De spanning stijgt weer

Wel moeten we alles scherp in de gaten blijven houden en als de huid strakker komt te staan en / of zeer gaat doen moet we weer terug en zuigen ze alsnog het vocht eruit. Tot die tijd wachen we het af, maar de vooruitzichten zijn goed en maken ons hier geen zorgen meer om.

Met deze regels heb ik het ziekenhuis stukje in het vorige blog afgesloten. Hier maken we ons geen zorgen meer om geld niet voor de uitslag waar we nu op zitten te wachten. Toen we meneer Sloot op de poli-chirurgie zagen zij hij dat de uitslag van de 13de klier bij de maandagochtendoverdracht nog niet bekend was. Hier waren we al bang voor en diep van binnen wisten we dit al. We gaan ermaar vanuit dat de patholoog nog niet klaar is en het goede nieuws in het grote specialisten uurtje van woensdag wel gaat vertellen. Tja....goed nieuws........laten we het maar hopen.

De spanning is ondertussen weer voelbaar in huis en de emmer stroomt lekker vol. Nicole werd vanmorgen wakker en zei dat de welbekende klote knoop weer in haar lichaam zit. De hele ochtend liep mijn arme schat nerveus heen en weer en besloot uiteindelijk maar om een pannetje te nemen. Dit is een pilletje om wat rustiger te worden. Ikzelf weet wat ze bedoeld met dat knoopgevoel. Het in slaap komen is moeilijk en als je wakker bent is het eerste wat je denk "als de uitslag maar goed is" en al malend probeer je dan de slaap weer te hervatten en met een beetje mazzel droom je ook nog eens over een klier.

Het nare knagende ratten gevoel wil niet meer weg en het lijkt wel of het met de minuut sterker word. Al dagen worstelen we met deze gedachten en gevoelens dat is ronduit vervelend, maar we kunnen er niets aan doen. We laten elkaar maar een beetje gaan en proberen voor de kinderen zo normaal mogelijk te doen. Dit valt niet mee en ook zij weten dondersgoed dat er woensdagmiddag een spannend telefoontje komt. Voor de zoveelste keer is het erop of eronder. Joost lul niet zo stom en blijf positief zullen de meeste denken!!!! Jullie hebben gelijk ik weet het, maar probeer je eens te verplaatsen in onze situatie. Voor de zoveelste keer in een jaar tijd staat het zweet me tussen de billen en dat is klote. Mijn lotgenoten snappen precies wat ik bedoel en die hoef ik gelukkig niets uit te leggen.

Waarom ik dit allemaal opschrijf vraag ik mezelf nu wel af. Op een bepaalde manier raakt mijn hoofd ervan leeg en dat is prettig, maar het vreemde is dat het gelijk weer gevuld word. De uitdaging nu is om in die "vultijd" te gaan slapen en dat is wat ik nu ga doen. Jullie in ieder geval bedankt voor het lezen en zodra wij woensdag het verlossende telefoontje krijgen laat ik dat via dit blog en de telefoontamtam wel weer weten. Tot die tijd gaan we duimen duimen duimen duimen duimen duimen..............

Een duimende laaf