Anders gaan denken, hoe dan????

Toen Fleur kanker kreeg kwam ik in een wereld terecht waarvan ik het bestaan niet wist. Sterker nog, ik wist niet eens wat een oncoloog was en wat kanker nu precies was. Toen we voor het eerst op de poli van het Sophia kwamen werden we gelijk geconfronteerd met de kale koppies. Ik weet het nog als de dag van gisteren. verschikkelijk vond ik het. Na de nodige onderzoeken krijg je uiteindelijk te horen welk protocol ze gaat volgen en dat ze soms een paar dagen moet blijven slapen. Dit slapen doe je dan weer op de afdeling en daar zie je nog meer ellende.

Ook hier liggen bijna alle kindjes met een kale kop, een ander ligt met een kotsbakje onder de kin, de helft loopt met een slang in de neus en de volgende is zoveel afgevallen dat het vel over been is. Daarnaast zie je ook ouders met rode ogen rond lopen die het meest verschikkelijke nieuws dat er maar bestaat te horen hebben gekregen. Een bonk ellende dus. Probleem bij mij was alleen dat ik alles mee naar huis nam en daar slecht van kon slapen en me zorgde maakte om iedereen. Die zorgen voor een ander zijn uiteindelijk door Nicole, na een paar felle woorden, de kop ingedrukt en heb ik mezelf toen aangeleerd om de die zorgen op zij te zetten.

Dit geeft rust en de nachten zijn er beter door geworden. Dit wil niet zeggen dat ik er niet aan denk. Integendeel, de hele dag door denk ik aan Isa en haar ouders en het stomme is dat ik ook weet dat het met onze Fleur zou kunnen gebeuren. Misselijk makende gedachten waar ik liever niet aan denk, maar het gaat vanzelf en kan er niets aan doen. Blijft het feit dat ik het nu wel makkelijker naast me neer kan leggen. Hoe ik dat doe weet ik niet, maar van de 7 nachten slaap ik er minimaal 4 door. Zodra we in bed liggen en de tv is uit kan ik twee dingen doen, piekeren of slapen. In eerste instanstie denk ik aan van alles en nog wat, maar dan is het klaar en dwing mezelf te slapen.

Op het werk is het niet anders. Daar probeer ik naar behoren mijn ding te doen, maar ook hier denk ik héél vaak aan die rot kanker. Niet 1 keer, niet 2 keer nee, misschien wel 50 keer per uur en dat de hele dag door, maar ook hier lukt het me om de gedachten zo te draaien dat ik mezelf dwing om te werken. Nu moet ik wel zeggen dat als het met Fleur redelijk gaat het met mij ook redelijk gaat. En het gevoel dat we op de goede weg zitten, ondanks een aantal vervelende berichten van anderen deze week, is er nog steeds. En geloof me maar, Fleur gaat het redden en dat staat als een paal boven water. We laten ons door niemand meer tegenhouden en gaan knokken voor dat kankervrije leventje. Jullie nogmaals bedankt voor alle steun en voor nu een fijne nacht en wie weet tot morgen, overmorgen of overovermorgen.

Een positieve laaf