Het valt niet mee

Het 1ste chemoweekje en het weekend zitten erop en als ik alles terug lees kom ik erachter dat het toch pittig weekje was. Voor de buitenwereld ziet alles er normaal of gewoon uit. Papa en/of mama brengen Roos naar school en halen haar ook weer op. Tussen de bedrijven door worden de booschappen gedaan en word de afwasmachie ook nog even verwend. Het middag en avondeten doen we gezellig aan de tafel en om 20.00 uur kijken de lady's gtst en gaan daarna naar bed.  Een mooi en rustig leventje wat iedereen wel wil, maar dan wel zonder kanker.

Gisteren liepen we in de stad. Even wat kleren kopen voor de winter en wat zie ik gebeuren in de C&A. Een moeder gaf haar kindje, van ongeveer een jaar of 6, een rot schop. Het arme meisje vloog volgens mij een meterje omhoog. Kindje natuurlijk huilen, maar dat mocht niet dus moeders gaf ook nog eens een grote bek. Dit alles heb ik zien gebeuren en ik verdomme niks gedaan, omdat ik met mijn bek vol tanden stond.

Twee tellen later loop ik mijn gezinnetje buiten, Nicole achter de rolstol, Roos ernaast en hield tevens Fleur haar hand vast. Een lief en mooi moment tegelijk dat ik niet snel zal vergeten, maar toen ik naar achterkeek zag ik dat rare wijf weer lopen en ik zie dat ze tegen haar dochtertje zegt dat wij zielig zijn. Van binnen kookte ik en het liefst wilde ik dat kutwijf een beuk op haar muil geven, maar iets in me zei dat ik dat niet moest doen. Degene die op dat moment in mijn ogen zielig was, was dat arme kind van een jaar of 6 en niet wij, want wij waren op dat moment gelukkig. Achteraf had ik even naar die trut toe moeten lopen en had haar moeten vertellen dat wij een gezin zijn met kinderkanker en

elke dag opstaan en na wat medicijnen ons kind moeten uitkleden voor de dagelijks douchebeurt. Dat we dan de arm moeten uitpakken en dit meestal gepaard gaat met tranen en geschreeuw. Dat ze dolgraag naar school wil, maar dat tijdens het ritje van nog geen 300 meter de vermoeidheid genadeloos kan toeslaan. Gevolg is dat ze dan maar weer mee naar huis gaat. Eenmaal thuis moeten we haar we haar broek los maken en als ze klaar is moet het ding ook weer dicht. Twee tellen later moeten we haar troosten, omdat ze het dan even niet meer ziet zitten en kwaad en boos is op alles iedereen om haar heen. Als ik dit had gezegd zal ze bij de volgende rotschop waarschijnlijk even aan ons hebben gedacht.

Nee mensen een kindje hebben met kanker valt niet mee en het idee dat we Fleur kunnen verliezen maakt me bang, gek en nerveus tegelijk. Hé lul denk dan ergens anders aan !!!! Ja mensen, dat wil ik wel, maar het gaat niet. Het zit verdomme de hele dag in me kop en het gaat er niet uit. Ik moet alles opschrijven, omdat ik niks op sla en Nicole presteert het om de 1 boodschappentas leeg te maken in een tijd van 2 uur. Nee, het loopt lekker soepel hier. We genieten wel van elk moment, maar het is wel moeilijk om te kunnen en mogen genieten.

De kamer stofzuigen is niet het moeilijkste klusje, maar het idee alleen al maakt ons moe. Ja moe, misschien is dat het wel en zijn we "gewoon" moe. Nee, moe is het ook niet, want deze jongen slaapt nooit voor 1 uur en Nicole ligt meestal om 5 uur al wakker. Dit betekend dat de hele Waaienberg ongeveer 4 uur tegelijkt slaapt. Nou ja slapen, zelfs in onze slaap zijn we er mee bezig en in onze dromen maken we de meest verschikkelijke dingen mee kan ik jullie melden. Maar ja, dit is op dit het moment ons leventje en we moeten roeien met riemen die we hebben.

Tegen die trut zou ik graag willen zeggen dat ze mij maar eens een schop moet geven en dat ze eens op een andere manier van haar kindje moet genieten. Jullie en het meisje van ongeveer 6 jaar wens ik morgen een fijne dag en tot over 1,2 of 3 dagen.

Joost