ze hebben me doorverbonden en uiteindelijk kreeg ik te horen dat de 1ste bestralings afspraak met HERMES geplant staat op maandag 11 oktober 2010 om 14.00 uur.  Blijft het feit dat ik voor de rest geen specialist meer heb gesproken en zal de eventuele vragen die er nog over zijn dan ook bewaren tot maandag.

Daarnaast heb ik vandaag wederom met de verzekering gebeld om een oplossing te zoeken voor het Euro Disney geval. Weer mislukt en de vrouw wilde mijn kant van het verhaal op een 1 of andere manier niet begrijpen. Het is allemaal ook erg ingewikkeld, maar ik heb duidelijk verteld dat er daar fouten zijn gemaakt en dat ik alles op alles ga zetten om die centen terug te krijgen. Of het ons gaat lukken is nog maar de vraag, maar zoals je in één van de reacties heb kunnen lezen is er iemand die zijn hulp aanbied. Deze man, met wie ik eens een biertje heb gedronken in de mooiste villa van Nederland, gaat zichzelf er even in verdiepen en kijken wat de mogelijkheden zijn.  Mag dit niet lukken dan is er nog iemand die, op een hoog niveau, een brief gaat schrijven. Dit verzekeringsincidentje krijgt dus nog een staartje en hoe dit uiteindelijk afloopt lezen jullie later nog wel een keer.

Als je alles van vorige week en deze week in een emmer gooit zul je misschien begrijpen dat hij lekker vlug volloopt. Daarnaast kan ik de afgelopen twee, drie dagen alleen maar denken hoe mijn gezin eruit zal zien zonder Fleur. Niet denken Joost!!!!! Jaja ik weet het en ik doe me best om deze gedachten te verdrijven. Ook heb al drie dagen het gevoel dat er een stapel stenen op mijn borst ligt die er niet afgaat. Dit maakt me moe en als je dan nog eens slecht slaapt is de maat vol. Gelukkig zijn er genoeg mensen om me heen waar ik mee kan praten en dat lucht op. De schop onder me achterste van mijn moedertje is voelbaar en ik heb besloten om in een rap tempo uit dat klote dipdal omhoog te klimmen, want ik kan jullie melden dat er daar niets te halen valt en het daar ook niet gezellig is. Jullie veel plezier en ik ga dit keer lekker slapen. Tot over 1, 2 of 3 dagen

Joost